Γιορτή

Γύρω του πανηγυρίζουν ποταπές εξισώσεις ευτυχίας.
Φωτοχυσίες που εντείνουν την αμηχανία  μιας ψυχής που είναι ανήμπορη να αισθανθεί θλίψη.
Μια σκαιώδης γιορτή καμωμένη από τις ζοφερές αποχρώσεις της αμφισημίας.
Γενικώς η γιορτή κρύβει μέσα της τη διχόνοια, γι'αυτό ποτέ του δεν την ατένισε με συμπάθεια.
Στα προπύλαιά της παρελαύνει ο κόσμος αλήτικα, φτιαγμένος από αποκαρδιωτικές αντιθέσεις, παράφωνος.
Όταν μια εικονική ευτυχία από δελεαστικά δώρα, προσποιητά χαμόγελα και αλαφιασμένα βλέμματα έχει απέναντι της ανθρώπους άπορους, προδομένους, λησμονημένους στο δικό τους περιθώριο, κάποιο σφάλμα πελώριο έχει συντελεστεί.
Είναι το ίδιο σφάλμα που του υφαρπάσσει τη συγκίνηση αυτές τις μέρες που θα έπρεπε να είναι κραταιά.
Μα΄...αυτό είναι το λυπηρό.
Θα έπρεπε αυτές οι μέρες να μας χαρηγούν τη δύναμη και την ποιότητα ψυχής ώστε κάθε μέρα να είναι γιορτή.
Οι ημερολογιακές γιορτές είναι υπενθύμιση του ευνουχισμού μας από του Χρόνου τα τετραπέρατα τεχνάσματα.
Ξέχασε και ο ίδιος μέσα στο ανυπόφορο βουητό από ακατάληπτους, εγωμανείς μονολόγους, σε ποιον Θεό πιστεύει.
Αν πιστεύει δηλαδή.
Τελευταία ξυπνάει χαράματα. Βρίσκει τη γαλήνη μιας ώρας κατανυκτικής, προτού επισκιαστεί από την οχλαγωγία της καθημερινότητας.
Στο πρωινό φως, κάθε σκέψη του στέκεται περήφανη, αυθυπόστατη, διαυγής. Κάποτε ανταμώνει με την Πίστη που έχει συνηθίσει να αμαυρώνεται από τα κυνικά τυρβάσματα της Λογικής.
Γιατί αν έχει χαθεί η Πίστη του πώς να πιστέψει στον εαυτό του?
Νιώθει την ύπαρξή του διφυή, να τον προδίδει, κατακερματίζοντας την Αλήθεια του.
Είναι η Πίστη τόσο δυσεύρετη !
Προσκρούει η εύρεσή της στην ανυπαρξία στοιχείων και λογικής εξήγησης.
Και ποιος είναι πραγματικά τόσο γενναίος ώστε να αναλάβει ένα πραγματικά μεγάλο ρίσκο?

Να δομήσει από το απόλυτο μηδέν κάτι ακαταμάχητα μεγαλειώδες?
Αδυνατεί να χειρειστεί τις επιθυμίες του που μετεξελίσσονται σε πάθη και διαβρώνουν την αυτοδυναμία του. Γι' αυτό επιλέγει να τις υποσκελίζει σε φαντασιακά αποκυήματα, για να νιώθει κυρίαρχος απέναντι τους.
Εκείνες όμως, πολυμήχανες, πάντα βρίσκουν παράπλευρη οδό για να επιβληθούν και αντεκδικούνται επανερχόμενες δριμύτατα. 
Δε μπορεί να νιώθει ευφορία όταν περιστοιχίζεται από απόγνωση.
Είναι εσώτερο έγκλημα που εκ φύσεως δεν υπόκειται σε παραγραφή και θα τον στοιχειώνει εφ' όρου ζωής.
Και όταν αυτές οι γιορτινές μέρες παρέλθουν, τα στολίδια που εξωραϊζουν την καθημερινότητα καταχωνιαστούν και εισέλθει φρενήρης ο νέος χρόνος, με τη γητειά αλλά και το δέος του Αγνώστου, η ψυχή θα είναι ακόμα πιο αποκαμωμένη, στο πέρας μιας γιορτής παροδικής που φαντάζει πιο πολύ με παρωδία.
Ποτέ του δε συμφιλιώθηκε με τη σαρκαστική διάθεση της προσωρινότητας. Γαλήνη γυρεύει και αυτή προαπαιτεί αιωνιότητα.
Όταν αποκτήσει το σθένος να γιορτάζει τη θλίψη του, τότε θα είναι ικανός να γιορτάσει και τη χαρά του.
Γιατί οπουδήποτε κυριαρχεί το μονοσήμαντο, η Γιορτή εξελίσσεται σε εκφυλισμό της ανθρώπινης οντότητας, σε μια άλλη ιεροσυλία.
Και η ανόθευτη, αμίαντη, ατόφια χαρά είναι τόσο σπάνια ώστε να κερδίζεται με άφθονο πόνο.
Μέχρι τότε....