Παρόν

Το παρελθόν : εικόνες που συντίθενται από υλικά γλυκόπικρα. Πώς έκανα τόσο φριχτά λάθη ; Άραγε ήμουν τόσο αδέξιος και επιπόλαιος ;Στο παρελθόν βλέπω τα πιο ειδεχθή εγκλήματα με εμένα δράστη, να μου κλυδωνίζουν της συνείδησης τη νηνεμία, εκεί όπου κρίνομαι αμερόληπτα και δε δύναμαι να διολισθήσω.

Το παρελθόν καταδιώκεται από την αίσθηση του ανεπίστρεπτου. Κάθε πεπερασμένο χρονικό σημείο δεν είναι πια αυθυπόστατο, δεν είναι καν υποστατό. Φροντίζει η μνήμη μας να το διαστρεβλώσει, να το εξωραϊσει τυλίγοντάς το σε μια απατηλή ανάμνηση προορισμένη σε αιώνια ανατροφοδότηση του παμφάγου εγώ μας. Κάπως έτσι, το παρελθόν κάνει σινιάλο με τη δανεική αίγλη του επίπλαστου μανδύα, εκείνου που εμείς επιλέγουμε να του δώσουμε. Σβήνουμε ο,τι μας πόνεσε ή μας είναι αδιανόητα οχληρό και συγκρατούμε όψεις και στιγμές που κατατείνουν στην προσωπική δικαίωση. Όλα, σε μια διαδικασία ερμηνείας απόλυτα αυθαίρετη και αιρετικά αλλοιωτική.

Η ανάμνηση μας συνδέει με κομμάτια του εαυτού μας που στην πορεία χάθηκαν, εξελισσόμενα στην ενεστώσα τους μορφή. Και πάλι όμως είναι τα κομμάτια που εμείς διασώσαμε εξαντλώντας με γενναιοδωρία όλο το υποκειμενικό μας πνεύμα !

Συνεπώς η ανάμνηση είναι δικό μας δημιούργημα και όχι του χρόνου. Εμείς τη μπολιάζουμε με φαντασία, εμείς την υψώνουμε σε ιδεατές σφαίρες, εμείς τείνουμε να εξιδανικεύουμε τα παρελθόντα, απλώς και μόνο επειδή αισθανόμαστε αδύναμοι απέναντι στο χρόνο. Ακόμα και τα επώδυνα συμβάντα τα ντύνουμε με ακόμα πιο αβάσταχτο πόνο, εμφορούμενοι από την εγγενή μας ανάγκη να μας στοιχειώνουν έντονες, άξιου λόγου εμπειρίες.

Δρούμε έτσι βασιζόμενοι σε ένα άτυπο καταστατικό της συνείδησης, που είναι λίγο ή πολύ σε όλους κοινό και γνώριμο.

Άρα το παρελθόν διέπεται από τη δραματικότητα ανεκπλήρωτων σκηνών, από τη δαιμονική επιρροή απωθημένων, την τραγικοποιημένη  παρουσίαση ατυχών στιγμών και την μυθοποιημένη αντίληψη των ευχάριστων, τερπνών στιγμιοτύπων. Σε κάθε περίπτωση, στο παρελθόν σιγοβράζει η αίσθηση της απώλειας και, μολονότι υφέρπουσα, κατάλήγει να το διαφεντεύει. Χάσαμε δυνατότητες, δυνητικές εμπειρίες, εναλλακτικές τροχιές και ρότες, και με αυτό τον τρόπο χάσαμε εμάς.

Το μέλλον από την άλλη πλευρά όσο πάει μοιάζει και πιο ομιχλώδες. Πάλι υπάρχει όμως η προσδοκία, ο πάλλευκος καμβάς, η ευκαιρία να μαγαλουργήσει η αμαρτωλή φαντασία. Όντας και αυτό μη υποστατό, διακρίνεται από την ειρωνία ότι αγνοούμε ακόμα και αν θα γίνει κάποτε υποστατό, αν θα υπάρξει. Και όμως, πιστεύουμε σε αυτό, ελπίζουμε στις αλλαγές που θα φέρει και ποντάρουμε μονοπωλιακά στα μελλοντικά ευτυχήματα κάνοντας βλάσφημα λογικά άλματα. Είμαστε προγραμματισμένοι να υπερεκτιμούμε και να υποτιμούμε την επιρροή του χρόνου, όχι όμως και να εκτιμούμε το ότι μας δωρίζεται. Αυτή είναι κατάρα που συνυφαίνεται προς τη φύση μας τόσο αδιάσπαστα, τόσο άρρηκτα και στενά, που δε μπορούμε να κάνουμε κάτι για να απεκδυθούμε αυτής.

Μοιρασμένοι στην καλλωπισμένη εικόνα του χθες και μεθυσμένοι από την απεριόριστη δυνατότητα που μας επιφυλάσσει το αύριο, καταλήγουμε να χάνουμε το μόνο τεμάχιο χρόνου που θα έπρεπε να εκτιμάμε: το παρόν.

Το παρόν τρέχει, είναι υπαρκτό, απλό και ξάστερο.

Είναι βίωμα- το βίωμα είναι αποσύνδεση από τη σήψη της εικασίας και καταλύτης του αργού θανάτου.

Είναι αυτό που νιώθουμε, βλέπουμε, ακούμε, ποθούμε...χωρίς μεσολαβήσεις και παρεμβολές.

Το πιο αποτρόπαιο έγκλημα κατά του χρόνου είναι οι άδειες μέρες.

Η ύβρις ότι έχουμε άπειρο χρόνο, που νομιμοποιεί τις αναβολές και εκλογικεύει τον κορεσμό. Αυτόν όπου τίποτα δε σου κάνει αίσθηση και μαραμένος γυρεύεις λίγη ζωή. Αυτή η αίσθηση που δε μπορείς να κάνεις ανακωχή ούτε με τον κόσμο, ούτε με τον κόσμο σου και καταλήγεις αποξενωμένος και από τους δύο κόσμους. Όταν όλα τρέχουν και εσύ κάνεις βουτιά στα παρωχημένα ή περιμένεις το θαύμα στα μελλούμενα. Τι οξύμωρο αλήθεια, να πιστεύουμε πιο πολύ στους γρίφους παρά στην τρέχουσα πραγματικότητα !

Θέλει σεβασμό το παρόν γιατί είναι το μόνο που μας ανήκει. Πάνω στο φευγαλέο του πέρασμα γεννιούνται τα πιο απίθανα βιώματα, τα πιο αληθινά.

Κοντεύει να βραδιάσει, και η πάλη μου με τον Αύγουστο παραμένει άνιση. Η μάχη με το παρόν που μερικές φορές περιφρονώ. Και καθώς η μέρα βαδίζει στη δύση της, ένα πράγμα υπόσχομαι στον εαυτό μου: όχι άλλες άδειες μέρες.-

Προσδοκίες

Και καθώς η νύχτα επιβλητική παίρνει τη σκυτάλη σε μια πόλη γαλήνιας ερήμωσης, σκέψεις ετερόφωτες κεντρίζουν το μυαλό του, από εκείνες που έχουν γεύση στυφή και προσπαθεί με μανία να αποδιώξει. Μάταιος κόπος !

Δεν του ταιριάζει το καλοκαίρι, είναι αναπόδραστο να κάνει υπερωρίες το μυαλό.

Της πόλης την ερήμωση δεν τη φοβάται, της ψυχής του την εγκατάλειψη τρέμει και απεύχεται.

Ίσα- ίσα ,αδειασαν οι δρόμοι και η εκρυθμία τον διασκεδάζει..Βλέπει την εικόνα της άχαρης πόλης από άλλο πρίσμα, σα να φωλιάζει μέσα της η Δυνατότητα. Είναι μέχρι να ξαναγεμίσει ανθρώπους και να στερέψει και πάλι από ζωή. Φαινομενικά, κάποιος θα κουρδίσει το ρολόι και όλα θα δοκιμάσουν την πρόκληση της νέας εκκίνησης. Νέοι στόχοι θα τεθούν, νέες προσωπικότητες θα μπουν ξανά στο στοίβο των κατακτήσεων και των επιτεύξεων, με δριμύτερο ζήλο.

Μόνο που τίποτα δε θα είναι αλλιώτικο...Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι εν μία νυκτί, ούτε είναι δυνατό να γίνουν καθοριστικές ζυμώσεις όταν η φιλαυτία δεσπόζει.

Η καλοκαιρινή απόδραση περιέχει μία υποβόσκουσα πλάνη, η οποία είναι εν τέλει πολύ πιο επικίνδυνη από ο,τι φαίνεται. Κανείς δε φεύγει για να ξεκουράσει το σώμα του, ειδάλλως θα το έκανε και στο σπίτι του. Παραδόξως, υπάρχει η τάση να πιστεύουμε ότι η ολιγοήμερη φυγή θα επουλώσει πληγές και τραύματα μακροχρόνιων βασάνων. Ότι το μυαλό θα πάρει απόσταση από τα γνώριμα και κάπου θα εντοπίσει την πολυπόθητη ισορροπία, αδειάζοντας από δηλητηριώδη δεδομένα και νεκρογόνες ρουτίνες. Ότι την ψυχή μας την ανταμώνουμε στη φυγή, γιατί στην καθημερινότητα μαίνεται και ασφυκτιά, αλαλάζει.

Κάπως έτσι, πλαισιώνουμε τις εκάστοτε διακοπές με αχόρταγες προσδοκίες.

Σα να μη μας έχει πει κανείς ότι ο καλύτερος τρόπος για να ακυρώσεις μια εμπειρία είναι να την προσχεδιάσεις.

Λες και ποτέ δε σκεφτήκαμε πως ο,τι περιμένουμε καταλήγει στο κρυφτό.

Αναρωτιέται αυτό το απόγευμα που όλα παίρνουν ανάσα, πού να είναι διασκορπισμένοι όλοι. Πόσες κλισέ συζητήσεις αναμασάνε, πόση πρόωρη απαισιοδοξία στοιχειώνει το επερχόμενο φθινόπωρο.

Έχοντας δει ανθρώπους να πατούν επί πτωμάτων προκειμένου να ικανοποιήσουν τη διεστραμμένη τους φιλαυτία, και ας έρθουν σε ρήξη με το σύμπαν όλο, και ας γκρεμίσουν ο, τι βρουν μπροστά τους αρκεί να γίνει αυτό που βλάσφημα σχεδιάζει ο λειψός τους εγκέφαλος, θέλει να κάνει πίσω.

Ενστικτωδώς.

Τίποτα δεν του προκαλεί εντονότερη θλίψη από τη θέα υπανθρώπων. Όχι, δεν είναι υπέρμετρα αυστηρός ,ούτε κάποιο αλάθητο τον εξουσιοδοτεί να κρίνει θεούς και δαίμονες.

Αυτό νιώθει όμως, μαζί με μια πελώρια αποστροφή για τους ευτελείς πόθους τους και την απουσία πάσης ηθικής. Μία επιθυμία να τα μηδενίσει όλα, να τα περάσει σε μια λυτρωτική ανυπαρξία.

Μια ενδελεχής πάλη να μη φύγει ποτέ από τον στιλβωμένο του πλανήτη, από τον πεισματάρικο εαυτό του.

Όπου και να πάμε , ο,τι και να κάνουμε, τα προβλήματα δεν επιλύονται με μια απόδραση. Πολλές φορες τότε είναι που φαίνονται μέσα από το μεγεθυντικό φακό, με ανατριχιαστική ακρίβεια, σε σημείο που η συνθετότητά τους  μοιάζει απειλητική.

Δεν ξεφεύγουμε από τον εαυτό μας, ούτε θα βρούμε τα μεγάλα όσο είμαστε μικροί.

Το Καλοκαίρι είναι μια επίμονη αξίωση του θαύματος, όταν το θαύμα επιμένει να είναι αυτόβουλο.

Όλοι καρτερούν τη Σωτηρία, χωρίς στιγμή να αναλογίζονται αν έκαναν κάτι για να την αξίζουν.

Και σε μια εποχή που τρώγεται από την πληθώρα παράλογων προσδοκιών, πρωταγωνιστούν η βαρυθυμία και η απογοήτευση. Γιατί να άλλο ένα καλοκαίρι κενό, ανούσιο, φειδωλό.

Δεν έφερε τίποτα αλλά μήπως δώσαμε και τίποτα;

Για να κανουμε λόγο για ήττα πρέπει να έχει προηγηθεί αγώνας.

Περιμένει το φθινόπωρο, με την αινιγματική του γοητεία.

Δεν περιμένει τίποτα από το Φθινοπωρο, απλώς  περιμένει να έρθει.

Γνώση και Άγνωστο

Είναι η γνώση ελκυστική μέσα από το αγέρωχο και απρόσιτο, έτσι που λανθάνουσα επιμένει να μας εξιτάρει και να μας εγκαταλείπει με μια διεγερτική αίσθηση ημιτελούς.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναζωογονητικό από την ανακάλυψη κάτι νέου, που μας ανανεώνει, μας αναπλάθει, στην ουσία μας εξυψώνει σε καινές οντότητες. Συχνά βέβαια προτιμάμε να μη γνωρίζουμε. Η άγνοια είναι πηγή ευτυχίας, υποστηρίζουν μερικοί, καθώς συνδέεται με τη νηπιότητα του μυαλού και την αθωότητα της ψυχικής διάθεσης. Από την άλλη, τι ευτυχία είναι αυτή που οικοδομείται πάνω σε ψευδαισθήσεις;

Υπάρχουν αναρίθμητα είδη γνώσεως, και ουδεμία είναι υποδεέστερη ή ευκαταφρόνητη.

Το να ερωτοτροπούμε με τη γνώση δε σημαίνει κιόλας ότι την κατακτήσαμε.

Για να εμπεδωθεί η γνώση απαιτεί αγώνα και όποιος δεν τον έχει κάνει, δε μπορεί να τον συλλάβει εννοιολογικώς. Θέλει κόπο, υπομονή, μέθη, επίγνωση του ατέρμονου.

Γιατί η μεγαλύτερη αυταπάτη στην πορεία κατάκτησης της γνώσης είναι ότι αυτή συντελέστηκε.

Η αλαζονεία και το υπερφίαλο πνεύμα υποτιθέμενων ειδημόνων είναι χείριστη μορφή υποκρισίας που τροχοπεδεί το ουσιαστικό πλησίασμα της γνώσης. Γιατί αυτή προϋποθέτει αγνότητα και μετριοπάθεια, να είσαι στο διηνεκές περιπλανώμενος και ποτέ να μη σε σταματάει ένας αχάριστος κορεσμός.

Σα να μην έμαθες ποτέ σου, σα να μην είδες ποτέ σου.

Γιατί κάθε φορά ξεκινάς από το μηδέν, και μόνο αν αυτό δε σου φαίνεται ανυπόφορο ίσως κάποτε καταστείς άξιος για την κορυφή.

Κάθε τι που μαθαίνουμε δύναται να συμβάλλει στην εποπτικότερη κατανόηση του κόσμου αλλά κυρίως της ...αβυσσαλέας ψυχής μας που αλληλεπιδρά με αυτόν. Η αυτογνωσία συνιστά την επαχθέστερη και συνάμα πιο λυτρωτική μορφή γνώσης γιατί ούτε διδάσκεται, ούτε είναι διδακτέα.

Χρειάζεται αποκρουστική ειλικρίνεια για να φέρει κανείς σε πέρας μια τέτοια διαδικασία...που ,για να είμαστε ακριβείς δεν αποπερατώνεται..Δε σηκώνει ζαβολιές, εκπτώσεις, διολισθήσεις.

Εδώ η γνώση έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με τη φιλάρεσκη και ναρκισιστική μας φύση.

Γι' αυτό προτιμάμε να αναλωνόμαστε σε μαραθώνιους γνώσης για τη σπουδή μας, τη μουσική, τις ταινίες, την ιστορία, τις ξένες γλώσσες και άλλα ανεξάντλητα, παρά να αφιερώσουμε χρόνο σε μια πολυτελή διαδικασία ενδοσκόπησης που θα μας θυμίσει όσα καθημερινά καταχωνιάζουμε στη λήθη.

Όλα αυτά τα κομμάτια του εαυτού μας που μας φθείρουν, μας στιγματίζουν, μας αναστατώνουν, όπως και όλα εκείνα που δε μπορούμε να καταλάβουμε.

Και εδώ η ισορροπία εξασφαλίζεται με τη συνειδητοποίηση ότι  ένα κομμάτι του εαυτού μας θα παραμένει εφ' όρου ζωής ανεξερεύνητο.

Αυτός ο άγνωστος που τρέμουμε, είναι τελικά παράγοντας ελευθερίας.

Η ελευθερία είναι απότοκος της γνώσης , μιας γνώσης μετριοπαθούς, που συμπορεύεται με την αίρεση και την αμφιβολία γιατί ξέρει το πιο σπουδαίο: ότι το ισχυρότερο κίνητρο της γνώσης είναι ότι αυτή είναι ανεξάντλητη. Εκείνο που ακόμα δεν έχουμε μάθει είναι αυτό που μας κρατάει σε επαγρύπνηση.

Η ελευθερία επομένως δε συνάδει προς μια ολοκληρωτική ικανότητα ενδελεχούς ελέγχου( κάτι που θα ήταν εφικτό μέσω μιας -ουτοπικώς- απόλυτης γνώσης) αλλά με το να ξέρουμε να απολαμβάνουμε το αναπάντεχο. Με την αίσθηση ότι ξέρουμε αρκετά για να ζούμε αξιοπρεπώς αλλά όχι τόσα ώστε να βιώνουμε μια αδιάλειπτη οδύσσεια. Με την αγάπη προς τον άγνωστο που κρύβεται μέσα μας...σε έναν κόσμο που μας ξαφνιάζει με ταχύτητα φωτός, δεν είναι διασκεδαστική αλλαγή να μας αιφνιδιάζει ο κατα τα λοιπά προβλέψιμος εαυτός μας;

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που νιώθει την ανάγκη να προσεγγίζει τη γνώση, χωρίς να έχει αξιώσεις από αυτήν, χωρίς να προσδοκά ανταλλάγματα...Στο τέλος, αυτός μόνο, μέσα από τις άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του κατορθώνει να γίνει πιο γνωστικός και από τους φερόμενους ως αυθεντίες...

Επιλογή

Να κάνω μια επιλογή, από εκεί ξεκινούσαν όλα και εκεί τερμάτιζαν.
Στο να χαθώ στο φως, να αποδιώξω όλα εκείνα τα δαιμόνια που τρώνε την ψυχή μου, όλες εκείνες τις αϋλες μορφές που περιδιαβαίνουν στα ενδότερα της ύπαρξης και ιδιοποιούνται το πιο πολύτιμο της κομμάτι.
Να ταξιδέψω θέλω σε θάλασσες από λάθη ποθητά και απενοχοποιημένα, από εκείνα που κραυγάζουν το δικαίωμα και συνάμα την υποχρέωσή μου να είμαι άνθρωπος.
Να αγγγίξω λίγη από την αίγλη των ηρώων με το να παραιτούμαι από επίγειες, μικρές φιλοδοξίες.

Να ζήσω τη ζωή μου, όπως της πρέπει, όπως η φύση μου επιτάσσει.

Tο απόλυτο μιας επιλογής, το απόλυτο της ευτυχίας.

Και όλα τριγύρω να μετεωρίζονται, αβέβαια και ρευστά, φευγάτα και αινιγματικά.

Όπως ένα πηγαίο χαμόγελο που πασχίζεις να αιχμαλωτίσεις σε μια φωτογραφία, να το απαθανατίσεις που λένε, να το καταστήσεις αιώνιο.

Επιλογή είναι μια κατεύθυνση άγνωστη, μόνο που συνηγορούν υπέρ της δύο αντίρροπα στοιχεία, η λογική και το ένστικτο. Η πρώτη είναι πλανεύτρα και το δεύτερο συχνά υπερτιμημένο.

Αυτό όμως που εξυψώνει την επιλογή είναι το ρίσκο.

Η ασφάλεια είναι εχθρός με προσωπείο φίλου καρδιακού.

Πρέπει πέρα από αυτή, να επιδιώκουμε ο,τιδήποτε μας δίνει ζωή. Ο,τιδήποτε φαίνεται ανέφικτο.

Γιατί η κάθε επιλογή προσδίδει τέτοια καθαρότητα στη ματιά, τέτοια διαύγεια στην ψυχή, που πλέον τίποτα δε φαίνεται ανέφικτο.

Περνάμε μια ζωή σχοινοβατώντας.

Στις αντιθέσεις μας πάνω δομούνται τα πιο αληθινά γνωρίσματα.

Και όσο επιρρίπτουμε ευθύνες στην ειμαρμένη για όσα ποτέ δεν τολμήσαμε, για τη διχόνοια και την αμφιταλάντευση ανάμεσα σε πλευρές ευαίσθητες και σκληρές, ενάρετες και διεφθαρμένες, ειλικρινείς και απατηλές, θαρραλέες και  δειλές, γαλήνιες και νευρικές, τόσο πιο μακριά θα στεκόμαστε από τα όνειρά μας.

Μοιρασμένοι σε όχθες όπου δε μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τι υπάρχει αντίκρυ, κατακερματισμένοι σε κομμάτια ανούσια και ακατανόητα, ανέτοιμοι για οποιαδήποτε ενότητα.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι μονοδιάστατος, όπως τίποτα δεν είναι μονόπλευρο.

Αυτό που πρέπει όμως να είναι καταληκτικό, απόλυτο και μοναδικό, πρέπει να είναι η κρίση μας, η ικανότητά μας να επιλέγουμε, και ας μην οδηγηθούμε στη σωτηρία.

Μόνη η αναζήτηση της σωτηρίας είναι πόθος ευσεβής και ευγενής που μας καθιστά άκρως επιλεκτικούς....

Λύση

Έχει γεμίσει ο κόσμος με αιώνιους έφηβους, που μακάρι να διατηρούσαν κάτι από τη χαμένη τους παιδικότητα. Αντιδραστικά εκ του ασφαλούς στοιχεία, που αποθεώνουν θεωρητικά ξεσπάσματα, καθηλωμένοι επί της ουσίας.

Με τόνους σαρκασμού και επιθετικότητας θα στραφούν κατά των εκάστοτε σαρωτικών μέτρων για να συνεχίσουν τον καθημερινό και με κάθε πρόσφορο μέσο εξευτελισμό της καθημερινής ζωής τους.

Γιατί στην πλειονότητά τους, αυτοί οι...αιωνίως ανήλικοι δεν είναι προϊόντα του καθ' όλα βαρβαρου συστήματος αλλά της αδυναμίας τους να χειραφετηθούν από το τόσο δελεαστικό βόλεμα.

Είναι οξύμωρο να βλέπουμε άτομα που έχουν ήδη εισέλθει στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους να μένουν με γονείς, βιώνοντας μια δεύτερη ή απλώς παρατεταμένη φοιτητική ζωή όπου το άσκοπο εξελίσσεται σε ανάπόδραστο σύνθημα και βιοθεωρία.

Δεν είναι μόνο η ανεργία και η πανταχόθεν προωθούμενη τρομοκρατία που είναι υπαίτιες για αυτό το κάθε άλλο παρά υγιές φαινόμενο - καθεστώς.

Κυρίως υπεύθυνη είναι η άρνηση ενηλικίωσης και η ευθυνοφοβία, σύνδρομα που άπαντες τα συναντούν στην πορεία τους, σε διαφορετικούς τομείς, με διαφορετική ένταση, αλλά που πάντα πιστοποιούν μερική ή και ολική αδυναμία χειραφέτησης.

Από τι?

Η λίστα είναι μακροσκελής ! Από φοβίες, στερεότυπα, συμπλέγματα, αναμνήσεις, ακόμα και από την ίδια την οικογένεια και μια σειρά προκατασκευασμένων εικόνων που αποτρέπουν από την αυτονομία, από την βασική αίσθηση ότι ζεις τη ζωή σου όπως θέλεις και όχι όπως σου υπέδειξαν.

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις επαναγωγές και τα πισωγυρίσματα, ίσως επειδή πάντα συνέλεγα μιζέρια και στασιμότητα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός από το τέλμα, από την απουσία εξέλιξης.

Οι λύσεις είναι παράγωγα γνήσιας θέλησης και όχι θεόσταλτης εύνοιας.

Ακομα και οι συγκυρίες είναι τόσο επιφανειακές που είναι συχνά παραπλανητικές, δεν πρέπει να τις παιρνουμε τόσο στα σοβαρά. Και όμως, προτιμάμε να κρυβόμαστε πίσω από αυτές για να θεωρούμε την καθήλωσή μας στο αδιέξοδο μοιραία συντελεσμένη.

Η συγκυρία είναι προκλητική, ουδέποτε πρέπει να αντιδρούμε συγκαταβατικά σε αυτή.

Όμως όλα έχουν υποκύψει στην ποταπή ευκολία με την οποία ξεστομίζεται η αμίμητη ατάκα''η κρίση της εποχής''...για πόσο θα απενοχοποιεί αυτή η κρίση τη φριχτή μας απραξία?

Και όσο νομιμοποιούμε συμβατικές επιλογές  ή ζούμε σύμφωνα με τα πρέπει και τα θέλω μιας κοινωνίας που παραπαίει έχοντας ξεχάσει τις βασικές της δομές, τόσο η λύση δε θα έρχεται από πουθενά. Γιατί λύση σημαίνει απελευθέρωση, κάτι που είναι αδύνατο όταν αυτοεγκλωβιζόμαστε.

Δεν υπάρχει πρόβλημα όταν υπάρχει συνείδηση. Δυστυχώς, διανύει και αυτή περίοδο νάρκης.

Δεν υπάρχει δικαίωμα στην ενήλικη ζωή όταν ακόμα είναι εκκρεμές το στάδιο του απογαλακτισμού.

Δεν υπάρχει επίτευγμα όταν υπάρχει ευθυνοφοβία, όπως δεν υπάρχει κέρδος όταν δεν υπάρχει ρίσκο.

Αν αναζητείς το βόλεμα, δεν πρόκειται ποτέ να δεις παραπέρα.

Και είναι κρίμα γιατί η ζωή είναι απέραντη, η ζωή είναι εκεί έξω.

Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλώς στο μυαλό μας.

(Αυτο)κριτική

Θα καταφέρω ποτέ να αντικρύσω έναν άγνωστο χωρίς να αρχίσω να εικάζω πράγματα για αυτόν βασιζόμενος στην επιφανειακή εικόνα που μου προβάλλει?
Θα μπει ένας φραγμός σε αυτήν την τόσο αθέλητη παραγωγή επιθετικών προσδιορισμών και γνωρισμάτων από αυτή την τετραπέρατη αλεκτική γλώσσα του σώματος. το ντύσιμο, τις χειρονομίες, το βλέμμα, την ομιλία, ακόμα και τις λεπταίσθητες εκφράσεις και μορφασμούς?
Όταν βλέπω ξαφνικά ένα πρόσωπο, μέσα σε δευτερόλεπτα έχω σχηματίσει άποψη για αυτό, η οποία δεν είναι ευχερώς ανατρέψιμη. Με το άλφα ερέθισμα, προξενείται η δείνα σκέψη που παγιώνεται στον εγκέφαλό μου αυταρχικά.
Έτσι άμεσα αποφασίζω και ποιους θα συναναστραφώ , ποιους συμπαθώ, ποιους αποστρέφομαι.
Δεν είναι το ένστικτο, αλλά η τάση μου να κλείνω σε κουτάκια κάτι που εκ πρώτης φιγουράρει ως ανοργάνωτο και πολυσχιδές. Ποτέ μου δεν πίστευα στην πολυπλοκότητα του ανθρώπινου χαρακτήρα, το θεωρούσα ένα τέχνασμα της αυτάρεσκης φύσης μας για να νιώθουμε γοητευτικά σπουδαίοι.
Τα πράγματα είναι απλά και ξάστερα, για αυτό και η ετεροπαρατήρηση για εμένα ήταν μια φυσιολογική, αβίαστα ανακύπτουσα διαδικασία.
Ομοίως και η κριτική ανθρώπινων δημιουργημάτων, ταινιών, βιβλίων, θεατρικών. Σε ελάχιστα λεπτά, θα είχα εστιάσει στα φλέγοντα και κομβικά σημεία διαμορφώνοντας εποικοδομητική κριτική.
Ποια όμως κριτική είναι εποικοδομητική?
Μάλλον αυτή που απομακρύνεται από το δόγμα και την παντογνωσία.
Εγείρεται αινιγματικά, σαν προβληματισμός, σαν απορία, σαν αμφισβήτηση...ποτέ όμως δεν προτάσσεται με απολυτότητα, με σκληροπυρηνικό ύφος.
Ποτέ μου δε μπόρεσα να το πετύχω αυτό.
Αρνούμενος μεθοδικά να στραφώ στα ενδότερα της θυελλώδους, κυκλοθυμικής μου ψυχοσύνθεσης, άφηνα την εκάστοτε κριτική να αναβλύζει μέσα από τις βουλές ενός εαυτού χαμένου, ανέγγιχτου, ασχολίαστου.
Μακάρι να μπορούσα με την ίδια ταχύτητα και ευκολία να εστιάσω στην εσωτερική μου τυραννία, να εντόπιζα τα νοσηρά σημεία, να τα έκρινα με πάθος, να έβρισκα τη δύναμη.
Πώς να είμαι όμως και κριτής και κρινόμενος?
Εκεί είναι που τα πράγματα μεταβαίνουν σε άλλο επίπεδο.
Όσο πιο εύκολα, ενίοτε αυτόματα, κρίνω τους άλλους, τόσο πιο δύσκολα μπορω να κοιτάξω μέσα μου, και αυτό με τρομάζει.
Θέλω αυτή τη φορά να δοκιμάσω έναν κόντρα ρόλο...Να κρίνω και να κρίνομαι την ίδια στιγμή.
Σύνθετο?

Μπορεί η πολυπλοκότητά μου να μην είναι γοητευτική, μπορεί τελικώς άκρη να μη βρω, όμως θα έχω βγει από το απυρόβλητο και θα δω τα λάθη μου σαν ξένος, σαν τρίτος, σαν αμερόληπτος ανακριτής θα ζυγίσω τις ετερόφωτες προθέσεις μου, θα επισημάνω τις φλεγματικές μου αντιδράσεις, αλλά και εκείνες τις φορές που αντέδρασα απρόβλεπτα και ξεπέρασα τον εαυτό μου.
Η αυτοκριτική είναι αφετηρία γνώσης ενώ η κριτική αυταπάτη παντογνωσίας.
Και αυτή η τελευταία χωρίς αυτογνωσία όχι μόνο είναι ματαιοπονία αλλά τροχοπέδη σε κάθε απόπειρα προσέγγισης της  ουσιαστικής γνώσης...

Εδώ

Κλείνω τα μάτια . Μια μουσική εύγλωττη καταστρώνει αλήθειες.
Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους κώδικες, και ας με γοήτευαν.
Όπως η θάλασσα σκάει ανυπότακτη πάνω στα βράχια, κόντρα στη νηνεμία του απόλυτου γαλάζιου.
Όπως το φεγγάρι πλουμιστό αλλάζει χρώματα και όψεις με μια ζηλευτή αρμονία.
Όπως τα πρόσωπα μέσα στην απόγνωση αλλάζουν κατεύθυνση, αναζητούν διέξοδο, σε μια παγίδα από καιρό στημένη.
Τόσο καιρό, που τα κομμάτια μου θρυμματίζονταν σε άδοξες επιλογές.
Που έψαχνα τον εαυτό μου σε μια ατμόσφαιρα εχρική, παρασκηνιακή, επαμφοτερίζουσα.
Που φαγωμένη από τις αμφιβολίες και την εξουθένωση του ενήλικου κόσμου, γύριζα το βλέμμα ικετεύοντας για μια συνομωσία.
Τότε που ήθελα να χαθώ σε μια ηλιόλουστη μέρα, χωρίς να με νοιάζει τι ώρα είναι, τι άφησα πίσω, τι θα βρω εμπρός.
Τότε που τα πάντα ήταν τόσο ανάλαφρα γιατί δεν τα στιγμάτιζε η ανάγκη να οδηγούν κάπου.
Μέσα από τα σοκάκια του νου αναφύονται εικόνες απόλυτης μαγείας, από εκείνες που αναρωτιέσαι αν όντως τις έζησες ή αν απλώς τις φαντάστηκες, αν μπορεί να ανήκουν στην κατά τα άλλα βάρβαρη πραγματικότητα.
Πάντα ήσουν εδώ. Για αυτό και όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία...
Έχει η ψυχή να προσμένει το επόμενο ταξίδι....

(Απο)Κοσμος

Χάνεται χρόνια σε θεωρίες λεπτεπίλεπτες. Ψάχνει μικρές απολαύσεις να εξωραϊσουν μια άχαρη μέρα. Ένα ποπ διαμάντι μουσικό, μια παράνομη ματιά, ένα αίνιγμα, ένα πτι φουρ με κεράσι και μαρμελάδα, ένα έξυπνο λογότυπο. Κάτι ανάλαφρο, που θα την απομακρύνει από την αβάσταχτα παγιωμένη ρουτίνα.
Στο γραφείο της ημιτελή κείμενα της βγάζουν τη γλώσσα. Κάθε τρεις και λίγο γεμίζει τη μωβ της κούπα με γαλλικό καφέ αλλά από ιδέες έχει στερέψει.Όταν το γράψιμο εξελίσσεται σε δουλειά, χάνει κάτι από την αίγλη του. Δεν ξέρει να πει με σιγουριά τι φταίει και η έμπνευσή της εξανεμίστηκε.
Ρεμβάζει έξω από το παράθυρο τον κόσμο να χύνεται βιαστικός στους δρόμους, σε ένα πάντρεμα ρυθμών, χρωμάτων, κινήσεων. Εκείνη διορθώνει τα γυαλιά της και ταξιδεύει νοερά στο σεναριο των ιδανικών της διακοπών. Πάντα άσος στην προσμονή, σε σημείο που η αυθεντική εμπειρία αποβαίνει πενιχρή. Στο μυαλό της σχεδιάζει χρόνια τώρα ένα ιδανικό καλοκαίρι κατά το οποίο θα είναι ελεύθερη από τα προσωπικά της ζιζάνια και μαυρισμένη θα απολαμβάνει το δροσερό της ποτό χωρίς να επισκιάζεται από τίποτα. Μοιραία, δεν το καταφέρνει.
Κλεισμένη στο κρησφύγετο των δικών της επιμέρους κόσμων, αναρωτιέται γιατί η επικοινωνία της με τους άλλους χωλαίνει. Θα φταίει ο ανάδρομος Ερμής, το λέει εμφατικά και η στήλη του ωροσκοπίου. Μα...είναι όλα τόσο ανάδρομα που μόνο ο Ερμής πρέπει να είναι ορθόδρομος τελικά !
Κάτι της ψιθυρίζει ότι όταν αποσύρεται σε ένα απόκοσμο περιβάλλον από λέξεις, ταινίες και θρασύδειλους φόβους, μουσικές διαπεραστικές και αποθέωση του αναπάντεχου, απομακρύνεται από την αληθινή ζωή.
Πόσες φορές δεν ξεκίνησε μόνη της με μια βαλίτσα στο χέρι για ερημικά νησιά για να περάσει όλες της τις μέρες κλεισμένη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου? Πόσες φορές αγκαλιά με ένα βιβλίο δεν επισκέφθηκε γουστόζικα καφέ της πόλης για να φύγει χωρίς να έχει διαβάσει μια σελίδα? Και πόσες φορές δεν εκνευρίστηκε τρελά στο μετρό όταν χωμένη στις σκέψεις της ένιωσε την επίθεση ενός επίμονου βλέμματος?
Ζει για να στοχάζεται μα έτσι δε ζει.
Η φαντασία της έχει υποδουλώσει την πιθανότητα μιας αγνής εμπειρίας.
Ζει σε κόσμους εναλλακτικούς, πλασμένους από την ίδια, ανώδυνους και ασφαλείς, που δεν έχουν σύνορα, ούτε και θέλουν να ανοίξουν τις πύλες σε επίδοξους παρατηρητές. Γράφοντας, καμιά φορά λυτρώνεται από το βάρος της ανυπαρξίας αυτού του κόσμου, της μηδενικής αντιστοιχίας του προς την πραγματικότητα,
Νιώθει ότι είναι τυχοδιώκτρια ενώ δεν πιστεύει στην τύχη.
Καμώνεται την εκκεντρική ενώ αυτοσκοπός της είναι να περνάει απαρατήρητη.
Ψελλίζει κυνικές ατάκες ενώ έχει ανάγκη από συναίσθημα.
Αναμένει εσαεί το αναπάντεχο την ίδια ώρα που κάνει τα πάντα για να το παρεμποδίσει.
 Δεν ξέρει πού οδεύει αυτός ο κόσμος αφού και η ίδια έχει χάσει προ πολλού το δρόμο.
Για να μπορεί να νιώθει απόκοσμη, θα πρέπει να μπορεί να ενταχθεί σε αυτόν τον κόσμο τον αλλόκοτο, με όλα του τα μυστήρια και τις απογοητεύσεις, ώστε να μπορεί να αποστασιοποιείται στο εναλλακτικό της σύμπαν.
Όμως εκείνη παραμένει ανίδεη πάνω από μπερδεμένα νοήματα και ερεβώδεις λέξεις, ανίκανη να μαντέψει τη συνέχεια, με το μυαλό της να διακτινίζεται σε απωθημένες επιθυμίες που τη χλευάζουν, ανικανοποίητες, καθιστώντας την παρείσακτη, ξένη, παντάξενη.
Ξεχάστηκε  στο δικό της ταξίδι, ξέχασε ότι έχει συνταξιδιώτες.
Και όσο μόνη της πορεύεται, τόσο το τέρμα μοιάζει δυσδιάκριτο, τόσο ο κόσμος της εξελίσσεται σε πηγή κινδύνων, με τη γητειά του αιθέριου και την ευθραυστότητα του επισφαλούς, τόσο άδειος και έρημος είναι αφού κανείς δε θέλει να κατοικεί σε τόπους αφιλόξενους.
Προασπίζοντας μια ζωή το ζωτικό της χώρο, έχασε το χώρο και τη θέση της στον κόσμο που την περιβάλλει, και μένει να τον ατενίζει από μακριά, με το ίδιο ψυχρό, απαθές βλέμμα...

Ελεύθερος στο Χρόνο

Για έναν εργασιομανή, νευρωτικό ή υπερφιλόδοξο άνθρωπο, ο ελεύθερος χρόνος αποδεικνύεται μαρτύριο σωστό. Η υποδούλωση στο χρόνο είναι η μοντέρνα μορφή επικρατούσας καταδυνάστευσης και δεν καταπολεμάται αφού προκαλείται από τους ίδιους τους παθόντες. Θύτης και θύμα το ένα και το αυτό, τότε είναι που το έγκλημα δεν υπόκειται σε παραγραφή..
Όταν όλα τρέχουν σε ρυθμούς ανεξέλεγκτους, η διάσωση του ελέγχου φαντάζει με επίτευγμα ολκής. Αν υποτεθεί όμως ότι ο έλεγχος του χρόνου επιφέρει αποδοτικότητα και παραγωγικότητα όσον αφορά στην προώθηση εργασιακών εγχειρημάτων και προσωπικών στόχων, δεν είναι αναπόδραστη η ταυτόχρονη απώλεια του ελέγχου σε όλους τους υπόλοιπους τομείς?
Δεν υπάρχει περίπτωση χρόνος που θεάται ωφελιμιστικά να προσδώσει όφελος.
Πολλές φορές σου μιλάνε περί ανέμων και υδάτων ή σου ξετυλίγουν με περίσσεια εμπιστοσύνη μύχιους συλλογισμούς τους και εσύ είσαι αλλού. Χαμένος στη νοσηρή μονομανία του ανικανοποίητου. Αναλογίζεσαι πόσα κατάφερες, αν λάθεψες κάπου, αν τελικά είσαι χρυσή μετριότητα, κυρίως πόσα ακόμα θα κατακτήσεις. Γιατί ποτέ δε θα αγγίξεις την κορυφή. Πάντα, πιο πέρα, στο επόμενο βήμα, θα υπάρχει κάτι ακόμα. Δελεαστικό, θελκτικό, απροσπέλαστο, προκλητικό για την εγγενή σου φιλοδοξία.
Και η προοπτική του σαββατιάτικου πρωινού που τόσο καρτερικά προσμένεις μέσα σε μια χαώδη εβδομάδα, δεν είναι πια τόσο ευχάριστη. Γιατί όταν με το καλό αυτό το πρωινό έρχεται, σε κατακλύζει μια δυσερμήνευτη ενόχληση, σα να μην αντέχεις αυτή του χρόνου την αφθονία.
Ο ελεύθερος χρόνος σε σκλαβώνει γιατί σε ξενίζει.
Έμαθες όλα να τα εντάσσεις σε περιγράμματα και καλούπια, απονοηματοδοτώντας ο,τιδήποτε άναρχο, στερούμενο κανόνων.
Και ενώ μπορείς να συναντήσεις φίλους, να περπατήσεις χωρίς προορισμό, να απολαύσεις μια ταινία, να πας μια εκδρομή, να χαθείς στη μαγεία ενός καλογραμμένου κειμένου ή απλώς να αφεθείς στη ρέμβη μιας άσκοπης ώρας, κόβεσαι σε κομμάτια και ανήσυχος περιμένεις να παρέλθουν οι ώρες για να ξαναεισαχθείς στην οικεία καθημερινότητα του προγράμματος.
Η απαλλαγή της νοοτροπίας από την παντοδυναμία του αυτοσκοπού είναι κρίσιμη.
Δε γίνεται όλα να μεταφράζονται με όρους χρησιμοθηρίας και επωφελούς αντικρύσματος.
Μπορεί κάθε τι να απολήγει σε ορισμένο σκοπό αλλά δε χρειάζεται, δεν πρέπει να τον ξέρεις, ίσως δεν πρέπει να έχεις την προπέτεια ακόμα και να τον μαντεύεις...
Έτσι και ο χρόνος, είναι αγαθό υπέρτατο για αυτό και πρέπει να το απολαμβάνεις στο έπακρο χωρίς να θεωρείς ότι διαπράττεις ποινικό αδίκημα κάθε φορά που δεν εντάσσεις υποχρεώσεις στα πλαίσιά του. Ο χρόνος μας διαφεντεύει όταν εμείς γινόμαστε δουλοπρεπείς, συναινέσει μας και μόνο.
Γιατί ο Χρόνος έχει τη δύναμη να μας απελευθερώσει όταν παύουμε να τον ατενίζουμε με το τρομαγμένο βλέμμα του κρινόμενου υποτελούς. Σα να είναι ένας αυταρχικός κριτής στον οποίο χρωστάμε μακροσκελή απολογία για υποτιθέμενες παρασπονδίες.
Στην ουσία, στον εαυτό μας λογοδοτούμε και δίνουμε εξηγήσεις. Αρκεί να καταλάβουμε  ότι δεν είναι αναγκαίο αυτό να τυποποιείται, σαν άλλο άχθος ,στην ψυχική μας ηρεμία.
Όλα αυτά μέχρι να γίνουμε αυθυπόστατοι.
Γιατί καμια φορά στη ζωή αρκεί να υπάρχει προσδοκία εγκρατής, όχι βουλιμική αξίωση.
Είναι το μόνο προσταγμα του χρόνου το να τον αψηφάμε και από ανθρώπινη μωρία θαρρούμε ότι είναι παραπλανητικό. Η σημασία του ελεύθερου χρόνου έγκειται στην ικανότητα αυτοπροσδιορισμού. Στη σημασία της απραξίας ως απόστασης από τα συνήθη και δέοντα.
Στο να ξαποστάσεις από τον πυρετό μιας αλλόκοτα εξουθενωτικής μέρας και να καταδεχτείς να συναντήσεις την ψυχή σου. Το ότι είσαι ελεύθερος να το πράξεις δε σημαίνει ότι θα το επιλέξεις κιόλας. Είναι θέμα χρόνου να επιλέξεις την ελευθερία, γιατί η ελευθερία είναι επιλογή, και ως τέτοια σε βάθος χρόνου επισείει και το ανεκτίμητο τίμημά της.....

Μοναδικοί

Πάντα έβρισκε  κάτι μεγαλειώδες όσο και απροσδιόριστο όταν έβλεπε κάποιον που είχε μείνει καιρό μόνος να ερωτεύεται. Δε μπορούσε να εξηγήσει το γιατί αλλά αυτοί οι άνθρωποι έμοιαζαν οι μόνοι ικανοί να αγαπήσουν βαθιά, παράφορα, αληθινά.
Χαμένοι άχρονα σε μια μοναχικότητα γόνιμη, από εκείνη που ερωτοτροπεί με τα όρια της ύπαρξης, τις πιο επώδυνες και αποκρουστικές της πληγές. Άνθρωποι πνευματώδεις, μέσα από μια γνώση που δεν κερδίζεται αλλά κατακτάται εν καιρώ. Και μέσα στον καιρό και τα τερατώδη του κόλπα, μαθαίνουν αυτό που οι λοιποί στο διηνεκές αγνοούν, να τιμούν τη ζωή τους.
Εστιάζοντας στην ύπαρξή τους με τάση αυτοκριτικής ουδέποτε εκλείπουσα, προσπαθούν να γίνουν κοινωνοί ενός ασαφούς νοήματος του κόσμου που τους περιβάλλει. Στοχάζονται, ζουν, αναθεωρούν, μερικές φορές  τους ξεφεύγουν κυνικά τσιτάτα. Είναι επειδή οι μέρες μερικές φορές μοιάζουν απελπιστικά όμορφες και πολύχρωμες, οι νύχτες μυστήριες και πάντα κάτι μετέωρο, πάντα κάτι ασύλληπτο. Όμως δε μπορούν εκ πεποιθήσεως να θρηνούν χρόνο χαμένο, για αυτό και δε θυσιάζονται στην παντοκρατορία της σκέψης.
Από αυτούς τους λιγοστούς της φίλους που υπέρμετρα θαύμαζε, έμαθε ότι η συντροφικότητα έχει νόημα μόνο ως διάδοχος μακρόβιας και ουσιαστικής μοναχικότητας, ικανότητας αντιμετώπισης της μοναξιάς. Γιατί αν δε συνιστά σοφία η ανακωχή με τους εσωτερους δαίμονες, τότε σε τι συνίσταται?
Είναι ο έρωτας μέγεθος άκαμπτο και απόλυτο, για αυτό προϋποθέτει πρωθύστερη αφοσίωση στη μοναξιά, που και αυτή, απόλυτη και αγέρωχη, αινιγματική και ιδιότροπη, συχνά δεν υποφέρεται.
Γιατί εκεί είναι και οι ερωτησεις, και οι απαντήσεις, οι γενεσιουργές αιτίες και οι επιπτώσεις, τα λάθη και τα σωστά(που είναι συχνά ταυτόσημα), ο πόνος, η ευδαιμονία και όλα τα μυστικά της ύπαρξης.
Είναι μάταιο να προσδοκάς από μια σχέση να καλύψει εσωτερικά κενά. Αυτή είναι διαδικασία προσωπική που όσο παραμένει εκκρεμής, άλλο τόσο θα ωθεί σε ανούσιες και καταστροφικές σχέσεις. Για αυτό και ένας μέχρι πρότινος μοναχικός άνθρωπος που έχει εντοπίσει τις ισορροπίες του, ξέρει επίσης πόσο εύθραυστες είναι. Ξέρει ότι κάτι λείπει και ενδόμυχα προσεύχεται να έρθει να του κλονίσει τις ισορροπίες, να του δείξει κάτι που αγνοούσε και που είναι ικανό να καταδείξει πως όλα τα αγνοεί.
Γύρω μας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι μόνοι, ελάχιστοι όμως αναγνωρίζουν την ευκαιρία τους να αγγίξουν την αυτάρκεια μέσα από τη μοναξιά..Και καθώς σκέφτεται πόσο αυτοί οι φίλοι της αγαπούσαν τη ζωή πριν ερωτευθούν, καταλαβαίνει πως είναι οι πλέον άξιοι να βιώσουν την έκσταση μιας ερωτικής σχέσης, γιατί είναι και οι μόνοι που θα τη βιώσουν όπως της πρέπει. Όπως τους πρέπει.

Φωνή

Να το πάλι εκείνο το όνειρο θερινής νυχτός..Τι οξύμωρο !
Μέσα στην παράφορη ζέστη του Ιουλίου, επίκεντρο καλοκαιριού, από τις μέρες εκείνες που ο χρόνος μοιάζει αμελητέος, από τις νύχτες που ο ύπνος αποδεικνύεται περιττός, με τη στιγμή να αποθεώνεται και το μέλλον να περιφρονείται ορθώς αφού είναι τόσο δυνητικό !
Το ίδιο όνειρο, επίμονο επανέρχεται.
Είναι όλα ιδανικά, ο ήλιος, η θερμοκρασία, η ατμόσφαιρα...μια πανεμορφία κυριαρχεί. Γύρω της άνθρωποι με την αγάπη στο βλέμμα, με μια ανοίκεια καλοσύνη, μια περιρρέουσα ελπίδα. Το απέραντο γαλάζιο μιας χρυσαφένιας αμμουδιάς, ηλιοκαμένα κορμιά και χαμόγελα ανέμελα, αιώρες και μουσικές έκρυθμες. Απόλυτη απουσία ρυθμού, ρουτίνας, σχεδίου. Πολύχρωμα κοκτέιλ και μεθυστικές μυρωδιές, φρούτα φρέσκα και δροσερά, χαλαρές κουβέντες και βουτιές.
Η ανακουφιστική ελαφρότητα της διασκέδασης.
Μέσα σε όλη αυτή την παράλογη αρμονία, δοκιμάζει να πει κάτι, αλλά αδυνατεί. Η φωνή της δε βγαίνει καν. Προσπαθεί με κάθε μέσο αλλά τίποτα. Δεν έχει λόγο, ύπαρξη, οντότητα.
Ξαφνικά, αυτός ο παράδεισος που την περιστοιχίζει, μοιάζει με μια εναλλακτική κόλαση που δε μπορεί να αντέξει. Δεν έχει την προσωπικότητα να χαρεί, να γευτεί, να απολαύσει τα αγαθά που υπέρμετρα τη δελεάζουν. Δεν έχει φωνή ώστε να ακουστεί, να παρέμβει, να κρίνει, να αλληλεπιδράσει. Και όταν δε μπορεί να πάρει θέση σε όλα όσα την αφορούν, πώς να μη γίνονται σατράπες που ιδιοποιούνται οχληρά την αυτοδυναμία της? Όταν δε μπορεί να ενταχθεί στον παράδεισο, νιωθει λίγη, προδομένη, ανεπαρκής. Μα....υπογράφει η ίδια τη μαρτυρική της καταδίκη σε μια κόλαση που δεν παράγει κανείς άλλος πέρα από την πανδαιμονία των δικών της φραγμών.
Όσο και αν οι άλλοι αποτελούν την εύκολη πηγή καταλογισμού ευθυνών, όσο και αν θεωρεί ότι οι συνθήκες αφιονίζουν τη βούληση και την άποψη, φερέφωνο έγινε επειδή τα φίμωτρα είναι απείρως βολικά.
Κανείς δεν καταστρατηγεί την ελευθερία να της αν η ίδια δεν έχει προκαταβολικώς παραιτηθεί από αυτήν.
Κάπου στη μέση της διαδρομής ξεχάστηκε.
Ξέχασε ποια είναι , τι θέλει, τι δύναται να καταφέρει και τι όχι. Ξέχασε ότι μπορεί να μεταβάλλει το ρου τον πραγμάτων, και ας μοιάζουν τραγικά παγιωμένα. Μα για να πας πέρα από την επιφάνεια, πρέπει να μην τρομοκρατείσαι από όσα θα ατενίσεις βαθύτερα. Γιατί μπορεί, και πιθανότατα θα είναι, αντιφατικά, νεφελώδη, αμφίσημα. Πού καιρός για παιδέματα και αναζητήσεις !
Της φάνηκε πολύ εύκολο να είναι άβουλη. Άμοιρο ευθυνών και συνεπειων.
Χωρίς συνέπειες κανείς δε σωφρονίζεται παρά μόνο στάσιμος βυθίζεται ακόμα πιο κάτω, σε ένα εκούσιο τέλμα, αξιοθρήνητο.
Δεν υπάρχει πιο τραγική οντότητα από εκείνη που δεν έχει φωνή.
Παρακινεί τον εαυτό της να αντιδράσει, να μιλήσει , να φωνάξει. Έστω και αργά, ας είναι.
Να διαμαρτυρηθεί σε όσα της φαίνονται άδικα, αποτρόπαια, ανεπίτρεπτα, να υπερασπιστεί το δίκιο της που έχει αφεθεί έρμαιο στις ελαφρόμυαλες κρίσεις τυχάρπαστων μικρανθρώπων, να μάθει τη σωτήρια έννοια του ναι και του όχι και το αναγκαίο της απολυτότητάς τους. Να διακρίνει πότε πρέπει να παλέψει για κάτι και πότε πρέπει να αποχωρήσει και να αποχαιρετίσει. Πότε πρέπει να επιζητεί παραπάνω και πότε να είναι ευγνώμων για όσα έχει. Να πάψει να ασχολείται με το ατέρμονο βουητό που σχηματίζουν οι ακατανόητες φωνές των άλλων. Για να καταλάβει τι θέλουν να της πουν, πρέπει να έχει και η ίδια  φωνή. Στιβαρή, με χροιά υπολογίσιμη.
Τόσα χρόνια προσπαθεί να ακούσει αλλά δεν αφουγκράζεται γιατί η ίδια δε μπορεί να μιλήσει.
Όταν δεν ακούγεσαι, δε μπορείς  και να ακούσεις, έτσι αμφίδρομα είναι αυτά.
Φερέφωνο είναι επειδή λησμονεί τη δική της φωνή.
Και ναι, πώς να αλλάξουν οι άνθρωποι όταν δεν τολμούν να ορθώσουν ανάστημα;
Δεν αντέχει πια να πορεύεται παντού χωρίς σχήμα, όψη, ένα σήμα κατατεθέν.
Για να διεκδικήσει αυτά που της αξίζουν, πρέπει πρώτα να ελευθερωθεί από όσα την απαξιώνουν.
Και για να μπορέσει να βρει τη χαμένη της φωνή, πρέπει να μπορεί να αντέξει την κραταιά σιωπή...
Μπορεί......;

Ανέτοιμος

Ήξερα πού θα σε συναντήσω. Ήξερα ότι περίμενες τη φιγούρα μου να φανεί από μακριά νοηματοδοτώντας ένα άψυχο καλοκαίρι.
Μια ρευστότητα κραταιά δύναμη, μου ροκανίζει  το μυαλό.
Όσο η θερμοκρασία αγγίζει το ζενίθ, άλλο τόσο η διάθεσή μου πέφτει κατακόρυφα.
Πάντα μέσα στο Καλοκαίρι ένιωθα λαθραίος. Πάντα υπογράμμιζε τη δυσαρμονία της εσωτερικής μου σύνθεσης με τη χαώδη εξέλιξη της εξωτερικής πραγματικότητας.
Παράταιρος πάντα, έτσι και τώρα, ψάχνω ένα μέρος να κρυφτώ.
Κουρασμένος εκ γενετής, σα να μην έχω σε αυτό τον πλανήτη προορισμό.
Και εσύ, αιθέρια ύπαρξη, φτιαγμένη από  χρώματα δυσβάσταχτης γλυκύτητας αλλά και παράδοξα συγκροτημένη, περίμενες εμένα να δώσω αξία σε αυτό το Καλοκαίρι. Και πιο πέρα ίσως, σε αυτό το αλλόκοτο κυνήγι των εποχών, που όλα φαίνεται να αλλάζουν και όλα απαράλλαχτα μένουν.
Δε θα είχες ονειρευτεί πολλά, μόνο να περπατούσαμε  ένα απόγευμα που το ηλιοβασίλεμα θα μας έδειχνε το δρόμο. Θα πίναμε κάτι δροσερό, μπορεί και να κατάφερνες να καταρρίψεις την έμφυτη λαγνεία μου για τη σιωπή και να μου ξέκλεβες λίγα πολύτιμα λόγια.
Να ξεχαστούμε σε ένα ταξίδι εφήμερο, όπως και το καλοκαίρι.
Μα πάντα στο εφήμερο γυρνάμε, πάντα στο καλοκαίρι.
Όσους κύκλους και να κάνει η ζωή, όσοι χειμώνες πικροί δοκιμάσουν να μας αποπλανήσουν με λανθάνοντα ρομαντισμό, με τη γητειά μιας παντοδύναμης νεφέλης, όσο και αν η άνοιξη μας μεθά με ευωδιαστά θέλγητρα και ξεχασμένες αποχρώσεις αναγέννησης, όσο και αν το φθινόπωρο συμβολίζει ένα (συχνά απατηλό) νέο ξεκίνημα, πάντα στα καλοκαίρια είναι η επαναγωγή μας. Αναμνήσεις από ανέμελα στιγμιότυπα που ζήσαμε ή φαντασιωθήκαμε, μια αέναη απόπειρα να γίνουμε και πάλι παιδιά, κάτι που όσο πάει γίνεται όλο και πιο δύσκολο, σχεδόν ουτοπικό.
Με περιμένεις με φλόγα στο βλέμμα που μαρτυρά γνήσια προσδοκία. Είσαι παράξενα όμορφη,  όλη σου η ύπαρξη έτοιμη να δοθεί σε ένα σωτήριο ταξίδι.
Μα δε μπορώ να έρθω, δε θα το κάνω.
Για να χαθούμε και οι δύο, πρέπει καθένας από εμάς να μπορεί να σώσει τον εαυτό του.
Και εγώ είμαι παντελώς αδύναμος, φοβάμαι το εφήμερο γιατί θα με σύρει στο αιώνιο, φοβάμαι το καλοκαίρι γιατί αν αφεθώ σε αυτό θα τρέμω την κακοκαιρία. Τώρα έχω μάθει να δαμάζω καθε τι αντίξοο και άβολο, και ας πληγώνω καμιά φορά τον εαυτό μου, το προτιμώ μακράν από το να ισοπεδώνω τους άλλους.
Ξέρω ότι θα απογοητευτείς αλλά τουλάχιστον θα καταλάβεις με τον καιρό. Τι να περιμένεις από κάποιον που φοβάται το καλοκαίρι και τον έρωτα? Που τρέμει ο,τι οι άλλοι ποθούν περισσότερο?
Η ευτυχία προϋποθέτει ετοιμότητα και δεν υπάρχει άνθρωπος περισσότερο ανέτοιμος για αυτήν από εμένα..Πιστεύω ότι εσύ θα είσαι έτοιμη να το δεχτείς αυτό....

Aποχαιρετισμοί

Πάντα οι αποχαιρετισμοί με τρόμαζαν.
Ήταν πιο δύσκολο άραγε το να ξέρω πότε θα πω το αντίο ή το πώς θα το πω?
Οι αποχαιρετισμοί της ζωής μου είχαν μια αναγκαιότητα αμείλικτη.
Έπρεπε να έρθω σε κόντρα με τη λαγνεία που με διακατείχε για τη νοσταλγία, με την πεισματική εναντίωση στο προσωρινό και την πάση θυσία διάσωση ανθρώπων και καταστάσεων.
Ακόμα και των θνησιγενών.
Να μια λέξη που μισούσα και μισώ με πάθος. Μου καταλύει τη δυνατότητα άσπλαχνα, δε με αφήνει να αφεθώ στην ψευδαίσθηση, με συνετίζει σαν δάσκαλος - δερβέναγας και , όπως κάθε αυτοαναιρούμενη έννοια, με καθηλώνει.
Δε μπορούσα να αποχαιρετίσω τίποτα γιατί δε ήθελα να παραδεχθώ ότι όλα είναι φθαρτά.
Η συνεχής τους επανάληψη, αντικατάσταση και ανακύκλωση ένα ράπισμα στη σωτήρια τάση μου προς την ονειροπόληση.
Και εντάξει με εποχές ανέμελες, φίλους καρδιακούς και έρωτες πανίσχυρους. Αποχαιρετώντας τους, αποχαιρετούσα και ζωτικής σημασίας κομμάτια του εαυτού μου. Αυτή η απώλεια αντανακλάται και χαράζεται βαθιά στην ψυχή.
Αυτή μου την αδυναμία όμως να αποχαιρετήσω ανθρώπους που ήθελαν και παντοιοτρόπως διεκδικούσαν τα πιο αληθινά κομμάτια του είναι μου, που λεηλατούσαν την ψυχή μου μετερχόμενοι όλα τα μέσα, καταστρατηγώντας σταθερές και ιδέες ολάκερες, αυτούς γιατί δεν τους έδιωχνα μονομιάς?
Ήταν δυσερμήνευτη αν όχι αινιγματική αυτή μου η άρνηση να ξεκαθαρίσω την ουσία από την ασημαντότητα, το επίκαιρο από το παρωχημένο.
'' Είναι παράξενο, μα την αλήθεια, πώς ένας άνθρωπος όπως εσύ, με τέτοια ευφράδεια, δε βρίσκεις καν τις λέξεις για να βάλεις μια τελεία ! Αφού το νιώθεις ότι επιβάλλεται, δεν πάει άλλο πια'' ! μου έλεγε ένας φίλος σε μια προσπάθεια αφύπνισης.
Επαίτης μιας τελείας, μια ζωή.
Μια ζωή κόμματα και αποσιωπητικά, με την ωχρή ελπίδα οι επιπλέον ευκαιρίες να αλλάξουν το σκηνικό, όταν το μόνο που χρειάζεται για να αλλάξει είναι μια τελεία, εμφατική.
Μου φαινόταν τόσο δραματικό το αντίο. Ένιωθα ότι έπρεπε να καταναλώσω απροσδιόριστη ενέργεια για να το ξεστομίσω, πόσο μάλλον να το εννοώ.
Και όμως, όσο επίπονες είναι οι απώλειες, αλλο τόσο και αναγκαίες για νέες επιτεύξεις, όσο ανάγκη έχουμε δεδομένα για να προχωράμε, αλλο τόσο φυλακιζόμαστε σε αυτά και ο άγραφος πίνακας είναι ο μόνος ικανός να ερεθίσει την ξεθωριασμένη μας έμπνευση και να τη ζωοδοτήσει.
Έτσι και το αντίο δεν είναι άρνηση του παρελθόντος αλλά ανακωχή με αυτό.
Πάντα θα το κουβαλάμε μαζί μας αλλά δεν είναι απαραίτητο να μας στοιχειώνει.
Είναι τελικά οι αποχαιρετισμοί καθοριστικές καμπές για την αυτοεικόνα μας, δείκτες της ετοιμότητάς μας για χειραφέτηση, αναγνωριστικοί  της αλλοίας μας φύσης.
Πολλές φορές αντί για τέρμα συμβολίζουν αφετηρία, αρκεί να έχουμε ψυχή στο βλέμμα για να το διακρίνουμε.
Η ύπαρξή μας μεταλλάσσεται τόσο ραγδαία που έχει ανάγκη από τελείες πριν από κάθε μετασχηματισμό. Είναι σαν ανακεφαλαίωση, σα στιγμαία διεκδίκηση ραστώνης πριν αφεθούμε και πάλι στους φρενήρεις ρυθμούς..Το σθένος ενός αποχαιρετισμού εμπερικλείει την επιθυμία για αναγέννηση, και μόνο με αυτή την πυξίδα μπορούμε να περιπλανιόμαστε περήφανα....

Όρια

Ήταν πάντα η αχίλλειος πτέρνα μου η οριοθέτηση. Κάθε αδικία που μου σέρβιραν αιφνίδια, ήταν απόρροια της δικής μου ανημπόριας να αντιδράσω. Και πώς αλήθεια να αγανακτήσεις με μια αδικία της οποίας είσαι ο απόλυτος πρόξενος?
Ξόδεψα ατέλειωτες ώρες και εκτιμητέα φαιά ουσία προσπαθώντας να καταλάβω.
Πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος, μέσα από τα μάτια του απόκοσμου, εκουσίως ξένου.
Όσο με βαραίνει η αδικία, άλλο τόσο ανίκανος ήμουν να την αντιληφθώ, πόσο μάλλον να την καταπολεμήσω. Εν αγνοία μου και από μια ετεροχρονισμένη, ανεπίκαιρη καλοσύνη που μετουσιώθηκε σε μωρία, αναπαρήγαγα σωρηδόν εγκλήματα κατά του εαυτού μου μέσα από μια ατέρμονη καταπίεση βούλησης και επιθυμιών.
Αυτή η αίσθηση ηττοπάθειας και ατολμίας μα και αυτή η αγάπη μου προς την ειρήνη, προς την αποφυγή διενέξεων, με κρατούσαν διαρκώς στο παρασκήνιο, πάντα έτοιμο να εκραγώ αλλά ουδέποτε δυνάμενο να μεταβάλλω την επικρατούσα κατάσταση.
Τον αυτοεγκλωβισμό μου δηλαδή.
Όσο υπεύθυνοι είμαστε για την ευτυχία μας, άλλο τόσο είμαστε και για τη δυστυχία μας, μόνο που η τελευταία μας σαρώνει, μας εθίζει, μας ακινητοποιεί. Γινόμαστε μεμψίμοιροι ή στην καλύτερη υποφέρουμε στο αυτοσχέδιο κελί μας, σιωπηλά. Συμβιβασμοί, ψέμματα, εμμονές, φόβοι, απογοητεύσεις, εκμετάλλευση, απάτη, προδοσία, όλα τα βλέπουμε μέσα από μεγεθυντικό φακό...και τα αφήνουμε να μας σημαδέψουν, ίσως για να νιώσουμε σημαντικοί, ότι κάτι έντονο ζήσαμε και εμείς.
Και αυτά τα λόγια ! Τόσο ωραία, τόσο μεστά..και τόσο κούφια!
Πίσω από τα λόγια κρύβεται ο θάνατος των μεγαλύτερων επιτευγμάτων.
Καμία διακήρυξη, καμία προσευχή, υπόσχεση ή ευχολόγιο δεν είναι ικανά να μας λυτρώσουν.
Γιατί είναι ιδεατά και όσο δε μεταβαίνουν στο πεδίο της πράξης, επίπλαστα.
Απέναντι στα όριά μου ήμουν πάντοτε τυφλός. Εκ γενετής. Έτσι έδινα την πολυτέλεια στους άλλους να εθελοτυφλούν απέναντι σε αυτά. Να τα καταπατούν αβίαστα, σα να κάνουν κάτι καθ' όλα νόμιμο.
Είναι αυτό που λέμε ότι η συναίνεση του παθόντος αίρει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης, άρα έγκλημα δεν υφίσταται. Και όμως, υπάρχει μεγαλύτερη εκληματική ενέργεια/ παράλειψη από αυτή τη συναίνεση?
Σαν αφιονισμένος πήγαινα όπου η ζωή με πήγαινε.
Πειθήνια, αδιαμαρτύρητα, αγόγγυστα.
Ακόμα και όταν εβραζα εσωτερικά, έβαζα την αυθυποβολή μου να υπερλειτουργεί.
Αν διαμαρτυρόμουν ή διεκδικούσα το παραμικρό, θα φανέρωνα ασυγχώρητη προπέτεια, ασύμβατη προς τη συμβατική μου φύση.
Και κάπως έτσι, οι επιθυμίες μου έμειναν-δικαίως τελικά-απροσπέλαστες.
Αφού εγώ ο ίδιος σπατάλησα μια ζωή φαγωμένη από το συρφετό των ενοχών μου, παλεύοντας για τα θέλω των άλλων, για να μη δυσαρεστήσω κανέναν.
Δεν έμαθα ότι ο αυτοσεβασμός είναι η βάση των πάντων...γιατί με διαφέντευε αυτή η πεποίθηση της κατωτερότητας.
Αν γύριζα πίσω το χρόνο, θα άλλαζα πάρα πολλά.
Θα ερχόμουν σε ρήξη με όλο το σύμπαν για να μάθω ποιος πραγματικά είμαι και πώς μπορώ να είμαι ευτυχής, Θα έθετα όρια διακριτά και θα τα υπερασπιζόμουνμε σθένος. Δε θα έβαζα ποτέ στην ίδια πρόταση ή σκέψη τις λέξεις '' ένοχη απόλαυση''.
Είναι τελικά η δικαιοσύνη μια χίμαιρα που κυνηγάμε ξέροντας ότι δε θα κατακτήσουμε, όμως είναι προτιμότερο να διασχίζουμε  ένα δρόμο αφιλόξενο και ας μη φτάσουμε ποτέ στο τέρμα από το να ακινητοποιούμαστε στο χάος που τίκτουν οι προσωπικές μας χίμαιρες...Χωρίς προσωπική ελευθερία, δεν έχουμε δικαίωμα να αξιώνουμε δικαιοσύνη.
Μερικές φορές πρέπει να υπερβούμε τα όριά μας για να θέσουμε όρια εκ νέου, και ας γεννηθούμε από το μηδέν. Αυτό δεν είναι άλλωστε το ζητούμενο?

Ο άλλος εαυτός

Αυτή τη μέρα ένιωθε ότι κάτι είχε αλλάξει. Αντιλαμβανόταν τα πάντα αλλιώτικα, μια αλλαγή που πάσχιζε καιρό να αποκρυσταλλωθεί. Η ματιά του έίναι παράξενα διαυγής, παρατηρεί ακόμα και την πιο λεπταίσθητη λεπτομέρεια...
Νόμιζε ότι τον ήξερε τον εαυτό του. Αλλά τα σημεία εκείνα που θεωρούσε πλανερά ότι είχε υπό έλεγχο, ήταν τελικώς εκείνα που ευθύνονταν για τη δυστυχία του. Γιατί δεν τα ήξερε ούτε στο ελάχιστο.
Ακροβατούσε ανάμεσα σε μυριάδες εικόνες, όλες προκατασκευασμένες. Η εικόνα που είχαν για εκείνον φίλοι, γνωστοί και φευγαλέοι παρατηρητές. Η εικόνα του ως επαγγελματία, φίλου, συζύγου, εξεταζόμενου και εξεταστή. Αλλά,  ακόμα πιο κρίσιμα, η εικόνα που ο ίδιος είχε διαπλάσει, σε μια απόπειρα τόσο ουτοπική, όσο και αναπόδραστη.
Όλα τα εμπόδια μόνος του τα μηχανεύεται, στήνει παγίδες και μετά καμώνεται τον διορατικό επειδή επαληθεύτηκε ! Επειδή τόσο πια κατανοεί την πραγματικότητα, που την προβλέπει και την ερμηνεύει σαν άλλη αυθεντία! Στην ουσία, προτάσσει την ταμπέλα του ηττοπαθούς για να προλάβει την αναγόρευσή του ως αποτυχημένου.
Μετά από τόσα χρόνια όμως, κατάφερε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, να συνομιλήσει μαζί του εκ νέου, να παραδεχθεί την άγνοιά του..Και σήμερα μόλις ένιωσε κάτι πολύ σπουδαίο, κάτι που ουδέποτε φανταζόταν ότι θα του συμβεί...Ένιωσε συγκίνηση που απλώς ζούσε μια μεμονωμένη στιγμή χωρίς να δαιμονοποιείται από την υποτιθέμενη παντογνωσία του.
Η έξαλλη ανάγκη του να μην κυριευθεί από κάποια στιγμιαία έκπληξη, αιωνίως τον κυριεύει.
Σήμερα όμως χειραφετήθηκε από την ποταπή του επιθυμία να διαφεντεύει.
Δε μπορεί , ούτε και θέλει να έχει τον έλεγχο.
Νιώθει με όλο του το είναι πια, ότι ο μόνος τρόπος να  είναι ισορροπημένος είναι να συμφιλιωθεί με την τρέλα. Με την παρορμητικότητα, με το δικαίωμά του να αφήσει τα γεγονότα να του δείχνουν το δρόμο, με την περιστασιακή παρέκκλιση από καθήκοντα που αιχμάλωτο τον κρατούν αφαιρώντας του τη βούληση. Με εκείνο το κομμάτι του εαυτό του που πάντοτε περιφρονούσε ως μη συνετό.
Ατελεύτητη πηγή φόβων που πάντα του έφραζαν το δρόμο, και τους το επέτρεπε συμβατικά.
Αυτό τον εαυτό θέλει να κινήσει να βρει και να ακούσει.
Μακριά από νόρμες και πληροφορίες παρελθούσες.
Βαρέθηκε να οικοδομεί τη ζωή του πάνω σε πρέπει και στερεοτυπικές πανάκειες.
Όλα όσα πραγματικά αγαπά, είναι χαμένα σε ένα όνειρο.
Αλλά και όσα ονειρικά έζησε, ήταν επειδή ο άλλος του εαυτός απελευθερώθηκε.
Ξέρει ότι θα συνεχίσει να του κρύβει πολλά. Είναι αλλόκοτο να ζούμε με έναν εαυτό τόσο κρυψίνου, ώστε καθημερινά να αυτοαναιρείται και να παραμένει λανθάνων.
Έχει μια παράδοξη γοητεία αέναης εγρήγορσης.
Είναι αυτός ο άλλος εαυτός που μας συνετίζει πραγματικά, διδάσκοντας ότι η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είμαστε συνετοί..Ότι η μαγεία περιθωριοποιείται από το φόβο, από την παντοκρατορία του ελέγχου.
Ήρθε η ώρα να χαθεί στο δικό του ανεξέλεγκτο, ακόμα και αν τον ξενίζει υπερβολικά.
Μόνο αν νιώσει ξένος θα καταφέρει κάποια στιγμή να νιώσει αληθινός.....

Το γράμμα

'' Μόλις διάβασα όσα έγραψες...μπορώ να πω ότι η λέξη συγκίνηση είναι ανεπαρκής για να με κάνει να περιγράψω εύστοχα το πώς ένιωσα...Αντικατοπτρίζουν εσένα και ας μην το ξέρεις.
Θυμάσαι που έλεγες ότι αισθάνεσαι ανέλευθερη?
Τελικά αυτή η αίσθηση σε έκανε να αναζητείς δίοδο...και να που βρήκες την προσφορότερη !
Η γραφή σε ωθεί στην επίκληση της λανθάνουσας σοφίας σου, σε λυτρώνει από το χαμό.
Αλλά μην γράφεις επειδή έτσι πρέπει.
Εσωτερική ανάγκη είναι για επικοινωνία και ισορροπία.
Ο συγγραφέας ζει διπλά, αυτό και αν είναι προνόμιο.
Δεν ξέρω στη δική σου περίπτωση αν η έλλειψη φιλοδοξίας θα σταθεί εμπόδιο στην εξέλιξή σου αλλά ομολογώ  ότι μου έκανε εντύπωση αυτό. Ότι τα αφήνεις όλα στο φλου, ότι αρέσκεσαι να περνάς απαρατήρητη. Έτσι μάλλον δένεσαι πιο πολύ με το ολοδικό σου σύμπαν.
Αλλά και από όσα μου εκμυστηρεύτηκες, μου φαίνεται ότι μια πελώρια αντίφαση σε χαρακτηρίζει.
Ακόμα και στις πιο κοινωνικές σου φάσεις, εμοιαζες μοναχική.
Νομίζω ότι πάντα κρατούσες απόσταση από πρόσωπα και καταστάσεις, και στις ελάχιστες στιγμές απου αυτή εξαλείφθηκε, βίωσες μια παράλογη, ένοχη σχεδόν ηδονή.
Αυτό επειδή συγκρούεται η πνευματική σου φύση με την αμιγώς υλική ανάγκη να ζήσεις, να είσαι τρωτή. Και μια γέφυρα επικοινωνίας θα ήταν το δικό σου ελιξίριο ευτυχίας.
Όμως ξέρεις ότι αυτό δε θα συμβεί στο εγγύς μέλλον.
Έχεις πολύ δρόμο να διανύσεις, και θα τον διανύσεις μόνη.
Και αν κάπου στη διαδρομή εμφανιστούν καλοθελητές και υποστηρικτές, καλύτερα να τους προσπεράσεις.
Η μοναχικότητά σου σε κάνει αληθινή και μόνο μέσα σε αυτή θα βρίσκεις το δρόμο.
Όσο και να σε επηρεάζουν τα τεχνάσματα του προσωρινού και οι επιφανειακά δραματικές αλλαγές, άπλωσε το βλέμμα πιο πέρα.
Μάθε να στηρίζεις τη διαφορετικότητά σου γιατί με το βάρος της θα ζεις, με το τίμημά της.
Όσο δύσκολο και είναι το εγχείρημα, είμαι βέβαιος πως θα το υποστηρίξεις.
Γιατί είσαι εξασκημένη στον πόνο, άξια για την πνευματική έκσταση μιας ιδιαίτερης ανακάλυψης, έτοιμη να αναμετρηθείς με την έξαρση της προσωπικής σου δυνατότητας, ικανή μέσα από τις αδιέξοδες συγκρούσεις σου να βρεις απρόσμενες διεξόδους.
Όλα αυτά η ψυχή σου θα τα κάνει, μόνο που θα τα μετουσιώσει σε λέξεις.
Ξέρεις να τις τιθασεύεις και να της ζευγαρώνεις με μια παράλογη αρμονία.
Αν καταφέρεις να τη σώσεις, όλα είναι αμελητέα.
Και να θυμάσαι ότι για το δικό σου προορισμό τίποτα δεν έχει βαρύτητα μεγαλύτερη από το γράψιμο.
Αν το εγκαταλείπεις, θα είναι σα να εγκαταλείπεις εσένα.
Αυτά στα λέει κάποιος που φευγαλέα σε συνάντησε αλλά αποκόμισε δυσανάλογα πολλά.
Εξάλλου, κατά βάθος μόνο εσύ θα μπορούσες να αντέξεις τέτοιες συναντήσεις.
Το γράψιμο θέλει τόλμη, άνοιξε λοιπόν άφοβα τα φτερά σου.
Τόλμη να πονάς, τόλμη να αγαπάς, τόλμη να αποφασίζεις.
Δεν υπάρχει πιο τραχιά μαθητεία  από αυτή....
Θα παρακολουθώ αθόρυβα το ''ταξίδι'' σου....''

Εμμονές

Τα τελευταία τρία χρόνια ζει μέσα από μικρές- πελώριες εμμονές.
Υπόδουλός τους, παράμετροι ισορροπίας.
Αυτά που κάποτε έκαναν την ψυχή της να σκιρτά, πλέον δεν της προκαλούν τίποτα,
η απώλεια αυτού του συναισθήματος είναι μη εξαγοράσιμη.
Τότε, μαθήτευε πάνω στο άσκοπο του χρόνου, με εισιτήριο μια διττή ανακάλυψη, του εαυτού της αφενός και του δικαιώματός της να τον ατενίζει υποκειμενικά αφετέρου.
Όσο σκληρός ή αποκαρδιωτικός και να ήταν, τον αντίκρυζε με προσμονή. Όλα είχαν τυλιχτεί σε ένα υπέροχο γαλάζιο χρώμα, ονειρικό. Μια εποχή αξεπέραστη, ασύλληπτα όμορφη.
Μεγαλώνοντας, έχει χάσει κομμάτια από εκείνο το ονειροπόλο κορίτσι που βίωνε την ηδονή της προπαρασκευής χωρίς να επιτρέπει σε κανέναν απροσδόκητο εισβολέα να της χαλάσει το όνειρο.
Συχνά, δρα με τρόπο που ούτε η ίδια είναι ικανή να ψυχολογήσει.
Νιώθει ότι οι άλλοι την πιέζουν αφόρητα και τρέχει να κρυφτεί στην απομόνωσή της.
Τα πάντα της μοιάζουν ομοιόμορφα, ομοιογενή και προβλέψιμα.
Δεν ξέρει αν οικτίρει τον κόσμο, τον ζηλεύει ή απλώς δεν τον νιώθει.
Κοιτάζεται στον καθρέφτη και νιώθει ένα αναίτιο άχθος, σαν ο χρόνος να παραποιεί πρόωρα τη μορφή της. Νιώθει ότι γέρασε πριν την ώρα της.
Μάλλον η ψυχή της μιλάει και το σώμα είναι απλώς φερέφωνο.
Έτρεξε σαν κλασική γυναίκα να προμηθευτεί την πρώτη της αντιρυτιδική, να απαλύνει τη σκληρότητα του προσώπου. Μα...όσο νιώθει την ψυχή της συρρικνωμένη, τίποτα δε θα κάνει την όψη της πραγματικά λαμπερή. Ακόμα και η ομορφιά είναι ζήτημα εσώτερο, για αυτό και οι πραγματικά όμορφοι άνθρωποι είναι δυσεύρετοι.
Μαστίζεται από άγχη, εκκρεμότητες, προθεσμίες και μισόλογα. Τρέχει, αγχώνεται, πιέζεται...και ολοένα ο κόσμος απομακρύνεται. Όσο και να τρέχει, πάντα μένει πίσω.
Το έχει πάρει απόφαση, δε θα είναι ποτέ αρκετά καλή σε τίποτα.
Στη δουλειά της που είναι ένας καθημερινός στοίβος αυτοαναίρεσης, στη φιλία που έχει λησμονήσει καιρό τώρα, στον έρωτα που της χρεώνει άλλη μια αποτυχία, στην προσπάθειά της να κόψει το αναθεματισμένο το τσιγάρο που της συντομεύει τη ζωή...
Σε όλα φιγουράρει η αποτυχία. Και όσο περνάει ο καιρός, αποκτά τέτοια νοσηρή εμμονή με την επιτυχία που δε θα ησυχάσει αν δεν κατακτήσει μία, έστω μία, δική της επιτυχία. Μια επιβεβαίωση ότι δε συνιστά...απελπιστική περίπτωση. Κάτι που να δείχνει τον κόσμο λιγότερο ανάλγητο.
Μέσα στη μανία των προσωπικών κατηγορητηρίων, το νεαρό κορίτσι με τη μποέμ διάθεση, εμφανίζεται μέσα από  ένα θολό όνειρο. Είναι δυσδιάκριτο και μακρινό, σα να μην υπήρξε ποτέ.
Η μεγαλύτερη επιτυχία είναι η αποδοχή της αποτυχίας, και όπως κάθε τι αντιφατικό, είναι ένας μικρός άθλος που ούτε καν συνειδητοποιεί στην αέναη αθλιότητα του κόσμου της... 

Aλλαγή

Με όλο το σύμπαν έπρεπε να έρθει σε ρήξη. Για ένα κομμάτι ουρανό.
Να αποσχιστεί από τη δυναστεία του δεδομένου, του δήθεν γνώριμου.
Όλα απαράλλαχτα, απρόθυμα να ξεκολλήσουν από την οικεία τους σύσταση.
Άσπλαχνες αποκρίσεις σε ικεσίες αγνές.
Κουβαλάει ένα πρόσωπο στιγματισμένο από τη διττότητα.
Νόμιζε ότι ήξερε ποιος πραγματικά είναι, όμως έρχεται η ώρα της διαύγειας όπου κατανοεί ότι τίποτα δεν είναι μονοσήμαντο. Σε ποια ηθική να στηριχθεί και σε ποια δικαιοσύνη?
Θέλει απεγνωσμένα να αλλάξει.
Μόνο η αλλαγή θα θα του φέρει τη γνώση που χρειάζεται, την ελλείπουσα σοφία που λειψό τον αφήνει να περιπλανιέται χωρίς καμία ιδέα και κανένα ιδανικό.
Να αλλάξει τον εαυτό του για να καταστεί άξιος για το θαύμα που τελικά θα είναι δική του απότοκος και όχι κάποια εξωγενής παρέμβαση.
Να απελευθερώσει τα καταπιεσμένα του θέλω, να καθορίσει τη ζωή του χωρίς την αλαζονική πεποίθηση της αναβλητικότητας, να εξωτερικεύσει ακόμα και την ίδια του τη φρίκη...χωρίς το αξιολύπητο ενοχικό σύνδρομο και τον φόβο της απομόνωσης.
Να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του( εγχείρημα επικών διαστάσεων) και με τους άλλους(να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει στη δυσαρέσκεια και την ανετοιμότητα τους).
Θα μπορούσε να συνεχίσει την ίδια αφόρητη ζωή που δομείται πάνω σε πυργίσκους από συμβιβασμούς. Να ξυπνήσει με την ίδια ναρκωμένη διάθεση να βιάζει την έμπνευσή του. Να μην παρατηρήσει τα τριαντάφυλλα που έχουν ανθίσει στο διπλανό κήπο, ούτε το ζεστό χαμόγελο της υπαλλήλου στην τράπεζα. Να μετρά τις ώρες σα να είναι αβάσταχτο φορτίο.
Να ξεχνά τις δυνατότητές του, τις αναμνήσεις, τα όνειρά του, ακόμα και τις μικρές απολαύσεις που κάποτε εξασφάλιζαν την ισορροπία του.
Όμως δε θα το κάνει.
Δεν αντέχει άλλο πια.
Δεν παραιτείται, αρνείται μια ζωή κενή νοήματος. Όταν γύρω του καμαρώνουν αποποινικοποιημένα βολεμένοι τύποι που κρύβουν τη μιζέρια πίσω από ένα διάφανο μανδύα καλοζωίας, θέλει να μην καταντήσει ένας από αυτούς.
Θέλει να ανήκει κάπου και ας είναι στον εαυτό του.
Θα αλλάξει και θα τον βρει, που θα πάει....

Iδανικό.

Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει η απομυθοποίηση !
Απέριττη, λιτή, σαν ανέγγιχτη σιωπή.
Εκείνο το διάστημα είχα αποκοπεί(εκούσια άραγε?) από κάθε μίτο που με συνέδεε με τους άλλους.
Το μόνο που με εξέφραζε, το μόνο που ήμουν σε θέση να νιώσω, ήταν να επιστρέφω το βράδυ στο μικρό μου καταφύγιο και να καταστρώνω την αναμφίβολα εθελούσια απομάκρυνσή μου από την περιρρέουσα πραγματικότητα.
Όταν ακούω αυτή τη λέξη, δε μπορώ παρά να καγχάσω.
Πραγματικότητα ! Πιο ουτοπική και ανεδαφική έννοια από αυτή δεν υπάρχει !
Ούτε και μεγαλύτερη εχθρός της αλήθειας. H πραγματικότητα είναι ασύλληπτη και πρέπει να είναι έτσι. Απεναντίας η αλήθεια πρέπει να συλληφθεί καθώς η προσπέλασή της είναι μονόδρομος για την αυτοπραγμάτωση.
Άρα: η αλήθεια δύναται να οδηγήσει στην κάθαρση, η πραγματικότητα είναι μια οιωνεί πλάνη.
Πάντα και εκ φύσεως.
Το μόνο κυριολεκτικό σε αυτήν είναι η υπέρβασή της. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επίφαση της αλήθειας από την ψευδαίσθηση του πραγματικού.
Επιστρέφω σπίτι και διαλεχτή μουσική πλημμυρίζει το σκοτεινό δωμάτιο.
Κάτι ψελλίζουν οι αναμνήσεις, αποκρυφιστικά. Οσμή από έλαιο λεβάντας κατευνάζει τα πνιγηρά σύνδρομα μιας ολοκληρωτικά δικής μου παράνοιας.
Αρχίζω να γράφω, πλημμυρισμένος από την προοπτική της δημιουργίας. Μια δριμύτατη ανάγκη να ξεχνώ τι διαδραματίζεται γύρω μου, λίγα τετράγωνα πιο κάτω ή μίλια μακριά, με συνεπαίρνει.
Και κατασκευάζω τα δικά μου ιδεώδη, τόπους φτιαγμένους από νιότη και ανεμελιά, ανθρώπους που ανυψώνονται μέσα από τις αδυναμίες τους, λάθη που μεταμορφώνονται σε σωστά και τανάπαλιν, τραγωδίες αναγκαίες και πάθη απαραίτητα για την τροφοδοσία της ανθρώπινης φύσης.
Τίποτα δεν παζαρεύεται με την πένα μου.
Στις σελίδες βασιλεύει η δική μου αιωνιότητα.
Τις πιο παράφορες χαρές μου  έχει δωρίσει ο εναλλακτικός μου κόσμος, ένα αμάλγαμα από προσωπικές πινελιές, ετερόκλητες, που συνυπάρχουν σε μία θαυμαστή αρμονία. Απολήγουν δε στο Ιδανικό, σε κάτι μη εκλογικεύσιμο, σε ένα ανακουφιστικό παράγωγο της Ιδέας.
Αυτές οι στιγμές στοχασμού και ρέμβης δίνουν νόημα στη μοναχική μου ζωή.
Ωστόσο, οι στιγμές που πλησιάζω στον ψυχισμό μου είναι εκείνες που αντιλαμβάνομαι την αυθαιρεσία της ζωής. Της ζωής που απέχει παρασάγγας από τα ρομαντικά μου ιδεότυπα αρνούμενη ανυπότακτα να συμμορφωθεί προς αυτά.
Είναι τότε που ακούω ένα ψέμμα ντροπιαστικό να ξεστομίζεται με αποτρόπαια ευκολία.
Τότε που βλέπω έναν έρωτα  αναπόκριτο να οικοδομεί μια γερή εστία πόνου.
Τότε που διαπίστώνω την εργασιακή εκμετάλλευση και αναξιοκρατία να παγιώνει ένα απαράδεκτο μοντέλο κοινωνικής δομής.
Τότε που μαθαίνω για μία από το πουθενά απώλεια που μας ταρακουνά αλλά μόνο για λίγο.
Ακριβώς τότε ζω.
Έρχομαι κοντά σε όσα ο υπερφίαλος νους μου αδυνατεί να παράγει. Τα υποβιβάζει σε πεζά, ανάξια λόγου, κενά νοήματος.
Στην ουσία, δε μπορεί να τα αποδεχθεί.
Με την τέχνη, παλεύει να εξωραϊσει την τραχύτητα της αλήθειας μέσω της εξιδανίκευσης, της αποθέωσης του δέοντος
Όλη αυτή η διαδικασία όμως είναι πλασματική αφού σημείο εκκίνησής της είναι η ουτοπία.
Και σε πόσες ουτοπίες πρέπει άραγε να πιστέψουμε μέχρι να καταφέρουμε να είμαστε αληθινοί?
Η απομυθοποίηση προϋποθέτει ικανότητα διαχωρισμού αντίρροπων τάσεων. Είναι απόληξη βαθύτερης αυτογνωσίας και αυτάρκειας, πολύ περισσότερο,δείκτης ατρόμητης ψυχής.
Ο μύθος άλλωστε προορίζεται να συντηρεί αδύναμες ψυχές, εθισμένες σε αυτόν από το άχθος ενός φόβου- παντοκράτορα.
Το να αντιλαμβάνεται κάποιος ότι η ζωή βρίθει αναπάντεχων εκβάσεων είναι απώτατο σημείο σοφίας.
Τα ιδανικά είναι απαραίτητα, είναι απαραίτητο να είναι ο πήχυς υψηλά γιατί μόνο έτσι η ζωή αποκτά ουσία. Είναι όμως αποκαρδιωτικά αφελής η αντίληψη ότι η κατάκτηση της ευτυχίας είναι ανέφικτη χωρίς την υλοποίηση αυτών των ιδανικών. Εξάλλου είναι τόσο οξύμωρο..τα ιδανικά και η ύλη είναι στοιχεία αλληλοαναιρούμενα.
Τα ιδανικά συνθέτουν απόρρητα τεχνάσματα καθενός από εμάς, το ιερό αίνιγμα της ιδιοσυγκρασίας μας.
Είναι μυστικά επτασφράγιστα και, όπως και η πραγματικότητα, είναι και πρέπει να παραμείνουν, αιώνιοι γρίφοι.
Ο γρίφος που επιβάλλεται να λυθεί είναι εκείνος που θα φανερώσει την πηγή του δικού μας μύθου και της ενδότερης ανάγκης μας για μυθοπλασία...

Ψυχή

Το χειρότερο που μπορούσε να μου συμβεί εκείνη την απρόσκλητη άνοιξη, ήταν να μη μπορώ να μιλήσω στον εαυτό μου.
Δηλάδή μια χαρά του μιλούσα, εκείνος δεν αποκωδικοποιούσε τα μηνύματα. Τα προσπερνούσε, τα λησμονούσε, ακόμα και τα διαστρέβλωνε.
Μέσα από χρώματα ανυπόφορα, μια μέρα αιώνια και εύοσμα απογεύματα, ο χρόνος έστηνε χορό σαν άλλη Λήθη.
Δεν ήμουν πια εκεί. Κάπου ταξίδευα, σε αλλόκοτα σκηνικά όλο αντιφάσεις και ακατάληπτες αλυσιδωτές αναγκαιότητες. Τίποτα δε με ένοιαζε και τίποτα δεν επεδίωκα.
Ένα ξόδεμα ενός εαυτού ολότελα εκμηδενισμένου.
Φρενήρη πρωινά, αφιερωμένα στον εργασιακό πυρετό όπου είχα κάθε μεγαλοπρεπές άλλοθι να ποινικοποιώ την ονειροπόληση. Το να έχω πρόγραμμα υποδαύλιζε τη διολίσθησή μου από τα ενδότερα που τόσο αβάσταχτα με πλεύριζαν τις πλέον ανύποπτες ώρες. Ήμουν υπόδουλη των καθηκοντων μου και αυτό ήταν πεζό μεν αλλά τουλάχιστον αποδεκτό.
Είχα καταφέρει να αντιμετωπίζω το χρόνο μου ωφελιμιστικά. Και να ήταν μόνο ο χρόνος !
Όλα έπρεπε να έχουν εποικοδομητικά παράγωγα, διαφορετικά κάτι πήγαινε στραβά.
Σαν κυνηγημένη περιφερόμουν σε διαδρομές επαναλαμβανόμενες.
Κατακερματιζόμουν σε κομμάτια που δεν αναγνώριζα, απολύτως απρόθυμα να συγκροτήσουν μια αντιληπτή ενότητα. Ένα κρυφτό τόσο κακόγουστο πια που είχε αρχίσει να κακοποιεί την υφέρπουσα επιθυμία μου να παλέψω με τους δαίμονες του νου μου.
Ξεκινούσα την πορεία μου κάποτε με έναν ιερό σκοπό, να ερωτοτροπώ με τον κίνδυνο, με το ψέμμα και τη διαφθορά αλλά να παραμελινω ανέγγιχτη, αληθινή, ανέπαφη.
Στον παροξυσμό του ενήλικου κόσμου, ένα παιδί να παραμείνω, με ολόφωτη ψυχή, και ας ήμουν μια χρυσή μετριότητα κατά τα κοινωνικά δεδομένα. Μια αποτυχημένη που θα κουβαλούσε με επιτυχή αυτεπίγνωση το άχθος της δικής της αποτυχίας. Πού να ήξερα ότι η μεγαλύτερη αποτυχία είναι η αυτοπροδοσία? Ότι αποτυχημένος είναι ο άμοιρος ψυχής, εκείνος που την έχει θυσιάσει στο βωμό επιφανειακών επιτευγμάτων? Ότι ο, τιδήποτε μπολιάζεται με ψυχή κατακτά την ουσιαστική νίκη, και ας μην αποσπά κανέναν έπαινο από τον περίγυρο?
Πόσο μικρή ήμουν για να τα καταλάβω όλα αυτά !
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα που λένε. Αλλά έτσι είναι, η γνώση είναι άκαιρη γιατί το πιο ευεργετικό της κομμάτι είναι ο σωφρονισμός. Όπως αλήτικα η ύπαρξη ανιχνεύει ηδονές και χαρές ανεξερεύνητες, έρχεται η γνώση να τη συνετίσει, καθιστώντας επιτακτική μία στροφή προς τα μέσα.
Τ'οτε που ο κόσμος χαοτικά πορεύεται, η ψυχή διεκδικεί με μένος τη δική της φωνή.
'' Ως πότε θα με ξεχνάς'' ? έμοιαζε να με ρωτά αλαφιασμένη καθώς ο Απρίλης τραβούσε το δρόμο του και ο άλλος μου εαυτός είχε το πληρεξούσιο να δρα κατά βούληση.
Αυτή τη φορά η φωνή ήταν στιβαρή, ήταν αδύνατο να την αγνοήσω.
Έπρεπε να προασπίσω την ψυχή μου που έκθετη τόσο καιρό την άφηνα να παραπαίει χωρίς να θυμάμαι ότι είναι η μόνη μου σωτηρία.
Έκπληκτη, επιστράτευσα την πιο ισχυρή υπερασπιστική γραμμή  όταν χρειάστηκε.
Από πού πήγαζε τόση δύναμη άραγε?
Η ψυχή μου δεν είχε αδειάσει τελείως, προς μεγάλη μου εντύπωση. Ήταν σα να αντάμωνε με μια παλιά, ανεπιτήδευτη εκδοχή της. Ήταν ακόμα παρούσα, παρά τις αφηνιασμένες μου εκστρατείες διωγμού της.
Ήταν λες και μια αόρατη δύναμη σκηνοθετούσε τα τεκταινόμενα και εγώ δε μπορούσα να πάρω θέση αφού δρούσα χωρίς να με αναγνωρίζω..Στο παραμιλητό του κόσμου, πρόδιδα και εγώ τη λιτή σοφία της σιωπής..Και πώς όλη η μέρα, από το ξεκίνημα ως τη δύση της να μην κυριεύεται από αίσθηση ιλίγγου όταν μέσα σου βασιλεύει η αποξένωση? Αυτό που τόσο δυναμικά συνοψίζεται στο '' people are strange when you' re a stranger'' που ποτέ μου δε στάθηκα πραγματικά ικανή να κατανοήσω.
Τρέμουμε το άγνωστο την ίδια στιγμή που το διαιωνίζουμε γιατί είναι η εύκολη λύση. Χμμ...μα η εύκολη λύση είναι μια ευτελής διολίσθηση, η απαρχή και η αποκάλυψη δυσκολότερων δρόμων...
Έτσι και την ψυχή την καταδικάζουμε στο Άγνωστο, σε μια μαρτυρική αυτοτιμωρία, σε μία απαράγραπτη εγκατάλειψη. Ξεχνάμε ακόμα και την ύπαρξή της αλλά έπειτα μας ξεχνά και εκείνη.
Και όμως, εκείνο το βροχερό πρωινό, αποδείχθηκε ότι μου είχε απομείνει κάτι, ότι κάτι είχε περισωθεί. Έκανα στην άκρη κάθε επιφανειακή επίτευξη και προσωρινότητα, για πρώτη φορά στη ζωή μου δε  με ένοιαζαν οι συνέπειες, δε λογάριασα την επικείμενη κριτική, παρά μόνο άφησα την ψυχή μου να μιλήσει. Αρκετά είχε την πρωτοκαθεδρία η λογική. Αυτή οδηγεί στην επιτυχία, ουδέποτε όμως στην ευτυχία. Και συνήθως η ανεπίτρεπτη σύγχυση επιτυχίας και ευτυχίας είναι εκείνη που μας αποτρέπει και από τα δύο.
Ήταν λύτρωση απρόσμενη να τα αψηφήσω όλα, αισθάνθηκα ελεύθερη έστω και για μία στιγμή.
Μία στιγμή που χειραφετήθηκα από εμμονές, πάθη, φοβίες και συμπλέγματα, οπτασίες του νου και υποκειμενικά μορφώματα που με διαφέντευαν σε έναν άτεγκτο αυτοεγκλωβισμό.
Η γαλήνη στην ψυχή προαπαιτεί εξόντωση της φιλοδοξίας, της αγωνίας για σχέδια, πλάνα, στόχους και άλλα υβριστικά παράγωγα του εφήμερου. Προυποθέτει απογύμνωση, αλήθεια και μοναξιά, διάψευση και αναγέννηση....Όλα από το μηδέν, χωρίς δεκανίκια.
Δεν ξέρω τι θα φέρει ο καιρός, ήδη η ζωή μου υπάρχει μέσα από το αβέβαιο, ίσως και εξαιτίας αυτού..Όσο όμως δε μαστίζομαι από εκείνη τη φρικτή, εσώτερη αβεβαιότητα, μπορώ να είμαι βέβαιη ότι  θα έχω ψυχή για να ζήσω και όχι απλώς να υπάρχω...Και τότε κανένα άγνωστο δε θα με τρομοκρατεί....απεναντίας θα είναι το μαγικό κομμάτι της διαδρομής..