Επιθυμία

Χωρίς καν να το καταλάβει, ο χειμώνας έβαινε προς το τέλος του. Νέα χρονιά, φιλόδοξη και αισιόδοξη, με αλλαγές τολμηρές να εκκολάπτονται σε υπολείμματα ατολμίας, και όλοι συνέχιζαν το γνωστό μουρμουρητό. Επιθυμίες ανικανοποίητες μένουν να χλευάζουν όλο προκλητικότητα, στο κατώφλι του χρόνου. Όλοι τα έχουν όλα και όλοι δεν έχουν τίποτα. Ο χαμένος που μετράει απώλειες μέσα από τη νίκη του. Ο νικητής που ανιχνεύει τα θαύματα μέσα από τη συντριβή. Γιατί η επιθυμία, ακόμα και η εκπληρωθείσα, σε τσακίζει. Είτε επειδή φανερώνει το απροσμέτρητο κενό, είτε επειδή σε αφήνει ακόμα πιο ελλειπτικό, ακόμα πιο μόνο.

 

 Μέσα στο γαϊτανάκι της εφήμερης χαράς αυτά τα ηλιόλουστα πρωινά, τα γεμάτα μυρωδιές από καφέ και μπαχαρικά, αλήτικες λιακάδες, αβάσταχτης εγκαρδιότητας χαμόγελα και προορισμό κανένα, ξεχνιέται, και το έχει ανάγκη. Από όλα εκείνα που την καταποντίζουν σε θυσίες για παλαιωμένες επιθυμίες, από τη σκουριά σκοτεινών ονείρων όλο γήρας, από νέα θέλγητρα που γνέφουν αμφίσημα. Σα να θέλει να προστατευθεί από το χείμαρρο των επιθυμιών που θέλουν να την κατασπαράξουν όπως ένα βουλιμικό μάτι .Είναι αυτές οι επιθυμίες που την κάνουν αφόρητα αυτοαναφορική, επαναλαμβανόμενα λανθασμένη, αυτές που της τρέφουν νοσηρά την έπαρση και που την αδειάζουν από κάθε ικανότητα να χαρεί. Να χαρεί από το τίποτα, να χαρεί για το τίποτα. Δε θέλει λόγο η χαρά, μόνο έδαφος ψυχής καθαρό για να ανθίσει.

 

Έμαθε να επιθυμεί τα απρόσιτα. Να γεύεται την αρρωστημένη γλύκα του ανεκπλήρωτου. Να νομίζει πως ζει μια ζωή σε κατώτερη βαθμίδα από την ιδανική. Χαρτογράφηση επιθυμιών. Αστείο, και μόνο που το σκέφτεται. Την σημάδεψαν οι επιθυμίες, έτσι όλο βοή που της χίμηξαν μια μέρα που την καταβρόχθιζε η ανασφάλεια. Δε μας καθορίζουν οι επιθυμίες μας αλλά η ιδέα που τρέφουμε για αυτές.

 

 Κι έπειτα έρχεται μια σπάνια, μαγική ώρα. Η ώρα που οι επιθυμίες συναντώνται με άλλες. Ανοίκειες και γνώριμες μαζί. Και προσπαθούν να συγχρονιστούν, να συμπορευθούν, να κατακυριεύσει η μία την άλλη, αντί να κυριεύσουν τις ψυχές των ανθρώπων.  Και γεννάται ο πόθος, ο έρωτας, η αγάπη. Εξαρτάται.

 

 Η ικανότητα να μην επιθυμείς τίποτα είναι τόσο επικίνδυνη όσο η ικανότητα να επιθυμείς τα πάντα. Σπουδαία είναι η δύναμη της επιθυμίας που κατευθύνεται σε κάποια άλλη, αγαπημένη πάντα, και δεν αυτοτροφοδοτείται, με άγνοια της μοναξιάς της. Να επιθυμείς να επιθυμείς και να σε επιθυμούν. Χωρίς ανεπιθύμητες παρενέργειες.

My way ~

Όπως αναζητούσε εκείνο το πρωινό κάτι από χτες που χάθηκε, σωριάστηκε στο έδαφος. Χάρτινα όνειρα στροβιλίζονταν στον αέρα, που γέμιζε από σταλαγματιές μνήμης. Μνήμης που αγκαλιάζει τις στιγμές και τις κάνει να ασφυκτιούν. Θέλουν χώρο να αναπνεύσουν, χωρίς να σημαδεύονται από χθεσινά μεγαλεία και αυριανά επιτεύγματα. Ομιχλώδης η ατμόσφαιρα, κάποιες επιθυμίες σφαδάζουν από τον πόνο, έτσι νεογέννητες που βουλιάζουν στην απόγνωση. Το κλίμα μοιάζει πένθιμο, οι άνθρωποι που περπατούν γύρω σα να θρηνούν για μια χαμένη χαρά. Για κάτι που φώλιαζε μέσα τους και τους ψιθύριζε ένα μυστικό ευφροσύνης. Σα να εισέβαλλε κάποιος στην ψυχή τους και το αφαίρεσε με βιαιότητα. Φαίνονται κενές υπάρξεις, βαραίνουν από την κενότητά τους, το βάρος της άδειας τους ύπαρξης αδυνατούν να το σηκώσουν. Μέσα από όλα αυτά, επιμένουν να αναζητούν την πληρότητα. Είναι τα μάτια τους αγαλμάτινα, ανέκφραστα, πάντα στο μεταίχμιο, στο διφορούμενο, στη σπίθα που χάνεται. Ψάχνουν τις απαντήσεις σε ξένους, σε ταινίες και τραγούδια, σε λέξεις δανεικές και ποιήματα άλλων. Ξεχνούν έτσι πως και οι ερωτήσεις δεν είναι δικές τους. Κάποιος ξένος τις έβαλε στο στόμα τους, και τους αποξένωσε από το δικό τους γρίφο. Έδιωξαν άθελά τους μακριά την πιθανότητα λυτρωμού. Μάλλον επειδή μέσα στην αγωνία να επιβληθούν στη μανία της καθημερινής αλληλοεξόντωσης, λησμόνησαν το δικό τους τρόπο. Ότι η ζωή αξίζει μόνο αν βρουν το δικό τους τρόπο να τη ζουν. Μόνο αν τον υποστηρίξουν με σθένος, με όλη του τη λόξα και την εκκεντρικότητα. Ότι ευτυχούν αν συμφιλιωθούν με τις δικές τους επιθυμίες.

 

Τους παρατηρεί, ένα τεράστιο λεπτό της ώρας. Σαν λαθραίοι βαδίζουν, σα να κρύβονται από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αγωνιζόμενοι για την μη απόκλιση από το κοινωνικό στερεότυπο. Βρήκαν τον τρόπο να χάνονται σε χιλιάδες σκοτούρες, με το χάρισμα να τους απομακρύνουν από το δικό τους, αυθεντικό τρόπο. Κι έπειτα σκορπίζουν γκρινιάρικα παράπονα για τις ελλείψεις και τα απωθημένα τους. Πάντα κάποιος άλλος φταίει. Πάντα παλιά ήταν καλύτερα. Πάντα στο μέλλον φιγουράρει η φιλόδοξη δυνατότητα. Και πάντα το παρόν θα είναι μίζερο και αδύναμο. Γεννούν οι ίδιοι την απώλειά της ευτυχίας τους. Έτσι, αντιφατικά, όπως πάντα. Όπως η απώλεια παλιών ονείρων, μπορεί να είναι η μεταμφιεσμένη γέννηση νέων. Ή προϋπόθεση για να κερδίσεις αυτό που φοβάσαι. Τον απωθημένο, τρομερό, τρομακτικό, δικό σου τρόπο.

 

Στις γιορτές , οι περισσότεροι απελευθερώνουν το μέχρι πρότινος σκουριασμένο κομμάτι της φαντασίας τους. Αρέσκονται σε μεγαλεπήβολες ευχές. Γυρεύουν να ψυχαγωγηθούν στο χαυνωτικό κλίμα που τους μετατοπίζει σε μία χρονιά, η οποία υπόσχεται να τα αλλάξει όλα, μόνο επειδή αλλάζει η ίδια. Οι ευχές μένουν ίδιες κάθε χρόνο γιατί η βούληση των ανθρώπων είναι συνήθως ελλειπτική. Πάσχει η ικανότητά τους να εφαρμόζουν όσα θα τους κάνουν να ευτυχήσουν. Τα φρενάρουν, γιατί οι συνθήκες ποτέ δε θα είναι ιδανικές για ευτυχία. Πάντα η καθημερινότητα θα δίνει απλόχερα ευκαιρίες για λήθη και ανώδυνες απολαύσεις. Μα η απώλεια της αυτοκαταστροφικής μας μανίας μπορεί να μας σώσει και μόνο αυτή . Η απώλεια θα μας φέρει πιο κοντά στη σωτηρία.

 

Στο θέαμα των εγκλωβισμένων υπάρξεων, πάντα της έρχεται στο μυαλό ένα τραγούδι. Τέτοια εποχή πάντα. Είναι που προσφέρεται για ανασκοπήσεις και απολογισμούς, όσο διαστρεβλωμένα απότοκα της φαντασίας μας και να είναι. Πόσο σπουδαίο να ακολουθεί κανείς το δικό του τρόπο σε όλα! Να τον βρει και να τον υπερασπιστεί, και ας είναι δακτυλοδεικτούμενος! Εκεί αναπνέει η πιο παράφορη ευτυχία. Δεν αντιγράφεται, ούτε επαναλαμβάνεται. Είναι μία μύχια, ενδιάθετη κατάσταση που εγκαθιδρύει τη μαγική σιωπή της ψυχής. Ναι, τη λαλίστατη, άφωνη σιωπή. Παρότι τίποτα δεν ενθαρρύνει την ελπίδα, όταν ακούει αυτό το τραγούδι, εκείνη ανασταίνεται.

 

Γιατί, ακόμα και αν τίποτα δεν το προμηνύει, αυτή θα είναι μία πραγματικά καλή χρονιά. Το νιώθει. Θα βρει τον τρόπο να την κάνει. Η συνταγή δεν είναι πουθενά γραμμένη. Δεν αποστατεί από μεγαλοπρεπή ευχολόγια γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Μόνο εκείνη την επινοεί και μόνο εκείνη μπορεί να της δώσει υπόσταση. Να χάσει, για να κερδίσει. Με τον τρόπο της. Καλή Χρονιά !

On the road

Δρόμος νέος μπροστά. Χωρίς φως, χωρίς δεδομένα να διευκολύνουν. Στο Χρόνο που ξέφρενος γιορτάζει το σαρωτικό του πέρασμα. Το αναγκαίο της φθοράς, την αναπόφευκτη αναγέννηση λησμονημένων ευχών. Το Φόβο που αναπαράγει μαζί με κάποια φθαρμένα, δειλά ένστικτα.

 

Κακόγουστα δωμάτια του χτες, όλα είναι ντεμοντέ εκεί, πότε αστεία, πότε τραγικά, καμαρώνουν με την άνανδρη ανακούφιση του περασμένου. Αυτού που δε με αφορά πια. Είμαι οι αλλαγές μου, γίνομαι αυτές, έτσι μια μέρα που μου χτύπησαν την πόρτα και εγκαταστάθηκαν ντύνοντάς με,  με άλλο πρόσωπο. Ταρακούνησαν βίαια το συντηρητισμό μου, όμως ...έτσι ή αλλιώς, δε μπορούσα να με αναγνωρίσω πια. Εδώ και πολύ καιρό. Η μανία με την οικειότητα με αποξενώνει. Με κάνει να μένω ίδια. Κενή νοήματος.

 

Ο Δρόμος αυτός είναι θεοσκότεινος. Γεμάτος παραπλανητικές πινακίδες και σιβυλλικά σύμβολα. Φαίνεται πως καταλήγει σε αδιέξοδο. Ξέρω πως τα φαινόμενα είναι για τους εφησυχασμένους. Το παν είναι να τα ανατρέπεις, γιατί πάντα σε στριμώχνουν με τις ζαβολιές τους. Δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να περπατήσω μόνη. Όμως δεν έχω ανάγκη από παρηγοριά. Από αλήθεια έχω ανάγκη, από εκείνον που έχει την τόλμη να την ομολογεί, ακόμα και αν είμαστε μεσοστρατίς χωρίς ίχνος φωτός και βοήθειας. Ούτε βοήθεια χρειάζομαι. Αυτή είναι που διογκώνει την αναπηρία μου. Την αληθινή λύση μπορεί να τη βρει μόνο εκείνος που αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Ο τρίτος θα το επιλύσει από τη σκοπιά του και από απόσταση ασφαλείας.

 

Δε χρειάζομαι πυξίδες. Με τον καιρό έμαθα πως είναι όργανα αποπροσανατολισμού. Το πιο μαγικό σε μία διαδρομή είναι να διαλέγεις εσύ τον προσανατολισμό σου, όχι να σου τον υπαγορεύουν. Να είναι ανέπαφη η ψυχή από προϊδεασμούς.

 

Δε φοβάμαι τις διολισθήσεις. Χωρίς αυτές δε θα μπορούσα να ελέγχω την ικανότητά μου να ευθυγραμμίζομαι. Χωρίς ανισορροπία δε θα  μάθαινα  ποτέ τη σταθερά που με εξισορροπεί.

 

Μα ούτε και από σκέψη έχω ανάγκη. Έχει τη μανία να τα οργανώνει όλα , για αυτό και τα καταστρέφει. Υπερεκτιμημένη είναι, παρακωλύει απλώς την αυθόρμητη δράση, που σε μία ύπαρξη με  μία μονάχα ζωή, είναι επιβεβλημένη.

 

Κι αν με αποδοκιμάσουν οι διαβάτες των  πιο κεντρικών δρόμων, απλώς θα νιώσω θλίψη στη μικρόψυχη ματιά τους. Θα θελήσω να τους δείξω πως στις πιο αθέατες γωνίες του περιθωρίου, στην πιο απομονωμένη στοά που κραυγάζει απελπισία,  κρυφοζούν τα πιο λαμπρά θαύματα. Είναι κρίμα να κοιτάζουμε μόνο εκεί όπου η ελπίδα είναι ορατή. Η ελπίδα δε γυρεύει αποδείξεις, είναι ανθεκτική ακόμα και όταν κυριαρχεί το χάος.

 

Η αίσθηση της διαδρομής έχει κάτι από μία ζάλη ευφορίας. Έναν αρχόμενο φόβο που παραχωρεί τη θέση του σε μία ορμητική χαρά. Μα αυτό που πάνω από όλα με γαληνεύει είναι πως ,με εσένα στο πλάι, μπορώ να περάσω απέναντι με κλειστά τα μάτια ακόμα.

Painful

Πονάω για όλα εκείνα που δε μπορώ να αλλάξω.

Μου θυμίζουν πόσο αδύναμη στέκομαι στο αναπόδραστο μιας πικρής αλήθειας.

Πονάω για κάθε πικρή αλήθεια που δεν τολμώ να παραδεχτώ.

 

Πονάω για το χρόνο που τρέχει άγαρμπα, χλευάζοντας τη βιασύνη την ενθουσιώδη των επιθυμιών μου.

Μένουν να με κοιτάζουν απορημένες:με τι αφέλεια ανέμενα να λάβουν υπόσταση;

Με ποια απλοϊκά μου σχέδια στριμώχτηκαν στην απρόβλεπτη ροή του χρόνου;

Ήμουν άραγε εγώ η ίδια όταν με κυρίευαν, ή η θαμπωμένη ανάμνηση μιας ανήλιαγης μορφής;

 

Πονάω που την ψυχή μου ποτέ δε θα μπορέσω να καταλάβω. Και τις στιγμές που θα νιώθω πως αυτό συμβαίνει, θα γεύομαι την πιο δόλια αυταπάτη.

 

Ακόμα πονάω για τις ευτελείς επιθυμίες.

Αυτές που εμφορούνται από κατώτερα κίνητρα και αυτές που δεν οπισθοχωρούν σε κανένα φραγμό.

 

Πονάω για την ασημαντότητα όλων εκείνων που θαρρούν πως είναι σημαντικοί(περίσσεια η έπαρση στα μικροσκοπικά τους μάτια).

 

Πονάω για τις στιγμές όπου μέσα από μικρές χαραμάδες ξεπροβάλλει η μεγάλη μου ευτυχία.

Στιγμές του χτες που αλήτικα μεταναστεύουν στο σήμερα και μου το ληστεύουν. Με ερεθίζουν, σαν απώλεια καθαρής χαράς.

Με δαιμονίζουν, σαν ανεπίστρεπτα μεγαλεία.

 

Την ίδια στιγμή, πυροδοτούν την πεποίθησή μου, αν μια φορά είσαι ικανός για ευτυχία, για πάντα είσαι. Γίνεσαι. Ότι η ευτυχία μοιάζει μακρινή όχι επειδή δε μπορεί να δε μπορείς να την αγγίξεις αλλά επειδή δε μπορείς να τη δεις. Δηλώνει παρουσία εκεί όπου η φαντασία σου απουσιάζει. Περιπλανιέται σε μεριές άγνωστες , που περιφρονείς να εξερευνήσεις, που απλώς σου φαίνονται πεζές.Κρύβεται αναπάντεχα πίσω από τον πόνο. Τον πόνο που η ίδια προκαλεί, με την ασύλληπτη μαγεία της .Τον πόνο πως είναι αληθινή και έξω από την ανθρώπινη νόηση. Γεννά ερωτήσεις που στο τέλος δεν έχουν καμία σημασία.Άλλωστε, όσα χρόνια και αν περάσουν, η απάντηση θα είναι μία, και ποτέ δε θα τη μάθουμε.

Time flies

Η βραδιά παγερή.Όνειρα τουρτουρίζουν στο ανικανοποίητο, προσδοκίες γυρεύουν λίγη ελπίδα ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο φως.Το πρόσωπό της ωχρό, γεμάτο από στίγματα ημιτελών εμπειριών.Το ξόδεμα δίχως ανταπόκριση.Η πάλη για κάτι ιδεατό.Το άλλο πρόσωπο της εικαζόμενης επιθυμίας.Προσδοκά κάτι πάντα για να ανακαλύψει ότι είναι γέννημα του μυαλού της.Η πραγματικότητα αναπαράγει τον εαυτό της με πολύ διαφορετικό τρόπο.Πότε απογοητευτικό, πότε ανεπαρκή, πάντα αφυπνιστικό.Τα ημερολόγια στερεύουν από σελίδες, ο χρόνος που εκπνέει.Το διαλαλούν με κάποιο στόμφο τα στολίδια, τα εκτυφλωτικά φώτα, τα αδηφάγα μάτια των ανθρώπων που στεγάζουν μια παράξενη θλίψη.

 

Εκείνος δεν ήταν ποτέ εκεί.Πάντα τον περίμενε, πάντα έβρισκε παρηγοριά σε αστεία καταφύγια να ξεγελάει τη μοναξιά της, πάντα πίστευε ότι η πόρτα θα χτυπήσει και θα είναι εκεί.Πως όλα θα γίνονταν απλά και καθαρά,δε γίνεται να τον επιθυμεί τόσο και να είναι μονόπλευρο.Με ένα μαγικό κλικ, οι ανάποδες συνθήκες θα ευθυγραμμίζονταν.Έπεισε τον εαυτό της πως είναι πλασμένη για εκείνον, άφησε την αγάπη να θεριεύει, έμαθε να είναι μόνο σαρκικώς παρούσα στο παρόν της.Το μυαλό της ταξίδευε δίπλα του και σε ένα μέλλον που θα ανέτειλλε μέσα από τις επουλωθείσες πληγές.Χρειάζεται χρόνος, σκεφτόταν, και όλα θα δρομολογούνταν.Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, γίνεται θύμα όλων των κοινοτοπιών.Τις επιβεβαιώνει ντροπιασμένα.Προσπαθεί να είναι διακριτική ενώ μαίνεται εντός της η επιθυμία να σηκώσει το τηλέφωνο και να τον ακούσει.Ανά πάσα στιγμή.

 

Την δαιμονίζει η ακραία εμπορευματοποιημένη χαρά.Η ανάσυρση της χαράς μέσα από την επίφαση των φωταγωγημένων δρόμων και των γιορτινών αγορών.Την  εξοργίζουν τα αγκαλιασμένα ζευγάρια στο δρόμο που πορεύονται άμοιρα ανησυχιών.Με σημαία τη φυσιολογικότητα.Ούτε έχει στολίσει το σπίτι(από πότε η γιορτή είναι ένα προγραμματισμένο ξεφάντωμα;), ούτε θέλει να φάει σπιτικά μελομακάρονα επειδή είναι Δεκέμβρης(τα προτιμάει το Φεβρουάριο που όλοι τα σνομπάρουν οικτρά ως ανεπίκαιρα).Κάθε φορά που ακούει χαρωπά χριστουγεννιάτικα άσματα, κλείνει εκνευρισμένη το ραδιόφωνο-ή τ' αυτιά της.

 

Αυτό το βράδυ που μοιάζει τόσο τυπικό προοίμιο χριστουγεννιάτικης περιόδου, με το ψύχος και το νεογέννητο χιόνι, τα χαμένα πρόσωπα που επιμένουν να υπερκαταναλώνουν και τις μυρωδιές από γλυκά να πλημμυρίζουν και το πιο απόμερο στενό της πόλης, συλλογίζεται πως η ζωή έχει καταντήσει μια γραφική υποκρισία.Μια διεκπεραιωτική επανάληψη εκπονημένων δραστηριοτήτων στις οποίες πρέπει να μετέχουμε.Ένα πανηγύρι κανόνων που στην ουσία μας σπρώχνει στο κυνήγι της εξαίρεσης.Γιατί γιορτή είναι κάθε απρόσμενη τροχιά.Κάθε αναποδογύρισμα του καθιερωμένου.Γιορτή είναι να μην περιμένεις τίποτα και να έρχεται αυτό που λαχταράς πραγματικά.Γιορτή είναι η επανεφεύρεση του εαυτού και της ζωής μας.Γιορτή είναι να αλλάζεις το φαινομενικά αμετάβλητο που καταβροχθίζει τον δυνατό εαυτό σου.Καμία γιορτή δεν περικλείεται σε χρονικά όρια.

 

Κυλάει  ο χρόνος και εκείνος πάλι απών.Αυτό το βράδυ δε μπορεί να κρύβεται άλλο από τον εαυτό της.Πονάει βαθιά.Όλα την ενοχλούν γιατί όλα την αφήνουν ανέγγιχτη.Άδεια, περιφέρεται σαν τρελή, με μόνη συντροφιά την αναμονή.Νιώθει πως είναι και θα είναι μόνη.Μόνη είναι όταν δεν τής επιτρέπει να γίνει αυτό που είναι.Οι παραμορφώσεις τής στοιχίζουν.Ξαφνικά, το αισθάνεται.Δεν έχει κάτι να περιμένει.Όταν περιμένεις τα θαύματα, αυτά γίνονται αυταπάτες.Δεν έχει άλλη αναμονή.Η αναμονή είναι δειλή αίρεση για τα όνειρά της και τα όνειρα είναι ανεπίδεκτα αιρέσεων.Δε χρειάζεται χρόνος.Ό,τι είναι να γίνει, γίνεται και στην απειροελάχιστη υποδιαίρεση της στιγμής.Δεν αρκεί να αλλάζει ο χρόνος κάθε φορά.Πρέπει να αλλάζουμε και εμείς όλα εκείνα που μας αφήνουν αφόρητα ίδιους.

All that you can't leave behind

Έξαψη και αγωνία είχε εκείνο το πρωινό.Σκηνές της προηγούμενης βραδιάς δίνουν ένα σινιάλο μεθυσμένης θλίψης.Αποτσίγαρα στο τασάκι, άπλυτα ποτήρια,μισάνοιχτα σημειωματάρια.Η τηλεόραση όλο το βράδυ σε λειτουργία, δεν την άνοιγε παρά μόνο όταν ο κόσμος του γκρεμιζόταν.Το ραδιόφωνο σε χαμηλή ένταση. σιγομουρμουρίζει ένα διαβολεμένα εθιστικό κομμάτι των Tindersticks.Put your love in me..Χάνεται στη μαγεία της φωνής.Παλινδρομεί στην εφηβεία του, τότε που με παιδική λαχτάρα αναζητούσε μουσική στα δισκοπωλεία.Κάθε μήνα είχε και άλλο μουσικό κόλλημα, ό,τι και αν έκανε, η μουσική τον στοίχειωνε.Σφράγιζε την ύπαρξή του.

 

Ο χρόνος τον κοιτάζει από μια χαραμάδα αλήθειας.Τον απογυμνώνει, τον κάνει να ντρέπεται που δε συνειδητοποίησε με τετράγωνη λογική πώς πέρασε.Οι ψυχαναγκασμοί του χρόνου τον στριμώχνουν στον καθρέφτη όπου ξεπηδούν οι άχαρες πτυχώσεις του δέρματος(πώς δεν τις παρατήρησε πιο πριν;)και τα κομμένα του μάτια.Ο κόσμος αλλάζει, μόνο εσύ δεν το βλέπεις, μοιάζει να ξεστομίζει με αλαζονικό ύφος.Εκείνος γυρεύει με απόγνωση ένα φλυτζάνι αχνιστού καφέ.Άγλυκου, δυνατού.Αισθάνεται μια ληθαργώδη ανημπόρια να τον παραλύει.Η αλλαγή του κόσμου τον σοκάρει αρχικά, μετά τον υπνωτίζει.Του φαίνεται ένας τόπος από ηλίθιους που θαρρούν πως έχουν άποψη για όλα.

 

Πλησιάζουν χριστούγεννα, αυτό του το υπενθυμίζουν από τον Οκτώβρη.Οι οικείες μουσικές, η φωταγωγημένη πόλη, τα στολίδια στα καταστήματα, άνθρωποι που ψωνίζουν εμμονικά επειδή''αλλιώς οι γιορτές δεν έχουν νόημα'', ευχές για το νέο έτος καταδικασμένες να μείνουν θεωρητικά μεγαλεία, όλοι χαρούμενοι.Πρέπει να χαρεί.Αυτό το θλιβερό σύνθημα δίνει την αφετηρία σε κάθε του μέρα.Σήμερα όμως είναι αλλιώς.Έπεσε κατά τύχη σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ, δέκα χρόνια πριν.Τότε που οι φωτογραφίες εκτυπώνονταν και τοποθετούνταν ευλαβικά σε άλμπουμ με θεματικές ενότητες.Θα μπορούσαν να ενοποιηθούν σε μία, με ένα τίτλο..''η ανεπεξέργαστη ευτυχία''.Πρόσωπα που ακτινοβολούσαν χαρά ξέφρενη, γεμάτα συναίσθημα.Που επέμεναν να αγαπούν τη μουσική και τις λέξεις, το κόκκινο κρασί και τη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ.Το περπάτημα στα στενάκια όπου έλαμπαν οι πιο περίτεχνα κρυμμένοι θησαυροί.Τις λυτρωτικές σιωπές.Την αίσθηση ευγνωμοσύνης που αισθάνεται όταν ξημερώνει μια μέρα δίχως λεπτό ύπνου και είναι έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο.Το να είναι μικρός ήρωας, αφανής πάντα.Ο ήρωας είναι απαλλαγμένος από την ανάγκη αυτοπροβολής.Γίνεται ήρωας όταν υπερβαίνει το γνώριμο εαυτό του.Όταν αλλάζει , και ας τη σιχαίνεται την αλλαγή έτσι συντηρητικός που είναι.

 

Σήμερα στο σπίτι έχει πολύ κρύο.Χιονίζει έξω, σε εναρμόνιση με το επιβεβλημένο ιδανικό της εποχής.Γυρίζει πάλι πίσω, στα χιονισμένα πρωινά που περπατούσαν χωρίς όρια, μέχρι να σουρουπώσει.Εικόνες αμέτρητες μιας ευλογημένης ζωής που δε θέλει να αφήσει πίσω.Μπορεί αλλά δε θέλει.Θα είναι σα να αρνείται τον εαυτό του, το πιο ουσιαστικό του κομμάτι.Χρειάζεται να γυρίζει πίσω για να μπορεί να βαδίσει μπροστά.Εκεί μοιάζει να φωλιάζει ένα άρρητο μυστικό για τη διαχρονική του ευτυχία.Όποτε το αφουγκράζεται, σε μία ζωή έκρυθμη, με μόδες και κώδικες που δεν προλαβαίνει, που κοιμάται και ξυπνάει έντρομος για να προλάβει αυτό που τον καθυστερεί πάντα, σε έναν μαραθώνιο ματαιότητας που του ληστεύει ακόμα και το προνόμιο να μπορεί να δακρύσει, ακόμα και τότε που όλα αδειάζουν από ζωή, βρίσκει τον τρόπο.

 

Η παλιά αίσθηση ανάτασης τον ανανεώνει.Του δείχνει το δρόμο για το δικό του μονοπάτι.Όσα καλείται να αφήσει πίσω, είναι οι σταθερές του.Σε ένα σύμπαν ασταμάτητων μεταβολών, οι σταθερές του είναι η μόνη απάντηση.Όσα αγάπησε είναι πάντα εκεί, δεν ξεριζώνονται.Είναι μέσα του, τον καθορίζουν, επανακαθορίζουν τα πάντα.Ακούει το τραγούδι με μοναδικό τρόπο.Είναι νέο και συνάμα παλιό.Κάτι σαν σταθερή αξία.Σαν τις εποχές που ανακατεύονται με ένα σημείο αναφοράς κοινό.Δε θέλει να αφήσει τίποτα πίσω.Ξέρει πως όσο και αν ο κόσμος αλλάζει, εκείνος επιλέγει να ζει στο δικό του..Παρελθόν είναι μονάχα ό,τι αρνηθήκαμε να επιβιώσει στο χρόνο.

 

 

A change is gonna come

Η ρουτίνα.Στείρα επανάληψη στερεότυπων στιγμών με τρόπο μηχανικό και διεκπεραιωτικό.Ο αποκλεισμός της διαφοροποίησης.Την ίδια στιγμή που τη θεωρούμε υπαίτια για τη μιζέρια μας σε συναισθηματικό επίπεδο, την ίδια στιγμή την έχουμε ανάγκη, ως ψευδαίσθηση πειθαρχίας.Ένα τυποποιημένο πρόγραμμα έχει το άχαρο χάρισμα να μας προσδίδει μία απατηλή αίσθηση ισορροπίας.Ένα οικοδόμημα ελεγχόμενου μικρόκοσμου όπου ο χώρος είναι οικείος και ο χρόνος ουδέποτε υποκύπτει σε ατασθαλίες.Από την άλλη, ως αντιφατικά όντα, αποζητούμε την αλλαγή.Αχόρταγα, με ακόρεστη  λαχτάρα.Νοερά έστω, γιατί στο πεδίο της πρακτικής εφαρμογής, για άπειρους λόγους χωλαίνουμε.Γκρινιάζουμε ότι η ζωή είναι προβλέψιμη, γεμάτη κλισέ.Έτσι μπορούμε ευθαρσώς να καμαρώσουμε για τη διανοητική μας υπεροχή και την αλάνθαστη ενορατική μας δύναμη.

 

Είναι η διεκδίκηση της παντογνωσίας η απόλυτη πράξη μωρίας.Η ευκολία με την οποία προβαίνουμε σε κριτική κάθε προσώπου ή δημιουργήματος αλλότριου, είναι χυδαία.Πιστοποιεί την προαπαιτούμενη ανωτερότητα του κριτή, που αυτονόητα θεωρούμε πως διαθέτουμε.Ο αμυντικός χειρισμός μιας κριτικής που μας γίνεται και η αυτόματη επίκληση ευφάνταστων δικαιολογιών, μαρτυρούν ότι το να είσαι κρινόμενος συνιστά μια αδιανόητη πιθανότητα.Όταν, συνεπώς, έχουμε τον εαυτό μας καταχωρημένο στη συνείδησή μας ως άτρωτο, πώς να αξιώνουμε την αλλαγή;

 

Η Αλλαγή προκύπτει ως ανάγκη κατάλυσης του υπάρχοντος σκηνικού, το οποίο δεν είναι ασφυκτικό αποκλειστικά εξαιτίας των άλλων.Θέλει γενναιότητα να αντικρύσουμε τα σφάλματά μας και να τα αναγνωρίσουμε γιατί τρεφόμαστε από αυτά.Οι φόβοι μας θεριεύουν στην ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή και επανάληψη των ίδιων σφαλμάτων που μας θωρακίζουν σε μια μίζερη ρουτίνα.Χρειάζεται να απορρίψουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας ως νοσηρό, και για να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να έχουμε κατοχυρώσει έναν υψηλό βαθμό συναισθηματικής υγείας.Μέσα από την απόρριψη του εαυτού μας ως αυθεντίας ίσως και να προσεγγίσουμε ένα ψήγμα ουσιαστικής γνώσης.Πάντα θα συμβαίνουν τα ίδια πράγματα όταν εμείς έχουμε ταχθεί εθελοτυφλώντας στον ίδιο δρόμο επειδή είναι πιο βολικός.Ποτέ δε θα μάθουμε τι θα συμβεί αν δε δοκιμάσουμε την εναλλακτική οδό, εκείνη που φοβόμαστε ως αφιλόξενη αλλά ταυτόχρονα μας θέλγει ως αλλιώτικη χαρά των αναρίθμητων πιθανοτήτων.Πάντα θα μοιάζουν τα πάντα απίθανα όσο κάθε άλλη πιθανότητα πλην  αυτής που ενστερνιζόμαστε παραμένει ανεξερεύνητη.

Η πραγματική ανατροπή δεν είναι μια αιφνίδια μεταβολή των φαινομενικών γεγονότων.Είναι να μπορείς να αποκωδικοποιείς τα φαινομενικά γεγονότα ανατρεπτικά.Να κατορθώνεις να ανιχνεύεις την αλλαγή μέσα από την επίφαση της στασιμότητας.Κλισέ είναι μόνο ό,τι σε πείθει ως τέτοιο.Οι άνθρωποι που βλέπουν παντού κλισέ είναι ,ή ανασφαλείς ,ή αφόρητα δυστυχισμένοι.Η πανομοιοτυπία  δεν είναι παρά παγίδα για τους πληκτικούς.Οι καταπληκτικοί, θα κάνουν την έκπληξη, ακόμα και μέσα από την απόλυτη πλήξη.

Στη Σιωπή που Φοβάσαι να Ακούσεις

Ένιωθε την ανάγκη να αποτραβηχτεί.Από όλους εκείνους που προκατασκεύαζαν την εικόνα και τις αντιδράσεις της.Από τις φωνές που δεν άφηναν τη δική της σιωπή να ακουστεί.Τελείωνε ο Νοέμβριος μαζί με κάτι συνεσταλμένες προσδοκίες για ανατροπή σκηνικού.Καθώς τρύπωνε το κρύο μέσα της, ενώ περιδιάβαινε δρόμους ρυπαρούς, με ανάσες χρωμάτων, θέλησε να χωθεί σε έναν ημισκότεινο χώρο.Να χαθεί.Να πιει γουλιά γουλιά κόκκινο κρασί και να κρυφογελάσει με τις παιδιάστικες αντιλήψεις των γύρω της.Με τα κωμικά τους άγχη, την ανατριχίλα της εμετικής επικαιρότητας, τα προγραμματισμένα φωτάκια των επικείμενων χριστουγέννων,τις διαφημίσεις.Παρατηρεί τη βρόχινη οργή ανακουφισμένη στους άνυδρους δρόμους.Σαν άγονα όνειρα που γεννούν θαύματα.Στην κοιτίδα του παράδοξου, μέσα σε καταφύγιο αδιεξόδων.Έξω μυρίζει νοτισμένο χώμα, σαν πολυαναμενόμενη ευεργεσία.Ανέλπιστη.

 

Χαζεύει την κρυμμένη ομορφιά της πόλης.Έτσι μελαγχολική, δίχως υπόσχεση, την αγγίζει πραγματικά.Απολαμβάνει τη μοναξιά της, η μέρα απλώνεται σε μια απεραντοσύνη φιλόξενη, που όλα τα περικλείει.Η σιωπή της κάνει κρότο.Την αφουγκράζεται με νήπια περιέργεια.Αυτά που διαμηνύει είναι ώρες-ώρες αβάσταχτα.Εγκλωβισμένα εντός της, δοκιμάζουν την ηδονή της χειμαρρώδους απελευθέρωσης.Όλες αυτές οι έξωθεν φωνές, φίμωναν τη σιωπή της.Στην απομόνωση συναντά την αλήθεια της.Εκεί που τίποτα δε χαρίζεται, οι κολακείες είναι τα ύπατα ανοσιουργήματα, οι επιθέσεις άνανδρες απόπειρες επικάλυψης της ανασφάλειας του επιτιθέμενου.Εκεί που είναι σε εναγκαλισμό παράφορο με τα δικά της λάθη.Τα πάθη και οι παραφωνίες θεριεύουν, υψώνουν ανάστημα,δηλώνουν ευθαρσώς''είμαι εδώ''.Άφησε τον εαυτό της να παραδέρνει σε υβρίδια επιδράσεων, να καταντήσει ένα πενιχρό επινόημα ρηχών οντοτήτων, που βιάζονται να βάλουν τίτλο και λεζάντα κάτω από κάθε τι.

 

Πίστεψε πως είναι αυτό που οι άλλοι έβλεπαν σε αυτή.Στον παραμορφωτικό φακό των Άλλων , εκείνη εμπιστεύθηκε την εικόνα της.Την άδειασαν.Δεν έχει την αναγκη ούτε να τους πει ''αντίο''.Τρομάζει μπροστά στην αθέατη ομορφιά των όσων προσπερνούσε.Έχανε τον εαυτό της, τη ζωή μέσα από την αλήθεια του, την υποτιμημένη ευλογία να απολαμβάνει αυτή την αλήθεια.Αυτή την ασύλληπτη ομορφιά της ζωής και των σκέψεων που γεννά δε μπορεί να την μοιραστεί με κανένα.Μόνο μια θέσει μοναχική ψυχή μπορεί να τη συναισθανθεί και να πλημμυρίσει παράλογη αυτάρκεια.Δεν την πειράζει που νιώθει μόνη επειδή δε φοβάται να είναι μοναχική.Στη μοναχικότητα  εκτιμάται η αληθινή συντροφιά.

 

Γιατί όταν δεν είσαι ευτυχισμένος μέσα την ίδια σου την ύπαρξη, κάθε είδους συντροφιά σε κάνει να νιώθεις ολότελα μόνος.Το να ψάχνεις τη λύση έξω από εσένα, σημαίνει ότι μέσα σου διαιωνίζεις το αδιέξοδο.Το να περιμένεις από έξω την απάντηση, σημαίνει ότι αδυνατείς να θέσεις τη σωστή ερώτηση.Το να ζητάς να αγαπηθείς προϋποθέτει ικανότητα να αγαπήσεις δίχως όρους.Αυτό που ψάχνεις ίσως βρίσκεται στη σιωπή σου που φοβάσαι να ακούσεις.Άκουσε για να εισακουστείς.

Απουσίες

Έμαθα να ζω για τις στιγμές που μοιραζόμαστε.Αυτές που απωθούν τη σκουριά της εποχής και με ανατείνουν σε σφαίρες υπερουράνιες, που ούτε τόλμησα να πιστέψω πως υπάρχουν.Αμυντικά, πάντα επέλεγα να κατοικώ σε εναλλακτικές πραγματικότητες.Κι ερχόσουν εσύ να με απογειώνεις, με τρόπους τόσο απλούς, ώστε να καταντούν περίπλοκοι.Φευγαλέα φυγή από το θάνατο.Έτσι τιτλοφορούσα σιωπηρά τις βραχύβιες αποδράσεις μας από την ανούσια ζωή.Πώς ολάκερος ο κόσμος αναπροσδιοριζόταν με το που έβλεπα τη μορφή σου να πλησιάζει, παραμένει μυστήριο.Σαν όλα να φωτίζονταν από ένα φως αλλοπαρμένο.Από μια μεθυστική χαρά που κάλπαζε στις λεωφόρους της προσδοκίας.Ολοένα με μάγευες, όσο περισσότερο σε γνώριζα, τόσο μεγάλωνε η ορμή μου να σε μάθω ολοκληρωτικά.Ένιωθα όπως όταν ήμουν παιδί.Τίποτα να αποδείξω, τίποτα να σκαρφιστώ.Η αλήθεια μου ανόθευτη στο πιάτο, αυτή ήταν η δική μου άνευ όρων απελευθέρωση.Μέσα από εσένα και για εσένα.Κινδύνευα να μολυνθώ από την ρετσινιά του ανυπόφορα ρομαντικού και το πιο επικίνδυνο είναι πως συλλάμβανα τον εαυτό μου να αντλεί μια ένοχη ευχαρίστηση σε αυτή την πιθανότητα.Ένας άκακος άνθρωπος, δίχως συγκροτημένη σκέψη, αφιλόδοξος, αποπροσανατολισμένος από κάθε τι εγκόσμιο, να ζει μόνο με την αναμονή της επόμενης φυγής.Να ζει σε έναν κόσμο για δύο που θαυματουργικά γίνονταν ένα, και ζούσαν στον ενικό τους κόσμο.Και εκεί το πλήθος αποκτούσε χρώμα αλλά και μία αλαζονικά κομπαρσική ιδιότητα..το πλαίσιο σε μια παράδοξη αρμονία.

 

Είναι λες και το ότι σε αγαπώ με καθορίζει απολύτως.Σα να με περιγράφει μονολεκτικά.ΓΙατί αυτό με γεμίζει, αυτό με εμπνέει, αυτό μπορεί να με γεννήσει ξανά αλλά και να με διαλύσει.Όλοι όσοι διατείνονται ότι το να αγκιστρώνεσαι πάνω από έναν άνθρωπο είναι επισφαλές, είναι επειδή δεν έχουν νιώσει ότι η πιο δυνατή αγάπη δεν φοβάται το όποιο ρίσκο.Γνωρίζει ότι αυτό την ισχυροποιεί γιατί τότε καλείται να υψώσει τη φωνή της.Να υπάρχει ακόμα και διαμέσου της απουσίας της.Κυρίως τότε.

 

Κάθε φορά που πλησίαζε η ώρα του αποχαιρετισμού, ήξερα πως δεν ήταν και η ώρα του αποχωρισμού.Παρ' όλα αυτά, με έζωνε η γνώριμη αγωνία, η ανημπόρια ενός ανθρώπου απέναντι στον αμείλικτο Χρόνο που όλα τα ανακυκλώνει και τα δοκιμάζει.Ήδη το μυαλό μου έκανε άλματα σχεδιάζοντας την επόμενη φορά.Το επόμενο ταξίδι στο Θαύμα.Να που ο Χρόνος δρα ευεργετικά όταν οι ψυχές που συναντώνται, απελευθερώνονται.Η γύμνια των ψυχών η αμοιβαία, αυτή είναι που σκοτώνει τον τρομερό θάνατο.Να μη φοβηθείς να εκθέσεις την ψυχή σου, να μη λυγίσεις αντικρύζοντας την ψυχή του άλλου.Ο Χρόνος τότε γίνεται περίεργος, μέσα από μία αντιστροφή των ρόλων: καθορίζεται αντί να καθορίζει.

 

Και όπως τα χιλιόμετρα απλώνονται ανάμεσά μας με υποβόσκουσα απειλή, νιώθω ότι ποτέ δεν είσαι απών.Είσαι Εδώ ακόμα και όταν λείπεις.Ίσως περισσότερο τότε.Όπως και η Αγάπη.Περιφρονεί τα μέτρα και τα σταθμά, εξαλείφει τις αποστάσεις.Οι απουσίες υπάρχουν μόνο όταν λείπει η ίδια η Αγάπη.Γιατί όταν εκείνη είναι παρούσα, με έναν παράλογο τρόπο, τις εκμηδενίζει.

 

Είναι αυτή που μας κάνει να είμαστε συνέχεια μαζί, ακόμη και αν στην ''επίσημη''πραγματικότητα είμαστε μίλια μακριά.Είναι η αιώνια ένωση.Η εγγύτητα σε πείσμα των γεωγραφικών προσδιορισμών.Η ακαταμάχητη λαχτάρα για την επόμενη εξόρμηση στο φως.Είναι που σε βλέπω παντού, που σε νιώθω σε κάθε μου βήμα.Είναι που είσαι πάντα Εδώ γιατί κατοικείς μέσα μου.

Η Ευτυχία ερχεται πάντα απρόσκλητη

Όλα ήρθαν απρόσκλητα.Τα κοιτάζει με δέος.Χλωμές φιγούρες που άνθισαν στη νεφέλη μιας μέρας όλο αυτάρκεια.Στιγμές άμοιρες υποσχέσεων σουλατσάρουν σε λεωφόρους ευτυχίας.Δρόμοι απέραντοι, με φώτα αχνά, άλλοτε ανυπόφορα δυνατά.Εκτυφλωτικά.Πρωινά αγέλαστα, χωρίς προσδοκία.Με παγωμένα άκρα και χείλη σφιγμένα, περιφέρεται χωρίς νόημα.Σαν κουρδισμένο ανθρωπάκι, στη φασαρία της πόλης, ανυπόμονο να εγκλωβιστεί στην άκαρπη μοναχικότητά του πάλι.Το βράδυ, που όλα κρύβονται, που μπορεί και αυτή να κρυφτεί στο σκοτάδι, αγκαλιά με τους ήχους και τις λέξεις να ξορκίζουν τις σκέψεις που κομίζουν αυτοκαταστροφικά έναν αλλιώτικο θάνατο.Το καθημερινό κλίμα μοιάζει ακόμα πιο πένθιμο.Μέσα από τη βοή, κλείνονται όλοι σε μια θνησιμαία σιωπή.Ό,τι και να πουν, όσα σοφά και στομφώδη λόγια, όσο και να νομίζουν πως εξελίσσονται, πάντα οπισθοδρομούν.Γιατί δε μπορούν να επαναφέρουν τη χαρά.Νιώθει κινούμενο φάντασμα που καρπώνεται κάτι από την περιρρέουσα δυσθυμία.Κλέβει κάτι από το ανέκφραστο των ακινητοποιημένων μορφών.Όλα τριγύρω τρέχουν και όμως ο χρόνος μοιάζει καρφωμένος στο απέραντο λευκό της παντοτινής στασιμότητας.Μέσα από την εξέλιξη, βραδυπορεί η αληθινή πρόοδος.Και εκείνη σαστίζει μπροστά στην οδυνηρή δυνητικότητα του ιδανικού της κόσμου, αποφασίζει ότι εκεί δε μπορεί να συνυπάρχει παρά να είναι η μόνη παρούσα.

Όλοι αναζητούν την ευτυχία με τον πλέον αυτοκαταστροφικό τρόπο.Καρτερούν να τους την προσφέρει απλόχερα μια μαγική ψυχή που θα έχει ξεμείνει πίσω από αυτόν τον κόσμο και όμως θα είναι τόσο πιο μπροστά από αυτόν.Κοιμίζουν τη δική τους βούληση ξενυχτώντας με κωμικές απόπειρες μιμητισμού.Θάβουν αμαχητί κάθε ψήγμα της δικής τους προσωπικότητας που, εμβρυϊκή, βρυχάται στην ανυπαρξία.Προσποιούνται πως ακούνε ενώ εκπαιδεύονται στο πώς θα σχηματίσουν άποψη, που είναι συρραφή αλλότριων σχολίων και όχι δικό τους προϊόν.Κριτικάρουν με μένος και μανία, χωρίς όμως να αποχωρίζονται το βόλεμα και το συμβιβασμό τους.Κάποιοι πονούν ακόμα.Το διακρίνει στα μελαγχολικά τους πρόσωπα που παριστάνουν τα απαθή μέσα στη λήθη της μέρας.Γυρεύουν δανεική αισιοδοξία μα πέφτουν πάνω σε επικρίσεις και μοιρολατρικά λογύδρια.Δεν αντέχουν άλλο αργόσυρτο θάνατο.Να γίνονται επαίτες μιας φυσιολογικής ζωής.Να εκχωρούν την ορμή και τα νιάτα τους σε μια νομιμοποιημένη και επιβεβλημένη αναμονή.Θέλουν τον κόσμο και τον θέλουν τώρα.Θέλουν την ψυχή τους να βγει στο φως.Να νιώσουν.Να μην χάνονται σε αναπαραγόμενα αδιέξοδα.Να γελάσουν μια φορά χωρίς καταναγκασμό.Να γελάσουν με όλο τους το είναι.Να πάυουν να αναμοχλεύουν νοσταλγικά άλλες εποχές όπου όλα ήταν απλά και ξάστερα.Να διεκδικήσουν το δικό τους ''τώρα''.Γιατί μόνο αυτό μπορεί να δώσει νόημα στο πριν και στο μετά.Γιατί μόνο αυτό μπορεί να χωρέσει το θαύμα μιας ευδαιμονικής ανατροπής.

 

Κάπως έτσι, λίγο πριν ο νυχτερινός της περίπατος τελειώσει, μέσα στο βάλσαμο των σκοτεινών εικόνων, κάποιες φιλόδοξες σκέψεις σφηνώνουν στο μυαλό της.Η αναζήτηση της ευτυχίας είναι από μόνη της προβληματική.Περιέχει πολλά λογικά άλματα, το ότι έχουμε επίγνωση των επιθυμιών μας και του τρόπου ικανοποίησης αυτών.Παραβλέπει το πώς αυτές δαιμονικές μας διαφεντεύουν και μας θολώνουν την όραση.Ληστεύουν ολοένα κομμάτια από το δικό μας παρόν.Από το ''τώρα'' που μπορεί να γίνει ''για πάντα'', αλλά το βλέμμα λοξοκοιτάζει μπρος-πίσω και καθηλώνεται κάπου ανάμεσα.Η ευτυχία έρχεται πάντα απρόσκλητη.Δεν καταφθάνει ως λυτρωτική απάντηση στις δικές μας ερωτήσεις,ως ενσάρκωση των επιθυμιών μας.Ξεδιπλώνει και απομυθοποιεί αυτές τις επιθυμίες για να μας δείξει ότι δεν είναι ουσιαστικά δικές μας.Κάποιος, κάπου, κάποτε, μας τις εμφύτευσε, και τις οικειοποιηθήκαμε από το φόβο να γίνουμε μη φυσιολογικοί.Από το φόβο να ζήσουμε με τη διαφορετικότητά μας.Από το φόβο να ζήσουμε.Η ευτυχία είναι πάντα εκ-πληξη.Αναγέννηση και αναπροσδιορισμός.Νέα ματιά, νέα οντότητα.

Και όταν κάποια στιγμή παραιτηθείς από την προσδοκία να γίνεις ευτυχισμένος, το δικό σου το ''τώρα'' παίρνει προβάδισμα.Γίνεσαι ευτυχισμένος.Έτσι ξαφνικά.Μα είναι μια ευτυχία που ουδέποτε φαντάστηκες, και όμως σε διαπερνά, αποκαλύπτοντάς σου έναν εαυτό που είχες καταχωνιάσει στην αφάνεια.Είναι η ευτυχία που έρχεται πάντα δίχως πρόσκληση.Ακριβώς επειδή είναι αντισυμβατική και θέλει να αναποδογυρίζει το σύμπαν σου.Είναι η στιγμή που η αυτογνωσία αποκορυφώνεται.Ακόμα και αν δεν την αντέχεις, ακόμα και αν ένιωθες ασφαλής μέσα στις επίπλαστες επιθυμίες σου.Είναι που τότε δεν είναι αργά, ούτε νωρίς.Γιατί δεν υπάρχουν κανόνες.Ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι η ζωή όπου αφήνεσαι αμήχανος να πρωτοτυπήσεις.Τώρα που έπιασες το νόημα δεν χρειάζεσαι τα κόλπα.Είναι δεκανίκια για τους ανελεύθερους που περιμένουν ακόμα έναν σωτήρα.Αύριο.

Προτεραιότητες

Από μικρή, είχα εμμονή με τις προτεραιότητες.

Αγκιστρώνονταν από πάνω μου κάτι μεσημέρια όλο ραστώνη, χαμογελούσαν όλο αυταρέκεια και επιβλητικότητα, κουβαλούσαν μαζί τους μια πολυπόθητη επιτυχία.
 

Έμαθα πως έπρεπε να προτάξω ένα στόχο αν ήθελα να τον πετύχω.

Να δοκιμάσω για αυτόν μια πολύτιμη θυσία.

Να αφοσιωθώ, να εξοριστώ, να αποξενωθώ.

Έμαθα να φοράω παρωπίδες για να πλησιάσω τον στόχο.

Όσοι μουρμούριζαν πως ήμουν  υπερβολική, εγώ γνώριζα πως με μετριοπάθεια μόνο τη μετριότητα δικαιούσαι.
 

Οι προτεραιότητές μου ήταν οριοθετημένες με θαυμαστή ακρίβεια.

Πάντα μού έφερναν αυτά που νόμιζα πως είχα ανάγκη.

Και πάντα κάτι μου έλειπε.

Οι προτεραιότητες αντικατοπτρίζονται σε μια λίμνη από''πρέπει'', μακριά από τη θάλασσα την ορμητική των δικών μας ''θέλω''.Είναι φερέφωνα ξένων επιθυμιών που αποπειρώνται να διεισδύσουν στη δική μας φωνή.Να σφετεριστούν τη δική μας θέληση.Πάντα ζευγαρώνουν με κάποια επιδέξια παγίδα.Κοντόφθαλμες, στριμώχνονται στο περιορισμένο οπτικό τους πεδίο.Χωρίς σφαιρική εικόνα, πώς να γίνεις απέραντος;

 

Λιμνάζουν στα γαλήνια νερά των ξένων κελευσμάτων, μέχρι πoυ τελματώνουν.Ακόμα και όταν αποδίδουν καρπούς, αποδεικνύουν την στειρότητά τους.Τι να την κάνεις την επιτυχία όταν η ευτυχία στέκεται τόσο μακριά από εσένα;

To πιο εθιστικό τους στοιχείο, είναι η εμμονή.Παράγουν άτομα αδίστακτα, εμμονικά, με νοσηρή προσήλωση σε κάτι που υποτίθεται πως θα τους προσφέρει ασφάλεια ενώ απλώς θα επικαλύψει την ανασφάλειά τους.Και είναι αλαζονικές, συνήθως πατούν πάνω στην άγνοια εκείνου που τις θέτει και σκαρώνουν ανενόχλητες τις ζαβολιές τους,Στο τέλος, η σειρά είναι πάντα ανάποδη.

Οι προτεραιότητες προϋποθέτουν αυτογνωσία ακλόνητη.Μισούν τους εραστές της ευκολίας.Χρειάζονται απίστευτους ελιγμούς για να μην οδηγήσουν σε μονοδιάστατους και αφόρητα συμβατικούς χαρακτήρες.Προαπαιτούν ρήξη με τα φερέφωνα κάθε λογής.Γένεση ατομικού κατεστημένου.Μπορεί να είναι εσφαλμένες, για αυτό δεν αξίζει η ανάλωση για αυτές.Πολλές φορές, μια προτεραιότητα, μπορεί να σε οδηγήσει  στο να φτάσεις τελευταίος στο τέρμα.Σε αφήνουν να καλπάζεις σε ένα μονόδρομο όπου η αστραπιαία ταχύτητα δεν έχει σημασία.Με μόνο  αντίπαλο τον εαυτό σου.Με τις προτεραιότητες επέρχεται ανισορροπία-και τότε ακόμα και η επιτυχία μεταμορφώνεται σε θλιβερή ήττα.Ακόμα στην κορυφή, νιώθεις πως έχεις βυθιστεί στον πυθμένα.|Είναι που επικεντρώνονται στην υλοποίηση του στόχου αψηφώντας τη μαγεία της διαδρομής.Είναι που η επίτευξη ενός στόχου δεν επιτρέπεται να σε καθορίζει.Το πιο σημαντικό που έχεις είναι ο εαυτός σου ως ολότητα, όχι ως κατακερματισμένα, αλλόφρονα κομμάτια που τρέχουν θαμπωμένα προς μία και μόνο κατεύθυνση.

Είναι που είμαστε πολύ μικροί για να θέτουμε προτεραιότητες.Πολύ προβλέψιμοι σε μία εντελώς απρόβλεπτη ζωή, για να οργανώνουμε τη σκέψη και τη δράση μας.Ανώριμοι για να διαχωρίζουμε το ουσιαστικό από το ανούσιο.Προορισμένοι να προσευχόμαστε για την αρμονία γιατί αυτή είναι φύσει ιδεατή.Αν ζούσαμε πραγματικά σε μία κατάσταση αληθινής αρμονίας, θα μετατρεπόμασταν σε σχιζοφρενή υποκείμενα, αδύναμα να την αντέξουμε.

Γιατί για να καρπωθείς την αρμονία θα πρέπει να έχεις κάνει ανακωχή με το δικό σου χάος.Χρειάζονται πολλές φιλόδοξες και εσφαλμένες προτεραιότητες για να ξετυλίξουν την ανεπάρκεια της ανθρώπινης αυτογνωσίας.Μόνο μέσα από μία χαοτική ανακατάταξη προτεραιοτήτων, λέξεων, σκέψεων και βιωμάτων μπορεί να επέλθει η ισορροπία.Μα ακόμα και τότε, απαιτεί χάρισμα να μην την αποδιώξεις τρομαγμένος μπροστά στην αγέρωχη φύση της.

Λάθος προτεραιότητες με έφεραν ως εδώ.Ή μήπως όχι;
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα αλλά για κάποιο λόγο ήσουν τότε απούσα.
Ίσως, παράτυπη και οχληρή, αν μπερδευόσουν στη στιγμή, να την έκλεβες μέσα από τα χέρια μου.
Σαν κουρδισμένη έρχεσαι, μετά από αλλοπαρμένα βιώματα, και πάντα ετεροχρονισμένη.
Στο συγχρονισμό μιας άχρονης ζωής που ποτέ δε θα μπορέσω να καταλάβω.

Παραλείψεις

Ξαφνιασμένη με κοιτούσες, με ζωγραφισμένη ανημπόρια.Το βλέμμα που θα με στοιχειώνει γιατί ποτέ δεν κατάφερα να το βγάλω από μέσα μου.Μια ζωή απωθούσα, και νόμιζα πως ήμουν θαρραλέος.Ζούσα εικονικά τη ζωή που αποτύπωνα στο χαρτί.Αυτή που μαινόταν με ανυπόφορη ομορφιά στη φαντασία μου.Αληθεύει ότι οι άνθρωποι με πλούσια φαντασία ζουν φτωχή σε βιώματα ζωή.Αναλώνονται στο να τα προσμένουν, όταν εκείνα διαλέγουν πότε θα συμβούν.

 

Ξέρεις πως δεν ήμουν ποτέ καλός στο να κατανοώ τα απλά μυστήρια της ζωής.Με συνέπαιρναν πάντα τα αινίγματα, με προκαλούσαν.Έφραξα έτσι στα σημαντικά το δρόμο.Και να που τώρα γέμισα αναμνήσεις από όλα εκείνα που ονειρευόμουν να ζήσω.Ακόμα και οι μνήμες είναι δικές μου φιλόδοξες επινοήσεις.

 

 Πάντα ήθελα να βαφτίζω τα συναισθήματά μου.Νόμιζα πως έτσι ασκούσα έλεγχο στα ατίθασα σχέδιά τους.Να που τώρα δεν ξέρω πώς να νιώσω.Δεν ξέρω πώς νιώθω.Είναι σα να έχω μπουχτίσει από σκόνη συναισθημάτων και αυτά πια έχουν ουδετεροποιηθεί.Δεν με αγγίζουν μα ούτε μπορώ να τα αγγίξω.Το ηλιόδωρο φθινόπωρο σκορπίζει αλλόκοτη διχόνοια.Με κάνει να πάρω τους δρόμους, για εμένα είναι φαγωμένοι από το γκρίζο, να χαθώ στη θεραπευτική χαύνωση της πολυκοσμίας,να δανειστώ λίγη από την επίπλαστη χαρά των πολύχρωμων και ασυνάρτητων εικόνων, να αντέξω εμένα, να αντέξω εμένα μόνο.

 

Για την αγάπη είμαι ο πλέον αναρμόδιος να αποφανθώ.Πάντα την απέδιωχνα όταν τολμούσε να εμφανιστεί στο προσκήνιο.Δαιμονιζόμουν, γινόμουν καταραμένα αμήχανος.Κλεινόμουν στους τέσσερεις τοίχους, κλεινόμουν στο μονόχνωτο μέσα μου, έκλεινα την πόρτα και το τηλέφωνο.Η πιθανότητα να αγαπηθώ αφύπνιζε το αγωνιώδες ερώτημα αν μπορώ να αγαπήσω.Μαραινόμουν στην ιδέα ότι η πιθανή μου ανικανότητα να αγαπήσω θα επαληθευόταν και θα γινόταν λερναία βεβαιότητα.Με παροιμιώδες χάρισμα, αφέθηκα στη λήθη και κατεδάφισα τις μνήμες τις δικές σου με σύμμαχο ένα πανίσχυρο οπλοστάσιο λογικής.Αν η αγάπη είναι φευγαλέα ανάταση ψυχών, είναι από μόνη της θαύμα που οδηγεί σε αιώνια ανύψωση.Αλλά αυτό είναι κάτι που ποτέ δε θα μάθω γιατί δεν άντεχα ποτέ το κυνικά εφήμερο των πάντων.Ήθελα να παρατείνω, να σταθεροποιώ, να μονιμοποιώ.

 

Με κατηγόρησες ότι δε σου είπα λέξη, ότι τα άφησα όλα ανεξήγητα.Μα οι σιωπές μας είναι οι πιο ευγλωττοι λόγοι μας, χωρίς το δόλο των λέξεων και τη σκοπιμότητα των αποχρώσεων της φωνής.Οι παραλείψεις μας είναι οι πιο καθοριστικές πράξεις μας.Τα ανομολόγητα είναι τα μόνα αληθινά, ως καταπιεσμένες αλήθειες μας που μας ξεπέρασαν.Αλήθειες μεγάλες, που είμαστε πολύ μικροί για να ξεστομίσουμε χωρίς να συρρικνωθούμε και άλλο.Τα απωθημένα είναι οι αναμνήσεις μιας ζωής που πάντα θέλαμε να ζήσουμε, στην ουσία όμως δεν είμαστε έτοιμοι για αυτή.

Και όταν κρύβεσαι από τα πάντα, πώς να σου φανερωθεί κάτι καλό;Είναι ο θάνατος που γεννά η δειλή ασφάλεια.Η ζωή άμοιρη συγκινήσεων.Επίπεδη, απόκοσμη,θηριώδης.Χωρίς όμως τη φασαρία της απολογίας, χωρίς μία, έστω αναίμακτη θυσία.

 

Για να βγεις από τη σκλαβιά της μοναξιάς πρέπει να αντέχεις την εκτυφλωτική ελευθερία του ''μαζί''.Για κάθε συμπεριφορά μου που αδυνατείς να αποκρυπτογραφήσεις ,όμως, κρύβεται μία αποτυχία στη δική σου αυτογνωσία.Γιατί όταν γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου, ξέρεις ότι οι αληθινές απαντήσεις βρίσκονται σε αυτόν.Στα δικά του ακατανόητα σύμπαντα όπου όμως λανθάνει η πολυπόθητη αρμονία.Εγώ πάντως τη δική μου αδυνατώ να την προσεγγίσω.Θα είναι μάλλον επειδή δε μπορώ ούτε εμένα να αγαπήσω.

 

''Ο Εαυτός''

''Να είσαι ο εαυτός σου'': αυτή η συμβουλή την κυνηγάει με την αίγλη της χιλιοειπωμένης κουβέντας με τη διαχρονική αξία.Κάτι σαν θρίαμβος της κοινοτυπίας.Και όμως, κρύβει κάτι παγίδες αόρατες.Το δύσκολο δεν είναι να είσαι ο εαυτός σου.Το δύσκολο είναι να γίνεις ο εαυτός σου.Να μάθεις ποιος είναι, επιτέλους.Σε έναν κόσμο που στροβιλίζεται ανάμεσα σε δανεικές ταυτότητες και αλλαγές ιλιγγιωδώς ταχυτήτων, γυρεύει λίγη από τη σκόνη του αυθεντικού της εαυτού.

 

Αυτά που κόμπαζε με κρυφή χαρά πως γνώριζε, ήταν υποκειμενικές συλλήψεις του πραγματικού.Τα πρόσωπα που ορκιζόταν πως ήξερε, δεν ήταν παρά προϊόντα της στιγμής.Ναρκωμένα τους κατάλοιπα σεργιανίζουν μέσα στις εποχές, τόσο παραμορφωμένα που οι άμυνές της τα νεκρώνουν.Τίποτα δεν ήταν αυθεντικό διαχρονικά.Το απέδειξε ο ίδιος ο χρόνος.

 

Αναρωτιέται αν αυτός ο εαυτός που θαρρεί πως είναι δικός της είναι αντανάκλαση αλλότριων εικόνων, συγκέρασμα στερεοτύπων ή απόρροια αυθυποβολής.Αν είναι αυτό που νομίζει ότι πρέπει να είναι.Βασιλική οδός για να γίνει κακέκτυπο του εαυτού της.Η δίψα της για ζωή αλλιώτικη τη σημαδεύει κάτι γαργαλιστικά πρωινά όλο ήλιο που η φύση ευωδιάζει δυνατότητα και εκείνη μένει καθηλωμένη.Η βούλησή της, λιπόσαρκη, ψάχνει ανήμπορη ένα στήριγμα και την κοιτάζει με παράπονο στο βλέμμα.Η Αλλαγή διεκδικεί τα ηνία μέσα σε θάλασσες τρομαγμένης αδράνειας.Τότε έρχονται σκηνές από μία ζωή ευφορίας σε δόσεις, που τής θυμίζουν τη λαχτάρα της να ζήσει όπως η ίδια επιθυμεί, ακόμα και αν αυτό εναντιώνεται στην ορθολογικά προκατασκευασμένη εικόνα του εαυτού της.Στιγμές που η ευτυχία ξεχείλιζε από το Χρόνο και τον νικούσε, σα να ήταν ένα υποταγμένο παιδί, ανύπαρκτο και συμβατικo.Μέρες ατέλειωτες και συνάμα φευγαλέες, που χωρούσαν μέσα τους τα πάντα και που ο ύπνος δεν ήταν καν αναγκαίος.Ξενύχτια μεθυστικής προσμονής για το ξημέρωμα, περπάτημα σε μέρη που ακτινοβολούν τον έρωτα μιας ανάμνησης, εκείνη η σπάνια αίσθηση ότι τίποτα δεν την ταρακουνούσε από το μικρόκοσμό της.Η αταξία του μικρού της σύμπαντος έβαζε σε τάξη το πεζό χάος του μεγάλου Κόσμου που είναι γεμάτος μικρότητες.Στεκόταν πάνω από όλα αυτά και τα ατένιζε με τη σοφή ματιά που δίδει σε κάθε τι τη διάσταση που του πρέπει.Η Ωραία Ζωή.

 

Το ότι τη ζει με το σταγονόμετρο είναι αποτέλεσμα της άγνοιας του εαυτού της.Τον ορίζουν άλλοι, άθελά τους και μη.Εγκλωβίζεται στη ζωή που εκείνοι επιφυλάσσουν για την ίδια και εκείνη ενδίδει με παθητικότητα.Έτσι, αναμένει τις συναντήσεις με τον αυθεντικό εαυτό της.Σε άλλο τόπο, σε άλλο Χρόνο.Σε δόσεις, να γλυκαίνεται αλλά να μην αγανακτεί με τον κορεσμό.Να θυμάται πόσο όμορφη είναι η ζωή όταν τη ζεις όντας πράγματι Εσύ.Όταν απορρίπτεις τα δανεικά προσωπεία που αλλοιώνουν το λανθάνον σου πρόσωπο.Η Αλήθεια περιέχει αβάσταχτη σκληρότητα, για αυτό την προτιμάμε αφανέρωτη.Να είσαι ο εαυτός σου, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα μείνεις μόνος μαζί του.

 

Η Πατρίδα

Είναι άτοπο να αναζητείς ζωή σε σκοτεινές γειτονιές, γεμάτες από την ομίχλη παλιωμένων ονείρων.

Εκεί όπου ουτοπίες ξεφυτρώνουν από το Πουθενά, εκτοπίζοντας την Ελπίδα.
 

Εκεί, κάθε Αναζήτηση έχει κάτι από Λήθη.Από επίμονο κρυφτό της Αλήθειας.Και άλλο τόσο, επίπονο.Αθώο παιχνίδι με σατανικές κυρώσεις.Δίκοπα μαχαίρια και αμφίσημα τερτίπια.Τις διολισθήσεις τις απέφευγε ανατριχιάζοντας μπροστά στην άνανδρη λιποταξία τους.Οι φυγόπονοι είναι καταδικασμένοι να επιστρέφουν στον πόνο.Στο φόβο που τους καθοδηγεί μέσα από οξύμωρους αποπροσανατολισμούς.

 

Είναι εκείνη η πόλη που μοιάζει να κοιμάται.Όχι αργά τη νύχτα.Τη μέρα πιο πολύ, που τα πάντα κινούνται και τα πάντα είναι στατικά.Αποσβολωμένες ματιές σε γαλαξίες αποκαθήλωσης.Πόσο πάλευε να εξορύξει ένα κομμάτι συγκίνησης μέσα από αυτό το μέρος όπου όλα είναι ξένα!Ένας τόπος γεμάτος ουτοπία.Ο χρόνος, βάσανο αργό, τριγύρω ταβάνια κατοικημένα από άρνηση, να ζεις Εκεί και να είσαι πάντα τουρίστας.Έπειθε τον εαυτό του ότι , έτσι ήταν.Δεν μπορούσε να ενσωματωθεί, ούτε και ήθελε.Στις λεωφόρους της πίκρας, γεννιόταν ο θάνατος.Ενταφίαζε κάθε βράδυ και άλλη πιθανότητα ζωής.Η εξόντωση της Ψυχής του σε έναν κόσμο ασφυκτικό.Εχθρικό.Γεμάτα αδιαφορία τα χρώματα της πόλης, τον σημαδεύουν με ένα βλέμμα κενό.Ήξερε ότι θα φύγει από Εκεί, ξαφνικά ένα πρωί που θα μοσχοβολούσε δυόσμο ο δρόμος και η φυγή θα γλύκαινε την αποκρουστικότητα του τόπου.

 

Περιπλανήθηκε έπειτα σε άλλους τόπους.Κάπου θα βρισκόταν η δική του Πατρίδα.Ανίχνευσε παράλογη ευδαιμονία κάτι πυρετώδη μεσημέρια σε κυκλαδίτικα σοκάκια που ένα αίσθημα ευφορίας ξεχείλιζε από παντού.Ξέθαψε τον νεανικό εαυτό του σε κάτι απόμερες βιβλιοθήκες με μυρωδιά κλεισούρας και τυπωμένου χαρτιού, κάποια ανυπόφορα νεφελώδη απογεύματα του Οκτώβρη.Κοντοστάθηκε μπροστά στη θαυμαστή ποικιλομορφία μιας χαώδους μεγαλούπολης.Ανακάλυψε ότι αυτό τον βοηθάει να οργανώσει τη σκέψη του.Παρατήρησε ανθρώπους πολλούς, καλοζωισμένους και χωρίς επαφή με τη χαλεπή πραγματικότητα, να απολαμβάνουν το λουκούλλειο γεύμα τους σε μοδάτα εστιατόρια, πρόσωπα γεμάτα έξαψη για μία ακόμη ανακάλυψη, μορφές γαλήνιες που είχαν κάτι από την αλλόκοσμη χάρη του έρωτα.Είδε ανθρώπους να προσπαθούν να ξεχαστούν στο παρήγορο ημίφως ενός μπαρ, με΄μόνη συντροφιά ένα δυνατό ποτό, πότε και ένα εκλεκτό τραγούδι.Κρυφάκουσε συζητήσεις κραυγαλέας μοναξιάς σε λεωφορεία παλιά, σε ταξίδια ατέλειωτα.Έζησε μία πρωτόγνωρη εμπειρία μένοντας σε πανδοχεία, με τη ζωή να ξημερώνει δίχως καμιά ρουτίνα.Σωτήρια χειραφέτηση.(Όταν όλα είναι νέα, ουδέποτε γερνάς.Τα ίδια και τα ίδια σε κάνουν ιδιότροπο).Γνώρισε δυσεύρετες ψυχές που δοκίμαζαν να ζήσουν στην εναλλακτική τους πραγματικότητα.Ένα κύμα ανθρώπων με πολυφορεμένες συνηθειες και οικείες κουβέντες, η ανακύκλωση των γεγονότων, η τολμηρή απόκλιση από αυτήν, η αναγέννηση.

 

Ο δικός του Τόπος είναι γεμάτος συμβολισμούς.Ανεξήγητα, τον σέρνει στην αιώνια νιότη.Τον πηγαίνει μπροστά, με αναγωγή στο πίσω.Σχιζοφρενικά σχεδόν, τον κάνει να ξανανιώνει.Το χώμα, ο αέρας, κάθε μικρή γωνιά που φιλοξενεί και από μία ωραιοποιημένη ανάμνηση, η αρμονία η απερίγραπτη, ότι όλα είναι σωστά, ότι όλα είναι δικά του και όλα θέλει να τα μοιραστεί.Είναι όπως ο έρωτας.Του κληροδοτεί την ανάμνηση αλλά του συντηρεί το πάθος να ελπίζει σε ανώτερα μελλούμενα.Είναι ο τόπος όπου η Ψυχή του γίνεται ανθηρή και ,ό,τι και να συμβεί, μοιάζει αντιμετωπίσιμο.Ειναι ο Τόπος όπου νιώθει εκτός τόπου και χρόνου.Η λήθη των συμβατικοτήτων γίνεται δυνατή.Περπατάει ανάλαφρος μέσα στην αβάσταχτη ευμορφία της ζωής.Βρίσκει Εκεί τη δική του Πατρίδα.Έναν τόπο άγιο, που κανένα επίτευγμα του χρόνου δε μπορεί να αλλοιώσει.Ένα μέρος όπου ξαναβρίσκει τον ευτυχισμένο του εαυτό.

 

Πατρίδα είναι εκεί όπου ανήκεις.Εκεί όπου ο καλύτερος εαυτός σου απελευθερώνεται.Πλέον το ξέρει καλά.Σε έναν κόσμο που κινείται μέσα από το ίδιο του το τέλμα, το να βρεις μια Πατρίδα είναι το ύψιστο Θαύμα.Γιατί ,όπου και να πηγαίνεις, πάντα εκεί θα καταλήγεις- εκεί θα νιώθεις παιδί, και θα ανακαλύπτεις τον κόσμο από την αρχή.

Νοερές Παγίδες

Νοερές παγίδες.Οι πιο υποχθόνιες υπονομεύσεις.Η πραγματικότητα δεν είναι πουθενά πιο αβάσταχτη από ό,τι στο ανθρώπινο μυαλό.Στο πώς αναπαρίσταται εκεί, στο πώς συλλαμβάνεται, στο πώς οι συμβολισμοί της αποκρυπτογραφούνται.Υποκειμενικές ματιές, μεροληπτικές αλλοιώσεις, κομφορμιστικές ερμηνείες, και άλλα τόσα παραποιητικά τεχνάσματα, αναπαράγουν τόσα προβλήματα, όσα παλεύουν να εξαλείψουν.Αυτή η ανθρώπινη φαντασία είναι εξαιρετικά εχθρική!Προκαθορίζει τις καταστάσεις τίκτοντας πρώιμα προβλήματα.Προβλήματα που χωρίς τη συμβολή του δαιμονικού μυαλού θα ήταν αγέννητα.Φόβοι, κλισέ και στερεότυπα φιγουράρουν σε αφθονία.Αυτό που απεύχεσαι είναι αυτό που προκαλείς να σου συμβεί.Και τελικά σου συμβαίνει.Μπορείς τότε να κομπάσεις μέσα σε παράδοξη έπαρση για τη διορατικότητά σου, για τον αμυνόμενο και προνοητικό σου χαρακτήρα που είναι εκ προιμίου καταδικασμένος σε παταγώδη αποτυχία.Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις την περιρρέουσα ζωή, είναι ένα συγκέρασμα μιμήσεων, δευτερογενών αναγνώσεων της πραγματικότητας μέσα από την ήδη διαστρεβλωμένη πραγματικότητα των Άλλων και προσωπικών δαιμονίων που σε ποδηγετούν εν αγνοία σου.Πού να διασώσεις μέσα σε όλη αυτή τη γιορτή από δανεικά κάτι πραγματικά δικό σου!Τη δική σου, ατόφια πραγματικότητα!Ξένη πάντα και παράξενη, σε κοιτάει με βλέμμα εκστατικό και στυλωμένο. Από μακριά, δίχως την παραμικρή έκφραση.Είναι αντανάκλαση θολή αλλότριων εικόνων που γελοιοποιούν την εμβρυϊκή σου αλήθεια έτσι κωμικά που οικειοποιούνται τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο δικό σου σύμπαν.Είναι δύσκολο να αλλάξεις τρόπο δράσης επειδή σου μοιάζει ακατόρθωτο να εκριζώσεις τα θεμέλια του τρόπου σκέψης σου.Θα πρέπει να αποτινάξεις τα δεκανίκια που σε μπολιάζουν με πλαστή ασφάλεια, τους εύθραυστους συμβιβασμούς που  παγιώνουν μια κίβδηλη ισορροπία.Θα πρέπει να αναιρέσεις τη μέχρι τώρα σου ύπαρξη.Να τη μηδενίσεις αναγνωρίζοντας πως δεν είναι δικό σου δημιούργημα.Πως, πολύ περισσότερο, η αντίληψή σου για αυτή νοθεύεται κάθε αιωνόβιο δευτερόλεπτο από ξένες επιδράσεις.Αφήνεις τις επιδράσεις να διαβρώνουν την αυθεντικότητά σου μόνο όταν δεν είσαι αυθεντικός.Γιατί τότε μόνο μπορούν να το πετύχουν,Οι επιδράσεις είναι δυνάμεις που πανηγυρίζουν στους συμβιβασμούς.Τότε που μια θλιβερή νηνεμία συνθηκολόγησης εδραιώνεται, τότε κάθε επίδραση καθίσταται καταλυτική.Τότε σε αξιολογεί και σε διαμορφώνει.Σαν πλαστελίνη η προσωπικότητά σου στο έλεος μιας επίδρασης.Η μορφή σου, ένα συνονθήλευμα από ετερογενείς επιδράσεις που κραυγάζουν από χιλιόμετρα τον παράγωγο χαρακτήρα τους.

Έρχεται η ώρα της σκοτεινής αναγκαιότητας που δε σου μένει άλλη επιλογή από το να παραδεχθείς την αποτυχία σου.Την αποτυχία σου να είσαι γνήσιος.Να είσαι διαφορετικός.Εύπλαστος και αδαής, δε λογάριασες μέσα στα τόσα ανούσια αλισβερίσια ότι η επιτυχία συναντάται στο μοναχικό δρόμο της διαφορετικότητας.Στο μυαλό σου βρίσκεται ο πιο αμείλικτος εχθρός σου.΄Στήνει εμπόδια, ενέδρες, ραδιουργίες.Ανενόχλητος, καθώς εσύ χαζεύεις αυτά που οι γύρω σου κοιτούν με προσοχή.Τη δική τους πραγματικότητα που σφετερίζεσαι με παιδιάστικη αφέλεια φρονώντας ότι αυτό που είναι κραταιό θα σου δώσει τη δύναμη να ξεχωρίσεις.Δεν σκέφτηκες ότι ξεχωρίζεις από το δικό σου περιθώριο όσο διατηρείς αλώβητη τη δική σου φωνή.Ό,τι και να γίνεται, ό,τι και να ακόύγεται, ό,τι και να λέγεται.Ξέχασες να αφορίσεις την πραγματικότητα στο μέτρο που εχθρεύεται την ιδιομορφία της δικής σου Αλήθειας.

 

Οι λύσεις εμφανίζονται όταν παύεις να αγνοείς το πρόβλημα.Η αποτυχία ακυρώνεται όταν βρεις το σθένος να την παραδεχθείς χωρίς ηττοπάθεια.Το μυαλό μπορεί να γίνει θεραπεία αντί για νόσος όταν αποφασίσει να διαλέξει το δικό του τρόπο να σκέφτεται.Αδέσμευτα, ολοκληρωτικά αυτόνομα, μοναδικα.Όλα θέλεις να τα αλλάξεις και όλα τα ίδια μένουν.Μήπως γιατί ποτέ δε συλλογίστηκες, έστω και για ένα λεπτό, να αλλάξεις την αντίληψή σου για αυτά;Έτσι για αλλαγή.

Το Αιφνίδιο

Τι κι αν περίμενες κουλουριασμένη στη γωνιά σου έναν αιφνιδιασμό να σε ανασύρει από το λήθαργο;Η προσμονή ματώνει και εσύ κουράστηκες να την προσκυνάς αιώνες ολάκερους σαν είδωλο.Γέμισε ο τόπος σκιές, συζητήσεις σκαρωμένες σε κλισέ, με ασφυκτικούς στεναγμούς ανακούφισης:το νόημα συμπίπτει σε αυτές με το να είσαι βολεμένος, τακτοποιημένος.Να επιβιώνεις.Σε ένα σκηνικό καθημερινών θανάτων, να παραμένεις ζωντανός.Ακόμα και αν όλα γύρω σου κατεδαφίζονται μέσα από ακατάληπτες βιβλικές καταστροφές, εσύ να κρυφοχαίρεσαι με την τραγική ικανοποίηση της δικής σου ευζωίας.Και η ζωή σου εντάσσεται μέσα σε μία καθολική κατάρρευση αλλά νιώθεις παράλογα διαφορετικός.Στο μικρόκοσμό σου δε χωρά η θλίψη.Το πρόγραμμα προστάζει μία ελεγχόμενη εναλλαγή εικόνων, μία συγκράτηση των έντονων συναισθημάτων, το κλειδαμπάρωμα των τάσεων για ατασθαλίες.Βολεμένος ίσον μαθημένος στο θάνατο.Στο θάνατο που γεννά η αποσύνθεση της πιθανότητας για το αλλιώτικο.Στην επιθυμία να γίνεις, έστω και στιγμιαία,κοινωνός του παγκόσμιου χάους, να συνυπάρξεις στην απεραντοσύνη της απώλειας, να γευτείς λίγη από την παράδοξη μελαγχολία του διπλανού.

 

Είναι κάτι βράδια σαν αυτό που ο ουρανός μοιάζει κατάμαυρος.Σα να είναι καμωμένος από πίσσα και όνειρα λασπώδη.Σα να χρωματίζει κακόγουστα και χωρίς αισθητική μία αναδυόμενη ομορφιά.Η ασχήμια του κόσμου που εδραιώνεται όταν όλοι σκύβουν εγωπαθώς στην απατηλή ασφάλεια του μικρόκοσμου.Η αβάσταχτη ελαφρότητα της φιλαυτίας.

 

Τότε ξεπροβάλλει το Αιφνίδιο.Αιφνίδια οδύνη, αιφνίδια λαχτάρα.Αποτυγχάνεις να διαχειριστείς και τις δύο.Πρέπει να αποδομήσεις την ψευδοασφάλεια του λιλιπούτειου σύμπαντός σου που ήταν κατασκευασμένο για μη χαρισματικούς κυβερνήτες.Πρέπει να αλλάξεις βλέμμα, να φτιαχτείς από το μηδέν.Το Αιφνίδιο σου υπενθυμίζει τις ελλείψεις σου.Σε φέρνει αντιμέτωπο με απωθημένα και κλυδωνισμούς οικοδομημάτων σε σαθρά θεμέλια.Σου υπενθυμίζει το τόσο απλό, ότι σου λείπει η ετοιμότητα.Δε μπορείς να προσκαλείς τη χαρά όταν είσαι ανέτοιμος για αυτή.Όταν δεν έχεις τη δύναμη να τη διακρίνεις.Όταν κυκλοφορεί γύρω σου καθάρια και η κορεσμένη σου ματιά την παραμερίζει γιατί την θεωρεί παραμορφωμένη.Όταν πασχίζεις με μικροπρέπεια να την περιχαρακώσεις σε μία αυτοκρατορία δικής σου επινόησης, σε ένα σύμπαν στασιμότητας όπου θέτεις κανόνες κούφιους και τρέφεσαι μέσα από αυταπάτες.

 

Το Αιφνίδιο είναι πηγή δοκιμασίας.Από εκεί ξεφυτρώνουν ανέλπιστα απαντήσεις, αναρριχώνται πρόσωπα χωρίς προσωπεία.Τότε που δε μπορείς να κερδίσεις χρόνο για να καταφύγεις σε τεχνάσματα, όλος ο χρόνος μπορεί να σου ανήκει.Αρκεί να χειραφετηθείς από την εμμονή με τις στρατηγικές φαινομενικής διευκόλυνσης.Δεν το έμαθες ακόμα;Η προσπάθεια διευκόλυνσης είναι η απαρχή των πλέον ανίκητων δυσκολιών.Καμία στρατηγική δε μπορεί να εξουδετερώσει τις συνέπειες ενός αιφνιδιασμού.Είναι η συνάντηση με το αναπότρεπτο που δεν υποκύπτει σε τερτίπια.Απλώς συμβαίνει.Αν είσαι έτοιμος για το Αιφνίδιο, να μη φοβάσαι τιποτα..Έτοιμος για τη χαρά και τον πόνο...Χωρίς υπενθυμίσεις, προειδοποιήσεις, προθεσμίες.Στο Εδώ και Τώρα, στην προσταγή του Απροσδόκητου.Αν όχι, πήγαινε πάλι πίσω στο ληθαργικό εαυτό σου που αισθάνεται ασφάλεια στη θέα της βροχής..Να περιμένεις ένα σημάδι, ένα θαύμα, κάτι ουρανοκατέβατο χωρίς να είσαι ποτέ έτοιμος να τα δεχθείς.Να προσμένεις τους φόβους σου, αφού δεν κατάφερες να τους εξαγνίσεις και να τους μεταμορφώσεις σε αληθινές επιθυμίες.Για να έρθει κάτι ουρανοκατέβατο, θα πρέπει να μπορείς να διακρίνεις το δικό σου ουρανό..

''Θύματα''

Είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι μας συμβαίνει.Για το ό,τι.Ακόμα και για αυτά που φαινομενικά αποδίδονται με περίσσεια ευκολία σε αστάθμητους παράγοντες, σε τυχαιότητα και ανώτερη βία.Το αναπότρεπτο, έγινε η φωλιά της ευθυνοφοβίας μας.Η κριτική ματιά και η αιχμηρή γλώσσα, οι απανταχού φωστήρες και οι πνευματώδεις αναλυτές συνεχίζουν να αφθονούν.Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν παντογνώστη σε έπαρση.Μα όταν αναμένουμε την κακοτοπιά για να τη σχολιάσουμε εξονυχιστικά από τη θλιβερή ασφάλεια του καναπέ μας-και με όπλο τις άκαρπες θεωρητικές μας γνώσεις, πώς θα κάνουμε και εμείς κάτι για να αλλάξει αυτό το τοπίο που μεθοδευμένα γεμίζει αγριεμένη φρίκη;

 

Συνήθως εμείς οι ίδιοι που είμαστε άσοι στην κριτική, είμαστε αλλεργικοί στο να γίνουμε δέκτες αυτής.Ακόμα πιο ξένη και θορυβώδης μας είναι η αυτοκριτική.Άλλωστε περιδιαβαίνουμε τα περίπλοκα δρομάκια τηςύπαρξής μας σα να ξέρουμε απ' έξω και ανακατωτά.Με απόλυτη ευκολία θυματοποιούμαστε.Το κάθε παράδοξο ανάγεται σε υπαιτιότητα τρίτων.Ατενίζουμε το κάθε τι από τη θέση του αδικημένου.Εξάλλου μπορούμε με άνεση σοφιστή να παραθέσουμε πλειάδα αληθοφανών επιχειρημάτων που να τεκμηριώνουν την ευθύνη των τρίτων.Είμαστε ειδικοί στην έκδοση απαλλακτικών, της δικής μας ενοχής, αποφάσεων,.Η ευθυνοφοβία μας στήνει καρτέρι κάθε τόσο.Πταίσματα καταχωνιασμένα σε ένα συρτάρι του χρόνου, πλημμελήματα μεταμφιεσμένα σε ξένες αστοχίες, κακουργήματα τερατώδη περιφέρουν το αξιόποινό τους δεξιά αριστερά-αλλά πότέ δεν είναι δικό μας.Γυρίζουμε το βλέμμα αλλού, τα δικά μας λάθη είναι δοσμένα στη  λήθη-και η ζωή προχωράει με τους οικείους , νεκρωτικούς της ρυθμούς.

 

Είναι το πιο εύκολο να είσαι το θύμα.Ακόμα πιο εύκολο το να γίνεσαι.Ακόμα και η συνείδηση, εθίζεται στα φυγόπονα τερτίπια.Συνηθίζει στην φθορά.

 

Είναι εύκολο να αρέσκεσαι σε μία αποστασιοποιημένη εκφορά άποψης για όλα όσα συμβαίνουν χωρίς να αναρωτιέσαι ποια η δική σου συμβολή στην εδραίωσή τους.Η μεμψιμοιρία, η γκρίνια ότι βιώνουμε παρατεταμένα βάσανα και ανείπωτες τραγωδίες, εμπεριέχει την κούφια σιγουριά ότι δεν τις προξενήσαμε εμείς.Και όμως, η απάντηση εμπλέκει πάντα εμάς.Για αυτό δεν την παίρνουμε ποτέ.Γιατί δε θέλουμε να τη δούμε.ΕΘελοτυφλούμε απλώνοντας το βλέμμα πέρα, έξω, γύρω, αλλού.Μέσα μας αυταπατώμαστε ότι η δικαιοσύνη έχει παγιωθεί.Από την εσωτερική μας αναρχία πυροδοτείται η εξωτερική κόλαση.

 

Ζούμε σε έναν κόσμο που αρέσκεται να υπεραναλύει.Χαμένος χρόνος ατέρμονης φλυαρίας.Δράση μηδενική.Έννοιες φιγουράτες και λέξεις στομφώδεις, αποκαλύπτουν την ηλιθιώδη μας ανικανότητα να κάνουμε κάτι άλλο πέρα από κραυγαλέες παραλείψεις.Στις παραλείψεις είναι που γεννιούνται τα πιο ειδεχθή αδικήματα.Μυρίζουν παραίτηση οι παραλείψεις, αποτίναξη της ευθύνης που απορρέει η επιλογή μιας κατεύθυνσης.

 

Ζούμε σε έναν κόσμο που παραλύει και καρτερούμε την επόμενη καθήλωση απλώς και μόνο για να διεκτραγωδήσουμε την άπονη μοίρα μας.Το Άλλοθι που προτάσσουμε για να κουκουλώσουμε την παθητικότητά μας είναι ότι είμαστε αδύναμοι να ελέγξουμε τα ανεξέλεγκτα.Έτσι, γινόμαστε θύματα, θύματα με άποψη.Μοντέρνα.Αντιφατικά.Ζούμε σα να τα ξέρουμε όλα και δε ζούμε τίποτα.Ικανοί όλα να τα κρίνουμε και όλα δουλοπρεπώς να τα υπομένουμε.Κάπως έτσι ξεχνάμε ότι τα πιο φρικαλέα εγκλήματα έχουν εμάς ηθικούς αυτουργούς.Τα πλέον απαράγραπτα αδικήματα είναι έκείνα που απέσπασαν τη συναίνεσή μας.Το μόνο αξιοθρηνητο θύμα είναι εκείνο που συνεργάζεται με το θύτη χωρίς να το ξέρει.Ακόμα και αν όλα τα άλλα τα ξέρει.

''Εξισώσεις''

Χάνεται στη μαγεία αυτής της φθινοπωρινής βραδιάς με τη νεογέννητη δροσιά και το απρόσμενο αεράκι σα βάλσαμο να ψιθυρίζει την άφιξη της αλλαγής.Δυσδιάκριτη είναι, την ατενίζει μέσα από το θολό κάτοπτρο του διαδρόμου αλλά είναι εκεί και ας μην τη βλέπει.Τη νιώθει στα έγκατα της ψυχής της που έχει ταλαιπωρηθεί μέσα από την εκπαίδευση στην αναμονή της.Η βραδιά έχει κάτι το ανέλπιστα μελωδικό και μια γλυκιά ζάλη-μια μέθη που γεννά η αίσθηση πως όλα γίνονται πιθανά-ακόμα και αν τίποτα δεν προλογίζει τέτοια αισιοδοξία.Γίνονται όλα πιθανά επειδή τολμούν να πιστέψουν στο απίθανο.Μια ζωή-κύκλος.Σκέψη άγονη, σκέψη βασανιστική, σκέψη αδιέξοδη.Έφραξε το δρόμο για τα πιο ποθητά καταφύγια.Μα μήπως όταν σκέφτεται δεν αποτρέπει εκείνα που όντως μπορούν να συμβούν;Διχάζει τη μαγεία που αγαπά την καθαρότητα και τους ανέφελους αιθέρες.

 

Μια ζωή-κύκλος.Δόσιμο-ξόδεμα-προδοσία-εγκατάλειψη-τέρμα.Ή τέλμα-τι σημασία έχει;Το δεύτερο είναι ακόμα χειρότερο γιατί αιωρείται,τι πιο ψυχοφθόρο από ένα αδιάλειπτο βάσανο;

 

Μένει αυτά τα βράδια να αναστοχάζεται πράξεις και παραλείψεις.Να φωτίζει και πάλι τις σκηνές, τις στιχομυθίες, την αλληλουχία των γεγονότων.Να επανερμηνεύει και να παραμορφώνει τα παρελθόντα.Με εκλεκτή μουσική, μαύρη σοκολάτα και κόκκινο κρασί, γλυκό.Το φθινόπωρο πάντα σήμαινε κατάδυση στο χθες,επίμονους απολογισμούς και νοσταλγικά παραληρήματα, απενοχοποιημένα.Μετά από ένα ακόμα καλοκαίρι που την έκανε να νιώθει αφύσικη επειδή αποτυγχάνει να συλλάβει την απλή του ομορφιά και να ενσωματωθεί αβίαστα στην χειμαρρώδη του χαρά, επιτέλους μπορούσε να ξαναβρεί τον κλασικό, στοχαστικό εαυτό της.Άφοβα, να μπει στο πετσί του ρόλου, να αναμετρηθεί με τη θλίψη, να ξεχαστεί σε ένα βιβλίο που απεικονίζει μια παραλλαγή της παλιάς της οντότητας, να στήσει παιχνίδια με το χρόνο.Όταν δε ζεις, μπορείς έστω να μάθεις να απολαμβάνεις τις σκέψεις σου.Και εκείνη κάνει παρέα με φαντάσματα, απόντες έρωτες την τριγυρίζουν, απατηλά διλήμματα τη μπερδεύουν, φαντασιακά συναισθήματα την αποδιοργανώνουν.Έμαθε την καταστροφική πλευρά της γνώσης, να ζει μέσα από τη σκέψη.Σκέψη που φιλοξενεί μικρούς θανάτους και φονεύει το παρόν ασυναίσθητα φυλακίζοντας ακόμα και την αντίληψη για αυτό στο χθες, που τόσο δύσκολο είναι να δεχτεί ότι έφυγε.

 

Έμεινε μόνη γιατί αυτό άξιζε, αυτή είναι η κινητήρια σκέψη της-η σκέψη της η καθηλωτική, που την οδηγεί στην αναζήτηση του καταλυτικού λάθους.Τα πλέον τερατώδη λάθη ξεπροβάλλουν κατά τη μανιώδη αναζήτηση του σωστού.Κατά τον εναγώνιο μαραθώνα προσδιορισμού του λάθους.Έρχεται η ώρα που το πιο φρικτό λάθος γίνεται άθελά του αιτία για το πιο αλλόκοτο σωστό.Όπως επίσης η ώρα που το φαινομενικά ή αξιωματικά σωστό ευθύνεται για σειρά αστοχιών.Το υπέρτατο λάθος είναι η εμμονή με το σωστό.Σημαδεύεται από υποβόσκουσα έπαρση ότι μπορείς να το αποτιμήσεις, να το εντοπίσεις, να το εφαρμόσεις.Μετάξύ όλων αυτών υψώνεται ένα ανυπέρβλητο τείχος-τα λάθη σου μπορούν να σε κάνουν σωστό σκοτώνοντας τις εγγενείς σου παραφωνίες.Αλλά πρώτα πρέπει να τα δεις κατάματα και με άκαμπτη αυτοκριτική.Να καταρρίψεις πολλούς αυτοσχέδιους μύθους που τροφοδοτούν με αυταπάτες την πεζή σου καθημερινότητα.Να εκριζώσεις αμέτρητα στερεότυπα που διασφαλίζουν τη νηνεμία στον αδιασάλευτο σου μικρόκοσμο.Να κάνεις το λάθος, πυξίδα.Μόνο έτσι δε θα σε στοιχειώνει με αυτοκαταστροφική μανία.

 

Αυτά λέει παραμιλώντας στον εαυτό της αυτά τα βράδια του Σεπτεμβρίου με την ιδιότυπη γοητεία.Την παρασύρουν γιά λίγο σε μέρη που η ανεμελιά διεκδικεί το χώρο της και η ψυχή της ξαποσταίνει.Πυρετώδεις λογισμοί σε ψυχρό καιρό.Αυτές τις αντιφάσεις πάντα τις ερωτεύεται.Από το λάθος στο σωστό.Και τανάπαλιν.Ακραίες διαδρομές χωρίς συνοχή και συνέχεια.Χωρίς τέρμα , ούτε και τέλμα.Έτσι και από το Φθινόπωρο μπορεί να φτιάξει το δικό της ''Καλοκαίρι''.Χωρίς προγραμματισμένη χαρά, χωρίς περίπλοκες αναζητήσεις.Μόνο με αντιφάσεις να την κάνουν να σαστίζει με τις απελευθερωτικά απλές εξισώσεις της ζωής.

Χωρίς Γιατί

Μέσα από τις αμφιταλαντεύσεις του Σεπτέμβρη, αναδύθηκε η Αγάπη.Δυναμωμένη, ολόφωτη, ανεξήγητη.Απλώνεται από την πιο ανεπαίσθητη στιγμή, σε χαράματα θλιμμένης προσδοκίας έως κάτι βράδια κορεσμένα από προσδοκίες άδειες, που σημαδεύουν και καθορίζουν μια μέρα που θέλει να χαθεί στο απροσχεδίαστο.Νοηματοδοτεί κάθε λόξα, κάθε παρέκλιση.Την παραφροσύνη του κόσμου που καλπάζει σε έναν παράδοξο αγώνα ταχύτητας.Τη στρατιά του αλλόκοσμου κόσμου που ιδρώνει και αγκομαχάει για ένα τέρμα άγνωστο.Όλοι ψάχνουν σχιζοφρενικά αιτίες και αιτιατά.Την κατάφαση μιας απλουστευτικής αιτιώδους συνάφειας.Τη χυδαία ευκολία μιας εξίσωσης που θα τους μπολιάσει με την αυταπάτη μιας γνώσης σε καλούπι.Η τάση απλοποίησης τίκτει τις πλέον άβατες δυσκολίες.Όπως όλοι παραμιλάνε πασχίζοντας να γραπώσουν αιφνιδίως μια εξήγηση, να νιώσουν πως κατέκτησαν τον έλεγχο, έτσι και εσύ ρωτάς, στοιβάζεις γιατί, πιο πολύ μάλλον για να ακούσεις αυτό που ήδη γνωρίζεις μέσα σου καλά.

 

Σ'αγαπώ χωρίς γιατί-σ΄αγαπώ γιατί δεν υπάρχει γιατί.

 

Η Αγάπη είναι Σωτηρία επειδή είναι λυτρωμένη από την ανάγκη εκλογίκευσης.

Είναι ένας κόσμος που ξεμακραίνει όταν είμαστε μαζί-ση διάσταση που του πρέπει-μέσα από μια οπτική αθέατη-θαρρείς και η ζωή ξετυλίγει και άλλη ζωή, χρόνια ναρκωμένη-θαρρείς και όλη η ζωή σαν χείμαρρος έρχεται και με βρίσκει.

 

Είναι και ο πόνος εκεί, η νοσταλγία και η ένταση-η απόσχιση από κάτι οικείο.

Ένας αποχαιρετισμός που σε αγγίζει βαθιά, κι ας ξέρεις μέσα σου πως είναι προσωρινό Αντίο.

Είναι ο θάνατος της συνήθειας-ακαριαίος.

 

Όποιος αγαπά, δε μπορεί να συνηθίσει.Γίνεται ευλογημένος επειδή το κάθε τι γίνεται νέο.Ξανανιώνει.

 

Είναι που μαζί σου όλες οι σκηνές απο το χθες μοιάζουν προπομποί του τώρα-συναρμολογούνται σε ένα παζλ ακόμα ημιτελές που όμως για την ώρα βγάζει νόημα.Για το παρόν που έχει αξία.

Είναι που τη φρίκη των απροσδόκητων τροπών , την κάνεις να μοιάζει με άχαρη παρένθεση που δευτεραγωνιστεί στο κεντρικό νόημα.

 

Είναι που με έκανες να παραιτηθώ από την ανάλυση της ευτυχίας, απλώς γιατί με έκανες να τη βιώσω, και οι προηγούμενες αναλύσεις μου φαντάζουν πια εντελώς κωμικές, καταδικασμένες στον ερασιτεχνισμό.

 

Είναι που είσαι πάντα μαζί μου.Και ας μην είσαι πάντα δίπλα μου.

Το σ'αγαπώ σκοτώνει τα γιατί.Είναι επειδή είναι αυτό η μεγαλύτερη Αιτία.

Ανακωχή

Ψάχνει και σήμερα ένα καταφύγιο να λυτρωθεί από τη βοή της ημέρας.

Από το πρωί ως το βράδυ, όσα γίνονται γύρω της μοιάζουν  με εκκωφαντική πολυλογία.Με φλύαρη, βομβιστική κενότητα που συνοψίζεται σε επικράτηση ισχύος.Όλοι παλεύουν κάτι να αποδείξουν, λησμονώντας πως η αλήθεια είναι αυταπόδεικτη και ουδέποτε αναδύεται μέσα από αυτάρεσκες λέξεις.Στη σιωπή κατοικεί, αθόρυβη και απαρατήρητη.Δυσεύρετο διαμάντι, ακονίζει την ρηχή επίφαση του συρμού που κάνει κρότο μέσα από την κραυγαλέα του ανασφάλεια.Λόγια αυτοπροβολής, ξεγλιστρούν στο προσκήνιο με δίψα για λίγο φως..Η φτήνια μιας ποταπής ανάγκης για επίδειξη.

 

Μα έπειτα έρχονται συγκρίσεις αγκαλιασμένες με συγκρούσεις.Αυτό που έχουν οι άλλοι σκιαγραφεί με καταραμένο ταλέντο τις γιγάντιες ελλείψεις της.Παραμορφωμένες, σαν ένα ξελιγωμένο, βουλιμικό μάτι, τής καταβροχθίζουν την γαληνη.Όσα και να έχει, οι ελλείψεις της θα την καταδιώκουν, ως άχαρες υπενθυμίσεις της ημιτέλειας.Της ισόβιας απώθησης.

 

Και έρχεται μέσα από τις συγκρίσεις που ερεθίζουν τη ζήλια και άλλα ευτελή σύνδρομα, να συγκρούεται με έναν πλανήτη πολεμοχαρή.Να μάχεται με αποτυχίες, μετριότητες, αμήχανες παραιτήσεις, ανθρώπους σαρκοβόρους που αναμένουν την κατάλληλη στιγμή για μια μαχαιριά πισώπλατη.Να έρχεται σε ρήξη με έναν εαυτό που ενταφιάζεται μέρα με τη μέρα, στη λησμονιά των αυθεντικών του επιθυμιών, που ποδοπατά τον ευσεβή πόθο του για απόσυρση από τις εχθροπραξίες.

Διάχυτη η βία γύρω της αλλά και συγκεκαλυμμένη.Ανιχνεύεται πίσω από βάρβαρα και δειλά προσχήματα.

 

Πώς να την αποκρούσει όταν γύρω της διογκώνεται ως μόνος τρόπος για επιβίωση;

Πώς να παλέψει τη βία όταν έχει γίνει συνήθεια;

Όταν μοιάζει με προϊόν εκλογικευμένης ανάγκης;

 

Μα όπως χάνεται στο ξόδεμα πρωινών με πίκρα στην ψυχή και το βλέμμα άδειο, τρικυμιώδες από την αρρωστημένη λαχτάρα και τους μιαρούς πόθους, δεν το βλέπει, δεν προλαβαίνει καν να αγγίξει τη σκέψη της, και να το κάνει όμως, το παραγκωνίζει γιατί δεν το αντέχει.

 

Οι πιο φρικιαστικοί πόλεμοι γύρω της συμβαίνουν όταν έχει απενοχοποιήσει τη δική της φρίκη.Όταν έχει συνηθίσει στη δική της εμπόλεμη ζώνη.Είναι αμελητέοι οι εχθροί μπροστά στον εχθρό που ριζώνει μέσα στα ισχυρά της δαιμόνια.Σκηνοθετεί τις πιο αποτρόπαιες συμφορές, τις πιο θλιβερές μικρότητες.Εξευτελισμούς της ύπαρξης που ύστερα επικαλούνται μια δικαιολογία-καρικατούρα και αυτοτροφοδοτούνται από τη θρασυδειλία τους.

 

Πώς να προσεύχεται για ειρήνη γύρω της όταν μέσα της συμβαίνουν τα πιο αδυσώπητα εγκλήματα;Είναι απαράγραπτα αφού η αίσθηση του χρόνου είναι μια ακόμα απώλεια.Τόπος δεν υπάρχει, μόνο ένα άθροισμα από χαιρέκακες ουτοπίες.Θέλει να τις ξεριζώσει με μένος αλλά δε μπορεί.Η ψυχή της αποσυντίθεται σε έναν παρατεταμένο μαρασμό.Τις έχει η ίδια νομιμοποιήσει.Ίσως τις έχει ανάγκη για να ζει σε ασφαλείς κρυψώνες.Αυτοπροβάλλεται εναγωνίως για να κρύβει αυτό που πραγματικά είναι.Κλείνει τα μάτια μπροστά του.Δε θέλει να το αντικρύσει.Προτιμά να το καταχωνιάζει πίσω από ατέρμονα παιχνίδια ανώδυνης εξουδετέρωσης του χρόνου.Κάθε μέρα αριθμεί καινούργιες απώλειες.Το πρόσωπό της μέσα σε μια σιδερένια καχεξία.Δεν το αναγνωρίζει πια.Πρέπει να κάνει ανακωχή με αυτό.Να τολμήσει να το δει για πρώτη φορά όχι μέσα από παραμορφωτικό φακό.Όλος αυτός ο πόλεμος γύρω της φρενάρει μπροστά την αιφνίδια ανακωχή με τον εαυτό της.Μοιάζει σα να έχει εξαλείψει τον αφανή εχθρό της που αναπαράγει αντιπάλους με ευλαβική αφοσίωση.Tόσο καιρό, ήταν αδύναμη για ανακωχή με τον εαυτό της, επειδή ήταν αδύναμη και για πάλη με αυτόν.Όταν δεν τολμούσε να τον γνωρίσει, πώς να πολεμήσει τα λανθανοντα πρόσωπά του;

 

Kαι όσο λείπει η ανακωχή με τα εσωτερικά δαιμόνια, ο κόσμος μάταια θα πολεμά και θα χάνεται , μαζί με την ίδια και όνειρα σκόρπια, ασύνδετα, χωρίς νόημα κανένα-αποκαμωμένες ψυχές μόνο θα σκαρφαλώνουν τα βράδια στις στέγες πολεμώντας με αναμνήσεις μιας ειρήνης που δεν βίωσαν ποτέ.