Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Η Νύχτα

Η Νύχτα ήταν μαγική. Την ύφαινε μια αίσθηση προσμονής. Κοίταξε τον αιθέρα γεμάτο από αγκαλιασμένα άστρα, ένιωσε τη δροσιά να τρυπώνει μέσα από το παλτό του, διέκρινε μια ακαταμάχητη ομορφιά στους περαστικούς. Η δική του αρμονική ώρα. Σπάνια μεν, για αυτό και ευλογία. Τον σαρκάζουν τα τριάντα πέντε του χρόνια, τον περιγελά η ευτελής λογική των πολλών. Ο ρομαντισμός είναι αναχρονιστικός, του λένε. Κρίμα που εκείνος λάτρευε τους αναχρονισμούς.

Θα τη συναντούσε στην κεντρική πλατεία στις επτά. Αισθάνεται όπως πριν μια εικοσαετία, στο πρώτο του ραντεβού. Στην αναπτέρωση που προκαλεί η αγνότητα και η αίσθηση του ανεξερεύνητου.
Από τότε δεν κατάφερε να ερωτευθεί, αν και το ήθελε με όλη του τη δύναμη. Ίσως επειδή οι γυναίκες έχασαν το αληθινά χαριτωμένο και το αυθεντικά κομψό. Επιβλήθηκαν σε κοινωνικά στερεότυπα και έκαναν εν μια νυκτί μόδα έναν ανδρόγυνο τρόπο συμπεριφοράς. Θαρρείς και ο δυναμισμός πρέπει να συνοδεύεται από κυριαρχία και ακρότητα. Οι γυναίκες τον απογόητευαν με την προβλεψιμότητά τους. Με την προσδοκία ανταλλάγματος που έλαμπε ακόρεστη στα μάτια τους όπως τον κοιτούσαν. Με την ανασφάλειά τους που χτυπούσε καμπανάκι για διηνεκή επιβεβαίωση. Μα και με την αντίφαση να παλεύουν να καταλύσουν το κατεστημένο που τις ήθελε πειθήνιες νοικοκυρές και δοσμένες σε σχέσεις υποτέλειας και μονομερούς αφοσίωσης, για να καταλήξουν να το υπηρετούν άριστα, ακόμα και όψιμα.

 Οι συνομήλικές του είναι γυναίκες με προϋπηρεσία και ζηλευτά βιογραφικά, ίσως και με αστρονομικά ποσά καταθέσεων στην Τράπεζα. Ντύνονται πάντα με βάση ό,τι υπαγορεύει η μόδα, είναι μακιγιαρισμένες στην εντέλεια ακόμα και στις οκτώ το πρωί και συνήθως συζητούν εξονυχιστικά με τις φίλες τους το ίδιο θέμα:πόσο ανεπαρκείς είναι οι άντρες και πως προτιμούν να μην παντρευτούν ποτέ παρά να αφεθούν στην υπέρτατη μιζέρια ενός αφόρητα πληκτικού γάμου. Ταυτόχρονα οικτίρουν οποιαδήποτε προβαίνει στο απονεννοημένο διάβημα και οδηγεί τη σχέση της στο επόμενο επίπεδο, ήτοι γάμο και παιδιά. Άλλο αν ένα αγκαθάκι ζήλειας και εφιαλτικής αναμέτρησης με τη συνείδησή τους τις τσιμπάει στιγμιαία. Άλλο αυτό. Θα προσποιηθούν τις αδιάφορες και θα παραγγείλουν ακόμα ένα ποτό, μέχρι να εντοπίσουν την υποψήφια παρέα τους για το βράδυ, και ίσως για κάποια βράδια ακόμα. Απολαμβάνουν τη ζωή τους χωρίς την καταδυνάστευση της συναισθηματικής ταύτισης που φράζει το δρόμο σε νέες εμπειρίες. Αυτές οι γυναίκες, στην πλειονότητά τους, με τον δήθεν προοδευτικό τρόπο σκέψης τους, τον άφηναν παγερά αδιάφορο. Η παρουσία τους στο χώρο σηματοδοτούσε μια συγκεκαλυμμένη υστερία που ήταν βέβαιος πως με την πρώτη αφορμή θα εκδηλωνόταν. Εκείνος δεν έπαυε να ερωτεύεται το κάθε τι, ωστόσο. Η ζωή η ίδια είναι ένας ατελείωτος έρωτας. Μόνο σε αυτό διαφέρει από το θάνατο. Στην ικανότητα για συναίσθημα, σε διαφορετική ένταση κάθε φορά, με διαφορετική επενέργεια κάθε φορά.

Αυτή τη φορά νιώθει αυτό το πρωτόγνωρο που καθηλώνει. Σα να είναι και πάλι αδέξιος έφηβος που θα καρφωθεί με μια άγαρμπη ατάκα. Δε μπορεί να ντυθεί με τη σοβαροφάνεια του ενήλικα και να παραστήσει πως αυτή η συνάντηση είναι για αυτόν μια συνάντηση ρουτίνας. Νιώθει να γίνεται ξανά παιδί, που δεν ανησυχεί αν δεν είναι άψογο, ούτε μετέρχεται κάποια στρατηγική για να είναι αρεστό. Εκείνη καταφθάνει χαμογελαστή, εκθαμβωτικά όμορφη. Χαμογελάει συνεσταλμένα, γνέφει από μακριά έναν χαιρετισμό. Τα λαμπερά της μάτια γιορτάζουν, η χαρά της έκδηλη σε όλη της την ύπαρξη. Αυτή την αμηχανία της πρώτης συνάντησης θα ήθελε να τη διαιωνίσει Περπατούν στο θαυμάσιο βράδυ χωρίς να μιλάνε πολύ, αλλά οι λέξεις ξεπηδάνε από παντού, σμιλεύουν προτάσεις που γεννάει η σκέψη τους. Η συγκίνηση η αμοιβαία δυο ανθρώπων που νιώθουν ότι βρίσκονται στην αφετηρία μιας μακρόχρονης πορείας. Ενστικτώδης βεβαιότητα;

Είναι διαφορετική, έχει τη λάμψη και τη γλύκα μιας παλιάς εποχής, σα να μετατοπίστηκε στα επίγεια τυχαία. Λόγια απλά, αληθινά, ανεπεξέργαστα. Μια γοητευτική αδεξιότητα που κρύβει γενναίο ερωτισμό. Το βλέμμα της αγγίζει το δικό του σε μια πλήρη αλληλοκατανόηση. Η αλληλεπίδραση των βλεμμάτων είναι καμιά φορά η πιο δυνατή. Περπατούν για ώρες, χωρίς να μιλούν για κάτι συγκεκριμένο, χωρίς να έχουν προσανατολισμό ή προορισμό.Δε χρειάζεται να προγραμματίσουν το παραμικρό. Μπαίνει σε καλούπια η χαρά άλλωστε;

 
Ατενίζουν την πόλη πανοραμικά, αν και δεν την παρατηρούν καθόλου. Υπερτερεί η ανάγκη τους να πλησιάσουν. Τα φορτία της ατμόσφαιρας τους πολιορκούν, η έλξη τους δένει μαγνητικά..και ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει καμία σημασία. Τον κοιτάζουν απλώς, σα να μην τους αφορά, στην έκσταση του νεογέννητου δικού τους κόσμου. Το σκοτάδι είναι για αυτούς το πιο ορμητικό φως. Μία νύχτα αλησμόνητη, με μια ονειρική μαεστρία τους τυλίγει όλο μυστικά ζωογόνα.

 Έτσι είναι να αγαπάς;Να νιώθεις αυτάρκης χωρίς ο Άλλος να σου δίνει κάτι.Να χάνεστε στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας και οι μορφές σας να φεγγοβολούν.Να είναι έρημος ο τόπος τριγύρω και το ''μαζί'' να τον γεμίζει ζωή. Να που ο έρωτας από ιδέα γίνεται βίωμα. Και θέλει να το εξερευνήσει από την πρώτη στιγμή ως την ύστατη ξεκινώντας από αυτή τη νύχτα την πλανεύτρα που αντάμωσε με τα θέλγητρα μιας ζωής.

Δεν υπάρχουν σχόλια: