Παραμυθούπολη

Κάθονται στο γνώριμο  καφέ, λαμπερές ματιές, βλέμματα άδεια από ανησυχία.

Στην Αριστοτέλους πρωταγωνιστεί ένα βαθύ μπλε χρώμα και το φεστιβάλ κινηματογράφου δίνει περαιτέρω ζωή στην ανέκαθεν σφύζουσα από ζωή πόλη. Εναλλακτικά πρόσωπα κεφάτα, συζητήσεις για δίσκους, ταινίες, στέκια, γαστριμαγικές φιληδονίες. Μια παρεξηγημένη χαλαρότητα κυριαρχεί σε κάθε γωνιά. Και οι μυρωδιές, πρώτα και πάνω από όλα...Μυρωδιές άπό μπουγάτσα ξημερώματα μετά από αβυσαλλέο ξενύχτι, από το αθάνατο τσουρέκι επί εικοσιτετραώρου βάσεως, ακόμα και από κρεατικά που τόσο αντιμάχονταν τη χορτοφαγική της επιλογή. Εκείνο το περιοδικό το ανατρεπτικό που ακόμα υπάρχει αλλά δε διαβάζει για να μη θυμάται ότι είναι μακρια από το επίκεντρο του ονείρου, πρώτα '' cool'' , μετά ''soul'', απευθείας στην ψυχή της σκιαγραφεί όσα λάτρεψε σπιθαμή προς σπιθαμή, με λέξεις και εικόνες, σμιλεμένα όλα με ανεπιτήδευτη αρτιότητα. Μαστούρωναν κάθε φορά με τη μυρωδιά του χαρτιού, πριν καν απομακρυνθούν από το περίπτερο. Μετά πήγαιναν σε μια μακροσκελή λίστα από καταφύγια για συζητήσεις που εχθρεύονταν τα ρολόγια...Εμιγκρέ, Ζώγια, Αστόρια, Θερμαϊκός, Πάστα Φλώρα. Morissey, Iggy Pop, Cat Power, ήχοι συνδεδεμένοι με μια εποχή που της έμελλε να συμβολίσει πολύ περισσότερα από το έπος της ιδανικής φοιτητικής ζωής και της συναισθηματικής ενηλικίωσης. Μια εποχή κομβική, το ακροτελευτιο στάδιο ανεμελιάς πριν έρθουν αντιμέτωποι με εξελίξεις αποκαρδιωτικές, οικονομικές καταρρεύσεις και επαναπροσδιορισμό αξιών.

Είναι που είναι αλλόκοτη η ενηλικίωση και η προσγείωση στην αναγκαιότητα του καθήκοντος, δε συνεπικουρούν στο ελάχιστο οι συγκυρίες.

Και όμως, αυτό τον τόπο τον νιώθει μέσα της άθικτο από όλες τις ισοπεδωτικές αλλαγές και αυτό το αμφιλεγόμενου αίσθημα του χρόνου που φουριόζος οικειοποιείται τη νιότη. Εικόνες που θα διασώζει στο διηνεκές, και ας την κεντρίζει καμιά φορά η συνειδητοποίηση της παρέλευσής τους.

Εκεί βρίσκει εμπνεύσεις, χρώματα, βλέμματα εκφραστικά και ζηλευτές συγκινήσεις, φίλους αθάνατους, μέρη αποθεωμένα, εκεί βρίσκει και τον εαυτό της, το κομμάτι του εκείνο που δεν πρέπει να ξεχάσει σε αυτή την καθημερινή εκποίηση της γαλήνης. Το κομμάτι του εαυτού της το πηγαίο, το τρελό, το αληθινό, το ασύγκριτα ευτυχές.

Την πλημμυρίζει η ευγνωμοσύνη απέναντι σε αυτή την παράλογη αρμονία.

Βλέπει παντού στιγμιότυπα που είναι λουσμένα από νοσταλγία..γιατί όντως ανήκουν στον αέρα μιας άλλης εποχής..και ας πέρασαν μόνο τέσεσερα χρόνια από το πέρας της...Τότε δεν υπήρχε αυτή η φουρτούνα στην ψυχή...

Είναι όμως τυχερό πλάσμα και εξακολουθεί να συναντά σπάνιους ανθρώπους, πράγμα σημαντικό, ειδικά όταν όλα πάνε κατά διαόλου. Πάντα έχει κάτι να θαυμάσει, με καποιον να μοιραστεί όσα δεν αντέχει η ύπαρξή της. Είναι περίεργο που ενώ η ζωή συνεχίζεται, και οι ονειρικές σκηνές ξεμακραίνουν αγέρωχα, εκείνη μπορεί να της ανακαλεί με αυξανόμενη γλαφυρότητα.

Σε αυτό τον κόσμο που νιώθει αλλότρια μέσα στην ίδια της την οντότητα, έχει ανάγκη από εξιδανίκευση και καταφύγια και αποδράσεις και παραμύθια.

Θα τα ξαναπούνε στην Αγία Σοφία, σα να μην πέρασε μια μέρα....