Η Αγάπη

Μετράς μέρες για την Αρχή. Στριφογυρίζεις στο κρεβάτι αμήχανα, η αγριάδα του κόσμου σε υπνωτίζει..Και έπειτα το ξόδεμα. Η μέρα που ξεκινά και τελειώνει μέσα στο χαμό. Στιγμές που κυλούν απρόσκοπτα, με απρόσκοπτη αχρησία. Στόχοι που φαντάζουν χίμαιρες απενοχοποιώντας την εκ προοιμίου παραίτηση. Ικετεύεις για βροχή, ένα γιατροσόφι για την ισοπεδωμένη διάθεση, για έναν φίλο που θα σου αλλάξει τη ματιά. Οι μέρες γεμίζουν από το γκρι της αβεβαιότητας. Μια κοινωνία που λατρεύει να καταποντίζει στην αφάνεια αυτό που πριν ανύψωνε στην επιφάνεια.

 

Μέσα  σε απογεύματα που στεκόσουν συνέχεια στο μεταίχμιο, όλη η ύπαρξή σου ρωτά αν σ'αγαπώ. Η Αγάπη δεν πρέπει να αποδεικνύεται, γι' αυτό είναι αυτεξούσια. Πηγάζει, ανθεί, κυριαρχεί, κάνει θόρυβο ακόμα και μέσα από τη σιωπή.

 

 Σταμάτα να λογαριάζεις, σου λέω με αθέλητα απόλυτο τόνο. Όλα θα ακολουθήσουν μια πορεία που εσύ δε μπορείς ούτε να φανταστείς. Σταμάτα την εμμονή σου με τον έλεγχο.Αυτή κάνει αιωνίως ανεξέλεγκτο το θυμό σου γιατί ποτέ δε θα την ικανοποιήσεις. Έτσι είναι άλλωστε οι εμμονές. Τρωτές φιγούρες, αυτοαναφορικές, τρεφόμενες από το ανικανοποίητο.

 

Ζητάς συνεχή επαλήθευση της αγάπης, και χωρίς να το καταλαβαίνεις, την πολεμάς.

Σαμποτάρεις το αγνό της στοιχείο, το αβίαστο, εκείνο που την αναβιβάζει σε  θαύμα και κύημα παράλογο. Μάθε το πιο δύσκολο. Μάθε να αγαπάς εσένα. Τότε δε θα εξαρτάσαι από καμια άλλη αγάπη. Αν δεν αγαπάς εσένα, πάντα θα διψάς για επιβεβαίωση. Δε θα σε αγαπούν γιατί θα τους το έχεις ζητήσει, δε θα μπορέσεις να αγαπήσεις γιατί δε θα έχεις μάθει τον τρόπο. Παρακολουθώ παραξενεμένα την αυτοκαταστροφική σου μανία. Αφήνεσαι σε μια σειρά από ακρότητες, σε μια επαιτεία προσοχής. Γκρινιάζεις, πεισμώνεις, διατυπώνεις όλο μένος ένα νέο παράπονο. Την κατσουφιασμένη διάθεσή σου τίποτα δε μπορεί να γαληνέψει. Ακόμα και οι χιλιάδες τρόποι μου που σου λένε σ'αγαπώ εξάπτουν παραπάνω την παράφορη ανασφάλειά σου. Ρωτάς, θέλεις διευκρινίσεις, αναλύσεις, πλάνο. Ένα σχεδιασμό σε κάτι που στηρίζεται στο απροσχεδίαστο.

 

 Φοβάσαι τις νύχτες του Σεπτέμβρη. Τυλίγεις γύρω σου μια πλεκτή ζακέτα και περπατάς αγέλαστη στο λιμάνι. Η ανακύκλωση των εποχών σου θυμίζει πόσο ίδια μένουν όλα. Κάθε φορά όμως. Γυρεύεις θεραπεία από ομοιοπαθείς. Κανείς δε μπορεί να γιατρέψει τον πόνο μας εκτός από εμάς. Γινόμαστε ανίατες περιπτώσεις γιατί ψάχνουμε την ίαση έξω από εμάς..απλώς για να προσκρούσουμε σε μια ακόμη νόσο. Με κοιτάς με μάτια αδηφάγα. Αναζητάς την απόδειξη του ενδιαφέροντός μου, σαν ελπίδα στο χαώδες της ζωής σου.  Η μανία σου να βρεις το φως σε βυθίζει στο απόλυτο σκοτάδι. Τυφλή, ανήμπορη, μικρή μέσα στις πληγές σου, με ένα γινάτι να σε σπρώχνει στο γκρεμό, εξαλείφοντας και το ύστατο ψήγμα της πίστης σου. Όταν δεν πιστεύεις, πώς να εμπιστευθείς;Και όταν έχεις αρνηθεί τον εαυτό σου πώς να είσαι άξια για την αποδοχή από τους άλλους;

To σ'αγαπώ είναι άρρητο όταν είναι αληθινό. Το συναίσθημα δε μπορεί να είναι περίκλειστο σε λέξεις.Υπάρχει και το αντιλαμβάνεσαι διάχυτο παντού, το νιώθεις να σε διαπερνά, νικά μαγικά την αμφιβολία. Αυτό όταν δεν αμφιβάλλεις για εσένα. Γιατί αυτό το βράδυ του Σεπτέμβρη, αγνοείς με αγωνιώδη προσμονή τους απανωτούς τρόπους που φωνάζουν πόσο σε αγαπώ-και ας είναι αδέξιοι. Κλεισμένη στο βυθό σου, φοβισμένη, δειλή, ταξιδεύεις σε τόπους καμωμένους από καχυποψία και ανασφάλεια. Απορημένη με βλέπεις να απομακρύνομαι μην αντέχοντας άλλο, βλέποντας τον μόνιμο φόβο σου να αποκτά σάρκα και οστά.

 Κάποτε έλεγα ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από άνθρωπο ανίκανο να αγαπήσει.Ο άνθρωπος όμως που είναι ανέτοιμος να αγαπηθεί είναι εκείνος που το έχει πιο πολύ ανάγκη γιατί είναι ανίκανος να αγαπήσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.Κι έτσι θα εκλιπαρεί για αγάπη σε πολιτείες μεθυσμένες από λάθη που θα τον περιφρονούν και θα τον προσπερνούν, σαν τις τρομερές νύχτες του Σεπτέμβρη.

Λόγια

Νέο ξεκίνημα. Πάντα έβρισκε σε αυτή τη μικρή φράση έναν πλεονασμό αισιοδοξίας. Και τώρα ακριβώς που καλείται να κάνει τη μεγάλη επανεκκίνηση, ήτοι την ολική διαγραφή δεδομένων και υποδοχή νέων, άγνωστων και ανεξέλεγκτων, δε βρίσκει κάτι το συναρπαστικό. Μόνο ένα δέος τής ροκανίζει την ύπαρξη, σα να στέκεται μπροστά σε μεγαλεπήβολες εξελίξεις που είναι ανεμπόδιστες. Ακαθόριστες, τής γνέφουν όλο αμφισημία, θολές και πανωραίες, πάντα όμως διχασμένες και ποτέ ξάστερες.

Άφησαν όλοι πίσω ένα Καλοκαίρι-όχι σαν όλα τα άλλα. Η ανεμελιά ήταν το υπ'αριθμόν ένα ζητούμενο. Κυνήγι ανεμελιάς, με έντονες απομακρύνσεις από τα ψυχαναγκαστικά οικοδομήματα του ρεαλισμού. Περιθωριοποίηση κάθε σκοτούρας, φαντασιακής και υποστατής. Μάζεψαν μερικές πετρούλες, κοχύλια και φωτογραφίες όπου κατέστη αθάνατος ο ανέμελος εαυτός τους. Αυτή η εικόνα θα αποδειχθεί πολύτιμη υπενθύμιση κάτι χειμωνιάτικα βράδια που η ανεμελιά θα έχει θαφτεί πίσω από ένα νευρωτικό πρόσωπο.Ένα Καλοκαίρι - Παραμύθι. Ευτυχία ανυπόφορη σχεδόν.

 

Το να περνάει η ευτυχία ξυστά από δίπλα σου, να την ποθείς, να την καμαρώνεις αλλά να μη μπορείς να την αγγίξεις, ιδού η επιτομή της δυστυχίας. Να κυκλοφορεί η ευτυχία γύρω σου και να μη μπορείς να την αναγνωρίσεις, να αδυνατείς να γίνεις κοινωνός της, να πώς το όνειρο μπορεί να κάνει ακόμα πιο φρικτό τον εφιάλτη.Όταν είσαι χωμένος στο λαβύρινθο ενός αυτοδημιούργητου εφιάλτη, κάθε όνειρο έξωθεν ερχόμενο τον επιτείνει. Για να αντέξεις την χαρά πρέπει να αποδεσμευθείς από την ανάγκη να την οικειοποιείσαι κάθε τόσο.

 Ακούει ιστορίες γεμάτες από τη θέρμη καλλωπισμένων αναμνήσεων, περπάτημα σε δρομάκια όλο βουκαμβίλιες, γαρδένιες και ορχιδέες, γεύσεις πεντάγλυκες και νερά θαυματουργά, που ξόρκιζαν με τη δροσιά τους την ασφυξία των προσωπικών αδιεξόδων. Ακούει έπειτα ιστορίες ηδείες και συνάμα πικρές, αυτές συνήθως εκτυλίσσονται γύρω από ένα τραπέζι, με μία τσαγιέρα, βουτήματα κανέλας και πρωτοβρόχια. Ιστορίες για νέα σχέδια, προβλέψιμη μελαγχολία ποτισμένες και αναπόληση του προσφάτως παρελθόντος Καλοκαιριού. Οι μνήμες από το Καλοκαίρι είναι αδύνατο να ξεθωριάσουν. Είναι πάντα νωπές, πάντα γλαφυρές, είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζουν με άχαρη νομοτέλεια πως δε γίνεται κάθε στιγμή στη ζωή μας να είναι γέννημα μαγείας. Αλλά για τις ελάχιστες στιγμές που αγγίζουν τη μαγεία, οι υπόλοιπες δεν επιτρέπεται να εκχωρούνται στο βάλτωμα. Είναι μια ευλογία σπάνια, που καθιστά επιτακτικό το καθήκον της διαυγούς ματιάς. Του άγρυπνου βλέμματος που δεν εφησυχάζει, ακόμα και όλα τα κίνητρα έχουν αφανισθεί μαζικά. Της αίσθησης ότι η ανατροπή καρτερά στη γωνία και ας κρατεί μια παραπλανητική άπνοια. Αλλά και της γαργαλιστικής αίσθησης του ευμετάβολου που δίνει σε κάθε τι την αξία που του πρέπει. Γιατί η υποτίμηση ή η υπερεκτίμηση απαξιώνουν το ό,τι. Διαστρεβλώνουν την ορθή του θέαση. Αλλοιώνουν την καθαρότητα της ματιάς, γεμίζουν παγίδες το πεδίο ορατότητας.

Ακούει ιστορίες με ανέφελη νωχέλεια. Έχει μάθει να μη δίνει στα λόγια πολλή σημασία. Ξέρει ότι αναπαράγουν τις αυταπάτες με γόνιμη θέληση. Με ταχύτητα φωτός τις διασπείρουν και τις εκλογικεύουν. Λόγια πληθωρικά, λόγια απόλυτα, λόγια σουρεαλιστικά. Παρατηρεί την ευκολία των ανθρώπων να ξεστομίζουν λόγια μεγάλα, ευκολία ανατριχιαστικά ανάλογη με εκείνη των μικρών σκέψεων. Η δυστοκία της σκέψης ωθεί σε μεγάλα λόγια, συνήθως η σοφή σκέψη οδηγεί στην αποσιώπηση, δεν έχει ανάγκη να εξωτερικευθεί, να δρέψει τους καρπούς της επιβεβαίωσης, να βολιδοσκοπήσει αντιδράσεις.

 

 Το δικό της Καλοκαίρι ήταν μια ανάσα Ψυχής, λίγο πιο πάνω από τη Μαγεία. Ίσως γι' αυτό, μέσα στο απροσδιόριστο θαύμα του, επιμένει να μην μιλάει γι' αυτό σε κανέναν, παρά μόνο να το αναβιώνει κάτι απογεύματα που η Νύχτα την επισκέπεται πρόωρα και η βροχή τής θυμίζει την αναγκαιότητα του Φθινοπώρου, με τα αναγκαία νέα ξεκινήματα, τους γενναίους πλατειασμούς και τα τετριμμένα λόγια δίχως φρένο. Το σούρουπο τη βρίσκει πάντα σε μια νοερή μετατόπιση, σε μια απόκλιση από την ευτυχία ή τη δυστυχία που την προσπερνάει ερμαφρόδιτη κάθε φορά, στον εγκλεισμό σε έναν κόσμο όπου τα λόγια δεν έχουν καμία σημασία-για αυτό και όλα έχουν σημασία.

 

 Εκεί που κάθε στιγμή συνιστά νέο ξεκίνημα, απροσχεδίαστο και ακατανόητο, και που το ένα ξεκίνημα διαδέχεται το άλλο αλήτικα καθώς δεν την νοιάζει καθόλου αν και πότε θα φτάσει στο τέρμα.

Διάψευση

Πάντα αυτό συμβαίνει. Σου συμβαίνει αυτό που χλευάζεις, αυτό που θεωρείς αδιανόητο να σου συμβεί. Θεωρείς ότι έχεις διορατικότητα και ευστροφία να ανιχνεύεις το ψέμα από χιλιόμετρα, χώρια που έχεις την πανοπλία της εποχής, τις θαλερές άμυνες. Όλα αυτά στη θεωρία γιατί η Πράξη είναι εραστής της διάψευσης. Κατεδαφίζει τους κανόνες της θεωρίας σχεδόν σαρκαστικά, καγχάζει μάλιστα για το μεγαλοπρεπές τους περίβλημα. Χορτάσαμε από κούφιες θεωρίες που τις βλέπουμε να καταρρέουν ελλείψει εφαρμοσιμότητας. 

Κάπως έτσι βρέθηκα κι εγώ στην ταράτσα του σπιτιού μου εκείνο τον ταλαίπωρο Αύγουστο να αναρωτιέμαι τι στην ευχή έκανα στραβά, πότε η λογική μου αποκοιμήθηκε. Πολύχρωμες ομπρέλες έμοιαζαν να εξανεμίζονται κάνοντας έναν αλλόκοτο κρότο, σαν όνειρα υπερφιλόδοξα σε αιφνίδια πυρπόληση. Φυσούσε ένας βοριάς σαν βάλσαμο που όμως έκανε τις σκέψεις μου οχληρά διαυγείς. Ρέκβιεμ για την εμπιστοσύνη, ήχοι πένθιμοι σκαρφαλώνουν στην ταράτσα, τα όσα έγιναν με πνίγουν αυτό το σαββατιάτικο βράδυ το πανέρημο που διακηρύττει μια μακρινή, συλλογική ευτυχία.

Αυτός που θέλει να εξαπατήσει, αυταπατάται. Εκείνος που διψά να γίνει θύτης, θυματοποιείται αυτομάτως. Και όποιος διαψεύδει την εμπιστοσύνη, γίνεται εσαεί ανάξιός της

.

Σε πίστεψα τυφλά, ήθελα βλέπεις να κρατηθώ από κάπου, τότε που όλα κατεδαφίζονταν από το πουθενά. Άκουσα λόγια όμορφα, υποσχέσεις και όνειρα κοινά, λέξεις που μαρτυρούσαν γνήσια συναισθήματα, αυτή την ευλογημένη αμοιβαιότητα στον έρωτα που καταλήγει καταραμένη γιατί δεν την εντοπίζουμε ποτέ. Είδα σε εσένα έναν παράδεισο που δεν υπήρχε, ψυχή και αλήθεια και ορμή, που έκρυβαν την πιο οικτρή προσποίηση. 

Έφυγες χωρίς λέξη εκείνο το ξημέρωμα που είχε διαδεχθεί την κατάστρωση των κοινών μας διακοπών. Αφέθηκα σε έναν μακάριο ύπνο, πεπεισμένος ότι αν υπήρχε νόημα στη ζωή, το είχα πια ανακαλύψει. Στράγγιξε η σκέψη από τα ζιζάνια που την έκαναν αυτοκαταστροφική. Και το φρικτό ξύπνημα με βρήκε να δοκιμάζω την πικρία της απουσίας σου. Τη γεύση της εξαπάτησης που πάντα πίστευα ότι τεχνηέντως θα απέφευγα. Σε αναζητούσα, παράφρων, παντού. Σε αγαπημένα στέκια και γωνιές, στο σπίτι σου, στο κινητό σου που ήταν απενεργοποιημένο, παντού. Είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι. Η μέρα είχε γεύση από μαρτύριο και αγωνία. Τιναζόμουν από την καρέκλα κάθε φορά που άκουγα το τηλέφωνο να κουδουνίζει. Περίμενα να μάθω νέα σου έχοντας γράψει νοερά τα πιο δραματικά σενάρια. Και έψαχνα νέα σου μέρες, η τύχη σου αγνοούμενη, όπως κι εσύ..

Τα ίχνη σου τα εντόπισα καιρό μετά, όταν ένας κοινός φίλος με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει κάτι και στο τέλος κάπως αμήχανα μου ομολόγησε ότι σοκαρίστηκε που γύρισες στον πρώην σου έτσι ξαφνικά. Δεν ήξερε ότι δεν ήξερα και κάπως έτσι μάθαμε όλοι.

Το βουβό σου τηλέφωνο αγνοούσε θρασύδειλα την κραυγή μου, αρνούμενο να απαντήσει στη φλέγουσα απορία μου. Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο μπερδεμένοι και ανασφαλείς;Γιατί φέρονται ελεεινά χωρίς καμία ενοχή; Γιατί πληγώνουν πάντα τους ανυπαίτιους;Και γιατί ,επιτέλους, κουβαλούν πάντα το ψέμα μαζί τους;

O χρόνος φρόντισε ώστε να διέλθω χωρίς εξάρσεις μέσα από όλα τα στάδια ανάρρωσης, την θλίψη, την απορία, την ανασφάλεια, την αποστροφή, το θυμό, την αδιαφορία. Παλεύουμε με τόσα δαιμόνια αλλά κανένα δεν είναι ανθεκτικό στο χρόνο όταν εμείς δεν του το επιτρέψουμε. Κάθε μέρα πονάω και λιγότερο, κάθε μέρα δυναμώνω τις αντοχές μου.Δεν αξίζει να μοιραστείς τη ζωή σου με κάποιον που δεν καταδέχεται να μοιραστεί την αλήθεια του μαζί σου. 

Φυσάει μανιασμένα, από τις στέγες των σπιτιών ξεπηδούν αλαφιασμένες μορφές, σε συναισθηματική σύγχυση, με  ανασφάλεια στην όψη, με αποσκευές τα πιο τρανά ψέματα. Ο πυρετός του κόσμου με  νανουρίζει, μου φαίνεται αστείος πια, προδότες έτοιμοι να ριχτούν στα πιο περίπλοκα συναισθηματικά σενάρια, μια οσμή ποταπότητας μου προκαλεί ασφυξία. Οι άμυνες μου διατρανώνονται, σε αυτό τον Κόσμο είναι ευλογία να είσαι μόνος με την αλήθεια σου, κατάρα να ζευγαρώνεις με τερατώδη ψέματα. 

Το ένιωσα όταν προχθές σε είδα από μακριά, να μιλάς στο κινητό αναζωογονημένη, χωμένη στην υποκειμενική σου ευτυχία. Σα να μην τρέχει κάτι, σαν η ιστορία μας να μην υπήρξε ποτέ. Και στην ουσία αυτή είναι η χαρά, ότι ουδέποτε υπήρξε.

Ουδέν Πρόβλημα

Αυτό το Καλοκαίρι που ο Κόσμος συνέχιζε συγκαταβατικά την κατηφορική του πορεία, έλεγες συνεχώς πόσο έχεις ανάγκη να ξεχαστείς από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Σε έτρωγε κάτι, κάθε μέρα και πιο πολύ. Πότε με γκρίνια που αθέλητα ξέφευγε από την αυτοκυριαρχία σου, πότε σαν παιχνιδιάρικο παράπονο και πότε σαν ρεαλιστική διαπίστωση. Το έλεγες με κάθε διαθέσιμο τρόπο, κυρίως επειδή προσπαθούσες πάση θυσία να το κρύψεις. Είχες ανάγκη από διακοπές. Όπως και όλος ο κόσμος, ήσουν κι εσύ σα να παράδερνες σε μια έρημο, επαίτης ενός σημαδιού, ικέτης για λίγη δροσιά στο άνυδρο τοπίο. Αμήχανη, ξένη, σα να πέρασαν δεκαετίες από πάνω σου, πάσχιζες να αφομοιώσεις τις τεκτονικές αλλαγές της εποχής γλιτώνοντας τη χρόνια ψυχοθεραπεία. Μέσα από άδειες τσέπες, εξευτελιστικά παζάρια, καταστροφολογικές φιληδονίες και αναπότρεπτους συμβιβασμούς. Μέσα από μία απαξίωση χωρίς όρια, έναν εκμηδενισμό της ύπαρξης. Κάπως έτσι γύρευες να χαθείς μέσα στο απέραντο γαλάζιο κάποιου αιγαιοπελαγίτικου νησιού, να νιώσεις το κύμα να σε σύρει στον άγνωστο βυθό, να περπατήσεις σε δρομάκια όλο μικρά θαύματα. Να αισθανθείς ευτυχισμένη μέσα από τα απλούστατα, αυτά που δεν εξαγοράζονται, ούτε αποτιμώνται.

Τα προβλήματα τα δημιουργεί το μυαλό μας, έχει εκείνο το σπάνιο ταλέντο να μεγιστοποιεί την καταστροφή αναβιβάζοντάς την σε πανωλεθρία. Το χειρότερο είναι ότι η πανωλεθρία ουδέποτε αγνοεί τις τυχοδιωκτικές προκλήσεις. Ανταποκρίνεται με θέρμη σε αυτές και συντελείται δραματουργικά. Αν δεν κουβαλούσαμε το δράμα μέσα μας, δε θα επιμέναμε στην εξύψωση του προβλήματός μας σε μέγιστη συμφορά. Ένα γεγονός που εκ πρώτης φαντάζει προβληματικό μπορεί να δώσει λύση σε μύρια προβλήματα αν ο δαιμόνιος νους μας δεν το καταχωρίσει στη λίστα με τα δυσεπίλυτα, τρομακτικά και ανυπέρβλητα προβλήματα. Δεν είναι οι συνθήκες που μας θλίβουν όσο η αντίληψή μας για αυτές. Γιατί όσο πιο εχθρικές είναι οι συνθήκες, τόσο πιο αισιόδοξη πρέπει να είναι η αντίληψή μας, εκτός αν θέλουμε να διασταυρωθούμε με την παράνοια την ίδια. Η ανάγκη για επιβίωση ξεσκεπάζει τον πιο μοχθηρό εαυτό μας, είναι πρόκληση μέσα από όλο αυτό να αναδυθεί μια ηρωική πλευρά. Όταν ρέπουμε προς τη μισανθρωπία χρειαζόμαστε τον ηρωισμό. Εκείνον που θα ποδοπατήσει την επιδερμική φύση των προβλημάτων και μέσα από αυτά θα διακρίνει λύσεις.

Φέτος οι διακοπές αποκτούν άλλη διάσταση. Σηματοδοτούν την αποχή από έναν ανυπόφορο εαυτό, έναν εαυτό που γίνεται αποκρουστικός μέρα με τη μέρα, χωρίς την αρωγή μιας έξωθεν συμμαχίας. Όταν όλα πάνε κατά διαόλου πρέπει να γίνεις μικρός Θεός. Όλα αυτά όμως σε μια εποχή που η πίστη ξεφτίζει ολοένα και θεωρείται ντεμοντέ.

Θέλεις διακοπές από το απροσμέτρητο Χάος. Μόνη, με το βιβλίο σου στην ξαπλώστρα, χωρίς κινητό και υπολογιστή, χωρίς την έγνοια να δώσεις σημεία ζωής. Διακοπές από όλα εκείνα που πάντα θα είναι εκεί αλλά στην επιστροφή δε θα τα βλέπεις πια σαν βάσανα αλλά σαν οχήματα για τις πιο δυνατές σου στιγμές. Αυτές που αναπολείς κάθε βράδυ μελαγχολικά με την αλαζονική βεβαιότητα ότι προσυπέγραψαν μέσα από την απαράμιλλη χάρη τους την μελλοντικη σου δυστυχία. Τα προβλήματα είναι σαν τα ταξίδια, όταν μάθεις να μη βιάζεσαι να φτάσεις στον προορισμό σου, ίσως ανακαλύψεις ότι αυτός βρίσκεται ήδη μπροστά σου.

(Αν)ισορροπία

Aνισόρροπα βήματα. Τσιγάρα στο τασάκι με το σωρό. Μυρωδιά από οινόπνευμα και βαφή στο σκοτεινό δωμάτιο. Τρεκλίζει, παραπατά, πέφτει. Ζωή ράθυμη, χωρίς εξέλιξη, αιώνες τώρα. Ένα άδειο ψυγείο κραυγάζει εγκατάλειψη. Ξέφτισε το χρώμα στους τοίχους, σάπιες μορφές αναδύονται, ματωμένα κρανία και μελανιασμένα χείλη, νεκρά βλέμματα παντού. Τις έθαψε τις αναμνήσεις ένα βράδυ παγερό. Μια και έξω,με την αναγκαιότητα του αποχωρισμού. Φθαρμένα έπιπλα φαγωμένα από το χρόνο, το δωμάτιο μυρίζει θάνατο, το σκοτάδι τη σπρώχνει στο φόβο.

Αγάπες ατελέσφορες και όνειρα σακατεμένα, η Δυνατότητα σωριάζεται στο έδαφος, η σκόνη σκεπάζει τις ελπίδες που καταχωνιάστηκαν σε ερμάρια ουτοπίας. Τα αλλοτινά της σύμβολα την τρομοκρατούν.

Ξέρεις ότι πέθανες όταν όσα σου έδιναν ζωή έχουν μπολιαστεί με θάνατο. Το ξέρει τώρα καλά. Με κόπο συγκρατεί τις μακάβριες σκέψεις της, με κόπο συρρικνώνει τις καλπαζόντως πεισιθανάτιες ιδέες της. Κάθε πρωί, η άγρυπνη μορφή της παραδέρνει σε έναν Κόσμο μασκαρεμένο, που παλεύει για κάτι αδιευκρίνιστο. Πασχίζει να τοποθετηθεί μέσα σε αυτόν, να στεριώσει σε μια και μόνο θέση. Συνήθως την παραγκωνίζουν φιγούρες ανενόχλητες, φαινομενικά ισορροπημένες. Κρατούν καφέ σε πλαστικό, πελώριες τσάντες παραφορτωμένες έγγραφα και μιλούν ακατάπαυστα στο κινητό. Την αποδιώχνει η κατάρα του μέσου όρου.Σηκώνεται με αίσθηση άχθους και ατροφική υπομονή.

Αλλάζει ματιά, όψη, ψυχή. Και πάλι αδυνατεί να μείνει σε μια θέση για πολύ. Δεν ανήκει κάπου, η αίγλη της ομάδας την απογοητεύει και τη δαιμονίζει. Φθονεί όσους συναποτελούν μια ομάδα. Γερή, δεμένη, ετερόκλητη, δημιουργική ή μη, σημασία δεν έχει.Νιώθει ότι αντικρύζει ευλογημένα όντα  που έχουν βρει τη βασιλική οδό για την ισορροπία και την κρατούν επτασφράγιστο μυστικό.Μια συνομωσία εχθρική, που αναπαράγει τους εχθρούς της. Εκείνη αισθάνεται παράλυτη, αδύναμη να προχωρήσει, να αλλάξει γραμμή πλεύσης, να βρει το βλέμμα και την πορεία της. Αναζητώντας μυστικά ισορροπίας καθίσταται ανισόρροπη. Παρατηρώντας τη διαδρομή των Άλλων, χάνει τη δική της πορεία, ακόμα και αν δεν έχει δρομοδείκτες και τα εμπόδια τής φράζουν συνεχώς το δρόμο. Η αίσθηση ότι δεν ανήκει κάπου είναι αυτή που την κάνει ανισόρροπη, ως επαίτη μιας καθολικής, ανεδαφικής αρμονίας που εξυπηρετεί την επιδερμικότητα του ''φαίνεσθαι'' και μόνο. Εκείνη τη διαβολεμένη ψευδαίσθηση της ορθόδρομης και επιτυχημένης πορείας που κατοχυρώνει η εξασφάλιση ενός κλισεδιάρικου τρίπτυχου που ορίζεται σύμφωνα με τις εκάστοτε κοινωνικές επιταγές. Η αίσθηση ισορροπίας από την άλλη, είναι αυστηρώς υποκειμενική. Μπορεί κάποιος να είναι άπορος ή επαγγελματικά αποτυχημένος αλλά να βαίνει πέρα από όλα αυτά και από εκλαϊκευμένες οδηγίες για την ευτυχία και να αισθάνεται παράλογη αγαλλίαση μέσα του. Και vice versa:να διαθέτει το διαβόητο τρίπτυχο και μέσα του να αναγεννάται η πιο ανυπόφορη κόλαση. Κάθε προσπάθεια αντικειμενικοποίησης της έννοιας της ισορροπίας δε μπορεί παρά να είναι άστοχη, αφού αν η ισορροπία ήταν συνισταμένη ορισμένων παραμέτρων, δε θα ήταν τόσο πολύτιμη, ούτε επιδιώξιμη. Θα ήταν απλώς υλοποιήσιμη με απλά μαθηματικά, μόνο που η ευτυχία δεν υπακούει σε απλοϊκές εξισώσεις.

Έχει θανατώσει η ίδια τους δρόμους της, τα θέλγητρα, τις μνήμες, τις φωνές. Όσα την απομάκρυναν από την ισορροπία που θα έσβηνε τα ίχνη από τις παλιές της αυταπάτες. Και δε μπορεί να δει πια ότι εκεί, σε αυτό το θάνατο τον εκούσιο, κρύβεται η ματιά, η ψυχή και η φωνή της. Ότι ακόμα και οι δαίμονες και οι εχθροί της είχαν κάποιο ρόλο στη ζωή της, ιδανικά κομπαρσικό. Και ότι το να βάζει φρένο στις δικές της επιθυμίες για να συγχρονιστεί με το βήμα μιας αλλοπαρμένης ανθρωπότητας, απλώς την συνεπαίρνει σε μια χαώδη μάζα όπου κουρδισμένα ανθρωπάκια εκτελούν διαταγές χάριν της πανανθρώπινης ανισόρροπης ισορροπίας.

Εξαίρεση

Περίμενε στα σκαλιά της πολυκατοικίας με μάτια πρησμένα. Η ζέστη πυρετώδης, ο Αύγουστος έχει ξεσηκώσει σμήνη ταλαίπωρων ανθρώπων προς άγνωστα καταφύγια, να ξεχάσουν τα παρελθόντα και τα επικείμενα, και ας είναι για λίγο.Παρατηρεί με κάποια αηδία την υγρασία να έχει πνίξει τους τοίχους, τις ρωγμές στην είσοδο, τη δυσοσμία από κλεισούρα και παραίτηση. Νιώθει το γαλάζιο της φόρεμα να κολλάει πάνω της καθώς η ζέστη δυναμώνει, ξαφνικά σιχαίνεται που κάθεται κάτω, σε αυτά τα βρώμικα σκαλάκια όλο σκόνη και πατημασιές τεμπέλικων βημάτων, φοιτητών που τρέχουν μόνο για να παραλάβουν τα ταπεράκια της χρυσοχέρας μάνας από τα Κτελ. Ορκίζεται ότι θα απολυμανθεί με οινόπνευμα μόλις γυρίσει στο αποστειρωμένο της σπίτι, θα βάλει και πλυντήριο.

 Εύχεται να έχει κάνει λάθος τη διεύθυνση αλλά η μνήμη της σπανίως σφάλλει. Έπρεπε να το φανταστεί πως ένας φοιτητής γύρω στα τριάντα δε θα έμενε και σε καμία καλοβαλμένη μονοκατοικία. Αισθάνεται απελπισμένη που ήρθε να τον συναντήσει, της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και...ξεκαρδίζεται. Σπαρταριστά γελάει η μέρα με τα καμώματα της νύχτας, εκείνη έπινε το ένα ποτό μετά το άλλο, ήθελε να βυθιστεί στην ανακούφιση της νύχτας, να σκεπάσει τα αδιέξοδα που καιρό τώρα την καταδίωκαν.Κάπου εκεί γνώρισε Εκείνον, μέσα σε γέλια ανέμελα και φλερτ επίμονο με τη λήθη. Δε θυμάται τι είπαν, αν είπαν κάτι. Γελούσαν μόνο και χόρευαν, σε μια χαοτική τάξη όπου όλα είχαν νόημα ακριβώς επειδή δεν το έψαχναν. Στο τέλος, σημείωσε κάτι εκείνος σε ένα κομματάκι χαρτιού, μόνο που δεν ήταν ο αριθμός του τηλεφώνου του αλλά του σπιτιού του.Εκείνη το βρήκε χαριτωμένο, οι αναστολές της είχαν τραπεί σε φυγή άλλωστε, γελούσε σα χαζή και του υποσχέθηκε ότι το επόμενο πρωί που θα συνέλθει θα περάσει. Ήρθε το επόμενο πρωί, ο πονοκέφαλος τη ζορίζει, καμία αίσθηση, καμία επαφή με την περιρρέουσα πραγματικότητα, πρέπει να βάλει κομπρέσες στα μάτια, νιώθει ένα μυρμήγκιασμα σε όλο της το κορμί, τα μαλλιά της επιδίδονται σε ένα ανατρεπτικό χτένισμα..αρνούμενα να χτενιστούν.

'' Φρίκη'' σκέφτηκε και έτρεξε στο μπάνιο όπου υπήρχε κάθε είδους βάλσαμο και εργαλείο για έκτακτη ανάγκη...ολικής αναπαλαίωσης!

Καθώς έπινε τον καφέ της που ήταν σα νεροζούμι και πικρός παρά τα τρία κουταλάκια ζάχαρη, σκέφτηκε ότι θα πάει να τον δει. Τι θα μπορούσε να πάει χειρότερα άλλωστε;Μπορεί να ξεστόμισε ανοησίες χτες, οπότε η σημερινή, νηφάλια και σοβαρή της στάση, θα διορθώσει τα πράγματα. Δεν είχε να χάσει και τίποτα εδώ που τα λέμε. Η ζωή της τους τελευταίους μήνες έμοιαζε με ταινία τόσο αργή και νερόβραστη, που ακόμα και ο πρωταγωνιστής είχε αποκοιμηθεί πριν τους τίτλους τέλους. Κανένα ενδιαφέρον, δεν έβγαινε, δεν μιλούσε, δεν συνέβαινε κάτι που θα τη βγάλει από το κώμα. Για ερωτικές ιστορίες, μετά τον πολύκροτο χωρισμό της ένα βήμα πριν τον αρραβώνα , ούτε λόγος. Παραήταν 'μεγάλη΄ για σαχλές ιστορίες του σωρού, για να διασκεδάζει με ρηχότητα τη γυναικεία της ματαιοδοξία. Σήμερα ήθελε όμως να γίνει κάτι, να αλλάξει κάτι, ακόμα και αν ήταν για μια στιγμή. Τώρα που περιμένει όμως σε ένα οίκημα ρυπαρό και με αγωνία περιμένει το πρώτο ποντίκι να ξετρυπώσει από πουθενά, συνειδητοποιεί ότι ήρθε για έναν άνθρωπο όχι απλώς άγνωστο αλλά και ξένο. Τι κοινό να έχει με κάποιον που έχει μάθει να ζει σε μια τρώγλη και να ξενυχτάει μεθώντας ενώ φοιτεί ακόμα, σε ηλικία που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να δουλεύει κανονικά;

Δεν προλαβαίνει να ανασκαλέψει τις εικασίες της. Εκείνος βρίσκεται μπροστά της, λιώμα. Κρύβει την έκπληξή του πίσω από ένα βεριεστημένο ύφος, την καλημερίζει με φυσικότητα:
-Πάμε για καφέ εδώ δίπλα;Για να ανέβεις πάνω δε σου λέω, είναι ακατάστατα...
-Οk, απαντά μαζεμένη εκείνη και αμήχανη.
-Υποχόνδρια είσαι;
-Δεν σε καταλαβαίνω...
-Επειδή εγώ σε καταλαβαίνω το ρωτάω...

Εκείνη σώπασε. Σουρεαλιστική συνομιλία στο φως της μέρας για δυο αγνώστους(και ξένους, αυτό πού το πας);

Στον καφέ εκείνος μιλάει αρκετά αλλά όχι φλύαρα. Αφήνει να ξεδιπλωθεί ο εξανθρωπισμένος του εαυτός, αν και στο βάθος παραμένει σφιγμένος. Εκείνη σα να απολογείται ολόκληρη για τη χθεσινή της κατάντεια, σα να ήρθε για να αποκαταστήσει την εικόνα της. Τον κοιτάζει με μάτια συνεσταλμένα,στο φως της μέρας η γοητεία του είναι αναμφισβήτητη αλλά κάνει πως την αγνοεί.Κρατά στα χέρια της την απόδειξη που κοντεύει να σχιστεί από τη νευρικότητα. Τής την αρπάζει από το χέρι και την κρύβει κάτω από το τασάκι.

-Και πώς σπουδάζεις ακόμα; τον ρώτησε με αθέλητη αγένεια.
-Γιατί οι πτυχιούχοι στην ηλικία μου έχουν όλοι αποκατασταθεί; ανταπαντά αμυνόμενος
-Δεν είπα αυτό, απλώς...
-Δεν έχει απλώς..δεν κολλάω στους τύπους όπως οι πιο πολλοί..Ε θα είχα ένα πτυχίο στην κορνίζα και θα το αναθεμάτιζα ως άχρηστο...όπως η μισή και βάλε Ελλάδα..Αρνούμαι να μπω σε αυτό το τριπάκι..Βγάζω τα προς το ζην και βλέπουμε...

Την βλέπει προβληματισμένη και συνεχίζει.
-Να όπως εσύ. Είσαι εδώ σα να θέλεις να σβήσεις τη χτεσινή νύχτα. Γιατί όμως; Δεν πέρασες ωραία;Όχι, πέρασες παραπάνω από ωραία αλλά όχι με τον τρόπο που σε έμαθαν να θεωρείς ωραίο..Αυτό είναι άσχημο! φωνάζει με θυμό, λύπη, απογοήτευση ακόμα.
-Πού τα ξέρεις όλα αυτά;
-Τα βλέπω!Βλέπω ότι για εσένα το χτεσινό ήταν λάθος. Για εμένα αυτό που γίνεται τώρα είναι λάθος. Που είσαι απέναντί μου όλο προκατάληψη, λες και αν με γνώριζες μέσω ενός φίλου θα άλλαζε κάτι...Θα ήμουν ξαφνικά πιο αξιόπιστος! Μπούρδες!

Το παραλήρημά του ενέτεινε την ανησυχία της. Ορμητικός, μιλούσε πια ακατάπαυστα, για τα γυναικεία κλισέ, τον ψευτοπουριτανισμό της κοινωνίας και τη δαιμονοποίηση του διαφορετικού.
-Όποιος πιστεύει στον κανόνα, απλά τον ακολουθεί..δεν τον ανατρέπει..τής πέταξε με ύφος.
Εκείνη τον παράτησε στα κρύα του λουτρού:

-Είσαι τρελός...του είπε και έτρεξε μακριά.

Τα έβαλε με τον εαυτό της που στάθηκε τόσο τυχοδιώκτης και αφέθηκε σε μια γνωριμία ουρανοκατέβατη. Η ανιαρή ζωή της είχε αρχίσει να τη στρέφει σε επικίνδυνα θέλγητρα. Ο άνθρωπος ήταν ψυχωτικός, χίλιες φορές τον προτιμούσε πότη και άλαλο παρά νηφάλιο και με άποψη για τα πάντα. Άκου δεν ανατρέπει τον κανόνα όποιος τον πιστεύει! Άκου μεγαλοστομίες!Έτσι έριχνε αυτός μάλλον τα κοριτσάκια, φοιτήτριες άπειρες που νομίζουν ότι το μέλλον τους ανήκει και διψούν για τόσο συναρπαστικά τσιτάτα. Εκείνη όμως ήταν συνομήλική του και χάνει  το παρόν αναζητώντας το μέλλον της που δεν φαίνεται πουθενά. Την κουράζουν οι θεωρίες, όπως και οι μεγαλομανείς και επιδειξιομανείς τύποι με τις αντισυμβατικές αντιλήψεις. Είδαμε και στην πράξη πώς ποδοπατούν τις συμβατικότητες!Ζώντας σε βρωμερά σπίτια, αναιρώντας τους παλιούς τους στόχους και πίνοντας με το ραχάτι τους ολημερίς έναν φραπέ με μπόλικα παγάκια.Ή μεθώντας σα να μην υπάρχει αύριο σε συνοικιακά μπαράκια και προσκαλώντας σπίτι τους την κάθε τυχούσα που προσπαθούν να πείσουν μετά ότι είναι στενόμυαλη και οπισθοδρομική.

Μέσα της εύχεται να ήταν αλλιώς τα πράγματα, όπως παλιά, που ο ρομαντισμός δεν ήταν ασυγχώρητος. Από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να υπερεκτιμούν το μυαλό τους, ο ρομαντισμός εξαφανίστηκε. Μετατράπηκε σε ένα κατάλοιπο γραφικό μιας ρετρό εποχής που είναι ρετρό να νοσταλγούμε. Μιας εποχής όπου δε χωρούσε εξιδανίκευση γιατί ήταν όντως όλα ιδανικά. Τώρα με όλες αυτές τις φιλελεύθερες απόψεις και τους υπολογισμούς, όλοι κάνουν αγώνα για να μην ερωτευθούν.Για να χαθούν σε σχέσεις που κάνουν τη μοναξιά ακόμα πιο έντονη αλλά δε γεννούν πόνο, ούτε απώλειες. Σχέσεις πολλές, όχι μονοτονία. Και σχέσεις χαλαρές, επ' ουδενί δεσμευτικότητα. Σχέσεις ανακυκλώσιμες, ουδείς αναντικατάστατος. Και σχέσεις που διαλύονται στην πρώτη αναποδιά γιατί στην ουσία αγωνιούν για την ημερομηνία λήξης τους. Υπάρχουν απλώς για τα πρακτικά, για να στριμωχτούν και αυτές στο βιογραφικό με τις πλούσιες ερωτικές εμπειρίες που υπογράφουν το συναισθηματικό άδειασμα. Θέλει να  πάει να του πει κατάμουτρα πόσο γελιέται αν νομίζει ότι αποτελεί την εξαίρεση. Ότι η σκέψη του είναι γεμάτη από βολικά κλισέ για να νιώθει ασφαλής και διαφορετικός. Ότι είναι ο κανόνας, γιατί η εποχή αυτό προστάζει, τον ζαμανφουτισμό και τη φθηνή επίδειξη. Ότι η ανατροπή, στην τελική, κρύβεται στην παραγωγή ενός νέου κανόνα, όχι στην αποθέωση της εξαίρεσης. Πολλά θέλει να του πει και απορεί γιατί. Νιώθει στην τσίτα, επιτέλους νιώθει ζωντανή, σα να την ανέσυραν από ένα βαθύ πηγάδι όπου είχε μείνει ξεχασμένη αφόρητους αιώνες. Νιώθει τον αντίλογο να δίνει νόημα και υπόσταση στο λόγο της. Νιώθει ότι θέλει να γίνει ο αντίλογος.

 Ίσως ο ρομαντισμός να φωλιάζει στις πιο κυνικές γωνιές. Κάνουν και αυτές υπερπροσπάθεια για να τον κουκουλώσουν, έτσι επαίσχυντα που γυρεύει και αυτός θέση, μέσα σε πεζά ανθρωπάκια που τον παραγκωνίζουν καγχάζοντας. Όπως όμως κάθε Εξαίρεση που επιβιώνει μετά το Θάνατο ενός Κανόνα, έτσι και αυτή είναι αρκετά ισχυρή για να γεννήσει έναν Κανόνα Ανατρεπτικό της Εποχής. Να γεννήσει μια νέα Εποχή, αφού όλα ανακυκλώνονται.
Κάπως έτσι το απόγευμα την βρήκε στο κατώφλι του ερειπίου του, να την κοιτάζει έκπληκτος, σαστισμένος, αυτή τη φορά αμίλητος.
-Για εσένα έκανα την εξαίρεση και ήρθα..του είπε και του έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο.Και έμεινε εκεί, να διαφωνούν για τα πάντα, να υψώνουν τους τόνους, να συγκρούουν τους κανόνες τους και τις αγέρωχες εξαιρέσεις τους, με μερικές παράταιρες αγκαλιές στα διαλείμματα.

Πίσω

Κοίταξε το ρολόι του με φανερό εκνευρισμό. Ήδη είχε αργήσει δώδεκα λεπτά και ο πυρετός της ώρας τον έζωνε σαν απειλή. Μεσημεριάτικη ραστώνη, τα πάντα καθηλωμένα. Εκτός από τα πάθη..αυτά, σε ακραία αναπτέρωση. Νιώθει ότι ακόμα και ο μεσόκοπος σερβιτόρος της αδιάφορης καφετέριας τον κοιτάζει με σταγόνες περιφρόνησης και μουρμουρίζει λόγια χλευασμού μέσα από τα δόντια του. Προσπαθεί να προσποιηθεί ότι διαβάζει μια παρατημένη εφημερίδα, σύντομα όμως εκνευρίζεται με την ξύλινη γλώσσα του εντύπου, νομίζει ότι οι εξελίξεις στην κοινωνία τρέχουν σαν μια κακόγουστη πλην όμως δαιμόνια φάρσα. Δεν τις αντέχει πια, τσαλακώνει την εφημερίδα στην ιδρωμένη παλάμη του, ο σερβιτόρος  μοιάζει να καγχάζει με εκείνη την κουτοπόνηρη φάτσα του. Ορκίζεται ότι αν Εκείνη αργήσει λίγο ακόμα, θα την πληρώσει αυτός. Όταν τα νεύρα του είναι ανεξέλεγκτα, το υβρεολόγιό του διανθίζεται αυτομάτως. Του ρίχνει ένα μοχθηρό βλέμμα και σκύβει στο φλιτζάνι με τον νερόβραστο ελληνικό. 

Τότε Εκείνη καταφθάνει. Κάπως βιαστική, ντυμένη στα μαύρα, παράξενα όμορφη. Η κούραση εμφανής στο πρόσωπό της, προδίδει μια νύχτα άυπνη και βασανιστική. Κάθεται απέναντί του, η μορφή της μια γιγαντιαία ενοχή. Χάθηκε από Εκείνον άλλη μια φορά,πεθύμησε το δικό της σύμπαν και εξανεμίστηκε σε μια οικεία εξαφάνιση. 

''Τι θα πιεις''; τη ρωτάει αγνοώντας τις αλεκτικές της φλυαρίες.

''Έναν ελληνικό κι εγώ..πολύ γλυκό'' απαντάει χωρίς να τον κοιτάζει.

Παραγγέλνουν,τα μουστάκια του σερβιτόρου γελάνε, Εκείνος θέλει παράφορα να του ρίξει μια γροθιά, νιώθει ότι θα εκραγεί με την επικείμενη σκηνή και κάνει αγώνα να κρατηθεί αξιοπρεπής.

Τής ζητάει εξηγήσεις, πρώτα ήρεμα και χαλαρά, στη συνέχεια κτητικά και οργισμένα.

''Δε μπορείς να χάνεσαι όποτε δεν αντέχεις να είμαστε μαζί.Και δε μπορείς να περιμένεις να σε περιμένω.Να σου το συγχωρώ ξανά και ξανά'' λέει Εκείνος και η ταχυπαλμία τον τσιτώνει παραπάνω.

Εκείνη λέξη, δε μπορεί να βρει τις λέξεις που θα κάνουν την Αλήθεια ανώδυνη.Η σιγή ιχθύος που κρατεί πυροδοτεί το ξέσπασμά του:

''Νομίζεις ότι το αντέχω αυτό;Να αποφασίζεις εσύ και για τους δύο;Δεν έχω άλλη υπομονή...'Εχεις φύγει τόσες φορές..Και μετά πάλι πίσω...Δε με θέλεις, αυτό είναι όλο..''

Γατζώνεται Εκείνη από τη στιγμή. Η ζάχαρη γαργαλάει τον ουρανίσκο της μα τα χείλη της μαρτυρούν πικρία έτσι όπως μάχονται να ανοίξουν για να ξεστομίσουν την αλήθεια.

'' Είναι αλήθεια..Πρέπει να φύγω εξάλλου..αυτή τη φορά οριστικά.Λυπάμαι που άργησα τόσο να το καταλάβω...''

Σα να πάγωσε ο χρόνος και όλα να βυθίστηκαν σε μια θεότρελη στασιμότητα. Το μυαλό του αναπαράγει με κεκτημένη ταχύτητα τις χιλιάδες φορές που εγκατέλειπε και τον άφηνε πίσω, να την περιμένει, μόνο για να επανεμφανιστεί και να ξαναφύγει. Φευγάτη, αψυχολόγητη, αινιγματική, όμως την αγαπούσε και βάδιζε με τους όρους της γιατί ο ίδιος δεν έθετε κανέναν. Ούτε όρο, ούτε όρια. Βαθιά μέσα του ήθελε να πιστεύει ότι στο τέλος σε Εκείνον θα γυρνούσε οριστικά, και να που στο τέλος από Εκείνον φεύγει οριστικά. Του το ανακοινώνει μάλιστα με περίσσεια ψυχρότητα, σαν ανακοινωθέν που δεν τον αφορά καν. Αφού απαλλάχτηκε η ίδια από την αμφιταλάντευση και το δίλημμα, κανένα πρόβλημα. Αυτό εξέπεμπε η συμπεριφορά της και αυτή τη φορά θα την άφηνε να φύγει. Αυτό που φοβόταν τόσο, ίσως να είναι και αυτό που είχε ανάγκη.

Εκείνη φεύγει σαν κυνηγημένη, μένει Εκείνος αποσβολωμένος μέσα, και λίγο αργότερα βγαίνει να περπατήσει. Ο καυτός αέρας τον πνίγει, μυρίζει τριγύρω κάτι σαν διάψευση, η ερημιά τον στοιχειώνει. Κουδουνίζουν στο κεφάλι του μακρόσυρτα κεφάλαια που τόσο καιρό έκαναν παράνομη κατάληψη στη ζωή του. Πίσω η ζωή του σε όλα, υπό μια αέναη αίρεση-αφέντρα να επισκιάζει το τώρα, κατασκευασμένη για μια αναμονή με αυτοδίκαιη παράταση. Όλη η ζωή του μια παράταση στη συνάντηση με την πραγματική χαρά.Αυτή που βιώνεις, όχι που οραματίζεσαι, προσμένεις και αυτοσχεδιάζεις. Μια αληθινή συνάντηση, όχι μια νοερή προεπισκόπηση αυτής.

Αυτοί οι άνθρωποι!Ανίατη η ηλιθιότητά τους!Αγωνιούν δειλά να κάνουν την Αλήθεια ανώδυνη ενώ η Αλήθεια είναι ανεκτίμητη ακριβώς επειδή είναι επώδυνη. Καθυστερούν να την ομολογήσουν ακόμα και στον εαυτό τους, ενώ η κωλυσιεργία αυτή προκαλεί αμίμητη μιζέρια. Τρέμουν μήπως πληγώσουν τον άλλο με την Αλήθεια και έτσι τον ακυρώνουν με αναπαραγόμενα ψέμματα. Αφήνουν τον άλλο πίσω να τους περιμένει επειδή δεν έχουν τη γενναιότητα να τον απελευθερώσουν εγκαίρως.

Εκείνη χάνεται σε μια ακόμη φυγή. Αυτή τη φορά ανεπιστρεπτί, ακόμα και αν έχει το θράσος να εμφανιστεί ξανά μια πρωία μπροστά του. Γιατί αυτή τη φορά βλέπει μια τελεία να τον γυροφέρνει δυναμικά. Αξιώνει με πυγμή να εγκατασταθεί σε ένα κεφάλαιο άνοστο και χλιαρό που έσυρε σε μάκρος δίχως αιτία. Η επιστροφή της αυτή τη φορά θα μοιάζει με ανέκδοτο, με άλλο ένα σκηνικό τραγελαφικά προβλέψιμο, μέσα στα τόσα που σκαρώνει η κοινωνία, εμετική και παραπαίουσα, σε ένα παιχνίδι με κανόνα την απόκλιση από αυτόν. 

Οδηγεί  με μουσική στο ραδιόφωνο, δροσίζει ανέλπιστα, ένα αεράκι-ευλογία στο διάβα του, μια καλοσημαδιά. Στο δρόμο τρώνε παγωτά, παιδιά σε κυνηγητό όλο τρανταχτά γέλια, ζευγάρια χαζεύουν το ηλιοβασίλεμα. Μια νεογέννητη ευφορία μεγαλώνει μέσα του. Λες και σε μια στιγμή ξεκόλλησε από εκείνο το σημείο και πάει μπροστά. Δεν ξέρει πού πάει αλλά είναι βέβαιος ότι είναι μακριά από εκείνο το σημείο, και αυτό είναι που μετράει. Η φιγούρα της απομακρύνεται ολοένα, φαγωμένη από τις ερμαφρόδιτες φυγές της και τα νόμιμα διλήμματα. Στο τέλος της μέρας ξέρει πολύ καλά ότι Εκείνη άφησε τώρα Πίσω.

Αποχαιρετισμός στα Κόλπα

Ξεκίνησε ο μήνας( με) Μαγικά. Με χρώματα μπερδεμένα το ένα μέσα στο άλλο, αλήτικα παντρέματα και όνειρα επαναστατικά. Με δανεικά και ιδανικά, συνωμοτικά κλεισίματα ματιών και ανατρεπτικά χαμόγελα. Το κύμα σκάει στην άμμο, ο παφλασμός που γαληνεύει το πνεύμα του ανθρώπου το χαοτικό, ο ήλιος πανταχού παρών και ας μας ξεγελάει όταν για στιγμές κρύβεται πίσω από σύννεφα.Κάτι βαλίτσες πολυκαιρισμένες στο διάδρομο εισπνέουν τη σκόνη του κλειστού σπιτιού. Κουβαλούν ιστορίες από ταξίδια, θύμησες και καλοκαίρια όλο αλμύρα. Κάθε Αύγουστο, ξεσκονίζονταν σχολαστικά για να ξεκινήσουν ένα ταξίδι που έμοιαζε γνώριμο αλλά κάθε φορά το ένιωθαν αλλιώτικο. Στριμώχνονται τα χρώματα στις βαλίτσες, λευκό απέραντο, γλυκό κοραλί, ονειροπόλο γαλάζιο. Στριμώχνονται οι μυρωδιές, βανίλια, καραμέλα, ροδάκινο, καρπούζι. Χωρούν εκεί και οι προσδοκίες από το ταξίδι, που συνήθως στο τέλος του σταυρώνουν τα χέρια όλο θυμό και ανικανοποίητα.

Αυτό τον Αύγουστο θέλουν να κινήσουν για έναν τόπο ανόθευτο. Βραχώδη, με κάποια αγριάδα, χωρίς κοσμοπολίτικη οχλαγωγία. Θέλουν νερά ολοκάθαρα, γιασεμί και βανίλια υποβρύχιο. Το φως του ήλιου μέσα στην κατανυκτική ησυχία. Τη νηνεμία, μακριά από το Χάος. Διακοπές να κάνει κυρίως το μυαλό και έπειτα το κορμί. Να μείνει ασάλευτη η σκέψη, προσηλωμένη στην αρμονία της στιγμής.

Είναι η ώρα για τον αποχαιρετισμό στα κόλπα. Για καθάρια εμπειρία χωρίς επεξεργασία, για χρόνο με τον εαυτό τον ιδιότροπο που γυρεύει αμήχανος διευκολύνσεις αποφεύγοντας να φανερωθεί. 

Συγκεκριμένες προσδοκίες. Η προσδοκία υποβιβάζει την όποια εμπειρία αλλά όταν είναι κατασταλαγμένη την εξυψώνει. Ο Αύγουστος είναι ο μήνας που συγχωρεί την αφέλεια των προσδοκιών, σε βαθμό να τις εκπληρώνει κάποιες φορές. Είναι ο μήνας που κοπάζει η καλπάζουσα πορεία του χρόνου, που ανακόπτεται η φρενήρης μανία των επιθυμιών. Οι επιθυμίες αποβάλλουν το αφηρημένο του χαρακτήρα τους μετατρεπόμενες σε προσδοκίες. Αφελείς, αγνές, θυμωμένες, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που τολμούν να διεκδικήσουν τη μετουσίωσή τους σε βιώματα.

Φέτος οι προσδοκίες δεν κρύβονται συνεσταλμένα σε σοκάκια δειλίας. Ξεπροβάλλουν θαρρετά, φωνάζουν την ύπαρξή τους. Κυνηγούν θέλω καθ' όλα ορισμένα που ακριβώς γι'αυτό γίνονται πιο προσιτά. Αγωνιούν, καρδιοχτυπούν, παλεύουν, ζουν. Και ακόμα και αν το ταξίδι τους φορτώσει ανικανοποίητα, δε θα κάθονται στην γωνιά σαν οργισμένα παιδιά.  Ακόμα και χωρίς κόλπα, οι προσδοκίες είναι συναρπαστικές όταν αυτοελέγχονται και αποποιούνται την ψυχωτική  φύση του αυτοσκοπού. Όπως και ο Αύγουστος: είναι μήνας άσκοπος, νωχελικός, αυτάρκης: γι' αυτό φιλοξενεί την απόλυτη μαγεία στις καυτές του μέρες. Απροσδόκητα μαγικός, αυτός είναι, όπως και να είναι.

Παιδικότητα

Η ώρα δείχνει οκτώ. Μέρα που μόλις ξεκινά και η ενέργειά της ήδη στο ναδίρ. Όψη διψασμένη, γυρεύει αναπτέρωση. Τη βρίσκει εύκολα σε ένα τσιγάρο και δυο γουλιές καφέ. Σκέτο, πικρό και καυτό, με μια σταγόνα γάλα.Λίγα λεπτά αργότερα, δε μπορεί να πάρει τα πόδια της. Τα έγγραφα τη χλευάζουν στο γραφείο της σε στοίβες, οι εκκρεμότητες αναπαράγονται. Πρέπει να είναι αποδοτική αλλά αυτό μοιάζει με όνειρο θερινής νυχτός. Έχει χάσει το στόχο, έχει ξεχάσει τον επαγγελματισμό της. Μετατοπίστηκε το μυαλό της σε άλλα άγχη που τής απορροφούν όλο το μεράκι.

Το αφεντικό της μουρμουρίζει κάτι μέσα από τα δόντια του, τον αγνοεί φυσικά αλλά η στάση του προδίδει ότι την επέπληξε ξανά. Ακόμα και η ίδια απορεί με την απάθειά της, κρατάει το πλαστικό που είναι καυτό από τον καφέ- φαρμάκι και το μυαλό της σαλπάρει για λιμάνια αλλιώτικα. Δε μπορεί να το παραδεχθεί ότι η ζωή της είναι φιάσκο, ότι αυτή η δουλειά την κάνει να αργοπεθαίνει, ότι την τσακίζει η υποκρισία των φαρισαίων γνωστών που την πλαισιώνουν με στολή κόλακα. Έκανε πως δεν έβλεπε το κενό τόσα χρόνια, ίσως ήλπιζε πως κάποια στιγμή θα γέμιζε. Πόσο δύσκολη είναι η επανεκκίνηση! Το μόνο που μας κρατάει μακριά από μια πραγματική επιθυμία είναι ο φόβος. Ο φόβος ότι είναι παιδιάστικη,η επίμονη άρνηση να δεχθούμε την παιδική μας πλευρά. Άρνηση ανώμαλη, αφού ως παιδιά και μόνο αγγίζουμε την ατόφια χαρά. Παραμένουμε πιστοί στον ενήλικο εαυτό μας που βουλιάζει στη σοβαροφάνεια και χάνουμε τελικά την όποια σοβαρότητα.

'' Τα παιδιά τα παίρνουν όλα στα σοβαρά, γι' αυτό και εκτιμούν τα αστεία'' θυμάται τη γιαγιά της να το λέει αυτό όταν η ίδια ήταν έξι-επτά ετών και αδυνατούσε να το καταλάβει. Έπειτα έτρωγε λαίμαργα τις πίτες με μέλι και μυζήθρα που έφτιαχνε η χρυσοχέρα γιαγιά και ξεχνιόταν μέχρι το σούρουπο στο παιχνίδι.

Πράγματι, το χιούμορ προαπαιτεί πνεύμα. Σοβαρότητα αυθεντική, όχι νοθευμένα της υποκατάστατα, πουριτανισμούς, καθωσπρεπισμούς και ξόρκια ενοχών. Παρατηρεί στο γραφείο τους συνεργάτες της να προτάσσουν μια εικόνα αυτάρκειας, ότι, τάχα μου, τα πάντα είναι υπό έλεγχο, ενώ νοερά έχουν έτοιμους συγκριτικούς πίνακες επί παντός επιστητού. Ήδη ο ένας από αυτούς, με το τερατώδες βλέμμα και την ατυχή κόμμωση, την κοιτάζει όπως αντικρύζουν έναν αποτυχημένο. Σα να μην έχει θέση εκεί. Και μάλλον δε μπορεί, δε θέλει να ανήκει εκεί. Στη μιζέρια του νευρωτικού εργασιομανούς που ζει από και για τα εργασιακά του ανδραγαθήματα πατώντας επί πτωμάτων για την πρωτιά. 

''Πάσχεις από ολική αδυναμία ενσωμάτωσης'' τής είπε από το τηλέφωνο η καρδιακή της φίλη, με καλοπροαίρετα ειρωνικό τόνο.

΄΄Θες να είσαι παιδί όλο το εικοσιτετράωρο!Άσε το παιδί να κάνει και ένα διάλειμμα!Δε θα επιβιώσεις έτσι..''συνέχιζε σε τόνο νουθεσίας.

''Αδικείς τους ανθρώπους..μένεις στο φαίνεσθαι και τους κρίνεις επιδερμικά...Μπορεί να πέφτεις έξω , το έχεις σκεφτεί''; 

Δεν κρίνει κανέναν. Όμως η έλξη ή η απώθηση ακολουθούν ιδιόμορφους, άγραφους Νόμους. Το ένστικτο την κάνει να πλησιάζει ή να απομακρύνεται, όχι η προσωπική της κρίση. Όση απειθαρχία και να τη διακρίνει, στο ένστικτο επιδεικνύει τυφλή υπακοή. Δεν μπορεί να είναι άστοχο ή λανθασμένο. Μπορεί οι γύρω της να θεωρούν ότι αεροβατεί, ότι είναι φαντασμένη ή σχιζοφρενής. Ποσώς ασχολείται με τις πεποιθήσεις τους, φανερές ή μη.

Βλέπει μονάχα το δειλινό με τα γλυκά του χρώματα, νιώθει τη δροσερή του αύρα, συναντά ένα-δύο έυγλωττα βλέμματα και άλλα τόσα πηγαία χαμόγελα, χαίρεται κοιτώντας ένα κορίτσι να δαγκώνει ένα μήλο τρέχοντας με το ποδήλατο, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο να περπατάει στην πλατεία, δυο φίλους που πάνε γκαζωμένοι να ακούσουν λατρεμένη μουσική και να ανταλλάξουν βινύλια, χαρμόσυνες εικόνες ενός κόσμου που χωρίς αυτές θα ήταν ένας μουντός τόπος για απελπιστικά ανόητους.

Η ωριμότητα δεν είναι απότοκος του Χρόνου. Συχνά ο Χρόνος την κάνει να εξανεμίζεται. Φονεύοντας την παιδικότητα, έρχεται η αποχαύνωση. Πόσο ώριμος μπορεί να είναι κάποιος που βρίσκεται σε λήθαργο;Που έχει αλλεργία απέναντι σε μικρές στιγμές απλής χαράς;Που κάθε μέρα κάνει αποτίμηση των επιτευγμάτων του και αποκτά άλλον έναν ψυχαναγκασμό;

Έχει κάνει ανακωχή με την παιδική της πλευρά, γι' αυτό μπορεί να είναι πραγματικά μεγάλη-όχι μόνο ηλικιακά, όχι μόνο στους τύπους.  Κρατάει άμυνες στην ηλιθιότητα και την αλαζονεία των κατ' επίφαση ενηλίκων - εκεί το γήρας τη συμπαρασύρει σε μια φθορά χωρίς έλεος.Γιατί να ενσωματωθεί σε μια πολιτεία καμωμένη από λάσπη; Στη δική της πολιτεία δεν έχει χώρο ο κυνισμός. 

Ανθρωπάκια -στρατιωτάκια και φοβισμένα μάτια, σκεβρωμένες ψυχές και μισερά χαμόγελα, όλα αντηχούν εκκωφαντικά στο μυαλό της, θέλει να τα πυρπολήσει, να τα αποδιώξει, να καμαρώσει τις στάχτες τους. Θέλει γαλήνη και αγάπη και έκπληξη και απλότητα-όπως αυτό το βράδυ που χαζεύει τα άστρα σε έναν διχασμένο αιθέρα. 

Ακούει τη φωνή της καρδιακής της φίλης που στάζει σαρκασμό: 

''Οι επιθυμίες σου είναι παράλογα επικίνδυνες''

'' Όπως το λες. Παράλογες, άρα ικανές να νικήσουν τον όποιο κίνδυνο'' της απαντάει και χαμογελάει με όλη της την καρδιά.

Αντίφαση

Το Όνειρο είναι μέσα μας, παλεύει με τους Φόβους, μάχεται και εξίσταται.

Η Λογική το κατατροπώνει κάτι μέρες που πέφτουν βροχηδόν οι επιπλήξεις.

Και οι μομφές, για Λάθη που ανυπάκουα έκανε, αισιόδοξο και παρορμητικά γενναίο.

Κάτι ηλιόλουστες μέρες πανηγυρίζει γιατί είναι όλα Δυνατά.

Ξεχνά τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις, τις αναμνήσεις,όλα.

Ξεκινά από την άγνοια,από το μηδέν της Δημιουργίας.

Και η ευτυχία είναι δημιουργία, και το θαύμα γέννημα εκ του μηδενός.

Η Αγάπη τροφοδοτεί το Όνειρο και ας το προσγειώνει καμιά φορά αιφνίδια.

Είναι για να του δώσει τη χαρά της απογείωσης με την επόμενη ανατροπή.

Όλα αλλάζουν, ακόμα και όταν μοιάζουν παγωμένα.

Στάσιμη μπορεί να είναι μόνο η σκέψη, η ζωή πάντα κινείται.

Το να μην το βλέπουμε  σημαίνει ότι η πίστη στο Όνειρο δοκιμάζεται.

Η Ψυχή δεν έχει μάτια για θαύματα και την ίδια ώρα προσεύχεται γι' αυτά.

Ακόμα και αν γίνουν,θα μπορέσει να τα δει;

Γεννηθήκαμε για τον πόνο και ζούμε για να τον αποφύγουμε.

Αναζητούμε τον έρωτα και αμυνόμαστε όταν τον συναντήσουμε.

Πιστεύουμε στην αγάπη και γεμίζουμε αμφιβολία όταν τη νιώθουμε.

Φοβόμαστε την απόρριψη και καθημερινά απορρίπτουμε τον εαυτό μας.

Κολλάμε στο χθες και περιμένουμε το σήμερα να είναι γεμάτο συγκινήσεις.

Διψάμε για αλλαγή και επιλέγουμε την ασφάλεια του εθισμού.

Θέλουμε να βρούμε διέξοδο αλλά στο μονόδρομο που κινούμαστε.

Απεχθανόμαστε τα διλήμματα αλλά κάθε μέρα έχει και ένα.

Θέλουμε πράγματα ξεκάθαρα και ερωτευόμαστε τους γρίφους.

Μισούμε τη λήθη αλλά μας τρομοκρατεί η αλήθεια.

Ακολουθούμε τυφλά τους κανόνες ενώ μας συναρπάζουν οι εξαιρέσεις.

Σχεδιάζουμε το αύριο αλλά ενδόμυχα ελπίζουμε σε μια ανατροπή.

Μας εκνευρίζουν οι ατέλειες ενώ η τελειότητα μας προκαλεί πλήξη.

Τρέμουμε το θάνατο ενώ τον προκαλούμε με χίλιους τρόπους.

Θεωρούμε άδικη τη ζωή ενώ εμείς πρωτοστατούμε στην αδικία.

Καταφέρνουμε να πεισθούμε για όσα'' πρέπει'' να θέλουμε.

Κι έπειτα, κατηγορούμε τη συγκυρία για τον κάθε συμβιβασμό μας.

Αν ήμασταν ασυμβίβαστοι θα λογαριάζαμε την κάθε συγκυρία;

H ευτυχία είναι δίπλα μας και εκπαιδεύομαστε στο να την αγνοούμε.

Το Όνειρο είναι μέσα μας και εμείς το ψάχνουμε έξω.

Μπορούμε να γίνουμε ήρωες και επιλέγουμε να μείνουμε καρικατούρες.

Αθεράπευτη πραγματικά η αντίφασή μας.

Συνάντηση

Το πρωινό ξεκίνησε με εκείνη τη νυσταλέα αίσθηση. Ο κόσμος ξεπρόβαλλε σαν μακρινό όνειρο, όλα κινούνταν αργά, εκείνη αντιδρούσε ετεροχρονισμένα.Περπατάει ακανόνιστα με τα μαλλιά πιασμένα και ένα βυσσινί φόρεμα, τα μάτια της πρησμένα από το ξενύχτι. Στάση για τσιγάρο και φραπέ, μετά βίας διακρίνει τα κέρματα, πληρώνει και φεύγει.Ένα άτυπο κυνηγητό η ζωή της όλη.

Ψάχνει να βρει με ποιο πλοίο θα σαλπάρει και για πού. Θα ήθελε να μπει σε ένα πλοίο και να γυρίσει δυο μήνες μετά.Να ξεχαστεί μακριά, σε άλλες πολιτείες, τη λήθη τώρα την έχει τόσο ανάγκη.

Αφελέστατα πίστευε ότι το Καλοκαίρι θα είχε χρώμα συντροφιάς και ατέλειωτης παρέας. Μόνη το Καλοκαίρι τελικά, ιδού η ιδιότυπη ομορφιά.

Παίρνει τη τζούρα της, λίγες γουλιές φραπέ, ένα τσιγάρο,ο Iggy Pop στα ακουστικά. Έτοιμη να αντιμετωπίσει τη μέρα. Βαδίζει με την πεποίθηση ότι σιμώνει σε ένα σημάδι βελτίωσης.Μήπως όμως             

πρέπει η ίδια να δείξει σημάδι βελτίωσης στη ματιά της απέναντι σε όλα για να συμμαχήσουν και αυτά μαζί της; Αυτή η ματιά είναι η ρίζα πολλών δεινών αλλά και η πηγή πολλών συγκινήσεων. Αρκεί να μην είναι άμοιρη Ψυχής.

Ανακαλεί άθελά της το προχθεσινό σκηνικό. Εκείνος με διαβολεμένη ψυχρότητα να συλλέγει λέξεις για να τής χρυσώσει το χάπι. Δεν ήταν πια ερωτευμένος, δεν το είπαν αυτό οι λέξεις, το είπε η στάση του και έτσι ξέρει ότι είναι αναμφίβολο.Την κοίταζε με ένα μείγμα οίκτου, τύψεων και αδελφικής αγάπης.Πάλι η ματιά τα είπε όλα.Ακόμα και ότι είναι ερωτευμένος με κάποια άλλη, ακόμα και αυτό το μαρτύρησε, μέσα από την ενοχική ευτυχία να ξετρυπώνει από τις άκρες των ματιών του. 

Πικράθηκε αφάνταστα εκείνη. Πρώτον, τής ήρθε ξαφνικό. Δεύτερον, ακυρώθηκε μεμιάς η γυναικεία της φύση και υπόσταση. Τρίτο-και πιο σπουδαίο-πληγώθηκε συναισθηματικά. Τής ήρθε να ουρλιάξει από θυμό, πόνο και ζήλεια. Έπειτα αυτοσυγκρατήθηκε. Δεν υπέγραψαν δα κανένα συμβόλαιο αιώνιας αμοιβαιότητας-και αν το έκαναν θα το είχαν παραβιάσει πρωτύτερα. Τουλάχιστον ο άνθρωπος που έχει απέναντί της και που είχε δίπλα της δύο χρόνια δεν παίζει κάποιο βρώμικο παιχνίδι. Του τελείωσε και της το είπε. Ειλικρινής, εκείνος που γίνεται αντιπαθής αλλά ποτέ δεν μπορείς να τον αποκαλέσεις ανάξιο, ούτε και να τον στολίσεις με μύρια κοσμητικά επίθετα.

Σε άλλη περίπτωση, αυτή η ιστορία θα γινόταν αντικείμενο αναμάσησης μέχρι δυσπεψίας από γυναικείες παρέες. Θα κάθονταν ώρες αμέτρητες προκειμένου να φωτίσουν τα κίνητρα και να εξωθήσουν στα άκρα την ανάλυση κάθε πιθανού σεναρίου. Τώρα όμως η ιστορία αυτή είναι αυτό που πρέπει να είναι, ιστορία. Παρελθόν και τέλος, χωρίς ερμηνείες και παραθυράκια ανοιχτά σε επανασυνδέσεις. Εκείνη εξάλλου δεν του είπε κουβέντα. Περήφανη εκ γενετής, ήταν κάθετη σε αυτό:τα συναισθήματα εμπνέονται, δεν εκβιάζονται.

Τα σκέφτεται όλα αυτά καθώς περπατά και ένα δροσερό αεράκι την τυλίγει ευχάριστα. Κάνουν βοή στο μυαλό της και προσπαθεί να τα διώξει.Να και η πρώτη παρενέργεια, νομίζει ότι τον βλέπει από μακριά.Διαστρεβλώνει η σκέψη ακόμα και το οπτικό της πεδίο!Αν δεν είχε λίγη μυωπία, θα ανησυχούσε μήπως άρχισε να το χάνει! Δε δίνει σημασία και βαδίζει σκυφτή.

Σύντομα ακούει να προφέρει το όνομά της με εκείνη την ενοχλητικά οικεία φωνή.Συγκρατημένος μεν αλλά δεν είχε σκοπό να την αγνοήσει. Τον ακούει να μιλάει για την αφόρητη ζέστη και ένα σωρό άλλα τετριμμένα θέματα για να γεμίσει τον αμήχανο χρόνο.Εκείνη είναι νευρική, αναστατωμένη, δύσθυμη. Με κόπο ξεστομίζει μονολεκτικές απαντήσεις και κοιτάζει συνέχεια τα δευτερόλεπτα να κινούνται σαν άλλοι αιώνες στο ρολόι της.Η ύπαρξή της φωνάζει ότι βιάζεται τρελά. 

Πριν προλάβει να τον διακόψει και να του το πει, στην παρέα προστίθεται μια ψηλή μελαχρινή κοπέλα  

γύρω στα είκοσι τρία, με σγουρά φουντωτά μαλλιά και έντονα μαύρα μάτια. Χαλαρή και χαμογελαστή, προφανώς πήρε κάτι από το περίπτερο πιο πάνω και τώρα κρατάει το χέρι του αγαπημένου της αγνοώντας ότι μέχρι προχθές είχε την ίδια ιδιότητα και για την άλλη κοπέλα. Ούτε καν τις σύστησε, έφυγε σαν κυνηγημένος, κυριολεκτικά εξαφανίστηκε μαζί με το κορίτσι με την πλούσια κώμη και το γλυκό χαμόγελο.

Τότε ήταν που πλημμύρισαν το μυαλό της εικόνες από κάτι απογεύματα με άρωμα κανέλας και κάτι κρύα πρωινά προσμονής που γέμιζαν γέλια και αστεία και βόλτες. Η γεύση των φιλιών του, το λοξό του βλέμμα όταν θύμωνε, η μανία του να μιλάει με μισόλογα. Θυμήθηκε όσα μοιράστηκαν, το φορτίο τους επαχθές ξαφνικά και συνάμα ανύπαρκτο. Λες και εξαφανίστηκαν, λες και αναιρέθηκαν από τη μία στιγμή στην άλλη. Η καρδιά είναι επιρρεπής στην αποστασία,όσο και αν θέλει να είναι σταθερή. Μέσα της ξέρει ότι τα συναισθήματα έχουν ημερομηνία λήξης όταν δεν είναι αυθεντικά. Και η γέννησή τους πλάνη είναι που κάποια στιγμή αποκαλύπτεται. Όταν όλοι επικαλούνται το χρόνο ως τον 

αποκλειστικό υπαίτιο για το τέλος μιας σχέσης, εκείνη ξέρει ότι τίποτα δεν τελειώνει αν δεν το θέλουμε. Ο χρόνος ενδυναμώνει τις σχέσεις, αρκεί να είναι πραγματικές. Όταν δεν είναι, απλώς φανερώνει την ψεύτικη δομή τους,άρα σε κάθε περίπτωση μόνο ευεργετικά δρα.

Άξαφνα νιώθει μια γλυκόπικρη γεύση χειραφέτησης. Από ένα κελί που νόμιζε πως ήταν το καταφύγιό της. Αφήνει στην άκρη εικασίες, απορίες και γυναικείες ματαιοδοξίες. Είναι ελεύθερη, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Η Εικόνα

Είχα περιπλανηθεί ανάμεσα σε ανασφαλείς ανθρώπους πολλές φορές. Με εκνεύριζαν, τους συμπονούσα, μερικές φορές ίσως και να τους είχα βοηθήσει με τη ζητούμενη ένεση αυτοπεποίθησης. 

Με τον καιρό κατάλαβα ότι η ανασφάλεια μπορεί να έχει πολλές απολήξεις και άλλες τόσες διαβαθμίσεις. Μπορεί να εξελίσσεται σε κατηγορώ, εσωστρέφεια, αυτοκαταστροφή, ανημπόρια. Η χειρότερη όμως μορφή που μπορεί να λάβει είναι εκείνη του συμπλέγματος κατωτερότητας. Αυτό με τη σειρά του απαντάται σε πολυποίκιλες εκφάνσεις, εκκινεί όμως πάντα από το ίδιο σημείο, από μία άτυπη διαδικασία σύγκρισης μεγεθών με μία επιδερμική προσέγγιση.

Τότε που γνώρισα εκείνη την εν δυνάμει φίλη, χρόνια ολόκληρα πριν, από εκείνη τη χρυσή εποχή όπου η μόνη σκοτούρα ήταν πού θα πιούμε τον καφέ μας(και η μονοτονία είναι οχληρή κάποιες φορές, ομολογουμένως!)και όλη η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω από τις υποτιθέμενες ατέλειές της, άρχισα και η ίδια να αναρωτιέμαι μήπως και εγώ είχα κάποιο ελάττωμα που ηθελημένα προσπερνούσα. 

Η κοπέλα με το γλυκό πρόσωπο και το διάφανο δέρμα τέντωνε όλη της την ύπαρξη γύρω από ένα παράπονο. Πότε τα μαλλιά της ήταν απείθαρχα και δε μπορούσε να χαρεί τη βόλτα της αν μια αιφνίδια μπόρα προκαλούσε την αποστασία μιας τρίχας από την ατίθαση κώμη της, πότε έβρισκε τη μύτη της δυσανάλογα μεγάλη προς τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της και πότε θεωρούσε το κανονικό,μεσογειακό της σώμα την επιτομή της παχυσαρκίας. Αρχικώς υπέθεσα ότι η εν λόγω κοπέλα έπασχε από την ανίατη ασθένεια της αβάσταχτης ρηχότητας. Εν συνεχεία όμως, ανακάλυψα ότι είχε πρωτότυπες ιστορίες να διηγηθεί, αφάνταστες γνώσεις περί μουσικής και κινηματογράφου, ευαισθησία και χιούμορ αστείρευτο. Με είχε διχάσει αυτή η κοπέλα που έκρυβε μια προσωπικότητα -θησαυρό πίσω από μονολόγους ατέρμονου κομπλεξισμού χωρίς κανένα έρεισμα. Όταν άφηνε κατά μέρος τις σαρκαστικές παρατηρήσεις για όλα εκείνα που δήθεν της κατέστρεφαν την όψη, εξέφραζε μοναδική άποψη. Κι ενώ εκ πρώτης φάνταζε με ψυχωτική, άχρωμη και πεζή μορφή, που στο βάθος καλλιεργούσε ναρκισσισμό, όταν αισθανόταν ασφαλής και χωρίς άμυνες, μετατρεπόταν σε συναρπαστική παρέα, σε αυτό που λέμε ελκυστική ύπαρξη-και όχι εμφανισιακά μόνο. Ήταν αλλιώτικη, οι ατάκες της πήγαζαν ανύποπτα και σε παρέσυραν σε μαραθώνιο γέλιου, οι συμβουλές της περιείχαν μια οπτική που αποσαφήνιζε δήθεν λαβυρίνθους και η γνώμη της πάντα τεκμηριωμένη και δυναμικά εκφραζόμενη. Αλλά ακριβώς αυτή τη διαφορετικότητα που μαγνητίζει, ο κομπλεξισμός την εξαφανίζει βίαια και δίνει τη σκυτάλη σε ένα ουδέτερο πρόσωπο που γίνεται ένα με το πλήθος-ή χάνεται μέσα σε αυτό.

Μετά από λίγο καιρό και ενώ με είχε προβληματίσει όλη αυτή η αντίφαση, έτυχε να βρεθώ στο μικρό της διαμέρισμα για να δούμε ταινία(από εκείνες τις ρομαντικές κομεντί που ποτέ δε θυμόμουν την επόμενη μέρα γιατί είχα δει μια ντουζίνα πανομοιότυπες, ωστόσο πάντα σε αυτές κατέληγα ως τερπνές και ανάλαφρες). Εκτός από ταινία όμως, είδα και τόσες στοίβες από περιοδικά ομορφιάς και μόδας, που συνωστίζονταν παντού, σε βιβλιοθήκες και χάρτινες θήκες, σε εταζέρες και συρτάρια, ακόμα και κάτω από το κρεβάτι! Όταν επιχείρησα διακριτικά να τη ρωτήσω, αποκρίθηκε με φυσικότητα ότι τηρεί αρχείο και ότι όταν έχει χρόνο τής αρέσει να διαβάζει παλιά περιοδικά(μα πόσο ενδιαφέρον να ήταν ένα ξεφύλλισμα περιοδικού του 1998 που -περεμπιπτόντως-είχε αγοράσει στην προεφηβεία της;). Με μια σύντομη ''επίσκεψη'' στο μπάνιο της, ανακάλυψα έναν ''παράδεισο'' καλλυντικών κάθε λογής. Βαζάκια και κουτάκια από κρέμες έκαναν παρέλαση παντού, με ορολογίες και χρησιμότητες εντελώς άγνωστες σε εμένα που η ενυδάτωση εξισωνόταν με μια απλή κρέμα και τέρμα. Αυτό ήταν κανονικό απόθεμα για περιστατικό αιφνίδιας αφυδάτωσης!

Δεν άντεξα και τής είπα ότι έχει εξασφαλισμένη ενυδάτωση και αντιγήρανση για μια δεκαετία! Αυτό πυροδότησε έναν ακόμα μονόλογο-παραλήρημα, στα πλαίσια του οποίου μου πέταξε ότι εγώ είμαι αμελής με την εμφάνισή μου και ότι εκείνη κάνει τα απολύτως απαραίτητα για τα 22 της χρόνια. Τής εξέθεσα χωρίς δεύτερη σκέψη τη διαπίστωσή μου,ότι δηλαδή έχει μανία με την εικόνα της και πλάθει αυτοσχέδιες ατέλειες επειδή την έχει κυριεύσει η μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου των περιοδικών. Βλέποντας χρόνια αψεγάδιαστες μορφές, ασθενικές σιλουέτες και αλαβάστρινες επιδερμίδες να κοσμούν τις σελίδες ''αθώων'' περιοδικών και δη σε μια φάση της ζωής της που δεν είχε την προσωπικότητα να το αντιληφθεί(και αυτή η αδιαμόρφωτη προσωπικότητα είναι που στιγματίζει την εφηβεία ως την πιο εκρηκτική περίοδο της ζωής μας όπου νιώθουμε τέρατα ολκής), μυήθηκε στην ψευδαίσθηση ότι αποδεκτή θα είναι μόνο αν ανταποκριθεί στις έμμεσα οριζόμενες προδιαγραφές. Κάπου εκεί, στην αποθέωση της σημασίας της εικόνας, έχασε την αυτοεικόνα της. Εκεί ρίζωσε ο κομπλεξισμός που είναι και η γενεσιουργός αιτία της ασχήμιας . Είναι η απώθηση των γύρω της από όσους αποπειρώνται να τη γνωρίσουν πέρα από την επιφάνεια, διεισδύοντας στις άμυνες και διαπερνώντας τη συγκεκαλυμμένη διαφορετικότητα.

Ξόδεψα χρόνο άπλετο, φαιά ουσία και ενέργεια, εκπαίδευσα την υπομονή μου σε βαθμό να αναρωτιέμαι μήπως εγώ ήμουν η κομπλεξική που μου αρκούσε αυτή η...μινιμαλιστική προσέγγιση της εξωτερικής εμφάνισης. Της μιλούσα ολημερίς και ήλπιζα ότι οι αλαφιασμένες μου παραινέσεις έστω και από σπόντα θα έπιαναν τόπο. Εις μάτην, από όσο απέδειξε η συνέχεια.

Όποιος τη γνώριζε, δεν περνούσε ποτέ πέρα από το φράγμα που η ίδια έθετε. Γνώριζε ένα κορίτσι μοντέρνο όσο και αδιάφορο που κατέπνιγε την ομορφιά του πίσω από στρώματα κρέμας . Έτρεμε να τσαλακώσει την εικόνα της και έτσι αυτή κατέληγε πληκτική. Λίγο πιο μετά, κάθε της σχέση παραχωρούσε τη θέση της στην επόμενη, σε μια ανακύκλωση με μότο την παροδικότητα. Εκείνος ο εαυτός που πρόλαβα να δω και να θαυμάσω ήταν μονίμως ενταφιασμένος γιατί ήταν ο μόνος που δεν επιστράτευε κόλπα για να είναι αρεστός.

Η ίδια η ζωή με αυτή την ακατανόητη αναγκαιότητά της, μας έστειλε σε χωριστά στρατόπεδα. Συχνά αναρωτιέμαι αν η σχέση αρμονίας με τον εαυτό μας είναι μια ανεδαφική επιδίωξη, ένα ζητούμενο ουτοπικό. Ο κομπλεξισμός μπορεί να γίνει αιτία να γνωρίσουμε τον ακομπλεξάριστο εαυτό μας αν έχουμε τη δύναμη να τον διαγνώσουμε ή θάνατος της διαφορετικότητας όταν τον εκλογικεύουμε. Η αίσθηση ανεπάρκειας και μη ανταπόκρισης στα στερεότυπα που κατακρεουργούν την πραγματική ομορφιά τραυματίζουν την πιο συγκλονιστική πηγή ομορφιάς, που είναι η προσωπικότητα. Το να αρέσεις χωρίς επικάλυψη και μάσκες, το να αρέσεις για όσα δεν είναι αντικειμενικά ωραία πάνω σου, ακόμα καλύτερα το να αρέσεις γιατί δεν το προσπαθείς καθόλου, σε κάνει χαριτωμένο. Αντιθέτως το να αφιερώνεις τη ζωή σου προσπαθώντας να γίνεις αρεστός ενώ μέσα σου μαίνονται αφηνιασμένα συμπλέγματα κατωτερότητας, σε καθιστά απωθητικό.

Και τελικά, δεν υπάρχει τίποτα πιο άσχημο από την ομορφιά που κρύβεται πίσω από την ανασφάλεια. Νεκρώνεται η έκφραση, η κίνηση, η δράση, η αλήθεια.

Γι' αυτό κάθε φορά που δαίμονες τιτιβίζουν στ' αυτιά μου για όλα τα παράφωνα που αλλοιώνουν την ιδανική μου όψη τους ξορκίζω με ένα ηχηρό όχι. Εκείνα που φιλοδοξούν να αλλοιώσουν την εσωτερική μου όψη τρέμω και φοβάμαι γιατί εκεί μόνο παραδέχομαι τα ιδανικά- αλλά αυτή είναι άλλη, πραγματικά ατελείωτη ιστορία.

Ελεγεία

Μια γνώριμη αίσθηση την τύλιξε εκείνο το πυρετώδες βράδυ, με τη θερμοκρασία να αναρριχάται αγκαλιά με τον πανικό. Σα να μουρμουρίζει ο πόνος ένα σκοπό μέσα από γερασμένα βλέμματα, από στάχτες ψυχών. Πονάμε για να ξορκίσουμε τη μικρότητά μας ή επειδή αυτή μας θλίβει;

Πονάμε επειδή είμαστε αληθινοί ή γιατί  μας σοκάρει η ανοσία μας στο ψέμα;

Μέσα από του Χρόνου την πένα την αφέντρα, οι πιο θολές μας αυταπάτες φωτίζονται τόσο απροκάλυπτα που μετατρέπονται σε ανέκδοτα. Ναι,η διαύγεια είναι εκείνη που υπογραμμίζει τη δειλία του σκοταδιού και το φορτίζει με εικόνες αβάσταχτες, όλο έντονα χρώματα και ζωηρούς αιφνιδιασμούς. Γίνεται να κατοικεί στο σκοτάδι η ζωή;

Εκείνη τη νύχτα την αιώνια, το σκοτάδι επικράτησε. Αβίαστα, σύρθηκε όλο πάθος μπροστά της, με ζωή κρυμμένη, έντονη, απατηλή. Η καθήλωση παντού μπροστά της. Μεθυσμένη, φρενήρης, παρανοϊκή, δε μπορεί να δει την έξοδο από ένα δράμα που μόνη της εποίησε. Από το πουθενά.
Πονάμε επειδή είμαστε μόνοι ή επειδή η μοναξιά ενσαρκώνει τον πιο ανυπόφορο φόβο μας;
Θυμώνουμε με τους άλλους ή με τον εαυτό μας που τους επιτρέπουμε να μας ορίζουν;

Τα ερωτήματα αντάρτικα χορεύουν στο μυαλό της που δε λέει να ξαποστάσει. Η ώρα του πόνου έχει κάτι αντιφατικό. Είναι φρικτή και συνάμα απελευθερωτική. Στραγγίζει η ύπαρξη από αυταπάτες και καλλωπισμένα, βολικά ψέματα. Είτε αντέχει, είτε όχι, προχωράει. 

Σε ένα σύμπαν αγκυλωμένων μορφών, ακόμα και το βήμα εξισώνεται με άλμα.

Έχει ανάγκη το βήμα,έχει ανάγκη τον πόνο, την αλήθεια και τη γενναία ματιά.
Άφαντο το φεγγάρι απόψε, το σκοτάδι ξεπροβάλλει όλο θράσος για να αφηγηθεί τις ατέρμονες ιστορίες του σε ένα μονόλογο μέχρι την αυγή..

http://www.youtube.com/watch?v=SmVAWKfJ4Go

Ακροβασία

Kομμένη στα δύο. Η ανασφάλεια κατατεμαχίζει την αυθεντικότητα. Ανισόρροπη, στην προσπάθεια να ισορροπήσεις ανάμεσα σε ευφορία και θλίψη. Πάντα σε έθελγαν τα ακραία συναισθήματα, το μονοσήμαντο σε σκότωνε. 

Προσπαθείς να αποτυπώσεις δυο αράδες σε ένα χαρτί τόσο λευκό, που μοιάζει καταραμένο. Στριμώχνονται οι λέξεις, παραφωνούν, απωθεί η μία την άλλη, διαλύουν το όποιο νόημα.

Ντυμένη με ένα κίτρινο φόρεμα και κάτι σκουλαρίκια σε σχήμα λουλουδιού, τα μαλλιά σου ανάκατα, δήθεν ανέμελα, η όλη μορφή πασχίζει να δανειστεί κάτι από τη χίπικη φαιδρότητα. Το ξέρω καλά, όταν ντύνεσαι έτσι, μέσα σου παλεύουν δαιμόνια. Μασκαρεύεις τη θλίψη σου, με πένθιμες πολυχρωμίες, σε προδίδουν όμως οι συσπάσεις του προσώπου. Οι αδιόρατες λεπτομέρειες.

Αμέτρητες οι φορές που είχα διαπραγματευτεί τη φρενήρη σου κυκλοθυμία. Από τη μία στιγμή στην άλλη, ακροβατούσες ανάμεσα σε γαλαξίες ειρηνικούς και σε μέρη πολεμοχαρή, σε γωνιές ανάτασης και σε τόπους όπου γιόρταζε η οδύνη. Μετασχηματιζόσουν με τόση βιαιότητα, οι κλυδωνισμοί των μετουσιώσεών σου παραδομένοι στο αναπάντεχο- και εγώ ανήμπορος να τους συλλάβω. Με μια εξουθενωτική ταχύτητα ο διασκορπισμός σου σε μεταλλάξεις που μαίνονταν στο ανεξέλεγκτο, πότε δυναμική, πότε συνεσταλμένη, πότε απλώς ανυπόφορη. Διχασμένη προσωπικότητα;

Έμενα να παρατηρώ τα απειράριθμα πρόσωπά σου να διεκδικούν επί ίσοις όροις υπόσταση και ας εξουδετέρωνε το ένα το άλλο. Ένα μπέρδεμα οχληρό, ένα ξόδεμα ατέλειωτο.

Υπέφερες που η ύπαρξή σου παράδερνε σε μία αιώνια ακροβασία. Πιο πολύ υπέφεραν όμως οι γύρω σου που ήθελαν διακαώς να πιστέψουν σε μία και μοναδική σου πλευρά. Υπέθετα ότι όλο αυτό πηγάζει από ελλιπή αυτογνωσία. Μα και η ελλιπής αυτογνωσία έχει τη ρίζα της στην έλλειψη αγάπης προς τον εαυτό μας. Όταν δεν μπορείς να αποφασίσεις ποιος είσαι, σε ορίζουν οι άλλοι. Όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου έχεις ήδη αποκτήσει υπολογίσιμους εχθρούς. Κι έτσι όπως χάνεσαι στην ακροβασία σου, χάνεται η αυθεντικότητά σου.

Γύρω μου παρελαύνουν πλασματικοί εαυτοί. Ηδυπαθή βλέμματα, νάρκισσοι,, καταπιεσμένες σεμνοτυφίες, ξιπασμένες μεγαλομανίες. Θορυβώδης αυτοκτονία της Ψυχής η αφαίμαξη της αυθεντικότητας. Ο φαύλος κύκλος της επικράτησης του επίπλαστου εαυτού. Προσωπικότητες που επιμένουν ευθαρσώς να αποκαλούνται πολυσχιδείς. Μεταμφιεσμένες αλήθειες με κραυγαλέα ασχήμια φρονούν πως είναι αινιγματικά γοητευτικές. 

Ακροβατώντας ανάμεσα σε πολλές προσωπικότητες, κρατάς απόσταση από τη δική σου. Θωρακίζεσαι στην απόπειρά σου να αποφύγεις τα καλούπια. Φτιάχνεις άθελά σου στεγανά και τείχη, κανείς δε μπορεί να δει το πρόσωπό σου- και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρεις ποιο είναι. Η δυστυχία πηγάζει από την δειλία να αποφασίσεις, να κοιτάξεις άφοβα ποιος είσαι, ακόμα και αν το ένα και μοναδικό σου πρόσωπο δεν είναι και τόσο θελκτικό. Ξέχασες από πού ξεκίνησε αυτή η ακροβασία;

Πρεπει να ήταν τότε που η ανασφάλεια έκανε ατροφική την αυτοεικόνα σου και σε έσυρε σε ένα μιμητισμό ανήλεο. Αν θέλεις να βρεις την αλήθεια, πρέπει να είσαι Εσύ αλήθεια. Να μην παραδίδεις στη λήθη την αυθεντικότητά σου. Να μην προσμένεις την εξωγενή της επιβεβαίωση. Να μην ακροβατείς σε ψευτοδιλήμματα. Αλλά πάνω από όλα να τολμάς να αποφασίζεις: πώς θα ήταν η ζωή κινούμενη διαρκώς στο μεταίχμιο; 

Σε παρατηρώ για τελευταία φορά, λίγο πριν σε αφήσω. Η ύπαρξή σου σαν ερωτηματικό γιγαντιαίο, βουλιάζει σε μια μελαγχολία κραταιά. Οσμίζεσαι την εγκατάλειψη, άλλη μια διάψευση στη σειρά. Αμήχανη, φοβισμένη, χωρίς σθένος, έτοιμη να συνεχίζεις να ακροβατείς με θέα τους πολλαπλούς σου εαυτούς. Είναι αναγκαίος ο Θάνατος για να αναγεννηθείς. Ο θάνατος της φθοράς, των δαιμονίων, των επίπλαστων στοιχείων. Το τέλος της ακροβασίας, η εύρεση ενός σταθερού σημείου που όμως θα καταλύει τη στασιμότητα. Το να μην είσαι Χίμαιρα αλλά μορφή οικεία και γαλήνια.

Η μορφή σου άχρωμη απομακρύνεται. Αποκαμωμένη, σα να μη μπορεί να δει καθαρά πού πηγαίνει. Βλέπει παντού αντικατοπτρισμούς, βουτηγμένη σε χρόνιες αυταπάτες. 

Αλλάζει, διχάζει, προσποιείται, υποδύεται. Και το βραδυ που έρχεται θα τη βρει ακόμα πιο μόνη, με τη συντροφιά των αυτοσχέδιων προσωπείων της. Μορφή άμορφη, χωρίς ένα, πραγματικό πρόσωπο, σε έναν απρόσωπο κόσμο..

Διακοπές στη Ρώμη

Κάθε Καλοκαίρι,ο ίδιος ευσεβής πόθος. Λίγες στιγμές χαράς, απόλυτης ξεγνοιασιάς, ανεπιτήδευτης ανεμελιάς. Τα καθήκοντα τη βαραίνουν, ανάλγητα πέφτουν στους ώμους της, βαραίνουν το βάδισμά της. Κατά γράμμα τηρεί ένα πρόγραμμα που η ίδια επινόησε. Δε διστάζει μάλιστα να αξιολογεί τον εαυτό της με κριτήριο τη μη παρέκκλιση από αυτό. Η παρασπονδία κρίνεται ασυγχώρητη. Η έλλειψη αυτοκυριαρχίας σφάλμα τραγικό. Μια ζωή η αυθυποβολή την αφέντευε, και ας έτρεφε αυταπάτες ότι εκείνη τής επιβαλλόταν. Μπορεί να ξεφυγει από ό,τι θέλει, όχι όμως και από τον εαυτό της.

Η πανομοιοτυπία της κάθε μέρας εξουδετερώνει τη φωνή της. Παρακολουθεί τον Κόσμο να σχεδιάζει διακοπές. Μακριά, κοντά, σύντομα, αρμένικα, σχέδια που στάζουν άμμο και μυρίζουν αντηλιακό, εικόνες ενοχλητικές από βαθυγάλανες ακτές και παφλασμό κυμάτων. Στο Καλοκαίρι πανηγυρίζουν οι αξιώσεις. Τόσο, που συνήθως καταλήγει απογοητευτικό. Όσοι δε αδυνατούν να γίνουν κοινωνοί της χειμαρρώδους ευφορίας, βυθίζονται σε μια θλίψη απέραντη.

Η σχέση της με το Καλοκαίρι παράξενη. Ουδέποτε μπορούσε να ανιχνεύσει τι επιζητούσε από αυτό. Λίγο πριν την έλευσή του συνωστίζονταν κτητικά οι αξιώσεις στο εξουθενωμένο μυαλό της. Κι έπειτα οι μέρες κυλούσαν όπως ανέκαθεν, μέσα σε ξυπνητήρια, προθεσμίες, υποχρεώσεις και εξαναγκαστικά χαμόγελα. Κάθε ιδέα προσέκρουε στο θανατηφόρο'' Και αύριο μέρα είναι, πάμε αύριο΄΄, και κάπως έτσι το σήμερα πέθαινε μέσα στις παρατάσεις του. Αλλόκοσμα Καλοκαίρια, τα παρατηρούσε πότε με απορία και πότε με θαυμασμό, πότε με θυμό και πότε με φθόνο. Η υπακοή στο πρόγραμμά της ακύρωνε την πιθανότητα μιας απροσχεδίαστης εμπειρίας.

Φέτος όμως αισθάνεται αλλιώτικα. Σα να ανίχνευσε επιτέλους τα θέλγητρα της καυτής εποχής και να νιώθει παράφορη επιθυμία να τα κυνηγήσει. Θέλει αποστασία από όσα ήξερε. Από προγράμματα, υποχρεώσεις, παγίδες και ψυχαναγκασμούς. Θέλει να αφεθεί στο άγνωστο της κάθε μέρας, να χορτάσει ατασθαλίες, να ξορκίσει τις ενοχές τις γιγαντιαίες. Προσεύχεται για χαρά ατόφια, να γίνει ικανή να εκτιμά την προσωρινότητά της, να ξεχαστεί στο ανεπανάληπτο. Αυτά που μπορούν να μας αλλάξουν είναι ανεπανάληπτα. Και αν κατορθώσει να αποδεχθεί ότι η χαρά εξανεμίζεται σαν ριπή ανέμου, ίσως να νιώσει εκείνη την αγαλλίαση τη σπάνια , που έχει μόνιμα ευεργετική επενέργεια.
Να καταλάβει ότι η διεκδίκηση της αιώνιας αρμονίας υπονομεύει την στιγμιαία ευτυχία.

Περπατάει σε σοκάκια όλο χρώμα, ξεχνάει τι άφησε πίσω, τι θέλει να συναντήσει στην επόμενη στροφή. Βλέπει την ταινία ξανά και ξανά, φέτος θα ζήσει τις δικές της ''διακοπές στη Ρώμη'', ακόμα και αν δει τη Ρώμη μέσα από καρτ- ποστάλ. Βλέπει τη χαρά να τρέχει καταστρώνοντας νέα μυστικά. Άπιαστη, δεν μπορεί να την προλάβει και ούτε θέλει. Τόσα χρόνια περιμένει το Όνειρο χωρίς να διαπιστωνει ότι τής φράζουν το δρόμο οι δικοί της εφιάλτες. Αφήνε την προσδοκία να απαξιώνει την κάθε αυτοδύναμη στιγμή. Ήρθε η ώρα για διακοπές από τον παλιό εαυτό της που ξεθωριάζει μέσα σε μια αυτοκαταστροφική φθορά. Αυτό θα είναι το δικό της Ταξίδι, αστραπιαίο και συναρπαστικό, ικανό να ξετυλίξει μια λησμονημένη πλευρά της. Εκείνη που μπορεί να αντέξει την ομορφιά της ευτυχίας, ακόμα και αν τη διαδέχεται η πιο σκληρή μορφή δυστυχίας.Άλλωστε, οι Μεγάλοι Άνθρωποι δεν προορίζονται για ορατούς προορισμούς, ούτε αγωνιούν να τους ανακαλύψουν. Ξέρουν ότι το ταξίδι είναι μαγικό επειδή αυτοί είναι δυσδιάκριτοι- ακόμα και αν εν τέλει δεν υπάρχουν.

Πολιτεία

Αυτή η πολιτεία την διχάζει. Ο Ιούνης χάνεται σε έναν καυτό αέρα, σε έναν κονιορτό εικόνων που ακροβατούν ανάμεσα στη μέθη των εποχών. Πανοραμικά, αυτή η πολιτεία μοιάζει να ξαποσταίνει. Έμαθε να δίνει στις νύχτες της γεύση από ρούμι και ήχους παραπονιάρικους. Κλείδωσε σε ένα συρτάρι ερμητικά τις σοφές κουβέντες αγαπημένου φίλου. Κάθε φορά που χαράζει, νιώθει ότι αυτή η πολιτεία την αποζημιώνει. Τής αποκαλύπτει με παράδοξη γενναιότητα την υπερβατική της σαγήνη.

Όλα μπορούν να τής τα ληστέψουν εκτός από ετούτη την ώρα. Η κατανυκτική ηρεμία την αφοπλίζει. Μένει μόνη σε μια σιωπή αδυσώπητη. Τα κτίρια είναι αγέρωχα χωρίς μορφές να τα πλαισιώνουν. Να τα ζωοδοτούν ή να τα νεκρώνουν. Όλα είναι θέμα ματιάς, το ξέρει καλά. Αλλά πόσο να επιβιώσει η ομορφιά όταν την προσπερνούν ηθελημένα τυφλοί; Το να αδυνατείς να διακρίνεις ομορφιά σε καθιστά αποκρουστικό.

Οι γραμμές των οικοδομημάτων είναι πιο απαλές, οι στροφές των δρόμων λιγότερο απότομες. Ζωντανεύουν οι δρόμοι και ας είναι άδειοι. Μπορεί να τους ονειρευτεί όπως θέλει, χωρίς το άχθος των αναμνήσεων. Μια ζωή θέλει να φύγει από εδώ. Αισθάνεται ότι η μόνη της απόλαυση είναι να παρατηρεί αυτή την πολιτεία άδεια από ανθρώπους. Τα σύμβολα που γεννά αυτός ο τόπος την καταδιώκουν με ανίερη μάνητα. Θα δραπετεύσει, και ας είναι αργά.

Εκείνο το τελευταίο βράδυ, η πολιτεία της ανέδυε μια περίεργη λάμψη. Μέσα από το απόλυτο σκοτάδι, την αναρριχώμενη θερμοκρασία και τη μυρωδιά από ρούμι οικεία γύρω της. Ήθελε να αποκρυπτογραφήσει τα μικρά της μυστικά, να καταλάβει γιατί αγαπά να τη μισεί. Να διώξει μακριά όλες τις μορφές που τής κάνουν σινιάλο όλο φθόνο,  περιφρόνηση και απάθεια. Να λυτρωθεί από το διωγμό της.

Ξέρει ότι την περιμένει μία αφάνταστη περιπλάνηση. Πολιτείες νέες που θα γευτεί ολόψυχα και θα τη βοηθήσουν να αφεθεί σε μια σωτήρια λήθη. Όμως αυτή η πολιτεία πάντα θα την κεντρίζει, θα ξυπνάει μέσα της, θα γεννάει νέα όνειρα και νέα μυστικά. Και όπως σε κάθε αιώνια εκκρεμότητα, θα είναι το αδιέξοδο και η λύτρωση μαζί. Η αφετηρία και το τέρμα.

Τέλος Εποχής

Ψ'αχνω να βρω κάτι να με συναρπάσει, να το ποθήσει η ματιά μου έτσι ενάντιο όπως θα είναι στην ανία της συνήθειας. Να νιώσω έξω από εμένα και από όσα ξέρω. Όλη μέρα αναζητώ, παντού. Φρούδες ελπίδες με τυλίγουν με ανίερη καχυποψία. Μαύρισαν οι δρόμοι, τα κτίρια, τα βήματα συνεσταλμένα οδεύουν προς μία αχαλίνωτη φθορά. Καλπάζουσα καθώς είναι, με τρομοκρατεί. Τίποτα δε μπορώ να κάνω για να την ανακόψω.

Φρίκη ο κόσμος, διαλαλεί ακόμα και άθελά του την κατάπτωση, μόνο και που υπάρχει. Η μορφή του κόσμου δίνει ρεσιτάλ αποστροφής. Ακόμα και μέσα από την ακυβερνησία, την τραγελαφική πολιτική ηγεσία, παρελθούσα και υποψήφια, τις λάγνες υποσχέσεις και τη διαστροφική παραφιλολογία. Οι μισοί αναζητούν δουλειά διεκδικώντας επαξίως τη ρετσινιά του αιθεροβάμονα και οι άλλοι μισοί αδυνατούν να κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Ξέχασαν πώς να το κάνουν μέσα στον εξανεμισμό του Κινήτρου. Αποσπάται η προσοχή τους από το νεφελώδες σκηνικό βίας εκλογικευμένης, αυτοτροφοδοτούμενης προσποίησης και αναρριχώμενης αβεβαιότητας. Όλοι μιλούν ακαταλαβίστικα, σε μία διάλεκτο όλο επίπλαστους μορφασμούς, σε μία γλώσσα τόσο ξύλινη, πεζή και θρασεία που λίγο απέχω από το να ξεχάσω τη μητρική μου.

Μία εποχή φθοράς. Και αν μέσα από τα ερείπια αναδύονται θησαυροί, τι θα γίνει μέχρι να γίνουμε άξιοι για αυτούς; Θέλω σε κάτι να πιστέψω αλλά κάθε φορά με διαψεύδει. Έκπτωτες αξίες με σημαδεύουν, και ας με αποκαλούν μέγα αναχρονιστή. Μετέωρο το σύμπαν, εκκολάπτεται σε καινούς κώδικες και σε καμπές που εκ πρώτης φαντάζουν φοβερές. Το νιώθω, αυτή η εποχή πεθαίνει. Θα χαρώ να είμαι παρών στον ενταφιασμό της. Είναι αδύνατο να αντέξω και άλλα  εκφυλιστικά παράγωγά της άδειος από σθένος διαμαρτυρίας. Αυτή τη δύναμη που σαρώνει κάθε χιλιοστό αλήθειας και κάνει τα βλέμματα γυάλινα, τους αρπάζει την έκφραση, τα νεκρώνει.

Μιζέρια ολκής αποδυναμώνει τα πάντα. Η δημοσιονομική έλλειψη απλός αντικατοπτρισμός του Μεγάλου Αφανισμού. Της απουσίας οράματος που έχει αντικατασταθεί από κοντόφθαλμους σκοπούς, ψυχαναγκαστικούς μέχρι να αποκτήσουν υπόσταση. Της απουσίας αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς, υπευθυνότητας και ηγετικών μορφών. Ο κόσμος αγριεύει
, εκτροχιάζεται. Μέσα σε λίγα χρόνια τα προσωπεία έπεσαν αλλά εκείνοι επιμένουν να τα επικαλούνται ως αυθεντικά πρόσωπα.

Μα πώς να ζήσεις αξιοπρεπώς όταν χρόνια μηχανεύονται τον εξευτελισμό σου; Όσο και να θες να κρυφτείς, η γελοιοποίηση είναι αναπόφευκτη. Γιατί νιώθεις κομμάτι νοσηρό του παρακμάζοντος Όλου, ίσως και να συνέβαλες σε ένα βαθμό στη γένεση και διατήρησή του, καλείσαι να κάνεις αυτοκριτική, και το κυριότερο όλων; Έχεις ήδη αισθανθεί αυτολύπηση έστω και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Για τον όποιο λόγο.

Νιώθω μικρός, απειλούμενος και απέραντα δυστυχής. Σα να με αφιονίζουν κάθε μέρα και η αντίστασή μου περιφρονεί τις κραυγές μου. Είναι αλήθεια τελικά, ο Κόσμος τελειώνει. Λήγει η μέχρι τώρα οικεία μορφή του. Θα μπορούσα να φύγω πολύ μακριά. Όμως θέλω να τον δω να κατεδαφίζεται περίλαμπρα. Τις παράπλευρες απώλειες, τις πανωλεθρίες, το χαμό.
Και εν τέλει το απαύγασμα αυτής της θανάτωσης.
Το νέο κόσμο, ένα άλλο φως να με ξυπνάει ή ένα σκοτάδι να με καθοδηγεί.
Λεπτό προς λεπτό, ακόμα και με κομμένη την ανάσα.
Μόνο έτσι ίσως ανασάνω ξανά.

Ελευθερία

Σε παρατηρούσα από τη γωνία να με περιμένεις. Βλέμμα όλο προσμονή και νευρικές γκριμάτσες. Προσποιείσαι ότι ρουφάς άλλη μια γουλιά καφέ άνετος. Όταν με βλέπεις από μακριά, φοράς το πιο επιτηδευμένο σου μειδίαμα που μετά βίας πασχίζει να καμωθεί το χαμόγελο. Μάλλον η διπλωματική πτυχή του χαρακτήρα σου ελπίζει ότι με μία χαλαρή προσέγγιση θα με μεταπείσεις. Κάπως έτσι ξεκινάς μία ακατάσχετη φλυαρία για το απότομο συννέφιασμα και για την αφύσικη κίνηση στους δρόμους κυριακάτικα. Σχολιάζεις όλο μπρίο δήθεν το τραγούδι του Miles Davis που από το πουθενά φιλοξενείται στην αδιάφορη καφετέρια. Πάντα άλλωστε κατάφερνες να τρυπώσεις τη μουσική σε κάθε περίσταση, πάντα σε θαύμαζα για αυτό.

Έπειτα αρχίζεις τον καταιγισμό από ερωτήσεις. Ραφιναρισμένες, με εφαλτήρα την αυτοκριτική πάντα. Στο αν έφταιξες σε κάτι με τις συναφείς εικασίες για το τι μπορεί να είναι αυτό. Ομολογώ πως διασκέδαζα την ορκισμένη σιωπή μου. Στα δίχως φρένο λόγια σου δικαιωνόταν η επιλογή μου να σε αφήσω. Το ψέμα ξεγλιστρούσε από κάθε λέξη αλλά δε με δηλητηρίαζε καν. Κουνούσες πέρα δώθε νευρικά το πόδι, φαίνεται σου στοίχιζε η απώλεια του κεκτημένου. Φρονείς πως με ξέρεις καλά και η όλη σου απόπειρα στοχεύει στον ερεθισμό των ενοχών μου. Πρακτική που φανατικά ακολουθούσες για να με κρατάς δίπλα σου σαν άλλη μαριονέτα. Για να εκλογικεύεις τα παράλογα και να με πείθεις για αυτό.

Τόσο καιρό παρακολουθούσα ανήμπορη την ύπαρξή μου να μαραζώνει σε ένα τρελό ανοσιούργημα. Είχα παραλύσει και το ατένιζα σα να μη με αφορούσε. Έπειθα τον εαυτό μου να πιστεύει τα ψέματά σου, να δέχεται την αισχρή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Θεωρούσα τον εαυτό μου πλεονέκτη όταν αξίωνε τα αυτονόητα. Προσπερνούσα τα κακόβουλα σχόλιά σου και τις υπόγειες αιχμές σου που με υποτιμούσαν θρασύδειλα. Έκανα τα πάντα για να μη σε χάσω, γιατί η συνήθεια βλέπεις μεταμορφώνει ακόμα και τη ζωή σε θάνατο.

Και να που τώρα θέλω μόνο να σε χάσω. Μάλλον γιατί μόνο τότε θα βρω εμένα. Θέλω να ξεκολλήσω από το μοτίβο μιας κατ' εικόνα ζωής που εσύ σχεδίασες για εμένα και το αποδεχόμουν σιωπηλά.

Και να που αυτό το αινιγματικά όμορφο κυριακάτικο πρωινό σε βλέπω να αναλώνεσαι σε μία υπερπροσπάθεια να μου αλλάξεις  γνώμη. Μέσα σου τρέφεις τη σατανική βεβαιότητα ότι είμαι τιθασεύσιμη λεία και ότι απλώς απολαμβάνω την αναμενόμενη αντιστροφή των ρόλων. Δε διανοείσαι να ηττηθείς σε κανένα παιχνίδι, πόσο μάλλον σε αυτό, που τροφοδοτεί πλουσιοπάροχα τον εγωκεντρισμό σου.

Όταν καταλαβαίνεις ότι η άρνησή μου είναι αμετάκλητη, τα προσωπεία της ευγένειας εκπίπτουν μεμιάς. Αρχίζουν τα κατηγορητήρια και οι ετυμηγορίες, που με εξουσία δικαστού ανακοινώνεις. Λόγια βάρβαρα και με θυμό ειπωμένα, για το πόσο μονόπλευρη και πόσο αχάριστη είμαι, πόσο αλαζονικά κομπλεξική. Μια σκέτη απογοήτευση είμαι, πολύ λίγη τελικά, αυτή η τελική ετυμηγορία.

Χωρισμός ίσον άρνηση επιλογής, αποποίηση συνήθειας. Μου πήρε πολύ χρόνο να αποδεχθώ ότι μοιράστηκα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου με μία επιλογή άστοχη, που την μετέτρεπε σε αλληγορικό θάνατο. Θέλω την ελευθερία μου όμως, να θυμηθώ όσα έχασα, όσα ξέχασα και με έκαναν να νιώθω ζωντανή.

Σε αφήνω με όψη αλλοιωμένη να κοιτάς στο κενό. Ακόμα δε μπορείς να χωνέψεις την αιφνίδια απόφασή μου, και ας διατείνεσαι ότι αποδείχθηκα λίγη. Πίστευες ότι θα γερνούσα κοντά σου αλλά αν έμενα θα πέθαινα κοντά σου. Μέρα με τη μέρα και πιο πολύ, χωρίς ψυχή, χωρίς ''Εγώ'', μόνο με ένα ''Εμείς'' από εσένα σχεδιασμένο. Όπου εσύ θα με έσερνες στα μονοπάτια σου χωρίς καν να με ρωτήσεις αν αυτό επιθυμώ.

Περπατώ γοργά, χωρίς ένοχη ανακούφιση. Με ανακούφιση μόνο. Σα να ξαναγεννιέμαι και όλα εκκινούν από το μηδέν. Η ανελευθερία σε μία σχέση είναι εξόντωση ενώ η ανελευθερία στη μοναξιά κίνητρο είναι και πρόκληση. Και καθώς ο καιρός αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη, έτσι κι εγώ θέλω να γεμίσω αλλαγές και εξελίξεις, μέσα σε μια ανέλπιστη ελευθερία. Μετά από όλα αυτά, είναι έγκλημα η προσμονή της αλλαγής από κάποια λυτρωτική δύναμη. Γιατί είμαι η μόνη ικανή να φέρω την αλλαγή μέσα μου και γύρω μου και παντού. Αρκεί να το θελω.

Δυνατά και Αδύνατα

Η  ψυχική δύναμη. Ζητούμενο υψηλό πάντα και ποθος ευσεβής, γλιστράει δίπλα μου, άπιαστη, μεταμορφώνεται γοργά, μαγεύει και μαγεύεται. Εξαντλείται μέσα στην πυρετώδη έξαψη των έκρυθμων πρωινών
, ανιχνεύεται ανύποπτα, θαυματουργεί όταν όλα γύρω καταρρέουν.

Συνάντησα ανθρώπους που καταπόντιζαν μεμιάς κάθε απόθεμα ψυχικής δύναμης που διέθετα- ή έστω εκεί κατέτειναν. Δεν την είχα διασφαλίσει, δεν την είχα σφραγίσει για να μην αφηνεται έκθετη σε εισβολείς τιποτένιους και ανασφαλή αρπακτικά. Έρμαιο της δικής τους ανασφάλειας, έβλεπα τη δική μου έλλειψη πεποίθησης να διογκώνεται, να με απορροφά ολόκληρο. Γιατί πίστευα την τυχάρπαστη κρίση τους με αφέλεια νηπίου, ομοίως και το ευμετάβολο αυτής. Περνούσα νύχτες αναλογιζόμενος γιατί η πίστη μου έτεινε προς το μηδέν. Μήπως επειδή η ανασφάλειά μου έτεινε προς το άπειρο;

Σε άλλες, πάλι, συναντήσεις, σε εκείνα τα απίθανα σταυροδρόμια όπου εναρμονίζονται βλέμματα και βήματα και επιθυμίες, η ψυχική δύναμη αποθεωνόταν. Την έτρεφαν οι καρποί ζωογόνων συγκερασμών, συναισθημάτων έντονων, σχεδόν τραυματικών. Από εκείνα που η κοινωνία σε εκπαιδεύει να απορρίπτεις ως απότοκο νεφελοβασίας. Τότε αποδεικνυόταν ότι μπορούσα να υπερβώ τον μικρό εαυτό μου, να μεγαλουργήσω, να κάνω τα αδύνατα, δυνατά. Η δύναμη με καθοδηγούσε ολόφωτη, μια αίσθηση ευφορίας σκόρπιζε παντού ελπίδα, φώναζε ότι τα επικείμενα δε μπορεί παρά να είναι Θαύματα.

Η ψυχική δύναμη πολλαπλασιάζεται όταν δεν πασχίζεις να τη βρεις έξω από εσένα. Ανθεκτική είναι μόνο όταν πηγάζει από εσώτερες διεργασίες. Αντιδρά αλλεργικά σε έξωθεν επικυρώσεις ή αμφισβητήσεις. Γιατί είναι προϊόν τραχιάς μαθητείας, οδύνης αλλά και εξάσκησης. Εξάσκησης στη μικρότητα της φύσης, στα επονείδιστα παράγωγά της. Όμως τι αξία θα είχε η κορυφή αν δεν είχες πρώτα γευτεί τον πυθμένα;Απύθμενη είναι η ψυχική δύναμη μόνο όταν αντέχει τον πυθμένα.
Γιατί ξέρει ότι είναι προσωρινή συνθήκη, αναγκαία για την ενεργοποίηση της αφύπνισης και τη διεκδίκηση της κορυφής.

Έπαψα να γυρεύω σε λάθος μέρη την πολυπόθητη δύναμή μου όταν την έχασα εντελώς. Άρχισα να ψάχνω μέσα μου, και ας είχε μετατραπεί το μέσα μου σε χάος από τη μακρόσυρτη λήθη. Οι φόβοι μου νεκρώνονταν, όπως και οι αυταπάτες που οι ανώφελοι συναγελασμοί καλλιεργούσαν. Είδα μέσα μου το σκοτάδι αλλά και το φως. Την ικανότητά μου να επιλέγω, όχι να αφήνω τους άλλους να επιλέγουν για εμένα κατά βούληση. Να αυτοπροσδιορίζομαι αντί να με ορίζουν μεροληπτικά οι άλλοι. Γιατί όσο χρόνο έχω να με μάθω και να με καταλάβω, θέλω να τον αδράξω και να το κάνω μόνος μου, όχι στηριζόμενος σε ξένες αντανακλάσεις.
Τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν αναγνωρίζουμε με δύναμη τις αδυναμίες μας.
Όλα είναι τότε  δυνατά και παντοδύναμα.

Α-νικη-τος

Είσοδος Καλοκαιριού αλλά στον ορίζοντα μία ομιχλώδης αμφιβολία. Ζευγάρια από ποθητές νίκες, δρόμοι όλο προσκόμματα, στοιχήματα και προκλήσεις, όλα σε εναγκαλισμό μέσα στο μισοσκόταδο.
Μία δροσιά επίμονη, ευεργετική. Σαν γενναιόδωρη ελπίδα σε απέραντο Χάος.
Κάθε προσπάθεια φιγουράρει άγαρμπα, χαμηλώνει το βλέμμα καθώς στηλιτεύεται από το αποτέλεσμα.
Έμαθα ότι η ζωή αξίζει μόνο όταν οδεύει προς μία τρανή Νίκη.

Έτρεμα τις ήττες σαν μικρό παιδί, η ύπαρξή μου βούλιαζε σε ένα απύθμενο παράπονο, με μομφές και γκροτέσκα λάθη, υπογραμμισμένα. Δεν ησυχάζω, από το ταβάνι προσγειώνονται αμαρτήματα αδιανόητα και φραγμοί προς το ποθούμενο αποτέλεσμα.

Η πορεία βασανιστική, γεμάτη από το άγχος που γεννά η ανάγκη για αέναη επιβεβαίωση. Όσο τροφοδοτείται, τόσο λιμοκτονεί η αυθεντικότητα. Και αν πλησίαζα κάθε φορά σε ένα τέρμα θρυλικό, γιατί ένιωθα έρημος και ηττημένος; Ξενυχτούσα πάνω από θορυβώδεις εμμονές. Ποτέ και τίποτα δε θα ήταν αρκετό. Πάντα λίγος, χωρίς κάτι εντυπωσιακό να επιδείξω, χωρίς ένα μεγάλο επίτευγμα να συνοδεύει το όνομά μου. Η ανωνυμία μου με εξόργιζε αντί να με καθησυχάζει. Πάσχιζα κάθε νύχτα να καταλάβω πότε έχασα ολοκληρωτικά το δρόμο. Μήπως ήταν όταν το βλέμμα μου καθηλώθηκε στη θελκτική Νίκη και έπαψα να βλέπω όλες τις γητειές της διαδρομής;

Άνθρωπος χωρίς δύναμη για την ήττα είναι κατ' επίφαση νικητής. Στο πανηγυρι από επιτεύξεις των γύρω μου, που έμοιαζαν να είναι παρατεταγμένοι σε ένα προνομιακό στρατόπεδο, κλεινόμουν στον εαυτό μου και τον κατηγορούσα για μετριότητα. Ένιωθα πως δικαιούμαι να με υποβιβάζω, να διατηρώ την πίστη σε εμένα ελλειπτική. Το αποτέλεσμα με δικαίωνε, γιατί το αποτέλεσμα με άφηνε πάντα κάθιδρο, μακριά από την απρόσιτη Νίκη στην οποία στόχευα. Πάντα ενάντιο στις προσδοκίες και τις επιθυμίες μου, και εγώ παίκτης σε ένα παιχνίδι στο οποίο ήμουν εξαρχής χαμένος.

Ποιος είναι τελικά ο νικητής και ποιος ο ηττημένος; Οι ήττες μου ήταν η αφετηρία για νίκες που ήμουν ανίκανος ακόμα και να διανοηθώ. Μία μεγάλη, αληθινή Νίκη, έρχεται στην πορεία, ακριβώς επειδή αφήνεσαι στο ταξίδι χωρίς να την προσμένεις. Οι στόχοι είναι για τους κοντόφθαλμους και συνήθως η διαδρομή κρύβει εκείνη τη σπάνια μαγεία του  επαναπροσδιορισμού της ματιάς, εκείνη που κάνει τη νίκη ήττα, και το αντίστροφο.

Η μεγαλύτερη Νίκη είναι εκείνη που ακόμα δε γνωρίζω. Τη νιώθω αμυδρά κάθε φορά που ο εαυτός μου ξαποσταίνει από τις άμυνες και μου ψιθυρίζει λόγια που με ξαφνιάζουν. Μέσα από το δροσερό αεράκι του Ιουνίου και την κραταιά ελπίδα, τα βουρκωμένα βλέμματα και την εγκατάλειψη των αυτοσκοπών. Μα και μέσα από την πορεία που απλώνεται μακρά μπροστά μου.
Τα αναπάντεχά της δεν τα αφήνω για καμία Νίκη..γιατί μόνο αυτά θα με οδηγήσουν στη δική μου..