Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

(Αυτο)προδοσία

Έκλεισε την πόρτα πίσω της σα να άφηνε πίσω έναν άλλο κόσμο, πλασματικό.
Τα χείλη σφιγμένα, στα μάτια καμαρώνει μια έκφραση θλίψης αλλά συνάμα απόλυτης διαύγειας.
Σα να κοιτούσε τον κόσμο μέσα από άλλο πρίσμα.
Όλοι μας έχουμε την εγγενή ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι, και πολλές φορές σε κάποιον. Τότε που προσωποποιείται αυτή η ανάγκη, δύναται να μετουσιωθεί σε αδηφάγο εμμονή. Τότε ακριβώς που το πρόσωπο γίνεται το μέσο ικανοποίησης ατομικών αξιώσεων και αντικατοπτρισμός επιθυμιών, τότε γίνεται Ξένο και Εχθρικό γιατί είναι εξοπλισμένο με την αφοπλιστική ικανότητα να μας πληγώσει. Εκεί αναφύονται οι άμυνες σωρηδόν, για ένα εκ του ασφαλούς παιχνίδι.
Μα όχι, εκείνη ήταν το τελευταίο άτομο που μπορούσες να αποκαλέσεις αφελές. Με μια τετράγωνη λογική, ήξερε εντέχνως να χαλιναγωγεί και τον πιο ορμητικό ενθουσιασμό. Παρ' όλα αυτά, κάθε φορά που η διαίσθησή της, τής ψιθύριζε αποκρυφιστικά, σιβυλλικά μηνύματα, έκανε πως δεν άκουγε. Δεν ήθελε να καταλήξει ψυχωτική ! Τουλάχιστον έτσι έλεγε στον εαυτό της κάθε φορά που ανέλυε εικασίες. Τον επέπληττε και συνέχιζε απρόσκοπτα τη γνώριμη καθημερινότητα.
Όταν πάλευε τόσα χρόνια να χτίσει μια σχέση, δεν ήθελε να διανοείται καν το ενδεχόμενο να καταρρεύσει σα χάρτινος πυργίσκος. Θα ήταν μια ανεπίτρεπτη αποτυχία και δη με συναισθηματικό κόστος. Μια εκμηδένιση των πάντων, μια έλλειψη αφετηρίας. Αφού το ήξερε, το ένιωθε, ότι όλα μεταβάλλονται. Ακόμα και η καρδιά !
Μπορεί τελικά ο λανθάνων ρομαντισμός της να την κυρίευε και να θεωρούσε αυτή την άποψη ασύμβατη προς τη φύση της. Είχε συνδέσει ασυνείδητα την ύπαρξη της με τη δική του και τώρα ξαφνικά καλείται να πορευτεί αποκομμένη. Νιώθει τη διάψευση να τη διαπερνάει οχληρά, σχεδόν ανυπόφορα. Ό, τι αντικρύζει, φαντάζει ως εικονική ευτυχία και την καθιστά απείρως δυστυχισμένη.
Θέλει τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης να Αρνηθείς τα πάντα, όπως τα ήξερες και να εξέλθεις μιας...μακροχρόνιας ψευδαίσθησης. Είναι η στιγμή που η Αλήθεια καραδοκεί με αδυσώπητο βλέμμα και αγνοείς αν μπορείς να την αντέξεις.
Μα τελικά ο έρωτας δεν είναι μια μαγική δύναμη που μετατρέπει το αδύνατο, σε δυνατό? Έτσι είναι μόνο που δεν υπακούει σε χρονικούς κανόνες. Η ζωή αποτελείται από μια αλυσίδα αδιεξόδων που με τον κατάλληλο συνταξιδιώτη μεταλλάσσεται σε αλυσίδα θαυμάτων. Ίσως ήταν αρκετό το ταξίδι που έκαναν μαζί. Ίσως να είναι δρομοδείκτης για την υπόλοιπη πορεία κατά την οποία θα προβάλλουν καινά αδιέξοδα καρτερώντας να γίνουν θαύματα.
Η διεκδίκηση της αιωνιότητας είναι αλαζονική, αν όχι αφελής. Το έβλεπε, στο βλέμμα του που συναντούσε το δικό της απόμακρα, στην επικοινωνία τους που είχε αρχίσει να γίνεται προβληματική, στις σιωπές που πλέον δε μπορούσαν να μοιραστούν..Το έβλεπε ότι είχε έρθει η ημερομηνία λήξεως του ταξιδιού τους.
Πάντα πίστευε βαθιά ότι η προδοσία νοείται μόνο ως αυτοπροδοσία. Ότι εκείνος που διαψεύδει την εμπιστοσύνη, ακυρώνει τον εαυτό του. Τώρα όμως γιατί αισθάνεται κενή και ανήμπορη να αντιδράσει?
Περιμένουμε όλοι ένα μεσσία να μας λυτρώσει από μύρια βάσανα που συνθέτουν την παντοδυναμία της μοναξιάς. Προσδοκούμε έναν deus ex machina να εξουδετερώσει τα πάθη και τις αδυναμίες μας. Έτσι όμως λησμονούμε τη δική μας δύναμη να λυτρωθούμε που, τελικά, είναι αυστηρώς προσωπική. Όταν η μοναξιά δεν είναι πια εχθρική αλλά πηγή έμπνευσης και ανάτασης, τότε γινόμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Άμοιροι εξαρτήσεων.
Και πάλι θα πληγώσουμε και θα πληγωθούμε..Ξανά και ξανά. Οι φαύλοι κύκλοι είναι άλλωστε το πεπρωμένο μας. Όμως η αίσθηση της ελευθερίας η ανείπωτη ανασημασιοδοτεί τα πάντα, ακόμα και την προδοσία.
Σε όλες τις μεταμορφώσεις μας κατά τη διαδρομή, από τη φθορά μέχρι την αναγέννηση και τη δημιουργία μιας νέας οντότητας, αυτό που μας μένει είναι να μένουμε πιστοί στην ιερότητα των δικών μας σταθερών.
Είναι πολύ αργά για να μεταγγίσει πικρία στην ψυχή της. Ακόμα και η προδοσία, φαντάζει σαν αναγκαία αφύπνιση από Λήθαργο.
Μια φωνή της εκμυστηρεύεται ότι τώρα αρχίζει το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πορείας της και αυτή τη φορά δε θα την αγνοήσει...  

Δεν υπάρχουν σχόλια: