Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Όνειρα

Στη μέση της νύχτας, ξύπνησε έντρομη, παραπατώντας ακόμα στους δρόμους ενός ονείρου εφιαλτικά επαναλαμβανόμενου. Εκείνη με ένα λευκό φόρεμα και κοντά μαλλιά, με πρόσωπο γερασμένο, κάτισχνη, αφυδατωμένη. Σκοτάδι παντού , περπατά αποκαμωμένη, με αίσθημα δέους. Ξαφνικά, μια πυρκαγιά την ακινητοποιεί, η αίσθηση παράλυσης της προκαλεί απόγνωση.

Μα και στην καθημερινή της ζωή, έτσι ήταν. Η αιωνίως κυνηγημένη. Η καταδιωκόμενη από κάθε λογής μυστήριες δυνάμεις και ανθρώπους καταπιεστικούς, που της ρουφούσαν το αίμα αργά, με την επίφαση ενός ακίνδυνου συναγελασμού. Με έμμεσους τρόπους πλην όμως όχι πάντοτε κομψούς και ραφιναρισμένους, της σπαταλούσαν ενέργεια, ουσία και ψυχή. Αναρωτιόταν μετά απονήρευτη γιατί μετά από κάθε συνάντηση  αισθανόταν διαλυμένη. Μέσα από τη διαρκή προβολή σε εκείνη όλων των ανασφαλειών τους, αυτοί οι άνθρωποι εκμεταλλεύονταν το πρόσφορο έδαφος που τους παρείχε για την πλήρη της εκμετάλλευση εξαντλώντας και την τελευταία ρανίδα ευδιαθεσίας της. Χωρίς να έχει περιχαρακώσει τον προσωπικό της χώρο, δεχόταν συνεχώς νομιμοποιημένες και αναπόδραστες εισβολές.

Ενώ εκείνη φύλαγε την πιο καλά σμιλεμένη συμβουλή για την κάθε περίσταση και την έδινε απλόχερα σε όποιον την είχε ανάγκη, όταν η ίδια αντιμετώπιζε ένα ζήτημα(ούτε καν πρόβλημα, έναν απλό προβληματισμό), ερχόταν αντιμέτωπη με την περιφρόνηση και την υποτίμηση των υποτιθέμενων συνομιλητών της που μονολογούσαν για τα διογκωμένα, ανυπέρβλητα δράματά τους.
Φύσει διακριτική, προτιμούσε να σωπαίνει παρά να σκοτίζει τους άλλους με θέματα που όντως δεν έμοιαζαν τόσο σπουδαία. Είχε το ρόλο της δυναμικής συμβουλάτορος που δε μαστιζόταν από προσωπικές έγνοιες. Δεν είχε το δικαίωμα να καταλύει το μονοπώλιο της συζήτησης, το οποίο σατραπικά ανήκε σε άλλους.

Το υποσυνείδητό της όμως  εναντιωνόταν σε όλη αυτή την...πειθήνια δουλοπρέπεια. Έτσι, φρόντιζε με όνειρα πότε ιλιγγιώδη και πότε αποτρόπαια, να της υπενθυμίζει παραμελημένες πλευρές της ύπαρξης. Το πρόταγμα μιας και μόνο πτυχής της ανθρώπινης φύσης θεριεύει τα υπόλοιπα που βρίσκονται σε μια επικίνδυνη νάρκη, έτοιμα να ξυπνήσουν από το πουθενά διεκδικώντας χειμαρρωδώς το χαμένο έδαφος. Ψήγματα θυμού πολλαπλασιάζονταν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, και όσο συσσωρεύονταν, άλλο τόσο ενδυναμώνονταν.

Ως πότε θα ήταν κομπάρσος στη ζωή της παρακολουθώντας μια ορδή από κομπορρήμονες φαρισαίους να πρωταγωνιστούν ατάλαντα; Χωρίς να το καταλάβει, είχε μετατραπεί σε σκιά του εαυτού της. Ασήμαντη, ευάλωτη, άδεια.
Έπρεπε να έρθουν τα όνειρα να γίνουν δείκτες καταπίεσης και αιχμαλωσίας. Ήταν πια αδύνατο ακόμα και να κοιμηθεί. Αναπότρεπτες εικόνες, φρικιαστικές, γεμάτες συμβολισμούς όλο έρεβος και γρίφους δαιμόνιους. Όλα αυτά μαρτυρούσαν αμάχητα τον εσωτερικό της βρασμό και ας φάνταζε εξωτερικά υπόδειγμα νηφαλιότητας και ισορροπίας.

Κυνηγημένη ναι, αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό. Από κατακερματισμένα του στοιχεία που ,υποστατά, δε μπορούσαν να δεχτούν την ολοσχερή τους νέκρωση.Όσο η ίδια αντιμετώπιζε τον εαυτό της ως δευτεραγωνιστή, πώς γινόταν οι άλλοι να της απονείμουν πρωταγωνιστικό ρόλο; Kαι όση ασφάλεια και να ένιωθε στα παρασκήνια, έρχονταν στιγμές που ήθελε να φωνάξει, να ακουστεί, να προβληθεί.
Αυτές της τις ενδόμυχες τάσεις τόσο καιρό τις παραγκώνιζε.
Ανελεύθερη πια, περίμενε να αποκωδικοποιήσει τα σιβυλλικά μηνύματα των ονείρων για να προσεγγίσει την αβυσσαλέα σημασία της πραγματικότητας.

Χαμένη, με προπομπές του υποσυνειδήτου να την προσανατολίζουν ή να θολώνουν ακόμα πιο πολύ το τοπίο, παρακολουθούσε τη ζωή της να χάνεται σε ατέρμονες αναλύσεις για τη ζωή των άλλων, μέσα σε ευτελείς μιμήσεις και φανταχτερές επιθυμίες που δε μπορούσε στο ελάχιστο να συμμεριστεί.
Και το χειρότερο ήταν ότι ούτε στά όνειρά της μπορούσε να είναι ευτυχισμένη...ακολουθούσαν και αυτά, αρμονικά, την εφιαλτική διάσταση της πραγματικότητας...

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Πικρία

Σε κάτι πληγές κακοφορμισμένες βασιλεύουν οι πιο οδυνηρές του αλήθειες.
Εκεί που τα προσωπεία έδιναν και έπαιρναν και στο τέλος νόμιζε πως και το δικό του πρόσωπο κάλυπτε μια θρασύδειλη μάσκα.
Δεν υπάρχει πιο ειρωνική μορφή δυστυχίας από την ψευδαίσθηση της ευτυχίας.
Από το να οικοδομείται η ευτυχία σε σωρεία ψευδαισθήσεων και, έτσι απατηλή, να εδραιώνεται.
Είχε πάρει απόφαση ότι δε μπορούσε να συνεχίζει τη ζωή του βασιζόμενος σε μια αδιάπτωτη δυσπιστία, αμφισβητώντας κίνητρα ή διακρίνοντας κάτι ύποπτο πίσω από τα καλοβαλμένα χαμόγελα.
Και όμως, έπεσε έξω. Και στον έρωτα, και στη φιλία.
Είναι βέβαιος ότι το τελευταίο πονάει περισσότερο, έκπληκτος πια το διαπιστώνει.
Η απομυθοποίηση προσώπων και καταστάσεων απαιτεί τόνους αυτοπειθαρχίας και αυθυποβολής.
Μια ελκτική δύναμη να σε σπρώχνει μπροστά, γιατί πίσω συμπυκνώνεται οδύνη και απογοήτευση.
Δε θέλησε να προβεί σε άχαρα ξεκαθαρίσματα. Στο πού, πώς, πότε, γιατί.
Μόνο βόλτες έκανε κάθε απόγευμα και μέσα στο συρφετό του κόσμου ανίχνευε λίγη ηρεμία, με τους ίδιους συνειρμούς πάντοτε να τον κεντρίζουν, να διαγράφουν το δικό τους κύκλο, κάθε απόγευμα εκεί.

Δε θέλει να καταλάβει τις προαιρέσεις και να αναπαράγει αιματηρές εικασίες σαν μαζοχιστής σκηνοθέτης του δράματός του. Ούτε νιώθει την εξαπάτηση του θύματος που προδομένο θρηνεί τους απολωλότες.
Θύμα γίνεται κανείς μόνο συναινέσει του. Σε αυτό το σύμπαν πάντα θα υπάρχει χώρος για προδοσία, πρέπει να είναι ευγνώμων που το αντιλήφθηκε έστω και τώρα.

Το μόνο που του έχει απομείνει, είναι να  λυπάται αυτούς τους ανθρώπους που εκουσίως υποβιβάζουν τη ζωή και την ύπαρξή τους σε ένα ψέμα λόγω τερατώδους ανασφάλειας και εσώτερου χάους. Η πικρία μπορεί να μην είναι καλοδεχούμενη αλλά είναι ιάσιμη, πάντα ο χρόνος τη θεραπεύει, όσο ισχυρή και ανυποχώρητη και να φαίνεται.

Μερικές φορές η απώλεια συμβολίζει τη χειραφέτηση, και τότε είναι που προοιωνίζει τη γενικότερη αποστροφή προς πάσης φύσεως προσωπεία.
Πλεόν, τα διακρίνει από χιλιόμετρα και τα αποφεύγει επιδεικτικά.
Το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να μην προδώσει τον εαυτό του...
Όσο για την εκδίκηση, αυτή είναι για τους μικρόψυχους και συνήθως βλάπτει περισσότερο αυτόν που εκδικείται. Για να το κάνει, σημαίνει ότι δεν έχει κάνει εκεχειρία με τα παρελθόντα, και έτσι τους επιτρέπει να λεηλατούν τα παρόντα. Υπερεκτιμώντας σκηνικά του χθες που προκάλεσαν πόνο, διαωνίζει τον πόνο.
Μια μέρα μετά από καιρό, είδε από μακριά τον παλιό του '' φίλο''. Ευτυχώς υπήρχε κατοχυρωμένη η απόσταση ασφαλείας. Δεν ένιωσε την παραμικρή ταραχή, μόνο ότι ήταν ένας άγνωστος. Σα να μην υπήρξε στη ζωή του ποτέ, σαν κάποια δύναμη να τον απέδιωξε. Και όλα τα στιγμιότυπα που έζησαν, έμοιαζαν σκουριασμένα, σαν κακοστημένη φάρσα, σαν ένα ανέκδοτο άνοστο που ξέχασε ένα λεπτό αφού το άκουσε.
Τότε κατάλαβε ότι υπάρχουν άνθρωποι που σου κληροδοτούν αναμνήσεις και κάποιοι που σε παρακινούν σε έναν απίστευτο λήθαργο. Γιατι έτσι περαστικοί από τη ζωή σου, δε σε άφησαν ούτε το πρόσωπό τους να δεις. Δε σου άφησαν τίποτα.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Ασυμβίβαστα

Δεν ήθελε και γερή παρατηρητικότητα για να αντιληφθώ ότι ήταν στις κλειστές της.
Έλεγε καιρό τώρα πως θέλει από την αρχή να ξεκινήσει, να ζει άμοιρη παρελθόντος.
''Ματαιοπονία'' σκεφτόμουν  και φρόντιζα οι σκέψεις μου να παραμείνουν κρυφές.
Είναι ζόρικο να κουβαλάει κανείς τα στίγματα της διαφορετικότητάς του.
Όσο τον ανταμείβουν, άλλο τόσο τον χρεώνουν. Εξαντλητικά.

Είναι και αυτή η εποχή που αδίστακτα ληστεύει τα όνειρα, και αυτή η κοινωνία που επικρίνει ο,τιδήποτε λοξοδρομεί και παρεκκλίνει από την προσχεδιασμένη, συμβατική εικόνα.
Συμβιβασμός είναι η αποδοχή μιας λύσης που οδηγεί στην επιβίωση την ίδια στιγμή που υπάρχει εναλλακτική επιλογή η οποία μπορεί να επιφέρει την ευτυχία. Είναι συμπόρευση με όσα το κοινωνικό σύνολο αποθεώνει ως τα δέοντα και προσήκοντα, όλα εκείνα που κατά μία φρικαλέα γενίκευση καθιστούν έναν άνθρωπο περήφανο, συνετό, ευτυχή...ως έχοντα εκπληρώσει τον προορισμό του.

Το έλεγε καιρό τώρα μα δεν της έδινα σημασία. Πώς να την πιστέψω όταν τα πέντε τελευταία χρόνια αναλωνόταν στην κατάστρωση αποδράσεων που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν;
Πάντα κάτι την έπνιγε αλλά ήταν δειλή για να αποφασίσει να γλιτώσει από την ανυπόφορη ασφυξία.

Υπέθεσα λοιπόν ότι ήταν μία ακόμα κρίση υπαρξιακή κατά την οποία πάλευε με σκόρπιες και ασύμφορες συνειδητοποιήσεις, βάσει των οποίων η ζωή της ήταν ένα απίθανο λάθος.
Λάθος μέρος, λάθος άνθρωποι, λάθος δουλειά, λάθος δρόμοι.
Κάπου είχα αρχίσει να τη θεωρώ ονειροπαρμένη, αλλόκοσμη, αιθεροβάμονα.
Αντί να πολεμήσει την αντιξοότητα των συνθηκών, ήταν μονίμως προβληματισμένη και σε συνεχή αναμονή ενός θαύματος που θα την έθετε στην πολυπόθητη, εναλλακτική τροχιά.

Ήταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα του Σεπτέμβρη, από εκείνα που ο χρόνος σε γυρνάει πίσω και το απολαμβάνεις, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα τα αιφνιδιαστικά νέα.
Από τον Αύγουστο που είχα να τη δω, πρόλαβε να παρατήσει τη δουλειά της στην εταιρία και να εγκατασταθεί μόνιμα στη Σέριφο.
'' Δεν είμαστε καλά !'' της είπα εμβρόντητος.
''Και τώρα τι θα κάνεις΄''; τη ρώτησα με ζωηρή περιέργεια.
Η απάθεια της φωνής της με ξένιζε ακόμα πιο έντονα.

Δεν ήξερε τι θα κάνει, και για την ακρίβεια αυτό ήταν που της έδινε δύναμη. Μπορεί να δούλευε ακόμα και στο μικρό φούρνο πιο κάτω για λίγο καιρό, μέχρι να καταφέρει να ανοίξει το δικό της μαγαζί με χειροποίητα κοσμήματα και παραμυθένια μικροαντικείμενα.
'' Πάντα ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω. Απλώς δεν είχα τα κότσια να το αποδεχτώ'' μου είπε με έστειλε αδιάβαστο, ενώ διάβαζα εμμονικά οικονομικές αναλύσεις και δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον μιας χώρας σε πλήρη αποδιοργάνωση.

Πάνε πέντε χρόνια από τότε αλλά η εικόνα της έρχεται στο νου μου συχνά, σε ώρες ανύποπτες.
Σε κάθε κοπιώδη απόπειρα να ισορροπήσω σε μια πληθώρα καθηκόντων, κάθιδρος, με τίποτα δικό μου πια, με τίποτα εναλλακτικό.
Μέσα σε στοίβες από χαρτιά, προθεσμίες που τρέχουν και αλαφιασμένες φιλοδοξίες, ξεχνάω ότι κάπου υπάρχει και ο δικός μου εναλλακτικός δρόμος. Κι έρχεται η εικόνα της να μου υπενθυμίσει ότι δεν είμαι αρκετά γενναίος για να αποδομήσω το συμβιβασμό μου.

Κάπου ο κυνισμός στήνει εμπόδια εκθειάζοντας το κοινωνικά αποδεκτό και καθιερωμένο.
Πόσοι όμως γύρω μας δεν ακολουθούν μια ζωή συμβατική που τους μεταλλάσσει σε τραγικές φιγούρες, σε ένα σκανδαλιστικό κυνήγι της ευτυχίας μέσα από την κοινωνική άνοδο και την υλιστική κυριαρχία; Και όσα και να έχεις, όσα προσποιητα ''μπράβο'' και αν σε περικυκλώνουν, εκείνη η φωνή μέσα σου δε θα ησυχάζει.

Γιατί αλλού είναι η φύση σου, αλλού η ευτυχία σου αλλά νιώθεις πως είναι αργά για ανατροπές.

Πώς να ζεις χωρίς δόξες και τιμές, με λίγα και εκλεκτά, όταν νοηματοδοτείσαι εθιστικά από τον κοινωνικό έπαινο;
O συμβιβασμός γιορτάζει εκεί που η βούληση αποδυναμώνεται.
Η εικόνα  της ασυμβίβαστης αυτής κοπέλας με στοιχειώνει ακόμα και σήμερα. Θυμώνω με εμένα για αυτό, και που τη ζηλεύω παράφορα. Γιατί τελικά είχε την δυναμική του Απόλυτου...και μόνο με αυτή η ζωή πηγαίνει πέρα από τη σκέτη επιβίωση..

Υποκρισία

Περπατούσε σκυφτός, με εκείνα τα μαύρα ρούχα, σημάδι κατήφειας.
Η ύπαρξή του διακήρυττε ολάκερη τη σκυθρωπή του διάθεση, σα να στεκόταν μακριά από όλα, κυρίως από τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν του έμεινε άλλη επιλογή από το κρυφτό.
Όταν χαράζει, ανταμώνει με τον εαυτό του και του μοιάζει αποκρουστικός. Επαίσχυντα συναισθήματα τον ζώνουν αλλά το σφάλμα είναι πια μη αναστρέψιμο.
Με το να υποκρίνεται, έμενε ανέπαφο το κομμάτι του εαυτού του που ήταν πιο ευάλωτο- ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.
Νύχτες αιωνόβιες, με φιλέκδικη αγωνία να παρεισφρύει στις κάμαρες της συνείδησης, εκεί που με μαεστρία οικοδομούσε ψεύδη και εικόνες δανεισμένες από έναν Άλλο.
Αυτόν που έπλασε ούτε ο ίδιος αναγνωρίζει.
Μια φιγούρα αλλοιωμένη από την ανησυχία, χωρίς νεύρο, κέφι, μεράκι, πάθος, επιθυμίες.
Μα όσο και αν οι επιθυμίες εξάπτουν την ψυχή, άλλο τόσο τη ζωοδοτούν. Δεν το ήξερε;
Μάλλον το ξέχασε.
Τουλάχιστον έτσι νιώθει ασφαλής, μη εκτεθειμένος. Αυτό το αφόρητο κλισέ'' να είσαι ο εαυτός σου'', το μισούσε με όλο του την ψυχή. Ποιος είναι ο εαυτός του;
Κάθε φορά που τον αναζητούσε με προσδοκία όλο αφέλεια, εκείνος έτρεχε σαν καταδιωκόμενος από τρομερές δυνάμεις.
Ζει μέσα στην ψυχή ενός Άλλου, στο δικό του κορμί που επανίσταται αλλά κάνει πως δεν το ακούει.
Είναι αργά, όλοι γύρω του μοιάζουν συνομώτες σε έναν γαλαξία ολοδικό τους.
Κι εκείνος χάνεται σε βόλτες μοναχικές που χλευάζουν τη θαλπωρή της συντροφιάς, όλο ματιές κλεφτές σε όσα τον περιβάλλουν, δε μπορεί να τα νιώσει, ούτε και να τα οικειοποιηθεί.
Η αποξένωση είναι επιλογή αυστηρώς προσωπική, όχι γέννημα της συγκυρίας.
Όταν όλα σε προσπερνούν, και εσύ χαίρεσαι αντί να απελπίζεσαι.
Το να βυθίζεσαι στην τρομακτική ουδετερότητα των συναισθημάτων.
Φοβούμενος την απόρριψη, άρχισε να υποκρίνεται. Από τότε τη φοβάται ακόμα πιο πολύ γιατί πρώτος ο ίδιος απέρριψε τον εαυτό του αποφασίζοντας να υποδυθεί κάποιον άλλο.Και όταν πέφτει η αυλαία, καλείται να πληρώσει το τίμημα της απόρριψης ενώ χάνεται σε δανεικά στοιχεία που εισβάλλουν μέσα του και τον παραποιούν, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αν αποδεχτεί την κρυμμένη του ταυτότητα δε θα λογαριάζει καμιά έξωθεν απόρριψη.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να επιταχυνθεί η φθορά από την υποκρισία.
Μήπως επειδή είναι μια εκούσια καταστροφή της ουσίας, με όλα τα βάσανα και τις χάρες της;
Μια υποδούλωση της ψυχής που δε δύναται να αξιώσει ελευθερία;
Ψυχή σε κελί, ερμητικά κλειδωμένη, διαστρεβλωμένη, μανιασμένη.
Είναι όντως αργά...

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Πίστη

Σε ποιο Θεό να πιστέψει τώρα που όλα έμοιαζαν να κατεδαφίζονται με ταχύτητα φωτός;
Είναι κάποιες στιγμές που η πίστη λιποτακτεί και εκείνη, ασύλληπτα αδύναμη, παρατηρεί την ύπαρξή της να συρρικνώνεται, ανήμπορη ακόμα και για το πιο μικρό.
Δεν κατάλαβε πότε ή πώς η ψυχή της άρχισε να κυβερνάται από φόβους. Φόβους γιγαντιαίους, πελώριους, ολοκληρωτικούς.Άδειασε από εκείνη την αίσθηση που κάποτε τη μπόλιαζε με αυτοπεποίθηση ότι δύναται να μεταβάλλει το ρου των πραγμάτων και να επιβληθεί στην άτεγκτη παγίωσή τους. Να ανυψώσει τη βούλησή της σε κατευθυντήρια δύναμη, να την αφουγκρασθεί, έστω και για αλλαγή.
Φόβοι για ο,τι μπορεί να ξεφύγει από την ψυχαναγκαστική της τάση να ελέγχει τα πάντα, να αισθάνεται ασφαλής, να μεγαλουργεί πάντα υπό τη σκέπη ενός καταφυγίου. Φόβοι για φαινόμενα φυσικά, για την τροπή των σχέσεων, τη δουλειά της, το αν είναι στο δρόμο που της ταιριάζει ή χάνεται σε μια άστοχη επιλογή που θα αντιληφθεί άκαιρα.
Με τα χρόνια, οι φόβοι όρθωσαν ανάστημα , σχεδόν την υποδούλωσαν.
Πίσω από όλους αυτούς, κρύβεται ο φόβος για το θάνατο. Για τη φθορά, τον εκφυλισμό, τη διάβρωση πραγμάτων και προσώπων λατρεμένων, για την αλλοίωση της σωματικής ακμης και την τρομερή παραμόρφωση της  Ψυχής που μοιάζει χαμένη στο ίδιο της το χάος.
Ατην αντίπερα όχθη, ο Χρόνος την κοιτάζει αγέρωχα. Η ματιά του σταθερή, σαν άλλο αξίωμα. Σα να της λέει πως ό,τι και να κάνει, δεν μπορεί να πολεμήσει μαζί του. Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη, και μέσα από τη διφυή της υπόσταση, φέρνει το θάνατο ταυτόχρονα με τη γέννηση. Το αν εκείνη δυσκολεύεται τόσο να αποσχιστεί από τα οικεία, είναι δικό της ζήτημα. Αυτό το βλέμμα της υπενθυμίζει τη μοναδικότητα της στιγμής και πόση δύναμη μπορεί να χωρέσει σε μια αμελητέα υποδιαίρεση του χρόνου. Πως, αυτό που είναι τώρα, την επόμενη στιγμή δε θα υπάρχει γιατί η στιγμή θα το έχει μετουσιώσει σε κάτι νέο.
Και ενώ όλα αυτά δε μπορεί να τα εμποδίσει η ίδια, μαίνεται μέσα της μια λυσσαλέα αγανάκτηση.
Δεν πιστεύει σε τίποτα γιατί δεν πιστεύει στην ίδια, και δεν πιστεύει στην ίδια γιατί δεν πιστεύει σε τίποτα.
Η έλλειψη πίστης ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την απόγνωση, την ίδια στιγμή που εξελίσσεται η ίδια σε στυγερό δολοφόνο της ελπίδας και της δυνατότητας προξενώντας αλλεπάλληλους θανάτους, και ας  κινείται πυροδοτούμενη από το φόβο για αυτούς.
Όμως δεν έχει νόημα η πίστη να είναι αποκύημα του φόβου γιατί τότε είναι απλώς μια προέκταση αυτού. Η πίστη δεν ερείδεται σε κίνητρα φιλαυτίας και μικρότητας αλλά είναι απότοκος εσωτερικής ισορροπίας και αυτάρκειας. Το πιο σπουδαίο επίτευγμα της ψυχής είναι και η πιο τρανή της ελπίδα.

Όλα όσα δεν καταλαβαίνει και όσα δε μπορεί να ελέγξει, πρέπει να μάθει να τα απολαμβάνει γιατί την αλλάζουν. Και αν δεν είναι η αλλαγή εχθρός του θνητού, τότε τι είναι;

Καμιά φορά οι φόβοι μας αντανακλούν τις προτεραιότητές μας στη ζωή, τον προσανατολισμό των επιθυμιών μας. Τους κουβαλάμε μέσα μας αγνοώντας ότι μπορούν από προσκόμματα της πορείας να γίνουν δρομοδείκτες. Δικοί μας είναι και εμείς τους κατευθύνουμε....εκτός αν χαθούμε, οπότε δικαίως αφηνόμαστε στο έλεός τους.

Ακόμα και αν τα πράγματα συχνά εξελίσσονται κάθε άλλο κατά το προσδοκώμενο, είναι ευεργετικά σκληραγωγικό. Ένα ράπισμα στην αλαζονεία της ύπαρξης που έχει την τάση να υπερεκτιμά τη δυναμική της.

Διασώζοντας την πίστη όταν όλα συνομωτούν για να την αποδυναμώσουν, αντικρύζουμε τους φόβους μας με άλλη ματιά, σα να αντιπροσωπεύουν αναγκαία κομμάτια από αυτό που είμαστε, σα να προλειαίνουν το έδαφος για αυτό που θα γίνουμε, μέσα από μια αδιάλειπτη δοκιμασία της αντοχής μας.

Συνεπώς, δεν πιστεύουμε για να λυτρωθούμε από το φόβο, πιστεύουμε επειδή έχουμε ήδη λυτρωθεί από την ανάγκη να τον αποδιώξουμε. Όταν καταλάβουμε ότι είναι αδύνατο να είμαστε ατρόμητοι, ίσως και να αφυπνίσουμε το μικρό ήρωα που κατοικοεδρεύει μέσα μας.

Κοιτάζει από το παράθυρο το σκοτεινό ουρανό...Ποτέ δεν έμοιαζε τόσο ελπιδοφόρος...

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Ταξίδια

Άλλο ένα ταξίδι, χαράματα όλο ζωηρά χρώματα, λιγοστές αποσκευές. Κι εκείνη η ελπίδα στο βλέμμα, η εμφορούμενη από την προσμονή της εξερεύνησης.
Ζωντανός είναι μόνο ο περιπλανώμενος, ο αιώνιος πολέμιος της καθήλωσης.
Στην απεραντοσύνη του Κόσμου φανερώνεται η ασημαντότητα της γνώσης.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι έναν τόπο ξένο, τον νιώθω αυτομάτως δικό μου και ευλογημένο.
Γιατί είναι  μακριά από την οικεία μου βοή και όσα άθελά μου ανυψώνω σε πραγματικότητα ενώ δεν είναι παρά υποκειμενικό βίωμα.

Το βλέμμα μου αντικρύζει με καθαρότητα, το σώμα μου μοιάζει ανάλαφρο, η σκέψη μου μεταμορφώνεται μαγικά..Μια αναγέννηση της ύπαρξης που μόνο με ένα ταξίδι μπορεί να συντελεστεί.

Ο παντοδύναμος φόβος μου(μέσα σε μια σωρεία από ασθενέστερους που παλεύω χρόνια τώρα) είναι να παραμείνω κολλημένη σε έναν και μόνο τόπο. Σε αυτόν που γεννήθηκα ή σε αυτόν που οι δαιμόνιες συγκυρίες της ζωής με οδήγησαν. Ανεξιχνίαστα, τη γενέτειρά μου δε μπόρεσα ποτέ να αγαπήσω...να αισθανθώ ότι ανήκω σε αυτή. Απεναντίας, μέρη που επισκέφθηκα ή έζησα μαγικές παρενθέσεις όλο φως σε αυτά, αισθάνομαι ότι απελευθερώνουν σωτήρια κομμάτια του εαυτού μου.
Έτσι λυτρώνομαι και εγώ...γίνομαι, θα τολμήσω να πω, ατρόμητη....

Είναι παράξενο πόση αυτογνωσία μπορεί να αποφέρει μια περιπλάνηση σε μέρη πρωτοϊδωμένα και άγνωστα. Μπορεί να ανασύρει πικρία ή θύμησες ενταφιασμένες, να πυροδοτήσει νοσταλγικές ροπές, να επαναπροσδιορίσει στόχους, να τίκτει θαυματουργικά καινά όνειρα ,ικανά να θεραπεύσουν τα ανίατα κενά της ύπαρξης.

Κάθε ταξίδι είναι γνωριμία με όσα μας περιβάλλουν αλλά και με όσα μέσα μας κατοικούν και τα φιλοξενούμε εν αγνοία μας. Άλλα μας σπρώχνουν να ζήσουμε και άλλα μας θανατώνουν, με τη σατανική δυναμική της αλληγορίας.
Άλλα μας οδηγούν στην αρμονία, και άλλα μας βασανίζουν και μας αναγκάζουν σε αέναη σύκρουση με το ίδιο μας το ''είναι''.

Της ψυχής η ανάσα είναι η αναζήτηση Προορισμού μέσα από μια ατελεύτητη διαδρομή.
Να αγνοείς αν και τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία αλλά αυτό να μη μειώνει τη λαχτάρα σου να το ανακαλύψεις.
Να κυνηγάς μέσα από την παλίρροια τη δική σου νηνεμία.

Γιατί όταν καταδεχτούμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν μπορούμε να αγγίξουμε απροσπέλαστες κορυφές;
Aπό το μηδέν στο Άπειρο, αυτό να είναι το ταξίδι μας.
Και μέσα από πολλές πατρίδες να βρίσκουμε διαρκώς νέα καταφύγια, νέα στοιχεία του εαυτού μας που λανθάνουν όσο ακινητοποιούμαστε, νέες προκλήσεις και θέλγητρα, αλλά και τη δύναμη να λέμε το ''αντίο'' χωρίς να υποβιβάζουμε  τη σημασία του σε λεκτική διατύπωση.
Γιατί όση ασφάλεια και αν υπάρχει στην εύρεση μιας πατρίδας, η μεγαλύτερη ασφάλεια κρύβεται στην έκθεση στον κίνδυνο, αφού η ανασφάλεια είναι το πιο δραστικο κίνητρο για να αποκρούσουμε τη στασιμότητα και να γίνουμε άξιοι για πραγματικά μεγάλα ''ταξίδια''..

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Δίκαιο

Πάντα περίμενε τη Θεία Δίκη. Με το βλέμμα στον ουρανό, τα χέρια σφιγμένα, ξωτικό περιπλανώμενο.
Εκεί που ο αιθέρας έμοιαζε να συμπυκνώνει τα πιο συναρπαστικά χρώματα και η πλάση έστηνε γιορτή, κάπως έτσι, ανύποπτα και απροσδόκητα, μια έφοδος ανέκαθεν προσδοκώμενη.
Υπηρετώντας τη δικαιοσύνη τόσα χρόνια σε ένα σύστημα που έχει εκπαιδευτεί να την καταποντίζει στο βωμό του συμφέροντος, ανθρωπάκια θλιβερά που ξέρουν να κινούν τα νήματα μέχρι εκεί που τους επιτρέπει το οπτικό τους πεδίο, την ικανοποίηση του ατομικού οφέλους.
Ο κόσμος αλαλάζει, όσο πάει και φοράει ένα μανδύα τρομολάγνο.
Δίκαιο είναι η ύπαρξη αναλογίας ανάμεσα στη δράση και στην αντίδραση, στο αίτιο και το αιτιατό, στην πράξη ή την  παράλειψη και τη συνέπεια που θα επιφέρει. Πρόκειται για τη διασφάλιση μιας ουσιαστικής αρμονίας, για την αποκατάσταση της τάξης, ηθικής, κοινωνικής, έννομης, συνειδησιακής.
Σε μία κοινωνία όπου τα εγκλήματα όχι μόνο δεν είναι διακριτά αλλά ανάγονται σε θεμιτές πράξεις ρουτίνας, για ποια δικαιοσύνη να ομιλούμε και για ποια νομοτέλεια;Οι κανόνες δικαίου εν προκειμένω αναδεικνύονται μέσα από τη διηνεκή τους καταστρατήγηση, και η ανεδαφικότητά τους καθιστά τη νομική επιστήμη μια ατέρμονη ανάλυση μουσειακών εννοιών με μηδενική πρακτική αντιστοιχία.
Αυτά σε επίπεδο τύπων και κοινωνικής οργάνωσης, αφού όταν η έννομη τάξη εδράζεται σε θεμέλια σαθρά, βασιλεύει μια μορφή ασυδοσίας και ανεξέλεγκτου, με άμεσο επακόλουθο τη διάβρωση των θεσμών, το κλυδωνισμό των αξιών και την εν γένει παρακμή και αποδυνάμωση της κοινωνικής δομής.
Και τι να πούμε για μια κοινωνία που παράγει επιστήμονες για να τους ακυρώσει και να τους αφορίσει ανευ ετέρου; Που θα φροντίσει να απομυζήσει από το υστέρημα του μέσου πολίτη εισόδημα για να κουκουλώσει αισχρά δημοσιονομικά ελλείματα;Που καλλιεργεί τεχνηέντως ένα κλίμα αβεβαιότητας και εκμηδενισμού για να παγιώνει απρόσκοπτα τα εκάστοτε εξοργιστικά μέτρα;
Όταν χρόνια τώρα, καίριες θέσεις στελεχώνονται από απαίδευτους και ημιμαθείς ''υπαλλήλους'' που τίθενται στο απυρόβλητο ως υποστηρικτές της εκάστοτε κομματικής ''ιδεολογίας'', και επιπλέον κρίνονται άξιοι για αυτοσχέδια επιδόματα, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πώς φτάσαμε στο απροχώρητο.
Όλα αυτά λειτουργούν αποτρεπτικά για ένα νέο που αναπόφευκτα τα βάζει με θεούς και δαίμονες.
Αν υπάρχει δικαιοσύνη, είναι καλά κρυμμένη.
Έφτασε σε σημείο να φθονεί τους ''καλότυχους'', αυτούς που όλα βολικά τους ήρθαν και τελικώς βολεύτηκαν κάπου και τώρα ζουν χωρίς σκοτούρες και το βάρος της αποκατάστασης.
Μέχρι που κατάλαβε ότι είναι τραγικά δυστυχισμένοι αφού εξισώνουν την ευτυχία με την εξαγορά του εύκολου δρόμου. Όποιος αποκλείει τον αγώνα από τη ζωή του είναι εξ ορισμού χαμένος.
Και όλα αυτά τα φερέφωνα με τα πρόσωπα τα ουδέτερα, κατάφεραν να κατοχυρώσουν μια θεσούλα, ένα μισθό, ένα όνομα, στο παρανοϊκό κυνήγι του θεαθήναι, όμως πέρα από αυτά, είναι οι ουσιαστικά χαμένοι γιατί δεν προσπάθησαν ποτε για τίποτα. Δε νιώθουν άξιοι για τίποτα γιατί όλα τους χαρίστηκαν. Η μαγεία της κατάκτησης είναι απερίγραπτη γιατί σημαίνει ένα βήμα παραπάνω στην αυτογνωσία. Και τι να τα κάνεις τα πλούτη και τις τιμές όταν δεν ξέρεις ούτε καν ποιος είσαι;
Πέρασαν χρόνια, την ύπαρξή του ταλάνισαν πολλές απογοητεύσεις και μια ζοφερή γεύση τον άφηνε να παραπαίει σε πελάγη μαρτυρικών αποριών....γιατί τόση αδικία;
Αυτό το τελολογικό μοντέλο λειτουργίας του κόσμου στάθηκε ανικανος να καταλάβει. Τι σκοπό ανώτερο άραγε υπηρετεί η κάθε αισχρή αδικία; Τόσο μικρός ήταν ώστε να  αδυνατεί να διακρίνει τι λανθάνει πίσω από τα φαινόμενα;
Τελικά η Θεία Δίκη ήρθε απρόσκλητη, ακριβώς τη στιγμή που έπαψε να την έχει ανάγκη και να ικετεύει να του δείξει το δρόμο. Είχε ήδη το δικό του δρομοδείκτη για να βασιστεί σε οποιαδήποτε πυξίδα. Και το πιο παράδοξο είναι ότι μπορούσε να αξιολογήσει τη σημασία της δικαίωσης.
Ένιωθε δικαιωμένος γιατί είχε ισχυροποιήσει την ιδιότυπη έννομη τάξη του την προσωπική που δε γύρευε αδέξια έξωθεν δικαιώσεις. Αφού οι κοινωνικοί νόμοι απέβαιναν ανυπόστατοι, δημιουργησε το δικό του νομικό καθεστώς, ικανό να δώσει υπόσταση στην ελευθερία του. Και εντελώς ως δια μαγείας, όλοι οι άλλοι έμοιαζαν να ακολουθούν σαν υπνωτισμένοι...
Δικαίωση είναι η συνειδητοποίηση ότι η δικαιοσύνη φωλιάζει μέσα μας, ακόμα και αν έρχεται σε ρήξη με  την κοινωνική ειρήνη. Εξάλλου, κάθε ανατροπή είναι απόρροια της αντιπαράθεσης με το κατεστημένο. Και δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή για να ανατραπεί αυτός ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε. Αν ξεκινήσει από το μηδέν, μπορεί και να βρει το δίκιο του...