Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Κυκλοθυμία


Το ξύπνημα ήταν γλυκό.Μέσα από μία χαραμάδα τρύπωνε το φως μέσα της, το ραδιόφωνο μουρμούριζε τζαζ σκοπούς όλο το βράδυ, το έξω τοπίο καμάρωνε την ανθηρή του σαγήνη.
Ήταν από εκείνες τις απριλιάτικες μέρες που ο καιρός έμοιαζε κατασταλλαγμένος και τα χαμόγελα, πηγαία παντού, σκόρπιζαν μια θετική αίσθηση.

Ξεκίνησε τη μέρα με την παντοδύναμη τάση που τα θέλει όλα πιθανά, εφικτά και αντιμετώπισιμα.Με προσδοκία, ότι σήμερα θα συμβεί κάτι ανατρεπτικό.Μήπως και η ανατροπή συμβαίνει όταν την έχουμε ανάγκη;Τότε θα ήταν κάτι άλλο.Θα ήταν θαύμα.Καταπνίγει τις προσευχές της που την κάνουν να νιώθει επαίτης μιας εξέλιξης και ξεχνιέται στα τετριμμένα της ημέρας.Σπατάλη χρόνου ή μη, τη διασώζουν από την σχιζοφρένεια των αλλεπάλληλων σκέψεων.Η ώρα κυλάει σε ένα ελεγχόμενο μοτίβο όπου οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις και ομιλίες διασφαλίζουν μια ,ανιαρή μέχρι θανάτου, ισορροπία.

Βγαίνει από το πανάρχαιο κτίριο που περιστοιχίζεται από παρατημένα σκουπίδια.Είναι αργά, σούρουπο κιόλας.Εξαγριωμένοι οδηγοί κορνάρουν αφηνιασμένα.Βαδίζει στην πολύβουη πόλη, μέσα της μαίνεται ένας αλλόκοτος πυρετός.Αίφνης, στέγνωσε από ζωή, στράγγιξε από προσδοκία.Η θλίψη διαδέχεται τα καλπάζοντα νεύρα που ουδέποτε έχουν συγκεκριμένο έρεισμα.Διακυμάνσεις συναισθημάτων ανελέητες, δε μπορεί πια να τις χαλιναγωγήσει, να τις προσδιορίσει, να τις εκλογικεύσει.Κουράστηκε να μάχεται με τον κυκλοθυμικό της εαυτό που απορρίπτει ό,τι χτες αποθέωνε.Περιμένει τις έξωθεν εξελίξεις να ανακουφίσουν την εσωτερική της παράλυση.Μόνο που και οι θετικότερες εξελίξεις δεν γίνονται αναγνωρίσιμες από μία αμφίσημη ψυχή.Μοιάζουν με στασιμότητα μακρόχρονη, με παγίδες, με μασκαρεμένες συμφορές.

Ο τρόμος για τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες είναι άτοπος όταν αυτές είναι ασταθείς.Ερχόμενες και παρερχόμενες, αντίπαλες, ερμαφρόδιτες, χλευάζουν η μία την άλλη, σε μία θαλασσοταραχή ασάφειας, συγκεχυμένης θέλησης.Η κυκλοθυμία συνδέεται πάντα με έλλειψη ουσιαστικής επιθυμίας.Η ορισμένη επιθυμία δίνει νόημα και στόχο, μετριάζει την απελπισία της γενικευμένης, αχανούς αναζήτησης.Οι συνειρμοί της τη μπολιάζουν με φιλέκδικα σινιάλα.Παρότι ένιωθε αισιοδοξία, μια εικόνα ή μια υποσυνείδητη σκέψη, την οδήγησαν σε απόλυτη μεταστροφή.Όμως η κυκλοθυμία τής φωνάζει πόσο ελλειπτική είναι η ικανότητα αυθυποβολής της.Και όσο και να την αποτρέπει από μια καταστροφική πλήξη, ιδρύει το χάος μέσα της ενώ εκείνη γυρεύει τη σωτηρία.
 
Eίναι αγχωτικό να προσπαθείς να παρατείνεις τη χαρά.Η χαρά είναι αλλεργική στις αθέμιτες παρατάσεις.Έρχεται απρόκλητη και εξανεμίζεται σε μια στιγμή.
Είναι εγκληματικό να ασκείς έλεγχο στα συναισθήματα.
Αφηνιασμένα, τότε, μεταλλάσσονται, σα χίμαιρες ξεγλιστρούν, αποστατούν.
Σε ξεγελούν τα συναισθήματα, κρυφογελούν με την αυταπάτη σου ότι μπορείς να τα κλείνεις σε κουτάκια.
Δεν υπακούουν σε κανόνες, σε αίτια και αιτιατά.
Ο εγκλωβισμός των συναισθημάτων τα οδηγεί σε ξέφρενη μετάλλαξη.
Η καταπίεση, η ανειλικρίνεια, η απώθηση.
 
Ζήσε τη θλίψη σου από άκρη σε άκρη, μην την εξαπατάς με δειλή βιασύνη.
Μάθε να ζεις τη χαρά σου χωρίς πρωτοβουλία να την επιμηκύνεις.
 
Η κυκλοθυμία προδίδει ανικανότητα παραδοχής συναισθημάτων, που καταδικάζουν σε ένα φαύλο κύκλο.Ανακυκλώνονται, διαδέχονται το ένα το άλλο, τρομαγμένα και ανήμπορα, θαρρείς και η εναλλαγή τους είναι αφύσικη.
 
Το μυαλό μηχανορραφεί.Παράγει ιδιότυπη πραγματικότητα.Αποτρελαίνει την ήδη χαοτική ροή των συναισθημάτων.Η ζωή είναι εκεί έξω.Μια ξέχωρη πραγματικότητα.
 
Η απενοχοποίηση της κυκλοθυμίας είναι μονόδρομος για γνήσιο συναίσθημα.
Γιατί τα συναισθήματα δεν ελέγχονται, βιώνονται μόνο.Όσο συναντούν απόπειρες χαλιναγώγησης, τόσο ατιθάσευτα θα διαγράφουν κύκλους όλο φαυλότητα...σε μια ατέρμονη ανακύκλωση ανήμπορων αισθήσεων.

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Τα Ενδεχόμενα

Εκείνο το σαββατιάτικο πρωινό μύριζε άνοιξη.Η μέρα βάφτηκε με ένα δυναμικό βυσσινί, πλημμύρισε γέλια και φωνές.Το παρόν, κραταιό πια.Μετά από μια αλλοπαρμένη μάχη με το παρελθόν(αποσιωπητικά όλο χλευασμό και τυραννία)και το μέλλον(ερωτηματικά που χάσκουν αβέβαια στην αυτοδυναμία της στιγμής), το παρόν στήνει τον κατάλευκο καμβά όπου τα σημεία στίξης είναι πολύσημαντα αλλά μπορεί, στο τέλος , ουδεμία σημασία να έχουν.
 
Η Ειρήνη, φαγωμένη από την εχθρική εφηβεία, έψαχνε ένα καταφύγιο για τα προσωπικά της δαιμόνια.Αφιέρωνε στιγμές στον άγνωστο εαυτό της τα πρωινά του σαββάτου.Όλη την εβδομάδα που οι μέρες ήταν άμοιρες ονόματος και ταυτότητας, ανάμεσα σε κακογραμμένα βιβλία, σημειώσεις, παραινέσεις καθηγητών και φλύαρα μαθητικά πηγαδάκια, περίμενε τις δικές της ώρες με αγωνία.
 
Ανακάλυπτε τη δική της ματιά για τον κόσμο, έναν νέο κόσμο που γιόρταζε, γεμάτο χάρες και χαρές.Σφυγμομετρούσε τον παλμό της στα ερεθίσματα, πότε πάσχιζε να τοποθετήσει τον εαυτό της κάπου, να τον κατατάξει, να του προσδώσει μια ιδιότητα.Άλλες φορές, αθέλητα, παρατηρούσε τους γύρω της, σε μια απόπειρα επικάλυψης της λόξας τους.Ένα από αυτά τα πρωινά, κατέληξε:η πιο αντισυμβατική επιλογή είναι εκείνη που είναι δική σου.Γνήσια δική σου, όχι νόθο προϊόν.Εκείνη που δεν επισπεύδεται, που δε βιάζεται, ούτε αγωνιά.Γίνεσαι αυτό που θα επιλέξεις εσύ.Μέσα από τη σχέση σου με το χρόνο.Η κατηγοριοποίηση σηματοδοτεί θάνατο της δυνατότητας.Απαρχή του μονοσήμαντου.Και η ασφάλεια του ανήκειν έχει ως τίμημα την ίδια την ελευθερία επιλογής.Την έλλειψη ανησυχίας για την ανακάλυψη εναλλακτικων οδών.Τη συνήθεια.

Αυτό το σάββατο τρύπωσε με γοργά βήματα στο γνωστό βιβλιοπωλείο.Παρέκαμψε αρκετά καροτσάκια με χαριτωμένα βρέφη και μωρά, ωραιοπαθείς γυναίκες με ψηλοτάκουνα και φούξια χείλη,χαλαρούς φοιτητές που σταματούσαν κάθε τόσο να χαζέψουν, συνομήλικους που την κοιτούσαν σα να ήταν φάντασμα.Με το που διάβαινε το κατώφλι, η μυρωδιά τυπωμένου χαρτιού τη μεθούσε.Ο χρόνος κυλούσε με καλπασμό εκεί μέσα.Μέσα σε λέξεις, ιδέες, διεγέρσεις του νου.Αισθανόταν πως πλησίαζε στον υφέρποντα εαυτό της.Πως οι εξωφρενικές, εκ πρώτης, σκέψεις της, ήταν ένδειξη υγείας και φυσιολογικότητας, αφού τις έβλεπε τυπωμένες στο χαρτί.Λυτρωνόταν όταν διάβαζε διατυπωμένες από κάποιον άλλο τις ενδόμυχες αναζητήσεις της.
 
''Να σας βοηθήσω σε κάτι;Ψάχνετε κάτι συγκεκριμένο'';  υπάλληλος στο βιβλιοπωλείο τη ρώτησε σε έναν πληθυντικό που την ξένισε.Η παρουσία του την άγχωνε υποσυνείδητα και με την άκρη του ματιού της πάντα προσπαθούσε να ανιχνεύσει την παρουσία του στο χώρο.Αλλά πληθυντικός;Έμοιαζε να την περνάει το πολύ πέντε χρόνια.Τα μπλε του μάτια ήταν απίστευτα σοβαρά.Φυσιογνωμικά την ήξερε σίγουρα-σταθερή θαμώνας και πάντα νωρίς το σάββατο.

''Ευχαριστώ, είμαι εντάξει'', αποκρίθηκε κρύβοντας ένα κοκκίνισμα στα μάγουλά της.
Λίγο μετά, ήρθε μπροστά της, καθώς τάχα απορροφημένη, φυλλομετρούσε ένα εγχειρίδιο ψυχολογίας.Τής έτεινε ένα μυθιστόρημα, πιο γελαστός αυτή τη φορά:
''Αν θες, ρίξε του μια ματιά.Πιστεύω θα σε ενδιαφέρει.Αν του δώσεις ευκαιρία στην αρχή, στο τέλος θα σε αποζημιώσει'', είπε και κατέβηκε γρήγορα στο υπόγειο που τον καλούσαν.
 
Εκείνη ταράχτηκε ευχάριστα.Διάβασε την περίληψη στο οπισθόφυλλο και αγόρασε το μυθιστόρημα χωρίς δεύτερη σκέψη.Αναφερόταν σε μια γυναίκα που μια ζωή πίστευε πως ήταν παράξενη και, όταν εντελώς ξαφνικά, ενώ το είχε αποκλείσει ακόμα και ως ενδεχόμενο,γνώρισε κάποιον και τον ερωτεύ-
θηκε με δύναμη, κατάλαβε πως τελικώς ήταν διαφορετική.Ξενυχτούσε κάθε βράδυ διαβάζοντας αχόρταγα.Σα να κυκλοφορούσε ο άγουρος εαυτός της στις σελίδες και η υποτιθέμενη μοναξιά της απέβαινε πλασματική.Ένιωθε ανάλαφρη, αναπεπτερωμένη.Σκόπευε να το έχει διαβάσει μέχρι το επόμενο σάββατο για να του πει τις εντυπώσεις της.Δε θεωρούσε τυχαία  την πρότασή του για το συγκεκριμένο βιβλίο, μέσα της συνεσταλμένα υπέθετε πως την είχε και εκείνος παρατηρήσει και ψυχολογήσει επιτυχημένα.

Ουδόλως έμοιαζε στα αγόρια της ηλικίας της, συμμαθητές και μη.Είχε προσπεράσει την εφηβεία και φαινόταν κατασταλλαγμένος, ήρεμος.Με τη δραματοποίηση που συνοδεύει τα εφηβικά συναισθήματα, τα σκιρτήματα είναι μπολιασμένα με ορμή και διερευνώνται χωρίς ειρωνική περίσσεια λογικής.
 
Το Σάββατο ήρθε γρήγορα, και η καθιερωμένη επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο έκρυβε κάποια αγωνία.Δεν είχε πολλή κίνηση και έτσι μπόρεσε να της μιλήσει πιο αναλυτικά.
''Από τις επιλογές σου το επέλεξα και εγώ.Ε και ίσως ενστικτωδώς.Χάρηκα όμως πολύ που σου άρεσε.Αν θες σήμερα το απόγευμα έχουμε παρουσίαση βιβλίου του συγγραφέα αυτού..Μπορεί να σε ενδιαφέρει, αφού σου άρεσε ο τρόπος γραφής του''

Με τον καιρό, άρχισαν να μιλούν παραπάνω, πήγαν για καφέ και σινεμά μαζί.Εκείνος την προσέγγιζε διστακτικά και αργά, φοβούμενος μην την τρομάξει.Τη μύησε σε έναν κόσμο ενηλίκων παράλογα όμορφο, χωρίς τα συμπλέγματα και τις βλακώδεις απορίες των εφήβων.Με ψαγμένη μουσική, ποίηση, στέκια, όνειρα.Της μίλησε για εμπειρίες , ταξίδια και απογοητεύσεις, απελευθέρωνε και τις δικές της σκέψεις με έναν τρόπο μαγικό.Μαζί του δεν ένιωθε πως ήταν αναγκαίο το προσωπείο ή το κρυφτό.Η διαφορετικότητά της την πλημμύριζε πια σαν καινή δυνατότητα, σαν πηγή ελπίδας για ένα εκκολαπτόμενο σύμπαν ολοδικό της, που θα την αποζημιώσει για την εφηβική παράνοια.Κατάλαβε πως στην εφηβεία καλείσαι να απαντήσεις σε ερωτήματα που μονο ο χρόνος μπορεί να απαντήσει-και αυτό όχι πάντα.Καθώς η υπομονή δεν συγκαταλέγεται στις αρετές σου, βιάζεσαι να δώσεις απάντηση.Κάθε απάντηση αποβαίνει άστοχη.Οι απανωτές αναιρεσεις των απαντήσεων συσκοτίζουν την όποια προσπάθεια εύρεσης ταυτότητας.

Και τότε, το είδε ξεκάθαρα, τα ταμπελάκια είναι εκείνα που τής στερούν την ταυτότητα.Η βιασύνη να αποκτήσεις ταυτότητα σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διαστρέβλωση.Πείθεσαι πως είσαι κάποιος γιατί δεν αντέχεις την άγνοια.Έτσι καταλήγεις διαχρονικά αδαής.
 
Την προσκαλούν τα ανοιχτά παράθυρα.Τα ενδεχόμενα.Η ζωή που απλώνεται εμπρός της σαν μια πελώρια πιθανότητα όπου τίποτα δεν μπορεί να καταφαθεί ως κεκτημένο.Η αίσθηση πως ο εαυτός της είναι απροσδιόριστος, απέραντος, πολύμορφος.Πως αν τον είχε ανακαλύψει θα ήταν ήδη νεκρή από πλήξη.Όσα αγνοεί είναι εκείνα που τροφοδοτούν τη φιλομάθειά της.Οι πλευρές του εαυτού της που λανθάνουν γαργαλιστικά εντός της είναι εκείνοι που θα καταστρώσουν την αναπάντεχη ζωή της.Όταν η ζωή δομείται από αναπάντεχα, πώς γίνεται ο εαυτός να είναι ένας και σταθερός;
 
Εξάλλου, ο χθεσινός της εαυτός είναι ήδη νεκρός.Είναι Κυριακή, ο χρόνος γενναιόδωρος και πια τον μοιράζεται μαζί του σε πολύχρωμες ανακαλύψεις.Είναι ερωτευμένη-ή τουλάχιστον έτσι νιώθει.Μόνο ο χρόνος θα απαντήσει -αν δεν αγανακτήσει και αυτός από τα αλλεπάλληλα ερωτήματα.
Για την ώρα, το μόνο που θέλει είναι να τον ξεγελάσει λίγο.




















































 

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Like A Friend



Η Ενηλικίωση, πρόωρα ή όψιμα, ήρθε.Σήμανε πολλά, κυρίως αυτό που ανέκαθεν έτρεμε, την Αλλαγή.Βρέθηκε εν μία νυκτί με ζευγάρια αγκαλιασμένων ευθυνών να χαχανίζουν στο ταβάνι.Έπειτα μεταμορφώνονταν σε αδυσώπητες εκκρεμότητες, που
τής έφραζαν το δρόμο ακόμα και για την πιο μικρή χαρά.
 
Βρέθηκε και η ίδια να ακούει το ξυπνητήρι στις έξι το πρωί κάθε μέρα, να καλωσορίζει μια ανέλπιδη μέρα, που διαδεχόταν τα πιο παρανοϊκά όνειρα.Προσευχόταν η μέρα να κυλήσει αναίμακτα, ανάμεσα σε ουρές στην τράπεζα, υπολογισμούς και πέρα-δώθε με τυπικούς χαιρετισμούς.Χωρίς πολλά-πολλά.Έπιασε τον εαυτό της να αναρωτιέται τι ακριβώς παριστάνει. Πώς έσπρωξε τον εαυτό της σε αυτή την παρωδία, πώς βρέθηκε να κάνει όσα από μικρή χλευάζε.Δεν είχε χρόνο όμως να αναρωτηθεί παραπάνω, αποκαμωμένη κοιμόταν κάθε βράδυ, πότε βαμμένη, πότε με τα μυωπικά της γυαλιά φορεμένα-και ξυπνούσε με ένα θεόρατο σημάδι στο κόκκαλο της μύτης.
 
Συνέχιζε σκυφτή την πορεία της στη ζωή.Κρυβόταν από αυτή όσο κανένας δεν την έψαχνε.
Εξάλλου αισθανόταν αόρατη.Λυτρωτικό και φρικιαστικό συνάμα.
Η ανυπαρξία εαυτού.Δανειζόταν πρόσωπα κάθε μέρα, μέχρι που λησμόνησε το δικό της.

Πέρασαν χρόνια έτσι.Άπνοα, με μόνες αλλαγές εκείνες που φέρνει η φυσιολογική φθορά του χρόνου.Λίγες άσπρες τρίχες, μερικές έντονες γραμμές γύρω από τα μάτια που πλέον είναι βαθουλωτά και με μαβιές σκιές.Το δέρμα της είναι ωχρό και το ντύσιμό της συντηρητικό.Εμφάνιση παλαιάς κοπής.Αμελώς ατημέλητη.
 
Ίσα που προλαβαίνει να ρουφήξει μια γουλιά αχνιστού καφέ από το πλαστικό κάθε πρωί.Είναι άνοστος, συχνά αηδιαστικός, απορεί γιατί συνεχίζει να τον παραγγέλνει .Άλλη μια άτιμη συνήθεια που αφαιρεί από κάθε πράξη την προσωπική βούληση.Αυτό το πρωινό όμως, περιμένοντας τον καφέ της να ετοιμαστεί, στο πεπαλαιωμένο ζαχαροπλαστείο του πεζόδρομου που συνήθως ήταν ολότελα άδειο, κάποιος την κοίταζε με αλλόκοτη επιμονή.Τον απέφυγε προσποιούμενη πως ψάχνει κάτι στην τσάντα της, ώσπου εκείνος είπε το όνομά της.Τον κοίταξε με προσοχή.Οικεία εικόνα!Ο παλιός της συμφοιτητής και καρδιακός φίλος, ελαφρώς αλλαγμένος, παράταιρος στο κομψό του γκρι κοστούμι, με το ίδιο χαμόγελο ακόμα!Ήταν περαστικός από την περιοχή, θα έφευγε σε δυο ημέρες  για Ρώμη.Εκεί ζούσε πλέον, παντρεμένος με ένα παιδί, περίμενε το δεύτερο.Στην ατμόσφαιρα δέσποζε μια μισητή αμηχανία.Εκείνη ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί, ένιωσε πως ο φίλος της θα έψαχνε να βρει τον παλιό της εαυτό κάπου αλλά αντ' αυτού θα αντάμωνε με μία ξένη.Από την άλλη εκείνος ήταν διακριτικός και έμοιαζε ενθουσιασμένος με την αναπάντεχη συνάντηση.Είχαν να μιλήσουν περίπου δώδεκα χρόνια.Χωρίς λόγο.Ξέχασε ο ένας τον άλλο.Ξέχασαν το τότε.

Πολλές φορές, στον αναβρασμό του ανέφικτου ύπνου, αναζητούσε τους παλιούς της φίλους-και μαζί με αυτούς το μυστικό της απόλυτης χαράς.Έπειτα σκεφτόταν ότι ήταν ευλογία που τα νιάτα της συμβάδισαν μαζί τους, που μεγάλωσαν μαζί-που αρνήθηκαν μαζί να μεγαλώσουν.Δεν ήταν μόνη στην εμμονή στην παιδικότητα.Αλλά το αναπτερωτικό αίσθημα του μοιράσματος της απόλυτης χαράς, διαδέχθηκε μια απρόσμενη λήθη.Μαζί της είδε τον ενήλικα εαυτό της να ασχημίζει τον καθρέφτη.Είδε τον μαρασμό μέσα της και γύρω της -και την ταυτότητά της να χάνεται σε ψυχαναγκαστικά καθήκοντα.Είδε την ανημπόρια της να καρπωθεί λιγοστή χαρά και απόλαυση.Να τροφοδοτεί συνήθειες με τις πράξεις και τις παραλείψεις της να είναι άμοιρες βούλησης.Απολύτως ελεγχόμενες, μόνο την καταστροφή της αδυνατούσε να ελέγξει.

Ήταν και η γεωγραφική απόσταση συναυτουργός στο έγκλημα της απομάκρυνσης, ήταν και τα τεχνάσματα του χρόνου που γύριζε τις σελίδες με αστραπιαία ταχύτητα..μα όχι...αυτά ήταν άλλοθι!Προβλέψιμες δικαιολογίες της μικρότητας και της μαλθακότητας όλων τους.
Και ας είχαν υποσχεθεί ότι δε θα τους παρέσυρε ο χρόνος στο θάνατο της Αλήθειας τους.
Ήταν παιδιά τότε...οι υποσχέσεις των ενθουσιασμένων είναι πάντα βραχύβιες.Ουδέπονται μετατρέπονται σε πράξεις.

Ήταν ένοχη, έτσι ένιωθε.Που άφησε τον ανέμελο εαυτό της να αυτοκτονήσει.Που ντρέπεται ακόμα και να περιφέρεται ανάμεσα σε κόσμο.Που δεν έχει πια ούτε μια ιστορία να διηγηθεί.Ένα ανθρωπάκι κατάντησε που αρέσκεται στο να υπάρχει αθόρυβα.Ξέχασε και την ξέχασαν.Ταρακουνημένη από την απροσδόκητη συνάντηση, ανακάλεσε παρελθοντικά σκηνικά, σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που έδιναν εν αγνοία τους ραντεβού με την ευδαιμονία.Αλλιώτικες υπάρξεις στα πιο αρμονικά παντρέματα.Να δεχτεί ότι η χαρά είναι ανεπίστρεπτη;Ότι η ένωση και η απομάκρυνση είναι λογικά κυήματα του χρόνου;Για την ώρα δε μπορεί να είναι τόσο κυνική.Μέσα της ξέρει ότι οι αληθινοί φίλοι δεν επιτρέπουν ποτέ να γίνουν σκέτη ανάμνηση.Πάντα είναι και παντού, και ας μην φαίνονται πουθενά.Βρίσκουν τον πιο παράδοξο τρόπο να υπάρξουν.Εκεί ακριβώς η μαγεία απογειώνεται και καμία ενηλικίωση δεν είναι εφιαλτική.Ο χρόνος είναι δυνατός όταν συναντά την αδυναμία των ανθρώπων..στη δύναμή τους, αποδυναμώνεται και ψάχνει μια γωνιά να ξαποστάσει από το φθοροποιό του έργο.

Δεδομένα

 
 
Εκεί που τα κύματα σκάνε ορμητικά σε βράχια ματωμένα από την προσμονή
και ο άνεμος οργιάζει σε αιθέρες φαγωμένους από τη νεφέλη
μωβ πένθιμα όνειρα κουδουνίζουν ένα τέλος
οξύμωρα χαρούμενο,
από εκείνα που ο νοσταλγός αδυνατεί να καταλάβει
δυο μάτια μαύρα μπροστά στο απέραντο γαλάζιο
σα να δανείζονται λίγη ελπίδα από το χρώμα
και η λογική ασφυκτιά μπροστά στη δική της διάψευση,
Εκεί όπου η φύση σωρεύει ομορφιά αβάσταχτη
(άραγε την αξίζω;)
και το θνητό σαστίζει μπροστά στην ευλογία,
στην πιθανότητα να αγγίξει το αιώνιο,
τίποτα δεν είναι περίπλοκο
τίποτα δεν είναι σίγουρο,
Εκεί καταλαβαίνω ότι όταν δεν υπάρχουν δεδομένα,
δεν πρέπει να πέσω στην παγίδα να τα δημιουργήσω.
Μήπως και οι σκέψεις μου δεν είναι κληρονομιές βασάνων ολότελα δικές μου;
Η μόνη Αλήθεια είναι εκείνη που ακόμα δε γνωρίζω.

Ο Καθρέφτης

Ως πού θα έφτανε για να είναι αρεστή σε όλους;Πόσες συμπορεύσεις με το ευρέως αποδεκτό και πόσες συμβατικές διαστρεβλώσεις θα επεδίωκε για να καλύψει την αποξενωτική της ιδιομορφία;
 
Όταν την απεγκλώβισε, μια-δυο φορές, κατάπινε μανιωδώς την ψυχική της γαλήνη.Η απόρριψη του περίγυρου ήταν ανυπόφορη.Το να αρέσει σε όλους μετατράπηκε σε αυτοσκοπό.Δε γαλήνευε μακριά από κόλακες.Όσο ανήκε σε κάποια δημοφιλή ομήγυρη. ήταν ευτυχισμένη.Άλλο αν όταν έμενε μόνη φωνές αντιρρησιακές αντάριαζαν εντός της.Έλεγε πως ήταν φωνές ζηλιάρες, αυτοκαταστροφικές.Το φίμωτρο της ψευδαίσθησης τις κατέπνιγε στιγμιαία.
 
Περνούσαν οι μέρες όλο μονόχνωτα χειροκροτήματα, μοδάτα στέκια και συμβάντα που συγκέντρωναν τη γνωστή-άγνωστη αφρόκρεμα της πόλης.Έριχνε πάντα μια ενοχική ματιά στο διαδίκτυο για να φαίνεται πως είναι μέσα σε όλα.Γιατί ο αποκλεισμός θα εξισωνόταν με βάρβαρη περιφρόνηση.Κάπνιζε πλέον πολύ-τη γλίτωναν οι μηχανικές κινήσεις από γελοίες μεγαλοστομίες που θα ξεσκέπαζαν την ημιμάθεια και την υποκρισία που ξεγλιστρούσε από τις άκρες ακατάλληλων λέξεων-και γύριζε το σπίτι της μόνο για ύπνο.Ράκος από τον ατέρμονο συναγελασμό των αμφίδρομων φιλοφρονήσεων.

Μέχρι που έφτασαν στ'αυτιά της λόγια από τους νομιζόμενους φίλους της.Λυκοφιλίες και πισώπλατα μαχαιρώματα που τη σκιαγραφούσαν ως''θλιβερά ρηχή και ανασφαλή τύπισσα'', και άλλα γαργαλιστικά επίθετα που διακήρυτταν την ψεύτικη υπόσταση της προσωπικότητάς της.
 
Ακολούθησε κατ' οίκον εγκλεισμός για ένα μήνα , περίπου.Ξέσπασε με ποικίλους τρόπους, αυτομαστιγωνόταν κάθε τόσο.Αυτολύπηση, ανώμαλη προσγείωση, οργή, συναισθήματα πλεγμένα που κραύγαζαν πόσο μπλεγμένη βρέθηκε σε  αδιέξοδο, στην απόπειρα της να μην καταλήξει σε αυτό.
 
Το κυνήγι έξωθεν επιβεβαίωσης είναι δείκτης ατροφικής αυτοπεποίθησης.Άνθρωπος χωρίς αυτοπεποίθηση στερείται πειθούς, αφού ούτε τον εαυτό του έχει πείσει για τη γοητεία του.Και η γοητεία είναι η ικανότητα υπέρβασης της εξωτερικής ομορφιάς που, λόγω ισχυρής προσωπικότητας, παύει να υπακούει σε αντικειμενικά κριτήρια.

Η επιβεβαίωση συντηρεί τους εφησυχασμένους, μαλθακούς εαυτούς μας, ενώ η αυτοαναίρεση αναζωπυρώνει το ηρωικό μας κομμάτι.Ακριβώς επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε ένα Τίποτα στο Άπειρο Όλο, αυτό όμως δε μας εμποδίζει να μεγαλουργήσουμε.

Είναι αδύνατο να αρέσουμε σε όλους-αδύνατο και πληκτικό.Σε εκείνους που δεν αρέσουμε όμως χρωστάμε πάντα κάτι παραπάνω από ευγνωμοσύνη προς μια αμφιβόλου προαιρέσεως κολακεία.Την αφύπνιση, την πρόκληση, την ωρίμανση, την αλλαγή.Την ικανότητα να είμαστε αληθινοί ανεξαρτήτως απήχησης της αλήθειας μας.Να μας αρέσει ο εαυτός μας ακόμα και αν κάποιοι τον χλευάζουν ή τον σνομπάρουν και τον καταψηφίζουν.
 
 
Η μεγαλύτερη νίκη είναι να σου αρέσεις.Να έχεις κάνει εκεχειρία με τα τρωτά σου.Τότε η επιβεβαίωση γίνεται μια θορυβώδης διαδικασία που χαμηλώνει τον πήχυ.Γιατί πια ο πήχυς είναι ψηλά-και κάθε αμφισβητίας τον πάει ακόμα πιο ψηλά.

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Λύπη

Η ζωή προχωράει αλλά εμένα με καθήλωσε, έμοιαζε να σκέφτεται εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα.
Η είσοδος του Απρίλη της ήταν από αδιάφορη έως ενοχλητική.Περπατούσε νευρικά, με θυμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της.Ατημέλητη, μήνες τώρα αφημένη στη διάχυτη θλίψη της, προσπαθεί να βρει τι της φταίει.Το κατεστημένο, η κοινωνία, το βάλτωμα, η ανέχεια, ο ίδιος της ο εαυτός;Το είδωλό της στον καθρέφτη είναι πια μη αναγνωρίσιμο.
 
Γερνάει όποιος αποχωρίζεται τα Όνειρά του.Τον ξενίζει η νεότητα.
Και η Ευτυχία δεν είναι ποτέ μακριά, εμείς φταίμε που την αναζητούμε στην αντίπερα όχθη.
Γυρνάμε την πλάτη στα εναλλακτικά σκηνικά, δε χανόμαστε σε αθέατα δρομάκια, σε περιθωριακούς οικισμούς, σε  πρωτόγνωρα σοκάκια.
Μόνο τα επιδερμικά και τα φαινόμενα μας ελκύουν, και στο τέλος με αυτά μένουμε, γιατί αυτά μας αξίζουν.
 
Είναι που ούτε στιγμή δε σκεφτόμαστε ότι η σωτηρία μπορεί να βρίσκεται στο αντίθετο από αυτό που δομεί τη δική μας αλήθεια.
Είναι που απαιτεί δύναμη η έξοδος από το ψέμα.
Δεν είναι δύσκολη η εύρεση της διεξόδου αλλά η επιλογή της.
Ο εγκλωβισμός εξάπτει τα εξωφρενικά μας ένστικτα και τα δικαιολογεί.

Και ενώ τρέμουμε τη Λύπη., τρέμουμε και την Ευτυχία.
Την προσκαλούμε, την προσδοκούμε, την φαντασιωνόμαστε.Την αμφισβητούμε με πάθος, προτάσσοντας μια δαιμονική κακοτυχία.
Μα όταν έρθει σε μία μικρή στιγμή συρρικνωμένη, δεν την αφήνουμε να απελευθερωθεί.
Από μωρία, λιποψυχία, αναξιότητα, ανασφάλεια.
Από απληστία<τι να την κάνω μια στιγμή, το παν είναι να τη διαιωνίσω>!
 
Η διαιώνιση της στιγμής προαπαιτεί Ψυχή.
Ικανότητα για ερωτοτροπία με τη Λύπη.
Κανείς δε μπορεί να αγαπηθεί από την Ευτυχία αν δεν έχει αγαπήσει τη Λύπη.