Από Άλλη Οπτική

Ποτέ δεν ήταν καλός στις αποφάσεις. Οξύνους, ετοιμόλογος, συνήθισε να αραδιάζει λόγια σοφίας με έναν παράλογα ανεπιτήδευτο τρόπο. Από το ντύσιμο, την ομιλία, το βλέμμα ακόμα, φαινόταν τολμηρός.. Αθόρυβα διαφορετικός. Σα να κουβαλούσε το στίγμα μιας αθέλητης ιδιομορφίας και πάσχιζε να την κρύψει. Στις αποφάσεις όμως δείλιαζε, τα έχανε, τον έπιαναν κρίσεις πανικού, χλώμιαζε ολόκληρος και οι παλμοί του τον έκαναν να πάλλεται έντρομος. Του φαινόταν αδιανόητη η ευκολία με την οποία οι άλλοι άλλαζαν τη ζωή τους. Εν μία νυκτί ή μια πρωία ωραία, έβλεπαν άλλους αιθέρες, άλλον αέρα ανέπνεαν, ίσως μιλούσαν μια γλώσσα αλλιώτικη. Έπιναν άλλο καφέ, άλλαζαν το βηματισμό τους, τις παραστάσεις που κάθε μέρα προσλάμβαναν σε μια διαδρομή. Επαναπροσδιορισμός ή αποκήρυξη της συνήθειας; Του έφταιγαν ακριβώς εκείνα που νόμιζε ότι απολάμβανε. Η συνήθεια δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση της απόλαυσης. Η ανικανότητα ουσιαστικής  απόλαυσης. Εκείνα που θαρρούσε πως του δίνουν ζωή, τον καταδίκαζαν σε έναν αργό θάνατο, όλο μηχανικές αναπαραγωγές μοτίβων, ψυχαναγκαστικά επαναλαμβανόμενων και άχαρων λεπτομερειών, αποχρώσεις θαμπές, φωνές ξέπνοες και ψυχές γυμνές, με ολοφάνερη φρίκη.

 

 Κάθε Κυριακή, έπαιρνε μια ντουζίνα εφημερίδες με έναν καφέ φίλτρου και χανόταν στο δικό του κόσμο. Εκεί αισθανόταν θαλπωρή και σιγουριά. Αντάμωνε ένα πρόσωπο που πίστευε ότι ήταν ο εαυτός του. Κι όμως, κάθε πρωί τα πόδια του έτρεμαν από την άρνηση. Η μέρα στο ξεκίνημά της είχε γεύση στυφή, φάνταζε με κολάζ σκοτεινών φωτογραφιών, με στιγμές αγκυλωμένες στο χρόνο, με στιγμές πεθαμένες. Αυτή η αίσθηση του απονεκρωμένου, ότι καμία πιθανότητα αναμόχλευσης στιγμών δεν υπάρχει, ότι όλα παγώνουν και παγιώνονται, δίχως συμβολή δική μας, δίχως πινελιά προσωπικής εξέγερσης. Η μέρα που σε βρίσκει σκυφτό και σε πάει όπου θέλει. Χαράζει σε έναν ουρανό μουντό, και η νύχτα είναι απέραντη.

 

 Σαν μαρτύριο, μόνος αυτός και ο κόσμος του, μόνος στον Κόσμο του. Είναι εκεί φιγούρες βαλσαμωμένες, θλιβερά επινοήματα του πόνου του, φαντάσματα που παρήγαγε η απόγνωσή του. Ο φόβος του να φωνάξει, να ξεχάσει όσα ήξερε δήθεν, να αλλάξει. Να υψώσει τον τόνο, να προκαλέσει, να ουρλιάξει με όλη του τη δύναμη...''αυτός είμαι''! Να γελάσει με τα λάθη του, να συμφιλιωθεί με τη λόξα του και τα παράξενα γούστα του που μπολιάζει με ενοχές. Αν ενοχοποιείς ό, τι σου αρέσει, δε θα αρέσεις σε κανέναν. Οι ενοχές είναι εκδικητικά σύνδρομα απέναντι στο επιπόλαιο της ασυμφιλίωτης φύσης. Μέσα σε ζευγάρια δεσποτικών καθηκόντων, κανένα δεν είναι πιο σπουδαίο από το να συμφιλιωθείς με αυτό που είσαι, ακόμα και αν αυτό σε φέρνει μπροστά σε αδιέξοδο. Οι βολικοί δρόμοι είναι για ληθαργώδη ταξίδια, ελεγχόμενα συναισθήματα, απομιμήσεις συγκινήσεων. Δεν είναι κρίμα να σου χαρίζεται η ζωή και να τη ζεις σα να είσαι ξένος; Τα αδιέξοδα είναι πρόκληση για την απομυθοποίηση ενός λαβυρίνθου.

 

 Η τόλμη για αλλαγή, για την αλλαγή που νιώθεις πως θα αλλάξει και εσένα, μόνο που εσύ είσαι ήδη αλλαγμένος. Η απόφαση να αλλάξεις, σημαίνει πως είσαι ήδη ένας Άλλος. Δεν σε αλλάζουν τα πραγματικά περιστατικά, τα διαφορετικά δεδομένα, οι νέες διαδρομές. Σε αλλάζει η συνειδητοποίηση πως η ματιά σου απέναντί τους είναι θολή. Αδυνατεί να διακρίνει ομορφιά, χάνεται σε μέρες ίδιες όπου η δυνατότητα σαπίζει, μέρες ανυπόφορα οχληρές ...αποστειρωμένες. Αλλάζεις το βλέμμα σου και ξαφνικά όλα μεταμορφώνονται. Ακόμα και οι άλλοι που στέκονταν μια ζωή μακριά, πλησιάζουν ολοένα πια, έχουν οστά και σάρκα, γέλιο σπαρταριστό, μάτια χαμογελαστά. Η πολιτεία σου είναι νεοσύστατη, οι αναμνήσεις ενταφιασμένες. Αυτές οι αναμνήσεις...εμπόδια τόσους αιώνες στη γέννηση του παρόντος.

 

 Μπορείς να κάνεις όλα εκείνα που φοβόσουν. Μπορείς να ανακαλύψεις πως αυτά σου δίνουν δύναμη στο τέλος. Να απομυθοποιήσεις την αντίληψη που έχεις για το φόβο σου. Να ξεσκεπάσεις επιθυμίες μασκαρεμένες που κατασπαράζουν μέρα με τη μέρα άλλο ένα κομμάτι σου. Να ζήσεις, επιτέλους. Βλέπεις, κάθε λεπτό που σκέφτεσαι την αλλαγή, κάνεις ένα βήμα ακόμα πιο μακριά από αυτή. Η νομιζόμενη ευτυχία του παρελθόντος είναι η μεγαλύτερη πηγή στασιμότητας. Η ευτυχία εμφανίζεται μέσα από ανατροπές της στιγμής. Είναι εσώτερες στιγμές υπερκχειλίζουσας έμπνευσης που κατεδαφίζουν τον κόσμο, όπως τον ήξερες ,και τον κάνουν διαυγή, διάφανο, σωτήριο. Άρπαξε με λαχτάρα μια τέτοια στιγμή...μέσα της κρυφοζεί η δική σου αιωνιότητα. Η δική σου αλλαγή.