Σε Έναν Φίλο

Ο Οκτώβρης μας αφήνει πίσω. Συννεφιές παροδικές, βροχές που ποτέ δεν ήρθαν, λιακάδες απρόσκλητες. Οι αυθάδικες λιακάδες ενώ λαχταράς της νεφέλης τη μαγεία να σε σκορπίσει σε μέρη μυσταγωγικής ομορφιάς. Η ομορφιά η δυσδιάκριτη, αυτή που χωράει την πινελιά σου και την επιζητεί.. Με την αγάπη σου διανθίζεται και ομορφαίνει. Δε στέκεται αυτάρκης αναμένοντας την ηδονή του χειροκροτήματος. Αυτό το σεμνά και ταπεινά της αλλιώτικής ματιάς.

 

Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω και σου γράφω αυτά τα γράμματα. Πιθανότατα δε θα τα λαμβάνεις καν. Η σκέψη όμως ότι τα διαβάζεις είναι πρόκληση για την  ειλικρίνειά μου. Γιατί απευθύνομαι σε κάτι πολύ περισσότερο από έναν προσχηματικό δέκτη. Στο κομμάτι εκείνο το εαυτού μου που τόσο απλά ξεγλιστρούσε από την άχαρη πραγματικότητα. Με την παιδικότητα δρομοδείκτη, άλλη πανοπλία αυτή. Έτυχε να είσαι παρών, ακόμα και αν δεν έδινες ποτέ απαντήσεις. Τις θεωρούσες αλαζονικές απλουστεύσεις, υπερφίαλα καλούπια της αλήθειας. Αυτή είναι μια εξαγνιστική κατάθεση σκέψεων, ατόφια απελευθέρωση. Ισοδύναμη ψυχοθεραπείας, που ανέκαθεν πολεμούσα ως διαδικασία.

 

Είναι αυτή μια περίοδος όπου καλούμαι να είμαι δυνατή. Ο κόσμος φαντάζει με εκδικητική μορφή που με μένος μου γυρίζει την πλάτη. Όλο μομφή. Γυρεύω τύχη, και όσο την καταδιώκω, τόσο αποστατεί. Ξέρω, τύχη γυρεύει όποιος δεν έχει δύναμη. Όποιος δεν πιστεύει στη δύναμή του, όταν η παραίτηση είναι θελκτική μέσα στην πίεση και τον πόλεμο των στιγμών. Οι ατυχείς περίοδοι είναι πόλεμοι στιγμών. Δεν κρατούν αιώνια, αλλά μπορούν να σε στιγματίσουν, αν τις αφήσεις. Φαινομενικά ανεπιθύμητες, μπορεί να κρύβουν μυστικά και ομορφιές που ούτε καν διανοείσαι. Να είναι μεταμορφωμένα καλοκαίρια, που σε σπρώχνουν μέσα, βαθιά στα ενδότερα της ύπαρξης, έτσι για να μην κοιταχτείς ανυποψίαστος στον καθρέφτη και αντικρύσεις έναν ξένο. Είναι μια αντάμωση με την ψυχή σου, τρομακτική αλλά και σωτήρια.

 

Είμαι μόνη σε όλο αυτό. Έτσι πρέπει. Μόνη για να αντέξω το ''μαζί'' μετά. Κανείς δε γεννήθηκε εκπαιδευμένος στη συντροφικότητα. Μαθαίνω κάθε μέρα κάτι νέο, που αναιρεί τη χθεσινή γνώση. Μα η γνώση είναι μια συνεχής αναίρεση, και μέσα από την αναίρεση αναπαράγεται και επιβιώνει. Ποτέ δε θα μάθω τα πάντα, και αυτή η διαπίστωση με καθιστά ελεύθερη να μάθω έστω κάτι. Κάτι μικρό, που μπορεί όμως να με γλιτώσει από έναν ακόμα μικρό θάνατο.

 

Πολλές φορές γυρίζω στην εποχή μας και πιστεύω ειλικρινά πως δε γίνεται να υπήρξε. Δεν την εξιδανικεύω, όμως αισθάνομαι πως τη γέννησε η πολυμήχανη φαντασία μου. Ήταν μια περίοδος με αγάπη για όλα. Τώρα, ακούγεται ουτοπικό. Πώς να μην είναι όντως ιδανική μια ουτοπία που έζησες; Αγάπη για όλα και φόβος, καρδιές αμήχανες να στροβιλίζονται σε παράλληλα σύμπαντα, σε μια απεραντοσύνη δυνατοτήτων. Προσπαθώ να διασώσω έστω και ένα κομμάτι από εκείνο τον εαυτό.

 

Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι αποπροσανατολίζονται και συμβιβάζονται απενοχοποιημένα. Μόνο για το συμβιβασμό αξίζουν οι ενοχές, γιατί είναι προδοσία της ιδιαίτερης φύσης, άρα επιλογή δυστυχίας. Οι άνθρωποι, όσο μεγαλώνουν, μικραίνουν μέσα τους. Θαρρείς και ο χρόνος τους αποβλακώνει, τους εξασθενίζει το μνημονικό. Ξεχνούν τα σημαντικά, ξεχνούν το πρόσωπό τους, την ταυτότητά τους, την ασημαντότητα της μεμονωμένης ύπαρξης. Ατσαλάκωτοι, σφιγμένοι, μονίμως ανασφαλείς. Αντί ο χρόνος να τίκτει σοφία, γεννά ανωριμότητα. Τότε καταλαβαίνεις ότι γερνάς, όταν ξεχνάς ότι είσαι ακόμα παιδί. Γέρο δε σε κάνει ο χρόνος, αλλά η στάση σου απέναντί του. Οι σκέψεις, οι άσχημες σκέψεις, προκαλούν γήρανση της ψυχής και αυτή είναι πάντα πρόωρη γιατί η ψυχή είναι αθάνατη.

 

Προσπαθώ , λοιπόν, αντί για τύχη, να γυρεύω ελπίδα. Να τη γυρεύω μέσα μου, να μην περιμένω να μου την εμφυτεύσουν άλλοι στο μυαλό. Σε επαγρύπνηση για ελπίδα. Η ικανότητα να ελπίζω είναι εγγύηση δύναμης. Γιατί τίποτα δεν έχει χαθεί, όσο τον εαυτό σου ανταμώνεις αυθεντικό. Ακόμα και η απώλεια τότε γίνεται η άλλη όψη μιας σπουδαίας νίκης. Νιώθω παράλογα δυνατή, ανατρέπω τα προγνωστικά, τολμώ να διαβώ σε εκείνον τον σκοτεινό δρόμο και γεμίζω φως. Η διαδρομή δεν είναι φόβος όπως πίστευα δειλά, γίνεται γνώση και ευτυχία απερίγραπτη. Είναι οι μέρες που οι συναντήσεις με τον εαυτό μου μοιάζουν με μικρές αναστάσεις. Γιατί ανταμώνω στοιχεία πολλά από το τότε, που δε διαβρώθηκαν , αλλά ανασημασιοδοτούνται, είναι διαχρονικά πια και με κάνουν να πιστεύω στο Απίθανο.

 

Έπειτα έρχονται στιγμές νοσταλγίας, που μου λείπεις, όπως ένας φίλος που κρυφοχαμογελάει παρατηρώντας με συνέχεια, με μαλώνει με το βλέμμα ή ψελλίζει ένα ''μπράβο'' καμαρώνοντας...Θα ήθελα να είσαι εδώ, αλλά την ίδια στιγμή, με έναν θαυματουργικό τρόπο, είσαι εδώ .Πιο πολύ από όποιον στέκεται δίπλα μου, εσύ είσαι μαζί μου. Κάθε μέρα μετατρέπεται σε  ονειροπόλο ταξίδι. Τα εγκαταλείπω όλα, σε παίρνω από το χέρι και γινόμαστε πάλι παιδιά. Ξορκίζουμε κάθε αγχωτική ασημαντότητα του χρόνου, σε αντίποινα που δε μπορούμε να τον κουρδίσουμε να γυρίσει πίσω. Ξέρω πως είσαι εδώ γιατί μόνο εσύ άκουγες ακόμα και τον ψίθυρό μου. Θυμάσαι...;Όποιος δε μπορεί να ακούσει τον ψίθυρό σου, ούτε τη φωνή σου αναγνωρίζει.