Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Scripta manent

Κάθε μέρα την βρίσκει να απολαμβάνει τον πρώτο καφέ κοιτάζοντας τη γαλάζια πουά κορνίζα που καθρεφτίζει εικόνες από μια εποχή ατελείωτης ανεμελιάς. Παλιοί φίλοι με χαμόγελα πλατιά που μαρτυρούν πως αν υπάρχει νόημα σε αυτή τη ζωή, εκείνοι το είχαν αιχμαλωτίσει. Πορεύονταν με μια παράλογη δυναμική, σα να είχαν λύσει όλα τους τα προβλήματα. Ή μήπως τελικά δεν είχαν ?
Εκείνη η εποχή παρήλθε εδώ και χρόνια αλλά τής κληροδότησε άπειρα σύμβολα. Κάθε μέρα που περνά, τείνει προς την απόλυτη εξιδανίκευσή της.
Άλλαξαν πολλά, ακόμα και η ίδια τους η ψυχή, με ρυθμό συχνά τρομακτικό. Τρομοκρατικό.
Αυτό που παραμένει αμετάβλητο, είναι ότι εκείνες οι αναμνήσεις τροφοδοτούν την έμπνευσή της προκειμένου να ξεγλιστρά από την αυταρχική ρουτίνα. Είναι απίστευτο πως κατορθώνει μέσα από τις αναμνήσεις να χλευάζει τον ίδιο το ρεαλισμό που σπρώχνει τους ανθρώπους στην πιο υποχθόνια παραποίηση της Αλήθειας τους.
Ο μόνος τρόπος που έχει για να κρατάει τις αναμνήσεις ζωντανές είναι η γραφή. Καθώς σμιλεύει τις λέξεις, αναδύονται από το πουθενά στιγμιότυπα που κάνουν την καρδιά της εφηβική, νήπια σχεδόν.
Μόνο στο χαρτί ξετυλίγεται ο εαυτός της με φωτεινές πλευρές και σκοτεινές επισκιάσεις, με αντιθέσεις και αρμονικές συζεύξεις, με ανασφάλειες και ισχυρές στιγμές. Γυμνή η Αλήθεια της, την μετουσιώνει σε κάτι που την απομακρύνει έστω και παροδικά από τα γήινα.
Κάποιος τής είχε πει πως η συγγραφή την καθιστά σοφή. Εκείνη, πιστεύει ότι σοφούς δύναται να μας καταστήσει η μοναξιά και μόνο, εφόσον αντιμετωπιστεί  ως εποικοδομητική και όχι ως απευκταία κατάσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι η θλίψη αποτελεί από καταβολής κόσμου κίνητρο δημιουργίας.
Ο άνθρωπος επικαλείται την τέχνη ως μορφή αυτοέκφρασης και απεγκλωβισμού εσώτερων στοιχείων, τα οποία όσο παραμένουν σε λανθάνουσα μορφή, μετατρέπονται σε άγχη, βάσανα, σύγχυση, αιτίες για προσποίηση. Η γραφή διαιωνίζει κάτι θνητό, κάτι θνησιγενές συχνά, και σε αυτή την αποτρόπαια πάλη με το Χρόνο, το παιδί του Θανάτου, δεν υπάρχει περιθώριο για αναποφασιστικότητα. Γραφή ίσον επιλογή, απόσειση της δειλίας. Γιατί απαιτεί γενναιότητα να αντικρύζεις την ψυχή σου να ξετυλίγεται μέσα από λιλιπούτειες αλλά πανούργες λεξούλες.
Εκείνη ξέρει, το έμαθε στην πορεία ότι χωρίς τις λέξεις της είναι νεκρή. Ακόμα χειρότερα, ζωντανή -νεκρή. Έχει εντοπίσει το δικό της κρησφύγετο από έναν κόσμο ασταθή και αχανή, που την κάνει να ακροβατεί ανάμεσα στον ηρωισμό και τη μικρότητα. Από εκεί ανιχνεύει αντισώματα κατά του πόνου και σαν μεθυσμένη γίνεται επαίτης της ίδιας της μοναξιάς της κάτι βράδια που ο κόσμος κατακερματίζεται σε γιορτές όλο λόξες. Από εκεί καθίσταται μοναχική και όχι μόνη.
Η σοφία κατοικεί εκεί όπου η μοναξιά πυροδοτεί ευδαιμονία ανυψώνοντας μας σε αφανείς ήρωες..

Δεν υπάρχουν σχόλια: