Παρόν

Το παρελθόν : εικόνες που συντίθενται από υλικά γλυκόπικρα. Πώς έκανα τόσο φριχτά λάθη ; Άραγε ήμουν τόσο αδέξιος και επιπόλαιος ;Στο παρελθόν βλέπω τα πιο ειδεχθή εγκλήματα με εμένα δράστη, να μου κλυδωνίζουν της συνείδησης τη νηνεμία, εκεί όπου κρίνομαι αμερόληπτα και δε δύναμαι να διολισθήσω.

Το παρελθόν καταδιώκεται από την αίσθηση του ανεπίστρεπτου. Κάθε πεπερασμένο χρονικό σημείο δεν είναι πια αυθυπόστατο, δεν είναι καν υποστατό. Φροντίζει η μνήμη μας να το διαστρεβλώσει, να το εξωραϊσει τυλίγοντάς το σε μια απατηλή ανάμνηση προορισμένη σε αιώνια ανατροφοδότηση του παμφάγου εγώ μας. Κάπως έτσι, το παρελθόν κάνει σινιάλο με τη δανεική αίγλη του επίπλαστου μανδύα, εκείνου που εμείς επιλέγουμε να του δώσουμε. Σβήνουμε ο,τι μας πόνεσε ή μας είναι αδιανόητα οχληρό και συγκρατούμε όψεις και στιγμές που κατατείνουν στην προσωπική δικαίωση. Όλα, σε μια διαδικασία ερμηνείας απόλυτα αυθαίρετη και αιρετικά αλλοιωτική.

Η ανάμνηση μας συνδέει με κομμάτια του εαυτού μας που στην πορεία χάθηκαν, εξελισσόμενα στην ενεστώσα τους μορφή. Και πάλι όμως είναι τα κομμάτια που εμείς διασώσαμε εξαντλώντας με γενναιοδωρία όλο το υποκειμενικό μας πνεύμα !

Συνεπώς η ανάμνηση είναι δικό μας δημιούργημα και όχι του χρόνου. Εμείς τη μπολιάζουμε με φαντασία, εμείς την υψώνουμε σε ιδεατές σφαίρες, εμείς τείνουμε να εξιδανικεύουμε τα παρελθόντα, απλώς και μόνο επειδή αισθανόμαστε αδύναμοι απέναντι στο χρόνο. Ακόμα και τα επώδυνα συμβάντα τα ντύνουμε με ακόμα πιο αβάσταχτο πόνο, εμφορούμενοι από την εγγενή μας ανάγκη να μας στοιχειώνουν έντονες, άξιου λόγου εμπειρίες.

Δρούμε έτσι βασιζόμενοι σε ένα άτυπο καταστατικό της συνείδησης, που είναι λίγο ή πολύ σε όλους κοινό και γνώριμο.

Άρα το παρελθόν διέπεται από τη δραματικότητα ανεκπλήρωτων σκηνών, από τη δαιμονική επιρροή απωθημένων, την τραγικοποιημένη  παρουσίαση ατυχών στιγμών και την μυθοποιημένη αντίληψη των ευχάριστων, τερπνών στιγμιοτύπων. Σε κάθε περίπτωση, στο παρελθόν σιγοβράζει η αίσθηση της απώλειας και, μολονότι υφέρπουσα, κατάλήγει να το διαφεντεύει. Χάσαμε δυνατότητες, δυνητικές εμπειρίες, εναλλακτικές τροχιές και ρότες, και με αυτό τον τρόπο χάσαμε εμάς.

Το μέλλον από την άλλη πλευρά όσο πάει μοιάζει και πιο ομιχλώδες. Πάλι υπάρχει όμως η προσδοκία, ο πάλλευκος καμβάς, η ευκαιρία να μαγαλουργήσει η αμαρτωλή φαντασία. Όντας και αυτό μη υποστατό, διακρίνεται από την ειρωνία ότι αγνοούμε ακόμα και αν θα γίνει κάποτε υποστατό, αν θα υπάρξει. Και όμως, πιστεύουμε σε αυτό, ελπίζουμε στις αλλαγές που θα φέρει και ποντάρουμε μονοπωλιακά στα μελλοντικά ευτυχήματα κάνοντας βλάσφημα λογικά άλματα. Είμαστε προγραμματισμένοι να υπερεκτιμούμε και να υποτιμούμε την επιρροή του χρόνου, όχι όμως και να εκτιμούμε το ότι μας δωρίζεται. Αυτή είναι κατάρα που συνυφαίνεται προς τη φύση μας τόσο αδιάσπαστα, τόσο άρρηκτα και στενά, που δε μπορούμε να κάνουμε κάτι για να απεκδυθούμε αυτής.

Μοιρασμένοι στην καλλωπισμένη εικόνα του χθες και μεθυσμένοι από την απεριόριστη δυνατότητα που μας επιφυλάσσει το αύριο, καταλήγουμε να χάνουμε το μόνο τεμάχιο χρόνου που θα έπρεπε να εκτιμάμε: το παρόν.

Το παρόν τρέχει, είναι υπαρκτό, απλό και ξάστερο.

Είναι βίωμα- το βίωμα είναι αποσύνδεση από τη σήψη της εικασίας και καταλύτης του αργού θανάτου.

Είναι αυτό που νιώθουμε, βλέπουμε, ακούμε, ποθούμε...χωρίς μεσολαβήσεις και παρεμβολές.

Το πιο αποτρόπαιο έγκλημα κατά του χρόνου είναι οι άδειες μέρες.

Η ύβρις ότι έχουμε άπειρο χρόνο, που νομιμοποιεί τις αναβολές και εκλογικεύει τον κορεσμό. Αυτόν όπου τίποτα δε σου κάνει αίσθηση και μαραμένος γυρεύεις λίγη ζωή. Αυτή η αίσθηση που δε μπορείς να κάνεις ανακωχή ούτε με τον κόσμο, ούτε με τον κόσμο σου και καταλήγεις αποξενωμένος και από τους δύο κόσμους. Όταν όλα τρέχουν και εσύ κάνεις βουτιά στα παρωχημένα ή περιμένεις το θαύμα στα μελλούμενα. Τι οξύμωρο αλήθεια, να πιστεύουμε πιο πολύ στους γρίφους παρά στην τρέχουσα πραγματικότητα !

Θέλει σεβασμό το παρόν γιατί είναι το μόνο που μας ανήκει. Πάνω στο φευγαλέο του πέρασμα γεννιούνται τα πιο απίθανα βιώματα, τα πιο αληθινά.

Κοντεύει να βραδιάσει, και η πάλη μου με τον Αύγουστο παραμένει άνιση. Η μάχη με το παρόν που μερικές φορές περιφρονώ. Και καθώς η μέρα βαδίζει στη δύση της, ένα πράγμα υπόσχομαι στον εαυτό μου: όχι άλλες άδειες μέρες.-