Ασυμβίβαστα

Δεν ήθελε και γερή παρατηρητικότητα για να αντιληφθώ ότι ήταν στις κλειστές της.
Έλεγε καιρό τώρα πως θέλει από την αρχή να ξεκινήσει, να ζει άμοιρη παρελθόντος.
''Ματαιοπονία'' σκεφτόμουν  και φρόντιζα οι σκέψεις μου να παραμείνουν κρυφές.
Είναι ζόρικο να κουβαλάει κανείς τα στίγματα της διαφορετικότητάς του.
Όσο τον ανταμείβουν, άλλο τόσο τον χρεώνουν. Εξαντλητικά.

Είναι και αυτή η εποχή που αδίστακτα ληστεύει τα όνειρα, και αυτή η κοινωνία που επικρίνει ο,τιδήποτε λοξοδρομεί και παρεκκλίνει από την προσχεδιασμένη, συμβατική εικόνα.
Συμβιβασμός είναι η αποδοχή μιας λύσης που οδηγεί στην επιβίωση την ίδια στιγμή που υπάρχει εναλλακτική επιλογή η οποία μπορεί να επιφέρει την ευτυχία. Είναι συμπόρευση με όσα το κοινωνικό σύνολο αποθεώνει ως τα δέοντα και προσήκοντα, όλα εκείνα που κατά μία φρικαλέα γενίκευση καθιστούν έναν άνθρωπο περήφανο, συνετό, ευτυχή...ως έχοντα εκπληρώσει τον προορισμό του.

Το έλεγε καιρό τώρα μα δεν της έδινα σημασία. Πώς να την πιστέψω όταν τα πέντε τελευταία χρόνια αναλωνόταν στην κατάστρωση αποδράσεων που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν;
Πάντα κάτι την έπνιγε αλλά ήταν δειλή για να αποφασίσει να γλιτώσει από την ανυπόφορη ασφυξία.

Υπέθεσα λοιπόν ότι ήταν μία ακόμα κρίση υπαρξιακή κατά την οποία πάλευε με σκόρπιες και ασύμφορες συνειδητοποιήσεις, βάσει των οποίων η ζωή της ήταν ένα απίθανο λάθος.
Λάθος μέρος, λάθος άνθρωποι, λάθος δουλειά, λάθος δρόμοι.
Κάπου είχα αρχίσει να τη θεωρώ ονειροπαρμένη, αλλόκοσμη, αιθεροβάμονα.
Αντί να πολεμήσει την αντιξοότητα των συνθηκών, ήταν μονίμως προβληματισμένη και σε συνεχή αναμονή ενός θαύματος που θα την έθετε στην πολυπόθητη, εναλλακτική τροχιά.

Ήταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα του Σεπτέμβρη, από εκείνα που ο χρόνος σε γυρνάει πίσω και το απολαμβάνεις, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα τα αιφνιδιαστικά νέα.
Από τον Αύγουστο που είχα να τη δω, πρόλαβε να παρατήσει τη δουλειά της στην εταιρία και να εγκατασταθεί μόνιμα στη Σέριφο.
'' Δεν είμαστε καλά !'' της είπα εμβρόντητος.
''Και τώρα τι θα κάνεις΄''; τη ρώτησα με ζωηρή περιέργεια.
Η απάθεια της φωνής της με ξένιζε ακόμα πιο έντονα.

Δεν ήξερε τι θα κάνει, και για την ακρίβεια αυτό ήταν που της έδινε δύναμη. Μπορεί να δούλευε ακόμα και στο μικρό φούρνο πιο κάτω για λίγο καιρό, μέχρι να καταφέρει να ανοίξει το δικό της μαγαζί με χειροποίητα κοσμήματα και παραμυθένια μικροαντικείμενα.
'' Πάντα ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω. Απλώς δεν είχα τα κότσια να το αποδεχτώ'' μου είπε με έστειλε αδιάβαστο, ενώ διάβαζα εμμονικά οικονομικές αναλύσεις και δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον μιας χώρας σε πλήρη αποδιοργάνωση.

Πάνε πέντε χρόνια από τότε αλλά η εικόνα της έρχεται στο νου μου συχνά, σε ώρες ανύποπτες.
Σε κάθε κοπιώδη απόπειρα να ισορροπήσω σε μια πληθώρα καθηκόντων, κάθιδρος, με τίποτα δικό μου πια, με τίποτα εναλλακτικό.
Μέσα σε στοίβες από χαρτιά, προθεσμίες που τρέχουν και αλαφιασμένες φιλοδοξίες, ξεχνάω ότι κάπου υπάρχει και ο δικός μου εναλλακτικός δρόμος. Κι έρχεται η εικόνα της να μου υπενθυμίσει ότι δεν είμαι αρκετά γενναίος για να αποδομήσω το συμβιβασμό μου.

Κάπου ο κυνισμός στήνει εμπόδια εκθειάζοντας το κοινωνικά αποδεκτό και καθιερωμένο.
Πόσοι όμως γύρω μας δεν ακολουθούν μια ζωή συμβατική που τους μεταλλάσσει σε τραγικές φιγούρες, σε ένα σκανδαλιστικό κυνήγι της ευτυχίας μέσα από την κοινωνική άνοδο και την υλιστική κυριαρχία; Και όσα και να έχεις, όσα προσποιητα ''μπράβο'' και αν σε περικυκλώνουν, εκείνη η φωνή μέσα σου δε θα ησυχάζει.

Γιατί αλλού είναι η φύση σου, αλλού η ευτυχία σου αλλά νιώθεις πως είναι αργά για ανατροπές.

Πώς να ζεις χωρίς δόξες και τιμές, με λίγα και εκλεκτά, όταν νοηματοδοτείσαι εθιστικά από τον κοινωνικό έπαινο;
O συμβιβασμός γιορτάζει εκεί που η βούληση αποδυναμώνεται.
Η εικόνα  της ασυμβίβαστης αυτής κοπέλας με στοιχειώνει ακόμα και σήμερα. Θυμώνω με εμένα για αυτό, και που τη ζηλεύω παράφορα. Γιατί τελικά είχε την δυναμική του Απόλυτου...και μόνο με αυτή η ζωή πηγαίνει πέρα από τη σκέτη επιβίωση..