Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Στη Σιωπή που Φοβάσαι να Ακούσεις

Ένιωθε την ανάγκη να αποτραβηχτεί.Από όλους εκείνους που προκατασκεύαζαν την εικόνα και τις αντιδράσεις της.Από τις φωνές που δεν άφηναν τη δική της σιωπή να ακουστεί.Τελείωνε ο Νοέμβριος μαζί με κάτι συνεσταλμένες προσδοκίες για ανατροπή σκηνικού.Καθώς τρύπωνε το κρύο μέσα της, ενώ περιδιάβαινε δρόμους ρυπαρούς, με ανάσες χρωμάτων, θέλησε να χωθεί σε έναν ημισκότεινο χώρο.Να χαθεί.Να πιει γουλιά γουλιά κόκκινο κρασί και να κρυφογελάσει με τις παιδιάστικες αντιλήψεις των γύρω της.Με τα κωμικά τους άγχη, την ανατριχίλα της εμετικής επικαιρότητας, τα προγραμματισμένα φωτάκια των επικείμενων χριστουγέννων,τις διαφημίσεις.Παρατηρεί τη βρόχινη οργή ανακουφισμένη στους άνυδρους δρόμους.Σαν άγονα όνειρα που γεννούν θαύματα.Στην κοιτίδα του παράδοξου, μέσα σε καταφύγιο αδιεξόδων.Έξω μυρίζει νοτισμένο χώμα, σαν πολυαναμενόμενη ευεργεσία.Ανέλπιστη.
 
Χαζεύει την κρυμμένη ομορφιά της πόλης.Έτσι μελαγχολική, δίχως υπόσχεση, την αγγίζει πραγματικά.Απολαμβάνει τη μοναξιά της, η μέρα απλώνεται σε μια απεραντοσύνη φιλόξενη, που όλα τα περικλείει.Η σιωπή της κάνει κρότο.Την αφουγκράζεται με νήπια περιέργεια.Αυτά που διαμηνύει είναι ώρες-ώρες αβάσταχτα.Εγκλωβισμένα εντός της, δοκιμάζουν την ηδονή της χειμαρρώδους απελευθέρωσης.Όλες αυτές οι έξωθεν φωνές, φίμωναν τη σιωπή της.Στην απομόνωση συναντά την αλήθεια της.Εκεί που τίποτα δε χαρίζεται, οι κολακείες είναι τα ύπατα ανοσιουργήματα, οι επιθέσεις άνανδρες απόπειρες επικάλυψης της ανασφάλειας του επιτιθέμενου.Εκεί που είναι σε εναγκαλισμό παράφορο με τα δικά της λάθη.Τα πάθη και οι παραφωνίες θεριεύουν, υψώνουν ανάστημα,δηλώνουν ευθαρσώς''είμαι εδώ''.Άφησε τον εαυτό της να παραδέρνει σε υβρίδια επιδράσεων, να καταντήσει ένα πενιχρό επινόημα ρηχών οντοτήτων, που βιάζονται να βάλουν τίτλο και λεζάντα κάτω από κάθε τι.
 
Πίστεψε πως είναι αυτό που οι άλλοι έβλεπαν σε αυτή.Στον παραμορφωτικό φακό των Άλλων , εκείνη εμπιστεύθηκε την εικόνα της.Την άδειασαν.Δεν έχει την αναγκη ούτε να τους πει ''αντίο''.Τρομάζει μπροστά στην αθέατη ομορφιά των όσων προσπερνούσε.Έχανε τον εαυτό της, τη ζωή μέσα από την αλήθεια του, την υποτιμημένη ευλογία να απολαμβάνει αυτή την αλήθεια.Αυτή την ασύλληπτη ομορφιά της ζωής και των σκέψεων που γεννά δε μπορεί να την μοιραστεί με κανένα.Μόνο μια θέσει μοναχική ψυχή μπορεί να τη συναισθανθεί και να πλημμυρίσει παράλογη αυτάρκεια.Δεν την πειράζει που νιώθει μόνη επειδή δε φοβάται να είναι μοναχική.Στη μοναχικότητα  εκτιμάται η αληθινή συντροφιά.
 
Γιατί όταν δεν είσαι ευτυχισμένος μέσα την ίδια σου την ύπαρξη, κάθε είδους συντροφιά σε κάνει να νιώθεις ολότελα μόνος.Το να ψάχνεις τη λύση έξω από εσένα, σημαίνει ότι μέσα σου διαιωνίζεις το αδιέξοδο.Το να περιμένεις από έξω την απάντηση, σημαίνει ότι αδυνατείς να θέσεις τη σωστή ερώτηση.Το να ζητάς να αγαπηθείς προϋποθέτει ικανότητα να αγαπήσεις δίχως όρους.Αυτό που ψάχνεις ίσως βρίσκεται στη σιωπή σου που φοβάσαι να ακούσεις.Άκουσε για να εισακουστείς.

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Απουσίες

Έμαθα να ζω για τις στιγμές που μοιραζόμαστε.Αυτές που απωθούν τη σκουριά της εποχής και με ανατείνουν σε σφαίρες υπερουράνιες, που ούτε τόλμησα να πιστέψω πως υπάρχουν.Αμυντικά, πάντα επέλεγα να κατοικώ σε εναλλακτικές πραγματικότητες.Κι ερχόσουν εσύ να με απογειώνεις, με τρόπους τόσο απλούς, ώστε να καταντούν περίπλοκοι.Φευγαλέα φυγή από το θάνατο.Έτσι τιτλοφορούσα σιωπηρά τις βραχύβιες αποδράσεις μας από την ανούσια ζωή.Πώς ολάκερος ο κόσμος αναπροσδιοριζόταν με το που έβλεπα τη μορφή σου να πλησιάζει, παραμένει μυστήριο.Σαν όλα να φωτίζονταν από ένα φως αλλοπαρμένο.Από μια μεθυστική χαρά που κάλπαζε στις λεωφόρους της προσδοκίας.Ολοένα με μάγευες, όσο περισσότερο σε γνώριζα, τόσο μεγάλωνε η ορμή μου να σε μάθω ολοκληρωτικά.Ένιωθα όπως όταν ήμουν παιδί.Τίποτα να αποδείξω, τίποτα να σκαρφιστώ.Η αλήθεια μου ανόθευτη στο πιάτο, αυτή ήταν η δική μου άνευ όρων απελευθέρωση.Μέσα από εσένα και για εσένα.Κινδύνευα να μολυνθώ από την ρετσινιά του ανυπόφορα ρομαντικού και το πιο επικίνδυνο είναι πως συλλάμβανα τον εαυτό μου να αντλεί μια ένοχη ευχαρίστηση σε αυτή την πιθανότητα.Ένας άκακος άνθρωπος, δίχως συγκροτημένη σκέψη, αφιλόδοξος, αποπροσανατολισμένος από κάθε τι εγκόσμιο, να ζει μόνο με την αναμονή της επόμενης φυγής.Να ζει σε έναν κόσμο για δύο που θαυματουργικά γίνονταν ένα, και ζούσαν στον ενικό τους κόσμο.Και εκεί το πλήθος αποκτούσε χρώμα αλλά και μία αλαζονικά κομπαρσική ιδιότητα..το πλαίσιο σε μια παράδοξη αρμονία.
 
Είναι λες και το ότι σε αγαπώ με καθορίζει απολύτως.Σα να με περιγράφει μονολεκτικά.ΓΙατί αυτό με γεμίζει, αυτό με εμπνέει, αυτό μπορεί να με γεννήσει ξανά αλλά και να με διαλύσει.Όλοι όσοι διατείνονται ότι το να αγκιστρώνεσαι πάνω από έναν άνθρωπο είναι επισφαλές, είναι επειδή δεν έχουν νιώσει ότι η πιο δυνατή αγάπη δεν φοβάται το όποιο ρίσκο.Γνωρίζει ότι αυτό την ισχυροποιεί γιατί τότε καλείται να υψώσει τη φωνή της.Να υπάρχει ακόμα και διαμέσου της απουσίας της.Κυρίως τότε.
 
Κάθε φορά που πλησίαζε η ώρα του αποχαιρετισμού, ήξερα πως δεν ήταν και η ώρα του αποχωρισμού.Παρ' όλα αυτά, με έζωνε η γνώριμη αγωνία, η ανημπόρια ενός ανθρώπου απέναντι στον αμείλικτο Χρόνο που όλα τα ανακυκλώνει και τα δοκιμάζει.Ήδη το μυαλό μου έκανε άλματα σχεδιάζοντας την επόμενη φορά.Το επόμενο ταξίδι στο Θαύμα.Να που ο Χρόνος δρα ευεργετικά όταν οι ψυχές που συναντώνται, απελευθερώνονται.Η γύμνια των ψυχών η αμοιβαία, αυτή είναι που σκοτώνει τον τρομερό θάνατο.Να μη φοβηθείς να εκθέσεις την ψυχή σου, να μη λυγίσεις αντικρύζοντας την ψυχή του άλλου.Ο Χρόνος τότε γίνεται περίεργος, μέσα από μία αντιστροφή των ρόλων: καθορίζεται αντί να καθορίζει.
 
Και όπως τα χιλιόμετρα απλώνονται ανάμεσά μας με υποβόσκουσα απειλή, νιώθω ότι ποτέ δεν είσαι απών.Είσαι Εδώ ακόμα και όταν λείπεις.Ίσως περισσότερο τότε.Όπως και η Αγάπη.Περιφρονεί τα μέτρα και τα σταθμά, εξαλείφει τις αποστάσεις.Οι απουσίες υπάρχουν μόνο όταν λείπει η ίδια η Αγάπη.Γιατί όταν εκείνη είναι παρούσα, με έναν παράλογο τρόπο, τις εκμηδενίζει.
 
Είναι αυτή που μας κάνει να είμαστε συνέχεια μαζί, ακόμη και αν στην ''επίσημη''πραγματικότητα είμαστε μίλια μακριά.Είναι η αιώνια ένωση.Η εγγύτητα σε πείσμα των γεωγραφικών προσδιορισμών.Η ακαταμάχητη λαχτάρα για την επόμενη εξόρμηση στο φως.Είναι που σε βλέπω παντού, που σε νιώθω σε κάθε μου βήμα.Είναι που είσαι πάντα Εδώ γιατί κατοικείς μέσα μου.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Η Ευτυχία ερχεται πάντα απρόσκλητη

Όλα ήρθαν απρόσκλητα.Τα κοιτάζει με δέος.Χλωμές φιγούρες που άνθισαν στη νεφέλη μιας μέρας όλο αυτάρκεια.Στιγμές άμοιρες υποσχέσεων σουλατσάρουν σε λεωφόρους ευτυχίας.Δρόμοι απέραντοι, με φώτα αχνά, άλλοτε ανυπόφορα δυνατά.Εκτυφλωτικά.Πρωινά αγέλαστα, χωρίς προσδοκία.Με παγωμένα άκρα και χείλη σφιγμένα, περιφέρεται χωρίς νόημα.Σαν κουρδισμένο ανθρωπάκι, στη φασαρία της πόλης, ανυπόμονο να εγκλωβιστεί στην άκαρπη μοναχικότητά του πάλι.Το βράδυ, που όλα κρύβονται, που μπορεί και αυτή να κρυφτεί στο σκοτάδι, αγκαλιά με τους ήχους και τις λέξεις να ξορκίζουν τις σκέψεις που κομίζουν αυτοκαταστροφικά έναν αλλιώτικο θάνατο.Το καθημερινό κλίμα μοιάζει ακόμα πιο πένθιμο.Μέσα από τη βοή, κλείνονται όλοι σε μια θνησιμαία σιωπή.Ό,τι και να πουν, όσα σοφά και στομφώδη λόγια, όσο και να νομίζουν πως εξελίσσονται, πάντα οπισθοδρομούν.Γιατί δε μπορούν να επαναφέρουν τη χαρά.Νιώθει κινούμενο φάντασμα που καρπώνεται κάτι από την περιρρέουσα δυσθυμία.Κλέβει κάτι από το ανέκφραστο των ακινητοποιημένων μορφών.Όλα τριγύρω τρέχουν και όμως ο χρόνος μοιάζει καρφωμένος στο απέραντο λευκό της παντοτινής στασιμότητας.Μέσα από την εξέλιξη, βραδυπορεί η αληθινή πρόοδος.Και εκείνη σαστίζει μπροστά στην οδυνηρή δυνητικότητα του ιδανικού της κόσμου, αποφασίζει ότι εκεί δε μπορεί να συνυπάρχει παρά να είναι η μόνη παρούσα.

Όλοι αναζητούν την ευτυχία με τον πλέον αυτοκαταστροφικό τρόπο.Καρτερούν να τους την προσφέρει απλόχερα μια μαγική ψυχή που θα έχει ξεμείνει πίσω από αυτόν τον κόσμο και όμως θα είναι τόσο πιο μπροστά από αυτόν.Κοιμίζουν τη δική τους βούληση ξενυχτώντας με κωμικές απόπειρες μιμητισμού.Θάβουν αμαχητί κάθε ψήγμα της δικής τους προσωπικότητας που, εμβρυϊκή, βρυχάται στην ανυπαρξία.Προσποιούνται πως ακούνε ενώ εκπαιδεύονται στο πώς θα σχηματίσουν άποψη, που είναι συρραφή αλλότριων σχολίων και όχι δικό τους προϊόν.Κριτικάρουν με μένος και μανία, χωρίς όμως να αποχωρίζονται το βόλεμα και το συμβιβασμό τους.Κάποιοι πονούν ακόμα.Το διακρίνει στα μελαγχολικά τους πρόσωπα που παριστάνουν τα απαθή μέσα στη λήθη της μέρας.Γυρεύουν δανεική αισιοδοξία μα πέφτουν πάνω σε επικρίσεις και μοιρολατρικά λογύδρια.Δεν αντέχουν άλλο αργόσυρτο θάνατο.Να γίνονται επαίτες μιας φυσιολογικής ζωής.Να εκχωρούν την ορμή και τα νιάτα τους σε μια νομιμοποιημένη και επιβεβλημένη αναμονή.Θέλουν τον κόσμο και τον θέλουν τώρα.Θέλουν την ψυχή τους να βγει στο φως.Να νιώσουν.Να μην χάνονται σε αναπαραγόμενα αδιέξοδα.Να γελάσουν μια φορά χωρίς καταναγκασμό.Να γελάσουν με όλο τους το είναι.Να πάυουν να αναμοχλεύουν νοσταλγικά άλλες εποχές όπου όλα ήταν απλά και ξάστερα.Να διεκδικήσουν το δικό τους ''τώρα''.Γιατί μόνο αυτό μπορεί να δώσει νόημα στο πριν και στο μετά.Γιατί μόνο αυτό μπορεί να χωρέσει το θαύμα μιας ευδαιμονικής ανατροπής.
 
Κάπως έτσι, λίγο πριν ο νυχτερινός της περίπατος τελειώσει, μέσα στο βάλσαμο των σκοτεινών εικόνων, κάποιες φιλόδοξες σκέψεις σφηνώνουν στο μυαλό της.Η αναζήτηση της ευτυχίας είναι από μόνη της προβληματική.Περιέχει πολλά λογικά άλματα, το ότι έχουμε επίγνωση των επιθυμιών μας και του τρόπου ικανοποίησης αυτών.Παραβλέπει το πώς αυτές δαιμονικές μας διαφεντεύουν και μας θολώνουν την όραση.Ληστεύουν ολοένα κομμάτια από το δικό μας παρόν.Από το ''τώρα'' που μπορεί να γίνει ''για πάντα'', αλλά το βλέμμα λοξοκοιτάζει μπρος-πίσω και καθηλώνεται κάπου ανάμεσα.Η ευτυχία έρχεται πάντα απρόσκλητη.Δεν καταφθάνει ως λυτρωτική απάντηση στις δικές μας ερωτήσεις,ως ενσάρκωση των επιθυμιών μας.Ξεδιπλώνει και απομυθοποιεί αυτές τις επιθυμίες για να μας δείξει ότι δεν είναι ουσιαστικά δικές μας.Κάποιος, κάπου, κάποτε, μας τις εμφύτευσε, και τις οικειοποιηθήκαμε από το φόβο να γίνουμε μη φυσιολογικοί.Από το φόβο να ζήσουμε με τη διαφορετικότητά μας.Από το φόβο να ζήσουμε.Η ευτυχία είναι πάντα εκ-πληξη.Αναγέννηση και αναπροσδιορισμός.Νέα ματιά, νέα οντότητα.

Και όταν κάποια στιγμή παραιτηθείς από την προσδοκία να γίνεις ευτυχισμένος, το δικό σου το ''τώρα'' παίρνει προβάδισμα.Γίνεσαι ευτυχισμένος.Έτσι ξαφνικά.Μα είναι μια ευτυχία που ουδέποτε φαντάστηκες, και όμως σε διαπερνά, αποκαλύπτοντάς σου έναν εαυτό που είχες καταχωνιάσει στην αφάνεια.Είναι η ευτυχία που έρχεται πάντα δίχως πρόσκληση.Ακριβώς επειδή είναι αντισυμβατική και θέλει να αναποδογυρίζει το σύμπαν σου.Είναι η στιγμή που η αυτογνωσία αποκορυφώνεται.Ακόμα και αν δεν την αντέχεις, ακόμα και αν ένιωθες ασφαλής μέσα στις επίπλαστες επιθυμίες σου.Είναι που τότε δεν είναι αργά, ούτε νωρίς.Γιατί δεν υπάρχουν κανόνες.Ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι η ζωή όπου αφήνεσαι αμήχανος να πρωτοτυπήσεις.Τώρα που έπιασες το νόημα δεν χρειάζεσαι τα κόλπα.Είναι δεκανίκια για τους ανελεύθερους που περιμένουν ακόμα έναν σωτήρα.Αύριο.