Νοσταλγία

Την περίμενε στο γνώριμο σημείο με ένα χαμόγελο διφορούμενο. Άλλο ένα ανέμελο απόγευμα από μια εποχή όπου το άσκοπο του χρόνου ήταν αποποινικοποιημένο.
Ηλιόλουστες βόλτες, χιονισμένοι περίπατοι, πάντα με συζητήσεις αστείρευτες. Επί παντός επιστητού. Με χιούμορ καυστικό και πειράγματα και με ένα δηκτικό αυτοσαρκασμό.
Για συναισθήματα άλογα και μυστήρια, από εκείνα που αποθεώνουν το κραυγαλέο της αντίθεσης. Τώρα που τα κοιτάζει από μακριά, μάλλον ήταν αινίγματα που έφερναν τους ετερόκλητους κόσμους τους κοντά.
Τις αλησμόνητες συζητήσεις τις έκανε με άτομα ολωσδιόλου διαφορετικά από εκείνη.
Οι πιο εθιστικές διαδρομές έγιναν με ανθρώπους που απείχαν παρασάγγας από τη δική της κοσμοθεωρία.
Και όμως, μέσα σε ένα σμήνος από αλλόκοσμες φιγούρες, ο δρόμος της την έφερε μπροστά σε άτομα ενάντια, ίσως για να τής ανασύρουν πλευρές ναρκωμένες. Ή να τη βοηθήσουν να βρει τη χαμένη της χαρά. Ή απλώς να τής υπενθυμίσουν πως η άγνοια του εαυτού της ήταν το μόνο απόλυτο στο οποίο μπορούσε και όφειλε να πιστέψει.
Η ζωή ήταν μια αλυσίδα ήδιστων απολαύσεων.
Ακόμα και τα παιδιάστικα ερωτήματα που ήταν εκ γενετής αναπάντητα, τα ενοχικά σύνδρομα απέναντι σε κάθε ρανίδα συναισθήματος και τα λάθη που συνωστίζονταν ανήλεα το ένα πίσω από το άλλο, είχαν πάντα να αντιμετωπίσουν τη συνομωσία τους.
Και πόσο ενοποιητική ήταν η υποκειμενική τους ματιά απέναντι στην πραγματικότητα !
Έφτανε πολλές φορές σε σημείο εκούσιας προσπέρασης, ενσυνείδητης άγνοιας.
Είχαν μια ακαταμάχητη ικανότητα να δραπετεύουν από τη ρουτίνα.
Θυμάται όταν πλησίαζε τυπικά το πέρας εκείνου του εναλλακτικού κόσμου.
Ένιωθε μια αμηχανία ανάμεικτη με αγωνία παροιμιώδη. Ήξερε ότι ήταν φύσει αδύνατο να παρατείνει τη συγκίνηση.
Ο Χρόνος είναι ανάλγητος, τα προστάγματά του θελήματα αδιαπραγμάτευτα.
Δε μπορείς να τα βάλεις με τη Νομοτέλεια απλώς επειδή τερματίζει ένα μαγικό ταξίδι.
Ένα ταξίδι φευγαλέο και αιώνιο συνάμα.
Γιατί τώρα ξέρει, το νιώθει με όλο της το είναι...
Μέσα από τα χρώματα, τα στέκια, τις μουσικές...τους επιμέρους κόσμους που έπλαθαν καμωμένους από καρικατούρες, τις διαφωνίες που κατέληγαν σε θαυμαστή αρμονία, το φούξια μπαλόνι-σύμβολο απόδρασης, από την Αγία Σοφία(της Ζωής) όπου έγινε ο τελικός αποχαιρετισμός...
Το νιώθει καθαρά να τη διαπερνάει...ότι όπου και αν την οδηγήσει η ζωή, τίποτα δε θα σταθεί ικανό να αντικαταστήσει εκείνο το θαυματουργό πλανήτη.
Γιατί τελικά, όσο παντοδύναμος και να είναι ο Χρόνος, υπάρχει κάτι που τον υποδουλώνει και αυτό είναι το θαύμα. Έχει να θυμάται μικρά και μεγάλα θαύματα που ξεγλίστρησαν από τα ασφυκτικά πλαίσιά του.
Μια φωνή την επαναφέρει στο παρόν. Δεν είναι η πρώτη φορά που είναι αφηρημένη.
Χαμογελάει με νόημα και ξεκινάει την πορεία της στην πραγματικότητα..αυτή τη φορά με το στόχο να την κάνει ονειρική...