Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Αποστάσεις

Πάντα οι αποστάσεις ήταν το απόλυτο μυστήριο για το απείθαρχο μυαλό μου. Κάπου χαμένες στη δίνη μιας επιφανειακής κυριολεξίας, ποτέ αντιπροσωπευτικές ενός χάσματος, ίσως επειδή έμαθα να τις προκαλώ, να τις αψηφώ, να τις αμφισβητώ με όλο μου το μένος.
Στην αρχή, έμοιαζε με πείσμα παιδιάστικο που ωστόσο έκρυβε μια πρόωρη σύνεση..Δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω πώς γίνεται η γεωγραφία να καθορίζει τη μετέπειτα πορεία ενός ανθρώπου.. Και ταλάνιζε τον παιδικό μου νου που δεν έιχε κυβερνήτη το εξής ερώτημα, οι συναντήσεις μας σε αυτή τη ζωή με κάποιους ανθρώπους είναι απαυγάσματα τυφλής τυχαιότητας ή εξυπηρετούν έναν ανώτερο, εκλεπτυσμένο σκοπό που η απλοικότητα της κοντόφθαλμης ματιάς μας δε θα κατορθώσει με τίποτα να διακρίνει?
Πόσο παρεισφρύει η προσωπική μας παρέμβαση και επιλογή σε αυτές τις συναντήσεις?
Τα χρόνια πέρασαν, πότε με προσπέρασαν και πότε τα προσπέρασα εγώ, το μυαλό μου εξακολουθούσε να μην έχει κυβερνήτη και ατίθασο να αφήνεται στους δικούς του πλατειασμούς.
Πόσες φορές  αναρωτήθηκα γιατί να είμαι ΕΚΕΙ τη συγκεκριμένη στιγμή, με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, ποιος μυστικός άνεμος με οδήγησε σε υπάρξεις αγαπημένες και μη, αυτό το γιατί που ποτέ δεν απαντήθηκε και πιθανότατα θα παραμείνει αναπάντητο.
Και αν μη τι άλλο υπήρξαν συναντήσεις που αν είχα πρωθύστερα τη στερνή γνώση, θα έιχα τεχνηέντως αποφύγει. Όμως όχι, για κάποιον λόγο που τώρα δεν είναι ορατός, έπρεπε να γίνουν...και ας με έφεραν αντιμέτωπο με στοιχεία που πολιορκούσαν ακόμα και την ύστατη ρανίδα της γαλήνης μου.
Αυτό που επανειλημμένως μου συνέβαινε σαν άλλο μοτίβο, ήταν να συναντώ άτομα τόσο φαγωμένα από τις προσωπικές τους ανησυχίες, που ουδέποτε ήταν παρόντα. Υπήρχαν σαν οπτασίες, με ρόλο διακοσμητικό, κομπαρσικό. Άκουγαν αλλά δεν αφουγκράζονταν. Κοιτούσαν αλλά δεν έβλεπαν. Ψηλάφιζαν αλλά δεν ήταν ικανά να αγγίξουν.
Φύσει ευαίσθητος, ένιωθα την έλλειψη ουσιαστικής αλληλεπίδρασης να με σπρώχνει σε ένα αβάσταχτο γήρας. Και έπειτα γέμιζα μομφή...αλλά για ποιον? Για εκείνους που απουσίαζαν έχοντας κάνει κατάβαση στο πλαστικό τους σύμπαν ή μήπως για εμένα που εξακολουθούσα να ελπίζω στο ανέφικτο, στοιβάζοντας φρούδες ελπίδες για μια απότομη μεταστροφή τους?
Σε κάθε αποκαρδίωση όμως, υπάρχει ένα θαύμα να εξισορροπήσει τα συναισθήματα.
Στο αντίπαλο δέος , μια μεγάλη χιλιομετρική απόσταση που αποδείχτηκε αμελητέα.
Γιατί όντως, η γεωγραφία είναι μια παγίδα. Η απαρχή πολλών συμβατικοτήτων.
Αλλά πάνω από όλα, όπως και όλα, είναι μια ιδέα. Και δεν υπάρχει ιδέα που να αντιστέκεται στη θέληση του μυαλού.
Κάπως έτσι  βρέθηκα αντιμέτωπος με όσα ήθελα μόνο που δεν τα μορφοποίησα ως αιτήματα.
Ήρθαν απρόσκλητα, πανέτοιμα, αληθινά, ανύποπτα.
Η ζωή διασκεδάζει όσο τίποτα να μας πιάνει εξαπίνης.
Όσο μακριά και αν είσαι, η παρουσία σου είναι αναμφισβήτητη. Τη νιώθω κάθε λεπτό και επιβεβαιώνει την παιδική μου αντίληψη περί γεωγραφίας. Το ξέρω ότι είμαι λιγάκι ονειροπόλος, ίσως όμως για αυτό και να φτάνω κοντά στα όνειρά μου...γιατί δε με επισκιάζει η φαινομενική τους απόσταση από τη γήινη φύση μου.
Σε αντίθεση, τις προάλλες πάσχιζα να πω μια απλή κουβέντα σε έναν φίλο μου. Η ματιά του ασταθής, κάτι γύρευε ανυπόμονα έξω στο παράθυρο, ολότελα προσηλωμένος στο νιοστό τσιγάρο του. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι μιλούσα στον εαυτό μου και μόνο. Ότι πρέπει να βρω την αφετηρία των αναθεωρήσεων...
Έχω όμως εσένα σύμμαχο σε αυτό το παιχνίδι και είσαι πιο κοντά από ποτέ...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο θαυματουργό από την εκμηδένιση της απόστασης και τίποτα πιο ανυπόφορο από την πνευματική απουσία του σαρκικώς παρόντος.
Μου πήρε καιρό να το καταλάβω αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να δημιουργήσεις αποστάσεις με όσους διαψεύδουν τη δύναμη της τοπικής εγγύτητας...

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Μίσος και αγάπη

Είναι στη φύση μου τα ακραία συναισθήματα, από τα πρώτα πράγματα που σου είχα αποκαλύψει.
Ως συνήθως, τα έπαιρνες ανάλαφρα, με ένα γέλιο αμφισβήτησης τα σκόρπιζες στον αέρα.
Και εξανεμιζόμουν και εγώ.
Η φιγούρα σου ένα ερωτηματικό, φωτεινή αν και πάντα σκεπτική, με έναν αιωρούμενο χλευασμό της ..μονιμότητας. Το έλεγες με έναν δύσπεπτο όσο και αλαζονικό κυνισμό. Σα να απολάμβανες την απόσταση ασφαλείας που είχες κατοχυρώσει.
'' Μα πόσο αφελής μπορείς να είσαι''? με ρώτησες  όταν τολμούσα να σχεδιάσω κάτι για το εγγύς μέλλον. Με τον τρόπο σου, δε μου επέτρεπες να ονειρευτώ, ούτε στιγμή.
'' Είσαι μονόχνωτος αν πιστεύεις ότι θα είσαι μια ζωή στην ίδια κατάσταση'' ! υπογράμμιζες με τόνο δηκτικό και εγώ χανόμουν χωρίς καν να αποπειραθώ να σε αντικρούσω.
Και τελικώς αποζημίωσες την τρανή σου θεωρία...στην πράξη.
'' Θανάσιμη πλήξη'' αποφάνθηκες ωμά όταν σε ρώτησα γιατί.
΄΄ Σου είχα πει ότι ο εαυτός μας αλλάζει...Δε μπορώ να είμαι επ' αόριστον με κάποιον....Σου είχα εξηγηθεί από την αρχή....Εσύ δεν άκουγες προσεκτικά μάλλον''
Με φίλησες στο μάγουλο, ένα φιλί αποχαιρετισμού, προδοσίας, ίσως και το πιο αληθινό.
Γυναίκα - σίφουνας ή γυναίκα δηλητήριο?
Στο μικροσκοπικό μου σύμπαν, και τα δύο, στον απόλυτο βαθμό.
Είναι αυτό που λένε, ότι όσο πιο ευαίσθητος είσαι, τόσο πιο αποτρόπαια σκληρότητα πρέπει να συναντήσεις....για να συνετιστείς. Και έτσι έγινε.
Γιατί ουδέποτε είχα άμυνες. Τις θεωρούσα τροχοπέδη στην ίδια την αλήθεια. Μια εθελούσια αποποίησή της.
Η ίδια η ζωή με έσπρωξε στην κατασκευή του δικού μου οπλοστασίου.
Γιατί αν δεν είναι πόλεμος ο έρωτας, τότε τι είναι?
Η πιο τραχεία και ισοπεδωτική μορφή πολέμου είναι.
Με είχες ρωτήσει με τη συνήθη σου καυστικότητα αν έχω εχθρούς.
'' Μόνο στο μυαλό μου είναι. Αν αναρωτιέμαι κάτι τέτοιο, έχω ήδη αποκτήσει έναν, τον εαυτό μου''.
Με κοιτούσες με οίκτο επικαλυμμένο με συγκατάβαση.
Πόσο επώδυνη είναι η ενοχοποίηση του ρομαντισμού?
Θέλω η ψυχή μου να αφεθεί ελεύθερη, μακριά από την καχυποψία, την αμφιβολία, την επαμφοτερίζουσα διχόνοια. Να βρει το κουράγιο να αναζητήσει ψυχή μέσα από ένα βλέμμα, γαλήνια και έτοιμη ξανά. Όμως κάτι έχει αλλάξει μέσα μου , κάτι μου ψιθυρίζει να περιμένω.
Να περιμένω τι?
Την αναβίωση του αθώου μου εαυτού? Τότε και αν θα κυνηγούσα χίμαιρες !
Τέσσερα χρόνια μετά, ο έρωτας φαντάζει ακόμα πιο μεγαλεπήβολος. ΄΄Εχει την αίγλη του ανέφικτου, της φαντασιακή επιθυμίας. Άλλωστε, ως το πλέον ακραίο συναίσθημα, δεν είναι εύκολα αναπληρώσιμο. Ρισκάρεις όμως, τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί μετά από τον φοβερό, όλο συγκινησιακές δίνες πόλεμο, δε θα είναι πια ο ίδιος.
Περιμένω να νιώσω την ουσία ξανά να περιρρέει την επιφάνεια.
Οι μέρες περνούν με ανυπόφορη αχρωμία, σα να με βαραίνουν έτσι άμοιρες ταυτότητας που είναι.
Αλλοτριώθηκαν τα ίδια μου τα πάθη, οπότε απομακρύνθηκα από φίλους για να επινοήσω νέα.
Είναι ασύλληπτη η ζωή χωρίς πάθη ! Θανάσιμα πληκτική που θα έλεγες και εσύ. Αφόρητα άνοστη.
Θεωρούσα πως μετά από έναν τόσο δυνατό, μονόπλευρο έρωτα, θα με πλημμύριζε ένα ακαταμάχητο μίσος.
Το μίσος είναι ολοκληρωτικό πάθος, στον αντίθετο πόλο από την αγάπη, ακραίο και αυτό, σαρωτικό, τελεσίδικο. Πρέπει να αναλωθείς για αυτό, να ακρωτηριαστεί ο, τι ακέραιο διαθέτεις, να εκμηδενιστούν τα αποθέματα που σου προσδίδουν ασφάλεια. Να νιώσεις μετέωρος, όπως όταν αγαπάς και προσμένεις ενδόμυχα ανάλογη απόκριση.
Στο τέλος όμως όλα αποδεικνύονται αλλιώτικα.
Υπό αίρεση αλήθεια η θεωρία όσο δε μεταβαίνει στην πράξη. Απλή εικασία, πενιχρή και λειψή.
Το μίσος είναι η παρωδία της αγάπης, ένας όψιμος εξευτελισμός της.
Η τρανή, αμάχητη απόδειξη ότι εκείνη δεν ήταν ποτέ αληθινή. Ότι με το μίασμα του εγωισμού καρτερούσε υπολογιστικά για ανταπόδωση, για μια νοσηρή δοσοληψία.
Η ανικανότητά μου να σε μισήσω με διαπερνάει.
Έτσι όμως καταλαβαίνω ότι σε αγάπησα με όλο μου το είναι, με τρόπο που δεν επιτρέπει στο μίσος να εισχωρήσει...
Και δεν υπάρχει πιο δυνατή άμυνα από την ίδια την αγάπη....

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Ερωτήσεις- απαντήσεις

Δεν υπάρχει απάντηση σε όλα τα ζητήματα...Ίσως αυτό περιφρουρεί την ψυχική μας αρμονία..η έλλειψη της απόλυτης γνώσης. Ουτοπία είναι και όποιος κομπάζει πως κατέχει γνώση αδιαφιλονίκητη, αιθεροβάμων.
Ο μυστήριος κόσμος κινείται σε έναν μίτο εύθραυστο, μυσταγωγικά.
Ο δροσερός άνεμος προοιωνίζει ένα χειμώνα νεφελώδη.
Γιατί τόσο σκοτάδι, άραγε? Να είναι επειδή αδυνατούμε να συμπορευτούμε με το μυστήριο πέπλο του κόσμου? Η παιδιάστικη βιασύνη μας μεταμορφώνει σε καρικατούρες, έτοιμους να ξεσπάσουμε με την πρώτη ανατροπή των υπερφίαλων σχεδίων μας. Μα...τίποτα πιο αυτοαναιρούμενο από τα σχέδια !
Αυταπατώνται με τον πιο κραυγαλέο, κραυγαλέα μη ρεαλιστικό τρόπο.
Στο δρόμο φιγούρες γκρίζες, ανήμπορες και για τον πιο απλό μορφασμό. Συνομιλίες, υποσχέσεις, προγράμματα, προσδοκίες, φόβοι, συγχωνεύονται ανυπόφορα, στην ατέρμονη ανακύκλωση του επιφανειακού.
Όλα τείνουν προς εκείνο που τρέμει περισσότερο, κάτι βράδια που η μουσική ακούγεται εκκωφαντική στο μωβ δωμάτιο. Όλα την οδηγούν σε ο,τι απεχθάνεται πιο πολύ και το αντικρύζει κατά κόρον στον καθημερινό συναγελασμό..Στην ''λογική'' πορεία της ζωής που οικοδομεί τη σχιζοφρένεια, στο συμβιβασμό της ομοιογένειας, στο βόλεμα ενός προσώπου χωρίς ψυχή.
Τόση ασχήμια που την κυκλώνει επιθετικά και είναι δύσκολο να αμυνθεί.
Κουράστηκε με συμβουλές που θέλουν την ευαισθησία της αχίλλειο πτέρνα.
Εκείνη νιώθει πως είναι ο,τι κατάφερε να περισώσει σε ένα παζάρι φτηνό, καθιερωμένο.
Και όσο περπατάει σε δρόμους αφιλόξενα θολούς, συναισθάνεται το Μυστήριο ενός κόσμου που δεν ενδίδει, ενός σύμπαντος ανυπότακτου, που φροντίζει να κλειδαμπαρώνει τη χαρά σε τόπους αθέατους.
Την αφουγκράζεται, τη διακρίνει, νιώθει πως λανθάνει κάτω από την επίφαση της θλίψης αλλά δε μπορεί να την αγγίξει.
Να είναι επειδή είναι και η ψυχή της απρόσιτη?
Διαθέτει κάτι το μεγαλεπήβολο που δεν είναι σε θέση να προσπελάσει. Κάπου εκεί κρύβεται, συρρικνώνεται, διαβρώνεται βαθμιαία, με την επιφανειακή πραγματικότητα να κατακτά έδαφος και τη χαρά να καρτερά την απελεύθερωση, μαζί με ένα σμήνος λυτρωτικών απαντήσεων.
Νυχτώνει και η μουσική ακούγεται ολοένα πιο δυνατά. Σα να ξεσκεπάζει θέλγητρα τρανά και φόβους.
Να ήξερε μόνο ότι οι γενναίες ερωτήσεις είναι ο άθλος..και η απάντηση απλώς το επισφράγισμα !
Η σοφία δεν εξαντλείται στην κατοχύρωση μιας πειστικής απάντησης αλλά στην ικανότητα εύστοχων, τολμηρών ερωτήσεων..Και τότε έρχεται και η χαμένη χαρά...Γιατί χαρά χωρίς σοφία είναι βάσανο. Δώρον-άδωρον...