Εκδίκηση

Την κοιτούσε μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου να κρατάει αυτάρεσκα την πανάκριβη τσάντα της.Υπέρκομψη όπως πάντα, με αψεγάδιαστη επιδερμίδα και κόκκινα χείλη, σε αντίθεση με το συννεφιασμένο πρωινό.Άλικα χείλη σε πάλλευκο δέρμα.Θυμάται το βελούδινο δέρμα της που απέπνεε μυρωδιά ρόδων, την οσμή από το κορμί της που πάντα τον αφύπνιζε, τα κατάμαυρα μάτια της.Κι εκείνη η φωνή με υποψία βραχνάδας, ήρεμη και ατιθάσευτη συνάμα, σε πολύωρα τηλεφωνήματα που κατέληγαν σε αίσθηση πληρότητας.

 

Έχουν περάσει χρόνια.Τα χρόνια στριμώχτηκαν με όψη επιθετική στην απλή γοητεία της νεφελώδους μέρας.Πάλευαν να στραγγίξουν από αισθήσεις και αισθάνονταν παράφορα.Θεριεύει το συναίσθημα μπροστά στις απόπειρες απώθησης.Νιώθει πως μυρίζει το άρωμά της, νότες από γαρδένια προκαλούν νοσταλγικά την όσφρησή του.Εικόνες ανάκατες παρελαύνουν στο νου του, συγκεχυμένες, σαν θύμησες που πονάνε.

 

Την αγάπησε με όλη του τη δύναμη.Όχι επειδή το είχε ανάγκη, ούτε επειδή ήταν αντικειμενικά πανέμορφη.Ένιωσε γι' αυτήν κάτι πολύ πιο βαθύ, εσώτερο και ανησυχητικό, κάτι που τον είχε διαφεντέψει και μεταβάλλει ριζικά.Δεν αντιστεκόταν, αφέθηκε σε μια υπνωτική επιρροή, έζησαν μαζί χρόνια έντασης μαγικής, συναισθηματικού παραληρήματος.Τα ανομολόγητα όνειρά του απέκτησαν σάρκα και οστά δίπλα της.Μετατράπηκαν σε γενναίες, ολόφωτες εξομολογήσεις.

Εκείνος όσο περνούσε ο καιρός, αγρίευε.Μεταμορφώθηκε σε ένα κτητικό ον, με εξάρσεις ζηλοφθονίας και επικίνδυνης εξάρτησης.Έμαθε να ελέγχει με τρόπο το κινητό της όταν εκείνη για λίγο απουσίαζε.Να απαντά με μοχθηρά βλέμματα σε όποιον έβρισκε τα κότσια να την κοιτάξει με βλέμμα που πρόδιδε ερωτικό ενδιαφέρον.Φώναζε πως ήταν δική του, ακόμα και με την πιο μικρή του πράξη.Έφτασε να χορταίνει με αυτό, και μόνο όταν την κατακτά να ησυχάζει.

 

Με τον καιρό, εκείνη άρχισε να ασφυκτιά.Έγινε απόμακρη, αινιγματική και έμαθε να κρύβει το κινητό στην τσάντα της, σε μικρό τσεπάκι.Απέφευγε να τον συναντήσει και σε κάθε πρόλογο για μελλοντικά σχέδια, ξεγλιστρούσε με υπεκφυγές.Αγνοούσε τις κλήσεις του συστηματικά κάνοντας χρήση κλισέ δικαιολογιών  με χείριστη υποκριτική δεινότητα.

 

Εκείνος ένιωθε σαν αδύναμο παιδί.Έκανε τον αδιάφορο αλλά η έξαψη μέσα του πυροδοτούσε ξενύχτια και υπερωρίες σκέψεων.Οι ώρες σκόρπιζαν πίκρα και αδιέξοδα, το ένα πίσω από το άλλο, μια καταδίκη αιωνόβιων λαθών.Μια ζωή-θάνατος, χωρίς Εκείνην.Κάπως έτσι, ο κόσμος του κατεδαφίστηκε όταν ανίχνευσε ένα ζευγάρι ενοποιητικών μηνυμάτων στο κρυμμένο της κινητό.Άρχισαν να τον ζώνουν τα φίδια, ό,τι και να έγινε ή γίνεται, είναι ανεμπόδιστο.Θα γίνει.

Ήταν στην πρώιμη, μελιστάλαχτη φάση ερωτοτροπίας με κάποιον άλλο.Ούτε καν είχε το θάρρος να τον αποδιώξει, έμενε μαζί του από οίκτο και αμηχανία.

Το βράδυ τον φόρτωνε με πνιγηρή αυτολύπηση.Ζιζάνια τον καταδίωκαν σε κάθε μισερό βήμα.Ο εαυτός του γεμάτος από ατροφικές χάρες.Παραποιημένη ομορφιά γύρω του.Βλοσυρή ασχήμια.

 

Περπατούσε μανιωδώς, και ας ένιωθε τον μανιασμένο αέρα να ακινητοποιεί τα άκρα του.Οι παραστάσεις γύρω του κουβαλούσαν μια ανυπόφορη ευτυχία.Η φαντασία του κάλπαζε με απαράμιλλη φυσικότητα.Ήδη οπτικοποιούσε οδυνηρούς εναγκαλισμούς και ανάλγητα φιλιά προδοσίας.Νοσταλγούσε τη γεύση των χειλιών της που κυοφορούσαν αλληγορικά καλοκαίρια.Όμως την αξιοπρέπειά του έγδυνε η ποταπή του ανάγκη να την ντροπιάσει.Μόνο αν την έκανε να αισθανθεί ασήμαντη θα έρχονταν σε ισοπαλία.Πλέον βάδιζε τυφλός, αρπάζοντας δεκανίκια, από εδώ και από εκεί.Αποπροσανατολισμένος, χωρίς να ανακτά την όραση, χάθηκε σε έναν απελπιστικά κατηφορικό δρόμο.Εκεί αντάμωσε μια παλιά ιστορία που αναθέρμανε κατά συνθήκη.Χλιαρή η ιστορία, τον έκανε να νιώθει πως κερδίζει έδαφος.Ξεχάστηκε λίγο στη θαλπωρή μιας βέβαιης αγκαλιάς, που τον περίμενε καρτερικά, οποτεδήποτε.Φρόντισε Εκείνη να το μάθει με τον πιο βάναυσο τρόπο.Όταν είδε δάκρυα στα μάτια της, αισθάνθηκε μια φιλήδονη ικανοποίηση.Την είχε εκδικηθεί καταργώντας το μονοπώλιο της επιρροής της.Της είπε στεγνά ότι την απομυθοποίησε,ότι<<όλα κάνουν τον κύκλο τους>>.Προσποιήθηκε άγνοια για τις δικές της ατασθαλίες και έμεινε να την κοιτάζει ,εμβρόντητη, να εξαφανίζεται.

Προσπάθησε να την ξεπεράσει ξορκίζοντας το νεφελοβάτη εαυτό του.Με καταδύσεις σε άλλες αγκαλιές και ιστορίες παροδικά ζωηρές.Ξεχνιόταν στη ζάλη των ημερών μετά από τον άδοξο ενταφιασμό εκείνου που νόμιζε..για απόλυτο έρωτα.Βασιλιάς των κυνικών, έμαθε να ζει μόνο για αυτόν.Η νομιζόμενη εκδίκηση που σκάρωσε και πέτυχε, τον βοήθησε να την ξεπεράσει ταχύτερα.Η μορφή της σε σμίκρυνση, έρχονταν στιγμές που εξουδετερωνόταν.Αθέατη και άφαντη, μια υπερεκτιμημένη σχέση.Έτσι τη βάπτισε η πάροδος του χρόνου.

 

Είναι όμως αυτή η στιγμή η αγκυλωμένη που ο χρόνος ακινητοποιείται.Η μορφή της με το κατάλευκο δέρμα και τα κόκκινα χείλη σφηνώνει στον καθρέφτη του αυτοκινήτου, και το όχημα παραλύει εν μέσω της λεωφόρου.Βαλσαμωμένοι περαστικοί και καθηλωμένες ματιές, μόνο η μορφή της μιλάει, κινείται και αναπνέει!Η μορφή της ζωντανή σε έναν κόσμο ευτυχισμένων νεκρών.

 

Η εκδίκηση αντεκδικείται.Μεσοστρατίς, σε χρόνο ανύποπτο, ανταπαντά.Εκδικείται αυτόν που κάποτε έπεσε στο έλεός της.Που έτσι ευτελώς τη γύρεψε για να ανακουφίσει τα πάθη του.Να που τροφοδοτεί τα πάθη με την ψυχή γονατισμένη, ξεγελασμένη που δοκίμασε να ξεγελάσει.Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ήττα από το ξόδεμα εκείνου που εκδικείται.Γιατί είναι αδυναμία παραδοχής της ήττας, δηλαδή ισόβια ήττα.

 

Να που ακόμα και η μορφή της εστιάζει στο τελματωμένο τοπίο.Δε μπορεί να της γνέψει, να την κοιτάξει, να της στείλει ένα χαμόγελο.Δεν υπάρχει καν στο οπτικό της πεδίο, στέκεται υψηλά, σε μια υπερουράνια τελειότητα, συμπαρασύροντας χρόνους ακόρεστων απολαύσεων.Πάντα θα είναι εκεί, καρφιτσωμένη στον καθρέφτη, να τον αγνοεί επιδεικτικά, ακόμα και αν φοράει το πιο εκπαιδευμένο του χαμόγελο μέσα σε ξένες αγκαλιές.