Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Αποστάσεις

Πάντα οι αποστάσεις ήταν το απόλυτο μυστήριο για το απείθαρχο μυαλό μου. Κάπου χαμένες στη δίνη μιας επιφανειακής κυριολεξίας, ποτέ αντιπροσωπευτικές ενός χάσματος, ίσως επειδή έμαθα να τις προκαλώ, να τις αψηφώ, να τις αμφισβητώ με όλο μου το μένος.
Στην αρχή, έμοιαζε με πείσμα παιδιάστικο που ωστόσο έκρυβε μια πρόωρη σύνεση..Δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω πώς γίνεται η γεωγραφία να καθορίζει τη μετέπειτα πορεία ενός ανθρώπου.. Και ταλάνιζε τον παιδικό μου νου που δεν έιχε κυβερνήτη το εξής ερώτημα, οι συναντήσεις μας σε αυτή τη ζωή με κάποιους ανθρώπους είναι απαυγάσματα τυφλής τυχαιότητας ή εξυπηρετούν έναν ανώτερο, εκλεπτυσμένο σκοπό που η απλοικότητα της κοντόφθαλμης ματιάς μας δε θα κατορθώσει με τίποτα να διακρίνει?
Πόσο παρεισφρύει η προσωπική μας παρέμβαση και επιλογή σε αυτές τις συναντήσεις?
Τα χρόνια πέρασαν, πότε με προσπέρασαν και πότε τα προσπέρασα εγώ, το μυαλό μου εξακολουθούσε να μην έχει κυβερνήτη και ατίθασο να αφήνεται στους δικούς του πλατειασμούς.
Πόσες φορές  αναρωτήθηκα γιατί να είμαι ΕΚΕΙ τη συγκεκριμένη στιγμή, με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, ποιος μυστικός άνεμος με οδήγησε σε υπάρξεις αγαπημένες και μη, αυτό το γιατί που ποτέ δεν απαντήθηκε και πιθανότατα θα παραμείνει αναπάντητο.
Και αν μη τι άλλο υπήρξαν συναντήσεις που αν είχα πρωθύστερα τη στερνή γνώση, θα έιχα τεχνηέντως αποφύγει. Όμως όχι, για κάποιον λόγο που τώρα δεν είναι ορατός, έπρεπε να γίνουν...και ας με έφεραν αντιμέτωπο με στοιχεία που πολιορκούσαν ακόμα και την ύστατη ρανίδα της γαλήνης μου.
Αυτό που επανειλημμένως μου συνέβαινε σαν άλλο μοτίβο, ήταν να συναντώ άτομα τόσο φαγωμένα από τις προσωπικές τους ανησυχίες, που ουδέποτε ήταν παρόντα. Υπήρχαν σαν οπτασίες, με ρόλο διακοσμητικό, κομπαρσικό. Άκουγαν αλλά δεν αφουγκράζονταν. Κοιτούσαν αλλά δεν έβλεπαν. Ψηλάφιζαν αλλά δεν ήταν ικανά να αγγίξουν.
Φύσει ευαίσθητος, ένιωθα την έλλειψη ουσιαστικής αλληλεπίδρασης να με σπρώχνει σε ένα αβάσταχτο γήρας. Και έπειτα γέμιζα μομφή...αλλά για ποιον? Για εκείνους που απουσίαζαν έχοντας κάνει κατάβαση στο πλαστικό τους σύμπαν ή μήπως για εμένα που εξακολουθούσα να ελπίζω στο ανέφικτο, στοιβάζοντας φρούδες ελπίδες για μια απότομη μεταστροφή τους?
Σε κάθε αποκαρδίωση όμως, υπάρχει ένα θαύμα να εξισορροπήσει τα συναισθήματα.
Στο αντίπαλο δέος , μια μεγάλη χιλιομετρική απόσταση που αποδείχτηκε αμελητέα.
Γιατί όντως, η γεωγραφία είναι μια παγίδα. Η απαρχή πολλών συμβατικοτήτων.
Αλλά πάνω από όλα, όπως και όλα, είναι μια ιδέα. Και δεν υπάρχει ιδέα που να αντιστέκεται στη θέληση του μυαλού.
Κάπως έτσι  βρέθηκα αντιμέτωπος με όσα ήθελα μόνο που δεν τα μορφοποίησα ως αιτήματα.
Ήρθαν απρόσκλητα, πανέτοιμα, αληθινά, ανύποπτα.
Η ζωή διασκεδάζει όσο τίποτα να μας πιάνει εξαπίνης.
Όσο μακριά και αν είσαι, η παρουσία σου είναι αναμφισβήτητη. Τη νιώθω κάθε λεπτό και επιβεβαιώνει την παιδική μου αντίληψη περί γεωγραφίας. Το ξέρω ότι είμαι λιγάκι ονειροπόλος, ίσως όμως για αυτό και να φτάνω κοντά στα όνειρά μου...γιατί δε με επισκιάζει η φαινομενική τους απόσταση από τη γήινη φύση μου.
Σε αντίθεση, τις προάλλες πάσχιζα να πω μια απλή κουβέντα σε έναν φίλο μου. Η ματιά του ασταθής, κάτι γύρευε ανυπόμονα έξω στο παράθυρο, ολότελα προσηλωμένος στο νιοστό τσιγάρο του. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι μιλούσα στον εαυτό μου και μόνο. Ότι πρέπει να βρω την αφετηρία των αναθεωρήσεων...
Έχω όμως εσένα σύμμαχο σε αυτό το παιχνίδι και είσαι πιο κοντά από ποτέ...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο θαυματουργό από την εκμηδένιση της απόστασης και τίποτα πιο ανυπόφορο από την πνευματική απουσία του σαρκικώς παρόντος.
Μου πήρε καιρό να το καταλάβω αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να δημιουργήσεις αποστάσεις με όσους διαψεύδουν τη δύναμη της τοπικής εγγύτητας...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Δεν υπάρχει τίποτα πιο θαυματουργό από την εκμηδένιση της απόστασης και τίποτα πιο ανυπόφορο από την πνευματική απουσία του σαρκικώς παρόντος." Ο,τι καλύτερο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό!

daydreamer είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ. Είναι κάτι που βιώνουμε με αυξανόμενη συχνότητα, μια ακόμα αντίφαση που αποκαλύπτει πόσο υποτελή είναι τα φαινόμενα. Εμένα τουλάχιστον μου συμβαίνει συνέχεια...κάπως έτσι μετουσιώθηκε σε λόγο :)