Παράξενη μορφή, σαν κινούμενη θλίψη σε ηλιόλουστη πολιτεία. Μαλλιά πλεγμένα κατάμαυρα, μάτια όλο σκιές και χρώματα μαβιά, βάδισμα γοργό, φοβισμένο. Περπατά αποκαμωμένη στην απρόσμενη νεφέλη του μεσημεριού. Τριγύρω της μια βοή από πάθη, λάθη, παράφωνα, καρπούς της ανθρώπινης ηλιθιότητας.
Δεν την ενοχλούσαν τα λάθη, μόνο εκείνα που έχοντας την ψευδαίσθηση του ορθού ήταν ανεπίδεκτα διορθώσεως. Το λάθος συμβαίνει από άγνοια, διαιωνίζεται όμως από ηλιθιότητα.
Γυρίζει την πλάτη σε αυτά τα καυχησιάρικα λάθη και στα χυδαία , ανακριτικά βλέμματα. Ο αέρας φυσάει αγριεμένος, σα να αγανάκτησε και αυτός με όλα εκείνα που ποτέ δε θα αλλαξουν και που υπονομεύουν την περιρρέουσα ομορφιά. Τη χαϊδεύουν χρώματα απαλά και έντονες μελωδίες, σκέψεις ανθηρές και πλουμιστά όνειρα. Η νοερή απομάκρυνση από τον αβάσταχτο κόσμο τη σέρνει σε μια αρμονία πλανεύτρα. Ο Μάης, σαν άλλος Μάγος, την τυλίγει με ενώσεις από θαύματα, απίθανα γιατροσόφια και φαιδρά μυστικά. Την καλεί σε ένα άλλο γαλαξία όπου τα λάθη είναι συνειδητά. Κάποτε, μάλιστα, αυτοδιορθώνονται, με το όνειδος που προκαλεί η αστοχία σε όποιον κάνει αυτοκριτική. Φέρνουν τα λάθη διαπιστώσεις ταπεινές, την ήδιστη σοφία που μόνο η ταπεινότητα μπορεί να παράγει.
Δε θέλει να τα βάζει άλλο με τα περήφανα ατοπήματα που με προπέτεια αναπαράγονται. Χάνεται μέσα σε έναστρους αιθέρες και χαμόγελα ανεπιτήδευτα, πονά και μαγεύει, γοητεύει και γοητεύεται. Σκόρπια αινίγματα της γνέφουν από μακριά, με κόπο μπορεί να τα διακρίνει. Όσο παράξενη και αν είναι, ξέρει ότι δεν είναι αλάνθαστη και αυτό την πλημυρίζει με γενναία οικειότητα.
Άλλωστε ο γενναίος γνωρίζει ότι είναι μικρός αλλά έχει τα κότσια να γίνει ήρωας...έστω και για μία ημέρα.
Δεν την ενοχλούσαν τα λάθη, μόνο εκείνα που έχοντας την ψευδαίσθηση του ορθού ήταν ανεπίδεκτα διορθώσεως. Το λάθος συμβαίνει από άγνοια, διαιωνίζεται όμως από ηλιθιότητα.
Γυρίζει την πλάτη σε αυτά τα καυχησιάρικα λάθη και στα χυδαία , ανακριτικά βλέμματα. Ο αέρας φυσάει αγριεμένος, σα να αγανάκτησε και αυτός με όλα εκείνα που ποτέ δε θα αλλαξουν και που υπονομεύουν την περιρρέουσα ομορφιά. Τη χαϊδεύουν χρώματα απαλά και έντονες μελωδίες, σκέψεις ανθηρές και πλουμιστά όνειρα. Η νοερή απομάκρυνση από τον αβάσταχτο κόσμο τη σέρνει σε μια αρμονία πλανεύτρα. Ο Μάης, σαν άλλος Μάγος, την τυλίγει με ενώσεις από θαύματα, απίθανα γιατροσόφια και φαιδρά μυστικά. Την καλεί σε ένα άλλο γαλαξία όπου τα λάθη είναι συνειδητά. Κάποτε, μάλιστα, αυτοδιορθώνονται, με το όνειδος που προκαλεί η αστοχία σε όποιον κάνει αυτοκριτική. Φέρνουν τα λάθη διαπιστώσεις ταπεινές, την ήδιστη σοφία που μόνο η ταπεινότητα μπορεί να παράγει.
Δε θέλει να τα βάζει άλλο με τα περήφανα ατοπήματα που με προπέτεια αναπαράγονται. Χάνεται μέσα σε έναστρους αιθέρες και χαμόγελα ανεπιτήδευτα, πονά και μαγεύει, γοητεύει και γοητεύεται. Σκόρπια αινίγματα της γνέφουν από μακριά, με κόπο μπορεί να τα διακρίνει. Όσο παράξενη και αν είναι, ξέρει ότι δεν είναι αλάνθαστη και αυτό την πλημυρίζει με γενναία οικειότητα.
