Η αποποινικοποίηση της θλίψης ~

Δεν υπάρχει αιτία για τη θλίψη. Ίσως για αυτό είναι θλιβερή, γιατί δεν εξηγείται ορθολογικά. Δεν υπακούει σε κανόνες και γεννάει άλλο ένα ανεξέλεγκτο. Το να σε ρωτούν γιατί δεν είσαι καλά είναι από τις πιο ανούσιες ερωτήσεις. Δεν έχουν απάντηση. εκτός από κλισέ δικαιολογίες που κουκουλώνουν την ουσία. Αρνείσαι ή φοβάσαι να την αντικρύσεις κατάματα. Μερικές φορές δεν τη γνωρίζεις καν. Νιώθεις χαμένος, σε μια εκκίνηση που πάντα παραμένει δυνητική. Ξέρεις πως σε αποζητούν όταν είσαι χαρούμενος και ξέγνοιαστος. Έμαθες να προσποιείσαι πως όλα βαίνουν αισίως. Το να δείχνεις ευάλωτος δεν οδηγεί πουθενά. Θα σε περιφρονήσουν, θα σε επικρίνουν, θα σου γυρίσουν την πλάτη.

 Η καταναγκαστική χαρά έγινε η νέα μόδα. Μια εικόνα που δεν τσαλακώνεται, αψεγάδιαστη, πληκτικά τέλεια. Ασχημίζει το πρόσωπό σου αυτό το επίπλαστο γέλιο, που είναι σα να το έχεις προβάρει αμέτρητες φορές μπροστά τον καθρέφτη. Κι όταν νιώθεις αληθινή μοναξιά, εκείνη που σκορπάει θορυβώδη σιωπή μέσα στην ψυχή σου και την κάνει να τρέμει από δέος και να πονάει, πανικοβάλλεσαι που αδυνατείς να υποκριθείς πια. Που δε μπορείς να ελέγξεις τη θλίψη σου, και την αφήνεις να σε κατατροπώνει, με τους φόβους να μεγαλουργούν και την επιθυμία για αναγέννηση να συρρικνώνεται. Καταραμένη φυσιολογικότητα !Ποια αυθεντία και με ποιους όρους την επινόησε και την άφησε να κυβερνά αυταρχικά το πνεύμα;

 Κάθε φορά που αισθάνεσαι πως παρεκκλίνεις από το φυσιολογικό, αυτοπεριθωριοποιείσαι. Από την άλλη, εκεί είναι που ανακαλύπτεις έναν εαυτό πιο σκληρό, πιο αυθεντικό, που όλα τα ζυγίζει και μετά επιλέγει. Δε χαρίζεται και δε θυσιάζει την αλήθεια του στο βωμό της ευρείας αποδοχής. Η θλίψη δεν είναι πράξη αξιόποινη, ούτε συνοδεύεται από ηθική απαξία. Συναίσθημα είναι, και τα συναισθήματα δεν ποινικοποιούνται. Αν αφεθείς σε αυτή άφοβα, ίσως ανακαλύψεις πως οδηγεί στη χαμένη σου χαρά. Πάντα πονάει όταν τη συναντάς. Ζωή χωρίς πόνο δεν είναι ζωή. Χαρά δίχως θλίψη είναι μια ξέφρενη ηλιθιότητα. Τίποτα πιο θλιβερό από το να προσποιείσαι το χαρούμενο. Σημαίνει ότι δε μπορείς να λυπηθείς καν, ότι δε μπορείς να είσαι εσύ. Τα συναισθήματα δοκιμάζουν απίθανες μεταπτώσεις, ταξίδια μεταξύ οριακών πόλων. Η θλίψη που δεν απωθείται και διαποτίζει την ύπαρξη με ανάσες αυτογνωσίας οδηγείται στην ανέμελη χαρά μιας λησμονημένης παιδικότητας. Εκεί όπου τα όνειρα δεν είναι αναχρονιστικά γιατί αποστατούν από το χρόνο και τον υπερβαίνουν. Εκεί όπου αποδέχεσαι εσένα. Ακόμη και όταν οι άλλοι επιμένουν με μανία να σε απορρίπτουν. Να αγαπάς εσένα για να μην αναμένεις την αγάπη εξαρτημένα. Να σου δίνεται η αγάπη απλόχερα, αλλά ακόμα και αν είναι μονόπλευρη, εσύ να συνεχίζεις να τη νιώθεις. Να τη βλέπεις. Να μην είναι ποτέ μονόπλευρη γιατί είναι μέσα σου. Γιατί είναι παντού.