Πόνος ή μιζέρια?

Μπορούσε να συγχωρήσει τα πάντα στους ανθρώπους. Όλα τα πάθη που κάνουν την ύπαρξη τους ιδιάζουσα τρωτή και γεμάτη επιθυμίες ακόρεστες.
Τελευταία ακούει γύρω του άτομα να γκρινιάζουν, να παραπονιούνται ότι χάνονται σε σμήνη άλυτων προβλημάτων, να γεμίζουν μιζέρια γιατί η δουλειά τους δεν τους γεμίζει, γιατί δεν έχουν όσα χρήματα θα ήθελαν, γιατί δε μπορούν να δουν το...ειδύλλιο τους να ευοδώνεται. Με κάποιο κυνισμό, νιώθει ότι τα περισσότερα από τα φερόμενα ως προβλήματα είναι αποκυήματα μιας φαντασίας πολυμήχανης που εξυπηρετεί με τη σειρά της το πιο εκνευριστικό ανθρώπινο ελάττωμα, την αχαριστία. Τίποτα, ποτέ δε θα είναι αρκετό, ικανό να φέρει τον κορεσμό και την πληρότητα. Όλοι επαίτες μιας υποτιθέμενης ευτυχίας, γεμάτοι από ανικανοποίητα και ανεξήγητα. Γιατί μας ταιριάζει το Αίνιγμα, ως ευλογία και κατάρα.
Είναι σύμφυτο με τη φύση μας καθώς μας ωθεί σε ένα πλασματικό όσο και προκλητικό μυστήριο που συνακόλουθα έχουμε την αλαζονεία πως θα το λύσουμε.
Επινοούμε ψευτοδιλήμματα για να μην παραδεχθούμε ότι η ζωή μας είναι άμοιρη δράσης.
Με ένα εγωκεντρικό σύνδρομο, πιστεύουμε πως όλο το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από τον πυρήνα του δυσεπίλυτου(και σε πολλές περιπτώσεις αυτοσχέδιου)προβλήματός μας.
Ξεχνάμε ότι η ζωή δε στήνει παγίδες αλλά εμείς στον εαυτό μας. Για κάποιο λόγο, μέσα στην αυτοτυραννία ανταμώνουμε τη βρίθουσα ατελειών φύση μας. Και μετά έχουμε κάθε αξιοπρεπές άλλοθι για να γκρινιάζουμε για τα πάντα !
Είναι απίστευτο πως μας ταρακουνά ακόμα και ο πιο ανεπαίσθητος κλυδωνισμός στο λιλιπούτειο σύμπαν μας. Η δογματική άρα και ανούσια πεποίθηση ότι βιώνουμε μια ακλόνητη ρουτίνα, μια προβλέψιμη καθημερινότητα, εδράζεται στην αίσθηση ότι όλα είναι δεδομένα. Δεν υπάρχει πιο υβριστική αντίληψη από αυτήν. Σαν αξίωμα καμαρώνει μέχρι να ακυρωθεί από την ανατροπή που πάντα καιροφυλακτεί.
Όταν έρχεται λοιπόν η ανατροπή να τρίξει συθέμελα το μέχρι πρότινος ασφαλές μας σύμπαν, συρρικωνόμαστε, παραμορφωνόμαστε, γινόμαστε Άλλοι.
Αυτό γιατί ο πραγματικός μας εαυτός χωρίς πολύ κόπο διατηρεί τη μυστικοπάθεια και την κρυψίνοιά του. Θεωρούμε περιττή την αυτοκριτική, την ενδοσκόπηση, την ενόραση.
Άλλωστε είναι ανώδυνο να παρατηρείς τους άλλους.
Έτσι παραμένουμε στα ελώδη ύδατα της στασιμότητας, με αυξανόμενες αξιώσεις από τους άλλους και μηδενικές από τον εαυτό μας. Πάντα κάτι μας φταίει αλλά ουδέποτε το αναζητούμε μέσα μας.
Η γνώση κατοικεί εντός μας και αν δεν την συλλάβουμε, η όποια επικοινωνία με το εξωτερικό περιβάλλον θα είναι μοιραία καταδικασμένη. Αντί να κοιτάξουμε τα πιο απλά πράγματα γύρω μας που περικλείουν και την ανόθευτη ομορφιά, αντί να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη για όσα ζούμε και απολαμβάνουμε, θέτουμε τον εαυτό μας στην αναμονή...κάτι καλύτερου.
Η δυστυχία όμως τις περισσότερες φορές πηγάζει από την περιφρόνηση του παρόντος.
Μόνο το παρόν έχουμε και είναι έγκλημα ειδεχθές να το γεμίζουμε με πεσιμισμό και καταστροφολογία. Όπως έλεγε και ο ίδιος, ο πόνος οδηγεί σε μεγαλεία, η μιζέρια σε μικρότητες.
Αν πονέσεις, έχεις δικαίωμα στη σοφία, αν αρέσκεσαι στη διαμαρτυρία, όχι.
Δεν υπάρχει βασιλική οδός για την ευτυχία.
Και την επόμενη φορά που θα παραπονεθούμε για κάτι, είναι προτιμότερο να αναρωτηθούμε αν αξίζουμε αυτό το καλύτερο, το Υψηλότερο που ποθούμε. Και ας πονέσουμε..
Παραφράζοντας το πιο πάνω απόφθεγμά του, υποστήριζε ότι ο πόνος οδηγεί στη γνώση, η μιζέρια στην απόγνωση..Και η γνώση δε μπορεί παρά να είναι λυτρωτική..

Ain't No Cure For Love - Leonard Cohen

Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων

Ίσως φταίει αυτή η πρόωρη, πρόωρα ηλιόλουστη Άνοιξη που κάνει την καρδιά του να νιώθει ένα παλιό, λησμονημένο σκίρτημα. Μια αφύπνιση που κάνει την ψυχή του να ψάχνει ένα μίτο να τη συνδέσει με τον έξω κόσμο.
Γιατί όλοι οι άνθρωποι αναζητούν τον έρωτα μετά μανίας όταν τους κάνει να πονούν ξανά και ξανά?
Ανακαλεί στιγμιαία πόσο πόνο και πόση διάψευση συνέλεξε τα τελευταία χρόνια. Πόσα λόγια κρύφτηκαν πίσω από αμυντικά τεχνάσματα, πόσες σχέσεις του έμειναν ημιτελείς από παιδιάστικο πείσμα, πόσο σάστιζε μπροστά σε κραυγαλέα λανθασμένες επιλογές.
Αν βάλει σε μια ζυγαριά τις στιγμές ευφορίας και συγκίνησης, θα διαπιστώσει ότι είναι ελάχιστες μπροστά σε εκείνες της απογοήτευσης που υπερτερούν με διαφορά.
Κι όμως, περπατώντας αλέγρος αυτό το μελωδικό πρωινό, αισθάνεται πως όλα είναι δυνατά.
Η ψυχή του θέλει να ερωτευτεί, κάθε φορά και με εντονότερη ορμή.
Έχει ακούσει χίλια μύρια για τον έρωτα. Τόσα, που αρχίζουν να αποβαίνουν ανούσια και εξαντλητικά. Ότι είναι δύναμη μεταμόρφωσης, ανανέωσης και αναγέννησης, ότι ακόμα και τις πιο τραχιές πληγές απαλύνει, ότι εξαφανίζει το ανέφικτο, ότι μπορεί να μετουσιωθεί σε εμμονή επικίνδυνη. ΄Οτι θέλει ρίσκο και τύχη, ότι είναι εφήμερος, ότι είναι παντοτινός..Τα πάντα.
Το μόνο που ξέρει είναι ότι ο έρωτας είναι ταξίδι. Μια απόδραση από τις εγωιστικές αυτοσχέδιες φυλακές, ένας απεγκλωβισμός από τον αυτοερωτισμό, τη σύχρονη μάστιγα της εποχής με άπειρους κυνικούς παθόντες. Ίσως είναι παροδικός χρονικά, έχει όμως δύναμη διαχρονική γιατί παγώνει το σατράπη χρόνο με μια μοναδική ευκολία.
Ο έρωτας είναι αυτοαναίρεση, παραδοχή της ασημαντότητας. Κάθε ίχνος εγωισμού αποβαίνει παρείσακτο, παρότι η πάλη με τα πάθη είναι αναπόδραστη. Ο εγωισμός μπορεί να εξουδετερώσει τον έρωτα και το αντίστροφο. Στην τελευταία περίπτωση, έχουμε ένα θαύμα, μια απόκλιση από τα τετριμμένα. Μια ερωτοτροπία με την Αλήθεια που τείνει να είναι μυστικοπαθής.
Τότε μπορεί ο άνθρωπος να αξιώνει κάτι παραπάνω από κοινές περιπέτειες και επιφανειακές διαδρομές. Όποιος έχει ερωτευτεί αληθινά, φοβάται το θάνατο λιγότερο γιατί έχει βάσιμη ελπίδα στην αιωνιότητα. Δεν τρέμει τη μοναξιά γιατί γνωρίζει ότι αν τη χειριστεί σωστά, θα τον φέρει πλησιέστερα σε ένα ακόμα πιο μαγικό ταξίδι.
Όσο περνάει ο καιρός, με κάποια ζοφερή αίσθηση παρατηρεί το ρομαντισμό να θυσιάζεται στο βωμό της αναλωσιμότητας. Γύρω του βλέπει άτομα αμήχανα, δειλά, φοβισμένα για ο, τιδήποτε θέσει την ασφάλεια του πλαστικού τους σύμπαντος σε κίνδυνο. Άτομα που αναρωτιούνται γιατί είναι μόνα ή γιατί αναμασούν τις ίδιες ελαττωματικές σχέσεις που τους αφήνουν απέραντα μόνους, με μια στοίβα από απωθημένα.
Κανείς όμως δε συλλογίζεται πόσο έτοιμος είναι να ξεχάσει το Εγώ του. Να δώσει, να δοθεί, να γίνει ικανός και άξιος για το Απόλυτο.
Η άγνοια του εαυτού μας παράγει φόβο ανασταλτικό. Πώς να μοιραστούμε το χρόνο μας με κάποιον όταν έχουμε φροντίσει εμείς οι ίδιοι να τον εκμηδενίζουμε?
Πώς να αντικρύσουμε την Αλήθεια όταν έχουμε κάνει απόπειρες να την ξεχνάμε απλώς και μόνο επειδή είμαστε μικροί για να την αντέξουμε?
Πώς να γίνει η υπέρβαση όταν τρέμουμε την κορυφή?
Και το πιο οξύμωρο είναι ότι την τρέμουμε γιατί αδυνατούμε να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε στον πυθμένα.
Ο έρωτας καταρρίπτει κάθε κανόνα που η λογική πασχίζει να εδραιώσει με αλυσιδωτά, όλο συνοχή επιχειρήματα. Άρα η υπερανάλυση, η στρατηγική, το σχέδιο είναι ασύμβατα προς οποιαδήποτε ερωτική σχέση. Και όμως, οι σχέσεις σήμερα πιο πολύ αναλύονται παρά βιώνονται. Και όσο λιγότερο αναλύονται, τόσο περισσότερο μακροημερεύουν.
Θέλει ένα κομμάτι ουρανό. Η Άνοιξη τον χλευάζει και τον προκαλεί μαζί.
Ακούει το ''Another sunny day'' από Belle and Sebastian και αποφασίζει να πατήσει παύση στο νοερό του μαραθώνιο. Είναι έτοιμος για μια ακόμα περιπλάνηση:-)

Τύχη 'η αναγκαιότητα?

Πάντα έβλεπε τη ζωή ως μια προσχεδιασμένη εικόνα στην οποία η άγνοια ήταν ο θεμέλιος λίθος της ψυχικής του υγείας. Όλα όσα τον περίμεναν στην γωνία ήταν ήδη εκεί, χωρίς εκείνος να μπορεί να τα απωθήσει ή να επισπεύσει την έλευσή τους. ''Πεπρωμένον φυγείν αδύνατον'' ψέλλιζε κάθε φορά που ένα φαινομενικά αιφνίδιο γεγονός τον ταρακουνούσε.
Όλα ήταν λοιπόν συναντήσεις σατανικές και αυτεξούσιες με ένα φιλέκδικο πεπρωμένο.
Οι άγαρμπες κινήσεις, οι απερίσκεπτες αποφάσεις, οι ερωτικές απογοητεύσεις και κυρίως η αδυναμία του να παραμείνει πιστός σε ο, τι η φύση του επέτασσε.
Μέσα από μια αλυσιδωτή παρέλαση μυστικοπαθών συμπτώσεων, όλα δρομολογούνταν.
Η τύχη είναι δύναμη απόλυτη. Από τα ουράνια σε στέλνει στα Τάρταρα. Και τούμπαλιν.
Αλίμονο σε όποιον θεωρήσει μια ευλογία ως δεδομένη κατάσταση.
Η πρόοδος στηρίζεται σε αλλεπάλληλες αυτοαναιρέσεις. Σε ανατροπές του δεδομένου που τυρβάζει από συσσωρευμένη ανασφάλεια.
Θυμάται που είχε διαβάσει κάποτε ότι πολλά τυχαία γεγονότα αποτελούν μια αναγκαιότητα. Ένα αξίωμα στο οποίο στηρίζεται η τροχιά του Κόσμου.
Η επανάληψη του τυχαίου, εγείρει αμφιβολίες εύλογες αναφορικά με τη φύση του.
Έπειτα, πού είναι η βούλησή μας, η υποτιθέμενα ελεύθερη και με στιβαρά ικανή επιρροή στο ρου των πραγμάτων? Μπορεί η βούλησή μας να υπερβεί το Τυχαίο και να το αποτρέψει, αποσείοντας ταυτόχρονα και μια εν όψει αναγκαιότητα?
Είμαστε έρμαια συμβάντων άνωθεν αποφασισμένων με αδυναμία να αντιταχθούμε?
Ιδού μια απείρως βολική προσέγγιση.
Η αποθέωση του παράγοντα τύχη χωρεί όπου χάνουμε το δρόμο μας.
Ο αποπροσανατολισμός είναι εκείνος που μας κάνει να προσευχόμαστε για σημάδια, είδωλα, τυχερές παρεμβάσεις. Η ψυχή που είναι άμοιρη πίστης και αυτοπεποίθησης κραυγάζει για αρωγή από τη '' Θεά'' Τύχη.
Τη Μοίρα μας την πλάθουμε και την αναπλάθουμε στο διηνεκές.
Είναι μια Χίμαιρα, ένας δυναμικός μηχανισμός που υπόκειται σε αέναες μεταλλάξεις.
Η μεμψιμοιρία δηλώνει έλλειψη αγάπης για τη ζωή, ανικανότητα να τη βιώσουμε.
Δεν υπάρχει τυχαίο παρά μόνο αναγκαίο. Και κάθε αναγκαιότητα εκπορεύεται από τη στάση μας απέναντι στο τυχαίο, μας επιβραβεύει ή μας σωφρονίζει, μας αποζημιώνει ή μας εκδικείται, πάντα στα πλαίσια που το αναγκαίο εξυπηρετεί έναν ανώτερο σκοπό της ύπαρξης.

Λάθη- σωστά

Μετά από ένα βροχερό, μουντό χειμώνα, η Άνοιξη επανεμφανίζεται με ήλιο στιβαρό, ανοίκεια αφυπνιστικό. Θέλει να ξεκινήσει τη μέρα του με παγωμένο καφέ και χαρούμενες μελωδίες. Μετά από καιρό, αισθάνεται τη δυνατότητα να τον ταρακουνάει με χιλιάδες ερεθίσματα.
Δε θέλει να ακούσει για τον καιρό, για τις ανατιμήσεις και την καραμέλα της οικονομικής κρίσης, ούτε το αποχαυνωμένο βουητό μιας ατέρμονης θεωρητικολογίας για τη γενικότερη συσκότιση, ηθική και πνευματική, που μαστίζει τις ψυχές των ανθρώπων.
Θέλει μόνο να αφεθεί στην αίγλη του λιλιπούτειου κόσμου του . Να χαθεί εκεί μέσα, ανεπιστρεπτί. Να βιώσει την κάθε στιγμή της θαυματουργής μέρας να τον διαπερνά.
Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του κάποτε. Τον είχαν διδάξει και συνακόλουθα έπεισε τον εαυτό του ότι οφείλει να επιδιώκει το καλύτερο για να τιμήσει τη φύση του. Δούλεψε σκληρά, εξασκήθηκε να νιώθει ανεπαρκής, στην ουσία κατέληξε μονόπλευρος, μέχρι που ξεπέρασε τα όρια του συνήθους άγχους και έγινε νευρωτικός.
Οι επιλογές του τον χλευάζουν αδυσώπητα αυτό το αφόρητα μαγικό πρωινό.
Λάθεψε γιατί δεν τόλμησε να κάνει τα δικά του λάθη. Νόμιζε ότι παραδιδόμενος στις επιταγές του άμεσου και μη κοινωνικού του περιβάλλοντος , θα προσέγγιζε το μοτίβο του ευτυχισμένου ανθρώπου. Το μοτίβο που άλλοι σχεδίασαν για αυτόν, απαγορεύοντας του να αφουγκράζεται εσώτερες φωνές και ατίθασες αντιρρήσεις.
'' Δε ζούμε σε εποχή ηρώων'' θυμάται να επαναλαμβάνουν οι γονείς του, με ένα στόμα, μια φωνή, αφομοιωμένοι τραγικά ο ένας από τον άλλο. Την ψυχή όμως δε μπορείς να την εξαπατήσεις γιατί είναι η ίδια δομημένη από αλήθεια. Δεν αρκείται σε κακέκτυπα και σε συμβατικά μοντέλα ζωής. Εξαγριώνεται, επανίσταται, έχει ανάγκη από αυστηρώς προσωπικά λάθη για να οδηγηθεί στα σωστά ή-έστω-για να αποπειραθεί να τα προσεγγίσει. Το λάθος είναι προαπαιτούμενο οποιουδήποτε επιτεύγματος και όχι παράμετρος αποτυχίας. Η δυσκολία εντοπίζεται στην αναγνώριση και την αποκωδικοποίησή του. Σύνθετη διαδικασία και ψυχοφθόρα, συνάμα όμως το πέρας της μπορεί να σηματοδοτήσει αναδρομική εξάλειψη σφαλμάτων και να επιφέρει εκείνη την περιβόητη καθαρότητα της ματιάς. Μια διαύγεια που δεν αποτιμάται, που αποθεώνει τη μαγεία των αντιφάσεων, την πανηγυρική διττότητα της φυγής, το τέλος και την αρχή μαζί.
Κουράστηκε να υπηρετεί αγόγγυστα το ενοχικό του σύνδρομο. Να κυνηγάει χίμαιρες και να αδυνατεί ακόμα και να ονειρευτεί. Πήρε τη ζωή του λάθος και το μόνο που ξέρει είναι ότι θέλει να αλλάξει ζωή. Έναν λευκό καμβά για να αυτοσχεδιάσει μια παρορμητική αλληλουχία από λάθη που θα απομυθοποιήσουν το άτρωτο του σωστού. Η αλλαγή γίνεται επιτακτική ανάγκη που συσσωρεύθηκε στα πλαίσια ενός αυταρχικού χρόνου, γεμάτου ψυχαναγκασμούς και αυτοπροδοσίες.
Το μόνο που έχει να κάνει είναι μια ατέλειωτη βόλτα , άχρονη και ασύνορη. Να εξοστρακίσει κάθε σκέψη που τον ταλανίζει και να βρει επιτελους τη δύναμη να τιμήσει τη φύση του, δηλαδή να τής επιτρέψει να σφάλλει κατά βούληση. Μέσα από τα λάθη του, ίσως και να πλησιάσει λίγο περισσότερο σε αυτόν τον ξένο που πίστεψε στην απομυθοποίηση των ηρώων..

'' Παράλληλο σύμπαν''

Τόσα χρόνια, εξασκήθηκε να ζει με ένα παράλληλο σύμπαν κρυφό άσο στο μανίκι.
Κάθε φορά που η καθημερινότητα αποφάσιζε να προτάξει το πλέόν κυνικό της πρόσωπο, με μια ακατάληπτη συνομωσία από αντίξοα και εχθρικά συμβάντα, δανειζόταν τη δυναμική εκείνου του σύμπαντος που αποθέωνε τον παλιμπαιδισμό, την ψυχική επαφή, την απόλυτη, άνευ όρων ανεμελιά.
Χωρίς οίστρο η ζωη μοιάζει πιο πολύ με αργό θάνατο, με μία παρωδία.
Οι αναμνήσεις που της κληροδότησε εκείνο το σύμπαν είναι το πολύχρωμο οχυρό κατά της πεζότητας που μοιάζει να διαβρώνει τα πάντα.
Στιγμές μιας εποχής που φαντάζουν ιδανικές, όχι επειδή αποτελούν ένα αφελές, αποστασιοποιημένο παράγωγο μιας πολυμήχανης φαντασίας αλλά επειδή η ψυχή βίωνε ελεύθερη την αυταπόδεικτη, αναπόδεικτη μαγεία της λιλιπούτειας στιγμής.
Οι αναμνήσεις δεν είναι παραποιημένα κατάλοιπα του παρελθόντος, ούτε λείψανα στιγμών αλλά οχήματα για ένα παρόν πιο ελπιδοφόρο, με μία ταπεινή σοφία και με μία πληρότητα συναισθηματική, για έναν εαυτό που δεν ήταν αποξενωμένος άλλα είχε την τύχη να αλληλεπιδράσει με θαυμάσιες ψυχές και να γευτεί μερικά από τα πιο δυνατά βιώματα.
Είναι μερικές συναντήσεις στη ζωή με προκαθορισμένη διαχρονικότητα.
Ο χρόνος, η σατανική παρεμβολή των συνθηκών και οι άγνωστες εξελίξεις του θυμικού αδυνατούν να αλλοιώσουν την ατσάλινη δύναμή τους.
Όποτε η απογοήτευση την περιμένει στη γωνία, ο φόβος υπεξαιρεί με υποχθόνια τεχνάσματα τη σημασία μιας υπέροχης εμπειρίας, τα διλήμματα καταστρατηγούν την ψυχική της γαλήνη και γύρω της ακούει ένα πελώριο βουητό που της προκαλεί ασφυξία, θυμάται τις συναντήσεις εκείνες που κάθε λεπτό ανασημασιοδοτούνται.
Εκείνο το σύμπαν απενοχοποιεί τον παλιμπαιδισμό της, την πλημμυρίζει ανύποπτα συγκίνηση όταν είναι αλαζονικά πεπεισμένη ότι έγινε ειρωνική και την κάνει να αντικρύζει τα όνειρά της με τόλμη, χωρίς αυτοσχέδια εμπόδια και ορθολογιστικές επιθέσεις.
Η λήθη φωλιάζει σε ψυχές άδειες.
Ξεχνάμε ο,τιδήποτε ασήμαντο ή ο,τιδήποτε σημαντικό άμα η ψυχή μας είναι αποστειρωμένη και συρρικνωμένη από τη δειλία των καιρών.
Η ίδια δε θέλει να λησμονήσει τους μικρούς της ήρωες και τις υπερβατικές τους εμπειρίες.
Μπορεί να έχει καιρό να τους συναντήσει αλλά τους συναντάει καθημερινά μέσα της και ξέρει ότι αυτές οι συναντήσεις είναι οι πιο αληθινές.
Είναι δύσκολο αλλά και λυτρωτικό να πορεύεται κανείς με τη διαφορετικότητα μιας ανήσυχης ψυχής. Εκείνο το σύμπαν της μεταγγίζει τη δύναμη και τον οίστρο να ονειροπολεί και να καταστρώνει τα ταξίδια της σε τόπους όπου η παιδικότητα δεν είναι κατακριτέα αλλά η βασική πηγή ευδαιμονίας, το όχημα που ανελκύει τα όνειρά της .