Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Σε Έναν Φίλο

Ο Οκτώβρης μας αφήνει πίσω. Συννεφιές παροδικές, βροχές που ποτέ δεν ήρθαν, λιακάδες απρόσκλητες. Οι αυθάδικες λιακάδες ενώ λαχταράς της νεφέλης τη μαγεία να σε σκορπίσει σε μέρη μυσταγωγικής ομορφιάς. Η ομορφιά η δυσδιάκριτη, αυτή που χωράει την πινελιά σου και την επιζητεί.. Με την αγάπη σου διανθίζεται και ομορφαίνει. Δε στέκεται αυτάρκης αναμένοντας την ηδονή του χειροκροτήματος. Αυτό το σεμνά και ταπεινά της αλλιώτικής ματιάς.
 
Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω και σου γράφω αυτά τα γράμματα. Πιθανότατα δε θα τα λαμβάνεις καν. Η σκέψη όμως ότι τα διαβάζεις είναι πρόκληση για την  ειλικρίνειά μου. Γιατί απευθύνομαι σε κάτι πολύ περισσότερο από έναν προσχηματικό δέκτη. Στο κομμάτι εκείνο το εαυτού μου που τόσο απλά ξεγλιστρούσε από την άχαρη πραγματικότητα. Με την παιδικότητα δρομοδείκτη, άλλη πανοπλία αυτή. Έτυχε να είσαι παρών, ακόμα και αν δεν έδινες ποτέ απαντήσεις. Τις θεωρούσες αλαζονικές απλουστεύσεις, υπερφίαλα καλούπια της αλήθειας. Αυτή είναι μια εξαγνιστική κατάθεση σκέψεων, ατόφια απελευθέρωση. Ισοδύναμη ψυχοθεραπείας, που ανέκαθεν πολεμούσα ως διαδικασία.
 
Είναι αυτή μια περίοδος όπου καλούμαι να είμαι δυνατή. Ο κόσμος φαντάζει με εκδικητική μορφή που με μένος μου γυρίζει την πλάτη. Όλο μομφή. Γυρεύω τύχη, και όσο την καταδιώκω, τόσο αποστατεί. Ξέρω, τύχη γυρεύει όποιος δεν έχει δύναμη. Όποιος δεν πιστεύει στη δύναμή του, όταν η παραίτηση είναι θελκτική μέσα στην πίεση και τον πόλεμο των στιγμών. Οι ατυχείς περίοδοι είναι πόλεμοι στιγμών. Δεν κρατούν αιώνια, αλλά μπορούν να σε στιγματίσουν, αν τις αφήσεις. Φαινομενικά ανεπιθύμητες, μπορεί να κρύβουν μυστικά και ομορφιές που ούτε καν διανοείσαι. Να είναι μεταμορφωμένα καλοκαίρια, που σε σπρώχνουν μέσα, βαθιά στα ενδότερα της ύπαρξης, έτσι για να μην κοιταχτείς ανυποψίαστος στον καθρέφτη και αντικρύσεις έναν ξένο. Είναι μια αντάμωση με την ψυχή σου, τρομακτική αλλά και σωτήρια.
 
Είμαι μόνη σε όλο αυτό. Έτσι πρέπει. Μόνη για να αντέξω το ''μαζί'' μετά. Κανείς δε γεννήθηκε εκπαιδευμένος στη συντροφικότητα. Μαθαίνω κάθε μέρα κάτι νέο, που αναιρεί τη χθεσινή γνώση. Μα η γνώση είναι μια συνεχής αναίρεση, και μέσα από την αναίρεση αναπαράγεται και επιβιώνει. Ποτέ δε θα μάθω τα πάντα, και αυτή η διαπίστωση με καθιστά ελεύθερη να μάθω έστω κάτι. Κάτι μικρό, που μπορεί όμως να με γλιτώσει από έναν ακόμα μικρό θάνατο.
 
Πολλές φορές γυρίζω στην εποχή μας και πιστεύω ειλικρινά πως δε γίνεται να υπήρξε. Δεν την εξιδανικεύω, όμως αισθάνομαι πως τη γέννησε η πολυμήχανη φαντασία μου. Ήταν μια περίοδος με αγάπη για όλα. Τώρα, ακούγεται ουτοπικό. Πώς να μην είναι όντως ιδανική μια ουτοπία που έζησες; Αγάπη για όλα και φόβος, καρδιές αμήχανες να στροβιλίζονται σε παράλληλα σύμπαντα, σε μια απεραντοσύνη δυνατοτήτων. Προσπαθώ να διασώσω έστω και ένα κομμάτι από εκείνο τον εαυτό.
 
Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι αποπροσανατολίζονται και συμβιβάζονται απενοχοποιημένα. Μόνο για το συμβιβασμό αξίζουν οι ενοχές, γιατί είναι προδοσία της ιδιαίτερης φύσης, άρα επιλογή δυστυχίας. Οι άνθρωποι, όσο μεγαλώνουν, μικραίνουν μέσα τους. Θαρρείς και ο χρόνος τους αποβλακώνει, τους εξασθενίζει το μνημονικό. Ξεχνούν τα σημαντικά, ξεχνούν το πρόσωπό τους, την ταυτότητά τους, την ασημαντότητα της μεμονωμένης ύπαρξης. Ατσαλάκωτοι, σφιγμένοι, μονίμως ανασφαλείς. Αντί ο χρόνος να τίκτει σοφία, γεννά ανωριμότητα. Τότε καταλαβαίνεις ότι γερνάς, όταν ξεχνάς ότι είσαι ακόμα παιδί. Γέρο δε σε κάνει ο χρόνος, αλλά η στάση σου απέναντί του. Οι σκέψεις, οι άσχημες σκέψεις, προκαλούν γήρανση της ψυχής και αυτή είναι πάντα πρόωρη γιατί η ψυχή είναι αθάνατη.
 
Προσπαθώ , λοιπόν, αντί για τύχη, να γυρεύω ελπίδα. Να τη γυρεύω μέσα μου, να μην περιμένω να μου την εμφυτεύσουν άλλοι στο μυαλό. Σε επαγρύπνηση για ελπίδα. Η ικανότητα να ελπίζω είναι εγγύηση δύναμης. Γιατί τίποτα δεν έχει χαθεί, όσο τον εαυτό σου ανταμώνεις αυθεντικό. Ακόμα και η απώλεια τότε γίνεται η άλλη όψη μιας σπουδαίας νίκης. Νιώθω παράλογα δυνατή, ανατρέπω τα προγνωστικά, τολμώ να διαβώ σε εκείνον τον σκοτεινό δρόμο και γεμίζω φως. Η διαδρομή δεν είναι φόβος όπως πίστευα δειλά, γίνεται γνώση και ευτυχία απερίγραπτη. Είναι οι μέρες που οι συναντήσεις με τον εαυτό μου μοιάζουν με μικρές αναστάσεις. Γιατί ανταμώνω στοιχεία πολλά από το τότε, που δε διαβρώθηκαν , αλλά ανασημασιοδοτούνται, είναι διαχρονικά πια και με κάνουν να πιστεύω στο Απίθανο.
 
Έπειτα έρχονται στιγμές νοσταλγίας, που μου λείπεις, όπως ένας φίλος που κρυφοχαμογελάει παρατηρώντας με συνέχεια, με μαλώνει με το βλέμμα ή ψελλίζει ένα ''μπράβο'' καμαρώνοντας...Θα ήθελα να είσαι εδώ, αλλά την ίδια στιγμή, με έναν θαυματουργικό τρόπο, είσαι εδώ .Πιο πολύ από όποιον στέκεται δίπλα μου, εσύ είσαι μαζί μου. Κάθε μέρα μετατρέπεται σε  ονειροπόλο ταξίδι. Τα εγκαταλείπω όλα, σε παίρνω από το χέρι και γινόμαστε πάλι παιδιά. Ξορκίζουμε κάθε αγχωτική ασημαντότητα του χρόνου, σε αντίποινα που δε μπορούμε να τον κουρδίσουμε να γυρίσει πίσω. Ξέρω πως είσαι εδώ γιατί μόνο εσύ άκουγες ακόμα και τον ψίθυρό μου. Θυμάσαι...;Όποιος δε μπορεί να ακούσει τον ψίθυρό σου, ούτε τη φωνή σου αναγνωρίζει.
 

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Στον'' αφύσικο'' κόσμο

Κάθε διάψευση κρύβει την πικρία μιας αυταπάτης. Μιας εκούσιας ψευδαίσθησης. Η υπερτροφική προσδοκία που καταλήγει ανικανοποίητη, η απογοήτευση όταν μια ηλιόλουστη πρωία καταλήγει σε βραδιά καταρρακτώδους βροχής, η ανηδονία. Να αγγίζεις χαρά και να μεταμορφώνεται σε λύπη. Ξένος πια, και πώς να ελπίζεις στην πολιτεία της απόγνωσης; Οι μέρες φαγωμένες πια, λειψές, έχουν χάσει από καιρό τη συμμετρία τους. Υπάρχει κάτι πιο τρομακτικό από την πάροδο του χρόνου, και αυτό είναι να μη σε νοιάζει. Να στάζει η μέρα συμβιβασμό, να αφομοιώνεται μέσα στην άλλη, σε ένα θάνατο τόσο αργό και αφανή, που διαβρώνει κάθε υπόλειμμα ελπίδας.
 
 Να μάθεις οι μέρες πώς ανούσιες σε κοιμίζουν και πώς απότομα σε αφυπνίζουν οι βραδιές που η αλήθεια τριγυρνάει ανήσυχη στους διαδρόμους της μνήμης. Μη γυρεύεις σωστές συμπεριφορές σε έναν κόσμο που ενσαρκώνει το Λάθος. Μην περιμένεις πως θα αλλάξεις ανθρώπους ανεπίδεκτους αλλαγής, για να χτίσεις έτσι απλοϊκά τη δική σου ευτυχία. Ο κόσμος μια παραφωνία είναι, μια τιμωρία της ασυμβίβαστης φύσης. Θα πρέπει να ζήσεις με το τίμημα....της μη εξομοίωσης με το κανονικό. Υπάρχει και η άλλη τιμωρία, αυτή του να ζεις τη δική σου ζωή βασισμένος σε ένα γενικό μοντέλο κανονικού. Με καλλωπισμένες αλήθειες, ευάρεστα σχόλια, ελιγμούς και αθώες διορθωτικές παρεμβάσεις, όπου είναι αναγκαίο. Να ξεχάσεις τη φύση σου, γιατί δεν την αντέχεις, έτσι όπως σου υψώνει εμπόδια στις επίγειες επιθυμίες. Και τότε, όσα και αν έχεις κατακτήσει, όσα μπράβο ηχηρά και αν σε γεμίζουν με εφήμερη ικανοποίηση, τη ζωή δεν την υποφέρεις γιατί δεν είναι δική σου. Δεν άλλαξες τον κόσμο, δεν άλλαξαν όσα σε ενοχλούν σε αυτόν, άλλαξες όμως εσένα, για να ανήκεις σε αυτόν. Όμως δεν ανήκεις σε κανέναν, όλο δεκανίκια ψάχνεις και επιβραβεύσεις, επιστρέφεις μόνος στο σπίτι και κάτι είναι χαμένο μέσα σου, κάτι διαμαρτύρεται μέσα από την απουσία του.
 
 Πού είναι οι φίλοι; Έχασαν το δρόμο κάπου στη λεωφόρο Ενηλικίωσης. Ποιος έχει χρόνο για νοσταλγικά πισωγυρίσματα; Και εκείνοι οι άγαρμποι πλατωνικοί έρωτες; Στριμώχτηκαν σε μονοπάτια εφηβικής αθωότητας, αστείο και που κάποτε υπήρξαν. Κι εκείνη η φωνή η ατρόμητη που σε έκανε όλα να τα βλέπεις σε σμίκρυνση; Σίγησε έπειτα από απανωτές διαψεύσεις. Είναι που έμαθε να σωπαίνει μπροστά στις επιθυμίες των άλλων, τη φύση της να μην την αφουγκράζεται...και άρχισε ξέπνοη να αποδυναμώνεται...μέχρι που φιμώθηκε μια για πάντα.
 
 Να ζεις σύμφωνα με τη φύση σου, η αληθινή ευτυχία πάντα καρπός αυθεντικής φύσης είναι. Μην περιμένεις κανείς να την καταλάβει, αν εσύ πρώτος δεν την αναγνωρίσεις, δεν την σεβαστείς και δεν την αποδέχεσαι. Μην κοιτάζεις τριγύρω για να χτίσεις την ταυτότητά σου, αλλά μέσα σου. Αλλιώς σύντομα άδειος θα πικραίνεσαι από απογοητευτικές συμπεριφορές ανθρώπων που έχουν βουλιάξει σε έναν ωκεανό εγωπάθειας. Η αχαριστία είναι ασήμαντη όταν  είσαι πεπεισμένος πως το αντάλλαγμα δε θα έρθει ποτέ όταν αυτό που έδωσες θεωρείται δεδομένο .
 
Σε έναν κόσμο που νομιμοποιεί την αγνωμοσύνη, μάθε να μη δίνεις, να μη δίνεσαι. Τότε μόνο το ξόδεμά σου, όταν τελικά γίνει, θα έχει κάποια αξία. Την ομορφιά του άρρητου ''ευχαριστώ''.

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Από Άλλη Οπτική

Ποτέ δεν ήταν καλός στις αποφάσεις. Οξύνους, ετοιμόλογος, συνήθισε να αραδιάζει λόγια σοφίας με έναν παράλογα ανεπιτήδευτο τρόπο. Από το ντύσιμο, την ομιλία, το βλέμμα ακόμα, φαινόταν τολμηρός.. Αθόρυβα διαφορετικός. Σα να κουβαλούσε το στίγμα μιας αθέλητης ιδιομορφίας και πάσχιζε να την κρύψει. Στις αποφάσεις όμως δείλιαζε, τα έχανε, τον έπιαναν κρίσεις πανικού, χλώμιαζε ολόκληρος και οι παλμοί του τον έκαναν να πάλλεται έντρομος. Του φαινόταν αδιανόητη η ευκολία με την οποία οι άλλοι άλλαζαν τη ζωή τους. Εν μία νυκτί ή μια πρωία ωραία, έβλεπαν άλλους αιθέρες, άλλον αέρα ανέπνεαν, ίσως μιλούσαν μια γλώσσα αλλιώτικη. Έπιναν άλλο καφέ, άλλαζαν το βηματισμό τους, τις παραστάσεις που κάθε μέρα προσλάμβαναν σε μια διαδρομή. Επαναπροσδιορισμός ή αποκήρυξη της συνήθειας; Του έφταιγαν ακριβώς εκείνα που νόμιζε ότι απολάμβανε. Η συνήθεια δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση της απόλαυσης. Η ανικανότητα ουσιαστικής  απόλαυσης. Εκείνα που θαρρούσε πως του δίνουν ζωή, τον καταδίκαζαν σε έναν αργό θάνατο, όλο μηχανικές αναπαραγωγές μοτίβων, ψυχαναγκαστικά επαναλαμβανόμενων και άχαρων λεπτομερειών, αποχρώσεις θαμπές, φωνές ξέπνοες και ψυχές γυμνές, με ολοφάνερη φρίκη.
 
 Κάθε Κυριακή, έπαιρνε μια ντουζίνα εφημερίδες με έναν καφέ φίλτρου και χανόταν στο δικό του κόσμο. Εκεί αισθανόταν θαλπωρή και σιγουριά. Αντάμωνε ένα πρόσωπο που πίστευε ότι ήταν ο εαυτός του. Κι όμως, κάθε πρωί τα πόδια του έτρεμαν από την άρνηση. Η μέρα στο ξεκίνημά της είχε γεύση στυφή, φάνταζε με κολάζ σκοτεινών φωτογραφιών, με στιγμές αγκυλωμένες στο χρόνο, με στιγμές πεθαμένες. Αυτή η αίσθηση του απονεκρωμένου, ότι καμία πιθανότητα αναμόχλευσης στιγμών δεν υπάρχει, ότι όλα παγώνουν και παγιώνονται, δίχως συμβολή δική μας, δίχως πινελιά προσωπικής εξέγερσης. Η μέρα που σε βρίσκει σκυφτό και σε πάει όπου θέλει. Χαράζει σε έναν ουρανό μουντό, και η νύχτα είναι απέραντη.
 
 Σαν μαρτύριο, μόνος αυτός και ο κόσμος του, μόνος στον Κόσμο του. Είναι εκεί φιγούρες βαλσαμωμένες, θλιβερά επινοήματα του πόνου του, φαντάσματα που παρήγαγε η απόγνωσή του. Ο φόβος του να φωνάξει, να ξεχάσει όσα ήξερε δήθεν, να αλλάξει. Να υψώσει τον τόνο, να προκαλέσει, να ουρλιάξει με όλη του τη δύναμη...''αυτός είμαι''! Να γελάσει με τα λάθη του, να συμφιλιωθεί με τη λόξα του και τα παράξενα γούστα του που μπολιάζει με ενοχές. Αν ενοχοποιείς ό, τι σου αρέσει, δε θα αρέσεις σε κανέναν. Οι ενοχές είναι εκδικητικά σύνδρομα απέναντι στο επιπόλαιο της ασυμφιλίωτης φύσης. Μέσα σε ζευγάρια δεσποτικών καθηκόντων, κανένα δεν είναι πιο σπουδαίο από το να συμφιλιωθείς με αυτό που είσαι, ακόμα και αν αυτό σε φέρνει μπροστά σε αδιέξοδο. Οι βολικοί δρόμοι είναι για ληθαργώδη ταξίδια, ελεγχόμενα συναισθήματα, απομιμήσεις συγκινήσεων. Δεν είναι κρίμα να σου χαρίζεται η ζωή και να τη ζεις σα να είσαι ξένος; Τα αδιέξοδα είναι πρόκληση για την απομυθοποίηση ενός λαβυρίνθου.
 
 Η τόλμη για αλλαγή, για την αλλαγή που νιώθεις πως θα αλλάξει και εσένα, μόνο που εσύ είσαι ήδη αλλαγμένος. Η απόφαση να αλλάξεις, σημαίνει πως είσαι ήδη ένας Άλλος. Δεν σε αλλάζουν τα πραγματικά περιστατικά, τα διαφορετικά δεδομένα, οι νέες διαδρομές. Σε αλλάζει η συνειδητοποίηση πως η ματιά σου απέναντί τους είναι θολή. Αδυνατεί να διακρίνει ομορφιά, χάνεται σε μέρες ίδιες όπου η δυνατότητα σαπίζει, μέρες ανυπόφορα οχληρές ...αποστειρωμένες. Αλλάζεις το βλέμμα σου και ξαφνικά όλα μεταμορφώνονται. Ακόμα και οι άλλοι που στέκονταν μια ζωή μακριά, πλησιάζουν ολοένα πια, έχουν οστά και σάρκα, γέλιο σπαρταριστό, μάτια χαμογελαστά. Η πολιτεία σου είναι νεοσύστατη, οι αναμνήσεις ενταφιασμένες. Αυτές οι αναμνήσεις...εμπόδια τόσους αιώνες στη γέννηση του παρόντος.
 
 Μπορείς να κάνεις όλα εκείνα που φοβόσουν. Μπορείς να ανακαλύψεις πως αυτά σου δίνουν δύναμη στο τέλος. Να απομυθοποιήσεις την αντίληψη που έχεις για το φόβο σου. Να ξεσκεπάσεις επιθυμίες μασκαρεμένες που κατασπαράζουν μέρα με τη μέρα άλλο ένα κομμάτι σου. Να ζήσεις, επιτέλους. Βλέπεις, κάθε λεπτό που σκέφτεσαι την αλλαγή, κάνεις ένα βήμα ακόμα πιο μακριά από αυτή. Η νομιζόμενη ευτυχία του παρελθόντος είναι η μεγαλύτερη πηγή στασιμότητας. Η ευτυχία εμφανίζεται μέσα από ανατροπές της στιγμής. Είναι εσώτερες στιγμές υπερκχειλίζουσας έμπνευσης που κατεδαφίζουν τον κόσμο, όπως τον ήξερες ,και τον κάνουν διαυγή, διάφανο, σωτήριο. Άρπαξε με λαχτάρα μια τέτοια στιγμή...μέσα της κρυφοζεί η δική σου αιωνιότητα. Η δική σου αλλαγή.