Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Παιδικότητα

Η ώρα δείχνει οκτώ. Μέρα που μόλις ξεκινά και η ενέργειά της ήδη στο ναδίρ. Όψη διψασμένη, γυρεύει αναπτέρωση. Τη βρίσκει εύκολα σε ένα τσιγάρο και δυο γουλιές καφέ. Σκέτο, πικρό και καυτό, με μια σταγόνα γάλα.Λίγα λεπτά αργότερα, δε μπορεί να πάρει τα πόδια της. Τα έγγραφα τη χλευάζουν στο γραφείο της σε στοίβες, οι εκκρεμότητες αναπαράγονται. Πρέπει να είναι αποδοτική αλλά αυτό μοιάζει με όνειρο θερινής νυχτός. Έχει χάσει το στόχο, έχει ξεχάσει τον επαγγελματισμό της. Μετατοπίστηκε το μυαλό της σε άλλα άγχη που τής απορροφούν όλο το μεράκι.

Το αφεντικό της μουρμουρίζει κάτι μέσα από τα δόντια του, τον αγνοεί φυσικά αλλά η στάση του προδίδει ότι την επέπληξε ξανά. Ακόμα και η ίδια απορεί με την απάθειά της, κρατάει το πλαστικό που είναι καυτό από τον καφέ- φαρμάκι και το μυαλό της σαλπάρει για λιμάνια αλλιώτικα. Δε μπορεί να το παραδεχθεί ότι η ζωή της είναι φιάσκο, ότι αυτή η δουλειά την κάνει να αργοπεθαίνει, ότι την τσακίζει η υποκρισία των φαρισαίων γνωστών που την πλαισιώνουν με στολή κόλακα. Έκανε πως δεν έβλεπε το κενό τόσα χρόνια, ίσως ήλπιζε πως κάποια στιγμή θα γέμιζε. Πόσο δύσκολη είναι η επανεκκίνηση! Το μόνο που μας κρατάει μακριά από μια πραγματική επιθυμία είναι ο φόβος. Ο φόβος ότι είναι παιδιάστικη,η επίμονη άρνηση να δεχθούμε την παιδική μας πλευρά. Άρνηση ανώμαλη, αφού ως παιδιά και μόνο αγγίζουμε την ατόφια χαρά. Παραμένουμε πιστοί στον ενήλικο εαυτό μας που βουλιάζει στη σοβαροφάνεια και χάνουμε τελικά την όποια σοβαρότητα.

'' Τα παιδιά τα παίρνουν όλα στα σοβαρά, γι' αυτό και εκτιμούν τα αστεία'' θυμάται τη γιαγιά της να το λέει αυτό όταν η ίδια ήταν έξι-επτά ετών και αδυνατούσε να το καταλάβει. Έπειτα έτρωγε λαίμαργα τις πίτες με μέλι και μυζήθρα που έφτιαχνε η χρυσοχέρα γιαγιά και ξεχνιόταν μέχρι το σούρουπο στο παιχνίδι.

Πράγματι, το χιούμορ προαπαιτεί πνεύμα. Σοβαρότητα αυθεντική, όχι νοθευμένα της υποκατάστατα, πουριτανισμούς, καθωσπρεπισμούς και ξόρκια ενοχών. Παρατηρεί στο γραφείο τους συνεργάτες της να προτάσσουν μια εικόνα αυτάρκειας, ότι, τάχα μου, τα πάντα είναι υπό έλεγχο, ενώ νοερά έχουν έτοιμους συγκριτικούς πίνακες επί παντός επιστητού. Ήδη ο ένας από αυτούς, με το τερατώδες βλέμμα και την ατυχή κόμμωση, την κοιτάζει όπως αντικρύζουν έναν αποτυχημένο. Σα να μην έχει θέση εκεί. Και μάλλον δε μπορεί, δε θέλει να ανήκει εκεί. Στη μιζέρια του νευρωτικού εργασιομανούς που ζει από και για τα εργασιακά του ανδραγαθήματα πατώντας επί πτωμάτων για την πρωτιά. 

''Πάσχεις από ολική αδυναμία ενσωμάτωσης'' τής είπε από το τηλέφωνο η καρδιακή της φίλη, με καλοπροαίρετα ειρωνικό τόνο.
΄΄Θες να είσαι παιδί όλο το εικοσιτετράωρο!Άσε το παιδί να κάνει και ένα διάλειμμα!Δε θα επιβιώσεις έτσι..''συνέχιζε σε τόνο νουθεσίας.
''Αδικείς τους ανθρώπους..μένεις στο φαίνεσθαι και τους κρίνεις επιδερμικά...Μπορεί να πέφτεις έξω , το έχεις σκεφτεί''; 

Δεν κρίνει κανέναν. Όμως η έλξη ή η απώθηση ακολουθούν ιδιόμορφους, άγραφους Νόμους. Το ένστικτο την κάνει να πλησιάζει ή να απομακρύνεται, όχι η προσωπική της κρίση. Όση απειθαρχία και να τη διακρίνει, στο ένστικτο επιδεικνύει τυφλή υπακοή. Δεν μπορεί να είναι άστοχο ή λανθασμένο. Μπορεί οι γύρω της να θεωρούν ότι αεροβατεί, ότι είναι φαντασμένη ή σχιζοφρενής. Ποσώς ασχολείται με τις πεποιθήσεις τους, φανερές ή μη.

Βλέπει μονάχα το δειλινό με τα γλυκά του χρώματα, νιώθει τη δροσερή του αύρα, συναντά ένα-δύο έυγλωττα βλέμματα και άλλα τόσα πηγαία χαμόγελα, χαίρεται κοιτώντας ένα κορίτσι να δαγκώνει ένα μήλο τρέχοντας με το ποδήλατο, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο να περπατάει στην πλατεία, δυο φίλους που πάνε γκαζωμένοι να ακούσουν λατρεμένη μουσική και να ανταλλάξουν βινύλια, χαρμόσυνες εικόνες ενός κόσμου που χωρίς αυτές θα ήταν ένας μουντός τόπος για απελπιστικά ανόητους.

Η ωριμότητα δεν είναι απότοκος του Χρόνου. Συχνά ο Χρόνος την κάνει να εξανεμίζεται. Φονεύοντας την παιδικότητα, έρχεται η αποχαύνωση. Πόσο ώριμος μπορεί να είναι κάποιος που βρίσκεται σε λήθαργο;Που έχει αλλεργία απέναντι σε μικρές στιγμές απλής χαράς;Που κάθε μέρα κάνει αποτίμηση των επιτευγμάτων του και αποκτά άλλον έναν ψυχαναγκασμό;

Έχει κάνει ανακωχή με την παιδική της πλευρά, γι' αυτό μπορεί να είναι πραγματικά μεγάλη-όχι μόνο ηλικιακά, όχι μόνο στους τύπους.  Κρατάει άμυνες στην ηλιθιότητα και την αλαζονεία των κατ' επίφαση ενηλίκων - εκεί το γήρας τη συμπαρασύρει σε μια φθορά χωρίς έλεος.Γιατί να ενσωματωθεί σε μια πολιτεία καμωμένη από λάσπη; Στη δική της πολιτεία δεν έχει χώρο ο κυνισμός. 

Ανθρωπάκια -στρατιωτάκια και φοβισμένα μάτια, σκεβρωμένες ψυχές και μισερά χαμόγελα, όλα αντηχούν εκκωφαντικά στο μυαλό της, θέλει να τα πυρπολήσει, να τα αποδιώξει, να καμαρώσει τις στάχτες τους. Θέλει γαλήνη και αγάπη και έκπληξη και απλότητα-όπως αυτό το βράδυ που χαζεύει τα άστρα σε έναν διχασμένο αιθέρα. 

Ακούει τη φωνή της καρδιακής της φίλης που στάζει σαρκασμό: 
''Οι επιθυμίες σου είναι παράλογα επικίνδυνες''
'' Όπως το λες. Παράλογες, άρα ικανές να νικήσουν τον όποιο κίνδυνο'' της απαντάει και χαμογελάει με όλη της την καρδιά.

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Αντίφαση

Το Όνειρο είναι μέσα μας, παλεύει με τους Φόβους, μάχεται και εξίσταται.
Η Λογική το κατατροπώνει κάτι μέρες που πέφτουν βροχηδόν οι επιπλήξεις.
Και οι μομφές, για Λάθη που ανυπάκουα έκανε, αισιόδοξο και παρορμητικά γενναίο.
Κάτι ηλιόλουστες μέρες πανηγυρίζει γιατί είναι όλα Δυνατά.
Ξεχνά τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις, τις αναμνήσεις,όλα.
Ξεκινά από την άγνοια,από το μηδέν της Δημιουργίας.
Και η ευτυχία είναι δημιουργία, και το θαύμα γέννημα εκ του μηδενός.

Η Αγάπη τροφοδοτεί το Όνειρο και ας το προσγειώνει καμιά φορά αιφνίδια.
Είναι για να του δώσει τη χαρά της απογείωσης με την επόμενη ανατροπή.

Όλα αλλάζουν, ακόμα και όταν μοιάζουν παγωμένα.
Στάσιμη μπορεί να είναι μόνο η σκέψη, η ζωή πάντα κινείται.
Το να μην το βλέπουμε  σημαίνει ότι η πίστη στο Όνειρο δοκιμάζεται.
Η Ψυχή δεν έχει μάτια για θαύματα και την ίδια ώρα προσεύχεται γι' αυτά.
Ακόμα και αν γίνουν,θα μπορέσει να τα δει;

Γεννηθήκαμε για τον πόνο και ζούμε για να τον αποφύγουμε.
Αναζητούμε τον έρωτα και αμυνόμαστε όταν τον συναντήσουμε.
Πιστεύουμε στην αγάπη και γεμίζουμε αμφιβολία όταν τη νιώθουμε.
Φοβόμαστε την απόρριψη και καθημερινά απορρίπτουμε τον εαυτό μας.
Κολλάμε στο χθες και περιμένουμε το σήμερα να είναι γεμάτο συγκινήσεις.
Διψάμε για αλλαγή και επιλέγουμε την ασφάλεια του εθισμού.

Θέλουμε να βρούμε διέξοδο αλλά στο μονόδρομο που κινούμαστε.
Απεχθανόμαστε τα διλήμματα αλλά κάθε μέρα έχει και ένα.
Θέλουμε πράγματα ξεκάθαρα και ερωτευόμαστε τους γρίφους.
Μισούμε τη λήθη αλλά μας τρομοκρατεί η αλήθεια.
Ακολουθούμε τυφλά τους κανόνες ενώ μας συναρπάζουν οι εξαιρέσεις.
Σχεδιάζουμε το αύριο αλλά ενδόμυχα ελπίζουμε σε μια ανατροπή.
Μας εκνευρίζουν οι ατέλειες ενώ η τελειότητα μας προκαλεί πλήξη.

Τρέμουμε το θάνατο ενώ τον προκαλούμε με χίλιους τρόπους.
Θεωρούμε άδικη τη ζωή ενώ εμείς πρωτοστατούμε στην αδικία.
Καταφέρνουμε να πεισθούμε για όσα'' πρέπει'' να θέλουμε.
Κι έπειτα, κατηγορούμε τη συγκυρία για τον κάθε συμβιβασμό μας.
Αν ήμασταν ασυμβίβαστοι θα λογαριάζαμε την κάθε συγκυρία;

H ευτυχία είναι δίπλα μας και εκπαιδεύομαστε στο να την αγνοούμε.
Το Όνειρο είναι μέσα μας και εμείς το ψάχνουμε έξω.
Μπορούμε να γίνουμε ήρωες και επιλέγουμε να μείνουμε καρικατούρες.

Αθεράπευτη πραγματικά η αντίφασή μας.

Συνάντηση

Το πρωινό ξεκίνησε με εκείνη τη νυσταλέα αίσθηση. Ο κόσμος ξεπρόβαλλε σαν μακρινό όνειρο, όλα κινούνταν αργά, εκείνη αντιδρούσε ετεροχρονισμένα.Περπατάει ακανόνιστα με τα μαλλιά πιασμένα και ένα βυσσινί φόρεμα, τα μάτια της πρησμένα από το ξενύχτι. Στάση για τσιγάρο και φραπέ, μετά βίας διακρίνει τα κέρματα, πληρώνει και φεύγει.Ένα άτυπο κυνηγητό η ζωή της όλη.

Ψάχνει να βρει με ποιο πλοίο θα σαλπάρει και για πού. Θα ήθελε να μπει σε ένα πλοίο και να γυρίσει δυο μήνες μετά.Να ξεχαστεί μακριά, σε άλλες πολιτείες, τη λήθη τώρα την έχει τόσο ανάγκη.
Αφελέστατα πίστευε ότι το Καλοκαίρι θα είχε χρώμα συντροφιάς και ατέλειωτης παρέας. Μόνη το Καλοκαίρι τελικά, ιδού η ιδιότυπη ομορφιά.

Παίρνει τη τζούρα της, λίγες γουλιές φραπέ, ένα τσιγάρο,ο Iggy Pop στα ακουστικά. Έτοιμη να αντιμετωπίσει τη μέρα. Βαδίζει με την πεποίθηση ότι σιμώνει σε ένα σημάδι βελτίωσης.Μήπως όμως             
πρέπει η ίδια να δείξει σημάδι βελτίωσης στη ματιά της απέναντι σε όλα για να συμμαχήσουν και αυτά μαζί της; Αυτή η ματιά είναι η ρίζα πολλών δεινών αλλά και η πηγή πολλών συγκινήσεων. Αρκεί να μην είναι άμοιρη Ψυχής.

Ανακαλεί άθελά της το προχθεσινό σκηνικό. Εκείνος με διαβολεμένη ψυχρότητα να συλλέγει λέξεις για να τής χρυσώσει το χάπι. Δεν ήταν πια ερωτευμένος, δεν το είπαν αυτό οι λέξεις, το είπε η στάση του και έτσι ξέρει ότι είναι αναμφίβολο.Την κοίταζε με ένα μείγμα οίκτου, τύψεων και αδελφικής αγάπης.Πάλι η ματιά τα είπε όλα.Ακόμα και ότι είναι ερωτευμένος με κάποια άλλη, ακόμα και αυτό το μαρτύρησε, μέσα από την ενοχική ευτυχία να ξετρυπώνει από τις άκρες των ματιών του. 

Πικράθηκε αφάνταστα εκείνη. Πρώτον, τής ήρθε ξαφνικό. Δεύτερον, ακυρώθηκε μεμιάς η γυναικεία της φύση και υπόσταση. Τρίτο-και πιο σπουδαίο-πληγώθηκε συναισθηματικά. Τής ήρθε να ουρλιάξει από θυμό, πόνο και ζήλεια. Έπειτα αυτοσυγκρατήθηκε. Δεν υπέγραψαν δα κανένα συμβόλαιο αιώνιας αμοιβαιότητας-και αν το έκαναν θα το είχαν παραβιάσει πρωτύτερα. Τουλάχιστον ο άνθρωπος που έχει απέναντί της και που είχε δίπλα της δύο χρόνια δεν παίζει κάποιο βρώμικο παιχνίδι. Του τελείωσε και της το είπε. Ειλικρινής, εκείνος που γίνεται αντιπαθής αλλά ποτέ δεν μπορείς να τον αποκαλέσεις ανάξιο, ούτε και να τον στολίσεις με μύρια κοσμητικά επίθετα.

Σε άλλη περίπτωση, αυτή η ιστορία θα γινόταν αντικείμενο αναμάσησης μέχρι δυσπεψίας από γυναικείες παρέες. Θα κάθονταν ώρες αμέτρητες προκειμένου να φωτίσουν τα κίνητρα και να εξωθήσουν στα άκρα την ανάλυση κάθε πιθανού σεναρίου. Τώρα όμως η ιστορία αυτή είναι αυτό που πρέπει να είναι, ιστορία. Παρελθόν και τέλος, χωρίς ερμηνείες και παραθυράκια ανοιχτά σε επανασυνδέσεις. Εκείνη εξάλλου δεν του είπε κουβέντα. Περήφανη εκ γενετής, ήταν κάθετη σε αυτό:τα συναισθήματα εμπνέονται, δεν εκβιάζονται.

Τα σκέφτεται όλα αυτά καθώς περπατά και ένα δροσερό αεράκι την τυλίγει ευχάριστα. Κάνουν βοή στο μυαλό της και προσπαθεί να τα διώξει.Να και η πρώτη παρενέργεια, νομίζει ότι τον βλέπει από μακριά.Διαστρεβλώνει η σκέψη ακόμα και το οπτικό της πεδίο!Αν δεν είχε λίγη μυωπία, θα ανησυχούσε μήπως άρχισε να το χάνει! Δε δίνει σημασία και βαδίζει σκυφτή.

Σύντομα ακούει να προφέρει το όνομά της με εκείνη την ενοχλητικά οικεία φωνή.Συγκρατημένος μεν αλλά δεν είχε σκοπό να την αγνοήσει. Τον ακούει να μιλάει για την αφόρητη ζέστη και ένα σωρό άλλα τετριμμένα θέματα για να γεμίσει τον αμήχανο χρόνο.Εκείνη είναι νευρική, αναστατωμένη, δύσθυμη. Με κόπο ξεστομίζει μονολεκτικές απαντήσεις και κοιτάζει συνέχεια τα δευτερόλεπτα να κινούνται σαν άλλοι αιώνες στο ρολόι της.Η ύπαρξή της φωνάζει ότι βιάζεται τρελά. 

Πριν προλάβει να τον διακόψει και να του το πει, στην παρέα προστίθεται μια ψηλή μελαχρινή κοπέλα  
γύρω στα είκοσι τρία, με σγουρά φουντωτά μαλλιά και έντονα μαύρα μάτια. Χαλαρή και χαμογελαστή, προφανώς πήρε κάτι από το περίπτερο πιο πάνω και τώρα κρατάει το χέρι του αγαπημένου της αγνοώντας ότι μέχρι προχθές είχε την ίδια ιδιότητα και για την άλλη κοπέλα. Ούτε καν τις σύστησε, έφυγε σαν κυνηγημένος, κυριολεκτικά εξαφανίστηκε μαζί με το κορίτσι με την πλούσια κώμη και το γλυκό χαμόγελο.

Τότε ήταν που πλημμύρισαν το μυαλό της εικόνες από κάτι απογεύματα με άρωμα κανέλας και κάτι κρύα πρωινά προσμονής που γέμιζαν γέλια και αστεία και βόλτες. Η γεύση των φιλιών του, το λοξό του βλέμμα όταν θύμωνε, η μανία του να μιλάει με μισόλογα. Θυμήθηκε όσα μοιράστηκαν, το φορτίο τους επαχθές ξαφνικά και συνάμα ανύπαρκτο. Λες και εξαφανίστηκαν, λες και αναιρέθηκαν από τη μία στιγμή στην άλλη. Η καρδιά είναι επιρρεπής στην αποστασία,όσο και αν θέλει να είναι σταθερή. Μέσα της ξέρει ότι τα συναισθήματα έχουν ημερομηνία λήξης όταν δεν είναι αυθεντικά. Και η γέννησή τους πλάνη είναι που κάποια στιγμή αποκαλύπτεται. Όταν όλοι επικαλούνται το χρόνο ως τον 
αποκλειστικό υπαίτιο για το τέλος μιας σχέσης, εκείνη ξέρει ότι τίποτα δεν τελειώνει αν δεν το θέλουμε. Ο χρόνος ενδυναμώνει τις σχέσεις, αρκεί να είναι πραγματικές. Όταν δεν είναι, απλώς φανερώνει την ψεύτικη δομή τους,άρα σε κάθε περίπτωση μόνο ευεργετικά δρα.

Άξαφνα νιώθει μια γλυκόπικρη γεύση χειραφέτησης. Από ένα κελί που νόμιζε πως ήταν το καταφύγιό της. Αφήνει στην άκρη εικασίες, απορίες και γυναικείες ματαιοδοξίες. Είναι ελεύθερη, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Η Εικόνα

Είχα περιπλανηθεί ανάμεσα σε ανασφαλείς ανθρώπους πολλές φορές. Με εκνεύριζαν, τους συμπονούσα, μερικές φορές ίσως και να τους είχα βοηθήσει με τη ζητούμενη ένεση αυτοπεποίθησης. 
Με τον καιρό κατάλαβα ότι η ανασφάλεια μπορεί να έχει πολλές απολήξεις και άλλες τόσες διαβαθμίσεις. Μπορεί να εξελίσσεται σε κατηγορώ, εσωστρέφεια, αυτοκαταστροφή, ανημπόρια. Η χειρότερη όμως μορφή που μπορεί να λάβει είναι εκείνη του συμπλέγματος κατωτερότητας. Αυτό με τη σειρά του απαντάται σε πολυποίκιλες εκφάνσεις, εκκινεί όμως πάντα από το ίδιο σημείο, από μία άτυπη διαδικασία σύγκρισης μεγεθών με μία επιδερμική προσέγγιση.

Τότε που γνώρισα εκείνη την εν δυνάμει φίλη, χρόνια ολόκληρα πριν, από εκείνη τη χρυσή εποχή όπου η μόνη σκοτούρα ήταν πού θα πιούμε τον καφέ μας(και η μονοτονία είναι οχληρή κάποιες φορές, ομολογουμένως!)και όλη η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω από τις υποτιθέμενες ατέλειές της, άρχισα και η ίδια να αναρωτιέμαι μήπως και εγώ είχα κάποιο ελάττωμα που ηθελημένα προσπερνούσα. 
Η κοπέλα με το γλυκό πρόσωπο και το διάφανο δέρμα τέντωνε όλη της την ύπαρξη γύρω από ένα παράπονο. Πότε τα μαλλιά της ήταν απείθαρχα και δε μπορούσε να χαρεί τη βόλτα της αν μια αιφνίδια μπόρα προκαλούσε την αποστασία μιας τρίχας από την ατίθαση κώμη της, πότε έβρισκε τη μύτη της δυσανάλογα μεγάλη προς τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της και πότε θεωρούσε το κανονικό,μεσογειακό της σώμα την επιτομή της παχυσαρκίας. Αρχικώς υπέθεσα ότι η εν λόγω κοπέλα έπασχε από την ανίατη ασθένεια της αβάσταχτης ρηχότητας. Εν συνεχεία όμως, ανακάλυψα ότι είχε πρωτότυπες ιστορίες να διηγηθεί, αφάνταστες γνώσεις περί μουσικής και κινηματογράφου, ευαισθησία και χιούμορ αστείρευτο. Με είχε διχάσει αυτή η κοπέλα που έκρυβε μια προσωπικότητα -θησαυρό πίσω από μονολόγους ατέρμονου κομπλεξισμού χωρίς κανένα έρεισμα. Όταν άφηνε κατά μέρος τις σαρκαστικές παρατηρήσεις για όλα εκείνα που δήθεν της κατέστρεφαν την όψη, εξέφραζε μοναδική άποψη. Κι ενώ εκ πρώτης φάνταζε με ψυχωτική, άχρωμη και πεζή μορφή, που στο βάθος καλλιεργούσε ναρκισσισμό, όταν αισθανόταν ασφαλής και χωρίς άμυνες, μετατρεπόταν σε συναρπαστική παρέα, σε αυτό που λέμε ελκυστική ύπαρξη-και όχι εμφανισιακά μόνο. Ήταν αλλιώτικη, οι ατάκες της πήγαζαν ανύποπτα και σε παρέσυραν σε μαραθώνιο γέλιου, οι συμβουλές της περιείχαν μια οπτική που αποσαφήνιζε δήθεν λαβυρίνθους και η γνώμη της πάντα τεκμηριωμένη και δυναμικά εκφραζόμενη. Αλλά ακριβώς αυτή τη διαφορετικότητα που μαγνητίζει, ο κομπλεξισμός την εξαφανίζει βίαια και δίνει τη σκυτάλη σε ένα ουδέτερο πρόσωπο που γίνεται ένα με το πλήθος-ή χάνεται μέσα σε αυτό.

Μετά από λίγο καιρό και ενώ με είχε προβληματίσει όλη αυτή η αντίφαση, έτυχε να βρεθώ στο μικρό της διαμέρισμα για να δούμε ταινία(από εκείνες τις ρομαντικές κομεντί που ποτέ δε θυμόμουν την επόμενη μέρα γιατί είχα δει μια ντουζίνα πανομοιότυπες, ωστόσο πάντα σε αυτές κατέληγα ως τερπνές και ανάλαφρες). Εκτός από ταινία όμως, είδα και τόσες στοίβες από περιοδικά ομορφιάς και μόδας, που συνωστίζονταν παντού, σε βιβλιοθήκες και χάρτινες θήκες, σε εταζέρες και συρτάρια, ακόμα και κάτω από το κρεβάτι! Όταν επιχείρησα διακριτικά να τη ρωτήσω, αποκρίθηκε με φυσικότητα ότι τηρεί αρχείο και ότι όταν έχει χρόνο τής αρέσει να διαβάζει παλιά περιοδικά(μα πόσο ενδιαφέρον να ήταν ένα ξεφύλλισμα περιοδικού του 1998 που -περεμπιπτόντως-είχε αγοράσει στην προεφηβεία της;). Με μια σύντομη ''επίσκεψη'' στο μπάνιο της, ανακάλυψα έναν ''παράδεισο'' καλλυντικών κάθε λογής. Βαζάκια και κουτάκια από κρέμες έκαναν παρέλαση παντού, με ορολογίες και χρησιμότητες εντελώς άγνωστες σε εμένα που η ενυδάτωση εξισωνόταν με μια απλή κρέμα και τέρμα. Αυτό ήταν κανονικό απόθεμα για περιστατικό αιφνίδιας αφυδάτωσης!

Δεν άντεξα και τής είπα ότι έχει εξασφαλισμένη ενυδάτωση και αντιγήρανση για μια δεκαετία! Αυτό πυροδότησε έναν ακόμα μονόλογο-παραλήρημα, στα πλαίσια του οποίου μου πέταξε ότι εγώ είμαι αμελής με την εμφάνισή μου και ότι εκείνη κάνει τα απολύτως απαραίτητα για τα 22 της χρόνια. Τής εξέθεσα χωρίς δεύτερη σκέψη τη διαπίστωσή μου,ότι δηλαδή έχει μανία με την εικόνα της και πλάθει αυτοσχέδιες ατέλειες επειδή την έχει κυριεύσει η μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου των περιοδικών. Βλέποντας χρόνια αψεγάδιαστες μορφές, ασθενικές σιλουέτες και αλαβάστρινες επιδερμίδες να κοσμούν τις σελίδες ''αθώων'' περιοδικών και δη σε μια φάση της ζωής της που δεν είχε την προσωπικότητα να το αντιληφθεί(και αυτή η αδιαμόρφωτη προσωπικότητα είναι που στιγματίζει την εφηβεία ως την πιο εκρηκτική περίοδο της ζωής μας όπου νιώθουμε τέρατα ολκής), μυήθηκε στην ψευδαίσθηση ότι αποδεκτή θα είναι μόνο αν ανταποκριθεί στις έμμεσα οριζόμενες προδιαγραφές. Κάπου εκεί, στην αποθέωση της σημασίας της εικόνας, έχασε την αυτοεικόνα της. Εκεί ρίζωσε ο κομπλεξισμός που είναι και η γενεσιουργός αιτία της ασχήμιας . Είναι η απώθηση των γύρω της από όσους αποπειρώνται να τη γνωρίσουν πέρα από την επιφάνεια, διεισδύοντας στις άμυνες και διαπερνώντας τη συγκεκαλυμμένη διαφορετικότητα.

Ξόδεψα χρόνο άπλετο, φαιά ουσία και ενέργεια, εκπαίδευσα την υπομονή μου σε βαθμό να αναρωτιέμαι μήπως εγώ ήμουν η κομπλεξική που μου αρκούσε αυτή η...μινιμαλιστική προσέγγιση της εξωτερικής εμφάνισης. Της μιλούσα ολημερίς και ήλπιζα ότι οι αλαφιασμένες μου παραινέσεις έστω και από σπόντα θα έπιαναν τόπο. Εις μάτην, από όσο απέδειξε η συνέχεια.

Όποιος τη γνώριζε, δεν περνούσε ποτέ πέρα από το φράγμα που η ίδια έθετε. Γνώριζε ένα κορίτσι μοντέρνο όσο και αδιάφορο που κατέπνιγε την ομορφιά του πίσω από στρώματα κρέμας . Έτρεμε να τσαλακώσει την εικόνα της και έτσι αυτή κατέληγε πληκτική. Λίγο πιο μετά, κάθε της σχέση παραχωρούσε τη θέση της στην επόμενη, σε μια ανακύκλωση με μότο την παροδικότητα. Εκείνος ο εαυτός που πρόλαβα να δω και να θαυμάσω ήταν μονίμως ενταφιασμένος γιατί ήταν ο μόνος που δεν επιστράτευε κόλπα για να είναι αρεστός.

Η ίδια η ζωή με αυτή την ακατανόητη αναγκαιότητά της, μας έστειλε σε χωριστά στρατόπεδα. Συχνά αναρωτιέμαι αν η σχέση αρμονίας με τον εαυτό μας είναι μια ανεδαφική επιδίωξη, ένα ζητούμενο ουτοπικό. Ο κομπλεξισμός μπορεί να γίνει αιτία να γνωρίσουμε τον ακομπλεξάριστο εαυτό μας αν έχουμε τη δύναμη να τον διαγνώσουμε ή θάνατος της διαφορετικότητας όταν τον εκλογικεύουμε. Η αίσθηση ανεπάρκειας και μη ανταπόκρισης στα στερεότυπα που κατακρεουργούν την πραγματική ομορφιά τραυματίζουν την πιο συγκλονιστική πηγή ομορφιάς, που είναι η προσωπικότητα. Το να αρέσεις χωρίς επικάλυψη και μάσκες, το να αρέσεις για όσα δεν είναι αντικειμενικά ωραία πάνω σου, ακόμα καλύτερα το να αρέσεις γιατί δεν το προσπαθείς καθόλου, σε κάνει χαριτωμένο. Αντιθέτως το να αφιερώνεις τη ζωή σου προσπαθώντας να γίνεις αρεστός ενώ μέσα σου μαίνονται αφηνιασμένα συμπλέγματα κατωτερότητας, σε καθιστά απωθητικό.

Και τελικά, δεν υπάρχει τίποτα πιο άσχημο από την ομορφιά που κρύβεται πίσω από την ανασφάλεια. Νεκρώνεται η έκφραση, η κίνηση, η δράση, η αλήθεια.
Γι' αυτό κάθε φορά που δαίμονες τιτιβίζουν στ' αυτιά μου για όλα τα παράφωνα που αλλοιώνουν την ιδανική μου όψη τους ξορκίζω με ένα ηχηρό όχι. Εκείνα που φιλοδοξούν να αλλοιώσουν την εσωτερική μου όψη τρέμω και φοβάμαι γιατί εκεί μόνο παραδέχομαι τα ιδανικά- αλλά αυτή είναι άλλη, πραγματικά ατελείωτη ιστορία.

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Ελεγεία

Μια γνώριμη αίσθηση την τύλιξε εκείνο το πυρετώδες βράδυ, με τη θερμοκρασία να αναρριχάται αγκαλιά με τον πανικό. Σα να μουρμουρίζει ο πόνος ένα σκοπό μέσα από γερασμένα βλέμματα, από στάχτες ψυχών. Πονάμε για να ξορκίσουμε τη μικρότητά μας ή επειδή αυτή μας θλίβει;
Πονάμε επειδή είμαστε αληθινοί ή γιατί  μας σοκάρει η ανοσία μας στο ψέμα;

Μέσα από του Χρόνου την πένα την αφέντρα, οι πιο θολές μας αυταπάτες φωτίζονται τόσο απροκάλυπτα που μετατρέπονται σε ανέκδοτα. Ναι,η διαύγεια είναι εκείνη που υπογραμμίζει τη δειλία του σκοταδιού και το φορτίζει με εικόνες αβάσταχτες, όλο έντονα χρώματα και ζωηρούς αιφνιδιασμούς. Γίνεται να κατοικεί στο σκοτάδι η ζωή;

Εκείνη τη νύχτα την αιώνια, το σκοτάδι επικράτησε. Αβίαστα, σύρθηκε όλο πάθος μπροστά της, με ζωή κρυμμένη, έντονη, απατηλή. Η καθήλωση παντού μπροστά της. Μεθυσμένη, φρενήρης, παρανοϊκή, δε μπορεί να δει την έξοδο από ένα δράμα που μόνη της εποίησε. Από το πουθενά.
Πονάμε επειδή είμαστε μόνοι ή επειδή η μοναξιά ενσαρκώνει τον πιο ανυπόφορο φόβο μας;
Θυμώνουμε με τους άλλους ή με τον εαυτό μας που τους επιτρέπουμε να μας ορίζουν;

Τα ερωτήματα αντάρτικα χορεύουν στο μυαλό της που δε λέει να ξαποστάσει. Η ώρα του πόνου έχει κάτι αντιφατικό. Είναι φρικτή και συνάμα απελευθερωτική. Στραγγίζει η ύπαρξη από αυταπάτες και καλλωπισμένα, βολικά ψέματα. Είτε αντέχει, είτε όχι, προχωράει. 

Σε ένα σύμπαν αγκυλωμένων μορφών, ακόμα και το βήμα εξισώνεται με άλμα.
Έχει ανάγκη το βήμα,έχει ανάγκη τον πόνο, την αλήθεια και τη γενναία ματιά.
Άφαντο το φεγγάρι απόψε, το σκοτάδι ξεπροβάλλει όλο θράσος για να αφηγηθεί τις ατέρμονες ιστορίες του σε ένα μονόλογο μέχρι την αυγή..

http://www.youtube.com/watch?v=SmVAWKfJ4Go