Άλλος ένας χρόνος και εσύ συνέχιζες να μένεις Εκεί.Στο γυάλινο σπίτι, στην αδιάλλακτη απομόνωση.Έτριζαν τα τζάμια, ο αέρας φυσούσε με καταστροφική μανία, όλο το οίκημα σειόταν βοερά, αλλά εσύ ακίνητη.Προσπαθούσες να είσαι ελεύθερη μου είχες πει.Πέρυσι ήταν η τελευταία φορά που επισκέφθηκες νησί, όλη αυτή η παράφορη, υποβαλλόμενη ευτυχία που εκπνέει δε σου ταιριάζει.Οι άνθρωποι-είδωλα που σε περιστοίχιζαν, μαζί με τους τρανούς τους μύθους, άρχισαν να καταρρέουν ο ένας πίσω από τον άλλο.Προδοσία, απογοήτευση, απομάγευση.Οι γέφυρες που έχτιζες υπερεκτιμώντας τη σπουδαιότητά τους, κατεδαφίστηκαν με ταχύτητα φωτός.Αίφνης, ο ουρανός έπαψε να είναι έναστρος.Εκτοξευόμενα βέλη από το Απέραντο σε σημάδευαν με επιδεξιότητα.
Έπεσες έξω, έλεγες με διαπιστωμένη αφέλεια και μεμφόμενη για την ανεπίτρεπτη αθωότητά σου.Για την καλή σου προαίρεση που σε κατάντησε λησμονημένη φιγούρα, να παρατηρεί τον Κόσμο μέσα από ένα παράθυρο.Να μην αγγίζει και να μην αγγίζεται.Θα καταργούσες τις εξαρτησεις σου από τους Άλλους.Μια ζωή σε δίχαζαν, σε έκαναν πέρα, σε ζάλιζαν με τη μονολιθικότητα του Εγώ τους.Στη θηριώδη σου μοναξιά δεν υπάρχει χώρος για παραποιημένες σκέψεις.Για ανούσιους συγχρωτισμούς με οντότητες μασκαρεμένες.Τα πάρε-δώσε του Κόσμου είναι εμετικά.Η υστεροβουλία που άτεχνα κουκουλώνεται πίσω από μια δειλή πράξη, επικαλυμμένη με αγαθότητα και πασπαλισμένη με αυθορμητισμό.Σε εξοργίζει η παραπλανητική φύση της επιφάνειας, το πόσο θρασύδειλα σερβίρεται ως γενικά αποδεκτή πραγματικότητα.Σε τρελαίνει η υπερπροσπάθεια όλων να επιδείξουν έναν ψαγμένο, απελευθερωμένο και κυνικό εαυτό.Είναι της μόδας οι αφανέρωτες σκέψεις.Τα ανομολόγητα.Εξιτάρουν τη φαντασία που βρίσκεται σε λήθαργο.Αμήχανη και βουβή, γραπώνει τις μυστήριες σκέψεις και τις στρεβλώνει με λέξεις χυδαίες.Πάντα μακριά από την Αλήθεια.Μίλια μακριά.
Ο Κόσμος είναι καμωμένος από παρατεταγμένα κελιά.Η δυσοσμία και η σκόνη είναι τόσο έντονες και εμφανείς-και όμως κανείς δεν τις αναγνωρίζει.Θεωρούνται φυσικά επακόλουθα.Στοιχεία του αέρα που αναπνέουμε.Η αστοχία και το έγκλημα καταποντίζονται υπό το κράτος μιας παντοδύναμης προσωπικής ηθικής.Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, μα όταν μετέρχεσαι τα πιο φτηνά εργαλεία, και ο πιο ευγενικός σκοπός γίνεται ποταπός.Η ελευθερία δεν κατακτάται στην απομόνωση.Ούτε στην επικράτηση μιας πειθαρχίας απέναντι στην ψευδαίσθηση των εξαρτήσεων.Και αυτή η κυριαρχία ψευδαίσθηση είναι.Η ελευθερία απαντάται στην επίγνωση ότι οι εξαρτήσεις μπορούν να αναχθούν σε δυνάμεις απελευθέρωσης.Δεν είναι η εξάρτηση πηγή υποδούλωσης αλλά η ελλειπτική δύναμη να αντιμετωπιστεί με σοφία.Αυτή η ασθενική τάση απέναντι στις εξαρτήσεις μας κάνει διαβολεμένα αιχμάλωτους.Δεν απαντάται στη μοναξιά του εγκλεισμού η ελευθερία αλλά στην ικανότητα να γίνεσαι κοινωνός της γαλήνιας μοναξιάς σου μέσα από τη μοναξιά των Άλλων.Πέρα από το βοητό από υποκριτικές σαχλαμάρες και εξάρσεις νοσηρής ανασφάλειας.Πέρα από την ανίατη μωρία των ανθρώπων που αβασάνιστα ζητούν χωρίς να δίνουν.Ελευθερία είναι να περιφρονείς το αντάλλαγμα-γιατί αυτό επισκιάζει την κάθε σου πράξη.Φρενάρει την ορμή.Παραμορφώνει τη ματιά.Η φιλόδοξη προσδοκία.
Η προσπάθεια κατάστρωσης της ζωής ειναι σκλαβιά.Η ελεύθερη ζωή σηκώνει γερό αυτοσχεδιασμό και παράθυρα ανοιχτά.Να βγεις από το κελί σου, ακόμα και αν ο Κόσμος είναι δομημένος σαν οικουμενική φυλακή.Μόνος σου θα είσαι πάντα ανελεύθερος.Έρμαιο της μανίας σου για ελευθερία.
Κοίταξε μέσα σου αλλά βγες έξω.Βγάλε προς τα έξω τον εαυτό σου, δαιμόνια και θαύματα.Μην φεύγεις από αυτόν-αυτογκλωβίζεσαι.Το δικό σου κελί είναι το πιο βάρβαρο δημιούργημα.Καταραμένα εθιστικό.Ασύλληπτα βολικό.Τόσο, που χρόνια εκεί, εξακολουθείς να παρατηρείς την πελώρια φυλακή του Κόσμου, ξεχνώντας ότι αποτελείς και εσύ τμήμα της.
Κοίταξε μέσα σου αλλά βγες έξω.Βγάλε προς τα έξω τον εαυτό σου, δαιμόνια και θαύματα.Μην φεύγεις από αυτόν-αυτογκλωβίζεσαι.Το δικό σου κελί είναι το πιο βάρβαρο δημιούργημα.Καταραμένα εθιστικό.Ασύλληπτα βολικό.Τόσο, που χρόνια εκεί, εξακολουθείς να παρατηρείς την πελώρια φυλακή του Κόσμου, ξεχνώντας ότι αποτελείς και εσύ τμήμα της.