Ανάσα

Ξαφνικά, ο Αύγουστος μεταμορφώθηκε.

Εικόνα σμιλεμένων χρωμάτων που καρφιτσώνεται στο Αύριο.

Διακτινισμένες Ψυχές σε Ωκεανούς Φυγής, ερωτοτροπούν με το Τώρα.

Σα να ψηλαφίζουν μια υποψία Ευδαιμονίας.

Βαλίτσες από πάθη στριμώχνονται σε καταστρώματα Γαλήνης.

Τσιγάρα που φιμώνουν  τις σκέψεις προτού οι λέξεις αναδυθούν.

Τα ανείπωτα που ουρλιαχτά γίνονται για μια ζωή ολάκερη.

Στον απέραντο αιθέρα μουρμουρητά προσμονής κραυγάζουν μια γιγάντια επιθυμία.

Καταβροχθίζει τη στιγμή, έτσι που πάντα απούσα είναι από αυτή.

 

Σε αυτόν τον Τόπο όμως η Ευλογία γιορτάζει μαζί με το Σήμερα,

δεν υπάρχει τόπος παρά μόνο για το παράλογο,

το Λογικό είναι Ουτοπία,

μια υπερεκτιμένη αυταπάτη παντοδύναμων εξηγήσεων.

 

Ζει μόνο για εκείνα που δεν μπορεί να καταλάβει.

Πάντα στέκονται ψηλά, απλώνονται πιο πέρα, γεννούν Μυστήρια.

Μέσα στην κατανυκτική σιωπή του Αυγούστου, ηχούν οι πιο απρόσμενες Αλήθειες.

Κρίμα που θα πνιγούν και αυτές στη θορυβώδη ανασυγκρότηση του Σεπτέμβρη-

στους ρυθμούς που θα γίνουν ξανά καταραμένα φυσιολογικοί.

 

Ξέρει ότι ακόμα και την υπέρτατη καταστροφή, διαδέχεται μια σωτήρια Ανάσα.

Τον Αύγουστο τον κλειδώνει κάθε χρόνο μέσα της.

Είναι η δική της Ανάσα, η δική της πνοή, σε έναν Κόσμο άπνοιας, ημίνεκρο, που βιάζεται και κάνει και τον Χρόνο να αφηνιάζει, που, λαχανιασμένος, δεν βρίσκει χρόνο ούτε Ανάσα να πάρει.

Τον Αύγουστο κανένα Θαύμα δε μοιάζει Παράταιρο.

Όνειρα από το Αύριο κατασκηνώνουν στα Θαύματα του Τώρα και τους δίνουν ζωή.

Πάντα ο Αύγουστος την αποχαιρετά με αινιγματική σοφία.

Και πάντα μέσα της ριζώνει πέρα από του Χρόνου τα Σύνορα,

σε ένα Ταξίδι όπου όλα Άγνωστα είναι και Ακατανόητα,

Πρωτόγνωρα και Ξένα,

και έχει λυτρωθεί από την επιθυμία να τα οικειοποιηθεί.