Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ευτυχία

H αόριστη ευτυχία. Βιώνεται φλεγόμενη, σαν ένα αντάρτικο ερωτηματικό.
Πρωινά ολόφωτα, προάγγελοι παραδείσου, μεσημέρια αυτάρκειας με το χρόνο στάσιμο, απογεύματα αιώνιας ευφορίας όπου η δυνατότητα αποθεώνεται. Και έπειτα οι νύχτες. Αντιφατικές, γεμάτες από την αίσθηση μιας βελούδινης θαλπωρής, από την οικοδόμηση προσωπικών καταφυγίων, από μια μελωδία κατάμεστη από λανθάνοντα νοήματα.
Άραγε είναι η ευτυχία μια εννοιολογική κατασκευή που μας τροφοδοτεί με το υπέρτατο κίνητρο για να μην εγκαταλείπουμε όταν το σκηνικό παύει να είναι ανέφελο ;
Eίναι μια ιδεατή  κατάσταση στην οποία είναι αντικειμενικά αδύνατο να πλησιάσουμε;
'Η μήπως είναι κάτι τόσο υποκειμενικό που εν τέλει κρίνεται αδιανόητο να λάβει έννοια και μορφή ορισμένη;

Για άλλους είναι ταυτόσημη της καλοτυχίας, της συναισθηματικής πληρότητας, της υλικής ευμάρειας, της εργασιακής επιτυχίας. Για άλλους πάλι, η ευτυχία δεν ανταμώνεται ξέμακρα από τον πόνο. Ως ακραία κατάσταση, προϋποθέτει γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων, σύγκρουση συνεχή, αναγέννηση. Ο πόνος ανακύπτει από την αναίρεση κομματιών οικείων, από την αναγκαία τους θανάτωση. Και ποια ύπαρξη μπορεί να καταστεί ολοκληρωμένη αν πρώτα δεν μηδενισθεί;

Άλλοι βασίζουν την ευτυχία τους σε τρίτους και άλλοι την εξαρτούν από τον εαυτό τους και μόνο, από την εσώτερη προδιάθεση και ψυχοσύνθεση. Όταν νιώθουν ότι κυριαρχούν στις ανασφάλειες και τα μικροπρεπή τους σύνδρομα, όταν σκέπτονται υψηλά, όταν-πολύ περισσότερο-μετουσιώνουν τη σκέψη σε πράξη.

Όλη η ζωή μοιάζει με διαδρομή προς την ευτυχία, αν και η μισή αναλώνεται σε αμφισβήτησή της.Γιατί δεν είναι εύκολο να βιώνεις εκρηκτικές στιγμές όταν μέσα σου αξιώνεις μία συνταρακτική αιωνιότητα. Είναι απείρως πιο εύκολο να οραματίζεσαι ιδανικά σκηνικά από το να αφεθείς στον κατάλευκο καμβά της κάθε μέρας.

Και όμως, το πιο ανατρεπτικό στοιχείο της ευτυχίας είναι ότι είναι φευγαλέα. Αν είσαι σε εγρήγορση, παρών στο παρόν σου, θα τη βιώσεις και δε θα αποπειραθείς καν να την περιγράψεις.
Η ευτυχία δεν περιγράφεται, βιώνεται μόνο, και αυτό για λίγο.
Το ειρωνικό είναι ότι προσδοκούμε την ευτυχία σαν άλλο θαύμα ενώ εκείνη έρχεται σαν πολυπόθητος εισβολέας , από το πουθενά, σφυγμομετρώντας την ετοιμότητά μας, βολιδοσκοπώντας αντιδράσεις απέναντι στους αιφνιδιασμούς.

Όταν ένα όνειρο εκπληρώνεται, συχνά έρχεται ως απρόσμενη διάδοχος μια μελαγχολία κρατούσα. Να είναι άραγε επειδή η ιδέα μετατράπηκε σε υποστατή κατάσταση;
Να είναι επειδή είμαστε εκπαιδευμένοι να ζούμε με ιδέες, φαντασίες και προσμονές;
Ή επειδή η ευτυχία διαρκεί ελάχιστα και εμείς θέλουμε αυτό το ξέφρενο''για πάντα''΄;

Ελπίδα αντί προσμονής, προσδοκία αντί αξίωσης, πράξη αντί στοχασμού.
Όταν όλα πάνε αντίθετα από το αναμενόμενο, πρέπει να αποκτήσουμε ανοσία στις ανατροπές.
Ίσως εκεί να κρύβεται η αληθινή ευτυχία αλλά το άγρυπνο βλέμμα μας είναι πολύ κουρασμένο για να δει καθαρά...

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Βροχή

Βροχή, όπως εξαγνισμός, λύτρωση, κάθαρση. Αλλά και βροχή ορμητική, φιλέκδικη, αναζωπυρωτική εικόνων επίπονων. Το τέλειο άλλοθι για να είναι νομίμως εσώκλειστος στο γκρίζο του διαμέρισμα και όχι να μοιάζει με ιδιότροπο μεσήλικα που παλεύει με την ιδέα των ανεπίστρεπτων νιάτων.
Ο κόσμος τον ενοχλεί αφόρητα. Έχει μια χυδαιότητα που αδυνατεί να σηκώσει πια  στους ώμους του.
Καλύτερα μέσα, να ταξιδεύει σε τοπία παλιά και χρόνους ξένους, μέσα από αναγνώσματα, ταινίες, φωτογραφίες.
Αλλά αυτή η βροχή σήμερα αγγίζει σημεία ευαίσθητα, μελαγχολίες που θεωρούσε αποθανούσες, ενθυμήσεις που φρονούσε πως είχαν πλέον ξεθωριάσει. Όπως εκείνο το βροχερό απόγευμα που τη συνάντησε ξαφνικά, μέσα στον πυρετό μιας πόλης ξεθεωμένης, να βαδίζει με παράταιρη προσήνεια στο βλέμμα, με μια κόκκινη ομπρέλα, παράφωνη.
Αυτή η γοητεία των γυναικών μιας άλλης εποχής...λιγομίλητη αλλά με αξιοπρόσεκτη ευφράδεια, σικάτη αλλά όχι στυλιζαρισμένη, με ντύσιμο που κραύγαζε προσωπικότητα και άρωμα μεθυστικό. Κι έπειτα ήταν εκείνο το χαμόγελο το απαράμιλλο, που όσο κι αν έψαξε να το αντικαταστήσει με κάποιο άλλο, απέτυχε. Χαμόγελο από καρδιάς, ενίοτε αινιγματικό ή φιλάρεσκο, πάντα όμως αυθεντικό.

Έτσι και η σχέση τους, ασπρόμαυρα απόλυτη, με την ακρότητα του γνήσιου πάθους, κυκλοθυμική και ασταθής. Πολλά τα βροχερά σκηνικά της διαφωνίας τους, άλλα τόσα τα ευδαιμονικά, που άξιζαν και ζωή ολόκληρη να δώσεις για να γίνεις κοινωνός τους. Γι' αυτό και η βροχή μοιάζει να πέφτει βλάσφημα στο έδαφος, προσεύχεται με παιδική εγκαρτέρηση να σταματήσει...αλλά μάταια !

Μόνος, προσκολλημένος σε ένα χθες ανεπανάληπτο, ανήλιος και χωρίς έμπνευση, χάνεται στην παρελθολαγνεία του με απενοχοποιημένη θαλπωρή. Ερωτεύεσαι μία φορά για να πονέσεις άπειρες.
Και τα δύο όμως είναι εξίσου λυτρωτικά.

Είναι παράξενος γιατί αρνείται να ενσωματωθεί στο τώρα, επιμένει να το ντύνει με πινελιές παρελθούσες ενώ εκείνο χρήζει νέων χρωμάτων. Θέλει απλώς ο καιρός να κυλάει ανεπίκαιρα και χωρίς τον πόνο που ανασύρεται με τις φοβερές αναμνήσεις, με όσα του υπενθυμίζουν πόσο λάθεψε, σαν άπειρος έφηβος που δρα παρορμητικά. Μα τα λάθη είναι στοιχεία ενδεικτικά της φύσει ατελούς μας προσωπικότητας, καρπός της ανετοιμότητας για το Απόλυτο, συχνά και επιλογικά μιας ιστορίας που δεν έχει πια λόγο να υφίσταται. Δεν είναι τα λάθη μας που μας εξευτελίζουν όσο η άρνηση να τα αποδεχθούμε αξιώνοντας με τραγελαφικό κομπασμό τον ανεδαφικό τίτλο της αυθεντίας.

Πρόδωσε, είπε ψέματα τραγικά, έκανε εκπτώσεις σε όσα δε θα έπρεπε να εκπίπτουν. Δε στάθηκε αρκετά γενναίος για να παραδεχθεί τα φριχτά του παραπτώματα, για αυτό και καταδικάσθηκε σε εφ' ορου ζωής επανάληψη σφαλμάτων. Γι' αυτό έχασε όσα κάποτε σημασιοδοτούσαν την κάθε στιγμή του.

Ακούει τη βροχή σιγανή, να πέφτει σταγόνα-σταγόνα αλλά ακόμα δεν έχει κάνει ανακωχή με τον εαυτό του. Δε μπορεί να θυμάται, δε θέλει. Μόνο ένα σωτήριο λήθαργο να βάλει τέλος στην ανησυχία της ύπαρξης.
Η λήθη του λάθους νεκρώνει κάθε πιθανότητα σωστού.
Απίθανο να καταλάβει ....

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Μονόπλευρο

Είσαι παντού, σαν φάντασμα που δε μπορώ να διώξω, εμφανίζεσαι απρόσκλητη στο γραφείο κάτι στιγμές που ο χρόνος με βαραίνει, στον πεζόδρομο, πίσω από τα γοργά μου βήματα, στο τραπέζι της κουζίνας όταν πίνω βιαστικά τον καφέ μου.
Αποτυπώματά σου παντού, στοιχειώνουν το χώρο. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και αντικατοπτρίζεται το είδωλό σου στον καθρέφτη. Το άρωμά σου, γιασεμί και βανίλια, διαχέεται στο χώρο.
Το μισώ αυτό το άρωμα, ίσως γιατί είναι αδύνατο να το ξεχάσω, ίσως γιατί συμπαρασύρει φιλέκδικα και άλλες θύμησες. Τον τρόπο που απαντούσες στα πειράγματά μου, τον αυτοσαρκασμό αλλά και τα φειδωλά, όλο δυσπιστία σου συναισθήματα. Πράγματα μικρά, λεπτομερώς ουσιαστικά, που πυροδοτούσαν τον ικέτη Έρωτά μου.
Επαιτεία συναισθημάτων, ιδού η πιο χυδαία μορφή επαιτείας.
Μα είναι ο Έρωτας τόσο σαρωτικός, που σαρώνει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.
Παράφορος, μανιώδης και αχαλίνωτος, τσακίζει το Εγώ, ακόμα και την προσμονή της αμοιβαιότητας.
Δεν είχα άλλη επιλογή από το να σε βλέπω και να μαίνεται εντός μου μια κρυφή ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα αισθανθείς το ίδιο. Παρασύρθηκα από το χείμαρρο των δικών μου συναισθημάτων που ήταν αρκετά και για τους δύο.
Άλλωστε το μονόπλευρο δεν με ενοχλούσε σε βαθμό που να κινητοποιήσει την...κοιμώμενη λογική μου.Ο μονόπλευρος έρωτας είναι πιο δραματικός γιατί μπορεί να γίνει εμμονή, ψύχωση και ανίατο άχθος.Δεν είναι χειροπιαστός όμως, και καθώς στέκεται αποστασιοποιημένος από το πεδίο της εμπειρίας, δε μπορεί να διεκδικήσει Αλήθεια.Στάσιμος,αναπαραγόμενος με πανομοιότυπο τρόπο και ασθμαίνουσα ορμή, αντλεί δυναμική από την εξιδανίκευση του ερωτικού αντικειμένου.
Η εξιδανίκευση είναι ένα νοερό πλάσμα καθ'όλα αυθαίρετο που ανατροφοδοτείται εσαεί χτίζοντας τείχη απέναντι στην πραγματικότητα. Και ο έρωτας είναι μοίρασμα και μοίρα μαζί, βίωμα και αλληλοδόσιμο, σπαραγμός και ανάλωση, όλα αυτά όμως σε εκπλήρωση και όχι σε λερναία φαντασίωση.

Ο  μονόπλευρος έρωτας οδηγεί σε παρατεταμένη μοναξιά για την οποία δεν υπάρχει πανάκεια, μερικές φορές ούτε γιατρειά. Γυρεύει η καρδιά ανταπόκριση, δίνεται χωρίς όρους για να προσκρούσει στο αναπόκριτο.Όλο αυτό τίκτει την αυτοαναίρεση, το μηδενισμό της ύπαρξης, κάποτε και την απαξίωση.

Προτίμησες να εξαφανιστείς χωρίς πολλά λόγια, αποφράδα καλοκαιριού και εσύ θα χανόσουν σε άλλους μακρινούς γαλαξίες, ακολουθώντας άλλα μεγαλεπήβολα σχέδια, άλλες αγάπες, πραγματικές.
Έφυγες μακριά, αλλά στην ουσία δεν έφυγες ποτέ.
Γιατί πάντα θα ζει μέσα μου ζωηρή η απορία, η δυνατότητα της κοινής μας ζωής ή το πόσο τρομακτικά ευτυχισμένος θα ήμουν αν ήμασταν μαζί.
Αλλά τελικά είναι ο Έρωτας εικασία ή βίωμα;Ικεσία ή αυθόρμητη σύζευξη;
Στο έρωτα δε χωράει επαιτεία γιατί είναι ένα γεγονός...αποφασίζει εκείνος πότε θα λάβει χώρα, άρα είναι αναπότρεπτος όσο και απρόκλητος.
Ενώ ο έρωτας λυτρώνει, εγώ προσπαθώ να λυτρωθώ από αυτόν...Μόνος, μπερδεμένος και με τη φιγούρα σου να είναι καταλύτης σε κάθε προσπάθειά μου να σωθώ.
Μόνος αρωγός μου ο Χρόνος......

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Oνειροπαρμένος

Άλλη μια φορά, το γνώριμο σκηνικό. Εκτροχιασμένος από το χώρο και το χρόνο, του μιλούν και εκείνος σκαρώνει άλλο ένα ονειρικό ταξίδι.
Από μικρός, είχε έφεση στην ορθογραφία και την έκθεση, περήφανοι οι γονείς του στο άκουσμα των επαίνων που γεννούσε η πρόωρα φανερή χαρισματική του φύση.
Στην εφηβεία, το συνετό, πειθήνιο και υπάκουο αγόρι, μετατράπηκε σε αμφισβητία...πάντα με  γερή αιτία. Δεν τον χωρούσε ο τόπος, περπατούσε μόνος όταν τα άλλα παιδιά διάβαζαν μετά μανίας, άκουγε κάτι...παράδοξες μουσικές. Όταν δε η μάνα του αλαφιασμένη έπεσε πάνω σε κάτι κείμενά του, άρχισε να φοβάται πως το παιδί της έπασχε από κάποια αλλόκοτη ψυχολογική διαταραχή.
'' Να τον παμε σε έναν ειδικό, δεν είναι λογικά πράγματα αυτά..Βλέπεις εσύ κανέναν από τους συμμαθητές του να είναι έτσι...''; έλεγε στον άντρα της με βλέμμα που πετούσε σπίθες.

Λογικά ή μη, εκείνος δεν καταδέχτηκε να αλλάξει. Διαψεύδοντας τις φουσκωμένες φιλοδοξίες των γονιών του ότι κάποτε θα αγόρευε στομφωδώς σε κάποια δικαστική αίθουσα ή θα δίδασκε στο Πανεπιστήμιο, επέλεξε να φοιτήσει στην Καλών Τεχνών, και αυτό μόνο για να δραπετεύσει από...το δικό του Αλκατράζ.

Και τα χρόνια κύλησαν, με μια άρνηση ενηλικίωσης πανταχού παρούσα, με ένα σπιτάκι δικό του λατρεμένο που αντανακλούσε  με όλη του την ιδιόμορφη αισθητική, την εξαιρετική του κοσμοθεωρία, με λίγους αλλά φίνους Φίλους που δεν είχαν έτοιμη μια κατηγορία να του προσάψουν κάθε φορά που έκανε ένα λάθος.
Κάθε μέρα και άλλη περιπέτεια, βόλτες και σινεμά και ταξιδάκια της στιγμής, από εκείνα που ανταμώνουν αίφνης με την πραγματικότητα και την εξωραϊζουν. Και μια δουλειά που ονειρευόταν πάντα, τουλάχιστον για τα 25 του χρόνια...στο γωνιακό δισκοπωλείο, χαμένος στις μουσικές του, έτοιμος να μυήσει κάθε ενδιαφερόμενο στα μυστικά της δώματα.

Αυτονόητα, οι γονείς του τον κράτησαν σε απόσταση. Συμβόλιζε για αυτούς μια αποτυχημένη έκβαση ενός πολλά υποσχόμενου υλικού. Αλλά οι γονείς δεν θέλουν λόγο για να αγαπούν, άρα συμπέρανε ότι το μόνο που αγαπούσαν ήταν η δυνητική εκπλήρωση απωθημένων μέσα από ένα κομμάτι του εαυτού τους νέο, ΄στο οποίο όμως ουδέποτε πίστεψαν.
Αρχικώς τον πόνεσε πολύ η διαπίστωση αυτή αλλά -όπως είθισται -σταδιακά τον σκληραγώγησε και τον ισχυροποίησε. Το να αντικρύζεις κατάματα την αλήθεια και να μην χάνεις το φως σου είναι άθλος.
Με την Αλήθεια είχε σχέση πάθους. Τη Λογική του Κόσμου δε μπορούσε ούτε ήθελε να αφομοιώσει, αυτή τη Λογική του Παραλόγου που κάνει τη νύχτα μέρα, τάση  τη σοβαροφάνεια και ενοχική τη διαφορετικότητα. Πλέον οι ταμπέλες που του κολλάνε του φαίνονται αστείες, τόσο, όσο και η κατηγοριοποίηση της προσωπικότητας. Αποδοχή γυρεύεις όταν εσύ παλεύεις με τον εαυτό σου.

Μα έχει κάνει ανακωχή με τον εαυτό του ήδη από την εφηβεία του, παραιτούμενος από όνειρα άλλων, σκουριασμένα, από επιπόλαια θέλγητρα και σεμνοτυφικές δεοντολογίες. Όσο και να του μιλάνε οι άλλοι με όρους...απαράβατα λογικοφανείς, εκείνος δεν τους ακούει γιατί περιπλανάται σε όνειρα δικά του που στιγμή δεν αμφισβήτησε και ας έμοιαζαν παράτυπα για το σύμπαν αυτό.

Προτιμά να πάσχει από γνήσια τρέλα παρά από πλαστή σοβαρότητα. Πλεόνασμα λογικής κυβερνάει τον κόσμο για αυτό αγγίζουμε το απόλυτο παράλογο. Από συναίσθημα δεν έχουμε αποθέματα γιατί μάθαμε να περιφρονούμε την ίδια τη συγκίνηση και την επαφή.

Νιώθει ευτυχής που είναι ονειροπαρμένος, άνοσος μέσα σε αυτό το νοσηρότατο γαλαξία που όλα καταστρώνονται ερήμην του και που το μόνο που του μένει είναι να μείνει πιστός στη γλυκιά του τρέλα....



Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Ωραίο

Κοιτάζει γύρω του, μια φρενήρη προσπάθεια αγχωμένη καλλωπισμού, ανάκατη με απρόσφορες απόπειρες δημιουργίας προσωπικού στυλ. Μια ομοιογένεια αποκαρδιωτική, διακηρρύσει τον εκφυλισμό της πραγματικής ομορφιάς. Είναι δυνατό να είναι όμορφο κάτι μη πρωτογενές;
Κάθε τι που στηρίζεται στη μίμηση είναι κακέκτυπο, ως αντίγραφο αρχικής πρωτότυπης σύλληψης.
Η ομορφιά δεν τίθεται σε καλούπια και στεγανά, όλα αυτά τεχνάσματα είναι  μιας μέγιστης βιομηχανίας που στόχος της είναι να εμπορευματοποιήσει το Ωραίο και να καθυποτάξει το στυλ σε άτοπους κανόνες.
Οι γυναίκες πλέον γύρω του είναι πιο προσεγμένες από ποτέ, και πιο αμήχανες από ποτέ. Στο βλέμμα τους ζωγραφίζεται η απορία, η ανησυχία για το αν υιοθέτησαν επιτυχώς την εκάστοτε τάση, η βαθύτερη πεποίθηση ότι αυτή η τάση δε δένει αρμονικά με τη δική τους εμφάνιση..
Όλο αυτό οδηγεί σε μακροπρόθεσμη απώλεια της προσωπικότητας.

Το Ωραίο είναι γέννημα της προσωπικότητας, της Ψυχής. Όση επιτήδευση και να υπάρχει σε ένα πρόσωπο που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από σελίδες περιοδικού, όσο η προσωπικότητα παραμένει λειψή και η Ψυχή στερείται δύναμης, τότε αυτό το πρόσωπο θα είναι άσχημο.

Το Ωραίο το παράγει η εκφραστικότητα, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η ανύψωση της ατέλειας σε μέσο βελτίωσης της εικόνας.
Η αυτάρκεια που εκπέμπει ένα ανεπιτήδευτο πρόσωπο, ένα απέριττο ντύσιμο.
Η βαθύτητα του βλέμματος, η εγκαρδιότητα του χαμόγελου.
Το χιούμορ και ο ανόθευτος αυτοσαρκασμός, η εκκεντρικότητα του να αποφεύγεις να είσαι στο επίκεντρο.

Όταν η ομορφιά πηγάζει εκ των έσω, το να μην προσπαθείς να είσαι αρεστός είναι λογικό συνεπακόλουθο. Διεισδύοντας πέρα από την επιφανειακή σαγήνη, εκεί που φωλιάζουν τα πιο μυστήρια μυστικά της ύπαρξης, εκεί και μόνο εκεί σου επιτρέπεται να διακρίνεις ομορφιά, εκείνη που συγκινεί και ανατείνει και όχι απλώς τέρπει.

Όσο και να είναι μη υποκείμενη σε ορισμούς, για εκείνον η ομορφιά είναι συνώνυμη της άγνοιάς της.Η επίγνωσή της επιφέρει την υπερεκτίμησή της και ενίοτε έναν θλιβερό μαρασμό του χαρακτήρα.

Για εκείνον, το Ωραίο, εκείνο που μπορεί να του αιχμαλωτίσει το βλέμμα, είναι κάθε τι αθώο, αναλλοίωτο, διαφορετικό από το σύνηθες. Το εξωτερικά Ωραίο υπόκειται στη χρονική φθορά, ενώ το εσωτερικά Ωραίο μπορεί να τρέφεται από το Χρόνο και να ομορφαίνει εξ' αιτίας του.
Γι' αυτό και αναζητεί ανθρώπους με Ψυχή, μη προσκολλημένους σε δήθεν ιδεώδη ομορφιάς, ικανούς να προχωρήσουν πέρα από την επιφάνεια.
Μόνο αυτό το Ωραίο μπορεί να ερωτευθεί και μόνο αυτό μπορεί να νοηματοδοτήσει τη ζωή του γιατί μπορεί η εξωτερική ομορφιά να είναι αυταπόδεικτη αλλά ποιος χρειάζεται αποδείξεις για κάτι που βιώνει και νιώθει με όλο του το είναι;