Ο άλλος εαυτός

Αυτή τη μέρα ένιωθε ότι κάτι είχε αλλάξει. Αντιλαμβανόταν τα πάντα αλλιώτικα, μια αλλαγή που πάσχιζε καιρό να αποκρυσταλλωθεί. Η ματιά του έίναι παράξενα διαυγής, παρατηρεί ακόμα και την πιο λεπταίσθητη λεπτομέρεια...
Νόμιζε ότι τον ήξερε τον εαυτό του. Αλλά τα σημεία εκείνα που θεωρούσε πλανερά ότι είχε υπό έλεγχο, ήταν τελικώς εκείνα που ευθύνονταν για τη δυστυχία του. Γιατί δεν τα ήξερε ούτε στο ελάχιστο.
Ακροβατούσε ανάμεσα σε μυριάδες εικόνες, όλες προκατασκευασμένες. Η εικόνα που είχαν για εκείνον φίλοι, γνωστοί και φευγαλέοι παρατηρητές. Η εικόνα του ως επαγγελματία, φίλου, συζύγου, εξεταζόμενου και εξεταστή. Αλλά,  ακόμα πιο κρίσιμα, η εικόνα που ο ίδιος είχε διαπλάσει, σε μια απόπειρα τόσο ουτοπική, όσο και αναπόδραστη.
Όλα τα εμπόδια μόνος του τα μηχανεύεται, στήνει παγίδες και μετά καμώνεται τον διορατικό επειδή επαληθεύτηκε ! Επειδή τόσο πια κατανοεί την πραγματικότητα, που την προβλέπει και την ερμηνεύει σαν άλλη αυθεντία! Στην ουσία, προτάσσει την ταμπέλα του ηττοπαθούς για να προλάβει την αναγόρευσή του ως αποτυχημένου.
Μετά από τόσα χρόνια όμως, κατάφερε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, να συνομιλήσει μαζί του εκ νέου, να παραδεχθεί την άγνοιά του..Και σήμερα μόλις ένιωσε κάτι πολύ σπουδαίο, κάτι που ουδέποτε φανταζόταν ότι θα του συμβεί...Ένιωσε συγκίνηση που απλώς ζούσε μια μεμονωμένη στιγμή χωρίς να δαιμονοποιείται από την υποτιθέμενη παντογνωσία του.
Η έξαλλη ανάγκη του να μην κυριευθεί από κάποια στιγμιαία έκπληξη, αιωνίως τον κυριεύει.
Σήμερα όμως χειραφετήθηκε από την ποταπή του επιθυμία να διαφεντεύει.
Δε μπορεί , ούτε και θέλει να έχει τον έλεγχο.
Νιώθει με όλο του το είναι πια, ότι ο μόνος τρόπος να  είναι ισορροπημένος είναι να συμφιλιωθεί με την τρέλα. Με την παρορμητικότητα, με το δικαίωμά του να αφήσει τα γεγονότα να του δείχνουν το δρόμο, με την περιστασιακή παρέκκλιση από καθήκοντα που αιχμάλωτο τον κρατούν αφαιρώντας του τη βούληση. Με εκείνο το κομμάτι του εαυτό του που πάντοτε περιφρονούσε ως μη συνετό.
Ατελεύτητη πηγή φόβων που πάντα του έφραζαν το δρόμο, και τους το επέτρεπε συμβατικά.
Αυτό τον εαυτό θέλει να κινήσει να βρει και να ακούσει.
Μακριά από νόρμες και πληροφορίες παρελθούσες.
Βαρέθηκε να οικοδομεί τη ζωή του πάνω σε πρέπει και στερεοτυπικές πανάκειες.
Όλα όσα πραγματικά αγαπά, είναι χαμένα σε ένα όνειρο.
Αλλά και όσα ονειρικά έζησε, ήταν επειδή ο άλλος του εαυτός απελευθερώθηκε.
Ξέρει ότι θα συνεχίσει να του κρύβει πολλά. Είναι αλλόκοτο να ζούμε με έναν εαυτό τόσο κρυψίνου, ώστε καθημερινά να αυτοαναιρείται και να παραμένει λανθάνων.
Έχει μια παράδοξη γοητεία αέναης εγρήγορσης.
Είναι αυτός ο άλλος εαυτός που μας συνετίζει πραγματικά, διδάσκοντας ότι η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είμαστε συνετοί..Ότι η μαγεία περιθωριοποιείται από το φόβο, από την παντοκρατορία του ελέγχου.
Ήρθε η ώρα να χαθεί στο δικό του ανεξέλεγκτο, ακόμα και αν τον ξενίζει υπερβολικά.
Μόνο αν νιώσει ξένος θα καταφέρει κάποια στιγμή να νιώσει αληθινός.....

Το γράμμα

'' Μόλις διάβασα όσα έγραψες...μπορώ να πω ότι η λέξη συγκίνηση είναι ανεπαρκής για να με κάνει να περιγράψω εύστοχα το πώς ένιωσα...Αντικατοπτρίζουν εσένα και ας μην το ξέρεις.
Θυμάσαι που έλεγες ότι αισθάνεσαι ανέλευθερη?
Τελικά αυτή η αίσθηση σε έκανε να αναζητείς δίοδο...και να που βρήκες την προσφορότερη !
Η γραφή σε ωθεί στην επίκληση της λανθάνουσας σοφίας σου, σε λυτρώνει από το χαμό.
Αλλά μην γράφεις επειδή έτσι πρέπει.
Εσωτερική ανάγκη είναι για επικοινωνία και ισορροπία.
Ο συγγραφέας ζει διπλά, αυτό και αν είναι προνόμιο.
Δεν ξέρω στη δική σου περίπτωση αν η έλλειψη φιλοδοξίας θα σταθεί εμπόδιο στην εξέλιξή σου αλλά ομολογώ  ότι μου έκανε εντύπωση αυτό. Ότι τα αφήνεις όλα στο φλου, ότι αρέσκεσαι να περνάς απαρατήρητη. Έτσι μάλλον δένεσαι πιο πολύ με το ολοδικό σου σύμπαν.
Αλλά και από όσα μου εκμυστηρεύτηκες, μου φαίνεται ότι μια πελώρια αντίφαση σε χαρακτηρίζει.
Ακόμα και στις πιο κοινωνικές σου φάσεις, εμοιαζες μοναχική.
Νομίζω ότι πάντα κρατούσες απόσταση από πρόσωπα και καταστάσεις, και στις ελάχιστες στιγμές απου αυτή εξαλείφθηκε, βίωσες μια παράλογη, ένοχη σχεδόν ηδονή.
Αυτό επειδή συγκρούεται η πνευματική σου φύση με την αμιγώς υλική ανάγκη να ζήσεις, να είσαι τρωτή. Και μια γέφυρα επικοινωνίας θα ήταν το δικό σου ελιξίριο ευτυχίας.
Όμως ξέρεις ότι αυτό δε θα συμβεί στο εγγύς μέλλον.
Έχεις πολύ δρόμο να διανύσεις, και θα τον διανύσεις μόνη.
Και αν κάπου στη διαδρομή εμφανιστούν καλοθελητές και υποστηρικτές, καλύτερα να τους προσπεράσεις.
Η μοναχικότητά σου σε κάνει αληθινή και μόνο μέσα σε αυτή θα βρίσκεις το δρόμο.
Όσο και να σε επηρεάζουν τα τεχνάσματα του προσωρινού και οι επιφανειακά δραματικές αλλαγές, άπλωσε το βλέμμα πιο πέρα.
Μάθε να στηρίζεις τη διαφορετικότητά σου γιατί με το βάρος της θα ζεις, με το τίμημά της.
Όσο δύσκολο και είναι το εγχείρημα, είμαι βέβαιος πως θα το υποστηρίξεις.
Γιατί είσαι εξασκημένη στον πόνο, άξια για την πνευματική έκσταση μιας ιδιαίτερης ανακάλυψης, έτοιμη να αναμετρηθείς με την έξαρση της προσωπικής σου δυνατότητας, ικανή μέσα από τις αδιέξοδες συγκρούσεις σου να βρεις απρόσμενες διεξόδους.
Όλα αυτά η ψυχή σου θα τα κάνει, μόνο που θα τα μετουσιώσει σε λέξεις.
Ξέρεις να τις τιθασεύεις και να της ζευγαρώνεις με μια παράλογη αρμονία.
Αν καταφέρεις να τη σώσεις, όλα είναι αμελητέα.
Και να θυμάσαι ότι για το δικό σου προορισμό τίποτα δεν έχει βαρύτητα μεγαλύτερη από το γράψιμο.
Αν το εγκαταλείπεις, θα είναι σα να εγκαταλείπεις εσένα.
Αυτά στα λέει κάποιος που φευγαλέα σε συνάντησε αλλά αποκόμισε δυσανάλογα πολλά.
Εξάλλου, κατά βάθος μόνο εσύ θα μπορούσες να αντέξεις τέτοιες συναντήσεις.
Το γράψιμο θέλει τόλμη, άνοιξε λοιπόν άφοβα τα φτερά σου.
Τόλμη να πονάς, τόλμη να αγαπάς, τόλμη να αποφασίζεις.
Δεν υπάρχει πιο τραχιά μαθητεία  από αυτή....
Θα παρακολουθώ αθόρυβα το ''ταξίδι'' σου....''