Μεγάλοι Δρόμοι

Δεν ήταν μια μέρα όπως όλες. Ήταν η μέρα που ένιωθε γιατί όλες οι άλλες ήταν κενές νοήματος και εκείνος βουτηγμένος σε έναν αιώνιο λήθαργο. Την ζούσε με όλους του τους πόρους, διέκρινε τα πρόσωπα, την επιδερμίδα, τη ματιά τους, τη μυρωδιά του κορμιού τους. Αυτοκίνητα και κόρνες, φωνές και λόγια, χρώματα και γειτονιές, ποτέ δεν φάνταζαν τόσο αρμονικά. Ίσως επειδή τίποτα από όλα αυτά δεν έμοιαζε πια μηχανικό, παράγωγο μιας δολοφονικής επανάληψης. Όλα έκρυβαν έναν λόγο, ένα αίτιο, που νοηματοδοτεί όλα εκείνα που άλλοτε ασήμαντα ήταν και άχρωμα.

 

 

 

Καμιά φορά οι δοκιμασίες αποκαλύπτουν τα όρια. Ακόμα καλύτερα, αποκαλύπτουν πως τα όρια δεν υπάρχουν. Και αν οι δοκιμασίες που έρχονται από το πουθενά αναποδογυρίζουν το σύμπαν σου ολάκερο, για να δυναμώσουν την πίστη σου στο τέλος, τι γίνεται όταν συνειδητά δοκιμάζεις τον εαυτό σου; Γιατί δεν είναι τα στερεότυπα των άλλων που σε ενοχλούν, όσο εκείνα που εσύ επινοείς και αναπαράγεις. Μια εικόνα για τον εαυτό σου στατική, απόλυτη και χωρίς περιθώρια ανασχεδιασμού. Μα οι ανασχεδιασμοί είναι ζωή, ευκαιρίες διόρθωσης σφαλμάτων, παράθυρο στην αλλαγή και το ρίσκο της. Η αυταπάτη της αυτογνωσίας περιχαρακώνει τις δυνατότητες σου, στεγανοποιεί τις κατευθύνσεις σου, σε κλείνει σε κουτάκια που ευθαρσώς καμώνονται τα πολύξερα, σε μια επίφαση τάξης! Μωρός και ανέλπιδος εγκλωβίζεσαι εκεί μην τολμώντας να λοξοδρομήσεις.

Τη στιγμή που θα αποφασίσεις όλα να τα δεις αλλιώς, να ξυπνήσεις χωρίς λεζάντες στο μυαλό και κατηγοριοποιημένα συναισθήματα, να ξεριζώσεις την καχυποψία από μέσα σου και τους τόνους του αρνητισμού που σε καταδιώκουν σε ολοήμερες διαδρομές, θα αισθανθείς την πιθανότητα πως όλα τα απίθανα μπορούν να συμβούν. Από το μηδέν, από το πουθενά, απλώς επειδή δεν πείσθηκες πως έφτασες κάπου. Η κορυφή ψευδαίσθηση είναι που μπορεί τάχιστα να σε ρίξει στο ναδίρ, ο κορεσμός αλαζονικός καρπός ενός εαυτού που έχει ακόμα πολλά να μάθει.

 

 

 

 Συνήθως κουβαλάμε έναν εαυτό που φρονεί πως είναι παντογνώστης. Που αποθεώνει τη δική του σκοπιά και την θεωρεί αντικειμενική και ορθότερη. Χτίζουμε θεωρήσεις τη μία πάνω στην άλλη, βολευόμαστε πίσω από βολικά συμπεράσματα και βγάζουμε ένα στεναγμό ανακούφισης πως το νικήσαμε το μυστήριο, πως η ζωή βγάζει, επιτέλους, νόημα. Και όσα και αν αλλάζουν γύρω μας, όσες απώλειες και ερχομοί να μας ταρακουνάνε, εμείς παραμένουμε πιστοί σε αυτό τον αφελή εαυτό που περιχαρακώνει τις δυνατότητες. Αρνείται να βαδίσει από το σκοτεινό δρομάκι, αρνείται τις εναλλακτικές λύσεις το ίδιο αφόρητα άλυτο πρόβλημα, αρνείται να οικοδομηθεί από την αρχή. Να πάψει να λέει'' εγώ δεν είμαι έτσι.. με τίποτα δε θα το έκανα αυτό'', γιατί  η  ευτυχία κρύβεται σε όλα εκείνα που επιμένουμε να απορρίπτουμε.

 

 

 

Δοκιμάσθηκε, με μικρά και μεγάλα. Μπήκε σε κόντρα ρόλους που του έδωσαν πνοή. Ξεστόμισε το απρόσμενο, το αλλοτινά ανείπωτο. Περπάτησε σε δρόμους χωρίς φως που πάντοτε τον φόβιζαν. Ξεχάστηκε σε όλα εκείνα που του θύμιζαν θάνατο. Ένιωσε ολοκληρωτικά ζωντανός μέσα σε όλα αυτά που η σκέψη του έκανε να μοιάζουν με τερατουργήματα. Είδε την ομορφιά να του αναζωπυρώνει την πίστη, σε τόπους που θεωρούσε απελπιστικά άσχημους. Μέσα στις αντιφάσεις, κρυβόταν το νόημα που πάντα του ξέφευγε.

 

 

 

 Και οι φόβοι, από τόσο κοντά, φαίνονται παράξενα μακρινοί. Σα να ξεθωριάζουν ολοένα και να σβήνουν, παράγωγα μιας φαντασίας που τους έχει ανάγκη. Χρειάζεται να τους πλησιάζεις για να μη σε απωθούν από όσα λαχταράς. Να νιώθεις πως εσύ τους χειραγωγείς και πως, αν σε κατευθύνουν, είναι γιατί εσύ το επιτρέπεις. Να δεις τον εαυτό σου να πανηγυρίζει σε ένα ατελείωτο κύμα μεταλλάξεων. Για να γίνεις αυτό που είσαι, πρέπει να απορρίψεις την αυταπάτη των αποκρυσταλλωμένων εικόνων. Πάντα θα υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ανατρεπτικό, που θα σου θυμίζει πόσο δρόμο έχεις ακόμα...Ευλογία οι μεγάλοι δρόμοι γιατί η ευτυχία αποκορυφώνεται πριν το μεγάλο τέρμα.