Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Όνειρα

Στη μέση της νύχτας, ξύπνησε έντρομη, παραπατώντας ακόμα στους δρόμους ενός ονείρου εφιαλτικά επαναλαμβανόμενου. Εκείνη με ένα λευκό φόρεμα και κοντά μαλλιά, με πρόσωπο γερασμένο, κάτισχνη, αφυδατωμένη. Σκοτάδι παντού , περπατά αποκαμωμένη, με αίσθημα δέους. Ξαφνικά, μια πυρκαγιά την ακινητοποιεί, η αίσθηση παράλυσης της προκαλεί απόγνωση.

Μα και στην καθημερινή της ζωή, έτσι ήταν. Η αιωνίως κυνηγημένη. Η καταδιωκόμενη από κάθε λογής μυστήριες δυνάμεις και ανθρώπους καταπιεστικούς, που της ρουφούσαν το αίμα αργά, με την επίφαση ενός ακίνδυνου συναγελασμού. Με έμμεσους τρόπους πλην όμως όχι πάντοτε κομψούς και ραφιναρισμένους, της σπαταλούσαν ενέργεια, ουσία και ψυχή. Αναρωτιόταν μετά απονήρευτη γιατί μετά από κάθε συνάντηση  αισθανόταν διαλυμένη. Μέσα από τη διαρκή προβολή σε εκείνη όλων των ανασφαλειών τους, αυτοί οι άνθρωποι εκμεταλλεύονταν το πρόσφορο έδαφος που τους παρείχε για την πλήρη της εκμετάλλευση εξαντλώντας και την τελευταία ρανίδα ευδιαθεσίας της. Χωρίς να έχει περιχαρακώσει τον προσωπικό της χώρο, δεχόταν συνεχώς νομιμοποιημένες και αναπόδραστες εισβολές.

Ενώ εκείνη φύλαγε την πιο καλά σμιλεμένη συμβουλή για την κάθε περίσταση και την έδινε απλόχερα σε όποιον την είχε ανάγκη, όταν η ίδια αντιμετώπιζε ένα ζήτημα(ούτε καν πρόβλημα, έναν απλό προβληματισμό), ερχόταν αντιμέτωπη με την περιφρόνηση και την υποτίμηση των υποτιθέμενων συνομιλητών της που μονολογούσαν για τα διογκωμένα, ανυπέρβλητα δράματά τους.
Φύσει διακριτική, προτιμούσε να σωπαίνει παρά να σκοτίζει τους άλλους με θέματα που όντως δεν έμοιαζαν τόσο σπουδαία. Είχε το ρόλο της δυναμικής συμβουλάτορος που δε μαστιζόταν από προσωπικές έγνοιες. Δεν είχε το δικαίωμα να καταλύει το μονοπώλιο της συζήτησης, το οποίο σατραπικά ανήκε σε άλλους.

Το υποσυνείδητό της όμως  εναντιωνόταν σε όλη αυτή την...πειθήνια δουλοπρέπεια. Έτσι, φρόντιζε με όνειρα πότε ιλιγγιώδη και πότε αποτρόπαια, να της υπενθυμίζει παραμελημένες πλευρές της ύπαρξης. Το πρόταγμα μιας και μόνο πτυχής της ανθρώπινης φύσης θεριεύει τα υπόλοιπα που βρίσκονται σε μια επικίνδυνη νάρκη, έτοιμα να ξυπνήσουν από το πουθενά διεκδικώντας χειμαρρωδώς το χαμένο έδαφος. Ψήγματα θυμού πολλαπλασιάζονταν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, και όσο συσσωρεύονταν, άλλο τόσο ενδυναμώνονταν.

Ως πότε θα ήταν κομπάρσος στη ζωή της παρακολουθώντας μια ορδή από κομπορρήμονες φαρισαίους να πρωταγωνιστούν ατάλαντα; Χωρίς να το καταλάβει, είχε μετατραπεί σε σκιά του εαυτού της. Ασήμαντη, ευάλωτη, άδεια.
Έπρεπε να έρθουν τα όνειρα να γίνουν δείκτες καταπίεσης και αιχμαλωσίας. Ήταν πια αδύνατο ακόμα και να κοιμηθεί. Αναπότρεπτες εικόνες, φρικιαστικές, γεμάτες συμβολισμούς όλο έρεβος και γρίφους δαιμόνιους. Όλα αυτά μαρτυρούσαν αμάχητα τον εσωτερικό της βρασμό και ας φάνταζε εξωτερικά υπόδειγμα νηφαλιότητας και ισορροπίας.

Κυνηγημένη ναι, αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό. Από κατακερματισμένα του στοιχεία που ,υποστατά, δε μπορούσαν να δεχτούν την ολοσχερή τους νέκρωση.Όσο η ίδια αντιμετώπιζε τον εαυτό της ως δευτεραγωνιστή, πώς γινόταν οι άλλοι να της απονείμουν πρωταγωνιστικό ρόλο; Kαι όση ασφάλεια και να ένιωθε στα παρασκήνια, έρχονταν στιγμές που ήθελε να φωνάξει, να ακουστεί, να προβληθεί.
Αυτές της τις ενδόμυχες τάσεις τόσο καιρό τις παραγκώνιζε.
Ανελεύθερη πια, περίμενε να αποκωδικοποιήσει τα σιβυλλικά μηνύματα των ονείρων για να προσεγγίσει την αβυσσαλέα σημασία της πραγματικότητας.

Χαμένη, με προπομπές του υποσυνειδήτου να την προσανατολίζουν ή να θολώνουν ακόμα πιο πολύ το τοπίο, παρακολουθούσε τη ζωή της να χάνεται σε ατέρμονες αναλύσεις για τη ζωή των άλλων, μέσα σε ευτελείς μιμήσεις και φανταχτερές επιθυμίες που δε μπορούσε στο ελάχιστο να συμμεριστεί.
Και το χειρότερο ήταν ότι ούτε στά όνειρά της μπορούσε να είναι ευτυχισμένη...ακολουθούσαν και αυτά, αρμονικά, την εφιαλτική διάσταση της πραγματικότητας...

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Πικρία

Σε κάτι πληγές κακοφορμισμένες βασιλεύουν οι πιο οδυνηρές του αλήθειες.
Εκεί που τα προσωπεία έδιναν και έπαιρναν και στο τέλος νόμιζε πως και το δικό του πρόσωπο κάλυπτε μια θρασύδειλη μάσκα.
Δεν υπάρχει πιο ειρωνική μορφή δυστυχίας από την ψευδαίσθηση της ευτυχίας.
Από το να οικοδομείται η ευτυχία σε σωρεία ψευδαισθήσεων και, έτσι απατηλή, να εδραιώνεται.
Είχε πάρει απόφαση ότι δε μπορούσε να συνεχίζει τη ζωή του βασιζόμενος σε μια αδιάπτωτη δυσπιστία, αμφισβητώντας κίνητρα ή διακρίνοντας κάτι ύποπτο πίσω από τα καλοβαλμένα χαμόγελα.
Και όμως, έπεσε έξω. Και στον έρωτα, και στη φιλία.
Είναι βέβαιος ότι το τελευταίο πονάει περισσότερο, έκπληκτος πια το διαπιστώνει.
Η απομυθοποίηση προσώπων και καταστάσεων απαιτεί τόνους αυτοπειθαρχίας και αυθυποβολής.
Μια ελκτική δύναμη να σε σπρώχνει μπροστά, γιατί πίσω συμπυκνώνεται οδύνη και απογοήτευση.
Δε θέλησε να προβεί σε άχαρα ξεκαθαρίσματα. Στο πού, πώς, πότε, γιατί.
Μόνο βόλτες έκανε κάθε απόγευμα και μέσα στο συρφετό του κόσμου ανίχνευε λίγη ηρεμία, με τους ίδιους συνειρμούς πάντοτε να τον κεντρίζουν, να διαγράφουν το δικό τους κύκλο, κάθε απόγευμα εκεί.

Δε θέλει να καταλάβει τις προαιρέσεις και να αναπαράγει αιματηρές εικασίες σαν μαζοχιστής σκηνοθέτης του δράματός του. Ούτε νιώθει την εξαπάτηση του θύματος που προδομένο θρηνεί τους απολωλότες.
Θύμα γίνεται κανείς μόνο συναινέσει του. Σε αυτό το σύμπαν πάντα θα υπάρχει χώρος για προδοσία, πρέπει να είναι ευγνώμων που το αντιλήφθηκε έστω και τώρα.

Το μόνο που του έχει απομείνει, είναι να  λυπάται αυτούς τους ανθρώπους που εκουσίως υποβιβάζουν τη ζωή και την ύπαρξή τους σε ένα ψέμα λόγω τερατώδους ανασφάλειας και εσώτερου χάους. Η πικρία μπορεί να μην είναι καλοδεχούμενη αλλά είναι ιάσιμη, πάντα ο χρόνος τη θεραπεύει, όσο ισχυρή και ανυποχώρητη και να φαίνεται.

Μερικές φορές η απώλεια συμβολίζει τη χειραφέτηση, και τότε είναι που προοιωνίζει τη γενικότερη αποστροφή προς πάσης φύσεως προσωπεία.
Πλεόν, τα διακρίνει από χιλιόμετρα και τα αποφεύγει επιδεικτικά.
Το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να μην προδώσει τον εαυτό του...
Όσο για την εκδίκηση, αυτή είναι για τους μικρόψυχους και συνήθως βλάπτει περισσότερο αυτόν που εκδικείται. Για να το κάνει, σημαίνει ότι δεν έχει κάνει εκεχειρία με τα παρελθόντα, και έτσι τους επιτρέπει να λεηλατούν τα παρόντα. Υπερεκτιμώντας σκηνικά του χθες που προκάλεσαν πόνο, διαωνίζει τον πόνο.
Μια μέρα μετά από καιρό, είδε από μακριά τον παλιό του '' φίλο''. Ευτυχώς υπήρχε κατοχυρωμένη η απόσταση ασφαλείας. Δεν ένιωσε την παραμικρή ταραχή, μόνο ότι ήταν ένας άγνωστος. Σα να μην υπήρξε στη ζωή του ποτέ, σαν κάποια δύναμη να τον απέδιωξε. Και όλα τα στιγμιότυπα που έζησαν, έμοιαζαν σκουριασμένα, σαν κακοστημένη φάρσα, σαν ένα ανέκδοτο άνοστο που ξέχασε ένα λεπτό αφού το άκουσε.
Τότε κατάλαβε ότι υπάρχουν άνθρωποι που σου κληροδοτούν αναμνήσεις και κάποιοι που σε παρακινούν σε έναν απίστευτο λήθαργο. Γιατι έτσι περαστικοί από τη ζωή σου, δε σε άφησαν ούτε το πρόσωπό τους να δεις. Δε σου άφησαν τίποτα.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Ασυμβίβαστα

Δεν ήθελε και γερή παρατηρητικότητα για να αντιληφθώ ότι ήταν στις κλειστές της.
Έλεγε καιρό τώρα πως θέλει από την αρχή να ξεκινήσει, να ζει άμοιρη παρελθόντος.
''Ματαιοπονία'' σκεφτόμουν  και φρόντιζα οι σκέψεις μου να παραμείνουν κρυφές.
Είναι ζόρικο να κουβαλάει κανείς τα στίγματα της διαφορετικότητάς του.
Όσο τον ανταμείβουν, άλλο τόσο τον χρεώνουν. Εξαντλητικά.

Είναι και αυτή η εποχή που αδίστακτα ληστεύει τα όνειρα, και αυτή η κοινωνία που επικρίνει ο,τιδήποτε λοξοδρομεί και παρεκκλίνει από την προσχεδιασμένη, συμβατική εικόνα.
Συμβιβασμός είναι η αποδοχή μιας λύσης που οδηγεί στην επιβίωση την ίδια στιγμή που υπάρχει εναλλακτική επιλογή η οποία μπορεί να επιφέρει την ευτυχία. Είναι συμπόρευση με όσα το κοινωνικό σύνολο αποθεώνει ως τα δέοντα και προσήκοντα, όλα εκείνα που κατά μία φρικαλέα γενίκευση καθιστούν έναν άνθρωπο περήφανο, συνετό, ευτυχή...ως έχοντα εκπληρώσει τον προορισμό του.

Το έλεγε καιρό τώρα μα δεν της έδινα σημασία. Πώς να την πιστέψω όταν τα πέντε τελευταία χρόνια αναλωνόταν στην κατάστρωση αποδράσεων που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν;
Πάντα κάτι την έπνιγε αλλά ήταν δειλή για να αποφασίσει να γλιτώσει από την ανυπόφορη ασφυξία.

Υπέθεσα λοιπόν ότι ήταν μία ακόμα κρίση υπαρξιακή κατά την οποία πάλευε με σκόρπιες και ασύμφορες συνειδητοποιήσεις, βάσει των οποίων η ζωή της ήταν ένα απίθανο λάθος.
Λάθος μέρος, λάθος άνθρωποι, λάθος δουλειά, λάθος δρόμοι.
Κάπου είχα αρχίσει να τη θεωρώ ονειροπαρμένη, αλλόκοσμη, αιθεροβάμονα.
Αντί να πολεμήσει την αντιξοότητα των συνθηκών, ήταν μονίμως προβληματισμένη και σε συνεχή αναμονή ενός θαύματος που θα την έθετε στην πολυπόθητη, εναλλακτική τροχιά.

Ήταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα του Σεπτέμβρη, από εκείνα που ο χρόνος σε γυρνάει πίσω και το απολαμβάνεις, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα τα αιφνιδιαστικά νέα.
Από τον Αύγουστο που είχα να τη δω, πρόλαβε να παρατήσει τη δουλειά της στην εταιρία και να εγκατασταθεί μόνιμα στη Σέριφο.
'' Δεν είμαστε καλά !'' της είπα εμβρόντητος.
''Και τώρα τι θα κάνεις΄''; τη ρώτησα με ζωηρή περιέργεια.
Η απάθεια της φωνής της με ξένιζε ακόμα πιο έντονα.

Δεν ήξερε τι θα κάνει, και για την ακρίβεια αυτό ήταν που της έδινε δύναμη. Μπορεί να δούλευε ακόμα και στο μικρό φούρνο πιο κάτω για λίγο καιρό, μέχρι να καταφέρει να ανοίξει το δικό της μαγαζί με χειροποίητα κοσμήματα και παραμυθένια μικροαντικείμενα.
'' Πάντα ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω. Απλώς δεν είχα τα κότσια να το αποδεχτώ'' μου είπε με έστειλε αδιάβαστο, ενώ διάβαζα εμμονικά οικονομικές αναλύσεις και δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον μιας χώρας σε πλήρη αποδιοργάνωση.

Πάνε πέντε χρόνια από τότε αλλά η εικόνα της έρχεται στο νου μου συχνά, σε ώρες ανύποπτες.
Σε κάθε κοπιώδη απόπειρα να ισορροπήσω σε μια πληθώρα καθηκόντων, κάθιδρος, με τίποτα δικό μου πια, με τίποτα εναλλακτικό.
Μέσα σε στοίβες από χαρτιά, προθεσμίες που τρέχουν και αλαφιασμένες φιλοδοξίες, ξεχνάω ότι κάπου υπάρχει και ο δικός μου εναλλακτικός δρόμος. Κι έρχεται η εικόνα της να μου υπενθυμίσει ότι δεν είμαι αρκετά γενναίος για να αποδομήσω το συμβιβασμό μου.

Κάπου ο κυνισμός στήνει εμπόδια εκθειάζοντας το κοινωνικά αποδεκτό και καθιερωμένο.
Πόσοι όμως γύρω μας δεν ακολουθούν μια ζωή συμβατική που τους μεταλλάσσει σε τραγικές φιγούρες, σε ένα σκανδαλιστικό κυνήγι της ευτυχίας μέσα από την κοινωνική άνοδο και την υλιστική κυριαρχία; Και όσα και να έχεις, όσα προσποιητα ''μπράβο'' και αν σε περικυκλώνουν, εκείνη η φωνή μέσα σου δε θα ησυχάζει.

Γιατί αλλού είναι η φύση σου, αλλού η ευτυχία σου αλλά νιώθεις πως είναι αργά για ανατροπές.

Πώς να ζεις χωρίς δόξες και τιμές, με λίγα και εκλεκτά, όταν νοηματοδοτείσαι εθιστικά από τον κοινωνικό έπαινο;
O συμβιβασμός γιορτάζει εκεί που η βούληση αποδυναμώνεται.
Η εικόνα  της ασυμβίβαστης αυτής κοπέλας με στοιχειώνει ακόμα και σήμερα. Θυμώνω με εμένα για αυτό, και που τη ζηλεύω παράφορα. Γιατί τελικά είχε την δυναμική του Απόλυτου...και μόνο με αυτή η ζωή πηγαίνει πέρα από τη σκέτη επιβίωση..

Υποκρισία

Περπατούσε σκυφτός, με εκείνα τα μαύρα ρούχα, σημάδι κατήφειας.
Η ύπαρξή του διακήρυττε ολάκερη τη σκυθρωπή του διάθεση, σα να στεκόταν μακριά από όλα, κυρίως από τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν του έμεινε άλλη επιλογή από το κρυφτό.
Όταν χαράζει, ανταμώνει με τον εαυτό του και του μοιάζει αποκρουστικός. Επαίσχυντα συναισθήματα τον ζώνουν αλλά το σφάλμα είναι πια μη αναστρέψιμο.
Με το να υποκρίνεται, έμενε ανέπαφο το κομμάτι του εαυτού του που ήταν πιο ευάλωτο- ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.
Νύχτες αιωνόβιες, με φιλέκδικη αγωνία να παρεισφρύει στις κάμαρες της συνείδησης, εκεί που με μαεστρία οικοδομούσε ψεύδη και εικόνες δανεισμένες από έναν Άλλο.
Αυτόν που έπλασε ούτε ο ίδιος αναγνωρίζει.
Μια φιγούρα αλλοιωμένη από την ανησυχία, χωρίς νεύρο, κέφι, μεράκι, πάθος, επιθυμίες.
Μα όσο και αν οι επιθυμίες εξάπτουν την ψυχή, άλλο τόσο τη ζωοδοτούν. Δεν το ήξερε;
Μάλλον το ξέχασε.
Τουλάχιστον έτσι νιώθει ασφαλής, μη εκτεθειμένος. Αυτό το αφόρητο κλισέ'' να είσαι ο εαυτός σου'', το μισούσε με όλο του την ψυχή. Ποιος είναι ο εαυτός του;
Κάθε φορά που τον αναζητούσε με προσδοκία όλο αφέλεια, εκείνος έτρεχε σαν καταδιωκόμενος από τρομερές δυνάμεις.
Ζει μέσα στην ψυχή ενός Άλλου, στο δικό του κορμί που επανίσταται αλλά κάνει πως δεν το ακούει.
Είναι αργά, όλοι γύρω του μοιάζουν συνομώτες σε έναν γαλαξία ολοδικό τους.
Κι εκείνος χάνεται σε βόλτες μοναχικές που χλευάζουν τη θαλπωρή της συντροφιάς, όλο ματιές κλεφτές σε όσα τον περιβάλλουν, δε μπορεί να τα νιώσει, ούτε και να τα οικειοποιηθεί.
Η αποξένωση είναι επιλογή αυστηρώς προσωπική, όχι γέννημα της συγκυρίας.
Όταν όλα σε προσπερνούν, και εσύ χαίρεσαι αντί να απελπίζεσαι.
Το να βυθίζεσαι στην τρομακτική ουδετερότητα των συναισθημάτων.
Φοβούμενος την απόρριψη, άρχισε να υποκρίνεται. Από τότε τη φοβάται ακόμα πιο πολύ γιατί πρώτος ο ίδιος απέρριψε τον εαυτό του αποφασίζοντας να υποδυθεί κάποιον άλλο.Και όταν πέφτει η αυλαία, καλείται να πληρώσει το τίμημα της απόρριψης ενώ χάνεται σε δανεικά στοιχεία που εισβάλλουν μέσα του και τον παραποιούν, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αν αποδεχτεί την κρυμμένη του ταυτότητα δε θα λογαριάζει καμιά έξωθεν απόρριψη.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να επιταχυνθεί η φθορά από την υποκρισία.
Μήπως επειδή είναι μια εκούσια καταστροφή της ουσίας, με όλα τα βάσανα και τις χάρες της;
Μια υποδούλωση της ψυχής που δε δύναται να αξιώσει ελευθερία;
Ψυχή σε κελί, ερμητικά κλειδωμένη, διαστρεβλωμένη, μανιασμένη.
Είναι όντως αργά...

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Πίστη

Σε ποιο Θεό να πιστέψει τώρα που όλα έμοιαζαν να κατεδαφίζονται με ταχύτητα φωτός;
Είναι κάποιες στιγμές που η πίστη λιποτακτεί και εκείνη, ασύλληπτα αδύναμη, παρατηρεί την ύπαρξή της να συρρικνώνεται, ανήμπορη ακόμα και για το πιο μικρό.
Δεν κατάλαβε πότε ή πώς η ψυχή της άρχισε να κυβερνάται από φόβους. Φόβους γιγαντιαίους, πελώριους, ολοκληρωτικούς.Άδειασε από εκείνη την αίσθηση που κάποτε τη μπόλιαζε με αυτοπεποίθηση ότι δύναται να μεταβάλλει το ρου των πραγμάτων και να επιβληθεί στην άτεγκτη παγίωσή τους. Να ανυψώσει τη βούλησή της σε κατευθυντήρια δύναμη, να την αφουγκρασθεί, έστω και για αλλαγή.
Φόβοι για ο,τι μπορεί να ξεφύγει από την ψυχαναγκαστική της τάση να ελέγχει τα πάντα, να αισθάνεται ασφαλής, να μεγαλουργεί πάντα υπό τη σκέπη ενός καταφυγίου. Φόβοι για φαινόμενα φυσικά, για την τροπή των σχέσεων, τη δουλειά της, το αν είναι στο δρόμο που της ταιριάζει ή χάνεται σε μια άστοχη επιλογή που θα αντιληφθεί άκαιρα.
Με τα χρόνια, οι φόβοι όρθωσαν ανάστημα , σχεδόν την υποδούλωσαν.
Πίσω από όλους αυτούς, κρύβεται ο φόβος για το θάνατο. Για τη φθορά, τον εκφυλισμό, τη διάβρωση πραγμάτων και προσώπων λατρεμένων, για την αλλοίωση της σωματικής ακμης και την τρομερή παραμόρφωση της  Ψυχής που μοιάζει χαμένη στο ίδιο της το χάος.
Ατην αντίπερα όχθη, ο Χρόνος την κοιτάζει αγέρωχα. Η ματιά του σταθερή, σαν άλλο αξίωμα. Σα να της λέει πως ό,τι και να κάνει, δεν μπορεί να πολεμήσει μαζί του. Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη, και μέσα από τη διφυή της υπόσταση, φέρνει το θάνατο ταυτόχρονα με τη γέννηση. Το αν εκείνη δυσκολεύεται τόσο να αποσχιστεί από τα οικεία, είναι δικό της ζήτημα. Αυτό το βλέμμα της υπενθυμίζει τη μοναδικότητα της στιγμής και πόση δύναμη μπορεί να χωρέσει σε μια αμελητέα υποδιαίρεση του χρόνου. Πως, αυτό που είναι τώρα, την επόμενη στιγμή δε θα υπάρχει γιατί η στιγμή θα το έχει μετουσιώσει σε κάτι νέο.
Και ενώ όλα αυτά δε μπορεί να τα εμποδίσει η ίδια, μαίνεται μέσα της μια λυσσαλέα αγανάκτηση.
Δεν πιστεύει σε τίποτα γιατί δεν πιστεύει στην ίδια, και δεν πιστεύει στην ίδια γιατί δεν πιστεύει σε τίποτα.
Η έλλειψη πίστης ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την απόγνωση, την ίδια στιγμή που εξελίσσεται η ίδια σε στυγερό δολοφόνο της ελπίδας και της δυνατότητας προξενώντας αλλεπάλληλους θανάτους, και ας  κινείται πυροδοτούμενη από το φόβο για αυτούς.
Όμως δεν έχει νόημα η πίστη να είναι αποκύημα του φόβου γιατί τότε είναι απλώς μια προέκταση αυτού. Η πίστη δεν ερείδεται σε κίνητρα φιλαυτίας και μικρότητας αλλά είναι απότοκος εσωτερικής ισορροπίας και αυτάρκειας. Το πιο σπουδαίο επίτευγμα της ψυχής είναι και η πιο τρανή της ελπίδα.

Όλα όσα δεν καταλαβαίνει και όσα δε μπορεί να ελέγξει, πρέπει να μάθει να τα απολαμβάνει γιατί την αλλάζουν. Και αν δεν είναι η αλλαγή εχθρός του θνητού, τότε τι είναι;

Καμιά φορά οι φόβοι μας αντανακλούν τις προτεραιότητές μας στη ζωή, τον προσανατολισμό των επιθυμιών μας. Τους κουβαλάμε μέσα μας αγνοώντας ότι μπορούν από προσκόμματα της πορείας να γίνουν δρομοδείκτες. Δικοί μας είναι και εμείς τους κατευθύνουμε....εκτός αν χαθούμε, οπότε δικαίως αφηνόμαστε στο έλεός τους.

Ακόμα και αν τα πράγματα συχνά εξελίσσονται κάθε άλλο κατά το προσδοκώμενο, είναι ευεργετικά σκληραγωγικό. Ένα ράπισμα στην αλαζονεία της ύπαρξης που έχει την τάση να υπερεκτιμά τη δυναμική της.

Διασώζοντας την πίστη όταν όλα συνομωτούν για να την αποδυναμώσουν, αντικρύζουμε τους φόβους μας με άλλη ματιά, σα να αντιπροσωπεύουν αναγκαία κομμάτια από αυτό που είμαστε, σα να προλειαίνουν το έδαφος για αυτό που θα γίνουμε, μέσα από μια αδιάλειπτη δοκιμασία της αντοχής μας.

Συνεπώς, δεν πιστεύουμε για να λυτρωθούμε από το φόβο, πιστεύουμε επειδή έχουμε ήδη λυτρωθεί από την ανάγκη να τον αποδιώξουμε. Όταν καταλάβουμε ότι είναι αδύνατο να είμαστε ατρόμητοι, ίσως και να αφυπνίσουμε το μικρό ήρωα που κατοικοεδρεύει μέσα μας.

Κοιτάζει από το παράθυρο το σκοτεινό ουρανό...Ποτέ δεν έμοιαζε τόσο ελπιδοφόρος...

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Ταξίδια

Άλλο ένα ταξίδι, χαράματα όλο ζωηρά χρώματα, λιγοστές αποσκευές. Κι εκείνη η ελπίδα στο βλέμμα, η εμφορούμενη από την προσμονή της εξερεύνησης.
Ζωντανός είναι μόνο ο περιπλανώμενος, ο αιώνιος πολέμιος της καθήλωσης.
Στην απεραντοσύνη του Κόσμου φανερώνεται η ασημαντότητα της γνώσης.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι έναν τόπο ξένο, τον νιώθω αυτομάτως δικό μου και ευλογημένο.
Γιατί είναι  μακριά από την οικεία μου βοή και όσα άθελά μου ανυψώνω σε πραγματικότητα ενώ δεν είναι παρά υποκειμενικό βίωμα.

Το βλέμμα μου αντικρύζει με καθαρότητα, το σώμα μου μοιάζει ανάλαφρο, η σκέψη μου μεταμορφώνεται μαγικά..Μια αναγέννηση της ύπαρξης που μόνο με ένα ταξίδι μπορεί να συντελεστεί.

Ο παντοδύναμος φόβος μου(μέσα σε μια σωρεία από ασθενέστερους που παλεύω χρόνια τώρα) είναι να παραμείνω κολλημένη σε έναν και μόνο τόπο. Σε αυτόν που γεννήθηκα ή σε αυτόν που οι δαιμόνιες συγκυρίες της ζωής με οδήγησαν. Ανεξιχνίαστα, τη γενέτειρά μου δε μπόρεσα ποτέ να αγαπήσω...να αισθανθώ ότι ανήκω σε αυτή. Απεναντίας, μέρη που επισκέφθηκα ή έζησα μαγικές παρενθέσεις όλο φως σε αυτά, αισθάνομαι ότι απελευθερώνουν σωτήρια κομμάτια του εαυτού μου.
Έτσι λυτρώνομαι και εγώ...γίνομαι, θα τολμήσω να πω, ατρόμητη....

Είναι παράξενο πόση αυτογνωσία μπορεί να αποφέρει μια περιπλάνηση σε μέρη πρωτοϊδωμένα και άγνωστα. Μπορεί να ανασύρει πικρία ή θύμησες ενταφιασμένες, να πυροδοτήσει νοσταλγικές ροπές, να επαναπροσδιορίσει στόχους, να τίκτει θαυματουργικά καινά όνειρα ,ικανά να θεραπεύσουν τα ανίατα κενά της ύπαρξης.

Κάθε ταξίδι είναι γνωριμία με όσα μας περιβάλλουν αλλά και με όσα μέσα μας κατοικούν και τα φιλοξενούμε εν αγνοία μας. Άλλα μας σπρώχνουν να ζήσουμε και άλλα μας θανατώνουν, με τη σατανική δυναμική της αλληγορίας.
Άλλα μας οδηγούν στην αρμονία, και άλλα μας βασανίζουν και μας αναγκάζουν σε αέναη σύκρουση με το ίδιο μας το ''είναι''.

Της ψυχής η ανάσα είναι η αναζήτηση Προορισμού μέσα από μια ατελεύτητη διαδρομή.
Να αγνοείς αν και τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία αλλά αυτό να μη μειώνει τη λαχτάρα σου να το ανακαλύψεις.
Να κυνηγάς μέσα από την παλίρροια τη δική σου νηνεμία.

Γιατί όταν καταδεχτούμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν μπορούμε να αγγίξουμε απροσπέλαστες κορυφές;
Aπό το μηδέν στο Άπειρο, αυτό να είναι το ταξίδι μας.
Και μέσα από πολλές πατρίδες να βρίσκουμε διαρκώς νέα καταφύγια, νέα στοιχεία του εαυτού μας που λανθάνουν όσο ακινητοποιούμαστε, νέες προκλήσεις και θέλγητρα, αλλά και τη δύναμη να λέμε το ''αντίο'' χωρίς να υποβιβάζουμε  τη σημασία του σε λεκτική διατύπωση.
Γιατί όση ασφάλεια και αν υπάρχει στην εύρεση μιας πατρίδας, η μεγαλύτερη ασφάλεια κρύβεται στην έκθεση στον κίνδυνο, αφού η ανασφάλεια είναι το πιο δραστικο κίνητρο για να αποκρούσουμε τη στασιμότητα και να γίνουμε άξιοι για πραγματικά μεγάλα ''ταξίδια''..

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Δίκαιο

Πάντα περίμενε τη Θεία Δίκη. Με το βλέμμα στον ουρανό, τα χέρια σφιγμένα, ξωτικό περιπλανώμενο.
Εκεί που ο αιθέρας έμοιαζε να συμπυκνώνει τα πιο συναρπαστικά χρώματα και η πλάση έστηνε γιορτή, κάπως έτσι, ανύποπτα και απροσδόκητα, μια έφοδος ανέκαθεν προσδοκώμενη.
Υπηρετώντας τη δικαιοσύνη τόσα χρόνια σε ένα σύστημα που έχει εκπαιδευτεί να την καταποντίζει στο βωμό του συμφέροντος, ανθρωπάκια θλιβερά που ξέρουν να κινούν τα νήματα μέχρι εκεί που τους επιτρέπει το οπτικό τους πεδίο, την ικανοποίηση του ατομικού οφέλους.
Ο κόσμος αλαλάζει, όσο πάει και φοράει ένα μανδύα τρομολάγνο.
Δίκαιο είναι η ύπαρξη αναλογίας ανάμεσα στη δράση και στην αντίδραση, στο αίτιο και το αιτιατό, στην πράξη ή την  παράλειψη και τη συνέπεια που θα επιφέρει. Πρόκειται για τη διασφάλιση μιας ουσιαστικής αρμονίας, για την αποκατάσταση της τάξης, ηθικής, κοινωνικής, έννομης, συνειδησιακής.
Σε μία κοινωνία όπου τα εγκλήματα όχι μόνο δεν είναι διακριτά αλλά ανάγονται σε θεμιτές πράξεις ρουτίνας, για ποια δικαιοσύνη να ομιλούμε και για ποια νομοτέλεια;Οι κανόνες δικαίου εν προκειμένω αναδεικνύονται μέσα από τη διηνεκή τους καταστρατήγηση, και η ανεδαφικότητά τους καθιστά τη νομική επιστήμη μια ατέρμονη ανάλυση μουσειακών εννοιών με μηδενική πρακτική αντιστοιχία.
Αυτά σε επίπεδο τύπων και κοινωνικής οργάνωσης, αφού όταν η έννομη τάξη εδράζεται σε θεμέλια σαθρά, βασιλεύει μια μορφή ασυδοσίας και ανεξέλεγκτου, με άμεσο επακόλουθο τη διάβρωση των θεσμών, το κλυδωνισμό των αξιών και την εν γένει παρακμή και αποδυνάμωση της κοινωνικής δομής.
Και τι να πούμε για μια κοινωνία που παράγει επιστήμονες για να τους ακυρώσει και να τους αφορίσει ανευ ετέρου; Που θα φροντίσει να απομυζήσει από το υστέρημα του μέσου πολίτη εισόδημα για να κουκουλώσει αισχρά δημοσιονομικά ελλείματα;Που καλλιεργεί τεχνηέντως ένα κλίμα αβεβαιότητας και εκμηδενισμού για να παγιώνει απρόσκοπτα τα εκάστοτε εξοργιστικά μέτρα;
Όταν χρόνια τώρα, καίριες θέσεις στελεχώνονται από απαίδευτους και ημιμαθείς ''υπαλλήλους'' που τίθενται στο απυρόβλητο ως υποστηρικτές της εκάστοτε κομματικής ''ιδεολογίας'', και επιπλέον κρίνονται άξιοι για αυτοσχέδια επιδόματα, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πώς φτάσαμε στο απροχώρητο.
Όλα αυτά λειτουργούν αποτρεπτικά για ένα νέο που αναπόφευκτα τα βάζει με θεούς και δαίμονες.
Αν υπάρχει δικαιοσύνη, είναι καλά κρυμμένη.
Έφτασε σε σημείο να φθονεί τους ''καλότυχους'', αυτούς που όλα βολικά τους ήρθαν και τελικώς βολεύτηκαν κάπου και τώρα ζουν χωρίς σκοτούρες και το βάρος της αποκατάστασης.
Μέχρι που κατάλαβε ότι είναι τραγικά δυστυχισμένοι αφού εξισώνουν την ευτυχία με την εξαγορά του εύκολου δρόμου. Όποιος αποκλείει τον αγώνα από τη ζωή του είναι εξ ορισμού χαμένος.
Και όλα αυτά τα φερέφωνα με τα πρόσωπα τα ουδέτερα, κατάφεραν να κατοχυρώσουν μια θεσούλα, ένα μισθό, ένα όνομα, στο παρανοϊκό κυνήγι του θεαθήναι, όμως πέρα από αυτά, είναι οι ουσιαστικά χαμένοι γιατί δεν προσπάθησαν ποτε για τίποτα. Δε νιώθουν άξιοι για τίποτα γιατί όλα τους χαρίστηκαν. Η μαγεία της κατάκτησης είναι απερίγραπτη γιατί σημαίνει ένα βήμα παραπάνω στην αυτογνωσία. Και τι να τα κάνεις τα πλούτη και τις τιμές όταν δεν ξέρεις ούτε καν ποιος είσαι;
Πέρασαν χρόνια, την ύπαρξή του ταλάνισαν πολλές απογοητεύσεις και μια ζοφερή γεύση τον άφηνε να παραπαίει σε πελάγη μαρτυρικών αποριών....γιατί τόση αδικία;
Αυτό το τελολογικό μοντέλο λειτουργίας του κόσμου στάθηκε ανικανος να καταλάβει. Τι σκοπό ανώτερο άραγε υπηρετεί η κάθε αισχρή αδικία; Τόσο μικρός ήταν ώστε να  αδυνατεί να διακρίνει τι λανθάνει πίσω από τα φαινόμενα;
Τελικά η Θεία Δίκη ήρθε απρόσκλητη, ακριβώς τη στιγμή που έπαψε να την έχει ανάγκη και να ικετεύει να του δείξει το δρόμο. Είχε ήδη το δικό του δρομοδείκτη για να βασιστεί σε οποιαδήποτε πυξίδα. Και το πιο παράδοξο είναι ότι μπορούσε να αξιολογήσει τη σημασία της δικαίωσης.
Ένιωθε δικαιωμένος γιατί είχε ισχυροποιήσει την ιδιότυπη έννομη τάξη του την προσωπική που δε γύρευε αδέξια έξωθεν δικαιώσεις. Αφού οι κοινωνικοί νόμοι απέβαιναν ανυπόστατοι, δημιουργησε το δικό του νομικό καθεστώς, ικανό να δώσει υπόσταση στην ελευθερία του. Και εντελώς ως δια μαγείας, όλοι οι άλλοι έμοιαζαν να ακολουθούν σαν υπνωτισμένοι...
Δικαίωση είναι η συνειδητοποίηση ότι η δικαιοσύνη φωλιάζει μέσα μας, ακόμα και αν έρχεται σε ρήξη με  την κοινωνική ειρήνη. Εξάλλου, κάθε ανατροπή είναι απόρροια της αντιπαράθεσης με το κατεστημένο. Και δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή για να ανατραπεί αυτός ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε. Αν ξεκινήσει από το μηδέν, μπορεί και να βρει το δίκιο του...

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Ενηλικίωση

Κι αν δε μπορείς να κάνεις ανακωχή με το χρόνο, κάνε εκεχειρία με τις πλευρές σου εκείνες που είναι πιο επιρρεπείς στη φθορά.
Δεν είναι δυνάστης ο χρόνος, μόνο που σου θυμίζει πως, ό,τι και να κάνεις, δε μπορείς να τον ακινητοποιήσεις.
Είναι όμως έτσι;
Κάθε φορά που επιβάλλεσαι σε έναν μικρό καθημερινό θάνατο νιώθεις ότι το μόνο που νεκρώνεται είναι οι φόβοι σου.
Παράξενο αλήθεια πώς ατενίζουμε συνήθειες αγαπημένες του χθες με την υπεροπτική αίσθηση του ξεπερασμένου, ακόμα και με την θεότρελη απορία: υπήρξαμε άραγε έτσι;
Και αν ναι, ποιες δυνάμεις μας μετέπλασαν σε αυτό που τώρα είμαστε;
Δε σε τρομάζει αυτό που είσαι και ας μην το ξέρεις. Σε πανικοβάλλει αυτό που προσπαθείς να γίνεις, αυτό που θα αφεθείς να γίνεις, χωρίς τη δική σου πινελιά.
Επαναστατείς που μεγαλώνεις. Κάθε επιπλεόν χρόνος που περνάει, καθιστά την παιδικότητά σου γραφική,άξια χλευασμού.
'' Ενηλικιώσου'' μοιάζουν να σου λένε όλοι σε μια ακαταλαβίστικη διάλεκτο και με ύφος ψυχαναγκαστικό, ανθρώπου συμφιλιωμένου με τη δυσμοιρία του.
Αντιδράς αμέσως. Για κάτι τέτοιες περιστάσεις φυλάς τις γερές σου τις άμυνες, και σθεναρά αντιστέκεσαι.
Θα στέκεσαι στο σημείο από όπου όλα πανοραμικά ζητωκραυγάζουν το αντιθετικό τους κράμα και θα επιμένεις να χαμογελάς, απλώς και μόνο επειδή καμιά καταστροφή δεν είναι ικανή να σε κλονίσει.
Γιατί ο Χρόνος είναι αχανής, μπορεί να επιφέρει το θαύμα αλλά και το δράμα, τη σοφία αλλά και την απόγνωση, την κατεδάφιση αλλά και την αναγέννηση.
Κόντρα στην ενηλικίωση και τις όλο υποκρισία και σοβαροφάνεια επιταγές της, κάθε χρόνο θα μεγαλώνουν οι ελπίδες και όχι οι φόβοι σου.
Στο σύμπαν της συνειδητής ανηλικότητας βασιλεύει η Δυνατότητα.
Αυτή που συγχρονίζει τις επιθυμίες και που καθιστά αναχρονιστική την υποδούλωση σε νόρμες.
Το κατάλαβες, έστω και ετεροχρονισμένα.
Είναι πιο δύσκολο να είσαι ανήλικος σε ένα σύμπαν ορκισμένων ενηλίκων αλλά ποιος σου είπε ότι είσαι για τα εύκολα πλασμένος;
Το εναλλακτικό σου σύμπαν σε περιμένει..

Παραμυθούπολη

Κάθονται στο γνώριμο  καφέ, λαμπερές ματιές, βλέμματα άδεια από ανησυχία.
Στην Αριστοτέλους πρωταγωνιστεί ένα βαθύ μπλε χρώμα και το φεστιβάλ κινηματογράφου δίνει περαιτέρω ζωή στην ανέκαθεν σφύζουσα από ζωή πόλη. Εναλλακτικά πρόσωπα κεφάτα, συζητήσεις για δίσκους, ταινίες, στέκια, γαστριμαγικές φιληδονίες. Μια παρεξηγημένη χαλαρότητα κυριαρχεί σε κάθε γωνιά. Και οι μυρωδιές, πρώτα και πάνω από όλα...Μυρωδιές άπό μπουγάτσα ξημερώματα μετά από αβυσαλλέο ξενύχτι, από το αθάνατο τσουρέκι επί εικοσιτετραώρου βάσεως, ακόμα και από κρεατικά που τόσο αντιμάχονταν τη χορτοφαγική της επιλογή. Εκείνο το περιοδικό το ανατρεπτικό που ακόμα υπάρχει αλλά δε διαβάζει για να μη θυμάται ότι είναι μακρια από το επίκεντρο του ονείρου, πρώτα '' cool'' , μετά ''soul'', απευθείας στην ψυχή της σκιαγραφεί όσα λάτρεψε σπιθαμή προς σπιθαμή, με λέξεις και εικόνες, σμιλεμένα όλα με ανεπιτήδευτη αρτιότητα. Μαστούρωναν κάθε φορά με τη μυρωδιά του χαρτιού, πριν καν απομακρυνθούν από το περίπτερο. Μετά πήγαιναν σε μια μακροσκελή λίστα από καταφύγια για συζητήσεις που εχθρεύονταν τα ρολόγια...Εμιγκρέ, Ζώγια, Αστόρια, Θερμαϊκός, Πάστα Φλώρα. Morissey, Iggy Pop, Cat Power, ήχοι συνδεδεμένοι με μια εποχή που της έμελλε να συμβολίσει πολύ περισσότερα από το έπος της ιδανικής φοιτητικής ζωής και της συναισθηματικής ενηλικίωσης. Μια εποχή κομβική, το ακροτελευτιο στάδιο ανεμελιάς πριν έρθουν αντιμέτωποι με εξελίξεις αποκαρδιωτικές, οικονομικές καταρρεύσεις και επαναπροσδιορισμό αξιών.
Είναι που είναι αλλόκοτη η ενηλικίωση και η προσγείωση στην αναγκαιότητα του καθήκοντος, δε συνεπικουρούν στο ελάχιστο οι συγκυρίες.
Και όμως, αυτό τον τόπο τον νιώθει μέσα της άθικτο από όλες τις ισοπεδωτικές αλλαγές και αυτό το αμφιλεγόμενου αίσθημα του χρόνου που φουριόζος οικειοποιείται τη νιότη. Εικόνες που θα διασώζει στο διηνεκές, και ας την κεντρίζει καμιά φορά η συνειδητοποίηση της παρέλευσής τους.
Εκεί βρίσκει εμπνεύσεις, χρώματα, βλέμματα εκφραστικά και ζηλευτές συγκινήσεις, φίλους αθάνατους, μέρη αποθεωμένα, εκεί βρίσκει και τον εαυτό της, το κομμάτι του εκείνο που δεν πρέπει να ξεχάσει σε αυτή την καθημερινή εκποίηση της γαλήνης. Το κομμάτι του εαυτού της το πηγαίο, το τρελό, το αληθινό, το ασύγκριτα ευτυχές.
Την πλημμυρίζει η ευγνωμοσύνη απέναντι σε αυτή την παράλογη αρμονία.
Βλέπει παντού στιγμιότυπα που είναι λουσμένα από νοσταλγία..γιατί όντως ανήκουν στον αέρα μιας άλλης εποχής..και ας πέρασαν μόνο τέσεσερα χρόνια από το πέρας της...Τότε δεν υπήρχε αυτή η φουρτούνα στην ψυχή...
Είναι όμως τυχερό πλάσμα και εξακολουθεί να συναντά σπάνιους ανθρώπους, πράγμα σημαντικό, ειδικά όταν όλα πάνε κατά διαόλου. Πάντα έχει κάτι να θαυμάσει, με καποιον να μοιραστεί όσα δεν αντέχει η ύπαρξή της. Είναι περίεργο που ενώ η ζωή συνεχίζεται, και οι ονειρικές σκηνές ξεμακραίνουν αγέρωχα, εκείνη μπορεί να της ανακαλεί με αυξανόμενη γλαφυρότητα.
Σε αυτό τον κόσμο που νιώθει αλλότρια μέσα στην ίδια της την οντότητα, έχει ανάγκη από εξιδανίκευση και καταφύγια και αποδράσεις και παραμύθια.
Θα τα ξαναπούνε στην Αγία Σοφία, σα να μην πέρασε μια μέρα....

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Ανικανοποίητο

Άλλη μια μέρα, ίδια και απαράλλαχτη...Η μέρα της Μαρμότας αλλά ουδείς μαθαίνει από την αιώνια επανάληψη. Τα ίδια βήματα που την καθηλώνουν, τα ίδια πρόσωπα που της κλέβουν την πίστη στη μεταβολή, όλα την αφομοιώνουν σε  ένα αδιάφορο τοπίο.
Το Καλοκαίρι κύλησε υποτονικά, με τη γνώριμη αίσθηση ότι κάτι λείπει. Αυτό το κάτι το απροσδιόριστο που την καταδιώκει και δεν την αφήνει να αφεθεί γαλήνια στο απέριττο μιας στιγμής.
Σε αέναη εγρήγορση το μυαλό, πότε προτάσσει τη λογική, πότε τη διαίσθηση, σχοινοβατεί σε περιέργα σχοινιά και η ισορροπία άφαντη. Κατακερματισμένη σε πλειάδα σχέσεων που νόημα δε βγάζουν και που στο σύνολό τους την άφησαν να περιπλανιέται με την αίσθηση του ανικανοποίητου ακόμα πιο οξεία.
Μερικές φορές, δε μπορεί να ησυχάσει. Λόγια, κινήσεις,μετάνοιες και πάθη την κυκλώνουν από το πουθενά, και ας νομίζει ότι τα καταποντίζει σε ωκεανούς λήθης.
Προσπαθεί αναλογιζόμενη τα όσα πέρασε να αποσαφηνίσει τα κριτήρια βάσει των οποίων ξεκινούσε την εκάστοτε σχέση αλλά εκείνα μοιάζουν όλο και πιο δυσδιάκριτα. Πειραματισμός; Φόβος απέναντι στη μοναξιά; Πλήξη;
Άφαντη η  απάντηση. Με την άμυνα να την αποστασιοποιεί από οποιοδήποτε διολίσθημα και να τη γλιτώνει από κάθε ενδεχόμενο ευπιστίας, κατάφερε να υποβάλλει σε άτυπες δοκιμασίες τους συντρόφους της, πλην όμως ουδείς ανταποκρίθηκε επιτυχώς. Σα να υποτιμούσαν τη νοημοσύνη της και την ίδια της την οντότητα...Απογοήτευση σκέτη.
Κανείς δεν είχε αυτό το απροσδιόριστο πόλο έλξης που θα την κρατούσε σταθερά στο πλάι του εξουδετερώνοντας αυτή τη ζοφερή γεύση του ανικανοποίητου. Ακόμα και με όσους κόλλησε, ήταν κάτι εντελώς επιδερμικό. Διογκωμένες διαφωνίες ιδιοσυκρασιακής φύσεως και ένας πληττόμενος εγωισμός...αυτή η καταραμένη άρνηση του γεγονότος ότι μια σχέση δεν πέτυχε, και ας ήξερε άριστα ότι δεν ήταν προορισμένη να πετύχει. Ποτέ.
Έξυπνη κοπέλα, οξυδερκής. Ένιωθε ανία εύκολα, η τυποποίηση και η απουσία έκπληξης την έκαναν να αργοπεθαίνει. Και πώς να νιώσει ζωντανή σε μια μίνι υφήλιο από προβλέψιμους τύπους που χειρίζονταν ευτελείς στρατηγικές εντυπωσιασμού και έρχονταν με κατακτητικές τάσεις; Να πάρουν τα διπλά από όσα θα δώσουν;
Ή τύπους με αγαθή προαίρεση αλλά καθόλου σπιρτόζους, άμοιρους πρωτοτυπίας και φαντασίας. Ζωή χωρίς φαντασία είναι αφάνταστα κενή.
Κομβικό το σημείο και πάλι, διασταύρωση κρίσιμη, και όμως η αμηχανία κραταιά δύναμη.
Είναι και εκείνος που επιμένει να δώσουν μια ευκαιρία στη σχέση τους ακόμα ενώ εκείνη στο άκουσμα και μόνο των λέξεων ''δεύτερη ευκαιρία'' παθαίνει αναφυλαξία.
'' Μην απορρίπτεις τόσο εύκολα τους ανθρώπους'' της χτύπησε ένα απόγευμα που είχε εξαπολύσει ολόκληρη εκστρατεία πειθούς της να γυρίσει πίσω σε αυτόν.
Τι να του πει όταν δε θέλει να ακούσει;Ότι η σχέση τους είναι στην ουσία απόρριψη της πολύτιμης ελευθερίας της;
'' Μη με πιέζεις με αυτό τον τρόπο...Σου εξήγησα ότι δεν είμαι στη φάση των δεσμεύσεων''
'' Καταλαβαίνω...Δεν υπάρχει θέμα με αυτό...Θα δοκιμάσουμε σε χαλαρούς ρυθμούς...και όπου βγει΄΄
Συνομιλία - μοτίβο, λες και έχει βάλει την κασσέτα και οι ατάκες ξεχειλίζουν, κλισεδιάρικες.
Αλίμονο αν υπάρχει άντρας που δεν καταλαβαίνει την αποστροφή ή την ανετοιμότητα για δεσμευτικές καταστάσεις. Επειδή όμως αυτή είναι αποκλειστικό  τους προνόμιο, όταν οι ρόλοι αντιστραφούν, κάτι τους δαιμονίζει και κινούν γη και ουρανό για να κατακτήσουν ολοκληρωτικά το ατίθασο '' θήραμα''.
Δεν της δίνει τελεσίγραφο αλλά την ψευδαίσθηση ότι αυτή ορίζει τους κανόνες.
Πόσο κουράστηκε ! Όταν μια σχέση χρειάζεται κανόνες για να λειτουργήσει, είναι προβληματική.
Και όλα αυτά τα ανούσια παιχνιδάκια εξουσίας την κάνουν να γερνάει πρόωρα.
Μήπως όντως για κάποιο λόγο δε θέλει να δεσμευθεί; Μήπως φοβάται τις αυταρχικές αξιώσεις του '' για πάντα'' και άλλων ρομαντικών απολυτοτήτων;Μήπως παραείναι δύστροπη και επιφυλακτική και στην ουσία το φταίξιμο της αναλογεί καθ' ολοκληρίαν;
Ξαπλώνει στο κρεβάτι ζαλισμένη και ακούει το κινητό της να κουδουνίζει με ανοσία στην έλλειψη απόκρισης. Μια πολιορκία χωρίς όρια και εκείνη όλο να κόβεται σε κομμάτια και να αναζητεί τρόπο να αποδράσει.
Απόσταση από το χθες πρέπει να πάρει, άθελά της δίνει στο χθες προσδιοριστικό ρόλο, πολύ πιο σοβαρό από τον ισχύοντα. Περιπλανήθηκε σε άδοξες σχέσεις αλλά από όλες κάτι έμαθε, ο άγνωστος εαυτός της ξετυλιγόταν, πότε απρόθυμα, και πότε με εκπληκτική αμεσότητα. Την ξάφνιαζε, την πλήγωνε, την αφύπνιζε.
Το ανικανοποίητο πηγάζει από την ακροβασία, από τη φοβία απέναντι στο γενναίο της επιλογής.
Φοβάται ότι θα νιώσει μόνη αλλά αυτός ο φόβος την καθηλώνει σε παρατεταμένη, οξύμωρη μοναξιά.
Μέσα της, το νιώθει πλέον δυνατά, τη διαφεντεύει..Αν απορρίψει μονομιάς όσα την παραλύουν, θα απελευθερωθεί. Και τότε είναι που θα τη βρει ο κατάλληλος άνθρωπος γιατί δε θα περιμένει από αυτόν να καλύψει τα κενά. Έχει πολλά να μάθει από το ταξίδι με τον εαυτό της που παίζει κρυφτό και αλλοιώνεται μέσα σε κακέκτυπα σχέσεων προκαλώντας της αφύσικη δυστυχία.
Βουτιά στο κενό;
Ο,τι κι αν είναι, αποφάσισε να κάνει το πρώτο, καθοριστικό βήμα..
'' Δε θέλω χρόνο..Την ελευθερία μου θέλω..Κάθε της λεπτό...'' του είπε για να τον αντικρύσει άναυδο.
'' Είμαι ξεκάθαρη πιστεύω. Δεν αλλάζει κάτι..Καλύτερα έτσι..'' του είπε και έφυγε με βήματα γοργά, σα να φοβόταν μην υπαναχωρήσει.
Αναπνέει άλλο αέρα. Ποιος μπορεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες μας αν αυτές είναι άρρητες και άγνωστες;
Κάτι της ψιθυρίζει ότι μόλις ξεκινάει το πιο μαγικό ταξίδι.

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Αξιοζήλευτο

Άλλη μια φορά που ακούει την πόρτα να κλείνει, χωρίς λέξη, βλέμμα ή φιλί.
Εξασκημένη στις αδιόρατες αλλαγές της συμπεριφοράς, διαισθάνεται πως κάτι δεν πάει καλά.
Προσπαθεί να καταλάβει κοιτάζοντάς τον, ακόμα και από το πώς πίνει τον καφέ του, τι μουσική βάζει για να ξεκινήσει τη μέρα του, από το πώς προφέρει την καλημέρα. Μετά από έντεκα χρόνια, την προφέρει αλλιώς. Με βλέμμα απόν, ένοχο, παραδόπιστο.
Αυτόν που κλέβει  την παρουσία του άλλου όπως την ήξερε δε μπορεί να τον εντοπίσει. Ο πανίσχυρος Χρόνος θα σπεύσουν αβασάνιστα να πουν κάποιοι, αλλά μήπως και το Χρόνο δεν έχουμε τη δύναμη κάποιες φορές να τον παλέψουμε;
Στη δουλειά του δεν ξέρει πια τι σκαρώνει, πάντα εργασιομανής ήταν αλλά τελευταία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Είναι και γοητευτικός, και δεν το λέει με την αφελή μεροληπτικότητα της ερωτοχτυπημένης! Μετά από τόσα χρόνια καταλάγιασε το πάθος και τον ατενίζει με καθαρή ματιά...Είναι κοινός τόπος ότι διαθέτει τη γοητεία του ώριμου άντρα, η οποία ενισχύεται από τη μυστηριώδη του αύρα και  από την πνευματώδη του ιδιοσυγκρασία. Περιζήτητος συνδυασμός, και δεν έχει καν υπερβεί τα σαράντα !
Τα βάζει με τον εαυτό της...πότε απέκτησε τόσες ανασφάλειες;
Τελευταία δε νιώθει όμορφη...απαρατήρητη νιώθει.
Και να μην υπήρχε, δε θα άλλαζε κάτι.
Ούτε μπορεί να μπει στο σκεπτικό να τον σαγηνεύσει εκ νέου, με τεχνάσματα γυναικείας φιλαρέσκειας. Ποτέ δεν ήταν η κλασική, καθαρόαιμη, μοιραία γυναίκα.
Κάποτε, αυτό ήταν που τον τραβούσε σα μαγνήτης κοντά της. Τώρα, μάλλον αναζητεί αυτό που ουδέποτε εξερεύνησε.
Δεν έχει αποδείξεις για την πιθανή του απιστία, και όμως τη βλέπει παντού.
Ενδείξεις έχει που τη χλευάζουν στο παροξυσμικό της μαρτύριο.
Αλλά και χάσματα που κάθε μέρα υψώνονται ανάλγητα και δεν έχει καμία ιδέα πώς να πράξει.
Καθαρίζοντας το υπνοδωμάτιο, πέφτει πάνω σε μια αράδα γραμμές...άρθρα γραμμένα από νεαρή δημοσιογράφο, που προφανώς διεκδικεί θέση στη συντακτική της εφημερίδας, αν δεν κατέχει ήδη. Τα διαβάζει με χέρια τρεμάμενα, ταχυκαρδία και φαντασία καλπάζουσα.
Γραφή στρυφνή αλλά ιδιότυπη, εντελώς χαρακτηριστική. Χειρίζεται τις λέξεις με μαεστρία αξιοζήλευτη. Αναστατωμένη, βάζει τα κείμενα στη θέση τους και πάει να κάνει ένα καυτό μπάνιο, να ηρεμήσει.
Ήδη φαντάζεται ότι η γερή πένα ανήκει σε κάποια ντελικάτη εικοσιπεντάχρονη με ακαταμάχητο χαμόγελο και κίνηση αιλουροειδούς. Όσο περνάει η ώρα, τόσο πιο πολύ συγχύζεται.

Στο τρίτο ποτήρι κρασί, ακούει το κλειδί στην πόρτα.
Δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα...του τα λέει όλα απνευστί...η γλώσσα αμείλικτη, δε μεριμνά να καλύψει ίχνος από την ταραχή της.

'' Είσαι τρελή ;....Μα την αλήθεια, είσαι τρελή'' ! αναφώνησε και πήγε να βάλει μουσική.
Του έφραξε το δρόμο με όλη της την οργή.
'' Όταν σου μιλάω, θα με ακούς ! Ειδικά για κάτι τέτοιο'' !
''' Τι να σου πω; Τι θες να σου πω; Δεν ήξερα ότι θα σου αναλύω κάθε μου κίνηση.. Τι σε νοιάζει για το νέο προσωπικό; Σε πειράζει που είναι πολλά υποσχόμενο'';
Η νιρβάνα του της πυροδοτούσε αλυσιδωτά εγκεφαλικά.
'' Σιγά μωρέ την ατάλαντη'' είπε και εκείνος έσκασε στα γέλια.
'' Γελάς και από πάνω...Τι να σου πω'' συνέχιζε να μονολογεί.
Εκεινος σοβάρεψε απότομα.
'' Τι να μου πεις; Είτε σου αρέσει, είτε όχι, μέρος της δουλειάς μου είναι να συναναστρέφομαι πολλά άτομα..μεταξύ των οποίων και ταλαντούχες νεαρές...Είναι λόγος αυτός να παραφέρεσαι';
Για μια στιγμή, αισθάνθηκε ντροπή ανάκατη με αυτολύπηση. Με όλη του την προπέτεια, σα να είχε δίκιο. Ήταν καταδικασμένη να ζει επισκιασμένη από την αμφιβολία.
Ένα πελώριο ερωτηματικό αιωρείται πάνω από το κεφάλι της και δεν την αφήνει παρά να γράφει αβάσιμα σενάρια...
'' Με ενοχλεί που είσαι προκλητικός'' ψέλλισε αυθόρμητα.
'' Πότε ακριβώς ήμουν προκλητικός';
'' Πριν που είπες ότι είναι πολλά υποσχόμενη. Mπορούσες να το παραλείψεις''
'' Μα γιατί να σε πειράξει αυτό; Άφού εσύ είσαι εκτός δημοσιογραφίας...δεν υπάρχει λογος να ζηλεύεις..Η κοπέλα έχει όντως γερή πένα αλλά νομίζεις ότι αυτό θα με κάνει να την ερωτευτώ'';
'' Δεν είναι μόνο αυτό...Τελευταία έχεις αλλάξει...Ούτε καν με προσέχεις''
'' Έχω αλλάξει γιατί εσύ δε μου ρίχνεις τόσο καιρό ένα βλέμμα...έμαθες να τα έχεις όλα δεδομένα, δεν ξέρω..Δεν το έκανα από αντίδραση, έτσι μου βγήκε...Αλλά έπρεπε να ζηλέψεις για να μου δώσεις λίγη σημασία'' ;
Τον άκουγε προσεκτικά. Αλήθεια τον είχε παραμελήσει; Και όντως, χρειαζόταν η ζήλεια για να αναζωπυρώσει το χαμένο της ενδιαφέρον;Πόσο εύκολα κλονιζόταν η εμπιστοσύνη της;
Είναι η ζήλεια αναγκαίο συστατικό στη σχέση αλλά θέλει πολλή προσοχή στη δοσολογία.
Αν είναι ανύπαρκτη, υπαινίσσεται χλιαρότητα συμβατικής συνύπαρξης.
Αν είναι πανταχού παρούσα, ανιχνεύει παθολογία και οδηγεί τη σχέση σε πρωτοφανή παραφθορά.
Είναι γέννημα  γνήσιου παθους αλλά μια νόθος της μορφή είναι απότοκος εγωκεντρικών τάσεων και κομπλεξισμού. Εκείνης της κυριαρχικής τάσης που το αντικείμενο του πόθου θεάται και αντιμετωπίζεται ως μέσο επιβεβαίωσης και μονόπλευρου εναγκαλισμού ιδιότροπων απαιτήσεων.
Πάντα όμως η ζήλεια εκκινεί από το ότι είμαστε ανεπαρκείς και κατά βάθος ανίκανοι να συντηρήσουμε σε βάθος χρόνου μια ζόρικη μονογαμική σχέση.
Η ίδια είχε περιπέσει σε κλασικό γυναικείο σφάλμα- και ας διατείνεται ότι δεν αντιπροσωπεύει το κλασικό θηλυκό. Είχε εξωτερικεύσει με απογυμνωτική ειλικρίνεια το άγχος και την ανασφάλειά της διεκδικώντας με έναν όψιμο, τετριμμένο τρόπο, αυτό που φρονεί πως της ανήκει.
Αλλά εδώ έγκειται η πλάνη...Eίναι αξιοζήλευτη η ευκολία με την οποία θεωρούμε πρόσωπα κεκτημένα- και μάλιστα τα πρόσωπα που τα έχουμε πιο πολύ ανάγκη. Είναι ένα αμάρτημα που κρύβει τη λοξα και το ανορθόδοξο ενός λογικού σφάλματος. Να επαναπαυόμαστε όταν η ασφάλεια είναι το τέρμα.
Να μονιμοποιούμε με τη σκέψη την παρουσία ανθρώπων που θεωρούμε δικούς μας επιτρέποντας στη λυσσαλέα κτητικότητα να μας καθιστά αδρανείς. Να μην κάνουμε το παραμικρό για να τους διεκδικούμε πιστεύοντας επιπόλαια ότι θα είναι πάντα εκεί, αμετακίνητοι.
Και όταν μια ωραία πρωία μας ταρακουνήσει έστω και μια υπόννοια ότι ανατρέπεται αυτό το οικείο καθεστώς, να το θεωρούμε άδικο και απαράδεκτο !
Είναι τραγικό όμως να περιμένουμε την απώλεια ως αμφισβήτηση υποτιθέμενης κατοχής και εξουσίασης να μας αφυπνίσει από το λήθαργο και να φερθούμε όπως στην αρχή που προσπαθούσαμε να  κερδίσουμε τον άλλο κάθε στιγμή... Γιατί καμία μα καμία στιγμή ο άλλος δε γίνεται δικός μας. Δική μας είναι μόνο η επιθυμία να τον οικειοποιηθούμε.
Μέχρι να το εμπεδώσουμε αυτό, θα παραμένει αξιοζήλευτος ο παρωχημένος τρόπος με τον οποίο ζηλεύουμε πασχίζοντας νευρωτικά όλα να τα ελέγχουμε και όλα να τα ξέρουμε.
Το μόνο δεδομένο είναι ότι δεν υπάρχει δεδομένο...αλλά η ζήλεια δεν υπακούει σε μεγαλοπρεπείς θεωρίες...

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Παρόν

Το παρελθόν : εικόνες που συντίθενται από υλικά γλυκόπικρα. Πώς έκανα τόσο φριχτά λάθη ; Άραγε ήμουν τόσο αδέξιος και επιπόλαιος ;Στο παρελθόν βλέπω τα πιο ειδεχθή εγκλήματα με εμένα δράστη, να μου κλυδωνίζουν της συνείδησης τη νηνεμία, εκεί όπου κρίνομαι αμερόληπτα και δε δύναμαι να διολισθήσω.
Το παρελθόν καταδιώκεται από την αίσθηση του ανεπίστρεπτου. Κάθε πεπερασμένο χρονικό σημείο δεν είναι πια αυθυπόστατο, δεν είναι καν υποστατό. Φροντίζει η μνήμη μας να το διαστρεβλώσει, να το εξωραϊσει τυλίγοντάς το σε μια απατηλή ανάμνηση προορισμένη σε αιώνια ανατροφοδότηση του παμφάγου εγώ μας. Κάπως έτσι, το παρελθόν κάνει σινιάλο με τη δανεική αίγλη του επίπλαστου μανδύα, εκείνου που εμείς επιλέγουμε να του δώσουμε. Σβήνουμε ο,τι μας πόνεσε ή μας είναι αδιανόητα οχληρό και συγκρατούμε όψεις και στιγμές που κατατείνουν στην προσωπική δικαίωση. Όλα, σε μια διαδικασία ερμηνείας απόλυτα αυθαίρετη και αιρετικά αλλοιωτική.
Η ανάμνηση μας συνδέει με κομμάτια του εαυτού μας που στην πορεία χάθηκαν, εξελισσόμενα στην ενεστώσα τους μορφή. Και πάλι όμως είναι τα κομμάτια που εμείς διασώσαμε εξαντλώντας με γενναιοδωρία όλο το υποκειμενικό μας πνεύμα !
Συνεπώς η ανάμνηση είναι δικό μας δημιούργημα και όχι του χρόνου. Εμείς τη μπολιάζουμε με φαντασία, εμείς την υψώνουμε σε ιδεατές σφαίρες, εμείς τείνουμε να εξιδανικεύουμε τα παρελθόντα, απλώς και μόνο επειδή αισθανόμαστε αδύναμοι απέναντι στο χρόνο. Ακόμα και τα επώδυνα συμβάντα τα ντύνουμε με ακόμα πιο αβάσταχτο πόνο, εμφορούμενοι από την εγγενή μας ανάγκη να μας στοιχειώνουν έντονες, άξιου λόγου εμπειρίες.
Δρούμε έτσι βασιζόμενοι σε ένα άτυπο καταστατικό της συνείδησης, που είναι λίγο ή πολύ σε όλους κοινό και γνώριμο.
Άρα το παρελθόν διέπεται από τη δραματικότητα ανεκπλήρωτων σκηνών, από τη δαιμονική επιρροή απωθημένων, την τραγικοποιημένη  παρουσίαση ατυχών στιγμών και την μυθοποιημένη αντίληψη των ευχάριστων, τερπνών στιγμιοτύπων. Σε κάθε περίπτωση, στο παρελθόν σιγοβράζει η αίσθηση της απώλειας και, μολονότι υφέρπουσα, κατάλήγει να το διαφεντεύει. Χάσαμε δυνατότητες, δυνητικές εμπειρίες, εναλλακτικές τροχιές και ρότες, και με αυτό τον τρόπο χάσαμε εμάς.
Το μέλλον από την άλλη πλευρά όσο πάει μοιάζει και πιο ομιχλώδες. Πάλι υπάρχει όμως η προσδοκία, ο πάλλευκος καμβάς, η ευκαιρία να μαγαλουργήσει η αμαρτωλή φαντασία. Όντας και αυτό μη υποστατό, διακρίνεται από την ειρωνία ότι αγνοούμε ακόμα και αν θα γίνει κάποτε υποστατό, αν θα υπάρξει. Και όμως, πιστεύουμε σε αυτό, ελπίζουμε στις αλλαγές που θα φέρει και ποντάρουμε μονοπωλιακά στα μελλοντικά ευτυχήματα κάνοντας βλάσφημα λογικά άλματα. Είμαστε προγραμματισμένοι να υπερεκτιμούμε και να υποτιμούμε την επιρροή του χρόνου, όχι όμως και να εκτιμούμε το ότι μας δωρίζεται. Αυτή είναι κατάρα που συνυφαίνεται προς τη φύση μας τόσο αδιάσπαστα, τόσο άρρηκτα και στενά, που δε μπορούμε να κάνουμε κάτι για να απεκδυθούμε αυτής.
Μοιρασμένοι στην καλλωπισμένη εικόνα του χθες και μεθυσμένοι από την απεριόριστη δυνατότητα που μας επιφυλάσσει το αύριο, καταλήγουμε να χάνουμε το μόνο τεμάχιο χρόνου που θα έπρεπε να εκτιμάμε: το παρόν.
Το παρόν τρέχει, είναι υπαρκτό, απλό και ξάστερο.
Είναι βίωμα- το βίωμα είναι αποσύνδεση από τη σήψη της εικασίας και καταλύτης του αργού θανάτου.
Είναι αυτό που νιώθουμε, βλέπουμε, ακούμε, ποθούμε...χωρίς μεσολαβήσεις και παρεμβολές.
Το πιο αποτρόπαιο έγκλημα κατά του χρόνου είναι οι άδειες μέρες.
Η ύβρις ότι έχουμε άπειρο χρόνο, που νομιμοποιεί τις αναβολές και εκλογικεύει τον κορεσμό. Αυτόν όπου τίποτα δε σου κάνει αίσθηση και μαραμένος γυρεύεις λίγη ζωή. Αυτή η αίσθηση που δε μπορείς να κάνεις ανακωχή ούτε με τον κόσμο, ούτε με τον κόσμο σου και καταλήγεις αποξενωμένος και από τους δύο κόσμους. Όταν όλα τρέχουν και εσύ κάνεις βουτιά στα παρωχημένα ή περιμένεις το θαύμα στα μελλούμενα. Τι οξύμωρο αλήθεια, να πιστεύουμε πιο πολύ στους γρίφους παρά στην τρέχουσα πραγματικότητα !
Θέλει σεβασμό το παρόν γιατί είναι το μόνο που μας ανήκει. Πάνω στο φευγαλέο του πέρασμα γεννιούνται τα πιο απίθανα βιώματα, τα πιο αληθινά.
Κοντεύει να βραδιάσει, και η πάλη μου με τον Αύγουστο παραμένει άνιση. Η μάχη με το παρόν που μερικές φορές περιφρονώ. Και καθώς η μέρα βαδίζει στη δύση της, ένα πράγμα υπόσχομαι στον εαυτό μου: όχι άλλες άδειες μέρες.-

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Προσδοκίες

Και καθώς η νύχτα επιβλητική παίρνει τη σκυτάλη σε μια πόλη γαλήνιας ερήμωσης, σκέψεις ετερόφωτες κεντρίζουν το μυαλό του, από εκείνες που έχουν γεύση στυφή και προσπαθεί με μανία να αποδιώξει. Μάταιος κόπος !
Δεν του ταιριάζει το καλοκαίρι, είναι αναπόδραστο να κάνει υπερωρίες το μυαλό.
Της πόλης την ερήμωση δεν τη φοβάται, της ψυχής του την εγκατάλειψη τρέμει και απεύχεται.
Ίσα- ίσα ,αδειασαν οι δρόμοι και η εκρυθμία τον διασκεδάζει..Βλέπει την εικόνα της άχαρης πόλης από άλλο πρίσμα, σα να φωλιάζει μέσα της η Δυνατότητα. Είναι μέχρι να ξαναγεμίσει ανθρώπους και να στερέψει και πάλι από ζωή. Φαινομενικά, κάποιος θα κουρδίσει το ρολόι και όλα θα δοκιμάσουν την πρόκληση της νέας εκκίνησης. Νέοι στόχοι θα τεθούν, νέες προσωπικότητες θα μπουν ξανά στο στοίβο των κατακτήσεων και των επιτεύξεων, με δριμύτερο ζήλο.
Μόνο που τίποτα δε θα είναι αλλιώτικο...Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι εν μία νυκτί, ούτε είναι δυνατό να γίνουν καθοριστικές ζυμώσεις όταν η φιλαυτία δεσπόζει.
Η καλοκαιρινή απόδραση περιέχει μία υποβόσκουσα πλάνη, η οποία είναι εν τέλει πολύ πιο επικίνδυνη από ο,τι φαίνεται. Κανείς δε φεύγει για να ξεκουράσει το σώμα του, ειδάλλως θα το έκανε και στο σπίτι του. Παραδόξως, υπάρχει η τάση να πιστεύουμε ότι η ολιγοήμερη φυγή θα επουλώσει πληγές και τραύματα μακροχρόνιων βασάνων. Ότι το μυαλό θα πάρει απόσταση από τα γνώριμα και κάπου θα εντοπίσει την πολυπόθητη ισορροπία, αδειάζοντας από δηλητηριώδη δεδομένα και νεκρογόνες ρουτίνες. Ότι την ψυχή μας την ανταμώνουμε στη φυγή, γιατί στην καθημερινότητα μαίνεται και ασφυκτιά, αλαλάζει.
Κάπως έτσι, πλαισιώνουμε τις εκάστοτε διακοπές με αχόρταγες προσδοκίες.
Σα να μη μας έχει πει κανείς ότι ο καλύτερος τρόπος για να ακυρώσεις μια εμπειρία είναι να την προσχεδιάσεις.
Λες και ποτέ δε σκεφτήκαμε πως ο,τι περιμένουμε καταλήγει στο κρυφτό.
Αναρωτιέται αυτό το απόγευμα που όλα παίρνουν ανάσα, πού να είναι διασκορπισμένοι όλοι. Πόσες κλισέ συζητήσεις αναμασάνε, πόση πρόωρη απαισιοδοξία στοιχειώνει το επερχόμενο φθινόπωρο.
Έχοντας δει ανθρώπους να πατούν επί πτωμάτων προκειμένου να ικανοποιήσουν τη διεστραμμένη τους φιλαυτία, και ας έρθουν σε ρήξη με το σύμπαν όλο, και ας γκρεμίσουν ο, τι βρουν μπροστά τους αρκεί να γίνει αυτό που βλάσφημα σχεδιάζει ο λειψός τους εγκέφαλος, θέλει να κάνει πίσω.
Ενστικτωδώς.
Τίποτα δεν του προκαλεί εντονότερη θλίψη από τη θέα υπανθρώπων. Όχι, δεν είναι υπέρμετρα αυστηρός ,ούτε κάποιο αλάθητο τον εξουσιοδοτεί να κρίνει θεούς και δαίμονες.
Αυτό νιώθει όμως, μαζί με μια πελώρια αποστροφή για τους ευτελείς πόθους τους και την απουσία πάσης ηθικής. Μία επιθυμία να τα μηδενίσει όλα, να τα περάσει σε μια λυτρωτική ανυπαρξία.
Μια ενδελεχής πάλη να μη φύγει ποτέ από τον στιλβωμένο του πλανήτη, από τον πεισματάρικο εαυτό του.
Όπου και να πάμε , ο,τι και να κάνουμε, τα προβλήματα δεν επιλύονται με μια απόδραση. Πολλές φορες τότε είναι που φαίνονται μέσα από το μεγεθυντικό φακό, με ανατριχιαστική ακρίβεια, σε σημείο που η συνθετότητά τους  μοιάζει απειλητική.
Δεν ξεφεύγουμε από τον εαυτό μας, ούτε θα βρούμε τα μεγάλα όσο είμαστε μικροί.
Το Καλοκαίρι είναι μια επίμονη αξίωση του θαύματος, όταν το θαύμα επιμένει να είναι αυτόβουλο.
Όλοι καρτερούν τη Σωτηρία, χωρίς στιγμή να αναλογίζονται αν έκαναν κάτι για να την αξίζουν.
Και σε μια εποχή που τρώγεται από την πληθώρα παράλογων προσδοκιών, πρωταγωνιστούν η βαρυθυμία και η απογοήτευση. Γιατί να άλλο ένα καλοκαίρι κενό, ανούσιο, φειδωλό.
Δεν έφερε τίποτα αλλά μήπως δώσαμε και τίποτα;
Για να κανουμε λόγο για ήττα πρέπει να έχει προηγηθεί αγώνας.
Περιμένει το φθινόπωρο, με την αινιγματική του γοητεία.
Δεν περιμένει τίποτα από το Φθινοπωρο, απλώς  περιμένει να έρθει.

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Γνώση και Άγνωστο

Είναι η γνώση ελκυστική μέσα από το αγέρωχο και απρόσιτο, έτσι που λανθάνουσα επιμένει να μας εξιτάρει και να μας εγκαταλείπει με μια διεγερτική αίσθηση ημιτελούς.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναζωογονητικό από την ανακάλυψη κάτι νέου, που μας ανανεώνει, μας αναπλάθει, στην ουσία μας εξυψώνει σε καινές οντότητες. Συχνά βέβαια προτιμάμε να μη γνωρίζουμε. Η άγνοια είναι πηγή ευτυχίας, υποστηρίζουν μερικοί, καθώς συνδέεται με τη νηπιότητα του μυαλού και την αθωότητα της ψυχικής διάθεσης. Από την άλλη, τι ευτυχία είναι αυτή που οικοδομείται πάνω σε ψευδαισθήσεις;
Υπάρχουν αναρίθμητα είδη γνώσεως, και ουδεμία είναι υποδεέστερη ή ευκαταφρόνητη.
Το να ερωτοτροπούμε με τη γνώση δε σημαίνει κιόλας ότι την κατακτήσαμε.
Για να εμπεδωθεί η γνώση απαιτεί αγώνα και όποιος δεν τον έχει κάνει, δε μπορεί να τον συλλάβει εννοιολογικώς. Θέλει κόπο, υπομονή, μέθη, επίγνωση του ατέρμονου.
Γιατί η μεγαλύτερη αυταπάτη στην πορεία κατάκτησης της γνώσης είναι ότι αυτή συντελέστηκε.
Η αλαζονεία και το υπερφίαλο πνεύμα υποτιθέμενων ειδημόνων είναι χείριστη μορφή υποκρισίας που τροχοπεδεί το ουσιαστικό πλησίασμα της γνώσης. Γιατί αυτή προϋποθέτει αγνότητα και μετριοπάθεια, να είσαι στο διηνεκές περιπλανώμενος και ποτέ να μη σε σταματάει ένας αχάριστος κορεσμός.
Σα να μην έμαθες ποτέ σου, σα να μην είδες ποτέ σου.
Γιατί κάθε φορά ξεκινάς από το μηδέν, και μόνο αν αυτό δε σου φαίνεται ανυπόφορο ίσως κάποτε καταστείς άξιος για την κορυφή.
Κάθε τι που μαθαίνουμε δύναται να συμβάλλει στην εποπτικότερη κατανόηση του κόσμου αλλά κυρίως της ...αβυσσαλέας ψυχής μας που αλληλεπιδρά με αυτόν. Η αυτογνωσία συνιστά την επαχθέστερη και συνάμα πιο λυτρωτική μορφή γνώσης γιατί ούτε διδάσκεται, ούτε είναι διδακτέα.
Χρειάζεται αποκρουστική ειλικρίνεια για να φέρει κανείς σε πέρας μια τέτοια διαδικασία...που ,για να είμαστε ακριβείς δεν αποπερατώνεται..Δε σηκώνει ζαβολιές, εκπτώσεις, διολισθήσεις.
Εδώ η γνώση έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με τη φιλάρεσκη και ναρκισιστική μας φύση.
Γι' αυτό προτιμάμε να αναλωνόμαστε σε μαραθώνιους γνώσης για τη σπουδή μας, τη μουσική, τις ταινίες, την ιστορία, τις ξένες γλώσσες και άλλα ανεξάντλητα, παρά να αφιερώσουμε χρόνο σε μια πολυτελή διαδικασία ενδοσκόπησης που θα μας θυμίσει όσα καθημερινά καταχωνιάζουμε στη λήθη.
Όλα αυτά τα κομμάτια του εαυτού μας που μας φθείρουν, μας στιγματίζουν, μας αναστατώνουν, όπως και όλα εκείνα που δε μπορούμε να καταλάβουμε.
Και εδώ η ισορροπία εξασφαλίζεται με τη συνειδητοποίηση ότι  ένα κομμάτι του εαυτού μας θα παραμένει εφ' όρου ζωής ανεξερεύνητο.
Αυτός ο άγνωστος που τρέμουμε, είναι τελικά παράγοντας ελευθερίας.
Η ελευθερία είναι απότοκος της γνώσης , μιας γνώσης μετριοπαθούς, που συμπορεύεται με την αίρεση και την αμφιβολία γιατί ξέρει το πιο σπουδαίο: ότι το ισχυρότερο κίνητρο της γνώσης είναι ότι αυτή είναι ανεξάντλητη. Εκείνο που ακόμα δεν έχουμε μάθει είναι αυτό που μας κρατάει σε επαγρύπνηση.
Η ελευθερία επομένως δε συνάδει προς μια ολοκληρωτική ικανότητα ενδελεχούς ελέγχου( κάτι που θα ήταν εφικτό μέσω μιας -ουτοπικώς- απόλυτης γνώσης) αλλά με το να ξέρουμε να απολαμβάνουμε το αναπάντεχο. Με την αίσθηση ότι ξέρουμε αρκετά για να ζούμε αξιοπρεπώς αλλά όχι τόσα ώστε να βιώνουμε μια αδιάλειπτη οδύσσεια. Με την αγάπη προς τον άγνωστο που κρύβεται μέσα μας...σε έναν κόσμο που μας ξαφνιάζει με ταχύτητα φωτός, δεν είναι διασκεδαστική αλλαγή να μας αιφνιδιάζει ο κατα τα λοιπά προβλέψιμος εαυτός μας;
Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που νιώθει την ανάγκη να προσεγγίζει τη γνώση, χωρίς να έχει αξιώσεις από αυτήν, χωρίς να προσδοκά ανταλλάγματα...Στο τέλος, αυτός μόνο, μέσα από τις άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του κατορθώνει να γίνει πιο γνωστικός και από τους φερόμενους ως αυθεντίες...

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Επιλογή

Να κάνω μια επιλογή, από εκεί ξεκινούσαν όλα και εκεί τερμάτιζαν.
Στο να χαθώ στο φως, να αποδιώξω όλα εκείνα τα δαιμόνια που τρώνε την ψυχή μου, όλες εκείνες τις αϋλες μορφές που περιδιαβαίνουν στα ενδότερα της ύπαρξης και ιδιοποιούνται το πιο πολύτιμο της κομμάτι.
Να ταξιδέψω θέλω σε θάλασσες από λάθη ποθητά και απενοχοποιημένα, από εκείνα που κραυγάζουν το δικαίωμα και συνάμα την υποχρέωσή μου να είμαι άνθρωπος.
Να αγγγίξω λίγη από την αίγλη των ηρώων με το να παραιτούμαι από επίγειες, μικρές φιλοδοξίες.
Να ζήσω τη ζωή μου, όπως της πρέπει, όπως η φύση μου επιτάσσει.
Tο απόλυτο μιας επιλογής, το απόλυτο της ευτυχίας.
Και όλα τριγύρω να μετεωρίζονται, αβέβαια και ρευστά, φευγάτα και αινιγματικά.
Όπως ένα πηγαίο χαμόγελο που πασχίζεις να αιχμαλωτίσεις σε μια φωτογραφία, να το απαθανατίσεις που λένε, να το καταστήσεις αιώνιο.
Επιλογή είναι μια κατεύθυνση άγνωστη, μόνο που συνηγορούν υπέρ της δύο αντίρροπα στοιχεία, η λογική και το ένστικτο. Η πρώτη είναι πλανεύτρα και το δεύτερο συχνά υπερτιμημένο.
Αυτό όμως που εξυψώνει την επιλογή είναι το ρίσκο.
Η ασφάλεια είναι εχθρός με προσωπείο φίλου καρδιακού.
Πρέπει πέρα από αυτή, να επιδιώκουμε ο,τιδήποτε μας δίνει ζωή. Ο,τιδήποτε φαίνεται ανέφικτο.
Γιατί η κάθε επιλογή προσδίδει τέτοια καθαρότητα στη ματιά, τέτοια διαύγεια στην ψυχή, που πλέον τίποτα δε φαίνεται ανέφικτο.
Περνάμε μια ζωή σχοινοβατώντας.
Στις αντιθέσεις μας πάνω δομούνται τα πιο αληθινά γνωρίσματα.
Και όσο επιρρίπτουμε ευθύνες στην ειμαρμένη για όσα ποτέ δεν τολμήσαμε, για τη διχόνοια και την αμφιταλάντευση ανάμεσα σε πλευρές ευαίσθητες και σκληρές, ενάρετες και διεφθαρμένες, ειλικρινείς και απατηλές, θαρραλέες και  δειλές, γαλήνιες και νευρικές, τόσο πιο μακριά θα στεκόμαστε από τα όνειρά μας.
Μοιρασμένοι σε όχθες όπου δε μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τι υπάρχει αντίκρυ, κατακερματισμένοι σε κομμάτια ανούσια και ακατανόητα, ανέτοιμοι για οποιαδήποτε ενότητα.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι μονοδιάστατος, όπως τίποτα δεν είναι μονόπλευρο.
Αυτό που πρέπει όμως να είναι καταληκτικό, απόλυτο και μοναδικό, πρέπει να είναι η κρίση μας, η ικανότητά μας να επιλέγουμε, και ας μην οδηγηθούμε στη σωτηρία.
Μόνη η αναζήτηση της σωτηρίας είναι πόθος ευσεβής και ευγενής που μας καθιστά άκρως επιλεκτικούς....

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Λύση

Έχει γεμίσει ο κόσμος με αιώνιους έφηβους, που μακάρι να διατηρούσαν κάτι από τη χαμένη τους παιδικότητα. Αντιδραστικά εκ του ασφαλούς στοιχεία, που αποθεώνουν θεωρητικά ξεσπάσματα, καθηλωμένοι επί της ουσίας.
Με τόνους σαρκασμού και επιθετικότητας θα στραφούν κατά των εκάστοτε σαρωτικών μέτρων για να συνεχίσουν τον καθημερινό και με κάθε πρόσφορο μέσο εξευτελισμό της καθημερινής ζωής τους.
Γιατί στην πλειονότητά τους, αυτοί οι...αιωνίως ανήλικοι δεν είναι προϊόντα του καθ' όλα βαρβαρου συστήματος αλλά της αδυναμίας τους να χειραφετηθούν από το τόσο δελεαστικό βόλεμα.
Είναι οξύμωρο να βλέπουμε άτομα που έχουν ήδη εισέλθει στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους να μένουν με γονείς, βιώνοντας μια δεύτερη ή απλώς παρατεταμένη φοιτητική ζωή όπου το άσκοπο εξελίσσεται σε ανάπόδραστο σύνθημα και βιοθεωρία.
Δεν είναι μόνο η ανεργία και η πανταχόθεν προωθούμενη τρομοκρατία που είναι υπαίτιες για αυτό το κάθε άλλο παρά υγιές φαινόμενο - καθεστώς.
Κυρίως υπεύθυνη είναι η άρνηση ενηλικίωσης και η ευθυνοφοβία, σύνδρομα που άπαντες τα συναντούν στην πορεία τους, σε διαφορετικούς τομείς, με διαφορετική ένταση, αλλά που πάντα πιστοποιούν μερική ή και ολική αδυναμία χειραφέτησης.
Από τι?
Η λίστα είναι μακροσκελής ! Από φοβίες, στερεότυπα, συμπλέγματα, αναμνήσεις, ακόμα και από την ίδια την οικογένεια και μια σειρά προκατασκευασμένων εικόνων που αποτρέπουν από την αυτονομία, από την βασική αίσθηση ότι ζεις τη ζωή σου όπως θέλεις και όχι όπως σου υπέδειξαν.
Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις επαναγωγές και τα πισωγυρίσματα, ίσως επειδή πάντα συνέλεγα μιζέρια και στασιμότητα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός από το τέλμα, από την απουσία εξέλιξης.
Οι λύσεις είναι παράγωγα γνήσιας θέλησης και όχι θεόσταλτης εύνοιας.
Ακομα και οι συγκυρίες είναι τόσο επιφανειακές που είναι συχνά παραπλανητικές, δεν πρέπει να τις παιρνουμε τόσο στα σοβαρά. Και όμως, προτιμάμε να κρυβόμαστε πίσω από αυτές για να θεωρούμε την καθήλωσή μας στο αδιέξοδο μοιραία συντελεσμένη.
Η συγκυρία είναι προκλητική, ουδέποτε πρέπει να αντιδρούμε συγκαταβατικά σε αυτή.
Όμως όλα έχουν υποκύψει στην ποταπή ευκολία με την οποία ξεστομίζεται η αμίμητη ατάκα''η κρίση της εποχής''...για πόσο θα απενοχοποιεί αυτή η κρίση τη φριχτή μας απραξία?
Και όσο νομιμοποιούμε συμβατικές επιλογές  ή ζούμε σύμφωνα με τα πρέπει και τα θέλω μιας κοινωνίας που παραπαίει έχοντας ξεχάσει τις βασικές της δομές, τόσο η λύση δε θα έρχεται από πουθενά. Γιατί λύση σημαίνει απελευθέρωση, κάτι που είναι αδύνατο όταν αυτοεγκλωβιζόμαστε.
Δεν υπάρχει πρόβλημα όταν υπάρχει συνείδηση. Δυστυχώς, διανύει και αυτή περίοδο νάρκης.
Δεν υπάρχει δικαίωμα στην ενήλικη ζωή όταν ακόμα είναι εκκρεμές το στάδιο του απογαλακτισμού.
Δεν υπάρχει επίτευγμα όταν υπάρχει ευθυνοφοβία, όπως δεν υπάρχει κέρδος όταν δεν υπάρχει ρίσκο.
Αν αναζητείς το βόλεμα, δεν πρόκειται ποτέ να δεις παραπέρα.
Και είναι κρίμα γιατί η ζωή είναι απέραντη, η ζωή είναι εκεί έξω.
Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλώς στο μυαλό μας.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

(Αυτο)κριτική

Θα καταφέρω ποτέ να αντικρύσω έναν άγνωστο χωρίς να αρχίσω να εικάζω πράγματα για αυτόν βασιζόμενος στην επιφανειακή εικόνα που μου προβάλλει?
Θα μπει ένας φραγμός σε αυτήν την τόσο αθέλητη παραγωγή επιθετικών προσδιορισμών και γνωρισμάτων από αυτή την τετραπέρατη αλεκτική γλώσσα του σώματος. το ντύσιμο, τις χειρονομίες, το βλέμμα, την ομιλία, ακόμα και τις λεπταίσθητες εκφράσεις και μορφασμούς?
Όταν βλέπω ξαφνικά ένα πρόσωπο, μέσα σε δευτερόλεπτα έχω σχηματίσει άποψη για αυτό, η οποία δεν είναι ευχερώς ανατρέψιμη. Με το άλφα ερέθισμα, προξενείται η δείνα σκέψη που παγιώνεται στον εγκέφαλό μου αυταρχικά.
Έτσι άμεσα αποφασίζω και ποιους θα συναναστραφώ , ποιους συμπαθώ, ποιους αποστρέφομαι.
Δεν είναι το ένστικτο, αλλά η τάση μου να κλείνω σε κουτάκια κάτι που εκ πρώτης φιγουράρει ως ανοργάνωτο και πολυσχιδές. Ποτέ μου δεν πίστευα στην πολυπλοκότητα του ανθρώπινου χαρακτήρα, το θεωρούσα ένα τέχνασμα της αυτάρεσκης φύσης μας για να νιώθουμε γοητευτικά σπουδαίοι.
Τα πράγματα είναι απλά και ξάστερα, για αυτό και η ετεροπαρατήρηση για εμένα ήταν μια φυσιολογική, αβίαστα ανακύπτουσα διαδικασία.
Ομοίως και η κριτική ανθρώπινων δημιουργημάτων, ταινιών, βιβλίων, θεατρικών. Σε ελάχιστα λεπτά, θα είχα εστιάσει στα φλέγοντα και κομβικά σημεία διαμορφώνοντας εποικοδομητική κριτική.
Ποια όμως κριτική είναι εποικοδομητική?
Μάλλον αυτή που απομακρύνεται από το δόγμα και την παντογνωσία.
Εγείρεται αινιγματικά, σαν προβληματισμός, σαν απορία, σαν αμφισβήτηση...ποτέ όμως δεν προτάσσεται με απολυτότητα, με σκληροπυρηνικό ύφος.
Ποτέ μου δε μπόρεσα να το πετύχω αυτό.
Αρνούμενος μεθοδικά να στραφώ στα ενδότερα της θυελλώδους, κυκλοθυμικής μου ψυχοσύνθεσης, άφηνα την εκάστοτε κριτική να αναβλύζει μέσα από τις βουλές ενός εαυτού χαμένου, ανέγγιχτου, ασχολίαστου.
Μακάρι να μπορούσα με την ίδια ταχύτητα και ευκολία να εστιάσω στην εσωτερική μου τυραννία, να εντόπιζα τα νοσηρά σημεία, να τα έκρινα με πάθος, να έβρισκα τη δύναμη.
Πώς να είμαι όμως και κριτής και κρινόμενος?
Εκεί είναι που τα πράγματα μεταβαίνουν σε άλλο επίπεδο.
Όσο πιο εύκολα, ενίοτε αυτόματα, κρίνω τους άλλους, τόσο πιο δύσκολα μπορω να κοιτάξω μέσα μου, και αυτό με τρομάζει.
Θέλω αυτή τη φορά να δοκιμάσω έναν κόντρα ρόλο...Να κρίνω και να κρίνομαι την ίδια στιγμή.
Σύνθετο?

Μπορεί η πολυπλοκότητά μου να μην είναι γοητευτική, μπορεί τελικώς άκρη να μη βρω, όμως θα έχω βγει από το απυρόβλητο και θα δω τα λάθη μου σαν ξένος, σαν τρίτος, σαν αμερόληπτος ανακριτής θα ζυγίσω τις ετερόφωτες προθέσεις μου, θα επισημάνω τις φλεγματικές μου αντιδράσεις, αλλά και εκείνες τις φορές που αντέδρασα απρόβλεπτα και ξεπέρασα τον εαυτό μου.
Η αυτοκριτική είναι αφετηρία γνώσης ενώ η κριτική αυταπάτη παντογνωσίας.
Και αυτή η τελευταία χωρίς αυτογνωσία όχι μόνο είναι ματαιοπονία αλλά τροχοπέδη σε κάθε απόπειρα προσέγγισης της  ουσιαστικής γνώσης...

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Εδώ

Κλείνω τα μάτια . Μια μουσική εύγλωττη καταστρώνει αλήθειες.
Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους κώδικες, και ας με γοήτευαν.
Όπως η θάλασσα σκάει ανυπότακτη πάνω στα βράχια, κόντρα στη νηνεμία του απόλυτου γαλάζιου.
Όπως το φεγγάρι πλουμιστό αλλάζει χρώματα και όψεις με μια ζηλευτή αρμονία.
Όπως τα πρόσωπα μέσα στην απόγνωση αλλάζουν κατεύθυνση, αναζητούν διέξοδο, σε μια παγίδα από καιρό στημένη.
Τόσο καιρό, που τα κομμάτια μου θρυμματίζονταν σε άδοξες επιλογές.
Που έψαχνα τον εαυτό μου σε μια ατμόσφαιρα εχρική, παρασκηνιακή, επαμφοτερίζουσα.
Που φαγωμένη από τις αμφιβολίες και την εξουθένωση του ενήλικου κόσμου, γύριζα το βλέμμα ικετεύοντας για μια συνομωσία.
Τότε που ήθελα να χαθώ σε μια ηλιόλουστη μέρα, χωρίς να με νοιάζει τι ώρα είναι, τι άφησα πίσω, τι θα βρω εμπρός.
Τότε που τα πάντα ήταν τόσο ανάλαφρα γιατί δεν τα στιγμάτιζε η ανάγκη να οδηγούν κάπου.
Μέσα από τα σοκάκια του νου αναφύονται εικόνες απόλυτης μαγείας, από εκείνες που αναρωτιέσαι αν όντως τις έζησες ή αν απλώς τις φαντάστηκες, αν μπορεί να ανήκουν στην κατά τα άλλα βάρβαρη πραγματικότητα.
Πάντα ήσουν εδώ. Για αυτό και όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία...
Έχει η ψυχή να προσμένει το επόμενο ταξίδι....

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

(Απο)Κοσμος

Χάνεται χρόνια σε θεωρίες λεπτεπίλεπτες. Ψάχνει μικρές απολαύσεις να εξωραϊσουν μια άχαρη μέρα. Ένα ποπ διαμάντι μουσικό, μια παράνομη ματιά, ένα αίνιγμα, ένα πτι φουρ με κεράσι και μαρμελάδα, ένα έξυπνο λογότυπο. Κάτι ανάλαφρο, που θα την απομακρύνει από την αβάσταχτα παγιωμένη ρουτίνα.
Στο γραφείο της ημιτελή κείμενα της βγάζουν τη γλώσσα. Κάθε τρεις και λίγο γεμίζει τη μωβ της κούπα με γαλλικό καφέ αλλά από ιδέες έχει στερέψει.Όταν το γράψιμο εξελίσσεται σε δουλειά, χάνει κάτι από την αίγλη του. Δεν ξέρει να πει με σιγουριά τι φταίει και η έμπνευσή της εξανεμίστηκε.
Ρεμβάζει έξω από το παράθυρο τον κόσμο να χύνεται βιαστικός στους δρόμους, σε ένα πάντρεμα ρυθμών, χρωμάτων, κινήσεων. Εκείνη διορθώνει τα γυαλιά της και ταξιδεύει νοερά στο σεναριο των ιδανικών της διακοπών. Πάντα άσος στην προσμονή, σε σημείο που η αυθεντική εμπειρία αποβαίνει πενιχρή. Στο μυαλό της σχεδιάζει χρόνια τώρα ένα ιδανικό καλοκαίρι κατά το οποίο θα είναι ελεύθερη από τα προσωπικά της ζιζάνια και μαυρισμένη θα απολαμβάνει το δροσερό της ποτό χωρίς να επισκιάζεται από τίποτα. Μοιραία, δεν το καταφέρνει.
Κλεισμένη στο κρησφύγετο των δικών της επιμέρους κόσμων, αναρωτιέται γιατί η επικοινωνία της με τους άλλους χωλαίνει. Θα φταίει ο ανάδρομος Ερμής, το λέει εμφατικά και η στήλη του ωροσκοπίου. Μα...είναι όλα τόσο ανάδρομα που μόνο ο Ερμής πρέπει να είναι ορθόδρομος τελικά !
Κάτι της ψιθυρίζει ότι όταν αποσύρεται σε ένα απόκοσμο περιβάλλον από λέξεις, ταινίες και θρασύδειλους φόβους, μουσικές διαπεραστικές και αποθέωση του αναπάντεχου, απομακρύνεται από την αληθινή ζωή.
Πόσες φορές δεν ξεκίνησε μόνη της με μια βαλίτσα στο χέρι για ερημικά νησιά για να περάσει όλες της τις μέρες κλεισμένη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου? Πόσες φορές αγκαλιά με ένα βιβλίο δεν επισκέφθηκε γουστόζικα καφέ της πόλης για να φύγει χωρίς να έχει διαβάσει μια σελίδα? Και πόσες φορές δεν εκνευρίστηκε τρελά στο μετρό όταν χωμένη στις σκέψεις της ένιωσε την επίθεση ενός επίμονου βλέμματος?
Ζει για να στοχάζεται μα έτσι δε ζει.
Η φαντασία της έχει υποδουλώσει την πιθανότητα μιας αγνής εμπειρίας.
Ζει σε κόσμους εναλλακτικούς, πλασμένους από την ίδια, ανώδυνους και ασφαλείς, που δεν έχουν σύνορα, ούτε και θέλουν να ανοίξουν τις πύλες σε επίδοξους παρατηρητές. Γράφοντας, καμιά φορά λυτρώνεται από το βάρος της ανυπαρξίας αυτού του κόσμου, της μηδενικής αντιστοιχίας του προς την πραγματικότητα,
Νιώθει ότι είναι τυχοδιώκτρια ενώ δεν πιστεύει στην τύχη.
Καμώνεται την εκκεντρική ενώ αυτοσκοπός της είναι να περνάει απαρατήρητη.
Ψελλίζει κυνικές ατάκες ενώ έχει ανάγκη από συναίσθημα.
Αναμένει εσαεί το αναπάντεχο την ίδια ώρα που κάνει τα πάντα για να το παρεμποδίσει.
 Δεν ξέρει πού οδεύει αυτός ο κόσμος αφού και η ίδια έχει χάσει προ πολλού το δρόμο.
Για να μπορεί να νιώθει απόκοσμη, θα πρέπει να μπορεί να ενταχθεί σε αυτόν τον κόσμο τον αλλόκοτο, με όλα του τα μυστήρια και τις απογοητεύσεις, ώστε να μπορεί να αποστασιοποιείται στο εναλλακτικό της σύμπαν.
Όμως εκείνη παραμένει ανίδεη πάνω από μπερδεμένα νοήματα και ερεβώδεις λέξεις, ανίκανη να μαντέψει τη συνέχεια, με το μυαλό της να διακτινίζεται σε απωθημένες επιθυμίες που τη χλευάζουν, ανικανοποίητες, καθιστώντας την παρείσακτη, ξένη, παντάξενη.
Ξεχάστηκε  στο δικό της ταξίδι, ξέχασε ότι έχει συνταξιδιώτες.
Και όσο μόνη της πορεύεται, τόσο το τέρμα μοιάζει δυσδιάκριτο, τόσο ο κόσμος της εξελίσσεται σε πηγή κινδύνων, με τη γητειά του αιθέριου και την ευθραυστότητα του επισφαλούς, τόσο άδειος και έρημος είναι αφού κανείς δε θέλει να κατοικεί σε τόπους αφιλόξενους.
Προασπίζοντας μια ζωή το ζωτικό της χώρο, έχασε το χώρο και τη θέση της στον κόσμο που την περιβάλλει, και μένει να τον ατενίζει από μακριά, με το ίδιο ψυχρό, απαθές βλέμμα...

Ελεύθερος στο Χρόνο

Για έναν εργασιομανή, νευρωτικό ή υπερφιλόδοξο άνθρωπο, ο ελεύθερος χρόνος αποδεικνύεται μαρτύριο σωστό. Η υποδούλωση στο χρόνο είναι η μοντέρνα μορφή επικρατούσας καταδυνάστευσης και δεν καταπολεμάται αφού προκαλείται από τους ίδιους τους παθόντες. Θύτης και θύμα το ένα και το αυτό, τότε είναι που το έγκλημα δεν υπόκειται σε παραγραφή..
Όταν όλα τρέχουν σε ρυθμούς ανεξέλεγκτους, η διάσωση του ελέγχου φαντάζει με επίτευγμα ολκής. Αν υποτεθεί όμως ότι ο έλεγχος του χρόνου επιφέρει αποδοτικότητα και παραγωγικότητα όσον αφορά στην προώθηση εργασιακών εγχειρημάτων και προσωπικών στόχων, δεν είναι αναπόδραστη η ταυτόχρονη απώλεια του ελέγχου σε όλους τους υπόλοιπους τομείς?
Δεν υπάρχει περίπτωση χρόνος που θεάται ωφελιμιστικά να προσδώσει όφελος.
Πολλές φορές σου μιλάνε περί ανέμων και υδάτων ή σου ξετυλίγουν με περίσσεια εμπιστοσύνη μύχιους συλλογισμούς τους και εσύ είσαι αλλού. Χαμένος στη νοσηρή μονομανία του ανικανοποίητου. Αναλογίζεσαι πόσα κατάφερες, αν λάθεψες κάπου, αν τελικά είσαι χρυσή μετριότητα, κυρίως πόσα ακόμα θα κατακτήσεις. Γιατί ποτέ δε θα αγγίξεις την κορυφή. Πάντα, πιο πέρα, στο επόμενο βήμα, θα υπάρχει κάτι ακόμα. Δελεαστικό, θελκτικό, απροσπέλαστο, προκλητικό για την εγγενή σου φιλοδοξία.
Και η προοπτική του σαββατιάτικου πρωινού που τόσο καρτερικά προσμένεις μέσα σε μια χαώδη εβδομάδα, δεν είναι πια τόσο ευχάριστη. Γιατί όταν με το καλό αυτό το πρωινό έρχεται, σε κατακλύζει μια δυσερμήνευτη ενόχληση, σα να μην αντέχεις αυτή του χρόνου την αφθονία.
Ο ελεύθερος χρόνος σε σκλαβώνει γιατί σε ξενίζει.
Έμαθες όλα να τα εντάσσεις σε περιγράμματα και καλούπια, απονοηματοδοτώντας ο,τιδήποτε άναρχο, στερούμενο κανόνων.
Και ενώ μπορείς να συναντήσεις φίλους, να περπατήσεις χωρίς προορισμό, να απολαύσεις μια ταινία, να πας μια εκδρομή, να χαθείς στη μαγεία ενός καλογραμμένου κειμένου ή απλώς να αφεθείς στη ρέμβη μιας άσκοπης ώρας, κόβεσαι σε κομμάτια και ανήσυχος περιμένεις να παρέλθουν οι ώρες για να ξαναεισαχθείς στην οικεία καθημερινότητα του προγράμματος.
Η απαλλαγή της νοοτροπίας από την παντοδυναμία του αυτοσκοπού είναι κρίσιμη.
Δε γίνεται όλα να μεταφράζονται με όρους χρησιμοθηρίας και επωφελούς αντικρύσματος.
Μπορεί κάθε τι να απολήγει σε ορισμένο σκοπό αλλά δε χρειάζεται, δεν πρέπει να τον ξέρεις, ίσως δεν πρέπει να έχεις την προπέτεια ακόμα και να τον μαντεύεις...
Έτσι και ο χρόνος, είναι αγαθό υπέρτατο για αυτό και πρέπει να το απολαμβάνεις στο έπακρο χωρίς να θεωρείς ότι διαπράττεις ποινικό αδίκημα κάθε φορά που δεν εντάσσεις υποχρεώσεις στα πλαίσιά του. Ο χρόνος μας διαφεντεύει όταν εμείς γινόμαστε δουλοπρεπείς, συναινέσει μας και μόνο.
Γιατί ο Χρόνος έχει τη δύναμη να μας απελευθερώσει όταν παύουμε να τον ατενίζουμε με το τρομαγμένο βλέμμα του κρινόμενου υποτελούς. Σα να είναι ένας αυταρχικός κριτής στον οποίο χρωστάμε μακροσκελή απολογία για υποτιθέμενες παρασπονδίες.
Στην ουσία, στον εαυτό μας λογοδοτούμε και δίνουμε εξηγήσεις. Αρκεί να καταλάβουμε  ότι δεν είναι αναγκαίο αυτό να τυποποιείται, σαν άλλο άχθος ,στην ψυχική μας ηρεμία.
Όλα αυτά μέχρι να γίνουμε αυθυπόστατοι.
Γιατί καμια φορά στη ζωή αρκεί να υπάρχει προσδοκία εγκρατής, όχι βουλιμική αξίωση.
Είναι το μόνο προσταγμα του χρόνου το να τον αψηφάμε και από ανθρώπινη μωρία θαρρούμε ότι είναι παραπλανητικό. Η σημασία του ελεύθερου χρόνου έγκειται στην ικανότητα αυτοπροσδιορισμού. Στη σημασία της απραξίας ως απόστασης από τα συνήθη και δέοντα.
Στο να ξαποστάσεις από τον πυρετό μιας αλλόκοτα εξουθενωτικής μέρας και να καταδεχτείς να συναντήσεις την ψυχή σου. Το ότι είσαι ελεύθερος να το πράξεις δε σημαίνει ότι θα το επιλέξεις κιόλας. Είναι θέμα χρόνου να επιλέξεις την ελευθερία, γιατί η ελευθερία είναι επιλογή, και ως τέτοια σε βάθος χρόνου επισείει και το ανεκτίμητο τίμημά της.....