Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα flowers in December. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα flowers in December. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Δεκέμβριος

Δεκέμβριος. Ο μήνας των πιο αντιφατικών συναισθημάτων. Της εφιαλτικής αναμέτρησης με τα παρελθόντα και της κάθαρσης που αναφύεται μέσα από το ανεπίστρεπτο της φύσης τους.
Ο μήνας της αναγκαστικής γιορτής που αποθεώνει τα κλισέ και μασκαρεύεται πίσω από καταναλωτικές παρασπονδίες και απενοχοποιημένες αφθονίες.
Το τέρμα και η αρχή την ίδια στιγμή. Πόσα και τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Όπως στέκομαι σ'ένα σταυροδρόμι μετέωρη, με την αμφιταλάντευση να μου ροκανίζει την ηρεμία, δεν ξέρω αν θέλω να παραμείνω σε αυτό και άλλο ή απλώς να ξεκολλήσω και να πάρω το ρίσκο μιας τελικής επιλογής. Τόσο καιρό ακροβατώ ανάμεσα σε ξεθωριασμένες επιθυμίες και στο φόβο να τις εγκαταλείψω εγκαινιάζοντας νέες. Που θα με αφυπνίζουν αληθινά, και θα με εξιτάρουν να τις ανακαλύπτω και να τις κυνηγάω με θέρμη. Ένα θέλω που θα αξίζει τον κόπο, και δε θα είναι μια αναγκαία απόληξη των χθεσινών μου αποφάσεων.

Είναι αλήθεια ότι αυτό τον καιρό η μνήμη μου κατορθώνει να λειτουργεί τελείως επιλεκτικά, κατά τα συμφέροντα. Πολλά τεμάχια στιγμών έχουν περιθωριοποιηθεί ως μη βολικά και αρεστά. Αυτά που επιβιώνουν είναι ελάχιστα, και στην πλειονότητά τους ευχάριστα. Έπειτα είναι  εκείνη η κυρίαρχη διαδικασία που αυτοματοποιημένα κάθε χρόνο τέτοια εποχή τίθεται σε εφαρμογή: στο μυαλό μου δεσπόζει η αντιπαραβολή όλων των μικρών στιγμών που είχαν τη δυναμική να με αλλάξουν.
Νιώθω ευλογία να μπορώ να τις διακρίνω και να τις αποτιμήσω με τη ματιά τη νηφάλια του μη εμπλεκόμενου βιωματικά. Γιατί πλέον σαν ξένη τις ατενίζω, μερικές φορές απορώ και εξίσταμαι που τις έζησα ή ποια ήμουν τότε και πόσο απέχω από εκείνο τον εαυτό μου τώρα.

Είναι ο Δεκέμβριος και ψυχαναγκαστικός έτσι που μας φορτώνει με προσδοκίες και μας δαιμονίζει με την φιλόδοξη αναμονή μελλοντικών στιγμιοτύπων. Κάνουμε ευχές, σκαρώνουμε σχέδια, δίνουμε υποσχέσεις αυτοβελτίωσης...μέχρι ο αναβλητικός μας εαυτός να καγχάσει με τις αφελείς του πρακτικές.Σα να περιμένει πράγματα από εμάς αυτός ο αλλόκοτος μήνας: να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και να κλείσουμε αξιοπρεπώς ή και μεγαλοπρεπώς τη χρονιά, ενώ παντού γύρω μας αναμασάται το ίδιο ατέρμονο βουητό...Μια αλυσίδα προβλημάτων και το αιώνιο ανθρώπινο αδιέξοδο.

Πάντα όμως στο Χειμώνα κατάφερνα να διακρίνω μια αφύσικη ομορφιά. Μυστηριώδη και αγέρωχη, ξεδιπλώνει τα μυστικά της μόνο κοπιωδώς. Την ομορφιά του να μην νιώθεις την ανάγκη να ενσωματωθείς, να γιορτάσεις, να ξοδέψεις και να ξοδευτείς. Το αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα του να μείνεις λίγο ακόμα σε εκείνο το σταυροδρόμι, και ας σε ζαλίζουν όλοι ότι ο χρόνος είναι πολυτέλεια στις μέρες μας. Η αποποινικοποίηση της άγνοιας, όταν όλοι γύρω κυνηγούν με προπέτεια την παντογνωσία. Η απελευθέρωση από την εκθείαση της απόφασης.

Αυτό το Δεκέμβριο θα πάρω λίγο χρόνο ακόμα  για να αποκρυπτογραφήσω τα σιβυλλικά σήματα που εκπέμπει η αβυσσαλέα μου ψυχοσύνθεση. Δε θέλω αιφνιδιασμούς, ούτε πίεση για να τοποθετηθώ και να επιλέξω. Άλλωστε ο χρόνος είναι το υπέρτατο αγαθό όταν τον καθορίζουμε εμείς, και ο υπέρτατος δυνάστης όταν μας καθορίζει εκείνος.
Και είναι πολλά τα καθεστώτα δουλείας και δειλίας για να νομιμοποιήσουμε ένα ακόμη...