Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Μοναξιά

Πάλι μόνη. Ακυβέρνητη. Είναι ένα ανυπόφορα γλυκό μαρτιάτικο βράδυ. Πλουμιστό το φεγγάρι και ένας αποζημιωτικά έναστρος αιθέρας καμαρώνει από ψηλά. Μυρωδιά από τα τριαντάφυλλα του γειτονικού κήπου, στον ουρανίσκο γεύση από βανίλια υποβρύχιο.
Όλα μοιάζουν λουσμένα στο φως μιας πρώιμης άνοιξης.
Και τι πιο όμορφο από την προσδοκία που καθρεφτίζεται στα πρόσωπα ! Υποστασιοποιείται η ψυχή στην όψη και αποκτά και εκείνη νόημα.
Κάτι τέτοια βράδια νιώθει πως κινείται από μια πανίσχυρη διαύγεια που την κάνει να διαβάζει αποκρυφιστικά μηνύματα, να αποκωδικοποιεί δύσβατα θέλγητρα, να αποκρυπτογραφεί δύστροπους γρίφους.
Τυπικά, πιο μόνη από ποτέ. Εξασκήθηκε στα ραπίσματα, γυρνάει αντανακλαστικά και το άλλο μάγουλο.
Και όμως, νιώθει πιο δυνατή από ποτέ. Πιο μόνη και πιο δυνατή από ποτέ.
Η έλλειψη κυβερνήτη την αναγκάζει με βίαιη ορμή και με έξαλλη προσταγή να επικαλεστεί τον εαυτό της. Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τα τιμόνια, πώς άλλωστε, αφού πάντα τα παρέδιδε σε άλλους?
Όμως η ταχύτερη πηγή γνώσης είναι η ανάγκη.
Μέσα σε υποκατάστατα και απόπειρες άστοχες να νικήσει τη μοναξιά, τη γιγάντωνε.
Δεν είναι μόνο το ξόδεμα σε μια πλημμύρα από ανούσια πάθη.
Ότι κατακερματιζόταν σε κομμάτια που ουδέποτε επανενώνονταν και που τη δίχαζαν οικτρά.
Ούτε όσους πλήγωσε από την άγνοια του ποια πραγματικά είναι.
Αυτή ήταν η δική της τυραννία.
Μια κληροδοσία που χρόνια εθελοτυφλώντας καρπώθηκε.
Είναι και αργά να την αποποιηθεί και πρέπει να κάνει αγώνα για να την αποτρέπει από πάνω της.
Πολύ περισσότερο, είναι οι μέρες που χαμένες τη χλευάζουν με γεύση στυφή, όλες θυσιασθείσες στο βωμό της μοναξιάς, σε μία ατέρμονη μάχη εξάλειψής της που επέφερε με σατανική ειρωνία τη λερναία της μονιμοποίηση.
Όπως πάντα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να συναντηθεί με αυτό που για δεκαετίες έτρεμε.
Ήταν ανέκαθεν μόνη.
Η ψυχή της υπέφερε αποζητώντας μια αβασάνιστη συναναστροφή να αναβάλλει κάποια οχληρή ενδοσκόπηση.
Θέλει κότσια να αναμετρηθείς με το χάος και εκείνη είχε τη δείλία σημαία.
Κάποιος, στο δρόμο, γενναιότερος, θα βρισκόταν να τη σώσει.
Αλλά μήπως την ένοιαζε και να σωθεί?
Η σωτηρία προυποθέτει συνειδητοποίηση του αδιεξόδου, επιθυμία για έξοδο από το λαβύρινθο.
Τι γίνεται όμως όταν φοβάσαι τη στιγμή που θα βγεις στο φως?
Είναι η στιγμή που εσύ και η μοναξιά σου συγκρούεστε μετωπικά, μετά από μακροχρόνια, αμφίδρομη περιφρόνηση.
Δεν έκανε πίσω, ευτυχώς.
Είπε το μεγάλο ''Ναι'' και έσκυψε στην άγνωστη ψυχή της με αγνή περιέργεια.
Τόσο καιρό πάλευε να γεμίσει τα κενά με βιαστικές περιπλανήσεις σε άλλους γαλαξίες που την αποπροσανατόλιζαν ολοένα. Προσπαθούσε να καταλάβει την ψυχοσύνθεση των άλλων ξεχνώντας ότι η δική της είναι απροσπέλαστη.
Έδινε όλο της το πάθος για να μεταγγίσει ευτυχία στους συνοδοιπόρους της που σαν αρπακτικά απομυζούσαν και την ύστατη ελπίδα της να εξανθρωπισθεί, χωρίς να έχει συλλογιστεί ότι  όταν νιώθεις δυστυχής μόνος σου δεν είσαι σε θέση να καταστήσεις κάποιον ευτυχισμένο.
Είναι η αυτάρκεια ρίζα της ευτυχίας και ας διακηρύττουν κάποιοι ότι αυτά είναι προοδευτικά φληναφήματα.
Όλα ακολουθούν μια διαδρομή με εκ των έσω σημείο εκκίνησης.
Ένας άνθρωπος μοναχικός, ουδέποτε είναι αληθινά μόνος.
Οι μέγιστες συγκινήσεις και οι πιο σπάνιες αισθήσεις προέρχονται από τη συμφιλίωση με τη μοναξιά.
Πού αλλού μπορεί να ανταμώσει κάποιος με την Αλήθεια του πέρα από τα μοναχικά μονοπάτια όπου κανένα φως και κανένας δρομοδείκτης δεν εμφανίζονται?
Οι από μηχανής θεοί είναι για τους αμήχανους.
Και δε μπορεί να είναι αμήχανος εκείνος που έχει εκ των πραγμάτων ωθηθεί στην εύρεση τρόπων, ακόμα και για τα πιο μικρά.
Είναι ο μοναχικός άνθρωπος κοινωνός του πόνου, άρα και δικαιούχος της ηδονής.
Ξέρει ως το βάθος της ύπαρξής του πως η σιωπη είναι η απαράγραπτα δική του ευγλωττία.
Την κατέκτησε με σθένος και αυτοθυσία αντιστεκόμενος σε ευτελή λογύδρια και ιταμούς πλατειασμούς.
Μέτρησε αιώνια δευτερόλεπτα κοιτάζοντας πειθήνια τους δείκτες του ρολογιού να εντείνουν την αγωνία του.
Περίμενε μάταια το τηλέφωνο να χτυπήσει να έχει ένα άλλοθι, μια εξωγενή παγίδα.
Μέρες και νύχτες προσευχόταν για ένα θαύμα, σε κάτι ικεσίες βέβηλες.
Μέχρι που το κατάλαβε, ο δρόμος δεν είναι απλός.
Αφού ψάχνει διέξοδο, το να προσπαθεί να διολισθήσει με γελοία βολέματα, του φράζει εκ των προτέρων το δρόμο.
Όχι, δεν τη μπορεί την καθήλωση.
Θέλει ελεύθερη να πορευτεί...να θαυμάσει τον πορτοκαλόχρωμο ουρανό κάτι απογεύματα που όλη η πλάση γιορτάζει κρυφά, να μυρίζει το γιασεμί χωρίς συνειρμούς, να νιώθει το μπλε της θάλασσας να αφυπνίζει τις ταξιδιάρικες τάσεις της, να καθήσει ένα λεπτό χωρίς να σκέφτεται τίποτα, χωρίς αλληλεπίδραση, χωρίς καν υποσυνείδητη επίδραση, χωρίς αιφνιδιασμούς και αναπάντεχα, μόνο με το δροσερό αεράκι να της ψιθυρίζει ότι όλα εξελίξιμα είναι και ονειρώδη, αρκεί να λυτρωθεί από το χαμό που τόσα χρόνια εξουσιοδοτούσε.
Η λύτρωση απαιτεί αποδοχή της μοναδικότητας και αυτή είναι αδιανόητο να συντελεστεί χωρίς τη μοναξιά.
Ένα από τα πολλά αλλόκοτα της ζωής είναι ότι ο μοναχικός άνθρωπος διαθέτει την πληρέστερη και ουσιαστικότερη αντίληψη περί συντροφικότητας.
Να είναι άραγε επειδή έχει κατορθώσει να κρατάει συντροφιά στον εαυτό του?

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Μεταμφιέσεις

Η αιώνια μεταμφίεση..Τι τέχνη και αυτή ! Αλλόκοσμη και όμως τόσο ανθρώπινη !
Στα πέρατα της ανθρώπινης ύπαρξης και στην αλλοίωση της ουσίας της, εκείνη ενσαρκώνεται.
Καιροφυλακτεί για να αποθεωθεί σε στιγμές αδυναμίας και λιποψυχίας.
Τι πιο τρομακτικό από μία ευθεία συνομιλία με την πραγματική σου προσωπικότητα?
Ναι, εκείνη που τεχνηέντως καταχωνιάζεις στη λήθη γιατί δεν την αντέχεις.
Γιατί τη φοβάσαι, την αγνοείς, δεν την αντιλαμβάνεσαι, ίσως την απεχθάνεσαι.
Με ένα προσωπείο πορεύεσαι μέσα στων εποχών την παράξενη αίγλη, νικημένος.
Μέσα στο εξουθενωτικό γύρισμα των καιρών, σε χιλιάδες κενά βλέμματα, άπειρες κούπες καφέ, αμέτρητα βήματα κάτι μέρες που από κάτι έμοιαζε να πασχίζεις να δραπετεύσεις...
Μα ακόμα και τη μεταμφίεση απέτυχες να σκαρώσεις !
Καλώς ή κακώς, στο μέσο της διαδρομής, γύρισες πίσω.
Και σου είχαν πει, φωνές στιβαρά επιβλητικές...μη γυρνάς πίσω !
Ανταμώνεις τα λάθη σου και όταν πια καλείσαι να αντικρύσεις τη μέρα χωρίς προσωπείο, παύει να σου φαίνεται απρόσωπη, και αυτή της την ταυτότητα αρχίζεις να τη βρίσκεις ενοχλητική...
Πόσο εύκολο είναι να ζεις σαν ένας άλλος ! Αλλότριος, ξένος, αλλοίος.
Την ίδια στιγμή, σε δηλητηριάζει. Η ευκολία ισοπεδωτικό κόλπο είναι και το αντίτιμο πάντα στήνει ενέδρα.
Μέσα από τις μέρες τις ηλιόλουστες που η αρμονία αβάσταχτη γύρω σου έστηνε χορό...σαν ψέμα , σαν δώρο υπερβολικό που δεν μπορούσες να δεχτείς, με τη χαρά διάχυτη γύρω σου σε μια παραφορά του προσωρινού, αναρωτιέσαι...μήπως οι μορφές γύρω μου είναι αληθινές?
Την τρέμεις την αλήθεια, ερεθίζει τις πιο ανάπηρες πλευρές του είναι σου.
Πώς να αντιμετωπίσεις έναν κόσμο στο μεταίχμιο που σαρώνει την ουσία σου?
Αναγκαστικά, έκρυψες αυτό που είσαι.
Τώρα, ούτε που το θυμάσαι.
Έχεις βολευτεί πίσω από μια δίνη συμβιβασμών.
Και έλεγες πάντα ότι η επίτευξη μιας στοιχειώδους ισορροπίας είναι απόρροια συμβιβασμών .
Καμάρωσε τώρα τη μεγαλοπρεπή σου θεωρία !
Αν μπορούσες να δεις τον εαυτό σου στα καθημερινά του τεχνάσματα, θα συρρικνωνόσουν από ντροπή.
Μικρός, λίγος, ασήμαντος, χαμένος στην αυτολύπηση...Μερικές φορές προσεύχεσαι να κυλήσουν οι ώρες ήσυχα και αθόρυβα, χωρίς πολλές διεργασίες.
Όταν κάτι πάει αντίθετα με τα προγνωστικά σου, ταράζεσαι πολύ.
Αλλά εκείνο που περισσότερο από όλα σε δαιμονίζει, είναι να αποπειραθεί κάποιος να δει πέρα από την τόσο καλοστημένη σου επιφάνεια. Παρανοείς, το θεωρείς ιεροσυλία, θέλεις αν είναι δυνατό σε μία στιγμή να εξαφανιστείς.
Ζεις μέσα από τη ρηχότητα, με τρόπο που το βάθος σε πανικοβάλλει.
Το ξεσκέπασμα ακόμα και ενός ψήγματος αλήθειας είναι ο δικός σου εφιάλτης.
Όσα και αν έμαθες, ξέχασες το πλέον σημαντικό, να αγαπάς εσένα.
Πώς μπορείς να κάνεις φίλους όταν έχεις εσύ δημιουργήσει έναν εγγύτατο, πολυμήχανο εχθρό που ανατροφοδοτείς συνέχεια?
Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο.
Ούτε καν ο τρόπος που ανηφορίζεις το δρόμο για το σπίτι σου, ούτε το αιωνόβιο περίπτερο στη διασταύρωση, ούτε το φεγγάρι που κάθε βράδυ όλο αινίγματα σε προκαλεί.
Είναι άραγε αργά?
Σκέψου μόνο πόσο το πλαστό σου πρόσωπο σου έχει αφαιρέσει τη θέληση.
Τη θέληση να αλλάξεις, να γυρίσεις πίσω, και ας σε απέτρεψαν με πυγμή κάποτε, να φτάσεις στον πυθμένα, από εκεί που ξεκίνησες τη μασκαρεμένη σου άνοδο στην επιφάνεια που σε καταδίκασε σε ισόβια...αφάνεια.
Να μη θέλεις πια να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου.
Να έχεις κουραστεί να λυπάσαι τον εαυτό σου περιαυτολογώντας για δήθεν επιτεύγματα.
Να μην αντέχεις άλλο πια τη μάσκα σου...
Να γίνεις και πάλι αυτό που είσαι για να μπορείς όποτε θες και μόνο να μεταμορφώνεσαι σε κάποιον άλλο, όχι να εγκλωβίζεσαι στην ίδια σου τη μεταμφίεση..
Να θεωρείς την επιφάνεια απειλή και όχι αυτοπροστασία...
Ίσως τότε η συνομιλία με κομμάτια του εαυτού σου αληθινά να μην είναι τόσο παράξενη αλλά αφετηρία για να απεκδυθείς από την πελώρια ψευδαίσθησή Σου...http://www.youtube.com/watch?v=jqUkgYW1CLA



Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Ανα-μάρτη-τος

Πάντα ερχόταν η στιγμή που όλα, σε μια πάμφωτη τελειότητα, συνηγορούσαν υπέρ μιας...νέας αρχής.
Κάθε πρωί, στη μυσταγωγική ησυχία της ώρας όπου οι σκέψεις του λεηλατούσαν τη σιωπή...
Αλλά και κάθε βράδυ, στα όνειρά του.
Διπλό βίωμα, μια εντύπωση επίμονη, λουσμένη από το άπλετο φως μιας ξάστερης πρόθεσης.
Είναι όμως κάτι που τον κρατάει πίσω.
Όπως οι σταγόνες της βροχής πέφτουν ορμητικά στο τζάμι από ένα παράθυρο που τίποτα δεν του φανερώνει πια.
Όπως η άγνωστη ματιά που αντικρύζει στον καθρέφτη όταν ξεκινάει εκ του πονηρού το κρυφτό από τους άλλους.
Όπως κάποιες σκέψεις ανυπόφορες που αποκαλύπτουν τη μεγαλειώδη του αυτοταπείνωση.
Ξέρει ότι το χαμόγελο του έχει την υβριστική όψη της προσποίησης .
Πώς να ξεκινήσει από το μηδέν όταν δεν το έχει καν πλησιάσει?
Κουβαλάει τα σημάδια του αλλά όχι με περηφάνια.
Πασχίζει να τα ξεφορτωθεί και εκείνα γίνονται ακόμα πιο έντονα από την οργή.
Νομίζει ότι έχει απεκδυθεί κάθε επιρροής του παρελθόντος.
Η θρασυδειλία του ακούγεται εκκωφαντικά σαρώνοντας τη σιωπή.
Συνήθιζε όχι απλώς να ισχυρίζεται αλλά να ενστερνίζεται ότι δεν υπάρχουν αμαρτίες.
Η αμαρτία καρπός της σκέψης είναι και δεν υπάρχουν πιο διαβολικά παράγωγα από εκείνα του μυαλού.
Επαίσχυντα δεν είναι τόσο τα βιώματα όσο η σκέψη που τα προκάλεσε.
Γιατί εκεί κρυφοζούν τα δαιμόνια ενός εαυτού που θα τα αναπαράγει ισοβίως.
Ποτέ δε ζήτησε άφεση αμαρτιών. Άλλωστε εκείνος ήταν εσαεί υπόδουλος του εαυτού του, πώς να αντιληφθεί ότι η αιχμαλωσία του ήταν δικό του επίτευγμα?
Η σκέψη είναι η εκκίνηση των πάντων. Μπορεί να μας κάνει ήρωες με την ίδια ευκολία που μας παραποιεί σε καρικατούρες. Γιατί αυτή είναι που αντανακλά τη δυνατότητα και τη δυνητικότητα των επιθυμιών μας, το υπέρτατο και απώτατο σημείο που μπορούν να αγγίξουν οι πράξεις μας.
Και πώς να υπερβεί τη γήινη φύση του, πώς να νιώσει φόβο, όταν θαρρεί πως είναι ατρόμητος?
Το συνταρακτικό είναι προθάλαμος του θαύματος.
Η επίγνωση του φοβερού σημαίνει ότι είμαστε αρκετά ανθρώπινοι για να το ξεπεράσουμε,
Για αυτό και στέκεται απαθής αυτό το βροχερό βράδυ του Μάρτη που οι αμαρτίες του στήνουν χορό στον καταιγισμό από πάθη και λάθη φυλακισμένα για χρόνια άπειρα.. Η βροχή δε μπορεί να συμβολίσει τίποτα για αυτόν αφού ο εξαγνισμός είναι περιττός...Μια νέα αρχή του αντιστέκεται σθεναρά και απορεί γιατί...Αφού είναι έτοιμος να τη δεχτεί...
Καθώς η ώρα περνάει, η όψη του παραμορφώνεται ολοένα, γίνεται αποκρουστική, απ- αίσια.
Στο είδωλό του όμως στον καθρέφτη εκείνος βλέπει το ίδιο πανέτοιμο πρόσωπο.
Την ίδια αναμάρτητη ψυχή.
Μια ψυχή καταδικασμένη στην απρόσφορη απόπειρα μιας νέας αρχής που καγχάζει μέσα από τον πλεονασμό της ονομασίας της, που ξέρει ότι ποτέ δε θα δοθεί.. Γιατί ο άνθρωπος που αγνοεί τα σημάδια του χθες δε μπορεί να αξιώνει ένα σημάδι για νέο ξεκίνημα..
Ήρωες γινόμαστε μέσα από τις αμαρτίες μας. Από όλα εκείνα τα παραστρατήματα που βρήκαμε τη δύναμη να τα δούμε μέσα από το μεγεθυντικό φακό της αυτοκριτικής και ποινικοποιήσαμε αυτοβούλως την επανάληψή τους. Έτσι, από τη σκέψη που μετουσιώνεται σε συνείδηση, από την ποταπότητα του σφάλματος που αποδέχεται την ταυτότητά του, αντλήσαμε τη δύναμη να ξεκινάμε για το ''σωστό''...Γιατί αυτή είναι η μόνη διαδρομή που ίσως κάποτε οδηγήσει στη λύτρωση. Αλλά ακόμα και αν αυτό δε συμβεί, το ότι διασχίσαμε έστω και λίγα βήματα είναι αρκετό για να ξεπεράσουμε το σκοτάδι της πεισματικής άρνησης..
Άλλη μια μέρα πέρασε και όλα μένουν ίδια...Μια επανάληψη στιγμών, όπως και οι θρασύδειλες σκέψεις του που αέναα επαναλαμβάνονται διαβρώνοντας την ουσία της σιωπής...