Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Πόνος ή μιζέρια?

Μπορούσε να συγχωρήσει τα πάντα στους ανθρώπους. Όλα τα πάθη που κάνουν την ύπαρξη τους ιδιάζουσα τρωτή και γεμάτη επιθυμίες ακόρεστες.
Τελευταία ακούει γύρω του άτομα να γκρινιάζουν, να παραπονιούνται ότι χάνονται σε σμήνη άλυτων προβλημάτων, να γεμίζουν μιζέρια γιατί η δουλειά τους δεν τους γεμίζει, γιατί δεν έχουν όσα χρήματα θα ήθελαν, γιατί δε μπορούν να δουν το...ειδύλλιο τους να ευοδώνεται. Με κάποιο κυνισμό, νιώθει ότι τα περισσότερα από τα φερόμενα ως προβλήματα είναι αποκυήματα μιας φαντασίας πολυμήχανης που εξυπηρετεί με τη σειρά της το πιο εκνευριστικό ανθρώπινο ελάττωμα, την αχαριστία. Τίποτα, ποτέ δε θα είναι αρκετό, ικανό να φέρει τον κορεσμό και την πληρότητα. Όλοι επαίτες μιας υποτιθέμενης ευτυχίας, γεμάτοι από ανικανοποίητα και ανεξήγητα. Γιατί μας ταιριάζει το Αίνιγμα, ως ευλογία και κατάρα.
Είναι σύμφυτο με τη φύση μας καθώς μας ωθεί σε ένα πλασματικό όσο και προκλητικό μυστήριο που συνακόλουθα έχουμε την αλαζονεία πως θα το λύσουμε.
Επινοούμε ψευτοδιλήμματα για να μην παραδεχθούμε ότι η ζωή μας είναι άμοιρη δράσης.
Με ένα εγωκεντρικό σύνδρομο, πιστεύουμε πως όλο το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από τον πυρήνα του δυσεπίλυτου(και σε πολλές περιπτώσεις αυτοσχέδιου)προβλήματός μας.
Ξεχνάμε ότι η ζωή δε στήνει παγίδες αλλά εμείς στον εαυτό μας. Για κάποιο λόγο, μέσα στην αυτοτυραννία ανταμώνουμε τη βρίθουσα ατελειών φύση μας. Και μετά έχουμε κάθε αξιοπρεπές άλλοθι για να γκρινιάζουμε για τα πάντα !
Είναι απίστευτο πως μας ταρακουνά ακόμα και ο πιο ανεπαίσθητος κλυδωνισμός στο λιλιπούτειο σύμπαν μας. Η δογματική άρα και ανούσια πεποίθηση ότι βιώνουμε μια ακλόνητη ρουτίνα, μια προβλέψιμη καθημερινότητα, εδράζεται στην αίσθηση ότι όλα είναι δεδομένα. Δεν υπάρχει πιο υβριστική αντίληψη από αυτήν. Σαν αξίωμα καμαρώνει μέχρι να ακυρωθεί από την ανατροπή που πάντα καιροφυλακτεί.
Όταν έρχεται λοιπόν η ανατροπή να τρίξει συθέμελα το μέχρι πρότινος ασφαλές μας σύμπαν, συρρικωνόμαστε, παραμορφωνόμαστε, γινόμαστε Άλλοι.
Αυτό γιατί ο πραγματικός μας εαυτός χωρίς πολύ κόπο διατηρεί τη μυστικοπάθεια και την κρυψίνοιά του. Θεωρούμε περιττή την αυτοκριτική, την ενδοσκόπηση, την ενόραση.
Άλλωστε είναι ανώδυνο να παρατηρείς τους άλλους.
Έτσι παραμένουμε στα ελώδη ύδατα της στασιμότητας, με αυξανόμενες αξιώσεις από τους άλλους και μηδενικές από τον εαυτό μας. Πάντα κάτι μας φταίει αλλά ουδέποτε το αναζητούμε μέσα μας.
Η γνώση κατοικεί εντός μας και αν δεν την συλλάβουμε, η όποια επικοινωνία με το εξωτερικό περιβάλλον θα είναι μοιραία καταδικασμένη. Αντί να κοιτάξουμε τα πιο απλά πράγματα γύρω μας που περικλείουν και την ανόθευτη ομορφιά, αντί να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη για όσα ζούμε και απολαμβάνουμε, θέτουμε τον εαυτό μας στην αναμονή...κάτι καλύτερου.
Η δυστυχία όμως τις περισσότερες φορές πηγάζει από την περιφρόνηση του παρόντος.
Μόνο το παρόν έχουμε και είναι έγκλημα ειδεχθές να το γεμίζουμε με πεσιμισμό και καταστροφολογία. Όπως έλεγε και ο ίδιος, ο πόνος οδηγεί σε μεγαλεία, η μιζέρια σε μικρότητες.
Αν πονέσεις, έχεις δικαίωμα στη σοφία, αν αρέσκεσαι στη διαμαρτυρία, όχι.
Δεν υπάρχει βασιλική οδός για την ευτυχία.
Και την επόμενη φορά που θα παραπονεθούμε για κάτι, είναι προτιμότερο να αναρωτηθούμε αν αξίζουμε αυτό το καλύτερο, το Υψηλότερο που ποθούμε. Και ας πονέσουμε..
Παραφράζοντας το πιο πάνω απόφθεγμά του, υποστήριζε ότι ο πόνος οδηγεί στη γνώση, η μιζέρια στην απόγνωση..Και η γνώση δε μπορεί παρά να είναι λυτρωτική..

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων

Ίσως φταίει αυτή η πρόωρη, πρόωρα ηλιόλουστη Άνοιξη που κάνει την καρδιά του να νιώθει ένα παλιό, λησμονημένο σκίρτημα. Μια αφύπνιση που κάνει την ψυχή του να ψάχνει ένα μίτο να τη συνδέσει με τον έξω κόσμο.
Γιατί όλοι οι άνθρωποι αναζητούν τον έρωτα μετά μανίας όταν τους κάνει να πονούν ξανά και ξανά?
Ανακαλεί στιγμιαία πόσο πόνο και πόση διάψευση συνέλεξε τα τελευταία χρόνια. Πόσα λόγια κρύφτηκαν πίσω από αμυντικά τεχνάσματα, πόσες σχέσεις του έμειναν ημιτελείς από παιδιάστικο πείσμα, πόσο σάστιζε μπροστά σε κραυγαλέα λανθασμένες επιλογές.
Αν βάλει σε μια ζυγαριά τις στιγμές ευφορίας και συγκίνησης, θα διαπιστώσει ότι είναι ελάχιστες μπροστά σε εκείνες της απογοήτευσης που υπερτερούν με διαφορά.
Κι όμως, περπατώντας αλέγρος αυτό το μελωδικό πρωινό, αισθάνεται πως όλα είναι δυνατά.
Η ψυχή του θέλει να ερωτευτεί, κάθε φορά και με εντονότερη ορμή.
Έχει ακούσει χίλια μύρια για τον έρωτα. Τόσα, που αρχίζουν να αποβαίνουν ανούσια και εξαντλητικά. Ότι είναι δύναμη μεταμόρφωσης, ανανέωσης και αναγέννησης, ότι ακόμα και τις πιο τραχιές πληγές απαλύνει, ότι εξαφανίζει το ανέφικτο, ότι μπορεί να μετουσιωθεί σε εμμονή επικίνδυνη. ΄Οτι θέλει ρίσκο και τύχη, ότι είναι εφήμερος, ότι είναι παντοτινός..Τα πάντα.
Το μόνο που ξέρει είναι ότι ο έρωτας είναι ταξίδι. Μια απόδραση από τις εγωιστικές αυτοσχέδιες φυλακές, ένας απεγκλωβισμός από τον αυτοερωτισμό, τη σύχρονη μάστιγα της εποχής με άπειρους κυνικούς παθόντες. Ίσως είναι παροδικός χρονικά, έχει όμως δύναμη διαχρονική γιατί παγώνει το σατράπη χρόνο με μια μοναδική ευκολία.
Ο έρωτας είναι αυτοαναίρεση, παραδοχή της ασημαντότητας. Κάθε ίχνος εγωισμού αποβαίνει παρείσακτο, παρότι η πάλη με τα πάθη είναι αναπόδραστη. Ο εγωισμός μπορεί να εξουδετερώσει τον έρωτα και το αντίστροφο. Στην τελευταία περίπτωση, έχουμε ένα θαύμα, μια απόκλιση από τα τετριμμένα. Μια ερωτοτροπία με την Αλήθεια που τείνει να είναι μυστικοπαθής.
Τότε μπορεί ο άνθρωπος να αξιώνει κάτι παραπάνω από κοινές περιπέτειες και επιφανειακές διαδρομές. Όποιος έχει ερωτευτεί αληθινά, φοβάται το θάνατο λιγότερο γιατί έχει βάσιμη ελπίδα στην αιωνιότητα. Δεν τρέμει τη μοναξιά γιατί γνωρίζει ότι αν τη χειριστεί σωστά, θα τον φέρει πλησιέστερα σε ένα ακόμα πιο μαγικό ταξίδι.
Όσο περνάει ο καιρός, με κάποια ζοφερή αίσθηση παρατηρεί το ρομαντισμό να θυσιάζεται στο βωμό της αναλωσιμότητας. Γύρω του βλέπει άτομα αμήχανα, δειλά, φοβισμένα για ο, τιδήποτε θέσει την ασφάλεια του πλαστικού τους σύμπαντος σε κίνδυνο. Άτομα που αναρωτιούνται γιατί είναι μόνα ή γιατί αναμασούν τις ίδιες ελαττωματικές σχέσεις που τους αφήνουν απέραντα μόνους, με μια στοίβα από απωθημένα.
Κανείς όμως δε συλλογίζεται πόσο έτοιμος είναι να ξεχάσει το Εγώ του. Να δώσει, να δοθεί, να γίνει ικανός και άξιος για το Απόλυτο.
Η άγνοια του εαυτού μας παράγει φόβο ανασταλτικό. Πώς να μοιραστούμε το χρόνο μας με κάποιον όταν έχουμε φροντίσει εμείς οι ίδιοι να τον εκμηδενίζουμε?
Πώς να αντικρύσουμε την Αλήθεια όταν έχουμε κάνει απόπειρες να την ξεχνάμε απλώς και μόνο επειδή είμαστε μικροί για να την αντέξουμε?
Πώς να γίνει η υπέρβαση όταν τρέμουμε την κορυφή?
Και το πιο οξύμωρο είναι ότι την τρέμουμε γιατί αδυνατούμε να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε στον πυθμένα.
Ο έρωτας καταρρίπτει κάθε κανόνα που η λογική πασχίζει να εδραιώσει με αλυσιδωτά, όλο συνοχή επιχειρήματα. Άρα η υπερανάλυση, η στρατηγική, το σχέδιο είναι ασύμβατα προς οποιαδήποτε ερωτική σχέση. Και όμως, οι σχέσεις σήμερα πιο πολύ αναλύονται παρά βιώνονται. Και όσο λιγότερο αναλύονται, τόσο περισσότερο μακροημερεύουν.
Θέλει ένα κομμάτι ουρανό. Η Άνοιξη τον χλευάζει και τον προκαλεί μαζί.
Ακούει το ''Another sunny day'' από Belle and Sebastian και αποφασίζει να πατήσει παύση στο νοερό του μαραθώνιο. Είναι έτοιμος για μια ακόμα περιπλάνηση:-)

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Τύχη 'η αναγκαιότητα?

Πάντα έβλεπε τη ζωή ως μια προσχεδιασμένη εικόνα στην οποία η άγνοια ήταν ο θεμέλιος λίθος της ψυχικής του υγείας. Όλα όσα τον περίμεναν στην γωνία ήταν ήδη εκεί, χωρίς εκείνος να μπορεί να τα απωθήσει ή να επισπεύσει την έλευσή τους. ''Πεπρωμένον φυγείν αδύνατον'' ψέλλιζε κάθε φορά που ένα φαινομενικά αιφνίδιο γεγονός τον ταρακουνούσε.
Όλα ήταν λοιπόν συναντήσεις σατανικές και αυτεξούσιες με ένα φιλέκδικο πεπρωμένο.
Οι άγαρμπες κινήσεις, οι απερίσκεπτες αποφάσεις, οι ερωτικές απογοητεύσεις και κυρίως η αδυναμία του να παραμείνει πιστός σε ο, τι η φύση του επέτασσε.
Μέσα από μια αλυσιδωτή παρέλαση μυστικοπαθών συμπτώσεων, όλα δρομολογούνταν.
Η τύχη είναι δύναμη απόλυτη. Από τα ουράνια σε στέλνει στα Τάρταρα. Και τούμπαλιν.
Αλίμονο σε όποιον θεωρήσει μια ευλογία ως δεδομένη κατάσταση.
Η πρόοδος στηρίζεται σε αλλεπάλληλες αυτοαναιρέσεις. Σε ανατροπές του δεδομένου που τυρβάζει από συσσωρευμένη ανασφάλεια.
Θυμάται που είχε διαβάσει κάποτε ότι πολλά τυχαία γεγονότα αποτελούν μια αναγκαιότητα. Ένα αξίωμα στο οποίο στηρίζεται η τροχιά του Κόσμου.
Η επανάληψη του τυχαίου, εγείρει αμφιβολίες εύλογες αναφορικά με τη φύση του.
Έπειτα, πού είναι η βούλησή μας, η υποτιθέμενα ελεύθερη και με στιβαρά ικανή επιρροή στο ρου των πραγμάτων? Μπορεί η βούλησή μας να υπερβεί το Τυχαίο και να το αποτρέψει, αποσείοντας ταυτόχρονα και μια εν όψει αναγκαιότητα?
Είμαστε έρμαια συμβάντων άνωθεν αποφασισμένων με αδυναμία να αντιταχθούμε?
Ιδού μια απείρως βολική προσέγγιση.
Η αποθέωση του παράγοντα τύχη χωρεί όπου χάνουμε το δρόμο μας.
Ο αποπροσανατολισμός είναι εκείνος που μας κάνει να προσευχόμαστε για σημάδια, είδωλα, τυχερές παρεμβάσεις. Η ψυχή που είναι άμοιρη πίστης και αυτοπεποίθησης κραυγάζει για αρωγή από τη '' Θεά'' Τύχη.
Τη Μοίρα μας την πλάθουμε και την αναπλάθουμε στο διηνεκές.
Είναι μια Χίμαιρα, ένας δυναμικός μηχανισμός που υπόκειται σε αέναες μεταλλάξεις.
Η μεμψιμοιρία δηλώνει έλλειψη αγάπης για τη ζωή, ανικανότητα να τη βιώσουμε.
Δεν υπάρχει τυχαίο παρά μόνο αναγκαίο. Και κάθε αναγκαιότητα εκπορεύεται από τη στάση μας απέναντι στο τυχαίο, μας επιβραβεύει ή μας σωφρονίζει, μας αποζημιώνει ή μας εκδικείται, πάντα στα πλαίσια που το αναγκαίο εξυπηρετεί έναν ανώτερο σκοπό της ύπαρξης.