Ευτυχία

H αόριστη ευτυχία. Βιώνεται φλεγόμενη, σαν ένα αντάρτικο ερωτηματικό.
Πρωινά ολόφωτα, προάγγελοι παραδείσου, μεσημέρια αυτάρκειας με το χρόνο στάσιμο, απογεύματα αιώνιας ευφορίας όπου η δυνατότητα αποθεώνεται. Και έπειτα οι νύχτες. Αντιφατικές, γεμάτες από την αίσθηση μιας βελούδινης θαλπωρής, από την οικοδόμηση προσωπικών καταφυγίων, από μια μελωδία κατάμεστη από λανθάνοντα νοήματα.
Άραγε είναι η ευτυχία μια εννοιολογική κατασκευή που μας τροφοδοτεί με το υπέρτατο κίνητρο για να μην εγκαταλείπουμε όταν το σκηνικό παύει να είναι ανέφελο ;
Eίναι μια ιδεατή  κατάσταση στην οποία είναι αντικειμενικά αδύνατο να πλησιάσουμε;
'Η μήπως είναι κάτι τόσο υποκειμενικό που εν τέλει κρίνεται αδιανόητο να λάβει έννοια και μορφή ορισμένη;

Για άλλους είναι ταυτόσημη της καλοτυχίας, της συναισθηματικής πληρότητας, της υλικής ευμάρειας, της εργασιακής επιτυχίας. Για άλλους πάλι, η ευτυχία δεν ανταμώνεται ξέμακρα από τον πόνο. Ως ακραία κατάσταση, προϋποθέτει γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων, σύγκρουση συνεχή, αναγέννηση. Ο πόνος ανακύπτει από την αναίρεση κομματιών οικείων, από την αναγκαία τους θανάτωση. Και ποια ύπαρξη μπορεί να καταστεί ολοκληρωμένη αν πρώτα δεν μηδενισθεί;

Άλλοι βασίζουν την ευτυχία τους σε τρίτους και άλλοι την εξαρτούν από τον εαυτό τους και μόνο, από την εσώτερη προδιάθεση και ψυχοσύνθεση. Όταν νιώθουν ότι κυριαρχούν στις ανασφάλειες και τα μικροπρεπή τους σύνδρομα, όταν σκέπτονται υψηλά, όταν-πολύ περισσότερο-μετουσιώνουν τη σκέψη σε πράξη.

Όλη η ζωή μοιάζει με διαδρομή προς την ευτυχία, αν και η μισή αναλώνεται σε αμφισβήτησή της.Γιατί δεν είναι εύκολο να βιώνεις εκρηκτικές στιγμές όταν μέσα σου αξιώνεις μία συνταρακτική αιωνιότητα. Είναι απείρως πιο εύκολο να οραματίζεσαι ιδανικά σκηνικά από το να αφεθείς στον κατάλευκο καμβά της κάθε μέρας.

Και όμως, το πιο ανατρεπτικό στοιχείο της ευτυχίας είναι ότι είναι φευγαλέα. Αν είσαι σε εγρήγορση, παρών στο παρόν σου, θα τη βιώσεις και δε θα αποπειραθείς καν να την περιγράψεις.
Η ευτυχία δεν περιγράφεται, βιώνεται μόνο, και αυτό για λίγο.
Το ειρωνικό είναι ότι προσδοκούμε την ευτυχία σαν άλλο θαύμα ενώ εκείνη έρχεται σαν πολυπόθητος εισβολέας , από το πουθενά, σφυγμομετρώντας την ετοιμότητά μας, βολιδοσκοπώντας αντιδράσεις απέναντι στους αιφνιδιασμούς.

Όταν ένα όνειρο εκπληρώνεται, συχνά έρχεται ως απρόσμενη διάδοχος μια μελαγχολία κρατούσα. Να είναι άραγε επειδή η ιδέα μετατράπηκε σε υποστατή κατάσταση;
Να είναι επειδή είμαστε εκπαιδευμένοι να ζούμε με ιδέες, φαντασίες και προσμονές;
Ή επειδή η ευτυχία διαρκεί ελάχιστα και εμείς θέλουμε αυτό το ξέφρενο''για πάντα''΄;

Ελπίδα αντί προσμονής, προσδοκία αντί αξίωσης, πράξη αντί στοχασμού.
Όταν όλα πάνε αντίθετα από το αναμενόμενο, πρέπει να αποκτήσουμε ανοσία στις ανατροπές.
Ίσως εκεί να κρύβεται η αληθινή ευτυχία αλλά το άγρυπνο βλέμμα μας είναι πολύ κουρασμένο για να δει καθαρά...