Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Διαφορετικότητα

Δεν είναι οξύμωρο να απαιτεί κανείς να αγαπηθεί για αυτό που είναι χωρίς να ξέρει τι όντως είναι;
Η προσωπικότητα είναι η ιδιάζουσα αύρα, οι λόξες και τα διαφοροποιητικά γνωρίσματα που δύσκολα ανέρχονται αυτοβούλως στην επιφάνεια. Θέλουν μια χείρα βοηθείας να τα ανιχνεύσει, να τα αποκωδικοποιήσει, να τα καθοδηγήσει. Αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι μαγική ή τρομακτική, μαγική και τρομακτική. Τις περισσότερες φορές όμως θυσιάζεται στο βωμό της...δελεαστικά εύκολης απομίμησης. Η αντιγραφή σε επίπεδο ιδεών, στυλ, κοσμοθεωρίας, εκτός του ότι κατατείνει στη συγκρότηση ενός ομογενοποιημένου συνόλου δίχως ταυτότητα, στερεί από το άτομο τα στοιχεία εκείνα που υπάρχουν εν δυνάμει εντός του και αιχμαλωτίζονται επειδή το δημιουργηθέν
lifestyle κελεύει τυφλή υπακοή στις επιταγές του.
Η μόδα είναι βαριά αυτοκρατορία. Οι τάσεις, το λανσάρισμα, οι κανόνες, η ποινικοποίηση του αναχρονισμού και του αυτοσχεδιασμού. Πολλές φορές κυριαρχεί η αυταπάτη ότι με το κατάλληλο ντύσιμο μπορείς να ανέλθεις από όλες τις απόψεις, ότι υιοθετώντας το ύφος του πολυάσχολου αστού με τις μύριες υποχρεώσεις και το κινητό ενσωματωμένο στο αυτί σου θα μορφώσεις την  πρέπουσα κοινωνική εικόνα. Και η αυτοεικόνα;
Νομίζεις ότι είσαι η πλαστή φιγούρα που χωρίς μόχθο έπλασες. Στην πραγματικότητα, γίνεσαι αυτή η φιγούρα, μεταλλάσσεσαι με ρυθμό ανεμπόδιστο ακόμα και με μέτρα δραστικά καταστολής του παράγωγου εαυτού σου. Και οι αθέατες πλευρές σου παραμένουν κρυφές, αγωνιώδεις για το πότε θα αποκαλυφθούν και αν, τρεμάμενες μέσα στην παράξενη σκλαβιά τους. Απορρίπτοντας κάτι που δε γνωρίζεις το καταδικάζεις στην ανυπαρξία.
Και είναι κρίμα γιατί σε έναν πλανήτη που η μάζα κρατεί τα ηνία, η ανάγκη για διαφορετικότητα καθίσταται επιτακτική. Η διαφορετικότητα που γεννά τους κανόνες, δεν τους υπακούει. Που φοράει πολύχρωμα όταν όλοι είναι μαυροντυμένοι. Που τολμά αυθάδικα να είναι αναχρονιστική παλινδρομώντας σε άλλες εποχές. Που μέσα από τα τρωτά της γίνεται ερωτεύσιμη. Η ακομπλεξάριστη διαφορετικότητα που είναι ανεπιτήδευτα εκκεντρική, χωρίς να εκλιπαρεί σιωπηλά για επαινους και παράσημα. Η διαφορετικότητα που θεωρεί την απομίμηση θανάσιμο αμάρτημα γιατί πράγματι είναι μηχανισμός αλλοίωσης και παραποίησής της.Η επίθεση στο πανομοιότυπο που όχι μόνο δεν παράγει στυλ αλλά και το παρακωλύει.
Εκείνη η άγνωστη έννοια που βιώνεται τόσο δύσκολα αλλά χαρίζει τους πιο πολύτιμους καρπούς προσωπικής ευτυχίας, η αυθεντικότητα. Αν δεν είσαι αυθεντικός, πώς θα είναι αυθεντική η ευτυχία σου;

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Φλεβα-ρης

Χτύπησε φλέβα ο Φλεβάρης. Με τις πολικές του θερμοκρασίες, τις παράξενες συμπτώσεις, τις ζοφερές εξελίξεις μιας πάσχουσας κοινωνίας. Με τα ανορθόδοξα να ακολουθούν την ανιούσα.
Ο καιρός εναρμονίζεται με τη διάθεση..Ενέργεια μηδέν, κέφι χαμένο σε μια φιλόδοξη ουτοπία.
Όσο κυλάει ο καιρός, τόσο αντιλαμβάνεται πόσο πολύτιμος είναι. Για τα ανούσια δεν υπάρχει πλέον χώρος, ούτε χαριστικά. Ενοχικά σύνδρομα πυρπολούνται σε μια εκρηξη διαύγειας.
Αναμνήσεις υφέρπουσες και οχληρές απορρίπτονται για την υβριστική τους τάση να ακυρώνουν το παρόν.
Σχέσεις χαζές και αστείες, λόγια και πράξεις που την πλήγωσαν, αντιλήψεις που τής λήστευαν τη γαλήνη, όλα εκείνα που δεν καταλάβαινε και την εξόργιζαν...τώρα τα ατενίζει με χιούμορ, σα να είναι γραφικά στιγμιότυπα που σατυρίζει δηκτικά, σα να κατασκευάστηκαν προς τέρψη της.
Χρειάζεται ανάπαυλα από το μονότονο ρου του σύμπαντος- και με τα ανορθόδοξα βρίσκει την ορθή της πορεία. Μια ισορροπία πολυπόθητη όσο και ζόρικη που με πολύ πόνο κατακτά κανείς. Αφού πρώτα συναντήσει τα δικά του ανορθόδοξα με τρόμο και φρίκη. Αφού κατορθώσει να τα αντιμετωπίζει με χιούμορ, όπως και τις έξωθεν παραφωνίες.

Είναι πολύτιμος ο χρόνος και οι αναβολές επιφέρουν τη σύντμησή του. Δεν έχει χρόνο για αμφιβολίες, διλήμματα, δεύτερες σκέψεις, ενδοιασμούς. Τα παγωμένα πρωινά θα ξεκλέβει λίγο χρόνο να ερωτοτροπεί με την απροσδιόριστη σαγήνη του χειμώνα απολαμβάνοντας την αχνιστή της σοκολάτα. Θα καταστρώσει εκείνο το ταξίδι χωρίς τα δαιμόνια των σχεδίων. Σα να μην υπάρχει άυριο. Θα δει φίλους παλιούς και γνώριμα μέρη και θα περπατάει με μελωδικές συνομωσίες να νοηματοδοτούν τα βήματά της. Θα αφεθεί στον τυχοδιωκτισμό των τυχαίων συναντήσεων.
Δε θα αναρωτηθεί τι έκανε λάθος και πότε. Τα λάθη της είναι εκείνα που τελικά την έκαναν σοφή.
Δε θα ζει άλλο πια με τον ψυχαναγκασμό της τελειομανίας.
Η απόλυτη αρμονία είναι η μέγιστη αυταπάτη.

Γιατί είναι όμορφος ο Φλεβάρης. Γλυκά μελαγχολικός, περίεργα αφυπνιστικός.
Δεν θα ακούσει ούτε εκείνον πια. Λόγια μεγάλα και αναξιόπιστα, δε θέλει άλλα λόγια πια. Δεν έχει χρόνο πια για διαπραγματεύσεις και υποσχέσεις.
Έχει χρόνο μόνο για τη στιγμή που φευγάτη την κυκλώνει με πελώρια δύναμη, για όσα κυλάνε και όσα έρχονται.
Για τους πρωινούς της περιπατους που είναι κάθε μέρα και διαφορετικοί, ακόμα και αν η διαδρομή είναι ακριβώς η ίδια.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Κόσμος

Ένας Κόσμος υπάρχει αλλά συντίθεται από αμέτρητους μικρόκοσμους.
Ταγμένος σε ένα γαλαξία ολοδικό μου, χρόνια γκρίζα, ηθελημένα μοναχικά.
Φρουρός άγρυπνος του πολύτιμου ζωτικού μου χώρου, ορκισμένος εχθρός των εισβολών.
Να θέλω αυτό που στο βάθος με τρόμαζε πιο πολύ από όλα- την ησυχία μου.

Και πώς άραγε αυτός ο κόσμος ο ιδιάζων, με τις λόξες και τις σιβυλλικές του αμφισημίες θα αντάμωνε έναν άλλο κόσμο που με τη σειρά του θα είχε μύριες ιδιομορφίες;

Διστακτικός, δε σε άφηνα να πλησιάσεις. Έκανα αυτό που ήξερα άριστα, να διώχνω όποιον έστω και χωρίς σκοπιμότητα κατεδάφιζε τις παντοδύναμες άμυνές μου.
Κόπιασα καιρό να τις οικοδομήσω- μου πήρε χρόνια να τις νιώσω σμιλεμένες να με βυθίζουν σε εκείνη την αποχαυνωτική αίσθηση ανυπαρξίας, εκεί που όλα τα συναισθηματα αχνά είναι και ανίσχυρα.
Με είχε κουράσει η χρησιμοθηρία και η ποταπότητα των γύρω μου. Προβλέψιμοι, σε βαθμό αποτρόπαιων χασμουρητών. Όλοι να θέλουν ένα κομμάτι από εμένα και να διαολίζονται αν δεν το πάρουν.. Κουράστηκα με τους όρους, το ζύγισμα, τους αναπόκριτους έρωτες , όλο ψεύδος και υποκρισία.

Δε χρωστάω σε κανένα, αυτό κατάλαβα μία από εκείνες τις στιγμές συμπυκνωμένης σοφίας.
Αποσύρθηκα στον κόσμο μου όπου τουλάχιστον δεν υπήρχαν δοσοληψίες, αξιώσεις και υπολογισμοί.
Και νόμιζα ότι βρήκα γιατρειά, την ευτυχία την καθάρια που μόνο ο αυτάρκης δύναται να συλλάβει.
Ο Κόσμος μου διαποτιζόταν από τη νηνεμία μιας ζωής ελεγχόμενης, κόντρα στο ανεξέλεγκτο.

Μέχρι που έληξε η περίοδος χάριτος, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του Απρίλη.
Τι κλισέ να ερωτεύεται κανείς Άνοιξη ! Σχεδόν το υπαγορεύει η πανέμορφη πλάση, ο έρωτας ανασαίνει παντού, προκαλεί και προκαλείται !

Έψαξα τις άμυνές μου αλλά δήλωναν απούσες. Ανήμπορος, τρεμάμενος, σαστισμένος.
Αίφνης, χάθηκε η γνώριμη και ασφαλής τροχιά.

Μου μιλούσες πιο πολύ με τα μάτια, τις λέξεις τις χειριζόσουν με σεμνότητα. Έμοιαζες ανυποψίαστη, πολύ αθώα για τα διανοητικά μου τερατουργήματα. Σα να μην περιμένεις κάτι από εμένα, σα να μη ζητάς τίποτα.
Και όμως, φοβόμουν ότι σύντομα θα ξεκινούσαν τα αβάσταχτα αιτήματα. Αυτή η φρικτή διαδικασία όπου πρέπει να ανοίξω την καρδιά μου, να εξωτερικεύσω συναισθήματα, να καταπιέσω άλλα τόσα, να αποδεικνύω ποιος είμαι και γιατί.
Μαινόταν η πανίερη τάξη του μικρού μου κόσμου ψυχανεμιζόμενη επικείμενη διασάλευση.
Τώρα που καλείται να αλληλεπιδράσει με έναν άλλο κόσμο, ζορίζεται, ενδοιασμοί στήνουν ενέδρα παντού, γίνεται λίγος. Ένιωθα την αιδώ του άβγαλτου ανθρώπου, την απειρία του εφήβου.

Ένας είναι ο Κόσμος αλλά πώς καταφέρνουμε την αποθέωση της απομόνωσης;
Πώς φοβόμαστε ότι η συνάντηση με επιμέρους σύμπαντα θα επιφέρει την κατάρρευση του δικού μας;

Κατέληξα ερωτευμένος με τη μοναξιά μου, δεν εξηγείται αλλιώτικα.
Άρχισα με ζηλευτή επιδεξιότητα να εφευρίσκω δικαιολογίες για να αποφύγω τη Συνάντηση.
Τόσο αδύναμος , που ακόμα και ένα ραντεβού θα με διέλυε.
Σταμάτησες να προσπαθείς, δεν ήταν στη φύση σου να πιέζεις τα πράγματα.
Και με έναν κάθε άλλο παρά αυθόρμητο άνθρωπο σαν εμένα θα έπρεπε να το αναγάγεις σε τέχνη.

Εγώ και οι άμυνές μου, εγώ και ο Κόσμος μου, σε πλήρες αλληλοδόσιμο, σε τυφλή αλληλεξάρτηση.
Σε ένα χάος αυτοερωτισμού και θηριώδους μοναχικότητας, η αιώνια αυτοαναφορά.

Σα να μη μου έμαθαν ότι οι υπερκόσμιες συγκινήσεις κρύβονται στην υπέρβαση του μονοδιάστατου μικρόκοσμου.
Αυτή μου η φυγοπονία είναι που με έκανε τόσο ευάλωτο στον πόνο...

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Α-σθενής

Όταν όλα ερεβώδη και ανέλπιδα στέλνουν ένα σινιάλο παραίτησης,
τότε που ο εφησυχασμός προβάλλει θελκτικός, σαν μεγαλοδύναμο δέλεαρ,
τότε που όλοι σκυφτοί και αμήχανοι αγγίζουν τα όρια της απόγνωσης
και η αισιοδοξία ενταφιασμένη κάπου σωπαίνει επιτακτικά,
τότε που η σήψη τα πάντα αγκαλιάζει και η Ψυχή στρεβλωμένη δε μπορεί να διακρίνει αποστροφή,
τότε που όλα παράγωγα της συνήθειας, σπρώχνουν σε έναν αυτόβουλο μαρασμό,
τότε που κρίνεσαι κάθε στιγμή και δεν έχεις εξουσία να κρίνεις,
έτσι άλαλο που σε άφησαν, χωρίς φωνή και βλέμμα,
τότε είναι που το σθένος πρέπει όλα να τα αψηφήσει και να πρωταγωνιστεί.

Είναι εύκολο να χαντακώνεις τις Αξίες όταν όλα προστάζουν την αέναη κινητοποίησή σου,
να περιφρονείς ένα Όνειρο επειδή σκόνταψε σε απρόσφορες συγκυρίες.

Το Όνειρο βασιλεύει όταν οι συγκυρίες περιφρονούνται, είναι Υψηλό για να χαμηλώνει σε πρόσκαιρες συνθήκες, φύσει Διαχρονικό για να θυσιάζεται στο βωμό της παροδικότητας.

Όταν όλα σε υποδουλώνουν και η αβεβαιότητα τσακίζει ακόμα και την πιο ελπιδοφόρα ύπαρξη, τότε είναι που πρέπει με ιερή μανία να ξεκινήσεις την αναζήτηση του θαυματουργού σου εαυτού. Θυμάσαι τι σου είχαν πει κάποτε, στην παραφορά μιας θεωρητικής έξαρσης;
Στη Δοκιμασία θα μεγαλουργήσεις. Όταν όλα είναι μικρά, σε πεισμώνουν για αγέρωχα μεγαλεία. Η πρόκληση είναι πηγή πείσματος αστείρευτη, και εκεί δεν υπάρχει νίκη και ήττα, υπάρχει μόνο η στάση απέναντι σε αυτές.

Θα χρειαστεί να κατεδαφίσεις είδωλα που χρόνια κατασκεύαζες, ίσως και να αφορίσεις ανεπίκαιρες πεποιθήσεις. Να κοιτάξεις στον καθρέφτη σου και να τρομάξεις από το ανοίκειο αντίκρυσμα.

Ίσως να σε σνομπάρουν, να σε υποτιμήσουν, να γελάσουν με την αφελέσταστη κοσμοθεωρία σου. Το να κυνηγάς την ευτυχία όταν όλα τρέχουν σαν παρανοϊκά είναι μέγιστη πολυτέλεια, θα σου πουν. Εκεί που προέχει η επιβίωση και το βόλεμα, δεν υπάρχει χώρος για τόσο φιλόδοξες αξιώσεις. Απλώς πρέπει να ξεχάσεις τα Όνειρά σου, έτσι και αλλιώς καταδικασμένα είναι στο ανυπόστατο. Αυτά θα σου τα ψιθυρίζουν εκκωφαντικά, μέσα από μισόλογα ξέπνοα, άψυχα βλέμματα και ντουζίνες συμβιβασμών.
Θα σε πουν αποτυχημένο επειδή δεν είσαι ωφελιμιστής- πρέπει να προσπαθείς ίσα ίσα για να ζεις-παραπάνω προσπάθεια είναι αθέμιτη. Μόνο ένας αιθεροβάμονας θα τολμούσε να αγνοήσει τα όσα ανήλεα τον περικυκλώνουν και να επιζητήσει μια μαγική διέξοδο.

Είναι όμως η μαγεία δύναμη μυστική, κατοικεί εντός σου, η λανθάνουσα μορφή της σε τυλίγει σαν αύρα δροσερή κάθε φορά που πλησιάζει ένα ακόμα ''αδιέξοδο''. Είναι εκείνη που πανηγυρίζει ακόμα και στην πιο τρανή πανωλεθρία. Γιατί ξέρει πως μόνο μέσα από την αποσύνθεση του υπάρχοντος συστήματος θα τεθούν τα θεμέλια για ένα νέο σύμπαν. Πως όλα παροδικά είναι, και ας εμφανίζονται σαν αιωνόβια όντα. Φευγαλέοι επισκέπτες που αγνοούν την αδυναμία τους. Σαν τον άνεμο, δοκιμάζουν και εξαφανίζονται.

Θα σε πουν αποτυχημένο γιατί θα βάλεις σε δεύτερη μοίρα την επιτυχία που για εκείνους είναι αυτοσκοπός. Ανθρωπάκι άβολο και βολεμένο ταυτόχρονα, θα τρέμεις κάθε φορά που ένα ''αδιέξοδο΄΄ θα κλονίζει το οικοδόμημα του συμβατικού σου κόσμου.
Γιατί απορρίπτεις τη δοκιμασία, δεν έχεις το σθένος να παλέψεις, ούτε να χάσεις την απατηλή πηγή της ισορροπίας σου.
Γιατί δεν έχεις σθένος να ανταμώσεις μια εναλλακτική οδό, ούτε και το θαυματουργό σου εαυτό.
Γιατί μια ζωή εκπαιδευμένος σε μονόδρομους, βλέπεις παντού αδιέξοδα.
Πρυτανεύει ο φόβος σε μια ζωή αναξιοπρεπή, όπου όλα ακολουθούν ελεγχόμενο ρου και δεν πρέπει λεπτό να εκτροχιαστούν.

Τα αδιέξοδα είναι άλλοθι για μια ζωή βουτηγμένη στο συμβιβασμό, προσχήματα για την αποφυγή κάθε παράπλευρης οδού, τεχνάσματα νοερά για να συντηρούν το τέλμα.
Και όταν α-σθενής πια δεν έχεις τη δύναμη να περάσεις στον απέναντι δρόμο γιατί φοβάσαι τι αδιέξοδα σε καρτερούν μνησίκακα εκεί, τότε είναι πολύ αργά ακόμα και για εκείνο το θαυματουργό κομμάτι σου που ανιχνεύει διεξόδους.

Από το πουθενά.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Χρόνος

Μία νέα εικόνα που την ξενίζει και τη συνταράζει. Μαζί πάντα μάχονταν με τα τερτίπια του Χρόνου, μαζί έθεσαν τον ευγενή πόθο να του ξεγλιστρήσουν σε μία φιλόδοξη, αυθάδη διεκδίκηση αγνότητας, μαζί κλήθηκαν να ξεστομίσουν εκείνα τα ζοφερά, όσο και αναγκαία αντίο στις αναμνήσεις. Όλα μαζί, ανέκαθεν.

Έμαθαν έτσι όπως στροβιλίζονταν οι εποχές, βάρβαρα και χαοτικά, θαμπές και ξεχασμένες, διψασμένες για μύθους και αίγλη από το χθες, ότι δεν υπάρχουν πια κόλπα. Ούτε ευφυή και ευρηματικά, ούτε εύκολα και πρόχειρα. Ότι πρέπει να παλέψουν , να αγωνιστούν, να επαναπροσδιορίσουν τα πάντα. Αυτή η αφύπνιση, η υπενθύμιση της άγνοιας, την έκανε να νιώθει ζωντανή και ασφαλής. Το απρόοπτο, μια υπογράμμιση της μαγείας μιας ζωής που ατέλειωτη εχθρεύεται την πλήξη.

Πώς να νιώσει τώρα, χρόνια μετά, αντικρύζοντας την αιώνια φίλη της που μοιάζει νέα οντότητα; Άγνωστη, παράξενη, ξένη;
Ο Χρονος καμαρώνει για το μεγαλεπήβολο δημιούργημά του. Σακατεμένη η παλιά της μορφή κραυγάζει για αναβίωση αλλά έχει κουκουλωθεί από ένα αψεγάδιαστο πρόσωπο, με ανέκφραστο βλέμμα, λέξεις σμιλεμένες με περίσσευμα λογικής και φειδούς, κοιτάζει κάθε λεπτό συνοφρυωμένη το πανάκριβο ρολόι της, δέσμια του Χρόνου που κάποτε η ίδια υποδούλωνε. Όταν μιλάει, είναι για να περιαυτολογήσει..Για τον πρόσφατο εργασιακό της θρίαμβο, το απίθανο ταξίδι της στη Βιέννη ή το πόσο ασφυκτικά γεμάτη είναι η ζωή της από προθεσμίες.

Τής έρχεται να γελάσει. Προθεσμίες !
Τότε έλεγαν ότι οι προθεσμίες είναι οιωνοί μέγιστου ψυχαναγκασμού.  Ήθελαν μια ισορροπημένη σχέση με το χρόνο, συνομωτικά αντάλλασσαν υποσχέσεις πως ό,τι και αν συμβεί, δε θα ξεχάσουν εκείνο το κομματι του εαυτού τους που άθελά του υποσχόταν μια αλληγορική μορφή αθανασίας. Την πηγαία ευτυχία.

Πόσο σκληρό είναι να αποχωρίζεσαι ένα κομμάτι σου με το οποίο έμαθες να συνυπάρχεις;
Άλλαξε η φίλη που εκπαιδεύτηκε να τη συντηρεί μέσα της σαν μια ανάμνηση- κίνητρο.
Τόσα χρόνια αντιστεκόταν πεισματικά στην αλλαγή και εκείνη τής παραδόθηκε άνευ όρων.
Ο χρόνος την έκανε όχι απλώς να ξεχάσει αλλά και να ξεχαστεί.
Να αφανιστεί.

Και όπως την βλέπει να περπατάει αγέρωχη , με όψη αφιονισμένη, νιώθει την εποχή εκείνη να ξεμακραίνει και να αλλοιώνεται. Δεν είναι σίγουρη αν υπήρξε όντως ή η ίδια της προσέδωσε μια υποκειμενική διάσταση που είχε την αλαζονεία να αξιώνει διαχρονική ισχύ.

Η ίδια όμως, όσα ραπίσματα και να την προσγειώνουν, ξέρει ότι η απογειωση έχει περισσότερο γούστο. Και επιμένει να αγνοεί τις προθεσμίες και να χλευάζει τα αυταρχικά ρολόγια που σιωπηλά την προστάζουν να συμμορφωθεί.  Απείθαρχη και άχρονη, θα μπερδεύεται στο αλλοπαρμένο ανακάτεμα των καιρών , χωρίς πουθενά να ανήκει και πουθενά να δίνεται.
Ο Χρόνος πάλι το έκανε το θαύμα του.

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Κλισέ

Έχει ο καιρός γυρίσματα. Πάντα της το έλεγαν, πάντα φιγούραρε στο μυαλό της σαν μότο ενοχλητικό, αυταρχικά επιβαλλόμενο.
Το έβλεπε κιόλας. Σημεία και τέρατα των καιρών, μεταβολές και ανατροπές, αφαιμάξεις και αναγεννήσεις.
Το σαρωτικό πέρασμα του καιρού, η λεηλασία και η επινόηση καινών οικοδομημάτων.
Συνήθως με τρόπο που θα ζήλευε και ο πιο ευρηματικός σεναριογράφος.

Φάση είναι, θα περάσει. Κλισέ υπ' αριθμόν δύο που λατρεύει να αναμασάται με την πρώτη ευκαιρία.
Σε κάθε συγκυρία μάλιστα, επαληθεύεται. Δεν ξέρει πώς ή γιατί αλλά όλα ανακυκλώνονται. Ακόμα και τα ανίατα και τρομερά που δοκιμάζουν την αντοχή μας σκληρά. Ακόμα κι αυτά έχουν κερδοφόρο απόσταγμα όταν δεν υποτασσόμαστε στις δογματικές τους εντολές.

Τα κλισέ την οδηγούν σε μια πολυπόθητη ασφάλεια, γι' αυτό έμαθε να τα αποθεώνει.
Ο κόσμος είναι αδυσώπητος και έχει ανάγκη από σταθερές.

Ο χρόνος παίζει αλλόκοτα παιχνίδια. Η ίδια, μουδιασμένη, με εκείνη την ζοφερή γεύση να την πικραίνει, η γεύση μιας ζωής αδιάφορης που ολοένα την εγκαταλείπει.
Εύχεται να είναι φάση, το κλισέ της να είναι θαυματουργικά αληθινό.
Η θλίψη που καιρό τώρα ντύνει πρόθυμα την κάθε της μέρα, και τις νύχτες σκαρφαλώνει στα απόκρυφα δώματα των ονείρων της.
Η αίσθηση ότι όλα ανέφικτα είναι και μάταια, η νοσταλγία που τη σημαδεύει, οι αναμνήσεις με την αιώνια αίγλη, κομμάτια που έχασε-ή ξέχασε. Κι ένα μέλλον που εξακολουθεί να την κοιτάζει με μια θανάσιμη ασάφεια. Ικετεύει να επισπεύσει κάποια μαγική δύναμη την έλευσή του, όμως εκείνο κάνει ανεπηρέαστο τα δικά του σχέδια.

Το μέλλον που μας φεύγει μέσα από τα χέρια, και προτού το καταλάβουμε έχει γίνει παρελθόν.
Η μοναξιά που δίνει στην ώρα μια παράξενη υφή, δραματικής ενάργειας , νοσηρής θεραπείας.
Σα να αγγίζει τον πυθμένα και ακόμα πιο κάτω για να προετοιμαστεί για την επικείμενη κορυφή.

Πού είναι όλοι όταν τους είχε ανάγκη; Μάλλον χαμένοι στις δικές τους ανάγκες- ή μήπως δεν τους είχε ποτέ ουσιαστικά ανάγκη;

Ανέκφραστη εποχή, παντάξενη. Οι θύμησες την αφήνουν να απορεί. Πώς ήταν δυνατό να τα βλέπει όλα τόσο τραγικά και διογκωμένα; Νέα, στη δίνη υπερχειλούς συναισθηματισμού. Επιπόλαιη, με την επικίνδυνη ορμή της απειρίας, την ονειροβασία της αθωότητας.

Σκεφτόταν ότι μεγαλώνοντας, οι πόλεις και οι άνθρωποι θα έμοιαζαν βουτηγμένοι σε ένα εικονικό γήρας. Τώρα, εύχεται να ήταν εικονικό.
Εκείνη τη νιότη την αυθάδη, με όλη της την παράλογη νηπιότητα, την εκλιπαρεί να επιστρέψει.
Μήπως και της θυμίσει, μέσα στη θύελλα της στιγμής, ότι δεν είναι μάταιη η προσπάθεια, ότι μέσα στην αδράνεια αργοπεθαίνει, ότι η ζωή καιροφυλακτεί με τα πιο απίθανα σενάρια μπροστά στα οποία τα κλισέ γίνονται καθ' όλα ανασφαλή ως ευτελή κόλπα.
Αντισυμβατικά, αναπάντεχα, λυτρωτικά, συνταρακτικά.
Όπως προσταζει ο καιρός που αυτόνομα κυλάει αδιαφορώντας για την προβλέψιμη φύση μας..

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Mε την αυτάρκεια που τόσο μακρινή και μη ρεαλιστική φαντάζει.
Ευτυχισμένος όποιος δε θεωρεί όσα του λείπουν πηγή βασάνων αλλά πηγή κινήτρων για ένα βήμα παραπέρα.

Όποιος στο πέρασμα του Χρόνου δεν ανιχνεύει κούραση, φθορά και παρακμή αλλά νιότη, ζωή, αναγέννηση.

Εκείνος που δε συνθηκολογεί με την αυθαιρεσία μιας αυθάδικης ρουτίνας αλλά δίνει στην κάθε μέρα ξεχωριστή υπόσταση.

Εκείνος που μπορεί να πειθαρχήσει στην τήρηση ενός προγράμματος και με την ίδια ευκολία να το θυσιάσει στην προκλητική ιδέα μιας απόδρασης.

Εκείνος που ξέρει ότι το συναίσθημα δίνει τόσες συγκινήσεις όσα είναι και τα τιμήματά του.

Εκείνος που έχει λυτρωθεί από την ανάγκη να βρει τον προορισμό του γιατί γνωριζει καλά ότι οι ανατροπές και οι περιπέτειες είναι τα πιο όμορφα κομμάτια της περιπλάνησης.

Εκείνος που, γαλήνιος πια και χωρίς δαιμονικές εξαρτήσεις, δεν έχει την ανάγκη να διατυπώσει ευχές..Γιατί η ζωή είναι παράξενη, μυστήρια, άδικη αλλά είναι ωραία. Απρόβλεπτη και μαγική.

Ευτυχισμένος είναι όποιος δε νιώθει την επιθυμία για επίκριση αλλά την ανάγκη για αυτοκριτική.

Αυτή είναι και η ευχή μου για τη νέα χρονιά..Περισσότερη  και ποιοτικότερη αυτοκριτική. Συνειδητοποίηση του πόσο απέραντη είναι η ζωή και πόσο μικρή η ύπαρξή μας μέσα σε αυτή.
Αλλά και πηγαία αισιοδοξία τώρα που όλα δοκιμάζονται..Ανάγκη επιτακτική και κραυγαλέα.
Καλή χρονιά σε όλους !!

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Ατρόμητος

Δεν ήταν από τους ανθρώπους που αφήνονταν σε παρορμητικές λόξες.
Λογική τετράγωνη, χειμαρρώδης εγκεφαλικότητα.
Σε κάθε στοά της σκέψης του σουλατσάρουν τα αλμυρά φιλιά της.
Σαν προδοσίας σκιά τον κοιτάζουν ενοχικά, με εκείνη τη συρρικνωμένη αξιοπρέπεια.

Μια σχέση που από παντού πάσχει, ξεφτίζει ολοένα, τον εξευτελίζει και παραμορφώνεται.
Ό,τι ξεκίνησε με την αγνότητα που μόνο ξέμακρα από τα δεδομένα ανταμώνεται.
 Η ιστορία και τα δεδομένα οικοδομούν τη φθορά και την ανάμνηση που τόσο υποχθόνια κυβερνά την ψυχή.

Όχι, ποτέ δε θα μπορούσε να παρεκκλίνει από της Λογικής τα κελεύσματα.
 Η Αξιοπρέπεια πάντα ύφαινε και τις πιο λεπταίσθητες αποχρώσεις των πράξεών του.
 Ήθελε όλα να έχουν λόγο ύπαρξης, ουσία ζωογόνα ,νόημα διαυγές.
 Διαφορετικά, μπορούσε και αυτόματα καρπωνόταν το αμετάκλητο Αντίο: το Τέλος, την Αρχή, τη Σοφία, την Αστοχία.

Και όμως. Μέσα σε τυφλά πρωινά φλεγόμενου πάθους, δεν το είδε. Δεν την είδε.
Έτσι σκυφτή, με το μαραμένο χαμόγελο, σε μια ελεγεία ερωτική.
 Δεν παρατήρησε τα μαλθακά της βήματα που παραιτημένα την έβαζαν σε άλλο αδιέξοδο.
 Και έτσι ακριβώς αφέθηκε στην υπ' αριθμόν ένα παρορμητική λόξα: τη μονόδρομη ευτυχία.
 Μεθυσμένος σε μια ευδαιμονία που οικοδομείται σε ψευδαισθήσεις, στης υπέρτατης δυστυχίας το ζενίθ.
Οι μέρες περνούσαν, ερμαφρόδιτες, μεταμφιεσμένες, εικονικές.

Μέχρι που η Αλήθεια, μην αντέχοντας τη μακροχρόνια νάρκη, φανερώθηκε.
Εκείνη αναγκάστηκε να του τη φανερώσει.
Δεν τον θέλει πια, δε νιώθει για αυτόν τίποτα.
Όσα έζησαν τυλίχτηκαν σε μία ανάμνηση που τους χαιρετά από μακριά.

Ράκος, στον πυρετό της μέρας ψήνεται, αλαφιασμένος γυρνά πίσω, οι αισθήσεις του σε παραλήρημα.
Τι έκανε λάθος, πώς δεν κατάλαβε τίποτα, πώς όλα έληξαν από το πουθενά.
Ο μεγεθυντικός φακός της  αυστηρότητας φωτίζει δραματικά τα περασμένα.
Απόγευμα βροχερό, θέλει ο χρόνος να σταματήσει.
Να σβήσει η δική τους ιστορία που τον αναστατώνει και τόσο υποκειμενικά πλάθει η βασανιστική του φαντασία.

Σεναριογράφος της ζωής του, χωρίς έμπνευση.
Συγγραφέας που μαθαίνει την πλοκή από τον αναγνώστη του, σα να μη σκαρφίστηκε ο ίδιος την ιστορία, σα να αναποδογύρισε η τροπή της.
Σα να μην ήταν Εκεί.

Η ζωή συνεχίζεται αλλά κάποια πράγματα είναι ανυπόφορα οχληρά.
Η ξεχασμένη της ομπρέλα δίπλα από το ακατάσταστο γραφείο του.
Το άρωμα από πικραμύγδαλο που τύλιγε την αύρα της.
Εκείνο το βιβλίο που άλλαξε τη ζωή της με κάθε του λέξη.
Το τραγούδι που έδινε την αφετηρία σε κάθε της μέρα.
Μα πάνω από όλα, μια εικόνα σφηνωμένη στον ταλαίπωρο νου του, τα μάτια της όλο συγκατάβαση και πίκρα, ένα'' δεν μπορώ'' απεικονισμένο, ο χωρισμός τους σε μια έκφραση φυλακισμένη στη στιγμή.

Η ανάμνηση τον λεηλατεί τις πιο παράδοξες στιγμές.
Για έναν μεγάλο Έρωτα, αξίζει και η πιο βάρβαρη μορφή πολέμου.
Το Τέλος του είναι μια αλληγορική μορφή Θανάτου, μια αναμέτρηση με το Θάνατο.
Μαζί της ένιωθε τόσο ζωντανός κάποτε, που έχει γίνει Ατρόμητος.
Απέναντι στο Θάνατο, την Απουσία ,την Απώλεια.
Απέναντι σε όλα.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Συναίσθημα

Μέσα στην επιβεβλημένη γιορτή των ημερών που ντύνονται με τη μιζέρια των εξελίξεωνπροσπαθεί να ζει την κάθε μέρα όσο το δυνατόν αναίμακτα. Περπατά στη βροχή, χωρίς προορισμό, αντικρύζει τα πάντα σε ένα θλιβερό πανηγύρι να συνεχίζουν να υπάρχουν, δε μπορεί να ανταμώσει την έκπληξη πουθενά. Και αυτή η πλήξη η πελώρια την οδηγεί πεινασμένα και ικετευτικά στη λήθη. Είναι τόσο λυτρωτική !
Μη μου τους κύκλους τάραττε, η αρμονία είναι άξια περιφρούρησης και εκείνη χρόνια τώρα αφήνει θεούς και δαίμονες να τη διασαλεύουν. Φορτωμένη ενοχές από τη φύση της που ξεπηδούν πάντα άκαιρα, παράταιρα, παράφορα.
Λιτά, όπως και οι καιροί επιτάσσουν. Έτσι θέλει να ζει πια. Χωρίς το άχθος της σκέψης, χωρίς τη λεηλασία του πόνου.
Ο πόνος είναι απότοκος διάψευσης, προϋποθέτει συναίσθημα. Και πού να το βρει το συναίσθημα σε έναν κόσμο που την αδειάζει από αυτό συστηματικά;Με τρόπους υπόγειους, που και η ίδια δε συναισθάνεται, έχει καταστεί ανήμπορει να συναισθανθεί. Γενικώς και ειδικώς.
Η ανυπαρξία επιθυμίας είναι μια μασκαρεμένη μορφή θανάτου, αργού και βασανιστικού.

Έμαθε να μην επιθυμεί, να μη δικαιούται να επιθυμεί. Η ρεαλιστική της φύση επανίσταται κάθε φορά που αποτολμά να ποθήσει κάτι. Σα να διαπράττει άλλη ιεροσυλία την κατακεραυνώνει.
Η αμφιβολία τη χλευάζει σε ένα παιχνίδι άνισο.
Σαν πένητας πρέπει να πορεύεται στη ζωή της, σαν άστεγος που δεν πρέπει, και δε μπορεί να αξιώνει καταφύγιο. Απλώς να υπάρχει, και να το κάνει αθόρυβα, χωρίς να γίνεται φορτική.

Είναι το καθεστώς έτσι, ένα σύνολο παγιωμένων κανόνων που δε γίνεται να αψηφήσει. Όνειρα που τώρα μοιάζουν με εφηβικές λαχτάρες, αφελώς μεγαλεπήβολες. Αλλά και σχέδια που είχαν τη θρασύτητα της συγκυρίας και του εφήμερου, καταδικασμένα σε αποτυχία.

Βρέχει τρελά και ο καθένας συνεχίζει τη δουλειά, το πρόγραμμα, το παραμύθι του. Όλα γύρω σε μια αμηχανία, προσπαθούν να ξεχαστούν στην κίβδηλη θαλπωρή των Χριστουγέννων, για να μην απολογηθούν στους άλλους, για να μη μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους.
Και όλοι κατάβαθα και ανομολόγητα να ελπίζουν σε ένα θαύμα. Ότι από το πουθενά θα έρθει μια λύση σωτήρια, ότι η ζωή δε μπορεί να είναι ένας μακραίωνος εξευτελισμός.

Κάποιοι όμως, όπως και αυτή η ίδια, βασανίζονται. Είναι κάποιες αιώνιες στιγμές που δεν την αφήνουν να ησυχάσει. Ακόμα και η λήθη τότε γίνεται ακατάδεχτη. Στιγμές σιωπής εκκωφαντικής, όπου τα λόγια παρελαύνουν καθάρια, χωρίς αμφισημίες και παραπλανητικά κόλπα.
Δεν ξέρει πώς να νιώσει, και δε μπορεί να νιώσει.
Το συναίσθημα που πάντα τής έδειχνε το δρόμο, είναι τώρα απόν. Στη θέση του βρίσκεται ένα κενό απροσμέτρητο που μπροστά του δε μπορεί να δει φως , δεδομένα και σημάδια.

Δε μπορεί να νιώσει αγανάκτηση, πόνο, απορία, θλίψη, χαρά, ελπίδα, ανυπομονησία. Τίποτα.
Και καθώς νιώθει περικυκλωμένη από όντα χωρίς ταυτότητα, στραγγισμένα και αυτά από κάθε ίχνος συναισθήματος, παραμένει καθηλωμένη στο ίδιο σημείο, σε μια μαζική ακινητοποίηση.

Χωρίς θυμό και χωρίς πόνο, δε νοείται Άνθρωπος. Ας βρούμε τη δύναμη για αυτά, προτού η απάνθρωπη φύση μας(στην οποία είμαστε ευλαβικά πιστοί) οδηγήσει σε πανανθρώπινη δυστυχία..

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Δεκέμβριος

Δεκέμβριος. Ο μήνας των πιο αντιφατικών συναισθημάτων. Της εφιαλτικής αναμέτρησης με τα παρελθόντα και της κάθαρσης που αναφύεται μέσα από το ανεπίστρεπτο της φύσης τους.
Ο μήνας της αναγκαστικής γιορτής που αποθεώνει τα κλισέ και μασκαρεύεται πίσω από καταναλωτικές παρασπονδίες και απενοχοποιημένες αφθονίες.
Το τέρμα και η αρχή την ίδια στιγμή. Πόσα και τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Όπως στέκομαι σ'ένα σταυροδρόμι μετέωρη, με την αμφιταλάντευση να μου ροκανίζει την ηρεμία, δεν ξέρω αν θέλω να παραμείνω σε αυτό και άλλο ή απλώς να ξεκολλήσω και να πάρω το ρίσκο μιας τελικής επιλογής. Τόσο καιρό ακροβατώ ανάμεσα σε ξεθωριασμένες επιθυμίες και στο φόβο να τις εγκαταλείψω εγκαινιάζοντας νέες. Που θα με αφυπνίζουν αληθινά, και θα με εξιτάρουν να τις ανακαλύπτω και να τις κυνηγάω με θέρμη. Ένα θέλω που θα αξίζει τον κόπο, και δε θα είναι μια αναγκαία απόληξη των χθεσινών μου αποφάσεων.

Είναι αλήθεια ότι αυτό τον καιρό η μνήμη μου κατορθώνει να λειτουργεί τελείως επιλεκτικά, κατά τα συμφέροντα. Πολλά τεμάχια στιγμών έχουν περιθωριοποιηθεί ως μη βολικά και αρεστά. Αυτά που επιβιώνουν είναι ελάχιστα, και στην πλειονότητά τους ευχάριστα. Έπειτα είναι  εκείνη η κυρίαρχη διαδικασία που αυτοματοποιημένα κάθε χρόνο τέτοια εποχή τίθεται σε εφαρμογή: στο μυαλό μου δεσπόζει η αντιπαραβολή όλων των μικρών στιγμών που είχαν τη δυναμική να με αλλάξουν.
Νιώθω ευλογία να μπορώ να τις διακρίνω και να τις αποτιμήσω με τη ματιά τη νηφάλια του μη εμπλεκόμενου βιωματικά. Γιατί πλέον σαν ξένη τις ατενίζω, μερικές φορές απορώ και εξίσταμαι που τις έζησα ή ποια ήμουν τότε και πόσο απέχω από εκείνο τον εαυτό μου τώρα.

Είναι ο Δεκέμβριος και ψυχαναγκαστικός έτσι που μας φορτώνει με προσδοκίες και μας δαιμονίζει με την φιλόδοξη αναμονή μελλοντικών στιγμιοτύπων. Κάνουμε ευχές, σκαρώνουμε σχέδια, δίνουμε υποσχέσεις αυτοβελτίωσης...μέχρι ο αναβλητικός μας εαυτός να καγχάσει με τις αφελείς του πρακτικές.Σα να περιμένει πράγματα από εμάς αυτός ο αλλόκοτος μήνας: να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και να κλείσουμε αξιοπρεπώς ή και μεγαλοπρεπώς τη χρονιά, ενώ παντού γύρω μας αναμασάται το ίδιο ατέρμονο βουητό...Μια αλυσίδα προβλημάτων και το αιώνιο ανθρώπινο αδιέξοδο.

Πάντα όμως στο Χειμώνα κατάφερνα να διακρίνω μια αφύσικη ομορφιά. Μυστηριώδη και αγέρωχη, ξεδιπλώνει τα μυστικά της μόνο κοπιωδώς. Την ομορφιά του να μην νιώθεις την ανάγκη να ενσωματωθείς, να γιορτάσεις, να ξοδέψεις και να ξοδευτείς. Το αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα του να μείνεις λίγο ακόμα σε εκείνο το σταυροδρόμι, και ας σε ζαλίζουν όλοι ότι ο χρόνος είναι πολυτέλεια στις μέρες μας. Η αποποινικοποίηση της άγνοιας, όταν όλοι γύρω κυνηγούν με προπέτεια την παντογνωσία. Η απελευθέρωση από την εκθείαση της απόφασης.

Αυτό το Δεκέμβριο θα πάρω λίγο χρόνο ακόμα  για να αποκρυπτογραφήσω τα σιβυλλικά σήματα που εκπέμπει η αβυσσαλέα μου ψυχοσύνθεση. Δε θέλω αιφνιδιασμούς, ούτε πίεση για να τοποθετηθώ και να επιλέξω. Άλλωστε ο χρόνος είναι το υπέρτατο αγαθό όταν τον καθορίζουμε εμείς, και ο υπέρτατος δυνάστης όταν μας καθορίζει εκείνος.
Και είναι πολλά τα καθεστώτα δουλείας και δειλίας για να νομιμοποιήσουμε ένα ακόμη...

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Υπομονή

Αλλαγή σελίδας όταν όλα αποθεώνουν τη στασιμότητα;
Κολλημένα, βαλτωμένα, αποστεωμένα.
Κυβερνούν την ψυχή μας απεχθή απολιθώματα.
Η Εξέλιξη, πολυπόθητη και απόμακρη, γυρεύει από εμάς το ξεσκέπασμα ενός άρρητου μυστικού.
Γρίφοι σαρδόνιοι καθιστούν πολύπλοκη ακόμα και την αξιοπρεπή επιβίωση.
Μορφασμοί, νεύματα, κινήματα που ξεπηδούν από ένα εφιαλτικό όνειρο.
Δεν την αντέχουμε τη ζωή μας άλλο έτσι αλλά είμαστε τόσο ανήμποροι για αντίδραση.
Εθιστήκαμε στην ανύποπτα ύπουλη δύναμη της παραίτησης.

Όλοι μοιάζουν να διακηρρύτουν τη θαυματουργή υπομονή, με λόγια και με  έργα λαλίστατα.
Είναι το μόνο καθήκον, η μόνη θεραπεία αλλά και η μόνη επιλογή.
Μπορεί όμως η Ψυχή να σωθεί με το αβέβαιο εχέγγυο μιας αμυδρής προοπτικής;

Να εκπαιδευτεί πρέπει στους πιο δύσκολους δρόμους,σε αυτούς που φαίνονται βατοί και προσβάσιμοι αλλά αποδεικνύονται γεμάτοι προσκόμματα.
Γιατί εκεί είναι η δοκιμασία της Ψυχής, στην αναποδιά και το αντίξοο.
Όταν όλα είναι ελέγξιμα και ομαλά, η Ψυχή είναι σε νάρκη.

Έρχονται όμως μέρες γκρίζες, νύχτες ζοφερές. Από εκείνες που εκλιπαρείς για έναν οιωνό λιγότερο βλοσυρό. Που η απλοποίηση των δεδομένων γίνεται ανάγκη επιτακτική και η υπομονή εξανεμίζεται.
Τότε που όλα σε προλαβαίνουν και σε περικυκλώνουν σαν αρπακτικά.
Που διαπιστώνεις και νιώθεις να σε κεντρίζει μια ζωή  που μοιάζει με αργό θάνατο.
Το τέλμα  μιας ζωής που σε σκοτώνει.

Τότε καταλαβαίνεις ότι η υπομονή δεν είναι πάντα αρετή.
Μοιάζει πιο πολύ με πρόσχημα και θεμιτή αναβολή πράξεων επιβεβλημένων.
Σιχαίνεσαι τα άλλοθι και αίφνης σε καθηλώνει το άλλοθι των καιρών.
ΔΕ μπορείς άλλο πια να περιμένεις, ούτε να υπομένεις τα καθεστώτα.
Δε σου ταιριάζει η σύνεση, ούτε η παθητικότητα της εγκαρτέρησης.
Κι εκεί που περιμένεις τη σελίδα να γυρίσει μετά από μακραίωνο συνδυασμό αλλότριων συμβάντων, αποφασίζεις να αποπειραθείς εσύ να τη γυρίσεις.
Μπορεί να δεις το απόλυτο κενό αλλά το μεγάλο βήμα θα έχει συντελεστεί.

Υπομονή και προοπτική γίνονται δολοφόνοι του παρόντος σα φτηνές παρηγοριές όταν ο εφησυχασμός πρωτοστατεί.
Πιστός αιωνίως σε μια φύση αιωνίως ανήσυχη, που μισείς να αγαπάς και αγαπάς να μισείς.
Μια φύση που αδυνατείς να προδώσεις, ανυπότακτη και ανυπόμονη...

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Επιθυμία

Το Άγνωστο Θυμικό. Όσα εκείνο σκαρώνει ερήμην σου και σε καθοδηγεί και σε αποπροσανατολίζει και σε παρασέρνει.
Η Επιθυμία είναι παντοδύναμη, αφού μπροστά της και ο πιο συγκροτημένος αφήνεται ανίσχυρος, αμήχανος.Αλλά η πιο επικίνδυνη πλευρά της είναι ότι αφαιρεί τη διαύγεια, δε μπορείς να την ατενίσεις ξεκάθαρα..και τελικώς αποβαίνει παραπλανητική. Τότε είναι που φανερώνεται η ελλιπής αυτογνωσία και η παράξενη άγνοια γύρω από το κάθε τι.

Όλα όσα επιθυμείς μοιάζουν να σου στήνουν παγίδες. Σε χλευάζουν, σε απογοητεύουν, σου επιτρέπουν να τα απομυθοποιήσεις. Όταν σε υποδουλώνουν, επισκιάζουν ακόμα και την ύστατη ρανίδα αξιοπρέπειάς σου. Σε αναγκάζουν με μια παράλογη ορμή σαν τυφλός να τις ακολουθείς καταστρατηγώντας σταθερές και καταλήγοντας μονοδιάστατος.

Η χείριστη απόληξη της επιθυμίας είναι η εμμονή. Μέσα από μία τάση ολοκληρωτικής επιβολής, η επιθυμία εξοστρακίζει όλα όσα υπάρχουν στο οπτικό σου πεδίο και καθίσταται αυτοσκοπός.
Όταν η επιθυμία απειλεί την ψυχική γαλήνη μέσα από μια νοσηρή εξάρτηση, τότε είναι εξίσου επιζήμια με το φόβο.

Αυτάρκεια είναι η επικράτηση της αυτοκυριαρχίας έναντι της επιθυμίας, η τελέσφορη εξουδετέρωση κάθε λογής εξαρτήσεων που καθιστά έναν άνθρωπο ελεύθερο. Η επιθυμία δεν καταδεικνύει απλώς τον ψυχισμό και τις ροπές της φύσης μας(υλικές, συναισθηματικές) αλλά συνάμα αποκρυπτογραφεί τα αδύναμα σημεία μας, τη συχνότητα βάσει της οποίας οικοδομούμε εξαρτήσεις.

Κι αυτό γιατί από τη μία πλευρά η επιθυμία μπορεί να λειτουργεί ως κίνητρο και προσδοκία αλλά από την άλλη αντικατοπτρίζει το σκοτεινό μας εαυτό που-ενίοτε τρομακτικά ερεβώδης-λειτουργεί ως δυσάρεστη έκπληξη. Ένα άτομο κυριευμένο από επιθυμία δε μπορεί να είναι νηφάλιο, συνετό ή εγκρατές, ούτε να έχει διευρυμένη ματιά απέναντι στα πράγματα.

Συχνά αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως καθρέφτες των επιθυμιών μας και έτσι χάνουμε την αλήθεια και την αυθεντικότητά τους. Καμία σχέση δεν είναι λειτουργική όταν έχει ως δομή την εξάρτηση. Και το πιο ειρωνικό είναι ότι νομίζουμε πως ξέρουμε τι επιθυμούμε. Στην πορεία τα ''θέλω'' μας ακολουθούν χιμαιρική μετάλλαξη και αδυνατούμε να τα κατανοήσουμε και να τα διαχειριστούμε.

Σε κάθε περίπτωση, η επιθυμία εμπεριέχει ένα αλλόκοτο ρίσκο:όταν εκπληρωθεί και γίνει υποστατή η κατάσταση που μέχρι πρότινος νοερά πλάθαμε, να μας διαψεύσει αποκαρδιωτικά. Αντί για πληρότητα να αφήσει ένα πελώριο κενό. Εκεί αποδεικνύεται η απατηλή της φύση αλλά και η ραθυμία μας να τη διερευνήσουμε.

Μόνο μέσα από τον αέναο πόλεμο με τις επιθυμίες οδηγούμαστε ανεμπόδιστα προς την ελευθερία. Ελευθερία που δεν απαιτεί την εξαφάνιση των επιθυμιών αλλά  την αδιάλειπτη αναζήτηση και αναθεώρησή τους. Η μάχη με την επιθυμία προϋποθέτει τη μη υποδούλωση στις επιταγές της.
Γιατί είναι υπερβολικά γενναίο να παραδεχθείς ότι άλλα είναι εκείνα που επιθυμείς, θέλει τσαγανό η εκλογίκευση και απόρριψη μιας επιλογής-σημαίνει αυτοαναίρεση και παραδοχή Λάθους, σε ένα σύμπαν που  κομπάζει για το αλάθητο.
Η επιθυμία σε κάνει να νιώθεις ζωντανός όταν δεν καθίσταται αυτοσκοπός- γιατί τότε σε αφομοιώνει και σε παραλύει.Όλα εκείνα που ποθείς ίσως είναι εκείνα που φοβάσαι ή απλώς τα προστάγματα γονέων, φίλων και γνωστών. Το αληθινό επίτευγμα είναι να έχεις μια ολοκληρωτικά δική σου επιθυμία- και να μην τρομάξεις αν αποδειχθεί'' πουκάμισο αδειανό''- τουλάχιστον είναι δική σου.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Εικονικά

Αν γυρίσουμε νοερά στην προ του internet εποχή, θα διαπιστώσουμε στη στιγμή τις τεκτονικές αλλαγές που συντελέστηκαν μετά την ανακάλυψη και σε ευρύ φάσμα υιοθέτησή του.
Ασφαλώς αυτές οι αλλαγές δεν είναι μονοσήμαντες, ούτε ολωσδιόλου αρνητικές. Εν τούτοις, ανέτρεψαν συλλήβδην τη νοοτροπία και την καθημερινότητα της πλειονότητας των ανθρώπων ανά την υφήλιο.
Ο βομβαρδισμός μας με καταιγισμό πληροφοριών επί παντός επιστητού εγκαθίδρυσε μια καινή αυτοκρατορία, την αυτοκρατορία της πληροφορίας. Αυτό αφενός οδήγησε στη διεύρυνση των οριζόντων, μέσα από την ταχύτητα, την ακρίβεια και την ποικιλία μιας παντοδύναμης μηχανής αναζήτησης, η οποία  εκμηδένισε το χρόνο και το χρήμα που άλλοτε ήταν προαπαιτούμενα για να έχει κανείς πρόσβαση σε πάσης φύσεως πληροφορίες. Επιπλέον, κατήργησε συγκινήσεις που λάμβαναν τη μορφή ιεροτελεστίας, όπως την αναζήτηση ενός μουσικού δίσκου-διαμαντιού στα δισκοπωλεία(και το εκεί συνακόλουθο σάστισμα-χάζι μπροστά στις''ανακαλύψεις΄΄ μας) ή την παρακολούθηση μιας ταινίας παραδοσιακά, στον κινηματογράφο, ελλείψει άλλων εναλλακτικών. Εκτός του ότι επήλθε απώλεια θέσεων εργασίας μέσω της συστηματικής πειρατείας και ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός ανθρώπων έχασε εν μία νυκτί μια αλλοτινά σταθερή πηγή εισοδήματος, χάθηκε και κάτι άλλο. Και αυτό δεν είναι παρά η ατμόσφαιρα, η αίσθηση της ανακάλυψης, της περιπλάνησης, του καινούργιου. Η αίσθηση ότι δεν είναι όλα αηδιαστικά διαθέσιμα.

Αυτός ο κορεσμός τα καθιστά όλα αδιάφορα. Χλιαρά.
Πέραν τούτου, η μεγαλύτερη μεταβολή που επέφερε η σαρωτική άφιξη του διαδικτύου, αναφέρεται στον τρόπο επικοινωνίας. Μέσα από ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, νομιμοποιήθηκε η παρακολούθηση ιδιωτικών στιγμών του τάδε και η κατά συρροή πρόσληψη σκέψεων του δείνα. Καθείς έχει τη δυνατότητα να παραθέτει σχόλια και απόψεις αλλά και να ενημερώνει τους ''φίλους'' του πού είναι ανά πάσα στιγμή της ημέρας. Εκεί ακριβώς που ανθεί ο ναρκισσισμός ατόμων που κατέχονται από την βλακώδη πεποίθηση ότι συνιστούν το κέντρο του σύμπαντος, εκεί η κοινωνικότητα είναι που αποτιμάται με πρωτόγνωρα κριτήρια, όπως τον αριθμό των ''φίλων'' αλλά και την απήχηση που έχουν οι σύνδεσμοι και τα ''στάτους'', με γενικό δείκτη αποτίμησης την επισκεψιμότητα του εκάστοτε''προφίλ''.

Ξαφνικά, όλοι έγιναν άσοι στις κριτικές και άρχισαν να κρίνουν σκόπιμο ότι η ΚΑΘΕ στιγμή της ζωής τους που απαθανατίζεται μέσα από φωτογραφίες, ενδιαφέρει όλο το διαδικτυακό κόσμο και συνεπώς πρέπει να δημοσιεύονται πάραυτα. Φτάνουμε επομένως σε ένα (ακόμα) οξύμωρο: από τη μία τα επικοινωνιακά χάσματα γεφυρώνονται καθώς άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα και ανησυχίες έρχονται σε επαφή παρά τη χιλιομετρική απόσταση, και από την άλλη οι ίδιοι άνθρωποι ενδέχεται να υποκύψουν στην παγίδα του εθισμού επινοώντας και εν συνεχεία καλλιεργώντας ένα επίπλαστο προφίλ. Όσο επιζητούν αποδοχή, τόσο καταπνίγουν την όποια τους διαφορετικότητα, και τόσο ο πραγματικός εαυτός τους παραμένει στην αφάνεια.

Κάπως έτσι υπάρχουν άνθρωποι άκρως μοναχικοί που σε διαδικτυακό επίπεδο υπερβαίνουν τα όρια του δημοφιλούς ενώ στην καθημερινότητά τους δεν έχουν ούτε ένα φίλο, με εκείνη την παλιά σημασία της λέξης, που δυστυχώς έχει καταντήσει παλιακή. Και μέσα από το ''δήθεν'' που ανθεί στην κατά κόρον και στην ιντερνετική κοινωνία, ο χρόνος σπαταλάται αφειδώς για την επίτευξη ενός υψηλού βαθμού αποδοχής, ενώ η πραγματική ζωή κυλάει μουντά και αντιπαραγωγικά.

Φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλους τους χρήστες αλλά σε μια(δυστυχώς)μεγάλη μερίδα αυτών, από τη δική μου οπτική πάντα. Ενώ κόλπα και επικοινωνιακά τεχνάσματα φαίνονται να γίνονται κοινό κτήμα και οι περισσότεροι βρίσκουν το δικό τους τρόπο να εκφράσουν αυτό που θέλουν, η αλλοτρίωση σε κοινωνικό επίπεδο, και η επικοινωνιακή δυστοκία ολοένα εντείνονται. Γιατί το ερώτημα είναι: βρίσκει ο καθένας τρόπο να πει αυτό που θέλει; Και αν ναι, είναι σίγουρα δικός του;
Μπορεί να ξυπνήσει μια μέρα όντας μη δέσμιος μιας τυποποιημένης ρουτίνας που τον θέλει να ανατρέχει στο προφίλ του και να αναζητεί τρόπους να το κάνει πιο θελκτικό;

Όταν η πραγματικότητα επιμένει να γίνεται όλο και πιο ακατανόητη και νεφελώδης, είναι αυτομαζοχιστικό να χανόμαστε, πόσο μάλλον να σκαρφιζόμαστε μια εικονική πραγματικότητα.
Κάποια στιγμή θα κληθούμε να επιλέξουμε τι θέλουμε να είμαστε: πραγματικά αυθεντικοί με ψεγάδια και ατέλειες ή καθ' έξιν εικονικοί με προσωπείο τελειότητας- και μπορεί να μην ξέρουμε καν σε ποια κατηγορία ανήκουμε ώστε να μεταπηδήσουμε στην άλλη.
Όταν δίνουμε τόσο μεράκι στην κατασκευή του προσωπείου, ξεχνάμε ότι κάτω από αυτό κρύβεται ένα πρόσωπο -και η προσκόλληση στην εικόνα είναι η μέγιστη πηγή απάτης.

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Πεπρωμένο

Όπως του χρόνου το διάβα αδυνατώ να αποφύγω, έτσι και αυτή η ανεξήγητη δύναμη επενεργεί πάνω μου δαιμονικά, με καθηλώνει.
Σαν μία συνάντηση χρόνια προκαθορισμένη, που δε μπορείς να αποτρέψεις- ή έστω να αναβάλλεις.
Αλλά για μια στιγμή...το θέλεις;
Κάπου η κρίση θολώνει, η ψυχή κινεί προς μια άγνωστη, πρωτοϊδωμένη διαδρομή. όπου τίποτα δεν είναι φθαρμένο ή οικείο, πλην όμως κυριαρχεί η ευρηματική σκηνοθεσία μιας άφαντης μορφής.
Στην αρχή, υπνωτίζεσαι. Κατέχεσαι από έναν εκνευρισμό που αποδιοργανώνεσαι από κάτι που είναι κατάφωρα υπεράνω των οργανωτικών σου ικανοτήτων. Γεμίζεις όλο μομφές τον εαυτό σου που ράθυμα αφήνεται και αιχμαλωτίζεται από μια μοιραία συνομωσία.
Έτσι και τότε.
Τα είχα βάλει με τον εαυτό μου που καταδέχτηκα να ενδώσω σε μια παράλογη όσο και παράφορη έλξη. Ήταν τόσο ασύμβατη προς τον συμβατικό μου χαρακτήρα ! Ένιωθα ότι τα ποταπά μου συναισθήματα με έκαναν να οδεύω προς το χαμηλότερο σκαλοπάτι, κατρακυλώντας. Να βυθίζομαι σε ενορμήσεις απαγορευμένες και άνομες,από εκείνες που η λογική παντοκρατορία θα ανακήρρυσε  τραγελαφικές. Η αξιοπρέπεια μου είχε εξανεμιστεί, λες και ένας θυελλώδης άνεμος μου συνέπαιρνε κάθε σταθερά, την οποία είχα βαλθεί επί σειρά ετών να φυλάω σαν κόρη οφθαλμού.
Μέχρι και τα όνειρά μου ξέχασα σε αυτή την ανεμοθύελλα.
Βρέθηκα να είμαι ικέτης ενός έρωτα καταδικασμένου στην ανυπαρξία, για αυτό και ορμητικού.
Γονυπετής να εκλιπαρώ για ένα σημάδι ανταπόκρισης, εγώ που θεωρούσα την επαιτεία εξευτελισμό.
Και να αλαλάζω κάθε μέρα, και να χάνομαι, και να ξεχρεώνω με τα παρακάλια λάθη παραγεγραμμένα.
Έκπτωτοι οι ενδοιασμοί μου, αδιάπτωτος ο έρωτάς μου, και η καρδιά μου σε συνεχή κατάπτωση, χωρίς τη δύναμη να ανασυγκροτηθεί. Ένα τέλμα από αυτά που σε σπρώχνουν στον πυθμένα και εσύ δεν προβάλλεις την παραμικρή αντίσταση.

Έτσι είναι το πεπρωμένο: μια αντιφατική υπερδύναμη που αμφισβητεί τη δύναμη της βούλησης ή της επέμβασης του ανθρώπου στα τεκταινόμενα. Μία αόρατη συνομωσία που σε παρασέρνει στη δίνη της γλυκόπικρα, γιατί την ίδια στιγμή νιώθεις μίσος και αγάπη για την κατάσταση που βιώνεις. Μίσος γιατί χάνεις την ασφάλεια της εκλογίκευσης, αγάπη γιατί καμιά φορά είναι λυτρωτική η απώλεια του ελέγχου. Μένει απλώς να βιώσεις αυτό που σου αντιστοιχεί...χωρίς να αναζητείς νόημα λανθάνον πίσω από αυτό. Είσαι πολύ μικρός για να το συλλάβεις-ακόμα και αν υπάρχει.

Το δικό μου πεπρωμένο με έκανε να ξεχάσω τον άτρωτο εαυτό μου και να ερωτευτώ παράφορα όλα εκείνα που κάποτε χλεύαζα. Και το καλύτερο; Nα βιώνω μια παρατεταμένη απόρριψη, σα να έχει κάτι να μου πει, σα να πρέπει να πονέσω και να κοιτάξω τον εαυτό μου με ειλικρίνεια.
Τι να σημαίνουν όλα αυτά; Ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να μάθω..Αυτό που σίγουρα έμαθα είναι ότι είναι δυνατό να αγαπάς και να μισείς ταυτόχρονα, να εξιδανικεύεις και να απομυθοποιείς, να αποθεώνεις και να εξευτελίζεις.
Το Πεπρωμένο όλα τα κάνει δυνατά.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Συν- υπαίτιοι

Οδεύει προς το τέλος του και αυτό το έτος, και αντί να αισθανόμαστε ανακούφιση, μάλλον μας ζώνει ο τρόμος του επικείμενου. Αφού κατάφεραν να μας μετουσιώσουν σε δειλά ανθρωπάκια, ετεροκατευθυνόμενα και άβουλα, μας ταιριάζει το...κάθε χτες και καλύτερα.Καταιγιστικές εξελίξεις που καθιστούν και τον πιο δυσοίωνο προφήτη άρχοντα της αισιοδοξίας...Και αναρωτιόμαστε: είναι αυτά τα γεγονότα όντως ή μας τα σερβίρουν επεξεργασμένα και εκλεπτυσμένα;
Πόση πλάνη μπορεί να κυβερνάει την κρίση μας;
Το πολιτικό σκηνικό επαίσχυντο και γεμάτο από παραφωνίες.Όταν όλα είναι υπό κατάρρευση, ακόμα και το να χαθείς στο μικρόκοσμό σου είναι πόθος ευσεβής. Κάτι δε σε αφήνει να ησυχάσεις, σα να σε έχουν αφιονίσει και ανήμπορος πια παραδέρνεις στη δίνη ενός κακόγουστου αστείου.
Όλα όσα διάβαζεις κάποτε, τώρα φαντάζουν με κακοδιατυπωμένες φανφαρολογίες. Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και της διαφάνειας, το Σύνταγμα, ο καταστατικός χάρτης του πολιτεύματος και άλλα φαιδρά που τότε τόλμησες να πιστέψεις. Ο εξευτελισμός της δημοκρατίας δεν είναι κατάσταση παροντική, η δημοκρατία κατ' επίφαση είναι το κυρίαρχο πολιτικό καθεστώς χρόνια τώρα. Μόνο που τώρα χάθηκε ακόμα και η επίφαση, καθώς μιλάμε για μία τύποις δημοκρατία που εδράζεται στην κατάχρηση εξουσίας, στις συμμαχίες και συμφωνίες κάτω άπό το τραπέζι, στην καταστρατήγηση χωρίς έλεος του δημοσίου συμφέροντος και στην αιώνια κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας.
Βιώνουμε καθημερινά τον ψυχολογικό πόλεμο μιας ανατροφοδοτούμενης ανασφάλειας, αφού καθηλωμένοι οφείλουμε να αποδεχθούμε την κάθε άνωθεν ειλημμένη απόφαση, την οποία είμαστε υπόχρεοι να τηρήσουμε με θρησκευτική ευλάβεια, για να προχωρήσει η ζωή μας φιλειρηνικά, άλλως συμβατικά.
Όταν δε, καλούμαστε να κάνουμε χρήση μιας συνταγματικώς προβλεπόμενης διαδικασίας που συνιστά συγχρόνως συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα και έκφανση της άρχής της λαϊκής κυριαρχίας...τότε το σύμπαν γυρίζει ανάποδα. Είναι δυνατόν να καθορίζει η λαίκη βούληση το τι μέλλει γεννέθαι; Για '' δημοκρατική'' κοινωνία μιλάμε !
Όλα αυτά δεν αναιρούν τις απανωτές αστοχίες της πολιτικής ηγεσίας και των κυβερνώντων...από γενέσεως του ελληνικού κράτους. Είμαστε συνυπαίτιοι για τη χαώδη πραγματικότητα και τον κοινωνικοπολιτικό μαρασμό, όπως και για την οικονομική εξαθλίωση, γιατί απλούστατα τόσα χρόνια η πολιτική μας βούληση μας οδήγησε σε εκλογή ακατάλληλων προσώπων, ανίκανων να κυβερνήσουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, καιροσκόπων και λαοπλάνων. Η επιδερμική προσέγγιση της εκλογικής διαδικασίας, η παντελής απουσία κριτικής σκέψης και η πελατειακή νοοτροπία που κατατείνει σε κοντόφθαλμη προάσπιση του ατομικού συμφέροντος εις βάρος της κοινωνικής ευνομίας, μας οδήγησαν σταδιακά στο τέλμα το οποίο βιώνουμε.
Αυτή είναι στην ουσία και η μόνη μας εξουσία, η μόνη νομιμοποιημένη μας δύναμη ως πολιτών. Τη χρησιμοποιούμε ορθώς; Όχι βέβαια. Πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με ολέθριες επιπτώσεις για να αναθεωρήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε κριτήρια.
Δεν είμαστε έτοιμοι για τις συνέπειες, δεν είμαστε ικανοί να χειριστούμε μια τέτοια ιστορική συγκυρία. Γιατί ούτε σκληραγωγημένοι είμαστε, ούτε αυτοκρινόμενοι, ούτε δεκτικοί στο ενδεχόμενο να θυσιάσουμε στοιχεία μιας παγιωμένης ευζωίας. Μέσα από όλη αυτή την αποσύνθεση, η συνείδηση αναπλάθεται- και σε ορισμένες περιπτώσεις γεννάται εκ του μηδενός. Μέσα από την καταστροφή, έρχεται και η σωτηρία, όπως μέσα από το χαμό ξεπροβάλλουν αφανείς ήρωες.
Και όπως σε κάθε περίπτωση συνυπαιτιότητας, έτσι και εδώ οι συνέπειες κατανέμονται βάσει του ποσοστού συνυπαιτιότητας. Μένει να αναρωτηθούμε ποιο είναι το ποσοστό της δικής μας συμβολής.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ευτυχία

H αόριστη ευτυχία. Βιώνεται φλεγόμενη, σαν ένα αντάρτικο ερωτηματικό.
Πρωινά ολόφωτα, προάγγελοι παραδείσου, μεσημέρια αυτάρκειας με το χρόνο στάσιμο, απογεύματα αιώνιας ευφορίας όπου η δυνατότητα αποθεώνεται. Και έπειτα οι νύχτες. Αντιφατικές, γεμάτες από την αίσθηση μιας βελούδινης θαλπωρής, από την οικοδόμηση προσωπικών καταφυγίων, από μια μελωδία κατάμεστη από λανθάνοντα νοήματα.
Άραγε είναι η ευτυχία μια εννοιολογική κατασκευή που μας τροφοδοτεί με το υπέρτατο κίνητρο για να μην εγκαταλείπουμε όταν το σκηνικό παύει να είναι ανέφελο ;
Eίναι μια ιδεατή  κατάσταση στην οποία είναι αντικειμενικά αδύνατο να πλησιάσουμε;
'Η μήπως είναι κάτι τόσο υποκειμενικό που εν τέλει κρίνεται αδιανόητο να λάβει έννοια και μορφή ορισμένη;

Για άλλους είναι ταυτόσημη της καλοτυχίας, της συναισθηματικής πληρότητας, της υλικής ευμάρειας, της εργασιακής επιτυχίας. Για άλλους πάλι, η ευτυχία δεν ανταμώνεται ξέμακρα από τον πόνο. Ως ακραία κατάσταση, προϋποθέτει γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων, σύγκρουση συνεχή, αναγέννηση. Ο πόνος ανακύπτει από την αναίρεση κομματιών οικείων, από την αναγκαία τους θανάτωση. Και ποια ύπαρξη μπορεί να καταστεί ολοκληρωμένη αν πρώτα δεν μηδενισθεί;

Άλλοι βασίζουν την ευτυχία τους σε τρίτους και άλλοι την εξαρτούν από τον εαυτό τους και μόνο, από την εσώτερη προδιάθεση και ψυχοσύνθεση. Όταν νιώθουν ότι κυριαρχούν στις ανασφάλειες και τα μικροπρεπή τους σύνδρομα, όταν σκέπτονται υψηλά, όταν-πολύ περισσότερο-μετουσιώνουν τη σκέψη σε πράξη.

Όλη η ζωή μοιάζει με διαδρομή προς την ευτυχία, αν και η μισή αναλώνεται σε αμφισβήτησή της.Γιατί δεν είναι εύκολο να βιώνεις εκρηκτικές στιγμές όταν μέσα σου αξιώνεις μία συνταρακτική αιωνιότητα. Είναι απείρως πιο εύκολο να οραματίζεσαι ιδανικά σκηνικά από το να αφεθείς στον κατάλευκο καμβά της κάθε μέρας.

Και όμως, το πιο ανατρεπτικό στοιχείο της ευτυχίας είναι ότι είναι φευγαλέα. Αν είσαι σε εγρήγορση, παρών στο παρόν σου, θα τη βιώσεις και δε θα αποπειραθείς καν να την περιγράψεις.
Η ευτυχία δεν περιγράφεται, βιώνεται μόνο, και αυτό για λίγο.
Το ειρωνικό είναι ότι προσδοκούμε την ευτυχία σαν άλλο θαύμα ενώ εκείνη έρχεται σαν πολυπόθητος εισβολέας , από το πουθενά, σφυγμομετρώντας την ετοιμότητά μας, βολιδοσκοπώντας αντιδράσεις απέναντι στους αιφνιδιασμούς.

Όταν ένα όνειρο εκπληρώνεται, συχνά έρχεται ως απρόσμενη διάδοχος μια μελαγχολία κρατούσα. Να είναι άραγε επειδή η ιδέα μετατράπηκε σε υποστατή κατάσταση;
Να είναι επειδή είμαστε εκπαιδευμένοι να ζούμε με ιδέες, φαντασίες και προσμονές;
Ή επειδή η ευτυχία διαρκεί ελάχιστα και εμείς θέλουμε αυτό το ξέφρενο''για πάντα''΄;

Ελπίδα αντί προσμονής, προσδοκία αντί αξίωσης, πράξη αντί στοχασμού.
Όταν όλα πάνε αντίθετα από το αναμενόμενο, πρέπει να αποκτήσουμε ανοσία στις ανατροπές.
Ίσως εκεί να κρύβεται η αληθινή ευτυχία αλλά το άγρυπνο βλέμμα μας είναι πολύ κουρασμένο για να δει καθαρά...

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Βροχή

Βροχή, όπως εξαγνισμός, λύτρωση, κάθαρση. Αλλά και βροχή ορμητική, φιλέκδικη, αναζωπυρωτική εικόνων επίπονων. Το τέλειο άλλοθι για να είναι νομίμως εσώκλειστος στο γκρίζο του διαμέρισμα και όχι να μοιάζει με ιδιότροπο μεσήλικα που παλεύει με την ιδέα των ανεπίστρεπτων νιάτων.
Ο κόσμος τον ενοχλεί αφόρητα. Έχει μια χυδαιότητα που αδυνατεί να σηκώσει πια  στους ώμους του.
Καλύτερα μέσα, να ταξιδεύει σε τοπία παλιά και χρόνους ξένους, μέσα από αναγνώσματα, ταινίες, φωτογραφίες.
Αλλά αυτή η βροχή σήμερα αγγίζει σημεία ευαίσθητα, μελαγχολίες που θεωρούσε αποθανούσες, ενθυμήσεις που φρονούσε πως είχαν πλέον ξεθωριάσει. Όπως εκείνο το βροχερό απόγευμα που τη συνάντησε ξαφνικά, μέσα στον πυρετό μιας πόλης ξεθεωμένης, να βαδίζει με παράταιρη προσήνεια στο βλέμμα, με μια κόκκινη ομπρέλα, παράφωνη.
Αυτή η γοητεία των γυναικών μιας άλλης εποχής...λιγομίλητη αλλά με αξιοπρόσεκτη ευφράδεια, σικάτη αλλά όχι στυλιζαρισμένη, με ντύσιμο που κραύγαζε προσωπικότητα και άρωμα μεθυστικό. Κι έπειτα ήταν εκείνο το χαμόγελο το απαράμιλλο, που όσο κι αν έψαξε να το αντικαταστήσει με κάποιο άλλο, απέτυχε. Χαμόγελο από καρδιάς, ενίοτε αινιγματικό ή φιλάρεσκο, πάντα όμως αυθεντικό.

Έτσι και η σχέση τους, ασπρόμαυρα απόλυτη, με την ακρότητα του γνήσιου πάθους, κυκλοθυμική και ασταθής. Πολλά τα βροχερά σκηνικά της διαφωνίας τους, άλλα τόσα τα ευδαιμονικά, που άξιζαν και ζωή ολόκληρη να δώσεις για να γίνεις κοινωνός τους. Γι' αυτό και η βροχή μοιάζει να πέφτει βλάσφημα στο έδαφος, προσεύχεται με παιδική εγκαρτέρηση να σταματήσει...αλλά μάταια !

Μόνος, προσκολλημένος σε ένα χθες ανεπανάληπτο, ανήλιος και χωρίς έμπνευση, χάνεται στην παρελθολαγνεία του με απενοχοποιημένη θαλπωρή. Ερωτεύεσαι μία φορά για να πονέσεις άπειρες.
Και τα δύο όμως είναι εξίσου λυτρωτικά.

Είναι παράξενος γιατί αρνείται να ενσωματωθεί στο τώρα, επιμένει να το ντύνει με πινελιές παρελθούσες ενώ εκείνο χρήζει νέων χρωμάτων. Θέλει απλώς ο καιρός να κυλάει ανεπίκαιρα και χωρίς τον πόνο που ανασύρεται με τις φοβερές αναμνήσεις, με όσα του υπενθυμίζουν πόσο λάθεψε, σαν άπειρος έφηβος που δρα παρορμητικά. Μα τα λάθη είναι στοιχεία ενδεικτικά της φύσει ατελούς μας προσωπικότητας, καρπός της ανετοιμότητας για το Απόλυτο, συχνά και επιλογικά μιας ιστορίας που δεν έχει πια λόγο να υφίσταται. Δεν είναι τα λάθη μας που μας εξευτελίζουν όσο η άρνηση να τα αποδεχθούμε αξιώνοντας με τραγελαφικό κομπασμό τον ανεδαφικό τίτλο της αυθεντίας.

Πρόδωσε, είπε ψέματα τραγικά, έκανε εκπτώσεις σε όσα δε θα έπρεπε να εκπίπτουν. Δε στάθηκε αρκετά γενναίος για να παραδεχθεί τα φριχτά του παραπτώματα, για αυτό και καταδικάσθηκε σε εφ' ορου ζωής επανάληψη σφαλμάτων. Γι' αυτό έχασε όσα κάποτε σημασιοδοτούσαν την κάθε στιγμή του.

Ακούει τη βροχή σιγανή, να πέφτει σταγόνα-σταγόνα αλλά ακόμα δεν έχει κάνει ανακωχή με τον εαυτό του. Δε μπορεί να θυμάται, δε θέλει. Μόνο ένα σωτήριο λήθαργο να βάλει τέλος στην ανησυχία της ύπαρξης.
Η λήθη του λάθους νεκρώνει κάθε πιθανότητα σωστού.
Απίθανο να καταλάβει ....

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Μονόπλευρο

Είσαι παντού, σαν φάντασμα που δε μπορώ να διώξω, εμφανίζεσαι απρόσκλητη στο γραφείο κάτι στιγμές που ο χρόνος με βαραίνει, στον πεζόδρομο, πίσω από τα γοργά μου βήματα, στο τραπέζι της κουζίνας όταν πίνω βιαστικά τον καφέ μου.
Αποτυπώματά σου παντού, στοιχειώνουν το χώρο. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και αντικατοπτρίζεται το είδωλό σου στον καθρέφτη. Το άρωμά σου, γιασεμί και βανίλια, διαχέεται στο χώρο.
Το μισώ αυτό το άρωμα, ίσως γιατί είναι αδύνατο να το ξεχάσω, ίσως γιατί συμπαρασύρει φιλέκδικα και άλλες θύμησες. Τον τρόπο που απαντούσες στα πειράγματά μου, τον αυτοσαρκασμό αλλά και τα φειδωλά, όλο δυσπιστία σου συναισθήματα. Πράγματα μικρά, λεπτομερώς ουσιαστικά, που πυροδοτούσαν τον ικέτη Έρωτά μου.
Επαιτεία συναισθημάτων, ιδού η πιο χυδαία μορφή επαιτείας.
Μα είναι ο Έρωτας τόσο σαρωτικός, που σαρώνει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.
Παράφορος, μανιώδης και αχαλίνωτος, τσακίζει το Εγώ, ακόμα και την προσμονή της αμοιβαιότητας.
Δεν είχα άλλη επιλογή από το να σε βλέπω και να μαίνεται εντός μου μια κρυφή ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα αισθανθείς το ίδιο. Παρασύρθηκα από το χείμαρρο των δικών μου συναισθημάτων που ήταν αρκετά και για τους δύο.
Άλλωστε το μονόπλευρο δεν με ενοχλούσε σε βαθμό που να κινητοποιήσει την...κοιμώμενη λογική μου.Ο μονόπλευρος έρωτας είναι πιο δραματικός γιατί μπορεί να γίνει εμμονή, ψύχωση και ανίατο άχθος.Δεν είναι χειροπιαστός όμως, και καθώς στέκεται αποστασιοποιημένος από το πεδίο της εμπειρίας, δε μπορεί να διεκδικήσει Αλήθεια.Στάσιμος,αναπαραγόμενος με πανομοιότυπο τρόπο και ασθμαίνουσα ορμή, αντλεί δυναμική από την εξιδανίκευση του ερωτικού αντικειμένου.
Η εξιδανίκευση είναι ένα νοερό πλάσμα καθ'όλα αυθαίρετο που ανατροφοδοτείται εσαεί χτίζοντας τείχη απέναντι στην πραγματικότητα. Και ο έρωτας είναι μοίρασμα και μοίρα μαζί, βίωμα και αλληλοδόσιμο, σπαραγμός και ανάλωση, όλα αυτά όμως σε εκπλήρωση και όχι σε λερναία φαντασίωση.

Ο  μονόπλευρος έρωτας οδηγεί σε παρατεταμένη μοναξιά για την οποία δεν υπάρχει πανάκεια, μερικές φορές ούτε γιατρειά. Γυρεύει η καρδιά ανταπόκριση, δίνεται χωρίς όρους για να προσκρούσει στο αναπόκριτο.Όλο αυτό τίκτει την αυτοαναίρεση, το μηδενισμό της ύπαρξης, κάποτε και την απαξίωση.

Προτίμησες να εξαφανιστείς χωρίς πολλά λόγια, αποφράδα καλοκαιριού και εσύ θα χανόσουν σε άλλους μακρινούς γαλαξίες, ακολουθώντας άλλα μεγαλεπήβολα σχέδια, άλλες αγάπες, πραγματικές.
Έφυγες μακριά, αλλά στην ουσία δεν έφυγες ποτέ.
Γιατί πάντα θα ζει μέσα μου ζωηρή η απορία, η δυνατότητα της κοινής μας ζωής ή το πόσο τρομακτικά ευτυχισμένος θα ήμουν αν ήμασταν μαζί.
Αλλά τελικά είναι ο Έρωτας εικασία ή βίωμα;Ικεσία ή αυθόρμητη σύζευξη;
Στο έρωτα δε χωράει επαιτεία γιατί είναι ένα γεγονός...αποφασίζει εκείνος πότε θα λάβει χώρα, άρα είναι αναπότρεπτος όσο και απρόκλητος.
Ενώ ο έρωτας λυτρώνει, εγώ προσπαθώ να λυτρωθώ από αυτόν...Μόνος, μπερδεμένος και με τη φιγούρα σου να είναι καταλύτης σε κάθε προσπάθειά μου να σωθώ.
Μόνος αρωγός μου ο Χρόνος......

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Oνειροπαρμένος

Άλλη μια φορά, το γνώριμο σκηνικό. Εκτροχιασμένος από το χώρο και το χρόνο, του μιλούν και εκείνος σκαρώνει άλλο ένα ονειρικό ταξίδι.
Από μικρός, είχε έφεση στην ορθογραφία και την έκθεση, περήφανοι οι γονείς του στο άκουσμα των επαίνων που γεννούσε η πρόωρα φανερή χαρισματική του φύση.
Στην εφηβεία, το συνετό, πειθήνιο και υπάκουο αγόρι, μετατράπηκε σε αμφισβητία...πάντα με  γερή αιτία. Δεν τον χωρούσε ο τόπος, περπατούσε μόνος όταν τα άλλα παιδιά διάβαζαν μετά μανίας, άκουγε κάτι...παράδοξες μουσικές. Όταν δε η μάνα του αλαφιασμένη έπεσε πάνω σε κάτι κείμενά του, άρχισε να φοβάται πως το παιδί της έπασχε από κάποια αλλόκοτη ψυχολογική διαταραχή.
'' Να τον παμε σε έναν ειδικό, δεν είναι λογικά πράγματα αυτά..Βλέπεις εσύ κανέναν από τους συμμαθητές του να είναι έτσι...''; έλεγε στον άντρα της με βλέμμα που πετούσε σπίθες.

Λογικά ή μη, εκείνος δεν καταδέχτηκε να αλλάξει. Διαψεύδοντας τις φουσκωμένες φιλοδοξίες των γονιών του ότι κάποτε θα αγόρευε στομφωδώς σε κάποια δικαστική αίθουσα ή θα δίδασκε στο Πανεπιστήμιο, επέλεξε να φοιτήσει στην Καλών Τεχνών, και αυτό μόνο για να δραπετεύσει από...το δικό του Αλκατράζ.

Και τα χρόνια κύλησαν, με μια άρνηση ενηλικίωσης πανταχού παρούσα, με ένα σπιτάκι δικό του λατρεμένο που αντανακλούσε  με όλη του την ιδιόμορφη αισθητική, την εξαιρετική του κοσμοθεωρία, με λίγους αλλά φίνους Φίλους που δεν είχαν έτοιμη μια κατηγορία να του προσάψουν κάθε φορά που έκανε ένα λάθος.
Κάθε μέρα και άλλη περιπέτεια, βόλτες και σινεμά και ταξιδάκια της στιγμής, από εκείνα που ανταμώνουν αίφνης με την πραγματικότητα και την εξωραϊζουν. Και μια δουλειά που ονειρευόταν πάντα, τουλάχιστον για τα 25 του χρόνια...στο γωνιακό δισκοπωλείο, χαμένος στις μουσικές του, έτοιμος να μυήσει κάθε ενδιαφερόμενο στα μυστικά της δώματα.

Αυτονόητα, οι γονείς του τον κράτησαν σε απόσταση. Συμβόλιζε για αυτούς μια αποτυχημένη έκβαση ενός πολλά υποσχόμενου υλικού. Αλλά οι γονείς δεν θέλουν λόγο για να αγαπούν, άρα συμπέρανε ότι το μόνο που αγαπούσαν ήταν η δυνητική εκπλήρωση απωθημένων μέσα από ένα κομμάτι του εαυτού τους νέο, ΄στο οποίο όμως ουδέποτε πίστεψαν.
Αρχικώς τον πόνεσε πολύ η διαπίστωση αυτή αλλά -όπως είθισται -σταδιακά τον σκληραγώγησε και τον ισχυροποίησε. Το να αντικρύζεις κατάματα την αλήθεια και να μην χάνεις το φως σου είναι άθλος.
Με την Αλήθεια είχε σχέση πάθους. Τη Λογική του Κόσμου δε μπορούσε ούτε ήθελε να αφομοιώσει, αυτή τη Λογική του Παραλόγου που κάνει τη νύχτα μέρα, τάση  τη σοβαροφάνεια και ενοχική τη διαφορετικότητα. Πλέον οι ταμπέλες που του κολλάνε του φαίνονται αστείες, τόσο, όσο και η κατηγοριοποίηση της προσωπικότητας. Αποδοχή γυρεύεις όταν εσύ παλεύεις με τον εαυτό σου.

Μα έχει κάνει ανακωχή με τον εαυτό του ήδη από την εφηβεία του, παραιτούμενος από όνειρα άλλων, σκουριασμένα, από επιπόλαια θέλγητρα και σεμνοτυφικές δεοντολογίες. Όσο και να του μιλάνε οι άλλοι με όρους...απαράβατα λογικοφανείς, εκείνος δεν τους ακούει γιατί περιπλανάται σε όνειρα δικά του που στιγμή δεν αμφισβήτησε και ας έμοιαζαν παράτυπα για το σύμπαν αυτό.

Προτιμά να πάσχει από γνήσια τρέλα παρά από πλαστή σοβαρότητα. Πλεόνασμα λογικής κυβερνάει τον κόσμο για αυτό αγγίζουμε το απόλυτο παράλογο. Από συναίσθημα δεν έχουμε αποθέματα γιατί μάθαμε να περιφρονούμε την ίδια τη συγκίνηση και την επαφή.

Νιώθει ευτυχής που είναι ονειροπαρμένος, άνοσος μέσα σε αυτό το νοσηρότατο γαλαξία που όλα καταστρώνονται ερήμην του και που το μόνο που του μένει είναι να μείνει πιστός στη γλυκιά του τρέλα....



Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Ωραίο

Κοιτάζει γύρω του, μια φρενήρη προσπάθεια αγχωμένη καλλωπισμού, ανάκατη με απρόσφορες απόπειρες δημιουργίας προσωπικού στυλ. Μια ομοιογένεια αποκαρδιωτική, διακηρρύσει τον εκφυλισμό της πραγματικής ομορφιάς. Είναι δυνατό να είναι όμορφο κάτι μη πρωτογενές;
Κάθε τι που στηρίζεται στη μίμηση είναι κακέκτυπο, ως αντίγραφο αρχικής πρωτότυπης σύλληψης.
Η ομορφιά δεν τίθεται σε καλούπια και στεγανά, όλα αυτά τεχνάσματα είναι  μιας μέγιστης βιομηχανίας που στόχος της είναι να εμπορευματοποιήσει το Ωραίο και να καθυποτάξει το στυλ σε άτοπους κανόνες.
Οι γυναίκες πλέον γύρω του είναι πιο προσεγμένες από ποτέ, και πιο αμήχανες από ποτέ. Στο βλέμμα τους ζωγραφίζεται η απορία, η ανησυχία για το αν υιοθέτησαν επιτυχώς την εκάστοτε τάση, η βαθύτερη πεποίθηση ότι αυτή η τάση δε δένει αρμονικά με τη δική τους εμφάνιση..
Όλο αυτό οδηγεί σε μακροπρόθεσμη απώλεια της προσωπικότητας.

Το Ωραίο είναι γέννημα της προσωπικότητας, της Ψυχής. Όση επιτήδευση και να υπάρχει σε ένα πρόσωπο που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από σελίδες περιοδικού, όσο η προσωπικότητα παραμένει λειψή και η Ψυχή στερείται δύναμης, τότε αυτό το πρόσωπο θα είναι άσχημο.

Το Ωραίο το παράγει η εκφραστικότητα, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η ανύψωση της ατέλειας σε μέσο βελτίωσης της εικόνας.
Η αυτάρκεια που εκπέμπει ένα ανεπιτήδευτο πρόσωπο, ένα απέριττο ντύσιμο.
Η βαθύτητα του βλέμματος, η εγκαρδιότητα του χαμόγελου.
Το χιούμορ και ο ανόθευτος αυτοσαρκασμός, η εκκεντρικότητα του να αποφεύγεις να είσαι στο επίκεντρο.

Όταν η ομορφιά πηγάζει εκ των έσω, το να μην προσπαθείς να είσαι αρεστός είναι λογικό συνεπακόλουθο. Διεισδύοντας πέρα από την επιφανειακή σαγήνη, εκεί που φωλιάζουν τα πιο μυστήρια μυστικά της ύπαρξης, εκεί και μόνο εκεί σου επιτρέπεται να διακρίνεις ομορφιά, εκείνη που συγκινεί και ανατείνει και όχι απλώς τέρπει.

Όσο και να είναι μη υποκείμενη σε ορισμούς, για εκείνον η ομορφιά είναι συνώνυμη της άγνοιάς της.Η επίγνωσή της επιφέρει την υπερεκτίμησή της και ενίοτε έναν θλιβερό μαρασμό του χαρακτήρα.

Για εκείνον, το Ωραίο, εκείνο που μπορεί να του αιχμαλωτίσει το βλέμμα, είναι κάθε τι αθώο, αναλλοίωτο, διαφορετικό από το σύνηθες. Το εξωτερικά Ωραίο υπόκειται στη χρονική φθορά, ενώ το εσωτερικά Ωραίο μπορεί να τρέφεται από το Χρόνο και να ομορφαίνει εξ' αιτίας του.
Γι' αυτό και αναζητεί ανθρώπους με Ψυχή, μη προσκολλημένους σε δήθεν ιδεώδη ομορφιάς, ικανούς να προχωρήσουν πέρα από την επιφάνεια.
Μόνο αυτό το Ωραίο μπορεί να ερωτευθεί και μόνο αυτό μπορεί να νοηματοδοτήσει τη ζωή του γιατί μπορεί η εξωτερική ομορφιά να είναι αυταπόδεικτη αλλά ποιος χρειάζεται αποδείξεις για κάτι που βιώνει και νιώθει με όλο του το είναι;