Αδιέξοδα για Δύο

Έσφιξε την παλάμη της με δύναμη, σε γροθιά. Μέτρησε από το ένα ως το δέκα για να μην ξεστομίσει κάτι υβριστικό. Είχε πολλά και ηχηρά κατά νου. Μπορούσε να καυχηθεί ότι επαξίως της απονέμεται ο τίτλος της άτυχης στα ερωτικά, με ατυχία άνω του μέσου όρου που βρίσκει παρηγοριά στο ότι οι άνθρωποι έχουν γίνει άτολμοι και εγωκεντρικοί, αμυντικοί και επιδερμικοί, και παρόμοιους συλλογισμούς που καταπραϋνουν τον πόνο των αλλεπάλληλων ερωτικών αποτυχιών. Αυτή τη φορά, το αντικείμενο του πόθου της αισθάνεται ότι τον πιέζει αφόρητα, απλώς και μόνο με το να υπάρχει. Εκπέμπει κάτι επιθετικό, ίσως μια διάχυτη προσδοκία στην οποία δε μπορεί να ανταπεξέλθει. Άλλωστε, έχει και το άγχος στη δουλειά και μια σχέση πρέπει να τον αποσυμπιέζει. Έτσι της είπε με κεφάλι σκυφτό, σε αδιάφορο τόνο. Εκείνη, για πολλοστή φορά βρέθηκε να παρερμηνεύει τα πρότερα μηνύματα που λεκτικώς ή μη της έστελνε, πίστευε πως μετά από δύο χρόνια σχέσης όδευαν προς κάτι πιο...δε μπορούσε ακριβώς να το προσδιορίσει.. όχι επίσημο, μάλλον σταθερό και μακροχρόνιο. Εκείνος, στο άκουσμα αυτών των επιθέτων έβγαζε φλύκταινες. Ζητεί χρόνο, δεν εγγυάται τίποτα, όπου χωρεί συμφωνία, το συναίσθημα εξανεμίζεται. Για εκείνη, το συναίσθημα δε μπορεί να επιβιώσει δίχως μια προοπτική συνύπαρξης. Ρομαντισμός και λογικό πνεύμα σε μετωπική σύγκρουση. Τον άφησε μόνο, να σκεφτεί. Επέλεξε να μείνει μόνη, να ανασυγκροτήσει τις επιθυμίες της.

 

 

 Αληθεύει ότι οι γυναίκες όσο κυλούν τα χρόνια εκπαιδεύονται από τη φύση και τον περίγυρό τους να επιδιώκουν τη μονιμότητα στις σχέσεις ακόμη και αν δεν τη χρειάζονται πραγματικά;¨Ότι αυτή είναι η απαρχή της πανωλεθρίας των πιο πολλών σχέσεων και η αφετηρία του επικοινωνιακού χάσματος; Και από πότε συνιστά πίεση η εκδήλωση ενδιαφέροντος; Μήπως από τότε που είναι μονόπλευρο;

 

 Βλέπει γύρω τους μεμονωμένες μορφές φαγωμένες από το ναρκισσισμό. Επιδίδονται σε ένα ατέρμονο παιχνίδι τελειοποίησης της εικόνας τους που ξεχειλίζει από παραφωνίες ανασφάλειας. Χαμογελούν τόσο υποκριτικά που την κάνουν σχεδόν να κλαίει. Γιατί είναι αξιοθρήνητη η θανάτωση της προσωπικότητας. Αυτή η απατηλή εικόνα του δήθεν ανέμελου και άνετου που ψάχνει εναγωνίως να ανταμώσει τις ελλείψεις του μέσα από μία επίφαση αυτάρκειας. Τα λοξά βλέμματα υπερεκχειλίζουσας κακίας απέναντι στο αντισυμβατικό ή το θαρραλέα διαφοροποιούμενο. Η αποθέωση του εφήμερου που μοιάζει βολικό, αλλά οδηγεί σε ανυπέρβλητες δυσκολίες. Η αχόρταγη μίμηση του κανόνα που κάνει την εξαίρεση παρείσακτη. Η αφομοίωση των πάντων, η απουσία διαφοράς, η τελματώδης συναίνεση. Εύχεται καμιά φορά να γύριζε ο χρόνος πίσω κατά δέκα έτη, όχι για να ανακτήσει τη χαμένη νεότητα, αλλά γιατί αυτά τα δέκα έτη ήταν πραγματικά σαρωτικά. Απενοχοποίησαν την απόλυτη εσωστρέφεια, τη δήθεν ελεύθερη ερωτική συνεύρεση, τη χυδαία ευκολία ανακύκλωσης συντρόφων, την εγωμανία. Όλοι αρέσκονται σε μαραθώνιους συζητήσεων για τις σχέσεις, αλλά μέχρι εκεί. Δεν τις βιώνουν, δεν τις αποκρυπτογραφούν. Τις καταδικάζουν εκ προοιμίου σε αποτυχία. Προτιμούν τις κλεφτές ματιές και καμιά εκλεπτυσμένη σπόντα, παρά μια άμεση και τολμηρή προσέγγιση. Αποστασιοποιούνται τόσο πολύ από τον άλλο, από το ενδεχόμενο να εγκαταλείψουν τον παντοδύναμο εαυτό τους, που έχουν γίνει αλλεργικοί ο ένας στον άλλο. Στην πιθανότητα βαθύτερης σύνδεσης, ο ένας οπισθοχωρεί εγκαίρως.

 

 

 Είναι δύσκολο να τα προσπεράσει όλα αυτά. Δε θέλει να ενδώσει στις προσταγές αυτού του κανόνα. Θα συνεχίσει να ψάχνει την εξαίρεση, ακόμα και αν είναι ουτοπία. Εξάλλου, η μοναξιά μπορεί να είναι προθάλαμος αυτογνωσίας. Είναι αυθεντική, ακόμη και αν προμηνύει αλλεπάλληλα αδιέξοδα και δρόμους δύσβατους. Απλώς μερικές φορές εύχεται να συναντήσει σε κάποιον άλλο την παιδικότητα που η ίδια πεισματικά διασώζει. Να ανταμώσει έναν τύπο θρασύ, που θα ακολουθήσει το συναίσθημα σε όλη του την ένταση, χωρίς άμυνες, χωρίς φοβίες εξάρτησης.

 

 

 

 Η αποδοχή της συναισθηματικής εξάρτησης από κάποιον άλλο προϋποθέτει   ακαταμάχητη δύναμη. Επίγνωση ότι είσαι λειψός, μια κουκκίδα στην απεραντοσύνη, ένα ανεπαίσθητο σημείο στο διηνεκές του χρόνου και ότι ,αν είναι να χαθείς, θέλεις να το κάνεις μαζί με κάποιον άλλο. Μέσα στο χαμό να βρείτε μαζί το δρόμο για τον προορισμό. Ακόμη και αν είναι λάθος, ακόμα και αν δεν υπάρχει. Έτσι γιατί ο φόβος για τα αδιέξοδα, όταν μοιράζεται, οδηγεί στις πιο μαγικές διαδρομές. Εκεί όπου το μοίρασμα δεν είναι ξόδεμα ή απώλεια, αλλά πληρότητα και ανάσα.