Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Η Δική σου Αλήθεια

Ο πιο παράξενος Μάης, σκεφτόταν καθώς ανέβαινε τα σκαλιά της παμπάλαιας πολυκατοικίας. Αμφίθυμος και δύσθυμος. Με μια πνοή ατυχίας, μια κάποια ανεξήγητη αποκαρδίωση. Υπήρξαν, βέβαια, ανάσες ευφορίας, όχι ικανές να την αναστήσουν. Σε κωματώδη κατάσταση, σα να της λείπει πάντα κάτι. Ύπνος, γαλήνη, μια τρελή ανατροπή να της θυμίσει πόσο αδαής είναι. Μια απομάκρυνση από το ασήμαντο θόρυβο της πόλης. Έχει ανάγκη από σιωπή. Ίσως για αυτό νιώθει έτσι τελευταία. Γιατί ξεστόμισε αλλά και άκουσε πολλά ψέματα. Χοντροκομμένα, άτεχνα, ραφιναρισμένα, πειστικά, όλα αποπνέουν μια αίσθηση λιγοψυχίας. Δεν έχει αποφασίσει αν την ταράζουν περισσότερο τα ψέματα που ακούει ή εκείνα που ξεστομίζει σωρηδόν. Δεν ξέρει καν να πει αν την ταράζουν. Σα να εδραιώθηκαν, σα να έγιναν συνήθεια, ένας οχληρός θάνατος της αλήθειας. Η κολακεία επιφέρει ευρεία αποδοχή. Είναι απείρως ευκολότερο να παραποιείς την αλήθεια από το να την αντιμετωπίζεις.
 
 Η αναγνώριση της αλήθειας θέλει πολλά μερόνυχτα αυτοαναιρέσεων. Το ρίσκο  του να γίνεις αντιπαθής δεν είναι εφιαλτικό μόνο για εκείνον που στη μοναξιά απαντά μια ιδιότυπη γιορτή της ύπαρξης. Το ψέμα είναι βολικός τρόπος αποπροσανατολισμού της προσοχής από το πιο ουσιαστικό σημείο. Οι φόβοι μας δεν είναι παρά αλήθειες που θανατώσαμε. Ένα πρωινό αδιάφορο, αφήσαμε την αδιαφορία να μας υποδουλώσει σε εξαρτησιογόνα λόγια. Υποχθόνια, ζυγισμένα, αρεστά. Από εκείνα που αναζωπυρώνουν την καταρρακωμένη μας αυτοεκτίμηση. Οι φόβοι, θεριά ανήμερα, εξαπλώνονται και αναπαράγονται στο βωμό μιας αλήθειας που εξαϋλώνεται.
 
 Φοβόμαστε τις ελλείψεις μας αλλά μόνο αν τις αναγνωρίσουμε θα γίνουμε πλήρεις. Μέσα από αυτές, με την ταπεινότητα εκείνου που ξέρει πως δεν είναι τίποτα, ακόμα και αν τον αποθεώνουν τα πλήθη. Πως ένα ψεγάδι μαρτυρεί την αλήθεια του που δε μοιάζει με κανενός, μια αλήθεια που τον Διαφοροποιεί, τον στιγματίζει ακόμα, τον απελευθερώνει.

 Για τον εγκλωβισμό μας είναι πιο απλό να κατηγορούμε τρίτους ή να επικαλούμαστε τις απρόσφορες συγκυρίες. Τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας είναι τα πιο θλιβερά γιατί προδίδουν την αποξένωση από την ψυχή μας. Αντέχει η ψυχή όταν μάχεται για την αλήθεια, όταν κλείνει πεισματικά τα αυτιά σε μεγαλοπρεπή λόγια και διαστρεβλώσεις του αληθινού. Πονάει η αλήθεια γιατί υπενθυμίζει την ανεπάρκειά μας. Πονάει, συγκινεί, ζωογονεί. Η ατολμία μας είναι εκείνη που την εξουδετερώνει βάναυσα, γιατί καταδεικνύει την θρασύδειλη απόρριψη του ασύμφορου.
 
 
 Σε έναν κόσμο που είσαι ό,τι φαίνεσαι, το να γίνεις πραγματικά κάτι, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Μαθαίνεις να μην το σκέφτεσαι καν. Σου αρκεί να αποσπάς αποδοχή, να υποκρύπτεις ακόμα και με κραυγαλέους ερασιτεχνισμούς τις αδυναμίες σου. Οι αδυναμίες σου σε κάνουν δυνατό, αρκεί να αντέξεις να τις δεις. Όταν γίνεις ειλικρινής με τον εαυτό σου, κανένα ψέμα δε θα είναι ικανό να σε αγγίξει.

 Στη σιωπή ανθίζουν οι Αλήθειες...Σε απόσταση από τις λέξεις, στις πιο σπουδαίες πράξεις που γίνονται αθόρυβα, στις παραλείψεις που ισοδυναμούν με τις πιο ηχηρές πράξεις, στα λάθη που μας έφεραν πλησιέστερα στα σωστά, σε μεταμφιεσμένες επιθυμίες και ανομολόγητα θέλγητρα. Στη
Δική σου Αλήθεια.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Η Ψυχή στο βλεμμα

Σε ένα αδιάκοπο κυνήγι της ιδανικής εικόνας, οι ατέλειες μοιάζουν αποκρουστικές. Πολλές φορές επινοούνται κιόλας, για να αμαυρώσουν το αλλιώτικο, για να καταστήσουν αναγκαία την ευλαβική υποταγή στα πρότυπα ομορφιάς. Συμβατικά, το δίχως άλλο, σε ερωτοτροπία με τη μόδα, να επικροτούν την ομογενοποίηση του στυλ και τη μαζική αποχρωματοποίηση. Την απουσία του διαφορετικού επειδή εισάγει την εξαίρεση. Βέβαια το διαφορετικό δεν είναι πάντοτε εκκεντρικό, ούτε κραυγαλέο. Καθίσταται κατακριτέο επειδή τολμά να αποσχιστεί από μια προκατασκευασμένη εικόνα τελειότητας. Εμμέσως, αν όχι με ρητές επικρίσεις και άκομψους μορφασμούς.
 
Κοιτώ γύρω μου και βλέπω ένα άχρωμο πλήθος. Ντύσιμο δίχως άποψη, ίδια μαλλιά, ίδιες τσάντες, ίδιο ύφος. Η ίδια ανυπόφορη επιτήδευση. Έλλειψη ουσίας , συλλογίζομαι με άκαμπτη απολυτότητα. Επιδερμική αρμονία, εσώτερο χάος. Άτομα που ξεστομίζουν κουβέντες αβάσταχτης πλήξης. Ρηχότητα επικίνδυνα προβλέψιμη. Μπορεί να είμαι αυστηρή, να τείνω σε γενικεύσεις. Έπειτα θυμάμαι πως ο πιο όμορφος άνθρωπος που είδα ποτέ μου ήταν κάποιος που ποτέ δεν είδε τις ατέλειες της όψης του. Όχι επειδή δεν υπήρχαν, αλλά απλούστατα επειδή τις εξαφάνισε το μεγαλείο της Ψυχής του. Αυτές οι ατέλειες έγιναν τα πιο γοητευτικά του στοιχεία. Ήξερε πως η εικόνα του δεν ήταν εντυπωσιακή, ωστόσο τραβούσε τους πάντες σα μαγνήτης. Ακτινοβολούσε αυτοπεποίθηση και για αυτήν δεν κυκλοφορεί εγχειρίδιο με σχετικές οδηγίες. Ή την έχεις, ή την αποκτάς. Με δουλειά επίμονη. Επίπονη. Κόντρα σε κάθε συμβατικότητα, ορισμό, στερεότυπο. Σε πάλη με τα δαιμόνια της ανασφάλειας.
 
 Η αυτοπεποίθηση είναι καρπός της προσωπικότητας. Η τόλμη να χαράζεις το μονοπάτι σου όταν όλοι , τυφλοί, βαδίζουν σε μια απέραντη λεωφόρο. Επειδή απλά αφέθηκαν να πιστέψουν πως είναι η πιο βολική, η πιο ασφαλής οδός. Οι ασφαλείς δρόμοι κρύβουν τα πλέον ανυπέρβλητα εμπόδια.
 
Βάλε την πινελιά σου σε κάθε τι, ακόμα και στο πιο μικρό και ανεπαίσθητο. Αυτή η παρεμβολή σου στα πράγματα, ακόμα και αν είναι ελάχιστη, μπορεί να γίνει ανατρεπτική.
 
 Η προσωπικότητα είναι ασυμβίβαστη ομορφιά γιατί είναι διαχρονική. Δε γυρεύει επιβεβαίωση, ούτε φθείρεται με το χρόνο. Αναζωπυρώνεται, αναβιώνει, μετασχηματίζεται. Γεννά την ανατροπή γιατί είναι η ίδια ανατροπή. Σε μια ομήγυρη νεκρικής ομοφωνίας, γίνεται η ζωογόνος φωνή, ο αντίλαλος.
 
 Δεν λείπουν όμορφα πρόσωπα. Λείπουν πρόσωπα με Ψυχή. Και μέχρι να αξιωθούμε να γίνουμε τέτοια, ή μια σπάνια τύχη να μας φέρει στο δρόμο μας ένα από αυτά, θα συνεχίζουμε να βουλιάζουμε στην αποχαύνωση ενός κόσμου που αποθεώνει την εικόνα μιας άψυχης τελειότητας.