Αξιοζήλευτο

Άλλη μια φορά που ακούει την πόρτα να κλείνει, χωρίς λέξη, βλέμμα ή φιλί.

Εξασκημένη στις αδιόρατες αλλαγές της συμπεριφοράς, διαισθάνεται πως κάτι δεν πάει καλά.

Προσπαθεί να καταλάβει κοιτάζοντάς τον, ακόμα και από το πώς πίνει τον καφέ του, τι μουσική βάζει για να ξεκινήσει τη μέρα του, από το πώς προφέρει την καλημέρα. Μετά από έντεκα χρόνια, την προφέρει αλλιώς. Με βλέμμα απόν, ένοχο, παραδόπιστο.

Αυτόν που κλέβει  την παρουσία του άλλου όπως την ήξερε δε μπορεί να τον εντοπίσει. Ο πανίσχυρος Χρόνος θα σπεύσουν αβασάνιστα να πουν κάποιοι, αλλά μήπως και το Χρόνο δεν έχουμε τη δύναμη κάποιες φορές να τον παλέψουμε;

Στη δουλειά του δεν ξέρει πια τι σκαρώνει, πάντα εργασιομανής ήταν αλλά τελευταία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Είναι και γοητευτικός, και δεν το λέει με την αφελή μεροληπτικότητα της ερωτοχτυπημένης! Μετά από τόσα χρόνια καταλάγιασε το πάθος και τον ατενίζει με καθαρή ματιά...Είναι κοινός τόπος ότι διαθέτει τη γοητεία του ώριμου άντρα, η οποία ενισχύεται από τη μυστηριώδη του αύρα και  από την πνευματώδη του ιδιοσυγκρασία. Περιζήτητος συνδυασμός, και δεν έχει καν υπερβεί τα σαράντα !

Τα βάζει με τον εαυτό της...πότε απέκτησε τόσες ανασφάλειες;

Τελευταία δε νιώθει όμορφη...απαρατήρητη νιώθει.

Και να μην υπήρχε, δε θα άλλαζε κάτι.

Ούτε μπορεί να μπει στο σκεπτικό να τον σαγηνεύσει εκ νέου, με τεχνάσματα γυναικείας φιλαρέσκειας. Ποτέ δεν ήταν η κλασική, καθαρόαιμη, μοιραία γυναίκα.

Κάποτε, αυτό ήταν που τον τραβούσε σα μαγνήτης κοντά της. Τώρα, μάλλον αναζητεί αυτό που ουδέποτε εξερεύνησε.

Δεν έχει αποδείξεις για την πιθανή του απιστία, και όμως τη βλέπει παντού.

Ενδείξεις έχει που τη χλευάζουν στο παροξυσμικό της μαρτύριο.

Αλλά και χάσματα που κάθε μέρα υψώνονται ανάλγητα και δεν έχει καμία ιδέα πώς να πράξει.

Καθαρίζοντας το υπνοδωμάτιο, πέφτει πάνω σε μια αράδα γραμμές...άρθρα γραμμένα από νεαρή δημοσιογράφο, που προφανώς διεκδικεί θέση στη συντακτική της εφημερίδας, αν δεν κατέχει ήδη. Τα διαβάζει με χέρια τρεμάμενα, ταχυκαρδία και φαντασία καλπάζουσα.

Γραφή στρυφνή αλλά ιδιότυπη, εντελώς χαρακτηριστική. Χειρίζεται τις λέξεις με μαεστρία αξιοζήλευτη. Αναστατωμένη, βάζει τα κείμενα στη θέση τους και πάει να κάνει ένα καυτό μπάνιο, να ηρεμήσει.

Ήδη φαντάζεται ότι η γερή πένα ανήκει σε κάποια ντελικάτη εικοσιπεντάχρονη με ακαταμάχητο χαμόγελο και κίνηση αιλουροειδούς. Όσο περνάει η ώρα, τόσο πιο πολύ συγχύζεται.

Στο τρίτο ποτήρι κρασί, ακούει το κλειδί στην πόρτα.

Δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα...του τα λέει όλα απνευστί...η γλώσσα αμείλικτη, δε μεριμνά να καλύψει ίχνος από την ταραχή της.

'' Είσαι τρελή ;....Μα την αλήθεια, είσαι τρελή'' ! αναφώνησε και πήγε να βάλει μουσική.

Του έφραξε το δρόμο με όλη της την οργή.

'' Όταν σου μιλάω, θα με ακούς ! Ειδικά για κάτι τέτοιο'' !

''' Τι να σου πω; Τι θες να σου πω; Δεν ήξερα ότι θα σου αναλύω κάθε μου κίνηση.. Τι σε νοιάζει για το νέο προσωπικό; Σε πειράζει που είναι πολλά υποσχόμενο'';

Η νιρβάνα του της πυροδοτούσε αλυσιδωτά εγκεφαλικά.

'' Σιγά μωρέ την ατάλαντη'' είπε και εκείνος έσκασε στα γέλια.

'' Γελάς και από πάνω...Τι να σου πω'' συνέχιζε να μονολογεί.

Εκεινος σοβάρεψε απότομα.

'' Τι να μου πεις; Είτε σου αρέσει, είτε όχι, μέρος της δουλειάς μου είναι να συναναστρέφομαι πολλά άτομα..μεταξύ των οποίων και ταλαντούχες νεαρές...Είναι λόγος αυτός να παραφέρεσαι';

Για μια στιγμή, αισθάνθηκε ντροπή ανάκατη με αυτολύπηση. Με όλη του την προπέτεια, σα να είχε δίκιο. Ήταν καταδικασμένη να ζει επισκιασμένη από την αμφιβολία.

Ένα πελώριο ερωτηματικό αιωρείται πάνω από το κεφάλι της και δεν την αφήνει παρά να γράφει αβάσιμα σενάρια...

'' Με ενοχλεί που είσαι προκλητικός'' ψέλλισε αυθόρμητα.

'' Πότε ακριβώς ήμουν προκλητικός';

'' Πριν που είπες ότι είναι πολλά υποσχόμενη. Mπορούσες να το παραλείψεις''

'' Μα γιατί να σε πειράξει αυτό; Άφού εσύ είσαι εκτός δημοσιογραφίας...δεν υπάρχει λογος να ζηλεύεις..Η κοπέλα έχει όντως γερή πένα αλλά νομίζεις ότι αυτό θα με κάνει να την ερωτευτώ'';

'' Δεν είναι μόνο αυτό...Τελευταία έχεις αλλάξει...Ούτε καν με προσέχεις''

'' Έχω αλλάξει γιατί εσύ δε μου ρίχνεις τόσο καιρό ένα βλέμμα...έμαθες να τα έχεις όλα δεδομένα, δεν ξέρω..Δεν το έκανα από αντίδραση, έτσι μου βγήκε...Αλλά έπρεπε να ζηλέψεις για να μου δώσεις λίγη σημασία'' ;

Τον άκουγε προσεκτικά. Αλήθεια τον είχε παραμελήσει; Και όντως, χρειαζόταν η ζήλεια για να αναζωπυρώσει το χαμένο της ενδιαφέρον;Πόσο εύκολα κλονιζόταν η εμπιστοσύνη της;

Είναι η ζήλεια αναγκαίο συστατικό στη σχέση αλλά θέλει πολλή προσοχή στη δοσολογία.

Αν είναι ανύπαρκτη, υπαινίσσεται χλιαρότητα συμβατικής συνύπαρξης.

Αν είναι πανταχού παρούσα, ανιχνεύει παθολογία και οδηγεί τη σχέση σε πρωτοφανή παραφθορά.

Είναι γέννημα  γνήσιου παθους αλλά μια νόθος της μορφή είναι απότοκος εγωκεντρικών τάσεων και κομπλεξισμού. Εκείνης της κυριαρχικής τάσης που το αντικείμενο του πόθου θεάται και αντιμετωπίζεται ως μέσο επιβεβαίωσης και μονόπλευρου εναγκαλισμού ιδιότροπων απαιτήσεων.

Πάντα όμως η ζήλεια εκκινεί από το ότι είμαστε ανεπαρκείς και κατά βάθος ανίκανοι να συντηρήσουμε σε βάθος χρόνου μια ζόρικη μονογαμική σχέση.

Η ίδια είχε περιπέσει σε κλασικό γυναικείο σφάλμα- και ας διατείνεται ότι δεν αντιπροσωπεύει το κλασικό θηλυκό. Είχε εξωτερικεύσει με απογυμνωτική ειλικρίνεια το άγχος και την ανασφάλειά της διεκδικώντας με έναν όψιμο, τετριμμένο τρόπο, αυτό που φρονεί πως της ανήκει.

Αλλά εδώ έγκειται η πλάνη...Eίναι αξιοζήλευτη η ευκολία με την οποία θεωρούμε πρόσωπα κεκτημένα- και μάλιστα τα πρόσωπα που τα έχουμε πιο πολύ ανάγκη. Είναι ένα αμάρτημα που κρύβει τη λοξα και το ανορθόδοξο ενός λογικού σφάλματος. Να επαναπαυόμαστε όταν η ασφάλεια είναι το τέρμα.

Να μονιμοποιούμε με τη σκέψη την παρουσία ανθρώπων που θεωρούμε δικούς μας επιτρέποντας στη λυσσαλέα κτητικότητα να μας καθιστά αδρανείς. Να μην κάνουμε το παραμικρό για να τους διεκδικούμε πιστεύοντας επιπόλαια ότι θα είναι πάντα εκεί, αμετακίνητοι.

Και όταν μια ωραία πρωία μας ταρακουνήσει έστω και μια υπόννοια ότι ανατρέπεται αυτό το οικείο καθεστώς, να το θεωρούμε άδικο και απαράδεκτο !

Είναι τραγικό όμως να περιμένουμε την απώλεια ως αμφισβήτηση υποτιθέμενης κατοχής και εξουσίασης να μας αφυπνίσει από το λήθαργο και να φερθούμε όπως στην αρχή που προσπαθούσαμε να  κερδίσουμε τον άλλο κάθε στιγμή... Γιατί καμία μα καμία στιγμή ο άλλος δε γίνεται δικός μας. Δική μας είναι μόνο η επιθυμία να τον οικειοποιηθούμε.

Μέχρι να το εμπεδώσουμε αυτό, θα παραμένει αξιοζήλευτος ο παρωχημένος τρόπος με τον οποίο ζηλεύουμε πασχίζοντας νευρωτικά όλα να τα ελέγχουμε και όλα να τα ξέρουμε.

Το μόνο δεδομένο είναι ότι δεν υπάρχει δεδομένο...αλλά η ζήλεια δεν υπακούει σε μεγαλοπρεπείς θεωρίες...