Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

''Άφοβες ελπίδες'';

Ο πιο τρομερός φόβος είναι εκείνος που φρενάρει τον πόνο. Σκλαβώνει σε φοβισμένα θέλγητρα, δειλά. Ο πόνος απελευθερώνει. Αναμέτρηση είναι με τα σκοτεινά σημεία που αν θεαθούν με γενναιότητα, αποδεσμεύουν φως εκτυφλωτικό. Ο φόβος που σκλαβώνει τη θέληση για το καλύτερο, επειδή διέρχεται μέσα από τον πιο άβολο δρόμο. Τα πιο τρανά εμπόδια είναι επινοήματα δειλού νου΄. Γιατί ο δρόμος του πόνου κρύβει τις πιο απίθανες συγκινήσεις. Βουλιάζεις, κατακερματίζεσαι, βλέπεις την ουσία σου να αποδομείται, μόνο για να επανασυντεθεί παντοδύναμη. Ο φόβος δεν είναι παρά ανασφάλεια ότι θα χαθείς στην άγνοια αν το σκηνικό γύρω σου αλλάξει. Μα η υποτιθέμενη επίγνωση των πάντων είναι εκείνη που σε αιχμαλωτίζει σε μια σχιζοφρενή ανία.



Οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλά δεν υπάρχει συγχρονισμός των αλλαγών. Ενίοτε αδυνατούμε να συμβαδίσουμε. Τότε είναι που ένα ''αντίο'' πρέπει να ειπωθεί. Αλλά οι αποχαιρετισμοί δεν είναι το δυνατό μας σημείο. Νομίζουμε πως μπορούμε να συντηρούμε τα προϊόντα του χρόνου. Μας φαίνονται τελείως κυνικές οι ημερομηνίες λήξεως. Το ''για πάντα '' όμως είναι μία αξίωση αυθάδικα αφελής. Χίμαιρες από φύσεως, εγγυώνται σταθερότητα. Μια γελοία ουτοπία της ζωής. Να αλλάξουμε τους άλλους, να προσαρμοστούμε εμείς, να φρενάρουμε το χρόνο. Ο χρόνος αλλοιώνει κάθε τι που αποστατεί από τα δικά του πλαίσια. Ναι, κάποιες σχέσεις είναι βραχύβιες. Αυτό δεν τις καθιστά λιγότερο αληθινές. Μόνο που τις στερεί από μια δοκιμασία γερών μεταλλάξεων μέσα στο χρόνο, πρόκληση τιτάνια. Αφήνει ένα γαργαλιστικό ερωτηματικό, ένα ζευγάρι αφηνιασμένων εικασιών, το ανικανοποίητο από μία συνέχεια που είσαι καταδικασμένος να βιώνεις μόνο νοερά.

Μένεις να αναρωτιέσαι: θα μπορέσεις ποτέ να απαλλαγείς από τους φόβους σου; Ή θα είναι εσαεί μίτος που θα σε ενώνει με τον παιδικό σου εαυτό;  τσαλάκωμα της υποτιθέμενης ωρίμανσης, λογικοποίησης της ματιάς, παντογνωσίας σου; Θα έρθει άραγε η στιγμή που θα μπορείς να απολαύσεις τη θλιμμένη ομορφιά γύρω σου; Τα ανήλιαγα σκηνικά που σου ψιθυρίζουν ακατανόητα μυστικά ευδαιμονίας; Ή πάντα θα χρειάζεσαι  τον ήλιο να τροφοδοτεί την ψυχή σου με ελπίδα ; Ο φόβος είναι απόδειξη ζωντανής ψυχής, ότι η ψυχή σου ανασαίνει ακόμα, αναπνέει. Ότι υπάρχει κάτι να διασώσεις μέσα στην πανωλεθρία, ότι υπάρχει κάτι που δε θέλεις να χάσεις, κάτι που σε σημασιοδοτεί, που αν το χάσεις, θα χαθείς κι εσύ ο ίδιος . Δε θα είσαι ποτέ ο ίδιος. Μπορείς να απελευθερωθείς μέσα από τον φόβο.  Παραδεχόμενος τις εξαρτήσεις σου, τις αδυναμίες σου, το ότι πονάς γιατί δεν είσαι αυτάρκης, γιατί τίποτα δεν γίνεται αυθεντικό χωρίς πόνο. Τίποτα δεν κατακτάται αληθινά χωρίς πόνο. Πλέον φοβάσαι μήπως κάποια στιγμή παλέψεις με τους φόβους σου και δε σου μένει κάτι να φοβάσαι. Δεν έχεις να κερδίσεις, δεν έχεις και να χάσεις. Μόνο την αλαζονεία ότι είσαι ελεύθερος. Η ελπίδα και ο φόβος ζευγαρώνουν ως αντίπαλα στοιχεία, καμαρώνουν μέσα στην ηδονή της ετερωνυμίας τους, συμπορεύονται και ενοποιούνται. Αν ελπίζεις, φοβάσαι μήπως η ελπίδα σου αποβεί απατηλή. Και αν φοβάσαι, ελπίζεις πως ο φόβος σου θα γίνει ελπίδα. Είναι παράξενη η ροή των συναισθημάτων. Σα να διαπλέκονται ακανόνιστα, σε μία σφαίρα υπερουράνια, παραμυθένια σχεδόν. Είναι παράξενο το πόσο λυτρωτικό είναι να αφήνεσαι στο φόβο και την ελπίδα. Να ακροβατείς, να ρισκάρεις, να αιωρείσαι σε έναν ανοίκειο ουρανό, στην απεραντοσύνη. Σα να τιθασεύεις την απόγνωση του δικού σου χάους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: