Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Όρια

Ήταν πάντα η αχίλλειος πτέρνα μου η οριοθέτηση. Κάθε αδικία που μου σέρβιραν αιφνίδια, ήταν απόρροια της δικής μου ανημπόριας να αντιδράσω. Και πώς αλήθεια να αγανακτήσεις με μια αδικία της οποίας είσαι ο απόλυτος πρόξενος?
Ξόδεψα ατέλειωτες ώρες και εκτιμητέα φαιά ουσία προσπαθώντας να καταλάβω.
Πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος, μέσα από τα μάτια του απόκοσμου, εκουσίως ξένου.
Όσο με βαραίνει η αδικία, άλλο τόσο ανίκανος ήμουν να την αντιληφθώ, πόσο μάλλον να την καταπολεμήσω. Εν αγνοία μου και από μια ετεροχρονισμένη, ανεπίκαιρη καλοσύνη που μετουσιώθηκε σε μωρία, αναπαρήγαγα σωρηδόν εγκλήματα κατά του εαυτού μου μέσα από μια ατέρμονη καταπίεση βούλησης και επιθυμιών.
Αυτή η αίσθηση ηττοπάθειας και ατολμίας μα και αυτή η αγάπη μου προς την ειρήνη, προς την αποφυγή διενέξεων, με κρατούσαν διαρκώς στο παρασκήνιο, πάντα έτοιμο να εκραγώ αλλά ουδέποτε δυνάμενο να μεταβάλλω την επικρατούσα κατάσταση.
Τον αυτοεγκλωβισμό μου δηλαδή.
Όσο υπεύθυνοι είμαστε για την ευτυχία μας, άλλο τόσο είμαστε και για τη δυστυχία μας, μόνο που η τελευταία μας σαρώνει, μας εθίζει, μας ακινητοποιεί. Γινόμαστε μεμψίμοιροι ή στην καλύτερη υποφέρουμε στο αυτοσχέδιο κελί μας, σιωπηλά. Συμβιβασμοί, ψέμματα, εμμονές, φόβοι, απογοητεύσεις, εκμετάλλευση, απάτη, προδοσία, όλα τα βλέπουμε μέσα από μεγεθυντικό φακό...και τα αφήνουμε να μας σημαδέψουν, ίσως για να νιώσουμε σημαντικοί, ότι κάτι έντονο ζήσαμε και εμείς.
Και αυτά τα λόγια ! Τόσο ωραία, τόσο μεστά..και τόσο κούφια!
Πίσω από τα λόγια κρύβεται ο θάνατος των μεγαλύτερων επιτευγμάτων.
Καμία διακήρυξη, καμία προσευχή, υπόσχεση ή ευχολόγιο δεν είναι ικανά να μας λυτρώσουν.
Γιατί είναι ιδεατά και όσο δε μεταβαίνουν στο πεδίο της πράξης, επίπλαστα.
Απέναντι στα όριά μου ήμουν πάντοτε τυφλός. Εκ γενετής. Έτσι έδινα την πολυτέλεια στους άλλους να εθελοτυφλούν απέναντι σε αυτά. Να τα καταπατούν αβίαστα, σα να κάνουν κάτι καθ' όλα νόμιμο.
Είναι αυτό που λέμε ότι η συναίνεση του παθόντος αίρει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης, άρα έγκλημα δεν υφίσταται. Και όμως, υπάρχει μεγαλύτερη εκληματική ενέργεια/ παράλειψη από αυτή τη συναίνεση?
Σαν αφιονισμένος πήγαινα όπου η ζωή με πήγαινε.
Πειθήνια, αδιαμαρτύρητα, αγόγγυστα.
Ακόμα και όταν εβραζα εσωτερικά, έβαζα την αυθυποβολή μου να υπερλειτουργεί.
Αν διαμαρτυρόμουν ή διεκδικούσα το παραμικρό, θα φανέρωνα ασυγχώρητη προπέτεια, ασύμβατη προς τη συμβατική μου φύση.
Και κάπως έτσι, οι επιθυμίες μου έμειναν-δικαίως τελικά-απροσπέλαστες.
Αφού εγώ ο ίδιος σπατάλησα μια ζωή φαγωμένη από το συρφετό των ενοχών μου, παλεύοντας για τα θέλω των άλλων, για να μη δυσαρεστήσω κανέναν.
Δεν έμαθα ότι ο αυτοσεβασμός είναι η βάση των πάντων...γιατί με διαφέντευε αυτή η πεποίθηση της κατωτερότητας.
Αν γύριζα πίσω το χρόνο, θα άλλαζα πάρα πολλά.
Θα ερχόμουν σε ρήξη με όλο το σύμπαν για να μάθω ποιος πραγματικά είμαι και πώς μπορώ να είμαι ευτυχής, Θα έθετα όρια διακριτά και θα τα υπερασπιζόμουνμε σθένος. Δε θα έβαζα ποτέ στην ίδια πρόταση ή σκέψη τις λέξεις '' ένοχη απόλαυση''.
Είναι τελικά η δικαιοσύνη μια χίμαιρα που κυνηγάμε ξέροντας ότι δε θα κατακτήσουμε, όμως είναι προτιμότερο να διασχίζουμε  ένα δρόμο αφιλόξενο και ας μη φτάσουμε ποτέ στο τέρμα από το να ακινητοποιούμαστε στο χάος που τίκτουν οι προσωπικές μας χίμαιρες...Χωρίς προσωπική ελευθερία, δεν έχουμε δικαίωμα να αξιώνουμε δικαιοσύνη.
Μερικές φορές πρέπει να υπερβούμε τα όριά μας για να θέσουμε όρια εκ νέου, και ας γεννηθούμε από το μηδέν. Αυτό δεν είναι άλλωστε το ζητούμενο?

1 σχόλιο:

sen_saven είπε...

nai an einai na uparxei ena zhtoumeno...to na ksanagennh8oume apo to mhden kanei..