Ζούμε τη ζωή μιας παρατεταμένης αναμονής. Αυτονομιμοποιείται, μέσα από άλλοθι και αναβολές νωχελικές, μέσα από εκτιμήσεις δήθεν συνετές..΄΄ σε λίγο καιρό θα είναι όλα καλύτερα''. ΄Σίγουρα αυτός είναι ένας μηχανισμός ώστε να νιώθουμε πως δεν τα έχουμε δει όλα, πως στη γωνία μας αναμένει κάτι αλλιώτικο, ζωογόνο, συναρπαστικό. Μας ελκύουν οι επαναπροσδιορισμοί γιατί επιτίθενται στην πλήξη. Από την άλλη, φτιαγμένοι από υλικό αντιφάσεων στην ολότητά μας, αναζητούμε με αγωνία ένα ασφαλές καταφύγιο. Όταν η αλλαγή αρχίζει να ερωτοτροπεί με τη ζωή μας έστω και ως πιθανότητα, κρίνουμε πιο λογικό να τη μεταθέσουμε για το ''αύριο''. Μόνο που η αλλαγή δεν είναι προγραμματισμένη, σα σίφουνας έρχεται και σε καλεί να αλλάξεις μέσα από αυτή, χωρίς να χαραμίσεις λεπτό σε ανούσια περισυλλογή.
Και όμως, θεοποιήσαμε την αναμονή της κατάλληλης στιγμής. Θαρρείς και είμαστε τόσο σοφοί, ώστε να έχουμε ξεδιαλύνει την πρέπουσα αλληλουχία των γεγονότων και πότε πρέπει να συμβεί το καθένα. Η ζωή είναι μια γιορτή παράλογη! Ακόμα και αν λανθάνει κάποια μορφή λογικής σε όσα συμβαίνουν, αυτή είναι μη αποκωδικοποιήσιμη. Είναι η άγνοια συστατικό στοιχείο της διαύγειάς μας, αν καταλαβαίναμε πιο πολλά από όσα πρέπει, θα ήμασταν ανισόρροποι! Παρ' ολα αυτά, ποτέ δε θα είμαστε έτοιμοι για όσα ονειρευόμαστε. Είναι γιατί έχουμε πεισθεί ότι θα έρθουν όταν θα είμαστε τέλειοι, άμοιροι ελλείψεων. Ποτέ δε θα γίνουμε τέλειοι. Ακόμα και τη στιγμή της υπέρτατης αρμονίας, θα έρθει να μας βρει το ζιζάνιο της ανασφάλειας, εκείνη η φωνή που καταλύει την τελειότητα. Όσο και να την κάνουμε να πειθαρχεί, αυτή η φωνή θα είναι πάντα παρούσα. Γιατί είναι ανθρώπινη, όπως κι εμείς, δε γεννηθήκαμε για να την αναχαιτίζουμε. Μέσα από τις ελλείψεις μας θα βρούμε τα μέρη που λείπουν. Οι εκπαιδευμένες αναμονές ισοδυναμούν με αιώνιο τέλμα. Ποτέ δεν έρχεται η κατάλληλη στιγμή. Η κατάλληλη στιγμή περιμένει να την αναγνωρίσεις, να την αρπάξεις με δύναμη, να χαθείς σε μια μεγάλη κατάφαση ή μια μεγάλη άρνηση, να επιλέξεις. Ακόμα και αν χάσεις τον εαυτό σου, όταν τολμάς και αλλάζεις, θα είναι για να τον ανταμώσεις και πάλι, σε μια πιο δυνατή και αυθεντική εκδοχή του.
Και όμως, θεοποιήσαμε την αναμονή της κατάλληλης στιγμής. Θαρρείς και είμαστε τόσο σοφοί, ώστε να έχουμε ξεδιαλύνει την πρέπουσα αλληλουχία των γεγονότων και πότε πρέπει να συμβεί το καθένα. Η ζωή είναι μια γιορτή παράλογη! Ακόμα και αν λανθάνει κάποια μορφή λογικής σε όσα συμβαίνουν, αυτή είναι μη αποκωδικοποιήσιμη. Είναι η άγνοια συστατικό στοιχείο της διαύγειάς μας, αν καταλαβαίναμε πιο πολλά από όσα πρέπει, θα ήμασταν ανισόρροποι! Παρ' ολα αυτά, ποτέ δε θα είμαστε έτοιμοι για όσα ονειρευόμαστε. Είναι γιατί έχουμε πεισθεί ότι θα έρθουν όταν θα είμαστε τέλειοι, άμοιροι ελλείψεων. Ποτέ δε θα γίνουμε τέλειοι. Ακόμα και τη στιγμή της υπέρτατης αρμονίας, θα έρθει να μας βρει το ζιζάνιο της ανασφάλειας, εκείνη η φωνή που καταλύει την τελειότητα. Όσο και να την κάνουμε να πειθαρχεί, αυτή η φωνή θα είναι πάντα παρούσα. Γιατί είναι ανθρώπινη, όπως κι εμείς, δε γεννηθήκαμε για να την αναχαιτίζουμε. Μέσα από τις ελλείψεις μας θα βρούμε τα μέρη που λείπουν. Οι εκπαιδευμένες αναμονές ισοδυναμούν με αιώνιο τέλμα. Ποτέ δεν έρχεται η κατάλληλη στιγμή. Η κατάλληλη στιγμή περιμένει να την αναγνωρίσεις, να την αρπάξεις με δύναμη, να χαθείς σε μια μεγάλη κατάφαση ή μια μεγάλη άρνηση, να επιλέξεις. Ακόμα και αν χάσεις τον εαυτό σου, όταν τολμάς και αλλάζεις, θα είναι για να τον ανταμώσεις και πάλι, σε μια πιο δυνατή και αυθεντική εκδοχή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου