Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Μνήμες από Εσένα

Γέμισε ο κόσμος με τη μορφή σου. Αντανάκλαση θολή στους καθρέφτες του σύμπαντος. Όλα τα μικρά και τα μεγάλα σου, καμαρώνουν σε έναν επίμονο αντικατοπτρισμό. Σε βλέπω πίσω από τα άχαρα κτίρια όλο γκρίζο και σκόνη παραίτησης. Στα πρώτα ανοιξιάτικα τραπεζάκια που στήνονται στο δρόμο δειλά και στολίζονται με τουλίπες  και μαργαρίτες. Στα βήματα των ανθρώπων τα βιαστικά, στις αλλόκοτες γκριμάτσες τους, στα μπαχαρικά που βομβαρδίζουν την όσφρησή μου, σε πάντρεμα με την ανίκητη οσμή του φρεσκοκομμένου ελληνικού καφέ. Σε εκείνη τη λαχτάρα για ένα παγωτό μηχανής,κάπως έτσι ξεγελούσαμε τα φιλέκδικα καλοκαίρια μας. Στην ανάγκη μου να ανασύρω λίγη άνοιξη μέσα από τον παρατεταμένο χειμώνα. Μέσα από τα μάτια σου έκανα επίθεση στα καιρικά τερτίπια. Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή., μια πλημμύρα δυνατοτήτων σάρωνε τον αρνητισμό μου. Η ζωή έμοιαζε τόσο απλή και μαγική, όπως μια ηλιόλουστη βόλτα και ένα ποτήρι κρασί. Η ακινητοποίηση της σκέψης, το να αρπάζεις τη στιγμή που τρέχει, και σε ξεγελάει. Να την ξεγελάς εσύ, μόνο έτσι δε θα σε φθείρει ο χρόνος, μου έλεγες με το ύφος της χαρακτηριστικής σου ηρεμίας. Αυτή η νηνεμία σου, που τιθάσευε τη δική μου τρικυμία! Μια θαλασσοταραχή φόβων, που κατεύναζες στη στιγμή. Κλειδαμπάρωνες τη χαρά σε μυστικά απέριττης σοφίας και δεν ξεγλιστρούσε από εκεί, ακόμα και αν ένα ολάκερο σύμπαν σε αμφισβητούσε.

 Ανακωχή, έλεγες. Ανακωχή με τα εσωτερικά δαιμόνια. Είμαστε δημιουργοί της δυστυχίας μας, και ακόμα πιο δυστυχισμένοι που επιρρίπτουμε το φταίξιμο σε άλλους. Για να νιώσεις ελεύθερος, πρέπει πρώτα να σπάσεις τα αυτοδημιούργητα δεσμά σου. Πονάει όμως, γιατί είναι σε ένα βαθμό βολικά. Αν τα σπάσεις, θα έρθεις αντιμέτωπος με μία ευτυχία που μοιάζει αφύσικη. Είναι σα να χώρεσαν μέσα της όλοι εκείνοι οι θεόρατοι φόβοι σου, και τους αφομοίωσε μεμιάς. Είναι πιο εύκολο να κυνηγάς την ευτυχία από το να την αντιμετωπίζεις. Γιατί πρέπει να αφεθείς ελεύθερος, και τα δεσμά κάποτε μεταμφιέζονται σε άλλοθι αποφυγής της αλήθειας.
 
Μα πάει καιρός και αυτή η Άνοιξη γελάει δυνατά μέσα από τις παράδοξες αναβολές της. Δεν είχαμε δα και ραντεβού, για αυτό και την προσμένω με λαχτάρα. Κι εσύ, απών, και πιο παρών από ποτέ, να σκαρφαλώνεις στα αμφίθυμα σύννεφα που βάφουν τον αιθέρα ολόμαυρο .
 
 Είναι οι μνήμες ανάγκη αναβίωσης μιας παρελθούσας στιγμής που κάνει και το μέλλον πιο διαυγές; Ή ληστρικοί επιδρομείς του τώρα, που σφραγίζουν τις εξαρτήσεις από το χθες; Μέσα από εσένα, βρίσκω το κουράγιο να θυμάμαι. Και σε απαντάω στο τώρα, το χθες και το αύριο, και δε μπορώ να ξεχωρίσω ποιο είναι ποιο, σαστίζω μπροστά στον χρόνο που θέλει να με σκλαβώσει σε ένα θανατηφόρο λήθαργο. Μου αρκεί που είμαι μαζί σου, και νοερά ακόμη, και σε αγαπώ πιο δυνατά, ως το άπειρο, ως εκεί που χρόνος δεν υπάρχει και κάθε σου μνήμη γίνεται ανάσταση της διαχρονικής μας ευτυχίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: