Στον'' αφύσικο'' κόσμο

Κάθε διάψευση κρύβει την πικρία μιας αυταπάτης. Μιας εκούσιας ψευδαίσθησης. Η υπερτροφική προσδοκία που καταλήγει ανικανοποίητη, η απογοήτευση όταν μια ηλιόλουστη πρωία καταλήγει σε βραδιά καταρρακτώδους βροχής, η ανηδονία. Να αγγίζεις χαρά και να μεταμορφώνεται σε λύπη. Ξένος πια, και πώς να ελπίζεις στην πολιτεία της απόγνωσης; Οι μέρες φαγωμένες πια, λειψές, έχουν χάσει από καιρό τη συμμετρία τους. Υπάρχει κάτι πιο τρομακτικό από την πάροδο του χρόνου, και αυτό είναι να μη σε νοιάζει. Να στάζει η μέρα συμβιβασμό, να αφομοιώνεται μέσα στην άλλη, σε ένα θάνατο τόσο αργό και αφανή, που διαβρώνει κάθε υπόλειμμα ελπίδας.

 

 Να μάθεις οι μέρες πώς ανούσιες σε κοιμίζουν και πώς απότομα σε αφυπνίζουν οι βραδιές που η αλήθεια τριγυρνάει ανήσυχη στους διαδρόμους της μνήμης. Μη γυρεύεις σωστές συμπεριφορές σε έναν κόσμο που ενσαρκώνει το Λάθος. Μην περιμένεις πως θα αλλάξεις ανθρώπους ανεπίδεκτους αλλαγής, για να χτίσεις έτσι απλοϊκά τη δική σου ευτυχία. Ο κόσμος μια παραφωνία είναι, μια τιμωρία της ασυμβίβαστης φύσης. Θα πρέπει να ζήσεις με το τίμημα....της μη εξομοίωσης με το κανονικό. Υπάρχει και η άλλη τιμωρία, αυτή του να ζεις τη δική σου ζωή βασισμένος σε ένα γενικό μοντέλο κανονικού. Με καλλωπισμένες αλήθειες, ευάρεστα σχόλια, ελιγμούς και αθώες διορθωτικές παρεμβάσεις, όπου είναι αναγκαίο. Να ξεχάσεις τη φύση σου, γιατί δεν την αντέχεις, έτσι όπως σου υψώνει εμπόδια στις επίγειες επιθυμίες. Και τότε, όσα και αν έχεις κατακτήσει, όσα μπράβο ηχηρά και αν σε γεμίζουν με εφήμερη ικανοποίηση, τη ζωή δεν την υποφέρεις γιατί δεν είναι δική σου. Δεν άλλαξες τον κόσμο, δεν άλλαξαν όσα σε ενοχλούν σε αυτόν, άλλαξες όμως εσένα, για να ανήκεις σε αυτόν. Όμως δεν ανήκεις σε κανέναν, όλο δεκανίκια ψάχνεις και επιβραβεύσεις, επιστρέφεις μόνος στο σπίτι και κάτι είναι χαμένο μέσα σου, κάτι διαμαρτύρεται μέσα από την απουσία του.

 

 Πού είναι οι φίλοι; Έχασαν το δρόμο κάπου στη λεωφόρο Ενηλικίωσης. Ποιος έχει χρόνο για νοσταλγικά πισωγυρίσματα; Και εκείνοι οι άγαρμποι πλατωνικοί έρωτες; Στριμώχτηκαν σε μονοπάτια εφηβικής αθωότητας, αστείο και που κάποτε υπήρξαν. Κι εκείνη η φωνή η ατρόμητη που σε έκανε όλα να τα βλέπεις σε σμίκρυνση; Σίγησε έπειτα από απανωτές διαψεύσεις. Είναι που έμαθε να σωπαίνει μπροστά στις επιθυμίες των άλλων, τη φύση της να μην την αφουγκράζεται...και άρχισε ξέπνοη να αποδυναμώνεται...μέχρι που φιμώθηκε μια για πάντα.

 

 Να ζεις σύμφωνα με τη φύση σου, η αληθινή ευτυχία πάντα καρπός αυθεντικής φύσης είναι. Μην περιμένεις κανείς να την καταλάβει, αν εσύ πρώτος δεν την αναγνωρίσεις, δεν την σεβαστείς και δεν την αποδέχεσαι. Μην κοιτάζεις τριγύρω για να χτίσεις την ταυτότητά σου, αλλά μέσα σου. Αλλιώς σύντομα άδειος θα πικραίνεσαι από απογοητευτικές συμπεριφορές ανθρώπων που έχουν βουλιάξει σε έναν ωκεανό εγωπάθειας. Η αχαριστία είναι ασήμαντη όταν  είσαι πεπεισμένος πως το αντάλλαγμα δε θα έρθει ποτέ όταν αυτό που έδωσες θεωρείται δεδομένο .

 

Σε έναν κόσμο που νομιμοποιεί την αγνωμοσύνη, μάθε να μη δίνεις, να μη δίνεσαι. Τότε μόνο το ξόδεμά σου, όταν τελικά γίνει, θα έχει κάποια αξία. Την ομορφιά του άρρητου ''ευχαριστώ''.