Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Λύση

Έχει γεμίσει ο κόσμος με αιώνιους έφηβους, που μακάρι να διατηρούσαν κάτι από τη χαμένη τους παιδικότητα. Αντιδραστικά εκ του ασφαλούς στοιχεία, που αποθεώνουν θεωρητικά ξεσπάσματα, καθηλωμένοι επί της ουσίας.
Με τόνους σαρκασμού και επιθετικότητας θα στραφούν κατά των εκάστοτε σαρωτικών μέτρων για να συνεχίσουν τον καθημερινό και με κάθε πρόσφορο μέσο εξευτελισμό της καθημερινής ζωής τους.
Γιατί στην πλειονότητά τους, αυτοί οι...αιωνίως ανήλικοι δεν είναι προϊόντα του καθ' όλα βαρβαρου συστήματος αλλά της αδυναμίας τους να χειραφετηθούν από το τόσο δελεαστικό βόλεμα.
Είναι οξύμωρο να βλέπουμε άτομα που έχουν ήδη εισέλθει στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους να μένουν με γονείς, βιώνοντας μια δεύτερη ή απλώς παρατεταμένη φοιτητική ζωή όπου το άσκοπο εξελίσσεται σε ανάπόδραστο σύνθημα και βιοθεωρία.
Δεν είναι μόνο η ανεργία και η πανταχόθεν προωθούμενη τρομοκρατία που είναι υπαίτιες για αυτό το κάθε άλλο παρά υγιές φαινόμενο - καθεστώς.
Κυρίως υπεύθυνη είναι η άρνηση ενηλικίωσης και η ευθυνοφοβία, σύνδρομα που άπαντες τα συναντούν στην πορεία τους, σε διαφορετικούς τομείς, με διαφορετική ένταση, αλλά που πάντα πιστοποιούν μερική ή και ολική αδυναμία χειραφέτησης.
Από τι?
Η λίστα είναι μακροσκελής ! Από φοβίες, στερεότυπα, συμπλέγματα, αναμνήσεις, ακόμα και από την ίδια την οικογένεια και μια σειρά προκατασκευασμένων εικόνων που αποτρέπουν από την αυτονομία, από την βασική αίσθηση ότι ζεις τη ζωή σου όπως θέλεις και όχι όπως σου υπέδειξαν.
Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις επαναγωγές και τα πισωγυρίσματα, ίσως επειδή πάντα συνέλεγα μιζέρια και στασιμότητα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός από το τέλμα, από την απουσία εξέλιξης.
Οι λύσεις είναι παράγωγα γνήσιας θέλησης και όχι θεόσταλτης εύνοιας.
Ακομα και οι συγκυρίες είναι τόσο επιφανειακές που είναι συχνά παραπλανητικές, δεν πρέπει να τις παιρνουμε τόσο στα σοβαρά. Και όμως, προτιμάμε να κρυβόμαστε πίσω από αυτές για να θεωρούμε την καθήλωσή μας στο αδιέξοδο μοιραία συντελεσμένη.
Η συγκυρία είναι προκλητική, ουδέποτε πρέπει να αντιδρούμε συγκαταβατικά σε αυτή.
Όμως όλα έχουν υποκύψει στην ποταπή ευκολία με την οποία ξεστομίζεται η αμίμητη ατάκα''η κρίση της εποχής''...για πόσο θα απενοχοποιεί αυτή η κρίση τη φριχτή μας απραξία?
Και όσο νομιμοποιούμε συμβατικές επιλογές  ή ζούμε σύμφωνα με τα πρέπει και τα θέλω μιας κοινωνίας που παραπαίει έχοντας ξεχάσει τις βασικές της δομές, τόσο η λύση δε θα έρχεται από πουθενά. Γιατί λύση σημαίνει απελευθέρωση, κάτι που είναι αδύνατο όταν αυτοεγκλωβιζόμαστε.
Δεν υπάρχει πρόβλημα όταν υπάρχει συνείδηση. Δυστυχώς, διανύει και αυτή περίοδο νάρκης.
Δεν υπάρχει δικαίωμα στην ενήλικη ζωή όταν ακόμα είναι εκκρεμές το στάδιο του απογαλακτισμού.
Δεν υπάρχει επίτευγμα όταν υπάρχει ευθυνοφοβία, όπως δεν υπάρχει κέρδος όταν δεν υπάρχει ρίσκο.
Αν αναζητείς το βόλεμα, δεν πρόκειται ποτέ να δεις παραπέρα.
Και είναι κρίμα γιατί η ζωή είναι απέραντη, η ζωή είναι εκεί έξω.
Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλώς στο μυαλό μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: