Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Η ανεκπλήρωτη ευτυχία

Μιλάς για ευτυχία με ματιά σπινθηροβόλα. Γελάς που αδυνατείς να την ορίσεις, που δεν την προφταίνεις έτσι φευγαλέα που κρύβεται σε απειροελάχιστες υποδιαιρέσεις της στιγμής. Την φαντάζεσαι, πιο πολύ μοιάζει με απίθανη αρμονία. Κι έπειτα επιστρέφεις στη συνήθεια της κάθε κλωνοποιημένης μέρας, όπου όλα κουρδίζονται και η ακρίβεια των κινήσεων είναι παρανοϊκή. Δεν ξεκλέβεις ούτε το ένα χιλιοστό της στιγμής για μια παρασπονδία, για μια παράταιρη ματιά που θα ξεσκεπάσει την ευτυχία πίσω από προγραμματισμένες εκστρατείες που θέλουν όλα να τα χωρέσουν σε μια μέρα. Μένεις να αναρωτιέσαι γιατί η ζωή μοιάζει τόσο επίπεδη και εκείνοι που κάποτε νόμιζες πως γνώριζες με εξωγήινες φιγούρες που σε αγνοούν. Το ότι ο χρόνος τα ισοπεδώνει όλα είναι μία βολική εξήγηση. Ανοίγει παράθυρο και στον κυνικό εαυτό σου που παλιότερα δε λογάριαζε τη γενναιοδωρία των συναισθημάτων. Εξακολουθείς, όμως, να λαχταράς την ευτυχία. Κάτι αόριστο, εξιδανικευμένο, σχεδόν ασύλληπτο. Μα και κάτι που επιμένει να μετατοπίζεται στο χρόνο, να αιωρείται. Σα να αποφεύγει μεθοδικά να πραγματωθεί. Ίσως γιατί η υλοποίησή του να είναι απογοητευτική, ίσως επειδή η ευτυχία δεν είναι παρά φαντασιακή κατάσταση. Ή ίσως επειδή η ευτυχία χωρίς αυτογνωσία μπορεί να μετατραπεί σε ακραία μορφή θλίψης. Να μην αντέχεται. Να φανερώσει αλήθειες τρομερές, που δημιουργούν αμηχανία και μηδενίζουν τη γνώση για τα πράγματα. Είσαι βέβαιος ότι ποθείς την ευτυχία; Ή είναι το ενδεχόμενο αυτής που σε αναζωπυρώνει και σε βάζει στην αναμονή μιας ιδανικής κατάστασης που δεν έρχεται ποτέ; Μήπως τελικά η ευτυχία είναι ένα άλλοθι για τους ανόητους συμβιβασμούς σου; Άπιαστη και ακατανόητη, πίστεψες όλο δειλία στην ανυπαρξία της. Πίστεψες στην κανονική ζωή, σε αυτήν όπου οι μορφές δε συναντώνται ακόμα και αν βαδίζουν αντικρυστά. Είναι φυσιολογικό, η αποξένωση είναι Νόμος. Η ζωή είναι άδικη, σου το φωνάζει καθημερινά ο κυνικός εαυτός σου. Εκλογικεύεις την αδικία και λησμονείς ότι είναι στο χέρι σου να την ανατρέψεις. Αφήνεσαι στην ονειροπόληση, τροφοδοτεί την ψυχή σου με όσα δεν τολμάς να κυνηγήσεις. Έμαθες να ζεις έτσι. Την ανεκπλήρωτη ευτυχία. Η εκπλήρωσή της ισοδυναμεί με διάψευσή της .Γιατί η ευτυχία είναι νοερό κατασκεύασμα, ποτέ δε γίνεται υποστατή, ποτέ δεν είναι αντάξια της φαντασίωσης. . Και κάπως έτσι, το παίρνεις απόφαση: την ευτυχία είσαι πολύ μικρός για να την ορίσεις, αλλά μπορεί να αξιωθείς να τη  βιώσεις, μόνο για να καταλάβεις την απόλυτη άγνοια που είχες για αυτή.
 
 
 
 

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Παράξενες Διαδρομές.Από το Χάος, στη Γαλήνη

Καθώς περνάει ο καιρός με ρυθμούς καλπάζοντες, και η εποχή διαδέχεται βίαια η μία την άλλη, προτού οι αναμνήσεις προλάβουν να αποκρυσταλλωθούν μέσα μου, νιώθω τα πάντα να απομακρύνονται. Ξένα, εξανεμίζονται όπως τα φθινοπωρινά φύλλα στον σκοτεινό αιθέρα. Η κανονικότητα της μέρας, ο σωστός ρυθμός,η φυσιολογικότητα των σταδίων της ζωής. Οι απολογισμοί, πάντα τόσο ασύμφοροι. Θέλω απλώς να κρυφτώ από όλους και όλα, από την ανάγκη να είμαι αρεστή και αποδεκτή. Να πατήσω παύση στην καθημερινή φασαρία που με αποσυντονίζει και να ξαποστάσω σε ένα μέρος σιγής. Να συναντήσω τον πραγματικό μου εαυτό. Πάντα μου έλεγες ότι η εσωστρέφεια είναι καταστροφική γιατί εθίζεσαι σε αυτήν και παραμένεις στην αφάνεια. Ξεχνάς να ζεις. Από την άλλη, για εμένα η εσωστρέφεια είναι μια επιτακτική ανάγκη για να μάθω πώς θέλω να ζω. Ποια είμαι στα αλήθεια, τι ποθώ, τι εύχομαι, τι φοβάμαι. Η αλληλεπίδραση με διχάζει, με συγχύζει, με περιβάλλει με επιρροές ανάκατες που διεισδύουν αθέλητα μέσα μου.
 
 
 
 Γιατί η μοναξιά αντιμετωπίζεται τόσο εχθρικά; Γιατί ό,τι δεν αντέχουμε να ζήσουμε απλώς το περιθωριοποιούμε και το θεωρούμε συμφορά; Σε ό,τι τρέμουμε κρύβονται όλα εκείνα που έχουμε ανάγκη να μάθουμε. Αλλά συνήθως στρεφόμαστε στα ανώδυνα, για αυτό καρπωνόμαστε ισοβίως τον πόνο.Κι εγώ, μαστίζομαι από τη νοσηρή μου ανάγκη να προλάβω το απρόβλεπτο. Να ελέγξω τα πάντα, να μη βρεθώ ποτέ μπροστά σε μία έκπληξη, να ξέρω τι έπεται και σε πόση ώρα. Αυτοπαγιδεύομαι.Από φόβο για το χάος. Από τη συνειδητοποίηση ότι είμαι πολύ μικρή για να το ανατρέψω. Και όμως, στο χάος κρύβονται οι πιο απίθανες λύσεις.
 
 Είναι παράξενο, αλλά η τάξη και ο έλεγχος δεν είναι παρά εικονικές καταστάσεις, δημιουργήματα δικά μας για να νιώθουμε ισορροπημένοι.Εκεί όπου δεν μπορεί να ασκηθεί έλεγχος, ξεπροβάλλει η αλήθεια. Είναι απελευθερωτικό να αποδέχεσαι ότι αδυνατείς να αλλάξεις κάποια πράγματα, όσο και να το θέλεις. Ότι η ζωή γράφει τα δικά της ευρηματικά σενάρια την ίδια ώρα που εσύ στοιχηματίζεις πως ξέρεις το βιβλίο απ' έξω και ανακατωτά. Θα ήταν αφόρητα πληκτική προβλεψιμότητα. Να συμφιλιωθείς με το χάος, κάπου εκεί θα ανταμώσεις τη χαμένη γαλήνη σου.