Οδεύει προς το τέλος του και αυτό το έτος, και αντί να αισθανόμαστε ανακούφιση, μάλλον μας ζώνει ο τρόμος του επικείμενου. Αφού κατάφεραν να μας μετουσιώσουν σε δειλά ανθρωπάκια, ετεροκατευθυνόμενα και άβουλα, μας ταιριάζει το...κάθε χτες και καλύτερα.Καταιγιστικές εξελίξεις που καθιστούν και τον πιο δυσοίωνο προφήτη άρχοντα της αισιοδοξίας...Και αναρωτιόμαστε: είναι αυτά τα γεγονότα όντως ή μας τα σερβίρουν επεξεργασμένα και εκλεπτυσμένα;
Πόση πλάνη μπορεί να κυβερνάει την κρίση μας;
Το πολιτικό σκηνικό επαίσχυντο και γεμάτο από παραφωνίες.Όταν όλα είναι υπό κατάρρευση, ακόμα και το να χαθείς στο μικρόκοσμό σου είναι πόθος ευσεβής. Κάτι δε σε αφήνει να ησυχάσεις, σα να σε έχουν αφιονίσει και ανήμπορος πια παραδέρνεις στη δίνη ενός κακόγουστου αστείου.
Όλα όσα διάβαζεις κάποτε, τώρα φαντάζουν με κακοδιατυπωμένες φανφαρολογίες. Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και της διαφάνειας, το Σύνταγμα, ο καταστατικός χάρτης του πολιτεύματος και άλλα φαιδρά που τότε τόλμησες να πιστέψεις. Ο εξευτελισμός της δημοκρατίας δεν είναι κατάσταση παροντική, η δημοκρατία κατ' επίφαση είναι το κυρίαρχο πολιτικό καθεστώς χρόνια τώρα. Μόνο που τώρα χάθηκε ακόμα και η επίφαση, καθώς μιλάμε για μία τύποις δημοκρατία που εδράζεται στην κατάχρηση εξουσίας, στις συμμαχίες και συμφωνίες κάτω άπό το τραπέζι, στην καταστρατήγηση χωρίς έλεος του δημοσίου συμφέροντος και στην αιώνια κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας.
Βιώνουμε καθημερινά τον ψυχολογικό πόλεμο μιας ανατροφοδοτούμενης ανασφάλειας, αφού καθηλωμένοι οφείλουμε να αποδεχθούμε την κάθε άνωθεν ειλημμένη απόφαση, την οποία είμαστε υπόχρεοι να τηρήσουμε με θρησκευτική ευλάβεια, για να προχωρήσει η ζωή μας φιλειρηνικά, άλλως συμβατικά.
Όταν δε, καλούμαστε να κάνουμε χρήση μιας συνταγματικώς προβλεπόμενης διαδικασίας που συνιστά συγχρόνως συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα και έκφανση της άρχής της λαϊκής κυριαρχίας...τότε το σύμπαν γυρίζει ανάποδα. Είναι δυνατόν να καθορίζει η λαίκη βούληση το τι μέλλει γεννέθαι; Για '' δημοκρατική'' κοινωνία μιλάμε !
Όλα αυτά δεν αναιρούν τις απανωτές αστοχίες της πολιτικής ηγεσίας και των κυβερνώντων...από γενέσεως του ελληνικού κράτους. Είμαστε συνυπαίτιοι για τη χαώδη πραγματικότητα και τον κοινωνικοπολιτικό μαρασμό, όπως και για την οικονομική εξαθλίωση, γιατί απλούστατα τόσα χρόνια η πολιτική μας βούληση μας οδήγησε σε εκλογή ακατάλληλων προσώπων, ανίκανων να κυβερνήσουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, καιροσκόπων και λαοπλάνων. Η επιδερμική προσέγγιση της εκλογικής διαδικασίας, η παντελής απουσία κριτικής σκέψης και η πελατειακή νοοτροπία που κατατείνει σε κοντόφθαλμη προάσπιση του ατομικού συμφέροντος εις βάρος της κοινωνικής ευνομίας, μας οδήγησαν σταδιακά στο τέλμα το οποίο βιώνουμε.
Αυτή είναι στην ουσία και η μόνη μας εξουσία, η μόνη νομιμοποιημένη μας δύναμη ως πολιτών. Τη χρησιμοποιούμε ορθώς; Όχι βέβαια. Πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με ολέθριες επιπτώσεις για να αναθεωρήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε κριτήρια.
Δεν είμαστε έτοιμοι για τις συνέπειες, δεν είμαστε ικανοί να χειριστούμε μια τέτοια ιστορική συγκυρία. Γιατί ούτε σκληραγωγημένοι είμαστε, ούτε αυτοκρινόμενοι, ούτε δεκτικοί στο ενδεχόμενο να θυσιάσουμε στοιχεία μιας παγιωμένης ευζωίας. Μέσα από όλη αυτή την αποσύνθεση, η συνείδηση αναπλάθεται- και σε ορισμένες περιπτώσεις γεννάται εκ του μηδενός. Μέσα από την καταστροφή, έρχεται και η σωτηρία, όπως μέσα από το χαμό ξεπροβάλλουν αφανείς ήρωες.
Και όπως σε κάθε περίπτωση συνυπαιτιότητας, έτσι και εδώ οι συνέπειες κατανέμονται βάσει του ποσοστού συνυπαιτιότητας. Μένει να αναρωτηθούμε ποιο είναι το ποσοστό της δικής μας συμβολής.
Πόση πλάνη μπορεί να κυβερνάει την κρίση μας;
Το πολιτικό σκηνικό επαίσχυντο και γεμάτο από παραφωνίες.Όταν όλα είναι υπό κατάρρευση, ακόμα και το να χαθείς στο μικρόκοσμό σου είναι πόθος ευσεβής. Κάτι δε σε αφήνει να ησυχάσεις, σα να σε έχουν αφιονίσει και ανήμπορος πια παραδέρνεις στη δίνη ενός κακόγουστου αστείου.
Όλα όσα διάβαζεις κάποτε, τώρα φαντάζουν με κακοδιατυπωμένες φανφαρολογίες. Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και της διαφάνειας, το Σύνταγμα, ο καταστατικός χάρτης του πολιτεύματος και άλλα φαιδρά που τότε τόλμησες να πιστέψεις. Ο εξευτελισμός της δημοκρατίας δεν είναι κατάσταση παροντική, η δημοκρατία κατ' επίφαση είναι το κυρίαρχο πολιτικό καθεστώς χρόνια τώρα. Μόνο που τώρα χάθηκε ακόμα και η επίφαση, καθώς μιλάμε για μία τύποις δημοκρατία που εδράζεται στην κατάχρηση εξουσίας, στις συμμαχίες και συμφωνίες κάτω άπό το τραπέζι, στην καταστρατήγηση χωρίς έλεος του δημοσίου συμφέροντος και στην αιώνια κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας.
Βιώνουμε καθημερινά τον ψυχολογικό πόλεμο μιας ανατροφοδοτούμενης ανασφάλειας, αφού καθηλωμένοι οφείλουμε να αποδεχθούμε την κάθε άνωθεν ειλημμένη απόφαση, την οποία είμαστε υπόχρεοι να τηρήσουμε με θρησκευτική ευλάβεια, για να προχωρήσει η ζωή μας φιλειρηνικά, άλλως συμβατικά.
Όταν δε, καλούμαστε να κάνουμε χρήση μιας συνταγματικώς προβλεπόμενης διαδικασίας που συνιστά συγχρόνως συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα και έκφανση της άρχής της λαϊκής κυριαρχίας...τότε το σύμπαν γυρίζει ανάποδα. Είναι δυνατόν να καθορίζει η λαίκη βούληση το τι μέλλει γεννέθαι; Για '' δημοκρατική'' κοινωνία μιλάμε !
Όλα αυτά δεν αναιρούν τις απανωτές αστοχίες της πολιτικής ηγεσίας και των κυβερνώντων...από γενέσεως του ελληνικού κράτους. Είμαστε συνυπαίτιοι για τη χαώδη πραγματικότητα και τον κοινωνικοπολιτικό μαρασμό, όπως και για την οικονομική εξαθλίωση, γιατί απλούστατα τόσα χρόνια η πολιτική μας βούληση μας οδήγησε σε εκλογή ακατάλληλων προσώπων, ανίκανων να κυβερνήσουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, καιροσκόπων και λαοπλάνων. Η επιδερμική προσέγγιση της εκλογικής διαδικασίας, η παντελής απουσία κριτικής σκέψης και η πελατειακή νοοτροπία που κατατείνει σε κοντόφθαλμη προάσπιση του ατομικού συμφέροντος εις βάρος της κοινωνικής ευνομίας, μας οδήγησαν σταδιακά στο τέλμα το οποίο βιώνουμε.
Αυτή είναι στην ουσία και η μόνη μας εξουσία, η μόνη νομιμοποιημένη μας δύναμη ως πολιτών. Τη χρησιμοποιούμε ορθώς; Όχι βέβαια. Πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με ολέθριες επιπτώσεις για να αναθεωρήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε κριτήρια.
Δεν είμαστε έτοιμοι για τις συνέπειες, δεν είμαστε ικανοί να χειριστούμε μια τέτοια ιστορική συγκυρία. Γιατί ούτε σκληραγωγημένοι είμαστε, ούτε αυτοκρινόμενοι, ούτε δεκτικοί στο ενδεχόμενο να θυσιάσουμε στοιχεία μιας παγιωμένης ευζωίας. Μέσα από όλη αυτή την αποσύνθεση, η συνείδηση αναπλάθεται- και σε ορισμένες περιπτώσεις γεννάται εκ του μηδενός. Μέσα από την καταστροφή, έρχεται και η σωτηρία, όπως μέσα από το χαμό ξεπροβάλλουν αφανείς ήρωες.
Και όπως σε κάθε περίπτωση συνυπαιτιότητας, έτσι και εδώ οι συνέπειες κατανέμονται βάσει του ποσοστού συνυπαιτιότητας. Μένει να αναρωτηθούμε ποιο είναι το ποσοστό της δικής μας συμβολής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου