Εδώ

Κλείνω τα μάτια . Μια μουσική εύγλωττη καταστρώνει αλήθειες.
Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους κώδικες, και ας με γοήτευαν.
Όπως η θάλασσα σκάει ανυπότακτη πάνω στα βράχια, κόντρα στη νηνεμία του απόλυτου γαλάζιου.
Όπως το φεγγάρι πλουμιστό αλλάζει χρώματα και όψεις με μια ζηλευτή αρμονία.
Όπως τα πρόσωπα μέσα στην απόγνωση αλλάζουν κατεύθυνση, αναζητούν διέξοδο, σε μια παγίδα από καιρό στημένη.
Τόσο καιρό, που τα κομμάτια μου θρυμματίζονταν σε άδοξες επιλογές.
Που έψαχνα τον εαυτό μου σε μια ατμόσφαιρα εχρική, παρασκηνιακή, επαμφοτερίζουσα.
Που φαγωμένη από τις αμφιβολίες και την εξουθένωση του ενήλικου κόσμου, γύριζα το βλέμμα ικετεύοντας για μια συνομωσία.
Τότε που ήθελα να χαθώ σε μια ηλιόλουστη μέρα, χωρίς να με νοιάζει τι ώρα είναι, τι άφησα πίσω, τι θα βρω εμπρός.
Τότε που τα πάντα ήταν τόσο ανάλαφρα γιατί δεν τα στιγμάτιζε η ανάγκη να οδηγούν κάπου.
Μέσα από τα σοκάκια του νου αναφύονται εικόνες απόλυτης μαγείας, από εκείνες που αναρωτιέσαι αν όντως τις έζησες ή αν απλώς τις φαντάστηκες, αν μπορεί να ανήκουν στην κατά τα άλλα βάρβαρη πραγματικότητα.
Πάντα ήσουν εδώ. Για αυτό και όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία...
Έχει η ψυχή να προσμένει το επόμενο ταξίδι....