Κλισέ

Έχει ο καιρός γυρίσματα. Πάντα της το έλεγαν, πάντα φιγούραρε στο μυαλό της σαν μότο ενοχλητικό, αυταρχικά επιβαλλόμενο.
Το έβλεπε κιόλας. Σημεία και τέρατα των καιρών, μεταβολές και ανατροπές, αφαιμάξεις και αναγεννήσεις.
Το σαρωτικό πέρασμα του καιρού, η λεηλασία και η επινόηση καινών οικοδομημάτων.
Συνήθως με τρόπο που θα ζήλευε και ο πιο ευρηματικός σεναριογράφος.

Φάση είναι, θα περάσει. Κλισέ υπ' αριθμόν δύο που λατρεύει να αναμασάται με την πρώτη ευκαιρία.
Σε κάθε συγκυρία μάλιστα, επαληθεύεται. Δεν ξέρει πώς ή γιατί αλλά όλα ανακυκλώνονται. Ακόμα και τα ανίατα και τρομερά που δοκιμάζουν την αντοχή μας σκληρά. Ακόμα κι αυτά έχουν κερδοφόρο απόσταγμα όταν δεν υποτασσόμαστε στις δογματικές τους εντολές.

Τα κλισέ την οδηγούν σε μια πολυπόθητη ασφάλεια, γι' αυτό έμαθε να τα αποθεώνει.
Ο κόσμος είναι αδυσώπητος και έχει ανάγκη από σταθερές.

Ο χρόνος παίζει αλλόκοτα παιχνίδια. Η ίδια, μουδιασμένη, με εκείνη την ζοφερή γεύση να την πικραίνει, η γεύση μιας ζωής αδιάφορης που ολοένα την εγκαταλείπει.
Εύχεται να είναι φάση, το κλισέ της να είναι θαυματουργικά αληθινό.
Η θλίψη που καιρό τώρα ντύνει πρόθυμα την κάθε της μέρα, και τις νύχτες σκαρφαλώνει στα απόκρυφα δώματα των ονείρων της.
Η αίσθηση ότι όλα ανέφικτα είναι και μάταια, η νοσταλγία που τη σημαδεύει, οι αναμνήσεις με την αιώνια αίγλη, κομμάτια που έχασε-ή ξέχασε. Κι ένα μέλλον που εξακολουθεί να την κοιτάζει με μια θανάσιμη ασάφεια. Ικετεύει να επισπεύσει κάποια μαγική δύναμη την έλευσή του, όμως εκείνο κάνει ανεπηρέαστο τα δικά του σχέδια.

Το μέλλον που μας φεύγει μέσα από τα χέρια, και προτού το καταλάβουμε έχει γίνει παρελθόν.
Η μοναξιά που δίνει στην ώρα μια παράξενη υφή, δραματικής ενάργειας , νοσηρής θεραπείας.
Σα να αγγίζει τον πυθμένα και ακόμα πιο κάτω για να προετοιμαστεί για την επικείμενη κορυφή.

Πού είναι όλοι όταν τους είχε ανάγκη; Μάλλον χαμένοι στις δικές τους ανάγκες- ή μήπως δεν τους είχε ποτέ ουσιαστικά ανάγκη;

Ανέκφραστη εποχή, παντάξενη. Οι θύμησες την αφήνουν να απορεί. Πώς ήταν δυνατό να τα βλέπει όλα τόσο τραγικά και διογκωμένα; Νέα, στη δίνη υπερχειλούς συναισθηματισμού. Επιπόλαιη, με την επικίνδυνη ορμή της απειρίας, την ονειροβασία της αθωότητας.

Σκεφτόταν ότι μεγαλώνοντας, οι πόλεις και οι άνθρωποι θα έμοιαζαν βουτηγμένοι σε ένα εικονικό γήρας. Τώρα, εύχεται να ήταν εικονικό.
Εκείνη τη νιότη την αυθάδη, με όλη της την παράλογη νηπιότητα, την εκλιπαρεί να επιστρέψει.
Μήπως και της θυμίσει, μέσα στη θύελλα της στιγμής, ότι δεν είναι μάταιη η προσπάθεια, ότι μέσα στην αδράνεια αργοπεθαίνει, ότι η ζωή καιροφυλακτεί με τα πιο απίθανα σενάρια μπροστά στα οποία τα κλισέ γίνονται καθ' όλα ανασφαλή ως ευτελή κόλπα.
Αντισυμβατικά, αναπάντεχα, λυτρωτικά, συνταρακτικά.
Όπως προσταζει ο καιρός που αυτόνομα κυλάει αδιαφορώντας για την προβλέψιμη φύση μας..