Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

''Εξισώσεις''

Χάνεται στη μαγεία αυτής της φθινοπωρινής βραδιάς με τη νεογέννητη δροσιά και το απρόσμενο αεράκι σα βάλσαμο να ψιθυρίζει την άφιξη της αλλαγής.Δυσδιάκριτη είναι, την ατενίζει μέσα από το θολό κάτοπτρο του διαδρόμου αλλά είναι εκεί και ας μην τη βλέπει.Τη νιώθει στα έγκατα της ψυχής της που έχει ταλαιπωρηθεί μέσα από την εκπαίδευση στην αναμονή της.Η βραδιά έχει κάτι το ανέλπιστα μελωδικό και μια γλυκιά ζάλη-μια μέθη που γεννά η αίσθηση πως όλα γίνονται πιθανά-ακόμα και αν τίποτα δεν προλογίζει τέτοια αισιοδοξία.Γίνονται όλα πιθανά επειδή τολμούν να πιστέψουν στο απίθανο.Μια ζωή-κύκλος.Σκέψη άγονη, σκέψη βασανιστική, σκέψη αδιέξοδη.Έφραξε το δρόμο για τα πιο ποθητά καταφύγια.Μα μήπως όταν σκέφτεται δεν αποτρέπει εκείνα που όντως μπορούν να συμβούν;Διχάζει τη μαγεία που αγαπά την καθαρότητα και τους ανέφελους αιθέρες.
 
Μια ζωή-κύκλος.Δόσιμο-ξόδεμα-προδοσία-εγκατάλειψη-τέρμα.Ή τέλμα-τι σημασία έχει;Το δεύτερο είναι ακόμα χειρότερο γιατί αιωρείται,τι πιο ψυχοφθόρο από ένα αδιάλειπτο βάσανο;
 
Μένει αυτά τα βράδια να αναστοχάζεται πράξεις και παραλείψεις.Να φωτίζει και πάλι τις σκηνές, τις στιχομυθίες, την αλληλουχία των γεγονότων.Να επανερμηνεύει και να παραμορφώνει τα παρελθόντα.Με εκλεκτή μουσική, μαύρη σοκολάτα και κόκκινο κρασί, γλυκό.Το φθινόπωρο πάντα σήμαινε κατάδυση στο χθες,επίμονους απολογισμούς και νοσταλγικά παραληρήματα, απενοχοποιημένα.Μετά από ένα ακόμα καλοκαίρι που την έκανε να νιώθει αφύσικη επειδή αποτυγχάνει να συλλάβει την απλή του ομορφιά και να ενσωματωθεί αβίαστα στην χειμαρρώδη του χαρά, επιτέλους μπορούσε να ξαναβρεί τον κλασικό, στοχαστικό εαυτό της.Άφοβα, να μπει στο πετσί του ρόλου, να αναμετρηθεί με τη θλίψη, να ξεχαστεί σε ένα βιβλίο που απεικονίζει μια παραλλαγή της παλιάς της οντότητας, να στήσει παιχνίδια με το χρόνο.Όταν δε ζεις, μπορείς έστω να μάθεις να απολαμβάνεις τις σκέψεις σου.Και εκείνη κάνει παρέα με φαντάσματα, απόντες έρωτες την τριγυρίζουν, απατηλά διλήμματα τη μπερδεύουν, φαντασιακά συναισθήματα την αποδιοργανώνουν.Έμαθε την καταστροφική πλευρά της γνώσης, να ζει μέσα από τη σκέψη.Σκέψη που φιλοξενεί μικρούς θανάτους και φονεύει το παρόν ασυναίσθητα φυλακίζοντας ακόμα και την αντίληψη για αυτό στο χθες, που τόσο δύσκολο είναι να δεχτεί ότι έφυγε.
 
Έμεινε μόνη γιατί αυτό άξιζε, αυτή είναι η κινητήρια σκέψη της-η σκέψη της η καθηλωτική, που την οδηγεί στην αναζήτηση του καταλυτικού λάθους.Τα πλέον τερατώδη λάθη ξεπροβάλλουν κατά τη μανιώδη αναζήτηση του σωστού.Κατά τον εναγώνιο μαραθώνα προσδιορισμού του λάθους.Έρχεται η ώρα που το πιο φρικτό λάθος γίνεται άθελά του αιτία για το πιο αλλόκοτο σωστό.Όπως επίσης η ώρα που το φαινομενικά ή αξιωματικά σωστό ευθύνεται για σειρά αστοχιών.Το υπέρτατο λάθος είναι η εμμονή με το σωστό.Σημαδεύεται από υποβόσκουσα έπαρση ότι μπορείς να το αποτιμήσεις, να το εντοπίσεις, να το εφαρμόσεις.Μετάξύ όλων αυτών υψώνεται ένα ανυπέρβλητο τείχος-τα λάθη σου μπορούν να σε κάνουν σωστό σκοτώνοντας τις εγγενείς σου παραφωνίες.Αλλά πρώτα πρέπει να τα δεις κατάματα και με άκαμπτη αυτοκριτική.Να καταρρίψεις πολλούς αυτοσχέδιους μύθους που τροφοδοτούν με αυταπάτες την πεζή σου καθημερινότητα.Να εκριζώσεις αμέτρητα στερεότυπα που διασφαλίζουν τη νηνεμία στον αδιασάλευτο σου μικρόκοσμο.Να κάνεις το λάθος, πυξίδα.Μόνο έτσι δε θα σε στοιχειώνει με αυτοκαταστροφική μανία.
 
Αυτά λέει παραμιλώντας στον εαυτό της αυτά τα βράδια του Σεπτεμβρίου με την ιδιότυπη γοητεία.Την παρασύρουν γιά λίγο σε μέρη που η ανεμελιά διεκδικεί το χώρο της και η ψυχή της ξαποσταίνει.Πυρετώδεις λογισμοί σε ψυχρό καιρό.Αυτές τις αντιφάσεις πάντα τις ερωτεύεται.Από το λάθος στο σωστό.Και τανάπαλιν.Ακραίες διαδρομές χωρίς συνοχή και συνέχεια.Χωρίς τέρμα , ούτε και τέλμα.Έτσι και από το Φθινόπωρο μπορεί να φτιάξει το δικό της ''Καλοκαίρι''.Χωρίς προγραμματισμένη χαρά, χωρίς περίπλοκες αναζητήσεις.Μόνο με αντιφάσεις να την κάνουν να σαστίζει με τις απελευθερωτικά απλές εξισώσεις της ζωής.

Δεν υπάρχουν σχόλια: