Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Ανεκπλήρωτο

Όχι δεν ήταν εκείνη η πρώτη φορά που έκανα πως σε αγνοούσα. Είχα εξασκηθεί να αγνοώ ο, τιδήποτε με οδηγούσε την απώλεια του ελέγχου. Όλοι γύρω μου σε μια ατέρμονη αναζήτηση του έρωτα..να τον εξευτελίζουν με αναλύσεις και δήθεν συναισθηματικά αδιέξοδα. Απορούσα γιατί όλος αυτός ο σαματάς όταν τα πράγματα είναι ξάστερα και φυσικά. Με είχε κουράσει η αναζήτηση ενός άλλου μισού, τόνιζε το πόσο λειψός ήμουν..Ο κύκλος μιας σχέσης, ο πρώτος ενθουσιασμός που εκχωρείται στη ρουτίνα, τους καβγάδες και εκείνο το ανατριχιαστικά απευκταίο αίσθημα της κτητικότητας ανάκατης με ψήγματα μιας ζήλειας  μανιασμένης.. Είναι στη φύση μου η αποστροφή απέναντι στους περιορισμούς της ελευθερίας μου, άρα κατανοείς γιατί δε μπορούσα καν να διανοηθώ τον παραμικρό φραγμό στην ιδιότητά μου ως αυτόβουλου όντος. Τα συναισθήματα πηγάζουν , δεν υπαγορεύονται, ούτε υποβάλλονται. Αν ήθελα κάποια στιγμή να τερματίσω μια σχέση, δε θα με εμπόδιζε η οποιαδήποτε έκρηξη της εκάστοτε κοπέλας μου..απλώς θα με παρότρυνε. Με είχε εξαντλήσει το δόσιμο υπό όρους.
Γι' αυτό σε προσπερνούσα συνειδητά. Έβλεπα την πολύχρωμη, χαμογελαστή σου φιγούρα με τα σπινθηροβόλα μάτια και την απλή ομορφιά και έκανα προσπάθειες να την απωθήσω από το μυαλό μου. Δεν ήθελα να αποστατεί με φαντασιοπληξίες.
Άλλωστε ζούσα τόσο χαλαρά μέσα στο μικρόκοσμό μου ! Συμβατικά και με ασφάλεια. Ανιαρά?
Δεν ξέρω, προτιμούσα την ανία της μοναξιάς μου παρά την πλήξη μιας άνοστης σχέσης.
Ήθελα να είμαι μόνος. Δεν το έκανα επειδή είχα πληγωθεί παρελθοντικά, ούτε επειδή έπασχα από κάποιο σύνδρομο σχεσοφοβίας. Απλώς δεν ήθελα να μοιραστώ το χρόνο, την ουσία, τη ζωή μου με άλλον άνθρωπο. Πολλοί με κατηγόρησαν για ακραίο κυνισμό.
Εγώ πάλι θεωρώ πως σέβομαι τις επιλογές-κελεύσματα της φύσης μου. Με εκνευρίζει τόσο αυτή η δυσανεξία απέναντι σε ο,τιδήποτε διαφορετικό ! Υποτίθεται ότι γιορτάζουμε την απελευθέρωση του πνεύματος και τη διεύρυνση των οριζόντων, την ίδια στιγμή που η κοντόφθαλμη νοοτροπία πανηγυρίζει. Θέλω να παλέψω μόνος μου με το Χρόνο. Με την ιδέα του Θανάτου.
Κάθε αλληλεπίδραση μου προκαλεί ενισχυόμενη συσκότιση και σύγχυση. Με κάνει να θολώνω, να χάνω τον εαυτό μου. Γιατί να εξερευνήσω ένα άλλο σύμπαν όταν το δικό μου είναι αφιλόξενο?
Ήσουν λοιπόν πάντα εκεί. Μια πηγή απορίας, ένα αντικείμενο θαυμασμού.
Και παρέμεινες ένας ανεξερεύνητος έρωτας που μπορώ να πλάθω κατά βούληση.
Ένα ιδανικό που δε θάμπωσε, ούτε ξεθώριασε. Ένα ανεκπλήρωτο που όμως εκπληρώνει πολλά από τα ενδόμυχα θέλω μου. Μια επιθυμία καθίσταται αθάνατη μόνο όταν δεν υλοποιηθεί...

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

(Αυτο)προδοσία

Έκλεισε την πόρτα πίσω της σα να άφηνε πίσω έναν άλλο κόσμο, πλασματικό.
Τα χείλη σφιγμένα, στα μάτια καμαρώνει μια έκφραση θλίψης αλλά συνάμα απόλυτης διαύγειας.
Σα να κοιτούσε τον κόσμο μέσα από άλλο πρίσμα.
Όλοι μας έχουμε την εγγενή ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι, και πολλές φορές σε κάποιον. Τότε που προσωποποιείται αυτή η ανάγκη, δύναται να μετουσιωθεί σε αδηφάγο εμμονή. Τότε ακριβώς που το πρόσωπο γίνεται το μέσο ικανοποίησης ατομικών αξιώσεων και αντικατοπτρισμός επιθυμιών, τότε γίνεται Ξένο και Εχθρικό γιατί είναι εξοπλισμένο με την αφοπλιστική ικανότητα να μας πληγώσει. Εκεί αναφύονται οι άμυνες σωρηδόν, για ένα εκ του ασφαλούς παιχνίδι.
Μα όχι, εκείνη ήταν το τελευταίο άτομο που μπορούσες να αποκαλέσεις αφελές. Με μια τετράγωνη λογική, ήξερε εντέχνως να χαλιναγωγεί και τον πιο ορμητικό ενθουσιασμό. Παρ' όλα αυτά, κάθε φορά που η διαίσθησή της, τής ψιθύριζε αποκρυφιστικά, σιβυλλικά μηνύματα, έκανε πως δεν άκουγε. Δεν ήθελε να καταλήξει ψυχωτική ! Τουλάχιστον έτσι έλεγε στον εαυτό της κάθε φορά που ανέλυε εικασίες. Τον επέπληττε και συνέχιζε απρόσκοπτα τη γνώριμη καθημερινότητα.
Όταν πάλευε τόσα χρόνια να χτίσει μια σχέση, δεν ήθελε να διανοείται καν το ενδεχόμενο να καταρρεύσει σα χάρτινος πυργίσκος. Θα ήταν μια ανεπίτρεπτη αποτυχία και δη με συναισθηματικό κόστος. Μια εκμηδένιση των πάντων, μια έλλειψη αφετηρίας. Αφού το ήξερε, το ένιωθε, ότι όλα μεταβάλλονται. Ακόμα και η καρδιά !
Μπορεί τελικά ο λανθάνων ρομαντισμός της να την κυρίευε και να θεωρούσε αυτή την άποψη ασύμβατη προς τη φύση της. Είχε συνδέσει ασυνείδητα την ύπαρξη της με τη δική του και τώρα ξαφνικά καλείται να πορευτεί αποκομμένη. Νιώθει τη διάψευση να τη διαπερνάει οχληρά, σχεδόν ανυπόφορα. Ό, τι αντικρύζει, φαντάζει ως εικονική ευτυχία και την καθιστά απείρως δυστυχισμένη.
Θέλει τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης να Αρνηθείς τα πάντα, όπως τα ήξερες και να εξέλθεις μιας...μακροχρόνιας ψευδαίσθησης. Είναι η στιγμή που η Αλήθεια καραδοκεί με αδυσώπητο βλέμμα και αγνοείς αν μπορείς να την αντέξεις.
Μα τελικά ο έρωτας δεν είναι μια μαγική δύναμη που μετατρέπει το αδύνατο, σε δυνατό? Έτσι είναι μόνο που δεν υπακούει σε χρονικούς κανόνες. Η ζωή αποτελείται από μια αλυσίδα αδιεξόδων που με τον κατάλληλο συνταξιδιώτη μεταλλάσσεται σε αλυσίδα θαυμάτων. Ίσως ήταν αρκετό το ταξίδι που έκαναν μαζί. Ίσως να είναι δρομοδείκτης για την υπόλοιπη πορεία κατά την οποία θα προβάλλουν καινά αδιέξοδα καρτερώντας να γίνουν θαύματα.
Η διεκδίκηση της αιωνιότητας είναι αλαζονική, αν όχι αφελής. Το έβλεπε, στο βλέμμα του που συναντούσε το δικό της απόμακρα, στην επικοινωνία τους που είχε αρχίσει να γίνεται προβληματική, στις σιωπές που πλέον δε μπορούσαν να μοιραστούν..Το έβλεπε ότι είχε έρθει η ημερομηνία λήξεως του ταξιδιού τους.
Πάντα πίστευε βαθιά ότι η προδοσία νοείται μόνο ως αυτοπροδοσία. Ότι εκείνος που διαψεύδει την εμπιστοσύνη, ακυρώνει τον εαυτό του. Τώρα όμως γιατί αισθάνεται κενή και ανήμπορη να αντιδράσει?
Περιμένουμε όλοι ένα μεσσία να μας λυτρώσει από μύρια βάσανα που συνθέτουν την παντοδυναμία της μοναξιάς. Προσδοκούμε έναν deus ex machina να εξουδετερώσει τα πάθη και τις αδυναμίες μας. Έτσι όμως λησμονούμε τη δική μας δύναμη να λυτρωθούμε που, τελικά, είναι αυστηρώς προσωπική. Όταν η μοναξιά δεν είναι πια εχθρική αλλά πηγή έμπνευσης και ανάτασης, τότε γινόμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Άμοιροι εξαρτήσεων.
Και πάλι θα πληγώσουμε και θα πληγωθούμε..Ξανά και ξανά. Οι φαύλοι κύκλοι είναι άλλωστε το πεπρωμένο μας. Όμως η αίσθηση της ελευθερίας η ανείπωτη ανασημασιοδοτεί τα πάντα, ακόμα και την προδοσία.
Σε όλες τις μεταμορφώσεις μας κατά τη διαδρομή, από τη φθορά μέχρι την αναγέννηση και τη δημιουργία μιας νέας οντότητας, αυτό που μας μένει είναι να μένουμε πιστοί στην ιερότητα των δικών μας σταθερών.
Είναι πολύ αργά για να μεταγγίσει πικρία στην ψυχή της. Ακόμα και η προδοσία, φαντάζει σαν αναγκαία αφύπνιση από Λήθαργο.
Μια φωνή της εκμυστηρεύεται ότι τώρα αρχίζει το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πορείας της και αυτή τη φορά δε θα την αγνοήσει...  

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Άβυσσος

Είναι μερικές φορές που οι λέξεις είναι παρείσακτες. Παράταιρες. Βέβηλες.
Είναι όταν η πραγματικότητα υπερβαίνει κάθε φαντασία και αγγίζει τη φρικαλέα ωμότητα.
Η Ελλάδα σε μια τραγελαφική κατάσταση όπου ούτε η τήρηση των προσχημάτων δεν είναι εφικτή. Ούτε καν η υποκρισία ότι όλα είναι μέλι-γάλα.
Έτσι είναι όμως. Όταν τα πράγματα γίνονται οριακά, η προσποίηση παύει ως αναγκαίο κακό.
Τέτοιος εξευτελισμός !
Η αλήθεια πάντα επιβιώνει, ακόμα και στις πιο κρίσιμες μάχες.
Σε ένα λαό που έχει λησμονήσει την έννοια της επανάστασης και έχει εκπαιδευτεί να υπομένει αγόγγυστα τις άνωθεν επιταγές, με μια εξοργιστικά κοντόφθαλμη οπτική να διασώσει ο, τι θα εξασφαλίσει τις εγωιστικές του επιδιώξεις. Ακόμα και οι υποτιθέμενα αξιοκρατικοί, έμαθαν πως όλα δουλεύουν με γνώμονα το ατομικό συμφέρον. Μας μεγάλωσαν με τάσεις ανταγωνιστικές για να γίνουμε κάτι διακεκριμένο και να αποκτήσουμε πρόσβαση σε πάσης φύσεως υλικά αγαθά. Θαρρείς και από αυτά πηγάζει η χαρά η ανόθευτη που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νιώσει ελεύθερος.. Από την άλλη....πόση ανθρωπιά υπάρχει γύρω μας?
Μικρά παιδιά που διάγουν βίο ενήλικο, σε έναν πρόωρο εκφυλισμό που ξεκινάει από μια σωρεία τεχνητών αναγκών. Σήψη κάθε αξίας και απόρριψή της ως αναχρονιστικής. Σύγχυση ρόλων και ιδιοτήτων. Ολοκληρωτική απαξίωση κάθε ηθικής και αξιοπρέπειας ! Γίναμε όλοι εραστές της κλειδαρότρυπας και της ευκολίας ! Θυσιάσαμε τον εαυτό μας στο βωμό μιας εκποίησης προσωπικών δεδομένων που φαντάζει πλέον καθόλα θεμιτή. Ξεχάσαμε να εξανθρωπιστούμε.
Το ίδιο το Σύνταγμα υπό καθεστώς πλήρους αμφισβήτησης και καταστρατήγησης. Ο,τι αποτελεί κατευθυντήρια αρχή ενός πολιτεύματος είναι ουσιαστικά ανενεργό. Οι κομματικές παρατάξεις αναλώνονται σε ανταλλαγή πυρών και κρύβονται πίσω από παροιμιώδη ευθυνοφοβία. Λερναία αποχαύνωση και συσκότιση και από την άλλη ένα πακέτο μέτρων ικανών να κάμψουν ακόμα και τον πιο οπτιμιστικό νου.
Και μέσα σε όλη αυτή τη λαίλαπα και την παραφιλολογία, αθώοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους μέσα σε δευτερόλεπτα, απλώς και μόνο επειδή κάποιοι αχαρακτήριστοι, θεώρησαν το θάνατό τους επιβεβλημένο ! Τρομολαγνεία και αβίαστη δράση συνήθων υπόπτων που για καποιο '' απροσδιόριστο΄΄ λόγο επιμένουν να παραμένουν στην ...αφάνεια. Ανενόχλητοι και πανέτοιμοι για την επόμενη στοχευμένη επίθεση.
Σε τέτοιο ασφαλές και ευνομούμενο κράτος ζούμε ! ΠΟυ μετά από μια τέτοια τραγωδία, θα καταδικάσει λεκτικά το συμβάν και θα συνεχίσει την κατηφορική του πορεία ! ΠΟυ θα το ενταφιάσει στα άδυτα της μνήμης και θα το χρησιμοποιήσει ως υλικό για δημοσιογραφίσκους και πολιτικές αντιπαλότητες. Κανείς δεν εξετάζει την πηγή του κακού.
Κανείς δε συλλογίζεται ότι είναι με πράξεις και παραλείψεις συνυπαίτιος για όλο αυτό το φιάσκο. Κανείς δε διατίθεται να αλλάξει τον εαυτό του και συνακόλουθα το σκηνικό που τον περιβάλλει.
Γι' αυτό ακριβώς και κανείς δεν πρέπει να παραξενευτεί όταν τα πράγματα γίνουν ΑΚΟΜΑ πιο δραματικά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και όσο είμαστε παραιτημένοι, θα γράφεται με ολοένα και πιο μελανά χρώματα. Και το πιο θλιβερό είναι ότι θα μας αξίζει απόλυτα...

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Νοσταλγία

Την περίμενε στο γνώριμο σημείο με ένα χαμόγελο διφορούμενο. Άλλο ένα ανέμελο απόγευμα από μια εποχή όπου το άσκοπο του χρόνου ήταν αποποινικοποιημένο.
Ηλιόλουστες βόλτες, χιονισμένοι περίπατοι, πάντα με συζητήσεις αστείρευτες. Επί παντός επιστητού. Με χιούμορ καυστικό και πειράγματα και με ένα δηκτικό αυτοσαρκασμό.
Για συναισθήματα άλογα και μυστήρια, από εκείνα που αποθεώνουν το κραυγαλέο της αντίθεσης. Τώρα που τα κοιτάζει από μακριά, μάλλον ήταν αινίγματα που έφερναν τους ετερόκλητους κόσμους τους κοντά.
Τις αλησμόνητες συζητήσεις τις έκανε με άτομα ολωσδιόλου διαφορετικά από εκείνη.
Οι πιο εθιστικές διαδρομές έγιναν με ανθρώπους που απείχαν παρασάγγας από τη δική της κοσμοθεωρία.
Και όμως, μέσα σε ένα σμήνος από αλλόκοσμες φιγούρες, ο δρόμος της την έφερε μπροστά σε άτομα ενάντια, ίσως για να τής ανασύρουν πλευρές ναρκωμένες. Ή να τη βοηθήσουν να βρει τη χαμένη της χαρά. Ή απλώς να τής υπενθυμίσουν πως η άγνοια του εαυτού της ήταν το μόνο απόλυτο στο οποίο μπορούσε και όφειλε να πιστέψει.
Η ζωή ήταν μια αλυσίδα ήδιστων απολαύσεων.
Ακόμα και τα παιδιάστικα ερωτήματα που ήταν εκ γενετής αναπάντητα, τα ενοχικά σύνδρομα απέναντι σε κάθε ρανίδα συναισθήματος και τα λάθη που συνωστίζονταν ανήλεα το ένα πίσω από το άλλο, είχαν πάντα να αντιμετωπίσουν τη συνομωσία τους.
Και πόσο ενοποιητική ήταν η υποκειμενική τους ματιά απέναντι στην πραγματικότητα !
Έφτανε πολλές φορές σε σημείο εκούσιας προσπέρασης, ενσυνείδητης άγνοιας.
Είχαν μια ακαταμάχητη ικανότητα να δραπετεύουν από τη ρουτίνα.
Θυμάται όταν πλησίαζε τυπικά το πέρας εκείνου του εναλλακτικού κόσμου.
Ένιωθε μια αμηχανία ανάμεικτη με αγωνία παροιμιώδη. Ήξερε ότι ήταν φύσει αδύνατο να παρατείνει τη συγκίνηση.
Ο Χρόνος είναι ανάλγητος, τα προστάγματά του θελήματα αδιαπραγμάτευτα.
Δε μπορείς να τα βάλεις με τη Νομοτέλεια απλώς επειδή τερματίζει ένα μαγικό ταξίδι.
Ένα ταξίδι φευγαλέο και αιώνιο συνάμα.
Γιατί τώρα ξέρει, το νιώθει με όλο της το είναι...
Μέσα από τα χρώματα, τα στέκια, τις μουσικές...τους επιμέρους κόσμους που έπλαθαν καμωμένους από καρικατούρες, τις διαφωνίες που κατέληγαν σε θαυμαστή αρμονία, το φούξια μπαλόνι-σύμβολο απόδρασης, από την Αγία Σοφία(της Ζωής) όπου έγινε ο τελικός αποχαιρετισμός...
Το νιώθει καθαρά να τη διαπερνάει...ότι όπου και αν την οδηγήσει η ζωή, τίποτα δε θα σταθεί ικανό να αντικαταστήσει εκείνο το θαυματουργό πλανήτη.
Γιατί τελικά, όσο παντοδύναμος και να είναι ο Χρόνος, υπάρχει κάτι που τον υποδουλώνει και αυτό είναι το θαύμα. Έχει να θυμάται μικρά και μεγάλα θαύματα που ξεγλίστρησαν από τα ασφυκτικά πλαίσιά του.
Μια φωνή την επαναφέρει στο παρόν. Δεν είναι η πρώτη φορά που είναι αφηρημένη.
Χαμογελάει με νόημα και ξεκινάει την πορεία της στην πραγματικότητα..αυτή τη φορά με το στόχο να την κάνει ονειρική...

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Λήθη και αλήθεια

Μπήκε και ο Μάης σαν ανοιξιάτικο όνειρο, πολύχρωμο.
Ο χρόνος την πάει πίσω σε αναμνήσεις που τώρα φαντάζουν σαν θολό τοπίο. Ολότελα απρόσιτες, ασύλληπτες, αγέρωχες.
Οι μνήμες είναι φιλέκδικες ή ένα κομμάτι από την ουσία του παροντικού μας εαυτού?
Μέλλον, παρελθόν, παρόν, όλα σε ένα χωνευτήρι που δεν της επιτρέπει να τα αντικρύσει με διαύγεια. Κάποτε δεν το επιθυμεί άλλωστε.
Μπορεί ο χρόνος να παράγει αξιωματικά κυνισμό αλλά μερικές φορές η λήθη είναι ένας αμυντικός μηχανισμός για να αποσείσουμε ο,τι δε μπορούμε να αντέξουμε. Κάτι κομφορμιστικά δειλό σε μια εποχή κομφορμιστικά δομημένη.
Τι κι αν χρόνια έλεγε ότι ο πόνος εκδικείται τους φυγόπονους? Ο φυγόπονος στην ουσία ερωτοτροπεί με τον πόνο γιατί πασχίζει υβριστικά να του ξεφύγει, χωρίς να αντιλαμβάνεται την εξαγνιστική του λειτουργία.
Κοιτάζει γύρω της τη μεταμφίεση να είναι κραταιά δύναμη. Μάσκες , προσωπεία, φαρισαϊσμοί, κίβδηλα λόγια, νοθευμένες ματιές, πλασματικά χαμόγελα. Μια κοινωνία εκπαιδευμένη μαεστρικά να υποκρίνεται την ευημερούσα.
Όλοι ξεχνάμε αυτό που πραγματικά είμαστε γιατί φοβόμαστε να ξεκινήσουμε το ταξίδι για να το ανακαλύψουμε. Είναι επίπονη η αυτογνωσία και απείρως πιο άβολη από τη μίμηση.
Ξεχνάμε και ξεχνιόμαστε.
Κάθε επιλογή έχει το δικό της τίμημα. Και η Αλήθεια είναι το καταληκτικό προϊόν του χρόνου που υπερακοντίζει κάθε ενδιάμεσο παράγωγό του.
Ο χρόνος αποκωδικοποιεί τα πάντα, η γενναία ματιά θα αντικρύσει με πυγμή τα αποστάγματά του, ακόμα και αν αυτά γυρίσουν το σύμπαν ανάποδα.
Η θρασύδειλη ματιά από την άλλη θα κάνει αυτό που ανέκαθεν ήξερε να κάνει...να κρύβεται. Από λάθη, απογοητεύσεις, ραγισμένες καρδιές, αποτυχίες αλλά και από έντονες στιγμές που πλέον είναι οδυνηρές γιατί είναι και παρελθούσες.
Δε θέλει άλλο να ξεχνάει..Θέλει να θυμηθεί τα πάντα..όλα όσα την έφεραν εδώ που είναι και που την κάνουν να εγκλωβίζεται αυτό το νωχελικό απόγευμα.
Η ελευθερία συμβαδίζει με την αλήθεια, και όσο επιλέγουμε να την περιφρονούμε, θα κατοικούμε στην αυτοσχέδια φυλακή μας, και τότε ακόμα και το φως θα φαντάζει εχθρικό...